Μια πολύ απλή συλλογιστική, η οποία δεν προσποιείται ότι διεξάγει εκτεταμένες και πολύπλοκες αναλύσεις, αλλά απλώς προορίζεται να αποτελέσει μια μικρή συμβολή στην αφύπνιση όσων εξακολουθούν να πιστεύουν αφελώς ότι το ζήτημα είναι η υπεράσπιση μιας «δεχόμενης επίθεση» χώρας (Ουκρανίας), αντί ότι αυτή η χώρα έχει χρησιμοποιηθεί κυνικά για την αποσταθεροποίηση του «αιώνιου μεγάλου εχθρού», της Ρωσίας.
Παρεμπιπτόντως, αλλά μόνο εν συντομία, να θυμόμαστε ότι η βαθιά εχθρότητα της Πολιτικής Δύσης προς τη Ρωσία δεν έχει καμία σχέση με την αυτοεπιβαλλόμενη δομή της, δεν έχει καμία σχέση με το πολίτευμα που εκείνη επιλέγει. Η ρωσική «αυτοκρατορία» (όχι ιμπεριαλιστική, εκτός αν κάποιος επιθυμεί να χρησιμοποιήσει κατηγορίες τυχαία), ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται στην εξουσία (Νικόλαος Β', Λένιν, Στάλιν, Πούτιν), είναι μισητή όχι επειδή δεν διαθέτει το θεσμικό και νομικό πλαίσιο που έχει θεσπιστεί στο Λονδίνο, αλλά επειδή η απέραντη ευρασιατική έκταση αποτελεί πάντα έναν δελεαστικό στόχο για τα δυτικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Τώρα που οι ΗΠΑ του Τραμπ καταδεικνύουν την επείγουσα ανάγκη να κλείσει το ουκρανικό παιχνίδι, δεδομένου ότι ο πρωταρχικός τους στόχος (η διακοπή όλων των οικονομικών, εμπορικών και πολιτιστικών σχέσεων μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας) έχει επιτευχθεί, η αδυναμία της Ευρώπης να επηρεάσει τη νέα διεθνή πορεία και η πλήρης έλλειψη δικαιώματος συμμετοχής της, με οποιονδήποτε τρόπο, στις κρίσιμες συζητήσεις αναδύεται σαφώς καί εμφανώς.
Οι Ευρωπαίοι επιμένουν να υπερασπίζονται την «επιτιθέμενη» Ουκρανία, προτείνοντας, με τήν Μελόνι, την επέκταση του Άρθρου 5 του ΝΑΤΟ (το οποίο υποχρεώνει τον Ατλαντικό συνασπισμό να επέμβει κατά της επιθετικότητας εναντίον ενός από τα μέλη του) στο Κίεβο, διαθέτοντας τον εαυτό τους για να αγοράσει αμερικανικά όπλα για να τα δωρίσει στους Ουκρανούς του Ζελένσκι... αλλά είναι εκτός παιχνιδιού. Οι νέες διεθνείς ρυθμίσεις δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να περάσουν πάνω από τους ουρανούς τους.
Σύντομα, αυτή η Ευρώπη θα καταρρεύσει, δεδομένων των γιγαντιαίων δυνάμεων που κινούνται προς γραμμές διαφυγής εντελώς ξένες προς τις δικές της. Δεν θα είναι οι ευρωπαϊκοί λαοί (που έχουν βαθιούς λόγους να την μισούν) που θα την θάψουν, αλλά οι δυνάμεις που κινούνται για να υπονομεύσουν την αναπόφευκτη νέα πολυπολική πορεία, και αυτό το γεγονός θα χαιρετιστεί από αυτούς ως απελευθερωτικό. (Μετά από αυτό θα πρέπει να ξεκινήσουν άλλες απελευθερωτικές διαδικασίες, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.)
Η εικόνα της ανικανότητας αυτής της Ευρώπης μεταδίδεται από τους "πρόθυμους" που πρόκειται να ταξιδέψουν στην Ουάσιγκτον με τον αγαπημένο τους Ζελένσκι, με επικεφαλής τον Βρετανό πρωθυπουργό Στάρμερ, ο οποίος διεκδικεί μια εξουσία εκπροσώπησης που κανείς δεν του έχει παραχωρήσει, καθώς η Μεγάλη Βρετανία βρίσκεται εκτός ΕΕ.
Η εικόνα της ανικανότητας αυτής της Ευρώπης μεταδίδεται από τους "πρόθυμους" που πρόκειται να ταξιδέψουν στην Ουάσιγκτον με τον αγαπημένο τους Ζελένσκι, με επικεφαλής τον Βρετανό πρωθυπουργό Στάρμερ, ο οποίος διεκδικεί μια εξουσία εκπροσώπησης που κανείς δεν του έχει παραχωρήσει, καθώς η Μεγάλη Βρετανία βρίσκεται εκτός ΕΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου