ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ. ΛΟΓΟΣ 79ος, Απόσπασμα.

                                     ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ.
"...Αλλά και με όλον όπου δέν ιξεύρομεν το Μυστήριον της ενσάρκου οικονομίας του Χριστού, ουδέ γνωρίζομεν κατα ακρίβειαν τα μυστήρια των χριστιανών, επιχειριζόμεθα χωρίς εντροπήν να διδάσκωμεν άλλους περί του φωτός της γνώσεως. Η γνώσις δέν είναι το φώς, αλλά το φώς είναι η γνώσις, επειδή και εν αυτώ τω φωτί και δι’αυτού και εξ αυτού έγιναν τα πάντα. Του οποίου φωτός την θεωρίαν αρνούμενοι ημείς φανερώνομεν τον εαυτόν μας πώς ούτε εγεννηθήκαμεν ακόμι, ούτε ευγήκαμεν εις το άνωθεν φώς αμή όντες ακόμι έμβρυα μέσα εις την κοιλίαν, ή να ειπώ αληθέστερα νεκροτόκια αποβάλματα, αναβαίνομεν εις ιερατικά αξιώματα χωρίς εντροπήν, και το πλέον χειρότερον οι περισσότεροι με μεγάλην αθεοφοβίαν αγοράζομεν την ιερωσύνην με άσπρα, και ζητούμεν να προεστεύωμεν εις το βασιλικόν ποίμνιον, ημείς όπου δέν εγενήκαμεν ακόμι ουδέ αρνία και αυτά τα κάμνομεν όχι δια άλλο τί, πάρεξ δια να κάμνωμεν τα θελήματά μας. Έτζι ήσαν, αδελφοί, εξ αρχής οι Απόστολοι; Έτζι ήσαν οι διάδοχοι των Αποστόλων; Έτζι ήσαν οι θεοφόροι Πατέρες ημών, και διδάσκαλοι; Αλλοίμονον δια την φοβεράν τόλμην τούτων, ότι εκείνοι όπου αποβλέπουν μόνον εις τα άσπρα, δέν γίνονται μονάχα προδόται, και ιερόσυλοι εις τα εκκλησιαστικά πράγματα αμή κατατολμούσιν να εγγίξουν και αυτόν τον Θείον πλούτον ήγουν να πωλήσουν, και να αγοράσουν και αυτήν την χάριν του Αγίου Πνεύματος. Όθεν ουδέ αισχύνονται να λέγουν, εδικόν μας είναι το δεσμείν και λύειν, και το ελάβαμεν εις ταύτην την ζωήν άνωθεν απο τον Θεόν, ώ της αναισχυντίας δια να μή λέγω της εσχάτης παραφροσύνης.

Ειπέ μου, σε παρακαλώ εσύ όπου λέγεις αυτά, δια ποίας σου αρετάς έλαβες αυτήν την εξουσίαν άνωθεν; Διατί άφησες όλα τα πάντα, και ακολούθησες τον Χριστόν; Διατί εκαταφρόνησες την δόξαν του κόσμου; Διατί έγινες ταπεινός τω Πνεύματι; Διατί επώλησες όλα σου τα υπάρχοντα , και τα εμοίρασες εις τους πτωχούς; Διατί απώλεσας την ψυχήν σου, ήγουν διατί ενέκρωσες αυτήν εις τον κόσμον, και δέν την ηύρες εις κανένα θέλημα της σαρκός; Αλλά των ιερέων (λέγουν) είναι εξουσία αυτή, το ιξεύρω και εγώ, πώς είναι των ιερέων,όμως δέν είναι απλώς όλων των ιερέων, αμή εκείνων όπου ιερουργούν το Ευαγγέλιον με Πνεύμα ταπεινώσεως, και πολιτεύονται μέ ακατηγόρητον καί ενάρετον πολιτείαν. Εκείνων όπου επαράστησαν προτήτερα τον εαυτό τους εις τον Κύριον, και έδειξαν πνευματικώς μέσα εις τον ναόν του σώματος τους την καθαράν τους λατρείαν, θυσίαν τελείαν, Αγίαν και ενάρετον εις τον Κύριον και εδέχθησαν εις το άνωθεν θυσιαστήριον, και επροσφέρθηκαν απο τον μεγάλον Αρχιερέα Χριστόν προσφορά τελεία εις τον Θεόν, και Πατέρα, και εμεταβάλθησαν, και ηλλοιώθησαν με την δύναμιν του Παναγίου Πνεύματος και εμεταμορφώθησαν εις τον Χριστόν τον αποθανόντα δι ημάς, και αναστάντα εν δόξη θεότητος. Εκείνων λέγω των ιερέων όπου μετανοούν, και πενθούν νύκτα, και ημέραν με τελείαν ταπείνωσιν, και παρακαλούν τον Θεόν μετά δακρύων, όχι μόνον δια τον εαυτό τους, αλλά και δια τους αδελφούς όπου έχουν εις την επίσκεψιν τους, και δια όλας τας Αγίας εκλησίας τού Θεού όπου είναι εις τον κόσμον, και εκείνων όπου κλαίουν πολλά έμπροσθεν του Θεού, δια τα ξένα αμαρτήματα. Εκείνων όπου δέν μεταχειρίζονται τίποτε περισσότερον απο την αναγκαίαν τους τροφήν, και δέν επιτηδεύονται κανένα πράγμα δια θεραπείαν, η απόλαυσιν του σώματος, αλλά περιπατούν, καθώς είναι γεγραμμένον, εν Πνεύματι, και δέν κάμνουν καμμίαν επιθυμίαν σαρκός. Και πρός τούτοις ακόμι και εκείνων όπου δέν προτιμούν δια το δίκαιον, και δια την εντολήν του Θεού, μήτε πτωχόν, μήτε πλούσιον, μήτε άρχοντα, μήτε αρχόμενον, μήτε αυτόν τον ίδιον βασιλέα και δέν παραβλέπουν ουδέ παραβαίνουν την εντολήν του Θεού δια πρόφασιν ελεημοσύνης, ή δια δόσιν χαρισμάτων ή δια φόβον, ή αγάπην , ή διά άλλο  κανένα πράγμα ορατόν ή αόρατον. Των τοιούτων είναι το δεσμείν, και λύειν και ιερουργείν και διδάσκειν, και όχι εκείνων όπου λαμβάνουν μόνον απο τους ανθρώπους την ψήφον, και την χειροτονίαν «Ού γάρ αφ’εαυτού (λέγει) τις την τιμήν λαμβάνει αλλ’απο Κυρίου καλούμενος». Δέν είπεν εκείνος όπου λαμβάνει την ψήφον και χειροτονίαν απο ανθρώπους, αλλά εκείνος όπου επροωρίσθη, και επροχειρίσθη εις τούτο απο τον Θεόν, οτι εκείνοι όπου γίνονται απο ανθρώπους, και δια μεσιτείας ανθρώπων, είναι κλέπται, και λησταί, καθώς είπεν ο Κύριος. «Εγώ ειμί η Θύρα, πάντες όσοι ήλθον και έρχονται, ου δι εμού, αλλά αναβαίνουν αλλαχόθεν, κλέπται εισι και λησταί»  
Δ. Μή πλανάσθε λοιπόν αδελφοί μου, εκείνος όπου ευρίσκεται εις σκότος, είναι έξω απο την θύραν και εκείνος όπου φαίνεται πώς εμβήκεν, όμως δέν εμβήκε δια του φωτός, έξω είναι και αυτός απο την μάνδραν. Ότι ανίσως ο Χριστός είναι η θύρα, και το φώς του κόσμου, εξάπαντος η θύρα είναι φωτοειδής, και όχι απλώς θύρα μοναχά και εκείνος όπου εμβήκεν εις αυτήν ήλθε μέσα εις το φώς του κόσμου. Φώς δέ του κόσμου είναι ο Χριστός, όχι πώς βλέπεται αισθητώς, αλλ’ότι θεωρείται νοερώς. Διότι ο αισθητός ούτος ήλιος φωτίζει τα σωματικά μάτια, όχι μόνον των ανθρώπων, αλλά και των αλόγων ζώων. Αμή ο Χριστός ο νοητός ήλιος όπου επεφάνη εις τον κόσμον φωτίζει μονάχα τας λογικάς ψυχάς, και ούδε αυτάς όλας ακρίτως και αναξίως ότι δέν είναι άψυχος, ή να ειπώ καλλίτερα άζωος, καθώς δέν είναι ουδέ κτίσμα, ή δούλος, διωρισμένος εις υπηρεσίαν άλλων, καθώς είναι ούτος ο αισθητός ήλιος όπου ανατέλλει επι δικαίους, και αδίκους πονηρούς τε,και αγαθούς. 
Αμέθυστος