ΠΕΡΙ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ-ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ - Επανάληψη

Προς θαλάσσιον, Περί αποριών, ερώτησις ΝΕ, Σχόλιο 34.

Τόμος 14 Γ, Μερετάκης.

«Όποιος παρέχει, κατασκευάζει, γιά τήν περί εαυτού γνώσιν, πρόληψιν, φήμην, σ’αυτούς πού τόν θεωρούν, τόν ακούνε, μέ τήν προφορά δηλ. μέ τήν επανάληψη καί μόνον τών λέξεων από τούς λόγους πού έχει κλεψει από τούς Πατέρες, παραπείθοντας τίς ακοές τών ασυνέτων καί μιαίνοντας μέ συνουσία, σάν να είναι γυναίκες, αυτές οι αμύητες ακοές, τίς καλές καί θεοφιλείς θεωρίες τού πρώτου διδάξαντος, αυτός ελέγχεται δοξομανών, αφού παρατάσσεται μέ αυθάδεια, μαζί μέ τό ανώτερο επίπεδο τών φυσικών θεωρημάτων. Αφού δέν έχει αγγίξει τήν αληθινά υψηλή γνώση καί τήν έξη αυτής. Καί πεθαίνει χτυπημένος στήν καρδιά από τά βέλη πού αντιπροσωπεύουν : τήν θύμηση τής παρανομίας του έναντι τών Πατέρων, τήν ντροπή από τήν έπαρσή του (τήν οίηση), γιά τήν γνώση πού δέν είχε καί τήν αναπόφευκτη αναμονή τής μελλούσης κρίσεως. Διότι συλληφθείς από αυτά τά βέλη ο κενόδοξος, πεθαίνει χτυπημένος από τίς αιχμές τους.»

Σχόλιο : Η κρίση καί η καταγγελία τού Αγίου Μαξίμου καλύπτει ολόκληρη τήν πατερική θεολογία τής νεοελληνικής εκκλησίας, σάν ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ. Διότι η νεοελληνική εκκλησία εγκατέλειψε τό θεμέλιο τής εκκλησίας, τήν ζωντανή εμπειρία τού Θεού, βάζοντας στή θέση της τούς «ευλογημένους» κανόνες τής εκκλησίας, οι οποίοι είναι μιά βαρετή ηθικολογία πού μόνο σκοπό έχουν τήν εξουσία τών ψυχών τών άτυχων χριστιανών. Αυτή τήν Πατερική θεολογία εγκαταλείπει η Μετα-πατερική θεολογία βάζοντας στή θέση τών κανόνων τήν εξουσία τής μόδας, μέ όλο τό θέαμα (show) μέ τήν οποία επιβάλλεται. Διαθέτοντας καί αυτή αντί γιά τούς παληούς ρήτορες οι οποίοι κατασκεύαζαν τό είδωλό τους μέ Πατερικά υλικά, τά golden boys της, τεκνά προορισμένα γιά τή μεταρρύθμιση καί τόν εκσυγχρονοσμό.
Και τήν γλωσσοδιάρροια τών παληών ρητόρων αντικαθιστά η κοινοτοπία τών διδακτορικών. 
ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΠΟΥ ΣΥΣΚΟΤΙΣΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ. 

«Τα περί της διδασκαλίας των Γραφών διαλαμβάνουν κυρίως οι παρακάτω Κανόνες της Εκκλησίας: ιε΄ Αποστ. ιγ΄ της Δ΄, ιθ΄, ξδ΄ και ο΄ της Πενθ. και ιγ΄ της Αντιόχειας. Σύμφωνα με τους Κανόνες αυτούς, η διδασκαλία από την Αγία Γραφή, από τα Πατερικά Κείμενα ή από τους Όρους των Οικουμενικών Συνόδων γίνεται αποκλειστικά από τους Επισκόπους (ιθ΄ Πενθ.), οι οποίοι δύναται να μεταβιβάσουν το έργο της διδασκαλίας σε άλλον Κληρικό ανώτερο (Πρεσβύτερο, Διάκονο) ή κατώτερο (Υποδιάκονο, Αναγνώστη), ποτέ δε σε Λαϊκό (ξδ΄ Πενθ.) ή Γυναίκα (ο΄ Πενθ.).

Επομένως, η διδασκαλία των Γραφών επιτρέπεται να γίνεται στην Εκκλησία (ή στην κατ’ οίκον Εκκλησία) μόνον από άνδρες και μόνον από Κληρικούς (με τον βαθμό του Αναγνώστη και πάνω). Δεν επιτρέπεται η διδασκαλία των Γραφών από άνδρες Λαϊκούς ή Γυναίκες στην Εκκλησία (ή την κατ’ οίκον Εκκλησία). Οι Κανόνες δεν αναγνωρίζουν την ιδιότητα του θεολόγου ή του ιεροκήρυκα.

Σύμφωνα λοιπόν με τους παραπάνω Κανόνες, η δημόσια διδασκαλία (στην Εκκλησία) ή η ιδιωτική (στην κατ’ οίκον Εκκλησία) των Γραφών από Λαϊκό (σε Επισκοπή, όπου βεβαίως ανήκει ο Λαϊκός) απαγορεύεται, ο δε παραβαίνων τον Κανόνα (ξδ΄ Πενθ.) αφορίζεται, εάν δε είναι Κληρικός και διδάσκει άνευ αδείας του Επισκόπου καθαιρείται.

Εάν η διδασκαλία αυτή υπό Κληρικού (τουλάχιστον Αναγνώστη) γίνει σε ετέρα Επισκοπή, άνευ αδείας του επιχώριου Επισκόπου, τότε υπάρχει η κανονική παρέκκλιση της Εισπήδησης, η οποία τιμωρείται με καθαίρεση (ιγ΄ Αντιόχειας).»

πηγή ΙΚ από τήν ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

Αμέθυστος