Άρθρο του Don Benoît de Jorna, SSPX
Άγαλμα του Αγίου Παύλου,
μπροστά από τη Βασιλική του Αγίου Παύλου έξω από τα τείχη
Είναι αναμφισβήτητο ότι οι καιροί είναι τουλάχιστον προβληματικοί. Η αταξία είναι στους δρόμους σαν τα πνεύματα. Καλούμαστε πολιτισμένα να ζήσουμε σύμφωνα με μια ακριβή ιδέα του ανθρώπου και της ιστορίας, πάνω στην οποία πρέπει τώρα να οικοδομηθεί η κοινωνία του σήμερα και του αύριο. Τα κριτήρια της ομορφιάς δεν είναι πια αυτά που θα μπορούσαμε να θαυμάσουμε στα κτίρια του παρελθόντος. Η αλήθεια δεν πρέπει πλέον να ισχυρίζεται ότι υπερβαίνει τις απόψεις όλων και να βασίζεται στους κανόνες της κοινής λογικής. Το καλό δεν είναι πλέον μια ηθική της οποίας η πεμπτουσία συνοψίζεται στις Δέκα Εντολές.
Αυτά τα τρία κριτήρια δεν ισχύουν πλέον στην κοινωνική ζωή και εξαφανίζονται στην ιδιωτική ζωή: δεν πρέπει πλέον να καθοδηγούν τους πολίτες στην αναζήτηση συμπεριφοράς σύμφωνα με τη φύση της οποίας ο Θεός είναι ο Δημιουργός και ακόμη λιγότερο να τους οδηγούν στην αναζήτηση μιας υπερφυσικής ζωής, της οποίας το πρότυπο και η πηγή είναι ο Ιησούς Χριστός.
Η κοινωνική ζωή οργανώνεται έτσι ώστε να μην υπάρχει πια ομορφιά, αλήθεια ή καλό.
Ο γουοκισμός, ο κοινοτισμός, ο φεμινισμός, ο αντι-ειδισμός συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό σε αυτό, με μεγάλη υποστήριξη από τη διαφήμιση. Το παρελθόν ισοπεδώνεται και η ιστορία ξαναγράφεται. Η κοινωνία μας βιώνει, με ηθελημένο τρόπο, ριζικές και ραγδαίες αλλαγές.
Δεν υπάρχουν πια ήρωες από τους οποίους να εμπνευστείς, πρότυπα για να αναφερθείς.
Εσκεμμένα, η πολιτική μας ζωή έχει περιοριστεί σε μια μεγάλη οικονομική επιχείρηση που ωφελεί τους πλούσιους και φτωχαίνει τους φτωχούς. Δεν έχει πλέον πολιτική διάσταση, προσανατολισμένη στην επιθυμία για ένα ενάρετο κοινό καλό. Δεν βασίζεται πλέον στη μονιμότητα των αιώνιων αρχών. Συνίσταται στην κίνηση. Οι άνθρωποι διαδέχονται ο ένας τον άλλον, χωρίς δεσμούς, ηθοποιοί σε ένα τεράστιο εργοστάσιο εικονικών προϊόντων.
Μπροστά στα μάτια μας, και εν τή απουσία μας, η πολιτική ζωή πολεμά ενάντια στον Θεό, την πηγή και το τέλος όλων των όντων. Η υποταγή της θρησκείας στο οικονομικό καθεστώς που κυβερνά σημαίνει απλώς προώθηση μιας μαχητικής και ολοκληρωτικής εκκοσμίκευσης.
Δυστυχώς, η Β' Σύνοδος του Βατικανού καθιέρωσε την αρχή του ελέγχου των σημείων των καιρών. Και η Συνοδική Εκκλησία ρίχνεται κατάματα στις ίδιες ανοησίες.
Ο Romano Amerio, στο διάσημο έργο του Iota Unum, δικαίως επέκρινε αυτόν τον νέο Χριστιανισμό: «Η Εκκλησία φαίνεται να φοβάται την απόρριψη, αφού απορρίπτεται θετικά από ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας. Έτσι προσπαθεί να αποχρωματίσει τα δικά της αξιόλογα χαρακτηριστικά και να χρωματίσει αντίθετα τα κοινά χαρακτηριστικά που έχει με τον κόσμο: όλες οι νομικές υποθέσεις που υποστηρίζει έχουν την υποστήριξη της Εκκλησίας. Προσφέρει τις υπηρεσίες της στον κόσμο και επιδιώκει να πρωτοστατήσει στην ανθρώπινη πρόοδο. Έχω δώσει σε αυτή την τάση το όνομα του δευτερογενούς χριστιανισμού».
Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, η καθολική σταθερότητα ήταν πάντα η σωτηρία μας και εναπόκειται σε εμάς, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, να διασφαλίσουμε ότι θα συνεχίσει να είναι έτσι. Πρέπει όμως να έχουμε μια ακατανίκητη φλόγα στην καρδιά μας, η πίστη στην Αγία Εκκλησία πρέπει πάντα να μας ζωογονεί και να μας εμψυχώνει η ωραία θεολογική αρετή της ελπίδας.
Προς το παρόν πρέπει να υπομείνουμε πολλές δοκιμασίες και δυσκολίες. Πρέπει να περάσουμε από αυτόν τον διεφθαρμένο κόσμο: «Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έδωσε τον εαυτό του για τις αμαρτίες μας, για να μας σώσει από αυτόν τον διεστραμμένο κόσμο» (Επιστολή προς Γαλάτες 1, 4). Γιατί ο αιώνας κάνει τα πάντα για να μας κάνει να αποτύχουμε: μας προσφέρει όλες τις αυθαιρεσίες που ευνοούν την πτώση. Αυτός ο παρακμιακός κόσμος μας αναστατώνει και ταυτόχρονα ελκύει έντονα την επιθυμία μας. Είναι λοιπόν απαραίτητο να το περάσουμε γιατί, ως Χριστιανοί, αναμένουμε σταθερά την ανάσταση και την αιώνια ζωή.
Τι απίστευτη χάρη είναι σήμερα να μπορείς να συλλάβεις αυτή τη μελλοντική ευτυχία στο τέλος μιας εφήμερης ζωής!
Πρέπει να περιμένουμε, αλλά πάνω από όλα να ελπίζουμε, «Επειδή στην ελπίδα σωθήκαμε. Τώρα, αυτό που ελπίζουμε, αν το δούμε, δεν είναι πια ελπίδα» (Επιστολή προς Ρωμαίους 8, 24).
Σε όλες τις επιστολές του, ο Άγιος Παύλος μας ενθαρρύνει να ελπίζουμε για μελλοντική δόξα. Μας καλεί να περιμένουμε υπομονετικά την πλήρη και οριστική λύτρωση όσο περνάει ο καιρός. «Θλίψη, αγωνία, διωγμός, πείνα, γυμνότητα, κίνδυνος, το σπαθί» (ό.π. 35) δεν μπορούν να σταματήσουν τον Χριστιανό.
Και η δύναμη που δίνει η θεολογική ελπίδα έγκειται ακριβώς στο να μην θεωρούμε την τρέχουσα αυθαιρεσία, την παρούσα αθλιότητα ως εμπόδιο, αλλά αντίθετα ως εξαγνιστική δοκιμασία που πιστοποιεί τη σταθερότητά μας στο δρόμο προς την αιώνια ευτυχία. Γι' αυτό ο Άγιος Παύλος φτάνει στο σημείο να λέει: « Καυχιόμαστε και στη θλίψη, γνωρίζοντας καλά ότι η θλίψη γεννά υπομονή, η υπομονή είναι αποδεδειγμένη (δοκιμασμένη) αρετή και η επιβεβαιωμένη αρετή είναι η ελπίδα» (Επιστολή προς Ρωμαίους 5, 3-4).
«Ο Θεός διάλεξε ό,τι είναι ανόητο στον κόσμο για να μπερδέψει τους σοφούς, ο Θεός διάλεξε αυτό που είναι αδύναμο στον κόσμο για να μπερδέψει τους δυνατούς» (Πρώτη επιστολή προς Κορινθίους 1, 27).
Στην πραγματικότητα, γνωρίζουμε ότι η δύναμή μας βρίσκεται στον Ιησού Χριστό και ο αγώνας μας είναι η συμμετοχή στον δικό Του. Σε αυτόν τον πονηρό κόσμο, η ελπίδα είναι παρηγοριά, αλλά και χαρά, γιατί βεβαιώνει ότι θα μας περιβάλλει ένα στεφάνι δόξας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου