Η Δύση ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο

του Marcello Veneziani
28 Ιανουαρίου 2024

Ο κόσμος που θα αφήσει ο Τζο Μπάιντεν στο τέλος της θητείας του είναι μια ωρολογιακή βόμβα, ένας ελκώδης και εκρηκτικός πλανήτης, τόσο στο νότο όσο και στην ανατολή, μεταξύ σεναρίων πολέμου και διεθνών εντάσεων, από την Ουκρανία μέχρι την Παλαιστίνη, σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, Κορέα, Κίνα. Και από τον ΟΗΕ στο Δικαστήριο της Χάγης. Το μίσος προς τη Δύση έχει αυξηθεί στον κόσμο, η επιθυμία για εκδίκηση και αντιπαλότητα σιγοκαίει σε πολλές εστίες και η παγκόσμια ειρήνη τίθεται σήμερα, όπως και σε ελάχιστες άλλες προηγούμενες φάσεις τα τελευταία 80 χρόνια, πραγματικά σε κίνδυνο.

Ο κόσμος που άφησε ο Ντόναλντ Τραμπ το 2020, αν και πολιορκήθηκε από την πανδημία, ήταν λιγότερο εκτεθειμένος, δεν υπήρξαν συγκρούσεις και εντάσεις, δεν είχαν ξεκινήσει ιογενείς πόλεμοι, με κίνδυνο να εξαπλωθεί και σε εμάς. Ο Τραμπ ο καυχησιάρης, ο Τραμπ ο κωμικός δεν είχε κάνει πόλεμο πουθενά, και είχε καταφέρει μάλιστα να καταπνίξει κάποιες επικίνδυνες καταστάσεις, όπως αυτή με την Κορέα του Κιμ. Δεν υπήρχαν ιδιαίτεροι κίνδυνοι, με το Ισλάμ, τη Ρωσία και την Κίνα.

Αλλά το ψέμα των μέσων ενημέρωσης της Δύσης κάνει τον Μπάιντεν (με τον κόσμο του δημοσίου) να παρουσιάζεται ως ανθρωπιστής ειρηνιστής και ο Τραμπ ως τρελός πολεμοκάπηλος. Και μας λένε να φοβόμαστε το μέλλον στα χέρια του Τραμπ, το οποίο έχουμε ήδη δοκιμάσει στην προηγούμενη θητεία, όταν μάλλον θα πρέπει να φοβόμαστε το παρόν που βρίσκεται ακόμα στα χέρια του Μπάιντεν (ή του κύκλου του). Πέρα από αυτό που θα συμβεί στον Λευκό Οίκο, χρειαζόμαστε έναν ρεαλιστικό προβληματισμό για την τρέχουσα κατάσταση και τους κινδύνους που διατρέχουμε με βάση κάποιες προκαταλήψεις, κάποιους αποκλεισμούς που δεν θέλουμε να ξεπεράσουμε.

Για να ξυπνήσουμε από τον δυτικό μας ύπνο, είναι απαραίτητο πρώτα απ' όλα να ξεκινήσουμε από μια σκέψη: η Δύση δεν είναι ο κόσμος, αλλά ένα όλο και πιο στενό και ολοένα και πιο αποκλίνον τμήμα του πλανήτη.

Πράγματι, η Δύση υποφέρει σήμερα από μια παράδοξη, διπλή ασυνέπεια, από υπερβολή και από ελάττωμα: είναι μια πραγματικότητα που είναι πολύ περιορισμένη για να συμπέσει με την πλανητική κοινωνία και τις παγκόσμιες παραμέτρους της. αλλά ταυτόχρονα η Δύση είναι μια πολύ μεγάλη οντότητα που συγκεντρώνει διαφορετικούς και συχνά αποκλίνοντες κόσμους. Για να πούμε Δύση, στην πραγματικότητα, σημαίνει να φέρουμε κοντά τον κόσμο των ΗΠΑ και του Καναδά, τη λατινοαμερικανική υποήπειρο και ολόκληρη την Ευρώπη, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, σε μια ενιαία διάσταση. Δεν είναι το ίδιο πράγμα, δεν έχουν κοινά ζωτικά, στρατηγικά, οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Η δυτική αναγωγή προϋποθέτει στην πραγματικότητα την αμερικανική ηγεμονία, την ευρωπαϊκή υποατερότητα και την υποταγή της Νότιας Αμερικής.

Η αναφορά στη Δύση είχε εναπομείνασα ισχύ όταν υποδήλωνε τον χριστιανικό πολιτισμό, παρά τις διαφορετικές έννοιες και τις κοσμικές του παράγωγες, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι υπήρχε και ανατολικός, ρωσο-βυζαντινός χριστιανισμός. Ο Χριστιανισμός ήταν το νήμα της Αριάδνης που ένωσε τις τρεις Δύσεις και ορισμένες χώρες σε όλο τον κόσμο. Αλλά σήμερα που η θρησκευτική αναφορά εμφανίζεται πολύ λιγότερο ουσιαστική και επιδραστική, πράγματι έχει γίνει περιθωριακή και περιθωριοποιείται ολοένα και περισσότερο, τι είναι η Δύση; Άτομο, ελευθερία και δημοκρατία, θα μπορούσε ίσως να απαντήσει κανείς, ή τεχνολογία, ιδιωτικό κεφάλαιο και αγορά. αλλά δεν είναι πλέον συγκεκριμένα και αποκλειστικά χαρακτηριστικά της Δύσης και δεν εμφανίζονται πλέον επιτυχημένα στη δυτική μορφή.

Για πολύ καιρό η Δύση ήταν ένας χρόνος περισσότερο από ένας τόπος : η εποχή της νεωτερικότητας σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο που φαινόταν οπισθοδρομικός, αλλά σήμερα αυτό δεν ισχύει πλέον. Σε αυτό προστίθεται η δημογραφική πτώση που επηρεάζει την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Ακόμη και από δημογραφική άποψη, η Κίνα, η Ινδία ή το Ισλάμ είναι πιο πυκνοκατοικημένα σύμπαντα από την Ευρωατλαντική Δύση ή τις χώρες της G7, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η Ιαπωνία.

Ταυτόχρονα, όπως έδειξαν και οι πιο πρόσφατες καταστάσεις σύγκρουσης, από τη Ρωσο-Ουκρανική έως την Ισραηλινο-Παλαιστινιακή, η θέση της Δύσης είναι μειοψηφία σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο, λόγω της αποκλίνουσας αξιολόγησης των γεγονότων που δίνουν την Κίνα, τη Ρωσία, την Ινδία, τη Βραζιλία, την Αφρική και τη Νότια Αφρική, τις ισλαμικές χώρες και τις αδέσμευτες χώρες. Η διάκριση μεταξύ σωστού και λάθους, καλού και κακού, σύμφωνα με το δυτικό πρότυπο, δεν αντιστοιχεί καθόλου στη μονάδα μέτρησης του υπόλοιπου κόσμου. Πρέπει να το λάβουμε υπόψη. Ούτε μπορούμε να επιβάλουμε την ηθική μας διαλείπουσα κρίση στην κρίση ανθρωπιστικών καταστροφών, γενοκτονιών, σφαγών αμάχων πληθυσμών και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Ο υπόλοιπος κόσμος δεν συμμερίζεται, δεν καταλαβαίνει τα δικά μας κριτήρια και τους μανιχαϊσμούς μας. Η παλαιστινιακή περίπτωση καθώς και η περίπτωση της Ουκρανίας το αποδεικνύουν.

Τι νόημα έχει να επιμείνουμε σε αυτή την τύφλωση και την αυτο-υπερεκτίμηση και να θεωρούμε ακόμα τις ΗΠΑ χωροφύλακες του κόσμου και τη Δύση το παράδειγμα του πλανήτη; Γιατί να μην αποδεχθούμε ρεαλιστικά την πραγματική κατάσταση και να επισύρουμε με συνέπεια τις συνέπειες; Είναι καιρός να εργαστούμε για έναν πολυπολικό κόσμο, αποστρατεύοντας τις ηγεμονικές διεκδικήσεις της Δύσης. θέτοντας πράγματι υπό αμφισβήτηση την ίδια την ιδέα της Δύσης. Άλλο είναι να υπερασπίζεσαι τον πολιτισμό μας και άλλο να αυταπατάς τον εαυτό σου να πιστεύεις ότι οδηγείς τον κόσμο. και αντ' αυτού, από αυτή την άποψη, ο χειρότερος εχθρός του δυτικού πολιτισμού είναι η ίδια η Δύση, θήραμα για να ξυπνήσει παραλήρημα, να ακυρώσει την κουλτούρα, την πολιτική ορθότητα, τη μόνιμη διαδικασία ενάντια στον δικό της πολιτισμό, τα παράγωγά του και τις μήτρες του.

Ακόμη και η Ανατολή συγκεντρώνει στην πραγματικότητα πολύ διαφορετικούς κόσμους, μη αναγώγιμους μεταξύ τους όσον αφορά την ιστορία, τους χαρακτήρες, τη θρησκεία και τον πολιτισμό. Μπορούμε πραγματικά να βάλουμε το Ισλάμ, τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία, την Ιαπωνία και ούτω καθεξής στην ίδια χωρική, ιστορική και γεωπολιτική κατηγορία; Και σε ποιο ημισφαίριο θα ανήκε η Αφρική; Η δυάδα Ανατολής-Δύσης δεν είναι πιο ενδεικτική μιας λεκάνης απορροής από αυτή μεταξύ Βορρά και Νότου του πλανήτη.

Με λίγα λόγια, από όποια πλευρά και να το δεις, το μόνο που μένει είναι να προχωρήσουμε πέρα ​​από τη Δύση. Ήταν το μέλλον για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά σήμερα έχει ξεπεραστεί από πιο τολμηρές τίγρεις της τεχνολογίας και του παγκόσμιου εμπορίου. Η Δύση σήμερα είναι η παλιά, χωρίς να είναι η αρχαία. Είναι το παρελθόν, χωρίς να είναι η καταγωγή. Δηλώνει τον τόπο και κυρίως την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Στα δυτικά είναι βράδυ, και φοβόμαστε τη νύχτα. Το μόνο που μένει είναι να προχωρήσουμε πέρα ​​από τη Δύση, παραμένοντας ιταλικά, μεσογειακά, ευρωπαϊκά.

Η Δύση ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)