Πάλι και πάντα ενάντια στον ψεύτικο οικουμενισμό

του Φραντσέσκο Λαμεντόλα

Για τουλάχιστον μισό αιώνα υπήρχαν συγκεχυμένες ή λανθασμένες ιδέες σχετικά με τον οικουμενισμό. Όσοι γεννήθηκαν μετά τη Β' Σύνοδο του Βατικανού -δηλαδή, στατιστικά, αυτή που είναι τώρα η πλειοψηφία των πιστών- μεγάλωσαν με την ιδέα ότι ο οικουμενισμός είναι από μόνος του καλό και σωστό πράγμα, σε κάθε περίπτωση και σε οποιαδήποτε μορφή. και ότι αν τυχαία κάποιος είχε αμφιβολίες γι' αυτό, πρέπει σίγουρα να είναι ένα στενόμυαλο και μικροπρεπές άτομο, απολιθωμένο σε ένα άκαμπτο δόγμα, σε αντίθεση με το αληθινό ευαγγελικό πνεύμα.

Είναι όμως όντως έτσι;

Η επιστροφή των Χριστιανών στην ενότητα αντιπροσωπεύει, χωρίς αμφιβολία, έναν πολύ ευγενή και σημαντικό στόχο. Και όμως - αυτό είναι το θέμα - πώς να τό πετύχουμε; Είναι κάθε προσπάθεια από μόνη της καλή και αξιέπαινη; Η καλοσύνη του σκοπού συνεπάγεται αυτόματα και την καλοσύνη των μέσων, όποια κι αν είναι αυτά; Με άλλα λόγια: για να επιτευχθεί η ανασύσταση της πολυπόθητης και επιθυμητής ενότητας των Χριστιανών, επιτρέπεται η αποτυχία στην αλήθεια και ο συμβιβασμός στο αληθινό δόγμα, που αντιστοιχεί στα κατάλληλα μέσα για τη σωτηρία της ψυχής;;;!!![Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ!!!]

Ο Χριστιανισμός δεν είναι μια ιδεολογία μεταξύ πολλών. όπως όλες οι ιδεολογίες του κόσμου. Δεν είναι καθόλου ιδεολογία. Είναι η αλήθεια που αποκαλύφθηκε από τον ίδιο τον Θεό, μέσω;;;[ΕΓΩ ΕΙΜΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ....] του Μονογενούς Υιού Του, που αναγγέλθηκε από τους Προφήτες, επιβεβαιώθηκε και παραδόθηκε από τήν ΑΥΘΕΝΤΙΑ της Εκκλησίας που ιδρύθηκε από Αυτόν, φυλαγμένο με ζήλια και με πολύ ακριβό τίμημα: το τίμημα του αίματος του Χριστού και πολλών χιλιάδων μαρτύρων που για να το βεβαιώσουν έδωσαν τη ζωή τους. Ως εκ τούτου, κανείς δεν επιτρέπεται να το ξεπουλήσει σαν να ήταν ένα άθλιο εμπόρευμα: κάτι που αναπόφευκτα θα συνέβαινε εάν γινόταν προσαρμογές σε αυτό, που θα ισοδυναμούσαν με εκπτώσεις.

Τι είναι η έκπτωση, στην πραγματικότητα; Είναι η ακύρωση μέρους του κόστους των καρπών της ανθρώπινης εργασίας. Εάν κάποιος έχει δουλέψει σκληρά για να καλλιεργήσει ένα χωράφι ή οι γονείς του έχουν εργαστεί σκληρά και στη συνέχεια πουλήσει τη σοδειά σε μειωμένη τιμή, όποιος και αν είναι ο λόγος για να το κάνει αυτό ισοδυναμεί με το να πετάξεις μέρος αυτής της δουλειάς, αυτής της προσπάθειας, αυτών των θυσιών , και να εγκαταλείψει την απόλαυση ενός θεμιτού κέρδους. Αν το σπίτι των γονιών κάποιου πωλείται στη συνέχεια σε πολύ μειωμένη τιμή, είναι σαν να πετάχτηκε στα σκουπίδια η αγάπη και η δέσμευση χάρη στην οποία το έχτισαν ή με τη σειρά τους το αγόρασαν.

Πέρα από τη μεταφορά, το σπίτι του Καθολικού είναι η Εκκλησία. και το να λες Εκκλησία σημαίνει να λες όλο αυτό που διδάσκει, με ομόφωνη φωνή, ανά τους αιώνες (ή τουλάχιστον, όσα δίδασκε μέχρι το 1965), όχι ως αφηρημένη φιλοσοφική αλήθεια, αλλά ως τον απαραίτητο δρόμο για η σωτηρία της ψυχής. Κατά συνέπεια, οποιοσδήποτε Καθολικός - ας μην πούμε καν αγιασμένος, ή ακόμα και ποντίφικας - έχει το ιερό καθήκον να υπερασπιστεί σθεναρά αυτήν την αλήθεια, η οποία δεν είναι μια αλήθεια μεταξύ άλλων (αυτό θα ήταν μια αντίφαση από άποψη), αλλά η μόνη αλήθεια που αξίζει αυτού του πρώτου ονόματος· και κανείς, ας υπογραμμίσουμε κανείς, δεν έχει το δικαίωμα να το ξεπουλήσει, να το κάνει εκπτώσεις, να το χαρίσει, για τον απλό λόγο ότι για να μας τήν δώσει και να ανοίξει μαζί της τον δρόμο για την αιώνια ζωή, Ο Ιησούς Χριστός πρόσφερε την ανθρώπινη ζωή του.

Όπως λέει η Πρώτη Επιστολή του Πέτρου (1,18-21):

 εἰδότες ὅτι οὐ φθαρτοῖς, ἀργυρίῳ ἢ χρυσίῳ, ἐλυτρώθητε ἐκ τῆς ματαίας ὑμῶν ἀναστροφῆς πατροπαραδότου,

Α Πε. 1,19          ἀλλὰ τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καὶ ἀσπίλου Χριστοῦ,

       προεγνωσμένου μὲν πρὸ καταβολῆς κόσμου, φανερωθέντος δὲ ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν χρόνων δι᾿ ὑμᾶς

        τοὺς δι᾿ αὐτοῦ πιστεύοντας εἰς Θεὸν τὸν ἐγείραντα αὐτὸν ἐκ νεκρῶν καὶ δόξαν αὐτῷ δόντα, ὥστε τὴν πίστιν ὑμῶν καὶ ἐλπίδα εἶναι εἰς Θεόν.

Και ο Monsignor Pietro Palazzini, υπό τον τίτλο Οικουμενισμός στο Λεξικό της Ηθικής Θεολογίας (σκηνοθεσία Francesco Roberti, Ρώμη, Editrice Studium, 1957, σσ.485-486):

Αυτό το όνομα του οικουμενισμού ή του οικουμενικού κινήματος αναφέρεται συνήθως στη θεωρία που επινοήθηκε από διαομολογιακά κινήματα, ειδικά προτεσταντικά, για να επιτευχθεί η ένωση των χριστιανικών εκκλησιών, στη βάση ενός είδους συνομοσπονδίας. (…)

Η Καθολική Εκκλησία, έχοντας επίγνωση ότι είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, δεν μπορεί να λάβει μέρος σε ένα κίνημα που επιδιώκει αυτήν την Εκκλησία, ενώ δεν σταματά να προσεύχεται για ενότητα.

Ωστόσο, μπροστά στις προσπάθειες ορισμένων καθολικών, που αγωνιούν για συμφωνία και μπροστά στην παγκόσμια κοινή γνώμη, η Καθολική Εκκλησία έχει ξεκαθαρίσει τη στάση της για την ένωση σε διάφορα έγγραφα, δογματικά ειδικά στις εγκυκλίους «Mortalium animos» του SP. Pius 6 Ιανουαρίου 1928) και «Orientales omnes Ecclesias» του SP Pius XII (23 Δεκεμβρίου 1945). πειθαρχικά ιδιαίτερα στην απάντηση της 5ης Ιουνίου 1948 (...) και στην Οδηγία του Ιερού Γραφείου της 20ης Δεκεμβρίου 1949.

Οι κανόνες που πρέπει να τηρούνται για αυτή τη συνδικαλιστική δραστηριότητα προσδιορίζονται ως εξής>: οι Συνεδριάσεις μεταξύ Καθολικών και μη Καθολικών στις δικές τους επισκοπές μπορεί να επιτρέπονται από τους Τακτικούς. Για τα διεπισκοπικά και διεθνή συνέδρια, η αρμοδιότητα ανήκει στο Ιερό Γραφείο. Η ιεραρχία έχει το δικαίωμα και το καθήκον να επαγρυπνεί, γιατί ο μόνος βασιλικός δρόμος προς την ένωση είναι η προσκόλληση των μη Καθολικών στην αληθινή Εκκλησία. Οι άλλοι τύποι παρουσιάζουν σοβαρούς κινδύνους για τους ίδιους τους Καθολικούς και εννοιολογικά συχνά ανάγονται σε οικουμενιστικούς τύπους, χωρίς νόημα. (…)[ΤΟΣΗ ΑΓΝΟΙΑ]

Για να καθαρίσει το πεδίο του ψευδούς οικουμενισμού, στην εγκύκλιο Mortalium animos της 6ης Ιανουαρίου 1928, ο Πάπας Πίος ΙΔ' έγραψε επί λέξει:

Αλλά εκεί που, κάτω από την εμφάνιση του καλού, κρύβεται πιο εύκολα η απάτη είναι όταν πρόκειται για την προώθηση της ενότητας μεταξύ όλων των Χριστιανών. Δεν είναι σωστό - επαναλαμβάνεται - ή μάλλον δεν είναι σύμφωνο με το καθήκον όσοι επικαλούνται το όνομα του Χριστού να απέχουν από αλληλοκατηγορίες και να ενωθούν μια για πάντα με τους δεσμούς της αμοιβαίας φιλανθρωπίας; Και ποιος θα τολμούσε να πει ότι αγαπά τον Χριστό, αν δεν εργάζεται με όλες του τις δυνάμεις για να πραγματοποιήσει την επιθυμία Του, ο οποίος προσευχήθηκε στον Πατέρα ότι οι μαθητές του «θα ήταν ένα»; Και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός δεν ήθελε οι μαθητές του να σημαδεύονται και να ξεχωρίζουν από τους άλλους με αυτή τη νότα αμοιβαίας αγάπης: «Από αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν αγαπάτε ο ένας τον άλλον»; Και Θεού θέλοντος, προσθέτουν, ότι εάν όλοι οι Χριστιανοί ήταν «ένας». θα ήταν πολύ πιο δυνατοί στο να αποκρούσουν τη μάστιγα της ασέβειας, η οποία, σέρνεται και εξαπλώνεται όλο και περισσότερο κάθε μέρα, καί απειλεί να κατακλύσει το Ευαγγέλιο. (…)

Οι υποστηρικτές αυτής της πρωτοβουλίας δεν σταματούν σχεδόν ποτέ παραθέτοντας τα λόγια του Χριστού: «Είθε όλοι αυτοί να είναι ένα... Θα υπάρχει μόνο μια στάνη και ένας ποιμένας», με την έννοια, ωστόσο, ότι αυτά τα λόγια εκφράζουν μια επιθυμία και μια προσευχή Ο Ιησούς Χριστός ακόμα ανικανοποίητος. Στην πραγματικότητα, υποστηρίζουν ότι η ενότητα πίστης και διακυβέρνησης - χαρακτηριστικό γνώρισμα της αληθινής και μοναδικής Εκκλησίας του Χριστού - δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ πριν, ούτε υπάρχει καν σήμερα. μπορεί πράγματι να είναι επιθυμητό και ίσως στο μέλλον θα μπορούσε ακόμη και να επιτευχθεί με την καλή θέληση των πιστών, αλλά θα παρέμενε, στο μεταξύ, ένα αγνό ιδανικό. Λένε επίσης ότι η Εκκλησία, από μόνη της ή από τη φύση της, είναι χωρισμένη σε μέρη, δηλαδή αποτελείται από πολλές συγκεκριμένες εκκλησίες ή κοινότητες, οι οποίες, χωρισμένες μέχρι τώρα, αν και έχουν κάποια κοινά σημεία δόγματος, εντούτοις διαφέρουν σε άλλα. ; ο καθένας έχει τα ίδια δικαιώματα. το πολύ η Εκκλησία νά ήταν ήταν μοναδική  από την αποστολική εποχή μέχρι τις πρώτες Οικουμενικές Συνόδους. Στη συνέχεια προσθέτουν ότι, παραμερίζοντας τελείως τις διαμάχες και τις παλιές διαφορές απόψεων;;; που μέχρι σήμερα κράτησαν τη χριστιανική οικογένεια διχασμένη, με τα υπόλοιπα δόγματα, θα μπορούσε να διαμορφωθεί και να προταθεί ένας κοινός κανόνας πίστης, στήν ομολογία του οποίου ο καθένας δεν θά μπορεί μόνο αναγνωρίζονται, αλλά καί νά νιώθουν σαν αδέρφια? και ότι μόνο εάν ενωθούν με ένα παγκόσμιο σύμφωνο, οι πολλές εκκλησίες ή κοινότητες θα μπορέσουν να αντισταθούν έγκυρα και καρποφόρα στις προόδους της απιστίας. (…)

Μπορεί να φαίνεται ότι αυτοί οι πανχριστιανοί, όλοι απασχολημένοι με την ένωση των εκκλησιών, τείνουν προς τον πολύ ευγενή στόχο να υποδαυλίσουν τη φιλανθρωπία μεταξύ όλων των Χριστιανών. αλλά πώς θα μπορούσε η φιλανθρωπία να πετύχει εις βάρος της πίστης; Κανείς σίγουρα δεν αγνοεί ότι ο ίδιος απόστολος της φιλανθρωπίας, ο Άγιος Ιωάννης (ο οποίος στο Ευαγγέλιό του φαίνεται να αποκάλυψε τα μυστικά της πιο ιερής Καρδιάς του Ιησού που πάντα ενστάλαζε στους μαθητές του τη νέα εντολή: «Αγαπάτε ο ένας τον άλλον»), έχει Απαγορεύσει απολύτως να έχεις σχέσεις με εκείνους που δεν ομολογούν ολόκληρο και αδιάφθορο τό δόγμα του Χριστού: «Εάν κάποιος έρθει κοντά σου και δεν φέρει αυτό το δόγμα, μην τον δεχτείς στο σπίτι σου και μην τον χαιρετήσεις καν». Επομένως, εφόσον η φιλανθρωπία στηρίζεται, σαν σε θεμέλιο, σε άθικτη και ειλικρινή πίστη, είναι απαραίτητο οι μαθητές του Χριστού να ενώνονται κυρίως με τον δεσμό της ενότητας της πίστης.

Πώς θα μπορούσε λοιπόν κανείς να συλλάβει μια Χριστιανική Συνομοσπονδία, της οποίας τα μέλη, ακόμη και όταν θά επρόκειτο για το αντικείμενο της πίστης, θα μπορούσαν να διατηρήσουν ο καθένας τον δικό του τρόπο σκέψης και κρίσης, ακόμη κι αν ήταν αντίθετος με τις απόψεις των άλλων; Και πώς, παρακαλώ, θα μπορούσαν οι άνθρωποι που έχουν αντίθετες απόψεις να είναι μέρος μιας και ισότιμης Συνομοσπονδίας των πιστών; Όπως, για παράδειγμα, ποιος βεβαιώνει ότι η ιερή Παράδοση είναι η γνήσια πηγή της θείας Αποκάλυψης και ποιος την αρνείται; Ποιος κατέχει την εκκλησιαστική ιεραρχία, την αποτελούμενη από επισκόπους, ιερείς και λειτουργούς, ως θεϊκά συγκροτημένη, και ποιος ισχυρίζεται ότι εισήχθη σταδιακά από τις συνθήκες των καιρών και των πραγμάτων; Ποιος λατρεύει τον αληθινά παρόντα Χριστό στη Θεία Ευχαριστία μέσω αυτής της υπέροχης μετατροπής του άρτου και του κρασιού, που ονομάζεται μετουσίωση, και ποιος ισχυρίζεται ότι το Σώμα του Χριστού είναι παρόν εκεί μόνο μέσω της πίστης ή μέσω του σημείου και της αρετής του Μυστηρίου; Ποιος αναγνωρίζει τη φύση της θυσίας και του μυστηρίου στην ίδια την Ευχαριστία και ποιος υποστηρίζει ότι είναι μόνο ανάμνηση ή ανάμνηση του Δείπνου του Κυρίου; (…)

Επομένως, αξιότιμοι αδελφοί, είναι εύκολο να καταλάβουμε πώς αυτή η Αποστολική Έδρα δεν επέτρεψε ποτέ στους πιστούς της να συμμετάσχουν σε μη Καθολικά συνέδρια. Στην πραγματικότητα, η ενότητα των Χριστιανών δεν μπορεί να προωθηθεί με άλλο τρόπο παρά μόνο με την εξασφάλιση της επιστροφής των αντιφρονούντων στη μία αληθινή Εκκλησία του Χριστού, από την οποία μια μέρα αποστασιοποιήθηκαν δυστυχώς: σε εκείνη την αληθινή Εκκλησία του Χριστού που είναι βεβαίως φανερή σε όλους και η οποία , με τη θέληση του Ιδρυτή του, πρέπει να παραμένει πάντα όπως ο Ίδιος το καθιέρωσε για τη σωτηρία όλων.

Τελικά, το ερώτημα που πρέπει να κάνουμε στους εαυτούς μας, όταν μιλάμε (και συχνά, δυστυχώς, μιλάμε πάρα πολύ και βροντοφωνάζουμε) για τον οικουμενισμό ως αυτονόητο αγαθό, είναι το εξής: υπάρχουν περισσότερα από ένα Ευαγγέλια του Ιησού Χριστού; Ή μήπως το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού είναι ένα και μοναδικό, και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει ούτε ένα γιώτα ( iota unum ); Στην πραγματικότητα, το πιο σημαντικό πράγμα, και αυτό που πρέπει να μας απασχολεί υπέρτατα, δεν είναι να διαφυλάξουμε τη μοναδικότητα της Καθολικής Εκκλησίας ως αυτοσκοπό, αλλά μάλλον να διατηρήσουμε τη μοναδικότητα και το λανθασμένο της αποκαλυφθείσας αλήθειας, η οποία έχει γίνει αποδεκτή και διατηρείται από την Καθολική Εκκλησία, και που είναι ο λόγος ύπαρξης της Καθολικής Εκκλησίας. Η Εκκλησία υπάρχει γι' αυτό. γι' αυτό τήν ίδρυσε ο Ιησούς και τήν εμπιστεύτηκε στον Άγιο Πέτρο και στους Αποστόλους: να διαφυλάξουν την αλήθεια, την πηγή της αιώνιας ζωής.

Όπως έγραψε ο Άγιος Παύλος στην Προς Γαλάτες Επιστολή (1, 6-9):

 Θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον,

Γαλ. 1,7             ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μὴ τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ.

Γαλ. 1,8             ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω.

Γαλ. 1,9             ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾿ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω.

Τώρα, αν βάλουμε σέ εκπτώσεις την Αλήθεια που αποκαλύφθηκε και φυλάσσεται με τόσο υψηλό τίμημα , δεν δείχνουμε αγάπη για τον πλησίον μας. γιατί να αγαπάς τον πλησίον σου σημαίνει να επιθυμείς το καλό του: και πώς θα ήταν καλό να δώσεις στον πλησίον σου μια μισοψημένη, αναθεωρημένη, χειραγωγημένη, νοθευμένη αλήθεια; Μια ψεύτικη αλήθεια, λοιπόν, που δεν θα οδηγούσε τις ψυχές στη σωτηρία, αλλά στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα; Είναι ίσως αγάπη για τις ψυχές να τις εξαπατούν στο πιο αποφασιστικό ερώτημα ή δεν είναι μάλλον απροσεξία και περιφρόνηση απέναντί ​​τους; Ο Ιησούς Χριστός λέει, με τον πιο ξεκάθαρο και ξεκάθαρο τρόπο: Με αυτό θα ξέρουν όλοι ότι είστε μαθητές μου: εάν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλον ( Ιωάν . 13.35).

Ancora, e sempre, contro il falso ecumenismo (brigataperladifesadellovvio.com)

ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΝΩΘΟΎΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ. ΔΙΟΤΙ ΟΥΤΕ Ο ΣΟΛΟΜΩΝΤΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗ ΛΥΣΗ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΣΩΣΟΥΜΕ, ΔΙΟΤΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΩΤΗΡ.  ΔΕΝ ΗΛΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΣΩΣΟΥΜΕ.