25 Ιανουαρίου 2024
1) Ποιες διαφορές υπάρχουν μεταξύ της σημερινής πολιτικής ορθότητας και των κοινωνικών κομφορμισμών περασμένων εποχών;
Ο κομφορμισμός είναι μια μόνιμη τάση της κοινωνίας, αλλά παραδοσιακά βασιζόταν στην κοινή λογική και την ανάγκη συμμόρφωσης με την κυρίαρχη πολιτική και θρησκευτική εξουσία. Ο νέος κομφορμισμός έχει ιδεολογική προέλευση, διορθωτικό σκοπό και πολύ πιο ισχυρή μιντιακή διάχυση. Ο πιο συγκεκριμένος χαρακτήρας της πολιτικής ορθότητας είναι η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η μάσκα που κυριαρχεί στο πρόσωπο, η ρήση που ακυρώνει την πράξη και ο εκφοβισμός όσων ξεφεύγουν. Η πολιτική ορθότητα είναι ηθικισμός απουσία ηθικής, φανατισμός απουσία θρησκείας, αντιφασισμός απουσία φασισμού.
2) Σε συνέντευξή σας τον Ιανουάριο στην εβδομαδιαία TPI, δήλώσατε ότι η αριστερά έχει αντικαταστήσει τις μάχες των εργαζομένων με αυτές για τα πολιτικά δικαιώματα. Πώς προέκυψε αυτή η μετάλλαξη στην ψυχή της αριστεράς; Και ποιες είναι οι επιπτώσεις της;
Από τη μια η αποτυχία του κομμουνισμού σε όλες του τις καθεστωτικές του μορφές, από την άλλη ο θρίαμβος του καπιταλισμού και της παγκόσμιας αγοράς και, τέλος, η μετατροπή της βιομηχανικής και εργατικής κοινωνίας σε μεταβιομηχανική και κοινωνία των λευκών κολάρων. Η διασταύρωση αυτών των τριών παραγόντων οδήγησε στην απώλεια της προλεταριακής, κοινωνικής και αντικαπιταλιστικής ψυχής της αριστεράς και στην αντικατάστασή της με υποκειμενικά δικαιώματα, τη λεγόμενη διαφορετικότητα, την υπεροχή των δικαιωμάτων έναντι των υποχρεώσεων και των επιθυμιών έναντι των δικαιωμάτων. Η αριστερά διατηρεί τη συγκρουσιακή της δομή, αλλά ο εχθρός δεν είναι πλέον το κεφάλαιο, η αστική τάξη, αλλά ο αιώνιος φασισμός και η παράδοση.
Αυτό δημιουργεί μια ριζοσπαστική σικ (radical chic) αριστερά, ztl, η οποία διατηρεί την υπεροψία και την πεποίθηση ότι είναι το πνεύμα του κόσμου και το αλάτι της γης. αλλά που υποστηρίζει εμφύλιες μάχες υπέρ των μειονοτήτων ή των απομακρυσμένων πληθυσμών, συνήθως εναντίον της πλειοψηφίας της χώρας τους, των απλών ανθρώπων, των ανθρώπων του απλού λαού, του δικού τους πολιτισμού.
3) Ο Άγγλος φιλόσοφος Roger Scruton είχε επινοήσει τον όρο «οικοφοβία» για να προσδιορίσει το μίσος για τις ρίζες κάποιου, ειδικά στη Δύση. Κατά τη γνώμη σας, η οικοφοβία αποτελεί απειλή; Και σε τι διαφέρει από την ξενοφοβία;
Οικοφοβία, κατά τη γνώμη μου, είναι η απόρριψη και η περιφρόνηση κάθε τι που είναι δικό μας, δικό μας, που παραπέμπει σε μια ταυτότητα, ένα κοινοτικό ανήκειν, μια ρίζα και μια παράδοση. Αυτή η συνεχής διαπόμπευση των σημείων, των συμβόλων, των πολιτισμών και των συναισθημάτων που μας συνδέουν με τη γη μας, με το πολιτικό και θρησκευτικό μας αίσθημα, με την ίδια μας την οικογένεια. Το ακριβώς αντίθετο της ξενοφοβίας που είναι ο φόβος για τον ξένο, για το διαφορετικό, για το απόμακρο και που είναι εκφυλισμός του θετικού αισθήματος του ανήκειν σε μια κοινότητα, έναν πολιτισμό και μια πόλη. Ένας φόβος που μπορεί με τη σειρά του να γίνει επιθετικός.
4) Κατά τη γνώμη σας, υπάρχει συνειδητοποίηση στον συντηρητικό κόσμο των κινδύνων που οφείλονται στη διάδοση της πολιτικής ορθότητας και της οικοφοβίας;
Ναι, πιστεύω ότι τώρα όχι μόνο η συνειδητοποίηση αλλά και η απόρριψη αυτού του τεχνητού, ιδεολογικού, περιοριστικού κανόνα είναι πολύ διαδεδομένη και ισχυρή. Αυτό που δεν είναι επαρκώς ανεπτυγμένο, ωστόσο, είναι η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης γύρω από αυτή την ηγεμονία και το πνευματικό και πολιτικό θάρρος να αντιπαραβάλει αυτό το τυραννικό και μη ρεαλιστικό μοντέλο με έναν τύπο κοινωνίας που ξεκινά από ό,τι είναι πραγματικό και φυσικό, παγιωμένο από την ιστορία, ριζωμένο σε χρόνο και τόπο. Η ανησυχία υπάρχει, το ίδιο και ο θυμός, αλλά δεν υπάρχει επαρκής απάντηση τόσο ως προς το σκεπτικό όσο και ως προς την εναλλακτική πρόταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου