Δογματικές παρατηρήσεις στο θέμα της εκ παρθένου γεννήσεως ζ

Συνέχεια από: Παρασκευή 30 Αυγούστου 2024

Δογματικές παρατηρήσεις στο θέμα της εκ παρθένου γεννήσεως ζ

Του Karl Rahner

                                                        

Συμπεράσματα που αφορούν στην παιδαγωγική της πίστεως

Υπάρχουν «ιεραρχίες των αληθειών της πίστεως» που διαφοροποιούνται ως προς το θέμα, την εποχή και ατομικά μεταξύ τους. Περί αυτής της ιεραρχίας μίλησε η  2η Βατικάνεια Σύνοδος στην περί οικουμενισμού δήλωση (Oekumenismusdekret), στο Άρθρο 11. Αν σκεφτεί κανείς, πως το γίγνεσθαι του Ιησού λαμβάνει την σημασία του από το Πάσχα, από το τέλος Του δηλαδή, και γίνεται κατόπιν αντικείμενο της πίστεως, αν προσέξουμε επιπλέον, πως σήμερα, οι εποχικά τελευταίες ερωτήσεις περί Θεού και Ιησού ως του απόλυτου Σωτήρα, δεν είναι πλέον αυτονόητες προϋποθέσεις, αλλά αμεσότατο αντικείμενο ριζικής αμφισβήτησης και περί πίστεως απόφανσης, και μάλιστα σε γενικό, συλλογικό και ατομικό επίπεδο, τότε είναι σαφές, πως η εκ παρθένου γέννηση λαμβάνει μια δευτερεύουσα θέση στην Hierarchia veritatum. Αυτό σημαίνει επίσης, πως κατά την διεκπεραίωση της πίστεως, πρέπει να ξεκινήσει κανείς από εκεί που έρχεται αυτή η δήλωση περί της εκ παρθένου γεννήσεως, για να μπορέσει να την προσεγγίσει σωστά και στον πυρήνα της, που είναι αποφασιστικής σημασίας γι’ αυτήν. Το πόσο μακριά προχωρά ο καθένας μέσα στην ατομική εμπειρία πίστεως και την ευσέβεια, πάνω σε αυτή την οδό, είναι ένα ατομικό ερώτημα, που δεν μπορεί να απαντηθεί γενικά. Μια ίσως εμφανιζόμενη ένταση μεταξύ της συλλογικής συνείδησης πίστεως της Εκκλησίας ως όλου και της ευσέβειας της, από τη μια, και της ευσέβειας του ατόμου από την άλλη, δεν είναι κάτι που θα εμφανιζόταν ακριβώς εδώ, ούτε κάτι το οποίο δε θα ήταν επιτρεπτό να το ανεχθούμε. Μια τέτοια νόμιμη ένταση μεταξύ των δυο μεγεθών δε σημαίνει βέβαια, πως το άτομο έχει το δικαίωμα να αρνείται θετικά τη συνείδηση πίστεως ολόκληρης της Εκκλησίας. Αυτό δε θα ήταν πια μια ένταση, μια νόμιμη διαφορά, αλλά θα σήμαινε, πως κάποιος τοποθετείται εκτός της πίστεως της μιας Εκκλησίας, η οποία κανονίζει και φέρει πάντα την ατομική πίστη.

Πρέπει να το σκεφτεί κανείς παραπέρα, ότι για τον άνθρωπο, που έχει την αλήθεια πάντα μέσα στην ιστορία και την αναπαράσταση, δεν είναι ουσιαστικά ποτέ δυνατή η διάκριση μεταξύ του εννοούμενου περιεχομένου και του μοντέλου αναπαράστασης. Αν το έβλεπε κανείς ξεκάθαρα αυτό, θα μπορούσε από εκεί να προέλθει, όχι μια πραγματική λύση, αλλά τουλάχιστο ένας κάποιος καθησυχασμός για το περί της εκ παρθένου γεννήσεως ερώτημα.

Ένα τελευταίο περιεχόμενο μέσα στον πυρήνα αυτής της δήλωσης είναι οπωσδήποτε δεδομένη σε αυτόν που πιστεύει πραγματικά στον Ιησού Χριστό, που στην ενότητα του προσώπου Του είναι Θεός και άνθρωπος.

Μια τελειωτική, απόλυτα σαφής οριοθέτηση μεταξύ περιεχομένου και σχήματος αναπαράστασης είναι οπωσδήποτε άφθαστη, καθώς και μια βιολογική εκ παρθένου γέννηση μπορεί να την στοχαστεί κανείς πολλαχώς, θέμα στο οποίο δεν μπορούμε να αναφερθούμε στο σημείο αυτό. Αυτό που βρίσκεται μεταξύ των δυο αυτών συνόρων, του απόλυτου πυρήνα της δήλωσης και μιας ακριβούς αναπαράστασης (φαντασίας) της βιολογικής εκ παρθένου γέννησης, παραμένει ίσως μη διακριτό ως προς το περιεχόμενο και το μοντέλο θεώρησης, όμως αυτό δεν είναι κάποια ιδιαίτερη κατάσταση της πίστης και της σκέψης, αλλά κανονική, ιδίως για το άτομο καθ’ εαυτώ. Μπορεί κανείς, και χωρίς μια απόλυτη οριοθέτηση, να διακρίνει μεταξύ αυτού που είναι ο αναστημένος καθ’ εαυτώ, και αυτού που είναι ο αναστημένος όπως τον φαντάζεται, ώστε να φτάσει στον αληθινό πυρήνα αυτής της δήλωσης της πίστεως. Αυτό προκύπτει από την ουσία της ανθρώπινης γνώσης και διαπερνά όλες τις δηλώσεις, έστω και αν στις περισσότερες περιπτώσεις δεν το αντιλαμβανόμαστε και δεν στοχαζόμαστε πάνω σε αυτό, και για τον λόγο αυτό, πρόκειται για κάτι που δεν αποτελεί ένα σπάνιο και μόνο στο σημείο αυτό εμφανιζόμενο πράγμα. Αν το δούμε όμως, δίδεται πάλι ένας ορίζοντας κατανόησης, που μπορεί να αμβλύνει κάπως αυτή την ερώτηση.

Συνεχίζεται 

ΑΚΟΥΜΕ ΣΥΧΝΑ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ ΑΠΟΚΤΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΣΗ. ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ Η ΔΥΣΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ Ή ΉΤΑΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥΣ; ΣΤΟΝ ΡΑΝΕΡ ΠΟΙΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ;

ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Η ΔΥΣΗ ΑΠΟ ΜΑΣ. ΑΛΛΑ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΕΜΕΙΣ!!! 

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΥ. ΨΥΧΗ ΓΕΝΝΗΤΗ ΑΓΕΝΝΗΤΟΣ ΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΝ ΑΥΤΗΣ

ΟΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΝΟΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΓΚΑΝΤΑΜΕΡ.

Ο Νους είναι γνώση, αλλά μια γνώση που δίνει καρπούς, η ίδια η συνθήκη της γνώσεως. Γι’ αυτό ο νους πρέπει να είναι και λόγος, δεν μπορεί να διαχωριστεί από αυτόν, δεν υπάρχει ο νους χωρίς τον λόγο και αντιστρόφως, και πράγματι εξαρτάται από τον νου ότι στην συζήτηση οι λέξεις δεν είναι απλοί ήχοι, αλλά σημαίνουν κάτι.