«ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΟΥ ΘΗΣΕΑ» Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

 Είναι ανώφελο να βλέπουμε το παρόν με τον παραμορφωτικό φακό της θεωρίας συνωμοσίας

ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΟΥ ΘΗΣΕΑ 

Η κυρίαρχη ιδεολογία είναι πάντα η ιδεολογία της άρχουσας τάξης. Ο Μαρξ έκανε πολλές διαγνώσεις σωστά, παρεξηγώντας την πρόγνωση και τη θεραπεία. Σε αυτό το σημείο ο συγγραφέας του Κεφαλαίου δεν είχε άδικο. Είναι άχρηστο να κοιτάμε το παρόν με τον παραμορφωτικό φακό της θεωρίας συνωμοσίας, να αποδοκιμάζουμε τον «πολιτισμικό μαρξισμό» ως το βούρκο κάθε κακού ή να μετανιώνουμε για τις παλιές καλές εποχές του συντηρητικού φιλελευθερισμού, οξύμωρο για μια ιδεολογία που κάνει τη συνεχή αλλαγή τον λόγο ύπαρξής της. Ο Joseph Schumpeter μίλησε για δημιουργική καταστροφή, ο John Maynard Keynes για τα ζωικά πνεύματα. Η αλήθεια είναι ότι ο επιτυχημένος παγκοσμιοποιητικός καπιταλισμός διαμορφώνει τον κόσμο σύμφωνα με την εικόνα του και ότι – γνωρίζοντας τη φυσική αντίθεση των ανθρώπων στις συνταγές του – εργάζεται ενεργά για να αλλάξει εμάς, την αμελητέα πλειοψηφία.

Είναι ένα μακροχρόνιο ανθρωπολογικό έργο που οδηγεί στη διαμόρφωση μιας νέας ανθρωπότητας, του τρανς-ανθρώπου. Τρανσεξουαλικό στις ορμές, διεθνικό (τρανς-εθνικό) στην κοσμοπολίτικη ένταση, υπεράνθρωπο (τρανς-άνθρωπο) στην ουσία, υβριδισμένο με τη μηχανή και απομακρυσμένο από τη φυσική του ουσία. Το ερώτημα είναι: ο άνθρωπος της τρίτης δεκαετίας της Τρίτης Χιλιετίας είναι ακόμα άνθρωπος ή είναι ένα νέο είδος; Είναι το παράδοξο του πλοίου του Θησέα, το μεταφυσικό ερώτημα της εμμονής της αρχικής ταυτότητας μιας οντότητας εντελώς τροποποιημένης στο χρόνο. Παραμένει το πλάσμα-άνθρωπος ο εαυτός του αν έχουν αλλάξει όλα τα συστατικά του και ακόμη και ο εγκέφαλος - η έδρα της σκέψης και του πνεύματος - εμφανίζεται αναδιαμορφωμένος σύμφωνα με μια βούληση που έχει χαμηλώσει από πάνω (που κατέβηκε από ψηλά);

Στην ελληνική ιστορία, το πλοίο με το οποίο ταξίδεψε ο Θησέας στην περιπέτεια που τον οδήγησε να αμφισβητήσει και να σκοτώσει τον Μινώταυρο -ένας από τους ιδρυτικούς μύθους της Δύσης- είχε διατηρηθεί άθικτο με τα χρόνια, παρόλο που κάθε στοιχείο του είχε αντικατασταθεί στόν χρόνο, από την καρίνα μέχρι τα κουπιά και τα πανιά. Ήρθε μια στιγμή που όλα τα αρχικά εξαρτήματα είχαν αντικατασταθεί, αν και το πλοίο διατήρησε την αρχική του εμφάνιση. Είχε ξαναφτιαχτεί εντελώς, αλλά την ίδια στιγμή παρέμενε το ίδιο, ήταν ακόμα το πλοίο του Θησέα. Το μεταφυσικό ερώτημα είναι: έχει διατηρήσει η ανθρωπότητα την ουσία της ή όχι; Δηλαδή η οντότητα τροποποιημένη επί της ουσίας αλλά χωρίς εμφανείς αλλαγές στη μορφή, εξακολουθεί να είναι η ίδια;

Το παράδοξο του πλοίου του Θησέα προσφέρει τροφή για σκέψη για την ταυτότητά μας. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, το πλοίο του Θησέα χάλασε πολλές φορές και πολλά μέρη αντικαταστάθηκαν. Έτσι, όταν επέστρεψε στο σπίτι, το πλοίο του δεν διέθετε πλέον αυθεντικά εξαρτήματα. Παρόλα αυτά, το πλήρωμα το θεωρούσε τό ίδιο. Έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι παραμένουμε πάντα οι ίδιοι, παρότι συμβαίνουν αλλαγές, τόσο σε εμάς όσο και στο περιβάλλον γύρω μας. Σας προσκαλούμε να ανακαλύψετε το παράδοξο του πλοίου του Θησέα για να το σκεφτείτε. 

Η πλευρά Α και η πλευρά Β, κατά σύμβαση, του αγγείου François

Το πλοίο του Θησέα παριστάνεται στο αγγείο Φρανσουά

Συνεχίζουμε να έχουμε δύο πόδια, δύο χέρια, δύο μάτια και ένα κεφάλι, αλλά είμαστε ακόμα οι ίδιοι (είμαστε ακόμα ο εαυτός μας); Το ερώτημα έχει γίνει επείγον από την άνοιξη του 2020, τη σκοτεινή αυγή της επιδημίας, αλλά αιωρείται στον αέρα εδώ και τριάντα χρόνια, από τον εποχικό θρίαμβο της αγοράς. Οι σκέψεις μας στρέφονται σε ένα από τα πιο σημαντικά εικαστικά έργα του περασμένου αιώνα, την επιμονή της μνήμης του Salvador Dalì, τον πίνακα των μαλακών ρολογιών. Ο πίνακας απεικονίζει μια έρημη γη - έναν έρημο βάλτο όπου κυριαρχεί η παρουσία κάποιων ρολογιών με σχεδόν ρευστή σύσταση, τα οποία, όταν λιώνουν, παίρνουν το σχήμα των στηριγμάτων τους. Η αναπαράσταση της ελαστικότητας του χρόνου ήταν πάντα υπογραμμισμένη, αλλά η δεύτερη έννοια, η έκταση της αλλαγής, δεν έχει διερευνηθεί αρκετά. Τα ρολόγια του Dalì, που έχουν γίνει σχεδόν υγρά, δείχνουν το καθένα διαφορετική ώρα, αλλά εξακολουθούν να είναι όργανα ικανά να σημειώσουν την ώρα; Είναι o homo sapiens sapiens o ίδιος με το «πριν» ή έχει υγροποιηθεί (ρευστοποιηθεί) λόγω της δράσης της κοινωνικής μηχανικής;

Πίνακας των μαλακών ρολογιών - Salvator Dali 

Η απάντηση -ίσως- βρίσκεται σε μια διαίσθηση του Αντόνιο Γκράμσι, στην έννοια της «παθητικής επανάστασης», τη σημαντική, αλλά όχι άμεση, αλλαγή ενός πολιτικού, κοινωνικού και υπαρξιακού συστήματος. Για τον στοχαστή της Σαρδηνίας, ο μετασχηματισμός εφαρμόζεται από την άρχουσα τάξη προκειμένου να αποτραπεί μια επαναστατική διαδικασία από τα κάτω που θα αμφισβητούσε την κυριαρχία της. Η επανάσταση είναι παθητική με την έννοια ότι υποφέρει, αφού η πρωτοβουλία βρίσκεται στα χέρια των κυβερνώντων. Κάθε τόσο συμβαίνουν ρήξεις, καθοριστικές στιγμές της αποτυπωμένης μεταμόρφωσης. Τα τελευταία τριάντα χρόνια, με τή σειρά, η κατάρρευση του σοβιετικού κομμουνισμού, η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, η οικονομική κρίση του 2007-2008 και από το 2020 η πανδημία στην οποία είμαστε ακόμα βυθισμένοι. Όλες οι αλλαγές που σημάδεψαν διάφορα στάδια μιας βαθιάς μεταμόρφωσης του ανθρώπου, που συνέβη πριν πυροδοτηθεί μια αντίδραση, μια εξέγερση ενάντια στη φιλελεύθερη δυστοπία, στο όνομα των κοινωνικών, ηθικών, ανθρωπολογικών πληγών που προκλήθηκαν σε λαούς, ανθρώπους, γενιές.

Οι ΔΙΔΥΜΟΙ ΠΥΡΓΟΙ

Το υψηλότερο επίπεδο εξουσίας τρέχει πάντα ένα βήμα μπροστά από την υπόλοιπη ανθρωπότητα και ξέρει πώς να αρπάζει τις ευκαιρίες ακόμα και σε τραγωδίες. Η πανδημία είναι το πιο σημαντικό παράδειγμα. Σε δύο χρόνια το πλοίο του Θησέα διαλύθηκε κομμάτι κομμάτι με αυξανόμενη ταχύτητα και το πιο εκπληκτικό αποτέλεσμα δεν είναι η ίδια η αλλαγή, αν και τεράστια, αλλά το γεγονός ότι έγινε αποδεκτό χωρίς αντίδραση, δεν έγινε αντιληπτό στην εξαιρετική του έκταση και συνοδεύτηκε από συναίνεση ότι οι ολιγαρχίες είχαν σε μεγάλο βαθμό χάσει. Για το λόγο αυτό, το ερώτημα που θέτουμε αφορά την ταυτότητά μας, προσωπική, ατομική και συλλογική. Είμαστε ακόμα οι άνθρωποι που ήμασταν «πριν» ή η αλλαγή μάς έκανε «άλλους από εμάς τους ίδιους, από τους εαυτούς μας»; Η ερώτηση δεν είναι αδρανής ή αφηρημένη, αφού από την απάντηση εξαρτάται η πιθανότητα αντίδρασης. Πιθανότητα αντίδρασης, ή μη αντίδρασης. Η αμφιβολία, στην πραγματικότητα, είναι ότι -κοιτάζοντας στον καθρέφτη- έχουμε γίνει αναίσθητοι σε αυτό που βλέπουμε, ότι δεν έχει πια σημασία αν είμαστε ακόμα «εμείς». Η διαδικασία της μετάλλαξης έχει διεισδύσει στα βάθη του Εαυτού με μια επιτάχυνση που είναι απογοητευτική.

Το πλοίο του Θησέα έχει αλλάξει εκ των έσω, ξεκινώντας από τη μείωση των συγκεκριμένων ελευθεριών και το άδειασμα της δημοκρατίας, το μεγαλύτερο τοτέμ της εποχής μας. Ακόμη και οι στατιστικές το παρατηρούν. Το εβδομαδιαίο περιοδικό The Economist καταρτίζει το Democracy Index : σύμφωνα με τις παραμέτρους του ζωντανού ευαγγελίου της φιλελεύθερης οικονομίας, μόνο το 8,4 τοις εκατό των κατοίκων του πλανήτη ζει σε πλήρη δημοκρατία, δηλαδή σε ένα καθεστώς που σέβεται τις πολιτικές και πολιτιστικές ελευθερίες, όπου υπάρχουν ανεξάρτητα μέσα επικοινωνίας, ένα σύστημα ελέγχων και ισορροπιών. Ο δείκτης μειώνεται σταθερά εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Ποιος ξέρει γιατί δεν μας εκπλήσσει καθόλου. Θα ήταν ενδιαφέρον να αξιολογήσουμε τα ιταλικά αντιεπιδημικά μέτρα, την υποχρεωτική πράσινη πάσα , το βροντερό χειροκρότημα των δημοσιογράφων στην εμφάνιση του Ντράγκι -του ανθρώπου της πρόνοιας- στη χριστουγεννιάτικη συνέντευξη τύπου με τα κριτήρια του Economist.

Η βύθιση του Τιτανικού στις 15 Απριλίου 1912 σε πίνακα εποχής του Willy Stöwer. W/pd

Από την άλλη πλευρά, ποια δημοκρατία μπορεί να υπάρξει (ανεξάρτητα από την αρχή της κρίσης) σε μια κοινωνία της αγοράς στην οποία ο καταναλωτής έχει αντικαταστήσει τον πολίτη; Ολόκληρη η σανίδα του πλοίου του Θησέα έχει αντικατασταθεί τα τελευταία δύο χρόνια: όχι πια ελευθερία κινήσεων, υποχρεώσεις κάθε είδους, αφόρητοι περιορισμοί ελευθερίας, ό,τι απέμεινε από κοινότητα και αλληλεγγύη ακυρώθηκε στο όνομα της κοινωνικής αποστασιοποίησης και της γυμνής βιολογικής ζωής. Και μετά ο εγκλεισμός, η δημιουργία του εχθρού στο πρόσωπο του περιβόητου «no vax», που είναι αυτός που θέτει τα ερωτήματα που η φιλελεύθερη δημοκρατία θεωρούσε αναπόφευκτη. Επιπλέον, το ιδεολογικό οπλοστάσιο της Μεγάλης Επαναφοράς, ο κλιματικός οικολογισμός. Η ολοκληρωτική, βιοκρατική επιτήρηση, η ψηφιοποίηση όλης της ζωής. η άρνηση της φύσης, η απαγόρευση των συνεδριάσεων που συγκαλύπτεται από την ασφαλιστική εμμονή κατά της συνάθροισης. Το πλοίο θυμίζει τρομερά τον Τιτανικό.

Η σπείρα της αλλαγής, από μια παθητική επανάσταση με την έννοια του Γκράμσι, έχει μετατραπεί σε μια απότομη καταστροφή χώρων για κοινότητα, συζήτηση και ελευθερία, μια σπείρα που δεν μπορεί να κατανοηθεί με τα πνευματικά εργαλεία του εξασθενημένου και  εκλιπόντος «Κράτους Δικαίου». Ο μόνος ορισμός της δημοκρατίας που μας ικανοποιεί είναι αυτός του Arthur Moeller Van den Bruck: η συμμετοχή ενός λαού στο πεπρωμένο του. Τρεις άκρως συμβολικές λέξεις, συμμετοχή, πεπρωμένο, άνθρωποι. Οι έννοιές τους μοιάζουν διαλυμένες: η συμμετοχή όχι μόνο αποθαρρύνεται, αλλά και απαγορεύεται. Κάποιος αποφασίζει, από πάνω, αναμφισβήτητα, με τη βοήθεια «ειδικών». Ποιος λαός μπορεί να υπάρξει χωρίς ένα ίχνος κοινού σχεδίου, μιας πόλης στην οποία να συγκεντρώνονται, να συζητούν και να αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον; Όσο για το πεπρωμένο, σημασία έχει μόνο το ατομικό πεπρωμένο, που χαρακτηρίζεται από τον ρυθμό των εμβολιασμών που δεν εξασφαλίζουν ανοσία ή έστω ζωή. Ούτε το εμβόλιο δεν είναι τέτοιο. Η εξαπάτηση είναι κολοσσιαία, ωστόσο στην κατάσταση της ανασταλμένης ζωής, η απόλυτη πλειοψηφία είναι με την εξουσία, υποστηρίζοντας κάθε νέο περιορισμό της ελευθερίας με το ίδιο χειροκρότημα με τα δουλοπρεπή ΜΜΕ.

Όταν υπάρχει υγεία υπάρχουν τα πάντα, λένε. Και στο μεταξύ αποτυγχάνουν στην πρόθεσή τους, παρά τη Θεά Επιστήμη, παρά τον τεράστιο μηχανισμό χειραγώγησης, παρά μια άνευ προηγουμένου επίθεση στη λογική μας. Τι γίνεται με το γεγονός ότι, μόλις μπούμε σε ένα λεωφορείο ή ένα τρένο, μας επιτίθεται ένας συνεχής ακουστικός βομβαρδισμός που βασίζεται σε «σωστά φορεμένες» μάσκες, εντολές αποστασιοποίησης, την απειλή κυρώσεων; Για κάποιους -την κακή, επαναστατική, ενοχλητική μειοψηφία- είναι βασανιστήριο, για πολλούς είναι επιβεβαίωση, απόδειξη ότι μια καλοπροαίρετη δύναμη μας παρακολουθεί. Ας μην μιλήσουμε για την τηλεόραση, όπου τα πιο ουδέτερα προγράμματα είναι τηλεαγορές, ενώ η διαφήμιση -που έχει γίνει εδώ και καιρό πολιτικά, φυλετικά και σεξουαλικά ορθή- αρχίζει να δείχνει στον κόσμο μεταμφιεσμένο, τον χαρούμενο καταναλωτή με ένα αόρατο πρόσωπο. Ο σκλάβος καλείται να μην δει τις αλυσίδες, αλλά μάλλον να τις αγαπήσει σεβόμενος την εμμονή με την ασφάλεια που έχει διώξει έξω την ελευθερία. «Οι αλυσίδες σου είναι φτιαγμένες από λουλούδια» ήταν μια διάσημη άρια από μια οπερέτα, η Chincillà… Μας εκπλήσσει που το πιστεύουμε.

Francisco Goya Dos forasteros

Σε έναν σκοτεινό και δραματικό πίνακα, ο Dos forasteros, γνωστός ως Rustic Duel (αλλά το πρωτότυπο, δύο ξένοι, δύο ξένοι είναι πολύ πιο σημαντικό) ο Francisco Goya αναπαριστά μια θανατηφόρα μονομαχία μεταξύ δύο φτωχών ανθρώπων που ήδη αιμορραγούν στον άνυδρο βυθό μιας sierra, τόπος που παραπέμπει σε φυλάκιση και θανατηφόρο θάνατο. Οι δυο τους δίνουν έναν άγριο αγώνα με τυφλή μανία. Ο καλλιτέχνης ξεκαθαρίζει ότι παλεύουν για το τίποτα και ότι χάνουν την ανθρωπιά τους. Είναι η μεγαλύτερη νίκη της εξουσίας όλων των εποχών: διχάζοντας αυτούς που έχουν ήδη ηττηθεί, κάνοντάς μας αμοιβαία εχθρικούς. Τα κίνητρα αλλάζουν, όχι η παράλογη υστερία ενάντια στον εχθρό της στιγμής. Τα χειρότερα ένστικτα των ανθρώπων βγαίνουν στην επιφάνεια με τη θέληση αυτών που διοικούν. Αν πρόκειται για πρόβα ολοκληρωτισμού, το πείραμα πετυχαίνει πέρα ​​από τις πιο τρελές προσδοκίες των χειριστών. Μια ομάδα ανθρώπων -είναι η σειρά των no-vaxers, ένα χλευαστικό, λανθασμένο, απλουστευτικό όνομα αλλά ακριβώς γι' αυτό το λόγο αποτελεσματικό- εκτίθεται σε μίσος, απέχθεια, δαιμονοποίηση και η καταπίεσή τους μεταδίδεται ως αστικό καθήκον από την πολιτική, από τα ΜΜΕ, από την οικονομία, ακόμα και από την εκκλησία. Η πλειοψηφία εγκρίνει υστερικά. Άλλαξαν την ανθρωπιά μας: το πλοίο δεν ανήκει πια στον Θησέα. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε, μπροστά στην τηλεόραση, αν η ταινία που παρακολουθούμε, που χρονολογείται πριν από δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια, αντανακλά τις ιδέες, τους τρόπους ομιλίας και ύπαρξης του παρόντος και πάνω απ' όλα αν μπορούσε ακόμα να παραχθεί, χωρίς να υποστεί την αστυνομία της σκέψης, δηλαδή την απαγόρευση για φυλετικούς λόγους, γλωσσικούς, για ένα «σεξιστικό» αστείο, για έναν πολιτικά λανθασμένο υπαινιγμό σε μια από τις προστατευόμενες και αγανακτισμένες κοινότητες, γιατί, φρίκη, μιλάει για μια οικογένεια ή μια κανονική ζωή. Δεν παρατηρούμε πλέον τίποτα λόγω υπερφόρτωσης, γιατί η χειραγώγηση έχει φτάσει στα ύψη της τελειότητας, λόγω της κυρίαρχης αδιαφορίας (in-difference, α-διαφορία: τίποτα δεν είναι διακριτό). Τα πιστεύουμε όλα από αδιαφορία και όχι από άγνοια. Ίσως μια αλλαγή παραδείγματος συνεπάγεται και την αποκατάσταση του εγκλήματος της κατάχρησης της λαϊκής ευπιστίας. Ο νέος παράγοντας διάκρισης είναι μεταξύ αυτών που συναινούν και εκείνων που «δεν το αγοράζουν» (οι ápoti του Giuseppe Prezzolini) και συνεχίζουν να κάνουν ερωτήσεις, να ασκούν κρίση, να χρησιμοποιούν τον εγκέφαλό τους. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ο αυξανόμενος εφησυχασμός της πλειοψηφίας που τάσσεται με τους ισχυρότερους, ικανοποιημένους που βλέπουν «τους άλλους», τους στασιαστές, που υφίστανται διακρίσεις και τιμωρούνται. Το περιεχόμενο αυτού που πιστεύεις δεν έχει σημασία, αυτό που έχει σημασία είναι να έχεις την αποφασιστικότητα να υπερασπιστείς αρχές και πεποιθήσεις, τη θέληση να ακολουθήσεις τη δική σου εσωτερική πυξίδα. Το να αποδεχθούμε τον αποκλεισμό είναι δύσκολο, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να δούμε με τα μάτια μας, να συνειδητοποιήσουμε ότι το τοπίο έχει αλλάξει βαθιά, ότι το πλοίο δεν είναι του Θησέα, είναι άλλο, στο οποίο είμαστε ξένοι, περιστασιακοί επιβάτες και τό πληρώνουμε. Είναι η εποχή των τελευταίων ανθρώπων με διπλή έννοια. Τελευταίοι, καθώς μια χούφτα εγκληματίες έχουν προβλέψει ένα υπεράνθρωπο μέλλον, από ζώα και παραφυάδες της τεχνολογίας. Τελευταίοι γιατί ανάξιοι της θεϊκής σπίθας, ένα αδιάκριτο πλήθος στην αστική κυψέλη, ανίκανο να αντιληφθεί την απώλεια της ταυτότητας, μια μάζα που βλέπει άσπρο και λέει μαύρο αν αυτό είναι το θέλημα του δαμαστή. Εκείνοι για τους οποίους το πλοίο του Θησέα ή οποιουδήποτε άλλου είναι αδιάφορο, που δεν θα ξεκινούσαν ποτέ το ταξίδι του ήρωα - πολύς κίνδυνος, ποιος τους υποχρεώνει να το κάνουν; – είναι οι τελευταίοι άνθρωποι του Ζαρατούστρα.

Friedrich Nietzsche Ο λόγος των τελευταίων ανθρώπων

« Αλίμονο! Έρχεται η ώρα για τον πιο κατάπτυστο από τους ανθρώπους που δεν ξέρει πια πώς να περιφρονεί τον εαυτό του. Κοιτάξτε! Σας δείχνω τον τελευταίο άνθρωπο. Τι είναι η αγάπη; Τι είναι η δημιουργία; Τι είναι η νοσταλγία; Τι είναι το άστρο; – έτσι ρωτάει ο τελευταίος με ένα κλείσιμο του ματιού. Η γη τότε θα έχει γίνει μικρή και ο τελευταίος άνθρωπος που θα κάνει τα πάντα μικρότερα θα πηδήξει πάνω της. Η φυλή του είναι τόσο άφθαρτη όσο αυτή των ψύλλων. Ο τελευταίος άνθρωπος ζει περισσότερο από όλους. Επινοήσαμε την ευτυχία - λένε οι τελευταίοι και κλείνουν το μάτι.» Φρίντριχ Νίτσε

Ένα εξημερωμένο κοπάδι: έχουν δίκιο αυτοί που μας αλυσοδένουν, αξίζουμε τη μοίρα μας;

Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

«LA NAVE DI TESEO» - Inchiostronero (www-inchiostronero-it.translate.goog)

ΓΚΡΕΜΙΖΕΤΕ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΧΤΙΖΕΤΕ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ. ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΚΑΡΠΑΘΙΟΥ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΟΥΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ. ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΨΥΧΗ. ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ. Η ΝΕΑ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.