Το μόνο που μένει είναι η τελευταία Θεά, όχι, όχι η Ελπίδα, που άλλαξε δουλειά και είναι υπουργός Υγείας (ντροπιαστικό οξύμωρο). Η νέα Θεά, η μόνη που δεν κάνει ποτέ λάθη, είναι η Αντίθεση. Δεν είναι η ώρα της απάτης ή της μετα-αλήθειας -το πολιτικά ορθό ψέμα- αλλά της αντίφασης. Στην Ιταλία, πάντα στην πρώτη γραμμή, η Θεά έχει έναν επιφανή προφήτη, τον Walter Veltroni. Ο πρώην κομμουνιστής δημοκρατικός εκφραστής έκανε μια τέχνη της αντίφασης, ή μάλλον ήταν ο πρώτος που κατάλαβε ότι είναι περιεκτική, ανεκτική, μοντέρνα, ένα πράσινο πάσο πολλαπλών χρήσεων. Εντάχθηκε στο PCI σε πολύ νεαρή ηλικία, εξηγώντας ότι το έκανε ως θαυμαστής του John Kennedy και ότι ήταν ένα είδος πέμπτης φάλαγγας στο ζοφερό κόκκινο μονόλιθο. Ο Βελτρόνι ήταν στο PCI, αλλά κατά βάθος ήταν περήφανος δημοκράτης: κομμουνιστής "αλλά και αντικομμουνιστής". Ο Maurizio Crozza τον κορόιδευε τόσο πολύ, αναδεικνύοντάς τον σε ισόβιο γραμματέα του κόμματος «Maanchista» (το να λαμβάνεις υπόψη κάτι και το ακριβώς αντίθετό του), που η πολιτική τύχη του καλού Walter υποχώρησε. Όχι αυτές της Θεάς Αντίθεσης, η οποία ανέβηκε στην εξουσία με όλες τις τιμές.
Στην Ιταλία, η Θεά Αντίθεση είχε αφοσιωμένους οπαδούς για αιώνες και αιώνες. Franza o Spagna purché se magna («Ποιος νοιάζεται ποιος είναι στο θρόνο αρκεί ο σκύλος να πάρει το κόκαλό του!») είναι το αληθινό εθνικό σύνθημα και το να αλλάζεις γνώμη κάθε δύο τρεις, να υποστηρίζεις μια θέση αδιάφορα και το αντίθετο είναι διαδεδομένα αθλήματα στα οποία έχουμε ξεπεράσει τους Έλληνες σοφιστές. Ο καημένος ο Σωκράτης πάλεψε να βρει την αλήθεια ξεσκεπάζοντας την αντίφαση και ξέρουμε τι του συνέβη. Καλύτερα να αντιφάσκεις με τον εαυτό σου και να ζεις καλά.
Η διαλεκτική μέθοδος του Χέγκελ και του Μαρξ, που επιτέθηκαν στην αντίφαση των άλλων για να εκφωνήσουν νέες αλήθειες, έχει επίσης πεθάνει. Ο υγρός χρόνος «αλλάζει στην προφορά και τη σκέψη» όπως η κινητή γυναίκα στο Rigoletto (brr, μια σεξιστική σύγκριση). Το να είσαι ιριδίζον, δηλαδή αντιφατικός, είναι ένα μετάλλιο ανδρείας που κερδίζεις εύκολα: απλώς ακολουθήστε τη ροή και κάντε όπως ο Γκρούτσο Μαρξ. Ο σπουδαίος ηθοποιός εξήγησε τις ιδέες του σε ένα προσεκτικό κοινό σε μια σκηνή. Τέλος, δήλωσε: Αυτές είναι οι αρχές μου. Αν δεν σου αρέσουν, έχω κι άλλες.
Ο ίδιος ο φιλελευθερισμός, η υποχρεωτική πολιτική θρησκεία της Δύσης, έχει υποκλιθεί στην αντίφαση της θεάς. Ξεκίνησε διακηρύσσοντας την ελευθερία για όλους, διεκδικώντας την υπεράσπιση των μειονοτήτων και της αντιφρονητικής σκέψης, στη συνέχεια, μετά το τέλος του πραγματικού κομμουνισμού, έχασε δύο γράμματα και έγινε Ελευθερισμός. Τώρα ολοκληρώνει την παραβολή του μετατρέποντάς τον σε ελευθεροκτόνο φιλελευθερισμό, καταναγκαστικό προοδευτισμό, νοσογόνο (και ψεύτικο) δημοκρατισμό. Ο Karl Popper, θεωρητικός της ανοιχτής κοινωνίας, ξεκίνησε.
Κρίμα που η φιλελεύθερη μελλοντική ανθρωπότητα είναι ανοιχτή μόνο σε φίλους. Ανεκτική και ανοιχτή, «αλλά και» σφραγισμένη σε όσους δεν συμμερίζονται τις αξίες της, δηλαδή μισαλλόδοξη. Αφαίρεσαν τις παλιές ετικέτες για να εφαρμόσουν νέες. Η Θεά Αντίφαση, όπως και η Αταλάντα, έχει παρωπίδες στα μάτια της «αλλά» και τα αυτιά της είναι βουλωμένα: ούτε βλέπει ούτε ακούει τις δικές της αντιφάσεις. Η μετανεωτερικότητα είναι προφανώς απολιτική, στην πραγματικότητα ωμά ιδεολογική. Η σκέψη σε μοτίβα, τόσο άμεσα όσο και μεταβλητά, είναι ο κανόνας.
Η αντίφαση απέκτησε ηγεμονία στην παρακμή της κοινότητας -διαρκής, στέρεη, με τους κανόνες και τις αρνήσεις της- προς όφελος της κοινωνίας, δηλαδή του συμβολαίου και του ατομικού συμφέροντος ως μοναδικά κριτήρια συνύπαρξης. Η σύμβαση έχει ρήτρες, παραγράφους, όρους ισχύος και ισχύει για όσο διάστημα εξυπηρετεί τα συμβαλλόμενα μέρη. Αυτό που μας άρεσε χθες -δηλαδή αυτό που μας βόλευε- δεν ισχύει πια σήμερα. Ένα ισπανικό ρητό, αμετάφραστο αλλά κατανοητό στα ιταλικά, λέει για έναν αξιωματούχο που άλλαξε γνώμη και διέταξε τον γραφέα « donde dije digo, digo Diego». Εκεί που είπα «λέω», τώρα λέω «Ντιέγκο». Δεν είχε νόημα, ήταν μια αντίφαση, ή αν προτιμάτε, μια απορία.
Διακηρύσσουμε με στεντόρια φωνή την ελευθερία που αρνούμαστε σε όσους δεν σκέφτονται όπως εμείς: είναι φανερό ότι κάνουν λάθος, με τα σημερινά κριτήρια. Για αυτούς του αύριο, περιμένουμε εντολές από τη Θεά. Είμαστε υπερατομιστές, αλλά αν κάποιος δεν σκοπεύει να εμβολιαστεί ή απλώς αντιταχθεί στη νομιμότητα των περιορισμών, το πλήθος απαιτεί σταύρωση για παραβίαση του δημοσίου συμφέροντος.
Επιπλέον, ακόμη και ο Βαραββάς προτιμήθηκε από τον Ιησού λίγες μέρες μετά τη θριαμβευτική είσοδο του Μεσσία στην Ιερουσαλήμ. Απαιτούμε, επιδεικνύουμε δικαιώματα, «αλλά» απαιτούμε και καθήκοντα, φυσικά από τους άλλους. Ο Sergio Mattarella μίλησε για το καθήκον να εμβολιαστεί και πώς αυτή η χειρονομία είναι υποστηρικτική. Παράξενο που δεν μπορούμε να δείξουμε συγκεκριμένα αλληλεγγύη με αυτούς που υποφέρουν, αυτούς που είναι άρρωστοι, φτωχοί ή επισφαλείς. Ένα αποσπασμένο βλέμμα, ένας αναστεναγμός και φεύγουμε.
Μας συγκινούν μακρινοί πόνοι, αλλά δεν στεγνώνουμε τα δάκρυα των γειτόνων μας. Η Θεά της Αντίθεσης πάσχει από πρεσβυωπία. Σχεδόν κανείς δεν εξαιρείται από την επιρροή της ισχυρής θεότητας: σε μια συνομιλία αντιπάλων της ιογενούς έκτακτης ανάγκης, διαβάζουμε με πλάκα την ερώτηση μερικών λιονταριών του πληκτρολογίου. Διαδηλώνουμε, αλλά είναι εξουσιοδοτημένη η συνάντηση; Μοναδική αξίωση να γίνει η επανάσταση με τη σύμφωνη γνώμη ανωτέρων και τη συνοδεία των Καραμπινιέρων!
Δεν πιστεύουμε πια στον Θεό, σε αυτόν στον οποίο κάποτε δώσαμε «πίστη», και υπερασπιζόμαστε με τρομερό θυμό τη λίγη ύπαρξη που μας έχει απομείνει. Ο Giorgio Agamben, ένας ηλικιωμένος φιλόσοφος, το ονόμασε «zòe», γυμνή ζωή, δύο προσόντα που κάνουν σίγουρο ότι τα λόγια του θα πέσουν στο κενό. Για τη Ζωή κάνουμε τα πάντα, αλλά αν η ζωή δεν έχει πια «ποιότητα», λένε οι απόστολοι της ευθανασίας, ζήτω ο θάνατος. Καλύτερα αν είναι αυτός των άλλων, φυσικά. μια βούληση υπέρ μας εκτιμάται. Συγκινούμαστε –Θεός φυλάξοι– από τα ταλαιπωρημένα παιδιά, αλλά προτιμάμε να μην γεννηθούν. Η σεξουαλικότητα πρέπει να είναι ελεύθερη και να μην παράγει άλλα αποτελέσματα εκτός από σωματική και εφήμερη απόλαυση. Ωστόσο, είναι καλύτερο να λαμβάνετε προφυλάξεις με ένα πλήρες συμβόλαιο: εάν ο σύντροφος είναι γυναίκα (συμβαίνει ακόμα...) η συγκατάθεση πρέπει να είναι ρητή και λεπτομερής, με περιγραφή των επιτρεπόμενων πρακτικών.
Μας τρομάζει η βία, «αλλά και» η σχετική τιμωρία. Ας μην αγγίξει κανείς τον Κάιν, αλλά ποιος σκέφτεται τον Άβελ; Κι αν ένας απερίσκεπτος χαστουκίσει μια γυναίκα στον πισινό υπέρ της κάμερας, να ξέρεις ότι κινδυνεύει από έξι έως δώδεκα χρόνια φυλάκιση. Αν σκοτώσεις και ληστέψεις ξεφεύγεις με λιγότερα, αλλά κάθε φοράέχει τις προτεραιότητές της. Έχουμε εμμονή με την ασφάλεια, αλλά αν κάποιος υπερασπίζεται τον εαυτό του, την οικογένειά του και τα περιουσιακά του στοιχεία, σηκώνουμε τα δάχτυλά μας σε ένδειξη αποδοκιμασίας: όχι, αυτή είναι η Άγρια Δύση. Το καρναβάλι των εγκληματιών είναι διασκεδαστικό όπου κάθε αστείο αξίζει τον κόπο.
Διεκδικούμε την κυριαρχία της ζωής μας, την αυτονομία και το αδιαμφισβήτητο των επιλογών μας, αλλά ακολουθούμε δουλικά κάθε μόδα, ειδικά τις πιο ηλίθιες. «Είμαι δικός μου», και εν τω μεταξύ καλωσορίζουμε τσιπ, ηλεκτρονικές κάρτες και τεχνητές συσκευές που έχουν πάρει τον έλεγχο της ζωής μας. Ντυνόμαστε και συμπεριφερόμαστε όπως ορίζει η αγορά. ό,τι μας αρέσει ή αποκρούουμε ανάλογα με το τι επιβάλλει το τσίρκο του θεάματος και της διασκέδασης. Νιώθουμε ελεύθεροι και μισούμε τους λίγους επαναστάτες. Η Θεά της Αντίθεσης πιστεύεται χωρίς αμφιβολία και γίνονται καθημερινές θυσίες.
Η προηγμένη, ανεκτική και χωρίς αποκλεισμούς κοινωνία έχει αποδείξει ότι η τρέλα δεν υπάρχει, και αν υπάρχει, φταίει η κοινωνία. Ταυτόχρονα, αντιμετωπίζουμε σαν τρελούς όσους δεν σκέφτονται σαν εντολές εξουσίας. Αυτό που είναι δυσάρεστο για εκείνους που κουρδίζουν την άνοιξη των σκέψεών μας γίνεται αρρώστια. Ο Covid δεν είναι η μόνη συνεχιζόμενη επιδημία: διάφορες «φοβίες» είναι ανεξέλεγκτες, οι οποίες πρέπει να αντιμετωπίζονται με συγκεκριμένες θεραπείες και να θεωρούνται εγκλήματα. Όποιος φοβάται «το ίδιο» -αυτό σημαίνει ομοφοβία- είναι δημόσιος εχθρός, ο «τρανσφοβικός» είναι ακόμα χειρότερος. Ζούμε στην ευτυχισμένη εποχή της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ανεκτικότητας, της προόδου, της απελευθέρωσης από κάθε ταμπού, περιορισμό και πεποίθηση του παρελθόντος. Γιατί εκατομμύρια από εμάς παίρνουμε ψυχοφάρμακα, νιώθουμε δυστυχισμένοι, καταθλιπτικοί, ανεκπλήρωτοι;
Η αντίφαση της θεάς είναι πραγματικά ισχυρή: κερδίζει και δεν αφήνει τον εαυτό της να αναγνωριστεί. Έχει συμβόλαιο συνεργασίας, κοινοπραξία με τον Σατανάσο, του οποίου το αριστούργημα μάς έχει πείσει για την ανυπαρξία του; Όποιος αντιπροσωπεύει τον εκθρονισμένο Θεό στη γη, ο γέρος γενειοφόρος άνδρας -δυστυχώς αρσενικός- που εκπροσωπείται από τον Μιχαήλ Άγγελο με το χέρι απλωμένο προς τον Άνθρωπο- πέφτει με τη σειρά του σε αντίφαση. Κήρυξε τη σωτηρία μέσω της κάθαρσης, προσαρμόστηκε στην υγιεινή. Τα απολυμαντικά δεν σε πάνε στον παράδεισο, αλλά υπερασπίζονται τη Ζωή.
Ακόμη και ο καλοπροαίρετος – μια καρικατούρα της καλοσύνης – είναι μια γκροτέσκα αντίφαση. Είμαστε απομακρυσμένοι πράττοντες. αν μας αγγίξει το κακό, επιστρέφουμε στους Κάιν του πάντα. Επικαλούνται παραδειγματικές ποινές σε βάρος των «μολυσματιστών», και υπάρχουν και αυτοί που προτείνουν συνοπτικές εκτελέσεις. Ο Vincenzo De Luca, κυβερνήτης της Ιεράς Αυτοκρατορίας της Καμπανίας -μεταμορφωμένος στην καρικατούρα του μιμητή του Crozza- έχει προκαλέσει ναπάλμ εναντίον τών μη εμβολιασμένων και εκείνων που παραβιάζουν τους κανόνες του. Ευτυχώς είναι αριστερός και με αυτό το στόμα μπορεί να λέει ότι θέλει, όπως η ηθοποιός ενός παλιού καρουζέλ μάρκας οδοντόκρεμας. Είναι δυνατόν να μην παρατηρεί κανείς την αντίφαση, είναι δυνατόν η Θεά να σε κάνει να χάσεις τα μυαλά σου;
Είδαμε μια κυρία να απειλεί να αναφέρει τον κλητήρα ενός γραφείου που αναγκάστηκε να μετρήσει τη θερμοκρασία όσων έμπαιναν στις εγκαταστάσεις: είχε φροντίσει να μην ξεπεράσει τους 37 βαθμούς. Παραβίασε την ιδιωτικότητά μου , ούρλιαξε. Πολύ αλήθεια, αλλά ο ένοχος δεν είναι ο άτυχος θυρωρός, αλλά η δύναμη που έχει καταλάβει το φυσικό μας σώμα. Τι απόρρητο απομένει σε αυτούς που παρακολουθούνται από κάμερες, ηλεκτρονικές συσκευές, παρακολουθούνται στις κινήσεις, τα έξοδα, τα γούστα τους και ακολουθούνται βήμα προς βήμα από ολοένα και πιο διαφαινόμενες σκιές; Τίποτα, και ο κακός είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας.
Έχουμε εμμονή με την υγεία, ζούμε ως άρρωστοι άνθρωποι «αλλά και ως φανταστικοί υγιείς άνθρωποι που περιμένουν επιβεβαίωση. Όπως ο Έτορε Πετρολίνι, που είπε την τελευταία του φράση καθώς εξέπνευσε, αφού οι γιατροί τον καθησύχασαν για την κατάστασή του: δόξα τω Θεώ, τουλάχιστον πεθαίνω υγιής. Η Σάνι στη δίνη των εθισμών, της κατάχρησης ουσιών στο όνομα της ατομικής ελευθερίας και του άγχους της απόδοσης για τον ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας, της φιλοδοξίας και του σεξ. Ο Walter Veltroni, εφευρέτης του «αλλά και» έχει την απόλυτη πλειοψηφία. Απόρρητο «αλλά και «διαφάνεια, ελευθερία» αλλά και «ασφάλεια, δικαιώματα» αλλά και «επιτήρηση.
Ζούμε στο Truman Show, ένα αλλοτριωτικό, αντιφατικό σκηνικό, παρακολουθούμε έναν αγώνα στον οποίο ριζοβολούμε και για τις δύο ομάδες, ανάλογα με τη στιγμή. Στη Θεία Κωμωδία ο Guido da Montefeltro είναι στην κόλαση γιατί « αυτός που δεν μετανοεί δεν μπορεί να αφοριστεί, / ούτε μπορεί να μετανοήσει και να θέλει ταυτόχρονα / λόγω της αντίφασης που δεν το επιτρέπει » . Σκοτεινός Μεσαίωνας, σήμερα η αντίφαση επιτρέπει, πράγματι βασιλεύει. Υγιείς και πετροβολημένοι, εχθροί του καπνίσματος και του αλκοόλ «αλλά και» καπνιστές και εθισμένοι στο μπουκάλι, είμαστε σαν τη γάτα του Σρέντινγκερ, ζωντανή «αλλά και» νεκρή. Μυστήριο κβαντικής φυσικής, θαύμα της αντίθεσης της θεάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου