Αρχιμανδρίτης Συμεών Κραγιόπουλος (1926-2015).
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=405611
Βολεύεσαι με το να λες: «Ε, εγώ δεν είμαι άξιος…»Αλλά να επανέλθουμε. Για σκεφτείτε τώρα να είχαμε την τόλμη να δούμε τον εαυτό μας, να τον αναγνωρίσουμε, ας πούμε, να αισθανθούμε -καλύτερα ας πω έτσι- τον εαυτό μας μεταξύ αυτών ακριβώς οι οποίοι υπάρχουμε σ’ αυτόν τον κόσμο και μας περιμένουν και οι της Παλαιάς και οι της Καινής Διαθήκης, που είναι στον ουρανό.
Να δούμε τον εαυτό μας ανάμεσα σ’ αυτούς για τους οποίους έχει προβλέψει ο Θεός κάτι καλύτερο· όχι σε σύγκριση με εκείνους οι οποίοι έφυγαν· όχι.
Αλλά καθώς ξέρουμε ότι ο Θεός θα δώσει αυτό το καλύτερο τελικά σε όλους τους σεσωσμένους, πρωτίστως να σκεφτούμε αυτούς οι οποίοι βρίσκονται στον ουρανό και δεν έχουν ακόμη αυτό το παραπάνω, το οριστικό, γιατί ο Θεός ακριβώς δεν θέλει να τελειωθούν, να έχουν το τέλειο, το απόλυτο, το όλο χωρίς εμάς, οι οποίοι ζούμε ακόμη και μας έχει στον νού του ο Θεός και μας ετοιμάζει.
Για σκεφτείτε να βάλουμε τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτή την ομάδα των ανθρώπων! Δεν τολμούμε να το κάνουμε. Μοιάζει δηλαδή ότι πολύ εγωιστές θα είμαστε άμα το κάνουμε. Νομίζουμε ότι είμαστε ταπεινοί, όταν θα αρχίσουμε να λέμε: «Πω πω…! Εμείς δεν είμαστε άξιοι γι’ αυτό. Πού να πλησιάσουμε εμείς! Πού να είναι για μας έτσι τα πράγματα!»
Και νομίζουμε ότι είμαστε ταπεινοί, ότι έχουμε φόβο Θεού και ότι έτσι παίρνουμε σωστή στάση. Δεν είναι καθόλου έτσι. Βολεύεσαι με το να λες: «Ε, εγώ δεν είμαι άξιος, εγώ δεν είμαι γι’ αυτά». Και με αυτόν τον τρόπο ξενοιάζεις. Δεν αισθάνεσαι να έχεις καμιά υποχρέωση ιδιαίτερη απέναντι στον Θεό και ξενοιάζεις.
Και να, ζεις την κοσμική σου ζωή και έχεις και μια ελπίδα σωτηρίας, επειδή έχεις μια κάποια θρησκευτικότητα και μια κάποια σχέση με τον Θεό.
Για σκεφτείτε τώρα να το δούμε το όλο θέμα και λίγο μέσα σ’ αυτό το πνεύμα: Ότι μας περιμένουν στον ουρανό· μας περιμένουν. Ακόμη και ο ληστής, που του υποσχέθηκε ο Κύριος πάνω στον σταυρό τον παράδεισο, περιμένει.
Από την Αποκάλυψη και από τον στίχο αυτό της προς Εβραίους επιστολής βγαίνει καθαρά αυτό το συμπέρασμα: Οι άγιοι, που είναι μέσα στο φως του Θεού, μέσα στη χάρη του Θεού, μέσα στον παράδεισο και απολαμβάνουν τα αγαθά του παραδείσου, μας περιμένουν και εμάς.
Φυσικά, εδώ εννοεί ο απόστολος Παύλος και μπορούμε να το εννοούμε και εμείς ότι μας περιμένουν, καθώς θα είμαστε οι τελευταίοι εδώ στη στρατευομένη Εκκλησία. Αν δεν είμαστε οι τελευταίοι και πάμε στον ουρανό πριν τη δευτέρα παρουσία, θα περιμένουμε και εμείς εκεί. Μακάρι να μας αξιώσει ο Θεός να πάμε εκεί, κι ας περιμένουμε.
Να μη δειλιάσεις. Να αντέξεις
Αλλά έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να τα σκεφτούμε όλα αυτά και να θελήσουμε να βάλουμε τον εαυτό μας μέσα στο ποίμνιο του Θεού, μέσα σ’ αυτούς ακριβώς που ετοιμάζει ο Θεός· τους ετοιμάζει και αυτούς να μαρτυρήσουν. Μην πάει το μυαλό μας ότι θα μαρτυρήσουμε, σώνει και καλά, όπως μαρτύρησαν οι μάρτυρες, που έχυσαν το αίμα τους.
Δεν ξέρω εσείς τι νομίζετε, τι φρονείτε, πως το έχετε καταλάβει, αλλά προσωπικώς κάπως έτσι το καταλαβαίνω: Μερικές φορές πολλά πράγματα σε σουβλίζουν ίσως περισσότερο από το σούβλισμα το υλικό, περισσότερο από τις φωτιές τις υλικές που καίνε. Είναι κάποιες φωτιές που καίνε και κάποια σπαθιά πνευματικού, ας πούμε έτσι, περιεχομένου, που σουβλίζουν και κόβουν. Και αυτό είναι πραγματικό μαρτύριο. Να το καταλάβουμε και να το δεχθούμε, ότι για να σωθούμε θα μαρτυρήσουμε· δεν γίνεται αλλιώς. Εάν δεν νιώσεις μέσα στην ψυχή σου ότι μαρτυρείς, δεν θα γίνεις του Χριστού.
Κάνουμε λάθος, όταν αποφεύγουμε το μαρτύριο, όταν γυρίζουμε πίσω. Γι’ αυτό είπαμε ότι φυτοζωούμε, ότι έχουμε φτηνή πίστη, γι’ αυτό είπαμε ότι είναι άχαρη η όλη σχέση μας με τον Θεό: επειδή ακριβώς δεν θέλει να μαρτυρήσει κανείς, δεν θέλει να ματώσει μέσα του.
Αυτή η απάρνηση του εαυτού σου, αυτή η υποταγή στον Θεό, αυτό, το να μη δειλιάσεις είναι το μαρτύριο. Έρχονται μερικές φορές έτσι τα πράγματα που σε φοβίζουν, και όμως δεν πρέπει να δειλιάσεις, να φοβηθείς, αλλά να έχεις μια τόλμη μέσα σου έχοντας την πίστη στον Χριστό και να αντέξεις.
Να αντέξεις όσο χρειάζεται να αντέξεις. Θα σε βοηθήσει ο Κύριος, διότι μαζί με τον πειρασμό έρχεται και η έκβαση· δεν αφήνει ο Θεός να πάθουμε περισσότερα από όσα μπορούμε να σηκώσουμε σ’ αυτό τον κόσμο.
Θα αντέξουμε όμως μόνο με αυτή την πίστη· όχι απλώς σαν ανθρωπάκια, που έχουν βάσανα σ’ αυτόν τον κόσμο, και αρχίζουμε και λέμε: «Είναι δύσκολη η ζωή, είναι σταυρός η ζωή· να, προσπαθούμε να αντέχουμε». Το λέμε όμως απλώς καθώς ζούμε μέσα στη ζωή και, θέλουμε δεν θέλουμε, θα υποφέρουμε. Όχι έτσι, αλλά ως πλάσματα του Θεού, ως τα πλάσματα εκείνα που ο Θεός τα διάλεξε.
Είμαστε βαπτισμένοι -προσέξτε το αυτό. Είναι σαν να αρνείσαι το βάπτισμα, σαν να αρνείσαι ότι είσαι στην Εκκλησία, ότι υπάρχει η Εκκλησία, ότι είσαι μέλος της, όταν αρχίσεις να ξεφεύγεις από δω και από κει, ή λες: «Αυτά δεν είναι για μένα, είναι για άλλους».
Εφόσον είμαστε βαπτισμένοι, εφόσον μας κάλεσε ο Κύριος, εφόσον είμαστε ακριβώς στην πορεία αυτή προς τη βασιλεία του Θεού -δεν ήρθε η ώρα μας ακόμη· είμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο- να έχουμε τον νου μας ότι στον ουρανό μας περιμένουν.
Όσο πιο γρήγορα θα τελειώσουν, όσοι πρέπει ακόμη να τελειώσουν, τόσο καλύτερα. Μπορεί μετά από μας να πάει αιώνες ακόμη ο κόσμος -δεν ξέρουμε· ο Θεός τα ξέρει αυτά τα πράγματα.
Συνεχίζεται
Η ομιλία έγινε σε απογευματινή σύναξη την Κυριακή των Αγίων Πάντων στις 10 Ιουνίου του 2001.
Από την ιστοσελίδα του Ιερού Ανδρώου Ησυχαστηρίου η «Αγία Τρίας» Πανοράματος Θεσσαλονίκης. https://agia-triada-panorama.gr/texts
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου