Η απάντηση στους φιλάνθρωπους και μοντερνιστές θεολόγους είναι να επιστρέψουν στο να μιλούν για την αμαρτία και τη χάρη.
από Francesco Lamendola
Ο ασυγκράτητος Vito Mancuso, ο οποίος για μεγάλο χρονικό διάστημα έχει καταχραστεί τον τίτλο του καθολικού θεολόγου, τον οποίο έχει δώσει στον εαυτό του, παρόλο που σημαντικά όργανα της Εκκλησίας, όπως η La Civiltà Cattolica και η L'Osservatore Romano, έχουν ρητά επικρίνει ορισμένα βασικά σημεία της σκέψης του, δεν επιτρέπει στον εαυτό του ανάπαυλα: όλα στοχεύουν στον μετριοπαθή και διακηρυγμένο στόχο της «επανίδρυσης της Εκκλησίας» – αυτός, αυτός μόνος, αλλά με τη σταθερή υποστήριξη της Αλήθειας – και να διαλύσει την «εσφαλμένη» ιδέα μας για τον Θεό, δηλαδή, για έναν αφέντη και δικτάτορα Θεό (αλλά σε ποιον κόσμο ζεις, Mancuso; Και ναι, είναι από την τάξη του 1962: τη μετα-συνοδική τάξη...), δεν γνωρίζει παύσεις, ούτε δεύτερες σκέψεις.
Βίτο ΜανκούζοΠοιος, λοιπόν, είναι ο Θεός; Ας αφήσουμε κατά μέρος τη συλλογιστική που αναπτύσσει ο Vito Mancuso στις σελίδες του τελευταίου του έργου, αφήνοντας το βάρος και την ευχαρίστηση στον περίεργο και καλοπροαίρετο αναγνώστη και άς καταλήξουμε κατευθείαν στο συμπέρασμα: ο Θεός είναι αντιφασίστας. Ναι, καλά διαβάσατε. επαναλαμβάνουμε: ο Θεός είναι αντιφασίστας· Επιτρέψαμε στους εαυτούς μας μόνο την ελευθερία του κεφαλαίου γράμματος. Και πώς ο αχαλίνωτος νεωτεριστής θεολόγος φτάνει σε αυτό το συγκλονιστικό, και πολύ βαθύ, θεωρητικό συμπέρασμα; Μέσα από τον απεριόριστο θαυμασμό για τον Don Andrea Gallo, τον Γενουάτη ιερέα (1928-2013) που χαιρέτησε με σφιγμένη γροθιά, όπως οι κομμουνιστές «σύντροφοι», κρατώντας πάντα ένα πούρο στο στόμα του, τραγουδώντας το Bella ciao στην κορυφή του λαιμού του σε όλες τις πορείες και τις διαδηλώσεις της αριστεράς και χειροκροτούμενος και επαινεμένος από χαρακτήρες όπως η Luxuria: ένα τέλειο παράδειγμα φιλανθρωπίας και ευαγγελικής πίστης. Αλλά ας δώσουμε τον λόγο απευθείας στον Vito Mancuso: «Αν κάποιος πιστεύει αυθεντικά στον Θεό για τον οποίο μιλάει ο Χριστιανισμός, είναι ακριβώς γιά να απορρίψει τον φασισμό ως το απόλυτο νόημα του κόσμου και της ιστορίας των ζωντανών. Ο Don Gallo είχε δίκιο: το βασικό δεν είναι ότι ο Θεός είναι Τριαδικός, αλλά ότι είναι αντιφασίστας. Το τριαδικό καταστατικό, ωστόσο, εξυμνώντας τη λογική της σχέσης, φέρει ήδη αντιφασισμό γράμμα από μόνο του. Εν ολίγοις: Ο Mancuso δεν αρνείται την Τριάδα, αλλά ισχυρίζεται ότι ο αντιφασισμός είναι πιο σημαντικός από τον Θεό. Η Τριάδα, όμως, η καλοσύνη του Mancuso, έρχεται να ενισχύσει την αντιφασιστική οντολογική υπόσταση του καλού Θεού.
Κάθε ιστορική εποχή έχει τους ανθρώπους του πολιτισμού που της αξίζουν, και αυτό ισχύει και για τους θεολόγους. Η εποχή μας, προφανώς, είναι φτιαγμένη για τους Mancusos, οι οποίοι είναι τόσο δημοφιλείς στην τηλεόραση και τους εκδοτικούς οίκους, επίσης επειδή φέρνουν κοινό. Και δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί. Αυτοί οι «θεολόγοι» των πανηγυριών, ή του νευρο-παραληρήματος, ξεπουλούν σε τιμές εκκαθάρισης όλη την κληρονομιά του καθολικισμού, σαν να ήταν δική τους και όχι δική μας Θεία Παρακαταθήκη. Υπόσχονται συγχώρεση σε όλους, ελευθερία σε όλους, μοιράζουν χτυπήματα στην πλάτη σε όλους, με ταρλαλούτσι και κρασί. Εγγυώνται έναν Θεό που πηγαίνει χέρι-χέρι με τη νεωτερικότητα, με τους χειρότερους μηχανισμούς της: με χαμηλή εξισωτική δημαγωγία, με τη χυδαιότητα του αυτοσχεδιασμού και της πνευματικής δειλίας, με κλείσιμο του ματιού στις κακίες και τις αμαρτίες του καθενός, τόσο πολύ ώστε ο καλός Θεός να συγχωρεί, πάντα να συγχωρεί και η Κόλαση να μην υπάρχει, ή να μην είναι αιώνια, επομένως μπροστά από όλους στη μεγάλη γιορτή της ζωής. Υπάρχουν ακόμα θέσεις, προσφέρονται δωρεάν ποτά και κάθε λάθος χαιρετίζεται ως εγκεφαλικό επεισόδιο ιδιοφυΐας.
Γιατί οι «παλιοί» θεολόγοι δεν είναι πλέον αρεστοί; Γιατί δεν μας αρέσουν οι ιερείς του παρελθόντος, εκείνοι που σχηματίστηκαν πριν από τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού και έκαναν σοβαρές και καλές σπουδές στις καλύτερες ιερατικές σχολές και τα εξαιρετικά καθολικά πανεπιστήμια του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα; Γιατί, και οι μέν καί οι δέ, είχαν την απίστευτη έλλειψη λεπτότητας, την αφόρητη κακογουστιά, να μιλούν για το Καλό και το Κακό, την Αμαρτία και τη Χάρη, τον Παράδεισο και την Κόλαση. Έλα όμως, αμαρτία! Θέλετε ακόμα να μας μιλήσετε για την αμαρτία στην τρίτη χιλιετία; Και ακόμη και του Προπατορικού Αμαρτήματος; Αυτό δεν είναι μουσική στα αυτιά μας. Δεν μας αρέσει να ακούμε τέτοιες ομιλίες. Θέλουμε να ακούσουμε από τους Mancusos, οι οποίοι καταργούν την αμαρτία και μειώνουν τον Θεό σέ μιά υπόθεσή μας, να γυρίζουν και να στρέφονται ανάλογα με την ευκολία και τις ανάγκες μας. Δεν θέλουμε να ακούσουμε τα πουλιά του κακού οιωνού. Θέλουμε μόνο να ακούσουμε το κελάηδημα των αηδονιών και το πτίλωμα των καναρινιών: των καθηκόντων, της ευθύνης, της ελευθερίας που συνεπάγεται τότε ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε, είμαστε άρρωστοι και κουρασμένοι. Αρκετά.
Τι θάρρος, αυτοί οι Mancusos και Enzo Bianchi (που δεν τα πάνε καλά μεταξύ τους και διαφέρουν σε πολλά σημεία, αλλά έχουν ένα κοινό πράγμα: το υπερχειλισμένο εγώ και την προθυμία να «εκσυγχρονίσουν» το Ευαγγέλιο σε αναγκαστικά στάδια). Χειροκροτημένοι, πολύ καλοί ακόλουθοι, με την πολυθρόνα πάντα έτοιμη στα καλύτερα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σαλόνια, όπου ουσιαστικά κρατούν τακτικές στήλες ως διαχρονικοί καλεσμένοι, αισθάνονται σαν λάβαρα μιας ιερής σταυροφορίας για τον εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας, για την αποκατάσταση της αληθινής ιδέας του Θεού και της σχέσης που πρέπει να υπάρχει μεταξύ ανθρώπου και Θεού. Αυτό που είναι περίεργο δεν είναι ότι υπάρχουν αυτοαποκαλούμενοι θεολόγοι αυτού του είδους, ούτε ότι υπάρχουν τόσα πολλά πρόβατα που τους ακούν και τους σέβονται, αλλά μάλλον η έλλειψη πνευματικής εντιμότητας μέ την οποία τέτοιοι «δάσκαλοι» ισχυρίζονται ότι παραμένουν μέσα στην Εκκλησία και συνεχίζουν να αυτοαποκαλούνται Καθολικοί, παρόλο που, για παράδειγμα, γνωρίζουν πολύ καλά (και θέλουν να το κάνουν) ότι παραβιάζουν βασικά σημεία του καθολικού δόγματος. Γιατί δεν φεύγουν; Γιατί δεν γίνονται προτεστάντες πάστορες ή κοσμικοί και αθεϊστές ελεύθεροι στοχαστές; Όχι, κύριε: παραμένουν, επειδή είναι αποφασισμένοι να διώξουν τους άλλους, εκείνους που δεν σκέφτονται σαν αυτούς: τους καθολικούς όλων των εποχών, τους οποίους περιγράφουν ως «παραδοσιακούς», «συντηρητικούς» ή ακόμα χειρότερα. Θέλουν να μείνουν, επειδή η Εκκλησία και το καθολικό δόγμα είναι δικό τους πράγμα (Είμαστε Εκκλησία είναι το όνομα μιας τυπικής καθολικής-μοντερνιστικής εκκλησιαστικής ομάδας που εξαπλώνεται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης). Προκειμένου να καταστραφεί καλύτερα ένας θεσμός ή ένα σώμα δόγματος, η καλύτερη στρατηγική είναι πάντα να ενεργούμε από μέσα, όχι από έξω.
Αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην υγιή καθολική θεολογία, πρέπει να πάμε πίσω και να ξαναδιαβάσουμε τους καλούς θεολόγους πριν από πενήντα, ογδόντα ή εκατό χρόνια. Απαγορεύεται η διέλευση από το παρελθόν. Το καθολικό δόγμα είναι το ίδιο, επειδή βασίζεται σε μια αιώνια και υπερφυσική πραγματικότητα: η ανάγνωση του Θωμά Ακινάτη είναι πιο καλή για την ψυχή από εκατό Mancusos. Δεν είναι όμως μόνο ο Θωμισμός και ο Νεοθωμισμός. Η Γερμανική Εκκλησία, ειδικότερα, στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, ήταν γόνιμο έδαφος για εξαιρετικούς θεολόγους, πριν έρθουν οι Hans Küngs για να μπερδέψουν τα πάντα. Αυτές ήταν οι εποχές μεγάλων στοχαστών όπως ο Romano Guardini, γιά τον οποίο ακόμη και ο κοσμικός πολιτισμός ζήλευε κρυφά την Εκκλησία. Ο θεολογικός σχηματισμός του πάπα Ράτσινγκερ, Βενέδικτου XVI, προέρχεται από εκεί. Ας σκεφτούμε συγγραφείς όπως ο Bernhard Bartmann, συγγραφέας ενός θεμελιώδους μαθήματος θεολογίας, με το οποίο έχουμε ήδη ασχοληθεί – εν συντομία – (βλ. Είναι τόσο παραβιασμένοι οι νόμοι της αβύσσου; Ή έχει αλλάξει στο νέο συμβούλιο;, που δημοσιεύθηκε στην Il Corriere delle Regioni στις 24/12/2015). Ή ας σκεφτούμε έναν Peter Lippert (γεννημένος στο Amberg, στο Άνω Παλατινάτο, το 1879, και πέθανε στο Locarno, στο καντόνι του Ticino, το 1936), ένας απίστευτα φωτεινός, λεπτός, διεισδυτικός, διαυγής Ιησουίτης, θεολόγος και συγγραφέας, του οποίου η ανάγνωση ηθικά οικοδομεί και ενισχύει διανοητικά ταυτόχρονα: μακάρι να υπήρχαν ακόμη θεολόγοι αυτού του είδους. Μετά το θάνατό του, η Γκεστάπο κατέλαβε τη βιβλιοθήκη του και μαινόταν εναντίον των έργων του: η μεταθανάτια μανία των ναζιστικών αρχών ήταν η μαρτυρία μιας ζωής που πέρασε καλά, η σφραγίδα της ηθικής σοβαρότητας και της εκπαιδευτικής αξίας αυτού του συγγραφέα.
Παραθέτουμε από ένα από τα όμορφα βιβλία του, σχετικά με το θέμα του μυστηρίου της αμαρτίας: Καθολικό όραμα του κόσμου (πρωτότυπος τίτλος: Die Weltanschauung des Katholizismus, 1931, μετάφραση από τα γερμανικά από τον Ernesto Peternolli, με τη βοήθεια και τον πρόλογο του Mario Bendiscioli, Brescia, Morcelliana, 1944, σελ. 52-55):
»Τώρα ο κόσμος δεν είναι μόνο γεμάτος από ατομικές αμαρτίες, από αμαρτίες χωρίς αριθμό. Ένας νόμος της αμαρτίας κρέμεται επίσης από πάνω του, ένα είδος βαρύτητας που οδηγεί στην αμαρτία. «Όλοι οι άνθρωποι έχουν γίνει δούλοι της αμαρτίας και έχουν τεθεί κάτω από την εξουσία του διαβόλου και του θανάτου» (Conc. Trid., Sess. VI, Κεφάλαιο I9. Ο κόσμος βρίσκεται σε μια λανθασμένη θέση που γέρνει προς τα κάτω, προς την αμαρτία. Το κακό είναι πιο κοντά μας από το καλό, αν και, σύμφωνα με τον Άγιο Θωμά τον Ακινάτη, η φυσική δομή του ανθρώπου συνίσταται επίσης εν μέρει στο γεγονός ότι «ο άνθρωπος έχει από τη φύση του μια κλίση προς το καλό» (Summa Theol., I, 2, quaestio 85 a. 1). Στην πραγματικότητα, το καλό εξαναγκάζεται σε συνεχή αγώνα και μπορεί να επιβληθεί μόνο με δυσκολία, πράγματι είναι πρακτικά αδύνατο να ζήσουμε μια ζωή σε αυτόν τον κόσμο απρόσβλητοι από πτώσεις, χωρίς τη βοήθεια μιας πολύ ιδιαίτερης θείας χάρης που ξεπερνά κατά πολύ όλες τις ψυχικές και ηθικές δυνάμεις που από τη φύση μπορούν ακόμα να είναι στη διάθεσή μας. Όλες οι αμαρτίες, ακόμη και τα παραμικρά σφάλματα, χωρίς να τους χορηγηθεί ειδικό προνόμιο θείας χάριτος, πρέπει να αφοριστούν» (Conc. Trid., Sess. VI, μπορεί. 23). Τώρα εδώ συναντάμε τη σκοτεινή και σοβαρή πλευρά της καθολικής κοσμοθεωρίας. Όσο γαλήνια και εμπιστευτική είναι όταν θεωρεί τον κόσμο ως έργο του Δημιουργού της, τόσο ζοφερό και θλιβερό είναι το συναίσθημά της μπροστά στην πραγματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ολόκληρος ο κόσμος ως αποτέλεσμα του γεγονότος της αμαρτίας. Είναι φυσικό ότι αυτός ο νόμος του κόσμου, που οδηγεί συνεχώς στην αμαρτία, θα μπορούσε να προκληθεί μόνο από την αμαρτία, από την ελεύθερη απόφαση του θελήματος του στασιαστή εναντίον του Θεού, και ότι δεν θα μπορούσε να είναι ένας νόμος που θεσπίστηκε αρχικά από τον ίδιο τον Θεό. Επομένως, στην αρχή της παρούσας κατάστασης του κόσμου πρέπει να υπάρχει μια αμαρτία, στην οποία πηγαίνει επίσης ο νόμος της αμαρτίας που μας επιβάλλεται, αυτή η δύναμη της βαρύτητας που μας ωθεί στο κακό. Αντίθετα, αυτό το προπατορικό αμάρτημα δεν εμφανίζεται μόνο σε κάθε άνθρωπο ως νόμος της αμαρτίας, αλλά ως δύναμη που τείνει προς το κακό, αλλά ως αληθινή και σωστή αμαρτία. Εμφανίζεται ως πραγματικό σφάλμα σε κάθε παιδί που μια γυναίκα έχει συλλάβει ποτέ ως άνθρωπος. Είναι επομένως ένα είδος φαύλης κληρονομιάς που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά, μέσω της αναπαραγωγής. Την πρώτη στιγμή της σύλληψης ενός νέου ανθρώπου, αυτή η αμαρτία κινείται επίσης ένα βήμα μπροστά: μόνο η Μαρία, η Μητέρα του Κυρίου. Θεωρείται από την Καθολική Εκκλησία ότι αποκλείεται από αυτόν τον κληρονομικό νόμο;;;;, έτσι αποκαλεί τη σύλληψή της και την είσοδό της στην ύπαρξη, «άψογη». Όλοι οι άλλοι άνθρωποι, από την άλλη πλευρά, υπόκεινται σε αυτόν τον νόμο του θανάτου, ο οποίος στα μάτια του Θεού καλύπτει την πρώτη πράξη της ζωής τους με ένα ηθικό ελάττωμα. Έχουν συλληφθεί με το στίγμα του προπατορικού αμαρτήματος: «Η παράβαση του Αδάμ έβλαψε όχι μόνο αυτόν, αλλά και όλο το σπέρμα του. Έχει χάσει όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για εμάς, την αγιότητα και τη δικαιοσύνη που του είχε δοθεί. Και, λερωμένος με την αμαρτία της ανυπακοής, έφερε σε όλη την ανθρωπότητα όχι μόνο θάνατο και σωματική τιμωρία, αλλά και αμαρτία. Και αυτή η αμαρτία του Αδάμ μεταδίδεται όχι με απλή μίμηση, αλλά με τη φυσική δημιουργία του σώματος, και βρίσκεται σε κάθε άνθρωπο, ως δική του αμαρτία. Όποιος διδάσκει το αντίθετο πρέπει να αφοριστεί» (Conc. Trid., Sess. V, καν. 2-3). Αυτό το δόγμα του προπατορικού αμαρτήματος ανήκει στις βασικές αρχές του καθολικισμού. Όποιος αγνοεί αυτό το δόγμα δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει τον καθολικισμό, είτε στο δόγμα του για τον κόσμο, είτε στη δραστηριότητά του στον κόσμο. Αυτό το πρώτο αμάρτημα που συνεχίζει να έχει ισχύ σε όλους τους ανθρώπους ως προπατορικό αμάρτημα και ως νόμος της αμαρτίας, οι καθολικοί ερμηνευτές της Βίβλου το βρίσκουν δοσμένο στον φαλλό του πρώτου ανθρώπου, του οποίου οι πρώτες σελίδες της Μωσαϊκής αφήγησης της δημιουργίας εξιστορούν: Ο Αδάμ έφαγε με τη γυναίκα του τον καρπό του δέντρου του οποίου ο Θεός είχε απαγορεύσει να φάει υπό την απειλή της θανατικής ποινής (Γένεση, 3). Η άμεση λογική συνέπεια αυτής της παράβασης ήταν η επικύρωση της επαπειλούμενης θανατικής ποινής, του νόμου του θανάτου, ο οποίος στο εξής είχε ισχύ σε όλους τους ανθρώπους, ως αποτέλεσμα και εξωτερικό σημάδι του νόμου της αμαρτίας. Το παγκόσμιο κράτος του θανάτου έγινε το ορατό σημάδι της αμαρτίας που είχε περάσει πάνω από όλους τους ανθρώπους: «Μέσω ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθε στον κόσμο, και με την αμαρτία ο θάνατος>, και έτσι ο θάνατος πέρασε πάνω από όλους τους ανθρώπους, έχοντας αμαρτήσει όλους» (Επιστολή προς Ρωμαίους, V, 12· πρβλ. Συμφιλίωση. Trid., Sess. V).»
Ναι, ξέρουμε: αυτή η γλώσσα έχει γίνει πολύ σκληρή για τα ευαίσθητα αυτιά πολλών σύγχρονων (και μοντερνιστών) Καθολικών. Το να ακούς για αμαρτία, είναι ατυχές. και του Προπατορικού Αμαρτήματος, λοιπόν, που έχει επιπτώσεις σε κάθε άνθρωπο, από τη στιγμή της σύλληψής του, είναι ακόμη λιγότερο ευχάριστο. Ωστόσο, αυτό ήταν πάντα το δόγμα της Εκκλησίας. Σε αυτό το σημείο ποτέ δεν αμφιταλαντεύτηκε, ποτέ δεν αμφέβαλε.
Για τα υπόλοιπα: καμία αμαρτία, καμία ανάγκη για χάρη, καμία ανάγκη για λύτρωση, καμία ανάγκη για την Ενσάρκωση. Ο άνθρωπος θα μπορούσε να το κάνει μόνος του, να σώσει τον εαυτό του, να λυτρωθεί με τη δική του δύναμη. Ο Θεός, το πολύ, θα μπορούσε να του παράσχει δευτερεύουσα βοήθεια. Όσο για τον Χριστό, η ζωή του θα είχε, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, υποδειγματική αξία. Αλλά δεν θα υπήρχε ανάγκη για τον Θεό που γίνεται άνθρωπος, που υποφέρει και πεθαίνει στο σταυρό, και στη συνέχεια ανασταίνεται και τελικά στέλνει το δικό του;;;; Πνεύμα για να υποστηρίξει και να παρηγορήσει την ανθρωπότητα. Δεν θα υπήρχε ανάγκη για τίποτα από αυτά· ούτε, τελικά, θα υπήρχε ανάγκη για τον Θεό. Θα μπορούσε επίσης να γίνει χωρίς.
Αυτό θέλουν να επιβεβαιώσουν θεολόγοι όπως ο Vito Mancuso; Γνωρίζουν ότι σε αυτό οδηγούν τα αλλόκοτα δόγματά τους; Γνωρίζουν ότι δεν είναι οι «ανακαινιστές» του Χριστιανισμού, αλλά οι πένθιμοι νεκροθάφτες της ανακοινωθείσας κηδείας του; Δεν ανατριχιάζουμε ποτέ όταν συνειδητοποιήσουμε τη σοβαρότητα αυτών που λένε και γράφουν, των καταστροφικών συνεπειών της διδασκαλίας τους; Αντιλαμβάνονται ότι στοχεύουν στην πλήρη διαστρέβλωση και ανατροπή του χριστιανικού και καθολικού δόγματος, όπως αυτό έχει παραδοθεί μέχρι σήμερα; Και, αν ναι, τι παιχνίδι παίζουν; Πού θέλουν να πάνε, πόσο μακριά σκοπεύουν να φτάσουν; Δεν ξέρουμε.
Από την πλευρά μας, είναι καλό για εμάς να επιστρέψουμε στην ανάγνωση βιβλίων όπως του Peter Lippert. Που δεν λένε τίποτα καινούργιο, άλλωστε (ακόμα κι αν το λένε πολύ καλά): γιατί οι «καινοτομίες» είναι αυτές των φιλοσόφων· Η θεολογία, από την πλευρά της, δεν είχε ποτέ ως στόχο την καινοτομία, αλλά τη διατήρηση, την αποσαφήνιση και την εμβάθυνση ενός δόγματος που έχει ήδη δοθεί, στις βασικές γραμμές του αλλά και σε πολλές από τις δευτερεύουσες γραμμές του. Ο θεολόγος, λοιπόν, έχει φλογερό πνεύμα ταπεινοφροσύνης: γνωρίζει ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά εργάτης στον αμπελώνα του Κυρίου. Αν τα πάει καλά, δεν είναι εξαιτίας του. Αν πονάει, σημαίνει ότι έχει επιτρέψει στον εαυτό του να παρασυρθεί από ματαιοδοξία και υπερηφάνεια. Ο θεολόγος που δεν ξέρει να είναι ταπεινός είναι κακός θεολόγος. Είτε πρόκειται να γίνει φιλόσοφος, δοκιμιογράφος, λαϊκός ιεροκήρυκας, δημοσιογράφος, λέκτορας, ελεύθερος στοχαστής, ό,τι θέλει, μοντέρνος διανοούμενος ή συχνός επισκέπτης σε ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά σαλόνια· Αλλά ξεχάστε τη θεολογία. Αυτό είναι ένα σοβαρό θέμα. Και δεν είναι κάτι που μπορεί να τροποποιήσει, να ακρωτηριάσει ή να κόψει όπως θέλει. Δεν μπορεί να κάνει δώρο τα τραγούδια του, δεν μπορεί να συγχωρήσει ή να διαγράψει κανένα χρέος, πόσο μάλλον αυτό του Προπατορικού Αμαρτήματος. Δεν εξαρτάται από αυτόν, ακόμα κι αν πεθαίνει για να είναι γενναιόδωρος με έναν θησαυρό που υποτίθεται ότι κρατάει. Εξαρτάται από κάποιον που είναι ελαφρώς υψηλότερος από αυτόν.
(πηγή: accademianuovaitalia.it)
A-teologi, come rispondere a costoro – Il fumo di Satana (wordpress.com)
3 σχόλια:
"Δεν θέλουμε να ακούσουμε τα πουλιά του κακού οιωνού. Θέλουμε μόνο να ακούσουμε το κελάηδημα των αηδονιών και το TΡΙΧΩΜΑ των καναρινιών';;;;
Θε μου Θε μου...ΜΕΤΑΛΛΑΧΤΗΚΑΝΕ και τα ΚΑΝΑΡΙΝΙΑ;;
Σχετικά με τα καναρίνια ΜΑΛΛΟΝ την λέξη "πτίλωμα"θα ήθελε να γράψει ο μεταφραστής...
Τήν διορθώσαμε. Ευχαριστίες.
Δημοσίευση σχολίου