ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ
ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
Τακαρίδης Γεώργιος
Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ
Κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά
Η εργασία αυτή αποτελεί την εκπόνηση μιας διπλωματικής μελέτης, στην οποία ο πόνος ήταν πράγματι το βασικό της στοιχείο από την αρχή μέχρι το τέλος της. Πόνος σωματικός, διότι απαιτήθηκαν πολλές ώρες έρευνας και συγγραφής που απαιτούσαν μια πειθαρχία σκληρή ακόμη και στο σώμα. Πόνος πνευματικός, διότι το αντικείμενο στον μεγαλύτερο βαθμό του ήταν άγνωστο ή και όταν ακόμη ήταν γνωστό δεν ήταν με σαφήνεια ορισμένο, με αποτέλεσμα οι εσωτερικές γνωστικής φύσης ελλείψεις ή και συγκρούσεις να αυξάνουν την δυσκολία. Ο μεγαλύτερος όμως πόνος ήταν ψυχικός ή καλύτερα υπαρξιακός, διότι κατά την πορεία, και όσο οι έννοιες ξεκαθαρίζονταν, ολοένα και περισσότερο αναδεικνύονταν η ανεπάρκεια του γράφοντος να προσεγγίσει ένα τόσο βαθιά υπαρξιακό θέμα που έχει σχέση με την οντολογία του. Ένας αδόκιμος νους έπρεπε να γράψει δοκίμιο για την οντολογία του νου. Ένας νους νεκρωμένος να περιγράψει το πώς ο νους μπορεί να ζήσει. Ένας νους που συνήθως ψηλαφά την νέκρωσή του στην καθημερινότητά του, να μιλήσει για το πόσο ωραία είναι το να ζει κανείς. Σαν να λέμε ότι ένας παράλυτος στα πόδια περιγράφει την εμπειρία του τρεξίματος ή ένας τυφλός περιγράφει τα άστρα και το φως. Πολλές ήταν οι φορές που αισθάνθηκα ότι έπρεπε να σταματήσω, μα είχα αναλάβει μια υποχρέωση και έπρεπε να προχωρήσω. Πολλές φορές ήταν αυτές που μέσα σ’αυτήν την αδυναμία η μοναδική διέξοδος ήταν η επίκληση του γλυκύτατου ονόματος του Κυρίου μας Ιησού και του φωτισμού του Παναγίου Πνεύματος. Για έναν αδόκιμο όμως και σε μεγάλο βαθμό νεκρωμένο νου τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και τόσο εύκολα. Η επίκληση δεν έχει μαγικό χαρακτήρα που επιλύει άμεσα θέματα που απαιτούν προσπάθεια, καθαρότητα, έμπρακτη αγάπη του Θεού κι όχι μόνο φραστική. Το αποτέλεσμα εύχομαι να είναι καλό. Οφείλω βαθύτατες ευχαριστίες στον καλό Θεό που παρά τις φοβερές μου αδυναμίες δεν απαξίωσε να μου παράσχει την βοήθειά του, διότι θέλει «πάντας σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»1. Στον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά γι’αυτό που ήταν και συνεχίζει να είναι: δεν έμαθε και έγραψε, όπως προσπάθησα να κάνω εγώ, αλλά βίωσε την άκτιστη Ζωή χαρισματικά από την εδώ ζωή του και φυσικά συνεχίζει να τη ζει και θα την ζει αιωνίως, σκορπώντας αυτήν την Χάρη που έλαβε το σεπτό σκήνωμά του ως απόδειξη του αυθεντικού βιώματός του. Ευχαριστίες οφείλω στον καθηγητή μου κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη για το θέμα που τον φώτισε ο Θεός να μου δώσει και να με παιδέψει όσο δεν μπορεί ίσως να φανταστεί. Εύχομαι ο καλός Θεός να του ανταποδώσει πλουσίως το καλό που μου έκανε. Ευχαριστίες από βάθους καρδίας οφείλω και σε όλους όσοι αφανώς με στήριξαν και με στηρίζουν με τις ευχές τους, το αποτέλεσμα των οποίων το εισπράττω με εμπειρική βεβαιότητα. Τέλος, οφείλω βαθύτατες ευχαριστίες στη σύζυγό μου Νεφέλη όχι μόνο για την υπομονή που έκανε και κάνει για να μπορώ εγώ να ασχολούμαι και με τέτοιου είδους θέματα και σπουδές· αλλά η κύρια ευχαριστία έγκειται στο γεγονός ότι από ειλικρινή αγάπη, κυρίως με τα έργα της και λιγότερο με τα λόγια της μου υπενθυμίζει την υπαρξιακή μου ανεπάρκεια, ζητώντας από μένα αυτές τις τόσο ωραίες αλήθειες στις οποίες εντρυφώ και για τις οποίες φίλοι ή και μαθητές μου πολλές φορές με θαυμάζουν, να γίνουν καθημερινή πρακτική, ώστε να αναδίδουν πράγματι μύρο ευωδίας.
Όποιος από τους αναγνώστες αυτού του πονήματος ευαρεστηθεί με τα γραφόμενα, ας θυμηθεί,όπως προείπα άλλωστε, ότι τίποτε από αυτά δεν είναι δικό μου, αλλά του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος δεν έκανε τίποτε άλλο από το να βιώσει και στη συνέχεια να αποτυπώσει τις διαχρονικές αλήθειες της Ορθόδοξης Πίστης στα έργα του. Εύχομαι στον αναγνώστη η εργασία αυτή να αναδειχθεί ένα ταπεινό «ορεκτικό» για να του ανοίξει την όρεξη και να φάει το «κυρίως πιάτο» από τις αστείρευτες πηγές των Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Όποιος πάλι δυσαρεστηθεί από τα γραφόμενα, ας λάβει σοβαρά υπόψη ότι ένας αδόκιμος νους δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να περιγράψει τις μεγαλειώδεις εμπειρικές αλήθειες της Πίστης μας χωρίς να τις βιώσει. Επομένως, ας πάει κατευθείαν στις πηγές, διότι από εκεί θα φάει φρέσκο φαγητό και θα πιεί το δροσερό νερό της Χάριτος που βίωναν οι Άγιοι του Θεού. Εν πάση όμως περιπτώσει όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της ανάγνωσης, ευχηθείτε για τον γράφοντα, όπως κι αυτός για σας, να μας αξιώσει ο Θεός να αποκτήσουμε δόκιμο νου, χαριτωμένο και ενωμένο εν πνεύματι με τον Πανάγαθο Θεό μας.
Χρήστου, Π.: Γρηγορίου του Παλαμά, Συγγράμματα,Θεσσαλονίκη 1966–1992.
PG: Patrologia Graeca,J.P.Migne, Paris1857–1886
ΕΠΕ: Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Γρηγορίου Παλαμά Έργα, Θεσσαλονίκη 1981–2009.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η εργασία αυτή πραγματεύεται ένα θέμα δύσκολο και σε μεγάλο βαθμό δύστροπο, καθώς ασχολείται με θέματα που άπτονται της βαθύτερης υπαρξιακής δομής, λειτουργίας και πραγματικότητας του ανθρώπου. Οι επιστήμες της ψυχολογίας, της φιλοσοφίας, της ιατρικής ή και οι πλέον σύγχρονες νευροεπιστήμες που ασχολούνται συστηματικά με τον άνθρωπο, τον εγκέφαλό του και τις αντιδράσεις του απέναντι στα διάφορα ερεθίσματα του περιβάλλοντος έχουν κάνει πραγματικά σπουδαία βήματα κατά την ανθρώπινη ή κατά κόσμον γνώση. Η μελέτη αυτή δεν αποσκοπεί να παρουσιάσει τα σύγχρονα επιτεύγματα. Στόχος της είναι η παρουσίαση του ανθρώπου ως ολότητα, και κυρίως του ενδότατου πυρήνα της ύπαρξής του, του νου, μέσα από το έργο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Ο Άγιος περιγράφει τον άνθρωπο, το σώμα του, την ψυχή του, το νου του από τις γνώσεις που απορρέουν από τη ζώσα μέσα του παράδοση. Είναι γνήσιος φορέας της ευαγγελικής και της πατερικής παράδοσης αλλά ταυτόχρονα και της αγιοπνευματικής εμπειρίας· είναι μύστης των μυστηρίων του Θεού και θεατής των αθεάτων. Δεν έχει «μάθει τα θεία» εγκεφαλικά αλλά «τα έχει πάθει»2 σύμφωνα με έκφραση που χρησιμοποιεί στα κείμενά του. Κατ᾿ αυτόν τον τρόπο οι περιγραφές του δεν απεικονίζουν προσωπικές του απόψεις και αντιλήψεις αλλά τη διαχρονική και ενιαία αγιοπνευματική εμπειρία της Εκκλησίας για τα θέματα αυτά. Κάθε τι που λέει το στηρίζει και παραπέμπει σε Αγιογραφικά χωρία και πολλές φορές σε μια πληθώρα πατέρων της Εκκλησίας όλων των εποχών. Η μέθοδος που χρησιμοποιεί ως εκ τούτου είναι διαφορετική από τις μεθόδους των επιστημών. Οι επιστήμες καταγράφουν τις εμπειρίες αισθητών ή νοητών αντικειμένων στον εγκέφαλο σε επίπεδο υλικό, βιολογικό, ψυχολογικό, φιλοσοφικό, τις μελετούν και καταλήγουν σε συμπεράσματα· ασχολούνται εξ᾿ ορισμού τους με το επιστητό, δηλαδή με ο,τιδήποτε σχετίζεται με την κτίση και τον κτιστό κόσμο και επομένως ευκολότερα ή δυσκολότερα είναι μετρήσιμο. Η Ορθόδοξη Θεολογία χωρίς να παραθεωρεί αυτές τις εμπειρίες, εισάγει την εμπειρία μίας άλλης διάστασης, ενός άλλου κόσμου, που δεν μπορεί να προσεγγιστεί από τις επιστήμες· πρόκειται για την εμπειρία του Θεού, για την εμπειρία της ακτίστου Χάριτος· μια εμπειρία μη μετρήσιμη από οποιαδήποτε κτιστά μέσα, αλλά που μπορεί να βιωθεί, και να οδηγήσει στην απόκτηση μίας άλλου είδους γνώσης· της γνώσης και γεύσης του Θεού από την οποία απορρέει γνώση και για τα κτιστά όντα άρα και για τον άνθρωπο και την οντολογία του· πρόκειται για μία κατά Θεόν γνώση και προσέγγιση του θέματος.
Πουθενά μέσα στο πολύτομο έργο του αγίου, αλλά και στο έργο οποιουδήποτε άλλου Πατέρα της Εκκλησίας δεν υπάρχει μία συστηματική πραγματεία για την οντολογία του νου. Δεν ενδιαφέρονταν οι άγιοι του Θεού για την οντολογία του ανθρώπου ή του νου σε επίπεδο γνωσιολογικό, φιλοσοφικό ή σε οποιοδήποτε άλλο εάν αυτό δεν είχε σχέση με τη βίωση του Θεού, τη μετοχή του ακτίστου στην καθημερινή τους ζωή. Πραγματευόμενοι άλλα θέματα που ανταποκρίνονταν σε ποικίλες ποιμαντικές ή θεολογικές ανάγκες της εποχής τους έγραψαν και για τον άνθρωπο και την οντολογία του, με μοναδικό τους σκοπό και στόχο να βοηθήσουν κι άλλους να γνωρίσουν αυτό το οποίο αυτοί γνώρισαν για τον εαυτό τους από την εμπειρία που είχαν κατά τη μετοχή τους στην άκτιστη δόξα του Θεού. Διότι όπως μας εξηγούν και θα αναπτύξουμε παρακάτω είναι αδύνατον να δει κανείς και να νοήσει τον νου του, αν δεν φωτιστεί από το άκτιστο φως του Θεού. Έτσι η οποιαδήποτε διατύπωσή τους καταγράφεται κάτω από την προοπτική της πορείας του ανθρώπου προς τον Θεό και της χαρισματικής μετοχής του στο άκτιστο.
Εξαιτίας όλων των παραπάνω λόγων η αναζήτηση, κατανόηση, απομόνωση και σύνθεση των επιμέρους απόψεων σε μία πραγματεία ήταν και κοπιαστική και επίπονη. Δεν πρέπει όμως, σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο η δυσκολία να αποθαρρύνει κανέναν, γιατί όπως λέει, κι αν κάτι είναι δυσνόητο και δεν γίνεται εύκολα κατανοητό από την επιπόλαια διάνοια, νομίζω ότι δεν πρέπει να το ρίχνουμε έξω από την ιερή αυλή, διότι ούτε και την οδό που οδηγεί στην ζωή την αποφεύγουμε επειδή είναι στενή και δύσκολη στο να τη βαδίσουμε3.
Σημειώσεις
1. Α ́ Τιμ.2,4.
2. «…πάσχειν καὶ αὐτῷ τὰ θεῖα … ψυχὴ ἡ τὰ θεῖα πεπονθυῖᾳ», Ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, Λόγος 2,2, 12, Π. Χρήστου 1, 518, 18 – 19, ΕΠΕ 2, 314, 8 – 10.
3. «… κἂν δυσξύμβλητον ὂν τυγχάνῃ τι τῶν λεγομένων καὶ τῷ μετεώρῳ τῆς διανοίας οὐ ῥᾳδίως ληπτόν, οὐκ ἔξω ῥιπτεῖν, οἴομαι, τῆς ἱερᾶς αὐλῆς· ἐπεὶ μηδὲ τὴν πρὸς τὴν ζωὴν ἀπάγουσαν ἐκκλίνομεν, ὅτι στενὴ καὶ δυσχερὴς ἀνῦσαι». Ομιλία ΝΓ΄, Εις την είσοδον της Θεοτόκου…, 54, ΕΠΕ 11, 332.
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου