Πηγή: Il Fatto Quotidiano
Αν ήμουν Ουκρανός, θα τρομοκρατούμουν από τους φίλους της Ουκρανίας. Σαν τους στοργικούς Ευρωπαίους που, σε 1.275 ημέρες εισβολής, δεν της έδωσαν ούτε έναν στρατιώτη, κι όμως ορκίζονται επίσημα ότι θα της δώσουν εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια, αν και όταν δεχτούν ξανά εισβολή. Άλλωστε, αν αυτό συνέβαινε ποτέ, το άχαρο καθήκον να πεθάνουν για το Κίεβο δεν θα έπεφτε σε αυτούς, που δεν ξέρουν αν θα φτάσουν μέχρι τα Χριστούγεννα, αλλά σε όποιον έρθει μετά. Που, φυσικά, θα έλεγαν: «Ποτέ δεν υποσχέθηκα τίποτα. Ποτέ δεν γνώρισα τον Μακρόν, τον Στάρμερ, τον Μερζ, τον Τουσκ και εκείνη την άλλη - πώς τη λένε; Α, ναι, Κάλλας». Έτσι, όταν μας υπόσχονται «εγγυήσεις ασφαλείας», σκέφτομαι: αλλά αν δεν μας τις δώσατε σε 42 μήνες εισβολής, γιατί να πιστέψουμε ότι θα μας τις δώσετε σε περίπτωση μελλοντικών εισβολών;
Μετά θα διάβαζα το περίφημο Άρθρο 5 της Ατλαντικής Συνθήκης, αυτό που αυτοί οι διάσημοι φίλοι -βασισμένοι σε μια ιδέα τής Μελόνι- θέλουν να επεκτείνουν στο Κίεβο, αφήνοντάς το εκτός ΝΑΤΟ. Και θα ανακάλυπτα ότι, σε περίπτωση επίθεσης σε ένα μέλος του ΝΑΤΟ, ο καθένας από τους άλλους θα το «βοηθήσει» με «την ενέργεια που κρίνει απαραίτητη, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης ένοπλης βίας». Ήδη σήμερα, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να πάει σε πόλεμο με το μέλος που δέχεται την επίθεση: πόσο μάλλον αύριο με ένα μη μέλος. Και τότε, θεωρητικά, κάθε χώρα στον κόσμο κινδυνεύει να δεχθεί επίθεση: γιατί το Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ, χωρίς το ΝΑΤΟ, να ισχύει μόνο για εμάς;
Θα αναρωτιόμουν γιατί η Ρωσία, αν αναγνωρίζαμε τις κατεχόμενες περιοχές της, θα αποσυρόταν σήμερα μόνο και μόνο για να μας εισβάλει ξανά αύριο. Και θα μου ερχόταν στο μυαλό ότι, αν οι φιλορώσοι παραδίδονταν στη Μόσχα και δεν ψήφιζαν πλέον στην Ουκρανία, το εκλογικό μας σώμα θα γινόταν συντριπτικά εθνικιστικό και αντιρωσικό. Και θα μπορούσαμε να βρεθούμε με τους φασίστες-Ναζί του Αζόφ ή του Πράβι Τομέα στην κυβέρνηση. Δηλαδή, θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς που θα επιτεθούμε στη Ρωσία, με κάποιο κόλπο τύπου Ντ' Ανούντσιο, όπως η επίθεση στους αγωγούς φυσικού αερίου North Stream ή η εισβολή στο Κουρσκ. Σε αυτό το σημείο, εμείς θα ήμασταν οι επιτιθέμενοι και οι εγγυήσεις ασφαλείας θα εξαρτώνταν από τους Ρώσους.
Έτσι, θα είχα ανασκοπήσει την πρόσφατη ιστορία. Και θα ανακάλυπτα ότι για είκοσι χρόνια, οι «φίλοι» μας έχουν παρακινηθεί να γίνουν αναξιόπιστοι στους Ρώσους και να μας θέσουν στο στόχαστρο παραβιάζοντας κάθε συμφωνία: τη δέσμευση του 1991 για ουδετερότητα με την ανακοίνωση της ένταξης στο ΝΑΤΟ (που τώρα ναυάγησε), δύο πραξικοπήματα εναντίον του ουδέτερου Προέδρου Γιανουκόβιτς και - μετά το δεύτερο - τη στρατιωτική επίθεση στο αντάρτικο Ντονμπάς· τις συμφωνίες του Μινσκ του 2014-15 για αυτονομία και την εκεχειρία στο Ντονμπάς μετά από οκτώ χρόνια εμφυλίου πολέμου· και, τον Μάρτιο του 2022, την αποχώρηση από τις διαπραγματεύσεις της Κωνσταντινούπολης λίγα μόλις λεπτά από την επίτευξη συμφωνίας με τη Ρωσία.
Με αυτούς τους φίλους, σχεδόν θα επανεκτιμούσα τους εχθρούς μας. Είναι άγριοι, αδίστακτοι και εντελώς μαλάκες, αλλά τουλάχιστον είναι σοβαροί άνθρωποι. Και οι φίλοι τους τούς εγγυώνται πάρα πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου