Antonio Terrenzio
Πηγή: Αντόνιο Τερέντσιο
Η σύνοδος κορυφής του Άνκορατζ, εκτός από την πρώτη επίσημη προσέγγιση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, έθεσε τα θεμέλια όχι μόνο για την ειρήνη στην Ουκρανία, αλλά και για τον επανασχεδιασμό του διεθνούς συστήματος ασφαλείας ώστε να λαμβάνει υπόψη τη νέα ισορροπία δυνάμεων και τις ανάγκες ασφαλείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Στη σύνοδο κορυφής της Ουάσινγκτον, στην τριμερή συνάντηση στην οποία συμμετείχαν ο Τραμπ, οι Ευρωπαίοι ηγέτες και ο Ζελένσκι, οι θέσεις εξακολουθούν να απέχουν πολύ, με την Ευρώπη να προσπαθεί να ανακτήσει έναν ρόλο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά διακινδυνεύοντας να μείνει εκτός και η μεγάλη απούσα μιας εξαιρετικά περίπλοκης γεωπολιτικής διαμάχης. Οι Ευρωπαίοι μη-ηγέτες, μιλώντας με τη σειρά τους, προσποιήθηκαν την επιθυμία τους για ειρήνη, αλλά στην πραγματικότητα υποστήριξαν όρους απαράδεκτους για τη Μόσχα. Οι όροι για άμεση κατάπαυση του πυρός που υποστήριξαν οι Ρούτε και Μερτς, καθώς και η ανάγκη υποστήριξης της Ουκρανίας με στρατεύματα και όπλα, ισοδυναμούν με μια de facto διατήρηση των αρχικών θέσεων. Ο Ζελένσκι σκέφτηκε να πείσει τον Τραμπ με μια στρατιωτική συμφωνία: μια προμήθεια αμερικανικών όπλων ύψους 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων, προφανώς χρηματοδοτούμενη από την ΕΕ, και στρατιωτικοβιομηχανική συνεργασία μέσω μιας αμερικανικής κοινοπραξίας σε ουκρανικό έδαφος για την παραγωγή μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Αυτό θα δημιουργούσε άμεση σύνδεση με τα δυτικά συμφέροντα, καθώς και θα τα εμπλέκει ρητά στη σύγκρουση. Αυτή η επιλογή είναι απαράδεκτη για το Κρεμλίνο, όπως και η πρόταση για την εφαρμογή μιας εναλλακτικής συμφωνίας για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, μιας συμφωνίας που θα παρείχε εγγυήσεις ασφαλείας και όπου τα κράτη μέλη του συμφώνου θα προσέφεραν την άμεση ανάπτυξη των στρατών τους στη δυτική Ουκρανία. Ο Ζελένσκι και όσοι είναι πρόθυμοι να παραχωρήσουν εδάφη δεν το έχουν αναφέρει.
Τώρα που η καταστροφή πρόκειται να ξετυλιχθεί, η Ευρώπη φοβάται ότι θα μείνει εκτός των διαπραγματεύσεων, χωρίς να έχει λόγο στην τύχη της Ουκρανίας, καθώς είναι μόνο το πρώτο σε μια σειρά ζητημάτων όπου η Ρωσία θα θελήσει να επαναδιαπραγματευτεί το σύστημα ασφαλείας στην άμεση γειτνίαση της, που εκτείνεται από τη Βαλτική έως τη Μαύρη Θάλασσα. Επαναλαμβάνουμε, αν η Ευρώπη έχει κόψει τα πόδια της, συνθλιμμένη από τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των δύο μεγάλων υπερδυνάμεων, είναι επειδή έχει παραιτηθεί από το να σκέφτεται τον εαυτό της ως μια ανεξάρτητη οντότητα ικανή να αναγνωρίσει τα δικά της ζωτικά συμφέροντα. Και έχει αποτύχει να λάβει υπόψη τους ιστορικούς, πολιτιστικούς και, πάνω απ'όλα, δεσμούς ασφαλείας που συνδέουν τις σχέσεις μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας. Τώρα, το γεγονός ότι ορισμένες κυβερνήσεις μιλούν για τεχνολογικο-στρατιωτική αυτονομία, ένα «κοινό στρατηγικό όραμα» και ότι η Γερμανία ξεκινά ένα έργο επανεξοπλισμού αξίας άνω των 500 δισεκατομμυρίων ευρώ, ακούγεται απατηλό, άκαιρο και πάνω απ' όλα επικίνδυνο.
Η Ουκρανία σήμερα είναι ένα κατεστραμμένο έθνος, όπου ο πόλεμος έχει αναγκάσει πάνω από έντεκα εκατομμύρια ανθρώπους να τήν εγκαταλείψουν στη διασπορά. Η συνεχής υποστήριξη του απονομιμοποιημένου και διεφθαρμένου προέδρου της, γεμίζοντάς τον με υποσχέσεις που μπορούν να τηρηθούν μόνο με το κόστος της αποκάλυψης της Ένωσης, είναι μια ανόητη πρωτοβουλία με τεράστιο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος. Η επιμονή στην εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, στην απροθυμία της να παραχωρήσει εδάφη, είναι ψευδής και αναληθής ρητορική που αγνοεί την πραγματικότητα της ιστορίας, τις αλλαγές της και, πάνω απ' όλα, την έλλειψη στρατηγικής ευαισθησίας απέναντι σε άλλα κράτη, ειδικά επειδή οι συνέπειες όσων συνέβησαν στην ανατολική Ουκρανία ήταν σε μεγάλο βαθμό προβλέψιμες (θυμηθείτε μια συνέντευξη με τον Έντουαρντ Λιμόνοφ στις αρχές της δεκαετίας του 1990, διαθέσιμη στο YouTube, ώστε να μην επικαλεστούμε τις θέσεις που βρίσκονται στα εγχειρίδια των Χάντινγκτον και Μπρεζίνσκι), και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν επιλέξει υπαίτια να τις αγνοήσουν. Μια πράξη ατλαντιστικής δουλοπρέπειας και γεωπολιτικής τύφλωσης, θα το ονομάζαμε.
Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς ότι η σύνοδος κορυφής της Ουάσιγκτον δεν θα αποφέρει τίποτα αποφασιστικό για την επίλυση της σύγκρουσης. Τουλάχιστον μια εκεχειρία, που θα προωθείται από τους Ευρωπαίους, με επικεφαλής τον Μερτς, καθώς αυτό θα ήταν απλώς ένας τρόπος να εξαπατήσουν τη Μόσχα προμηθεύοντας το Κίεβο με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και πυραύλους. Η Ευρώπη έχασε προ πολλού τη δοκιμασία της ωριμότητας (και της αξιοπιστίας) συμφωνώντας να αγκαλιάσει την υπόθεση των Ουκρανών εθνικιστών και των αμερικανικών νεοσυντηρητικών σχεδίων. Μια επιτέλους αξιόπιστη Ευρώπη θα αποδεχόταν την ετυμηγορία των δυνάμεων επί του εδάφους, σώζοντας ζωές, αναζητώντας έναν συμβιβασμό αποδεκτό από τη Μόσχα, ακόμη και συμφωνώντας σε ένα σχέδιο ανοικοδόμησης για την Ουκρανία. Αυτό θα απαιτούσε αναγνώριση του ουδέτερου καθεστώτος της, παύση των απειλών κατά της Ρωσίας και μια βιώσιμη ειρηνευτική διαδικασία για την αποκατάσταση της αξιοπιστίας και, πάνω απ 'όλα, τη διασφάλιση της ασφάλειας των Ευρωπαίων πολιτών. Τώρα, όχι αργότερα, μόλις τελειώσει ο πόλεμος στο ουκρανικό μέτωπο, η σύγκρουση θα μπορούσε να εξαπλωθεί εντός των συνόρων της. Και αφού έχει καταστρέψει την Ευρώπη βιομηχανικά και πολιτικά, μπορούμε να περιμένουμε τα πάντα από αυτή την κατηγορία ανίκανων και ανεύθυνων ηγετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου