Αν η Τεχεράνη πέσει, δεν θα πέσει απλώς ένα ισλαμικό καθεστώς, ακόμα κι αν είναι λιγότερο καταπιεστικό από εκείνο της Σαουδικής Αραβίας, το Σουδανικό ή το Πακιστανικό. Αν ίσχυε αυτό, δεν θα υπήρχαν πολλά να ανησυχούμε, τουλάχιστον από την πλευρά μου.
Αν η Τεχεράνη πέσει, ωστόσο, κάθε πιθανότητα ενός πολυπολικού κόσμου πέφτει, ακόμα κι αν η Μόσχα και το Πεκίνο παραμείνουν όρθιες.
Η νίκη του Τελ Αβίβ (και της Ουάσινγκτον) εναντίον της Τεχεράνης θα ήταν στην πραγματικότητα η νίκη ενός γεωπολιτικά μονοπολικού κόσμου, ενός γεωπολιτικού σύμπαντος στο οποίο η Αμερική και η Σιών θα συνεχίσουν να υπαγορεύουν τον νόμο. Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο.
Η πιθανότητα ενός πολιτικού πολυσύμπαντος στο οποίο αντιστοιχούν διαφορετικά μοντέλα πολιτισμού θα έχανε κάθε συγκεκριμένοτητα.
Αν πέσει η Τεχεράνη, η Γη (Ξηρά) χάνει γεωπολιτικά και η Θάλασσα κερδίζει. Ο λείος χώρος της τεχνικο-εμπορικής παγκοσμιοποίησης και του αμερικανο-σιωνιστικού οικουμενισμού.
Είναι ο φιλελεύθερος-καπιταλιστικός κόσμος που ήθελε έντονα την ουτοπία της παγκοσμιοποίησης και ο οποίος αντιστοιχεί σε ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο πολιτισμού όπου το χρήμα, τα αγαθά και η απελευθερωμένη τεχνολογία υπαγορεύουν τον νόμο. Όπου ο στείρος και υποβαθμισμένος παρακμιακός πανσεξουαλισμός, ο ΛΟΑΤ κόσμος, ο φεμινισμός, η άμβλωση, το φύλο, ο δεξιοτισμός, η πολιτική ορθότητα και ο αχαλίνωτος ατομικισμός είναι ο κανόνας.
Όπου κυριαρχεί η ομοιόμορφη μαζικοποίηση και κάθε είδους αντι-ανθρώπινη ομογενοποίηση, όπου όλες οι διαφορές μισούνται και απαγορεύονται, εκτός από την πιο χυδαία, αυτή του πλούτου.
Όπου οι πνευματικές αξίες παραμελούνται με κάθε τρόπο και πέρα από τον αθεϊσμό (που πλέον είναι παλιό νόμισμα) κυριαρχούν μορφές απόκρυφης, διεφθαρμένης και αποκλίνουσας πνευματικότητας, ακόμα και ανεστραμμένης, παράλληλα με τον μετανθρωπισμό και τον πιο ασφυκτικό υλισμό.
Είναι ο κόσμος του παγκόσμιου πολιτισμού, ο κόσμος του Νταβός και της Σίλικον Βάλεϊ. Ο κόσμος των εμπόρων, των τραπεζιτών, του ραπ, του τραπ, των τατουαρισμένων σοδομιτών και των ουρλιάζουσων φεμινιστριών.
Ο κόσμος όπου ο Χριστός είναι απαγορευμένος στην ίδια του την Εκκλησία, που τώρα αδειάζει από κάθε περιεχόμενο μέσω της αυτοκατεδάφισης και της αυτο καταστροφής.
Ο κόσμος για τον οποίο οι διασπορείς της μονοπολικής παγκοσμιοποίησης, οι φιλελεύθεροι-προοδευτικοί και οι φιλελεύθεροι-συντηρητικοί, αριστεροί και δεξιοί, μάχονται μαζί προσποιούμενοι ότι δαγκώνουν ο ένας τον άλλον, αλλά συμφωνούν απόλυτα στον στόχο που πρέπει να φτάσουν: τη νέα Βαβέλ.
Αν πέσει η Τεχεράνη, το Νταβός, η Ουάσινγκτον και το Τελ Αβίβ κερδίζουν. Το Ισλάμ δεν καταρρέει, και ειδικά στη σουνιτική εκδοχή δεν προσβάλλει καθόλου τους Δασκάλους, επειδή εξυπηρετεί, εδώ στην Ευρώπη, το έργο της «διασταύρωσης», το σχέδιο της «μιγαδοποίησης».
Αντίθετα, κάθε πιθανότητα ενός πολυπολικού κόσμου καταρρέει, κάτι που αντιστοιχεί τουλάχιστον εν μέρει σε χώρους διαφορετικών πολιτισμών, σίγουρα όχι τέλειους, αλλά όχι εντελώς κατακλυσμένους από την ψευδοδημοκρατική πλουτοκρατία, από τον άγριο αγορατισμό και από το οργιαστικό και φυλετικό ενστικτώδες του δυτικού πολιτισμού, που τώρα όχι μόνο είναι αντιχριστιανικός αλλά ακόμη και αντίχριστος στον ακραίο μηδενισμό του.
Αν πέσει η Τεχεράνη, κερδίζει το Νταβός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου