« Οι Καθολικοί αγαπούν έναν παιδί Θεό επειδή απορρίπτουν την πολυπλοκότητα…
Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ
Οι Καθολικοί αγαπούν έναν θεό παιδί επειδή απορρίπτουν την πολυπλοκότητα, προτιμούν την απλότητα και τη γαρνίρουν με γλυκιά ρητορική. Τα Χριστούγεννα, με τη φάτνη τους, θα ήταν απόδειξη αυτής της παιδικής παιδείας των πιστών, γεμάτη παιδική ρητορική. Αυτή, συνοπτικά, είναι η διατριβή της Michela Murgia , πρόσφατης συγγραφέως μιας κατήχησης Queer στην οποία υποστηρίζει ότι η Τριάδα είναι queer, ο Θεός είναι queer.
Αντίθετα, προσπαθώ να πάρω τη δήλωσή της στα σοβαρά και να τη συζητήσω. Επομένως, οι Καθολικοί -όχι οι Χριστιανοί γενικά, όχι οι Προτεστάντες, αλλά οι ίδιοι οι Καθολικοί- αγαπούν το Παιδί επειδή είναι βρεφικοί, απορρίπτουν την πολυπλοκότητα.
Τώρα η ιστορία του Χριστιανισμού, η ζωή και το δόγμα του Χριστιανισμού, έχει μια «απλή» ανάγνωση για απλούς ανθρώπους και μια περίπλοκη ανάγνωση για όσους είναι σε θέση να εμβαθύνουν.
Ο χαρακτήρας μιας θρησκείας είναι ότι απευθύνεται στους ανθρώπους, άρα ξεκάθαρη, απλή, άμεση, προσιτή σε όλους. Ο καθένας βλέπει τον Θεό σύμφωνα με το επίπεδο κατανόησής του. Υπάρχουν εκείνοι που διαβάζουν το Summa Theologica και εκείνοι που μαθαίνουν τον Χριστιανισμό από τον Κύκλο της Γέννησης του Τζιότο , ο οποίος εξηγεί το νόημα και την ιστορία μιας πίστης με αριθμούς. Ακριβώς όπως οι μύθοι που διαπερνούν κάθε πολιτισμό, στον οποίο θεμελιώνεται κάθε πολιτισμός. Ακόμη και οι μύθοι, όπως και οι θρησκείες, έχουν μια καθολική, λαϊκή, απλή ανάγνωση και μια ανώτερη, πιο περίπλοκη, μερικές φορές εσωτερική. Η ίδια η Βίβλος έχει μια κυριολεκτική ανάγνωση, μια λαϊκή αφήγηση και μια αλληγορική, συμβολική, μεταφορική ανάγνωση. Πνεύμα και γράμμα, κείμενο και μετακείμενο. Δεν μπορεί να υπάρχει μια θρησκεία που βασίζεται αποκλειστικά στην πολυπλοκότητα, θα ήταν για μια αίρεση, για μια λέσχη διανοουμένων, για μια στοά, για έναν κλειστό πυρήνα λογίων.Και τότε ο Θεός είναι απλός γιατί είναι το Ένα, είναι η Καταγωγή.
Τώρα όλα αυτά ήταν ο Χριστιανισμός: απλές καρδιές και πολύπλοκα μυαλά. Συμπίπτοντας για αιώνες με τον πολιτισμό μας, ενσαρκωμένος στην ιστορία, τα βασίλεια και τις κοινωνίες, η πίστη έχει αναπόφευκτα εμποτιστεί με όλες τις ανθρώπινες δόξες και δυστυχίες: στο όνομα του Θεού υπήρξαν άγιοι και εγκληματίες, μάρτυρες και διώκτες, ευσεβείς ψυχές και απατεώνες, νοσοκομεία και πολέμους. Γιατί αυτή είναι η ανθρωπότητα: και εμείς οι «μοντέρνοι» αποδίδουμε στη θρησκεία αυτό που αντίθετα ανήκει στην ανθρώπινη φύση, στην ατέλεια της, στα όριά της. Αυτό σημαίνει επίσης αποδοχή της ιστορίας του Χριστιανισμού ως έχει, με δόξα και ύβρη, με χαρά και πόνο. Και να τήν κουβαλάς σαν σταυρό στους ώμους σου: σταυρό με τη διπλή έννοια του επώδυνου βάρους και του ουρανού. Χωρίς να ισχυρίζομαι γελοία ότι αναθεωρώ την προηγούμενη ιστορία,να τήν διαγράψουμε ή να ζητήσουμε συγγνώμη(και εδώ υπάρχει και ευθύνη κάποιων παπάδων).
«Τώρα, είναι σύνηθες στην εποχή μας, ειδικά μεταξύ των προοδευτικών διανοουμένων και των ιερέων, να ανάγουμε τον Χριστιανισμό στο παρόν μας και στα δόγματά του: την απόρριψη της παραδοσιακής οικογένειας, της πατρότητας, της μητρότητας και της γέννησης, την προσκόλληση σε μια ρευστή σεξουαλικότητα, ελεύθερη και κινητή, την τάση να αντικατασταθούν οι άλλοι με αφηρημένη και απομακρυσμένη ανθρωπότητα και να δοθεί προτεραιότητα στους μετανάστες που έχουν έρθει από μακριά· και γενικά νά αντικαταστήσουμε τη φύση, την ιστορία, τους κανόνες, τα όρια, με επιθυμίες. Είμαι αυτό που θέλω να είμαι. Έτσι και ο Χριστιανισμός κρίνεται σε αυτές τις βάσεις: είναι το εγώ με τις τάσεις του, τις επιθυμίες του, τον ναρκισσισμό του που γίνεται το μέτρο της πίστης και του κόσμου. Η θρησκεία πρέπει να ανταποκρίνεται στις επιθυμίες σας, να είναι προσαρμοσμένη στα μέτρα σας. Έτσι γεννιέται ο queer Θεός, η λαϊκή θεολογία, προσαρμοσμένη στο μέγεθός μας, η πίστη ως δευτερεύουσα και εξαρτημένη μεταβλητή των επιθυμιών κάποιου. Αυτό που θεωρούν απλό είναι η ταπεινή αποδοχή της πραγματικότητας, των στοιχείων, της διαφορετικότητας, των ταυτοτήτων και των ορίων μας. Αλλά στις απαρχές κάθε θρησκείας υπάρχει μια βεβαιότητα ή ένα στοίχημα, για να παραθέσω τον Πασκάλ: το «εγώ» περνά, ο Θεός παραμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου