ΤΟ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ (24)

Συνέχεια από: Σάββατο 7 Μαρτίου 2020

ΤΟ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ 

Η Ιεραρχικη δομή τού κόσμου σύμφωνα με τόν ψευδο Διονύσιο Αρεοπαγίτη.

Του Rene Roques.

                                                                 Κεφ. Τρίτο. 
                                                                 Η ιεραρχική δραστηριότης.

                             

3. Οι νόμοι τής ιεραρχικής δραστηριότητος!(συνέχεια)

          

Στην αναγωγική μεσολάβηση, όπως και στην καταγωγική όλα ήλθαν από ψηλά. Δεν υπάρχει λοιπόν παρά μία και η αυτή δραστηριότης (ενέργεια), η θεαρχική ενέργεια. Και όλο το νόημα τής υπάρξεως τών ιεραρχιών είναι η συμμετοχή τους σ’αυτή! (Ούρ Ιερ: 165 Β Έστι γάρ εκάστω των Ιεραρχίαν κεκληρωμένων  η τελείωσις, το κατ’οικείαν αναλογίαν επί το θεομίμητον αναχθήναι. Και το δή πάντων Θειότερον, ώς τα Λόγιά φησι, Θεού συνεργόν γένεσθαι (1 Κορ. ΙΙΙ, 9: Και δείξαι την Θείαν ενεργείαν εν εαυτώ κατά το δυνατόν αναφαινομένην) Έτσι εννοημένη η αναγωγή κάνει όλους τούς βαθμούς συνεργούς και εκφαντορικούς τής Θείας ενέργειας. Έίναι λοιπούν διαυγές πόσο αδιαχώριστα βρίσκονται δεμένα η Θεία δωρεά και η προώθησις τών νόων.

          Η ένταση τού πρώτου μετρά τήν ιεραρχική άνοδο και αντιστόφως η ιεραρχική άνοδος καθορίζει και κατά κάποιο τρόπο προκαθορίζει το δώρο τού Θεού. Θα ήταν ανόητο να αναπαραστήσουμε στον διασκορπισμό τού χώρου ή στην ακολουθία τού χρόνου δύο κινήσεις ακριβέστατα ταυτόχρονες οι οποίες είναι σε αμοιβαία αιτιότητα, και τών οποίων η φύση είναι ολοκληρωτικώς πνευματική.

          Εξίσου, οι ιεραρχικοί νόμοι τής αναγωγικής μεσολαβήσεως είναι οι ίδιοι με εκείνους τής καταγωγικής. Στην μία και στην άλλη ο νόμος τών τάξεων, που είναι εκείνος τών αναλογιών ή τών συμμετριών, θα είναι σεβαστός με ακρίβεια. Στην μία και στην άλλη, κάθε τάξις θα είναι ταυτοχρόνως φιλοδώρημα και αμοιβή, ανέβασμα και ανεβασμένη. Ανεβασμένη και ανταμοιβή διά τής ανώτερης τάξεως, ανέβασμα και δώρο για εκείνη που ακολουθεί. (Ούρ. Ιερ. 240 Α : αυτός ο νόμος όμως δεν επαληθεύεται στην Εκκλησιαστική Ιεραρχία παρά μόνον για τις τάξεις του κλήρου. Οι μοναχοί οι οποίοι έχουν φθάσει στην πιο μεγάλη κατάσταση τελειότητος (Εκκλ. Ιερ. 532 D) δεν πραγματοποιούν καμία Ιεραρχική λειτουργία σχετικά με την τάξη που τους ακολουθεί Επιστ. VIII στον Δημόφιλο). Ο Λαός τού Θεού παραδίδεται στην διακονία τών Ιερέων, όπως η τάξη των μαθητευομένων στους διακόνους). Σύμφωνα με την ανάβασή μας ή την κάθοδό μας στην Ιεραρχική κλίμακα, οι Θείες ενέργειες θα είναι εντατικές, ο φωτισμός θα είναι πάνω κάτω πνευματικός, η κάθαρση ολοκληρωμένη. Δεν πρέπει βεβαίως να κατηγορήσουμε την Θεία ενέργεια για ανισότητα ή για έλλειψη. Ούτε πρέπει να κατηγορήσουμε κάποιον από τούς διαμεσολαβητές. Το Θείο φως είναι πάντοτε το ίδιο και οι διαμεσολαβτητές μπορούν να είναι τέλειοι στην τάξη τους : για καθέναν από αυτούς, η τελειότης αντιστοιχεί πάντοτε σε μία περιορισμένη ικανότητα τού Θείου (ακόμη και λόγω αμαρτίας).

          Αυτή είναι λοιπόν η ενέργεια τής Ιεραρχίας κάτω από την διπλή όψη, αναγωγική και καταγωγική (κατιούσα). Ουσιαστικά ρυθμιζόμενη από τον νόμο τής μεσολαβήσεως, λιγότερο τέλεια, λιγότερο νοητή και λιγότερο καθαρή όσο εκτείνεται προς τους τελευταίους νόες οι οποίοι αυξάνουν τις εσωτερικές τους αντιστάσεις, πιο τέλεια, πιο νοητή και πιο καθαρή στην αντίστροφη πορεία, η Ιεραρχική δραστηριότης κάτω από τις πολλαπλές της μορφές παραμένει πάντοτε μία μετοχή αναλογική στην ενέργεια τής Θεαρχίας η οποία “ενεργεί τα πάντα στα πάντα” (1 Κορ. XV, 28, όπως αναφέρεται στο Θείων ονομ. 596 C. “Όταν δε υποταγή αυτώ τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός υποταγήσεται τω υποταξάντι αυτώ τα πάντα, ίνα ή ο Θεός τα πάντα εν πάσιν” Θα μπορούσαμε δε να πούμε ότι όλη η ανάπτυξη του έργου τού Αρεοπαγίτη είναι αυτή η σκέψη και παρόμοιες οι οποίες σημειώνουν και αναπτύσσουν το Κολ. 1,17: τα πάντα εν αυτώ συνέστηκεν)!

        
  4. Η Θεαρχία υπερβατική αιτία τής Ιεραρχικής δραστηριότητος.

          
Κατ’αρχάς, το έχουμε ήδη υπογραμμίσει, η Θεαρχία είναι αιτία κάθε θεώσεως: Θεαρχία σημαίνει αρχή του Θείου. Στο Αρεοπαγίτικο σύμπαν, πράγματι, η θέωση μπορεί να έλθει μόνον από τον Θεό. Είναι ένα έργο τής αγάπης (έρως-αγάπη) Και η αγάπη έχει την πηγή της και το τέλος της στον Θεό.

          Εάν από τον καθολικό όρο της θεώσεως περνούμε στον υπολογισμό τών βασικών της όψεων: της κάθαρσης, του φωτισμού και της τελειώσεως, κατανοούμε ότι είναι επιπλέον τρείς ενέργειες καθαρά θεαρχικες ή ακριβέστερα, τρείς όψεις τής ίδιας θεαρχικής δραστηριότητος (η Θεαρχία τούς εν οίς αν εγγένηται νόας αποκαθαιρεί πρώτον, είτα φωτισθέν τας αποτελειοί προς Θεοειδή τελεσιουργίαν. Εκκλ. Ιερ. 508 D. Οι τρείς δραστηριότητες είναι ταυτόχρονες, δεν κατανοούνται με χρονολογική σημασία, αλλά λογική). Στο περί Θείων ονομάτων αφθονούν τα χωρία τα οποία περιγράφουν την Θεαρχία σαν αιτία τής καθολικής ενέργειας και τον Θεό σαν παρόντα σε όλα τα όντα μέσω αυτής τής δραστηριότητος. Θ. Ον. 693 Β: διά ταύτας (τής αγαθότητος ακτίνας) υπέστησαν αί νοηταί και νοεραί πάσαι και ουσίας και δυνάμεις και ενέργειαι. 705 C : εξ’αυτού και δι’αυτού… πάσα δύναμις, πάσα ενέργεια!

          Παρ’όλα αυτά πάρα πολλά χωρία μοιάζουν να αφαιρούν κάποια μέρη δραστηριότητος από το Θείο έργο. Ο νεοβαπτισθείς, για παράδειγμα, πρέπει να νικήσει τις ενέργειες που αντιστρατεύονται την θέωσί του (τάς προς Θέωσιν ενάντιας αυτώ καταπαλαίσας ενεργείας τε και ύπαξεις). Εκκλ. Ιερ 404 Α!  Και όσοι εγκαταλείπουν την Θεία ζωή εγκαταλείπονται με την σειρά τους στην πιο βάρβαρη δραστηριότητα (ενεργουμένυος εναγεστάτην ενέργειαν! Εκκλ. Ιερ. 433 D).

Θα έπρεπε να δούμε μία πολλαπλότητα πηγών ενεργείας ανεξαρτήτων από την θεαρχική ενέργεια, οι οποίες θα μπορούσαν να την εκμηδενίσουν;

Συνεχίζεται

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΦΘΗ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ ΤΟΥ ΝΟΥ, ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΟΡΑΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ, ΕΤΕΘΗ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ. 

ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΕΣ, ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΕΛΩΜΑΤΟΣ, ΥΠΗΡΞΑΝ Ο ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ.

Αμέθυστος.