Η ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (14)

 Συνέχεια από: Δευτέρα 7 Ιουνίου 2021

Η ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 

Πώς (να συνεχίσουμε ) νά σκεφτόμαστε στην ψηφιακή εποχή!

Του Frank Schirrmacher. (Payback, 2009).

          Κεφ. 9: Το Multitasking είναι μία ασθένεια!

Συμφωνούν όλοι, η μεγαλύτερη αρετή, αξία τής κοινωνίας τής πληροφορίας ονομάζεται multitasking. Απαιτείται από μητέρες, μάνατζερ, εργάτες, ακαδημαϊκούς, μαθητές, γονείς παππούδες και όπως είδαμε είναι η πρώτη συμπεριφορά την οποία μάς επιβάλλουν τα κομπιούτερ, αφού έχουμε μάθει από μόνοι μας να εκτελούμε περισσότερες εργασίες ταυτοχρόνως. Η λειτουργία τών επεξεργαστών γίνεται ένας τρόπος ζωής ο οποίος επηρεάζει βαθιά τον εγκέφαλό μας και τώρα πλέον και τον πραγματικό κόσμο: η οργάνωση τής οικογένειας, το κόψιμο του γκαζόν, τα ψώνια, ο έλεγχος του e-mail, νά παραμένουμε ευγενείς. Μόνο στο τιμόνι απαγορεύεται διά νόμου. Παρήγαγε έναν ολόκληρο θρησκευτικό θεσμό τού μοντέρνου ανθρώπου και ασκεί μία τεράστια κοινωνική πίεση. Όλα αφήνουν να εννοηθεί ότι το multitasking είναι μία ασθένεια.

          Η Ιδεολογία του, ένα είδος  ψηφιακού  Ταιηλορισμού με μία σαδιστική λειτουργική δομή, έχει τόσες βαθιές επιρροές στον πραγματικό κόσμο, διότι προϋποθέτει ότι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Έτσι έγινε το ιδανικό κοντέινερ σε μία κοινωνία στην οποία το ταυτόχρονο τών πληροφοριών γίνεται η κανονικότης και το χαρακτηριστικό τού χώρου εργασίας. Να πρέπει να κάνουμε περισσότερα πράγματα ταυτόχρονα δεν σημαίνει άλλο παρά να είμαστε πάντοτε αφηρημένοι και υποχρεωμένοι να επαναφέρουμε την αφηρημάδα στον έλεγχό μας.

          Οι άνθρωποι χάνουν κυριολεκτικά όλα εκείνα που τούς διακρίνουν από τα κομπιούτερ-δημιουργικότητα, ευκαμψία, και το αυθόρμητο-και ταυτοχρόνως είναι όλο και περισσότερο υποχρεωμένοι να λειτουργήσουν, στην προσωπική ζωή, όπως και στην εργασία, σύμφωνα με τους κανόνες τού κομπιούτερ. Οι επιπτώσεις είναι καταστροφικές και σ’αυτή την ιδεολογία αναγνωρίζονται καλύτερα εάν, αντί για τα επαγγέλματα υψηλού τεχνολογικού επιπέδου, υπολογίζονται οι εργασιακοί κόσμοι στους οποίους η προσωπική φτώχεια τού ατόμου συγκρούεται με την ανάγκη εξασφάλισης τής ζωής σ’έναν χώρο εργασίας πολύ πιο αλλοτριωμένο, για παράδειγμα το ταμείο ενός σούπερ μάρκετ ή η αλυσίδα συναρμολογήσεως μίας βιομηχανίας.

          Είναι αυτό ακριβώς που έκανε ο Sandhil Mullainathan, νεαρός οικονομολόγος τής συμπεριφοράς ο οποίος κλήθηκε στον Λευκό Οίκο σαν σύμβουλος τού Ομπάμα. Οι ανακαλύψεις του αποδεικνύουν ότι η αγωνία για το multitasking δεν είναι μία πολυτέλεια, αλλά ακουμπά υπαρξιακά θέματα οργάνωσης τής ζωής, είτε στις πλούσιες χώρες είτε στις φτωχικές. Παρατήρησε ότι στις στατιστικές δηλώνεται συνεχώς ότι οι φτωχοί εργάτες ή οι κακοπληρωμένοι εργάζονται λιγότερο από τους άλλους! Επειδή δεν πείσθηκε από αυτές τις θεωρίες, έδωσε μία άλλη απάντηση: η υποχρέωση να αφιερώσουμε την προσοχή μας σε άλλα προβλήματα προκαλεί μία ακολουθία οικονομικής χρεοκοπίας . Η ανακάλυψή του είναι ότι η διαφορά παραγωγικότητος ανάμεσα στους εργαζόμενους εξαρτάται από το γεγονός ότι οι καλοπληρωμένοι μπορούν να λύσουν τα προβλήματα τους πληρώνοντας υπηρεσίες από την babysitter μέχρι τον υδραυλικό, ώστε η προσοχή τους να είναι στην εργασία.

          Στον σημερινό κόσμο (τής ατομικότητος) ο πλούτος-και ο υλικός και ο πνευματικός-αξιολογείται βάσει τού χρήματος που καταναλώνεται για να απομακρυνθούν οι περισπασμοί. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη το 2006 το Time magazine ανακάλυπτε με έκπληξη: “Μερικοί από τους πιο πλούσιους ανθρώπους και πιο παραγωγικούς του κόσμου αρνούνται να εκθέσουν το μυαλό τους στις ροές των δεδομένων! Το καλοκαίρι του 2009 ο ερευνητής του Stanford Clifford Nass παρουσίασε για πρώτη φορά τις διαφορές όσων εφαρμόζουν στην πράξη πολύ συχνά το multitasking και εναλλάσσουν συνεχώς τα μέσα ενημέρωσης, από το κινητό στο internet , στην τηλεόραση και δεν θέλουν να χάσουν κανένα μήνυμα-και όσων ασχολούνται σπάνια.

          Ο Nass επιβεβαίωσε ότι:

          Όσο πιο έντονα αφιερωνόμαστε στο multitasking (στην πολλαπλότητα) τόσο λιγότερο είμαστε εις θέσιν να επιλέξουμε τι να θυμηθούμε με την μικροπρόθεσμη μνήμη και δυναμώνει ταυτόχρονα η απροσεξία! Οι multitasker χάνουν συστηματικά την ικανότητα να διακρίνουν στο περιβάλλον τους τα σημαντικά πράγματα από τα ασήμαντα. Ακόμη και η μνήμη δεν κατορθώνει πλέον να επεξεργαστεί αυτή την διάκριση, κάτι που καθορίζει την ικανότητα, όλο και μικρότερη, να βγαίνουν συμπεράσματα. Καθίστανται πιο αργοί σε όλα, ακόμη και σε εργασίες που δεν απαιτούν ιδιαίτερες ικανότητες. Η ικανότητα σκέψης μειώνεται όλο και περισσότερο. Και τέλος αντιδρούν σε ψευδο-συναγερμούς, δηλαδή είναι ικανοί να αφήσουν τα πάντα στον αέρα εάν φτάσει μία νέα πληροφορία και χάνουν ακόμη και την ικανότητα να αξιολογήσουν εκ των υστέρων εάν άξιζε η διακοπή!

          Αυτά τα αποτελέσματα φανερώνουν ότι οι νέες τεχνολογίες θέτουν διανοητικές προκλήσεις οι οποίες δεν μαθαίνονται. Μάλιστα δε αυτός ο κατακερματισμός χειροτερεύει όλο και περισσότερο. [Όλα αυτά μας ξαναγυρίζουν στον κατειλημμένο άνθρωπο τής παραδόσεως μας από κακό πνεύμα! Η συμπεριφορά ταιριάζει απολύτως].

          Έτσι λοιπόν φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι η κυριαρχία τού multitasking δεν αποκτάται με την μελέτη και την σπουδή, αλλά ούτε και με την εκπαίδευση. Πρέπει να μάθουμε κάτι το οποίο δεν μαθαίνεται. Αυτή η απλή φράση όχι μόνον εξηγεί όλη την καταπίεση τής εποχής τής πληροφορίας, αλλά εξηγεί και την απροσδιόριστη αίσθηση που έχουν πολλοί ότι χάνουν την ελευθερία τους, παρά την μεγαλύτερη ελευθερία τών πληροφοριών. Δεν υπάρχει τίποτε απαραίτητο να μάθουμε! Έτσι όποιος δεν μπορεί να εφαρμόσει το multitasking κερδίζει χρόνο με τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων και των τύψεων και του άγχους τής αποτυχίας. Το multitasking είναι η προσπάθεια τού ανθρώπινου είδους να γίνει ένα κομπιούτερ και είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Αυτή η χαλάρωση τής προσοχής προκαλεί έναν θεμελιώδη εκμηδενισμό τού διανοητικού ελέγχου που νομίζουμε πως έχουμε στον κόσμο μας και μάλιστα για λόγους ιατρικούς: στον εγκέφαλο εμπλέκονται οι περιοχές τής μνήμης και τής προσοχής, με συνέπειες, όχι μόνον για την ζωή αλλά και για την αδυναμία του λαού σε χειραγωγήσεις από εκθαμβωτικούς γόητες. Πολλοί, λέει ο Nass, θα είναι όλο και πιο ανίκανοι να προσανατολισθούν στον κόσμο τής εξέλιξης των μέσων. Η καθαρότης στην αιτία και το αποτέλεσμα είναι καθοριστική για την κατανόηση της σκέψης στον 21ο αιώνα. Τί πράγμα έχει απομνημονευθεί και πού; Στις μηχανές ή στο κεφάλι;

          Μία σκέψη η οποία αισθάνεται διαρκώς τις ελλείψεις της ψάχνει τήν ανάπαυση. Έτσι εγκαταλείπει τον εγκέφαλο και μεταφέρεται όλο και περισσότερο στο μηχάνημα. Έτσι όμως γίνεται ευάλωτη. Μπερδεύεται. Και χειραγωγείται, διότι αναπτύσσεται σε πλατφόρμες ενός αντιπάλου ο οποίος διαθέτει “απροσμέτρητες δυνατότητες” Η σκέψη μεταναστεύει στο εξωτερικό. 

[Είναι ένας πολιτισμικός δαιμονισμός].

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.