Τακαρίδης Γεώργιος - Η οντολογία του νού κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά (13)

 Συνέχεια από: Τετάρτη, 24 Μαρτίου 2021

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ

ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

Τακαρίδης Γεώργιος

Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ

Κατά τόν Άγιο Γρηγόριο Παλαμά

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2010

ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ:  κ. ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο άνθρωπος πλάστηκε από άπειρη κι ανέκφραστη αγαθότητα από τον Θεό και για τον Θεό. Σ’ αυτό το μικρό σε μέγεθος πλάσμα Του, αλλά μεγάλο σε αξίωμα κατά τις δωρεές που του χάρισε, ο Θεός συγκεφαλαίωσε τα ακρότατα της κτίσης, του ουρανού και της γης, του νοερού και του υλικού κόσμου, και τον κατέστησε «κόσμον ἀμφοτέρους ἐπικοσμοῦντα τοὺς κόσμους». Η ιδιαίτερη βουλή και μέριμνα του Θεού κατά την δημιουργία του ανθρώπου είχε ως αποτέλεσμα να καταστεί ο άνθρωπος η κορωνίδα του κτιστού κόσμου, το κόσμημά του, φέροντας αυτός το κατ’ εικόνα σε υψηλότερο βαθμό ακόμα κι από τους αγγέλους, εφόσον το πνεύμα του είναι και ζωοποιό, δηλαδή ζωοποιεί και συνέχει το συνημμένο στην ψυχή σώμα, μοιάζοντας και σ’ αυτό το σημείο με το Άγιο Πνεύμα, που συνέχει και ζωοποιεί τα σύμπαντα. Ξεκινώντας από το σώμα, που είναι το υλικότερο, παχυμερέστερο και αλογότερο στοιχείο του ανθρώπου και πηγαίνοντας βαθμιαία προς τα αϋλότερα, λεπτομερέστερα και λογικότερα στοιχεία του, τις αισθήσεις, τη φαντασία τη δόξα, τη διάνοια, καταλήγουμε στον νου, που είναι το κορυφαίο οντολογικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, ο πυρήνας της ύπαρξής του, το κατ’ εξοχήν λογικό μέρος της. Όλα αυτά τα στοιχεία ανακρώνται με έναν θαυμαστό κι ανέκφραστο τρόπο και δίνουν τον άνθρωπο ως ολότητα, ως ενιαία οντότητα· κανένα από αυτά δεν είναι περιττό, για κανένα δεν θα έπρεπε να αισθάνεται ενοχές ο άνθρωπος. Παρά την αλογία του το σώμα είναι κι αυτό ‐όπως και όλες οι δυνάμεις της ψυχής‐ πλασμένο καλό λίαν· μ’ αυτό “ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ” θα σωθεί ο άνθρωπος ή θα καταδικαστεί. Δεν μένει επομένως κανένα περιθώριο παρανόησης ή υποβάθμισης του σώματος ή κάποιων δυνάμεων έναντι κάποιων άλλων. Ο εντοπισμός των φυσικών στοιχείων του ανθρώπου στην Ορθόδοξη ανθρωπολογία δεν γίνεται για λόγους διαίρεσης ή ανάλυσης, αλλά για λόγους ιεράρχησης, και κατά το δυνατόν προσέγγισης του μυστηρίου του ανθρώπου με την βοήθεια και την Χάρη του Θεού.

Παράλληλα με τα φυσικά γνωρίσματα ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο κι ένα ακόμη οντολογικό χαρακτηριστικό, όταν «ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς»279· την άκτιστη Χάρη του, δια της οποίας τον κατέστησε κοινωνό της θείας φύσης Του. Το υπερφυές αυτό χαρακτηριστικό έλουσε τον άνθρωπο μέσα στο φως της Τριαδικής Θεότητας, τον έντυσε με τον φωτεινό χιτώνα της Χάριτος και του έδωσε την δυνατότητα να μετέχει στην όντως Ζωή, την άκτιστη ζωή του Θεού. Η πτώση που πραγματοποιήθηκε μετά την αυτεξούσια επιλογή του ανθρώπου να οδηγηθεί στην γνώση χωρίς τον Θεό, σηματοδότησε την αυτονόμησή του, την απώλεια της άκτιστης δόξας, την αμαύρωση του κατ’ εικόνα και την ζωή που οδηγεί στον θάνατο. Ο Θεός όμως που δεν έπαψε ποτέ να νοιάζεται και να αγαπάει το πλάσμα του, έγινε άνθρωπος, νίκησε τον θάνατο και την φθορά και του έδωσε την ευκαιρία, εάν το επιθυμεί, να κινηθεί προς Αυτόν και δια της Χάριτος να ενωθεί και πάλι μαζί Του, να γίνει μέτοχος της άκτιστης ζωής Του, να αποκαταστήσει το αρχαίο κάλλος της εικόνας του, να το λαμπρύνει με το φως της άκτιστης δόξας Του, να αποκτήσει πλήρες και το καθ’ ομοίωσιν.

Το κατ’ εικόνα το φέρει κατά κύριο λόγο το λογικό μέρος της ψυχής, που είναι τριαδικό, διακρινόμενο σε νου, λόγο και πνεύμα, εικονίζοντας τον Τριαδικό Θεό που διακρίνεται στον Πατέρα – Νου, στον Υιό – Λόγο και στο Άγιο Πνεύμα. Ο Πατέρας είναι η πηγή της Θεότητας, ο Υιός γεννάται από Αυτόν, είναι η ενυπόστατη Σοφία του Θεού και συνυπάρχει αϊδίως με αυτόν· το Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα αλλά είναι και του Υιού και συνυπάρχει και αυτό αϊδίως μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό. Εκφράζει τον απόρρητο έρωτα του Πατέρα προς τον Υιό και του Υιού προς τον Πατέρα. Κατ’ αναλογία ο ανθρώπινος νους αφενός είναι πηγή του ενδότατου λόγου, αφετέρου από αυτόν προέρχεται και το πάντοτε ενυπάρχον πνεύμα, που εκφράζει τον απόρρητο έρωτα μεταξύ του νου και του λόγου. Αυτός ο έρωτας του ανθρώπινου πνεύματος εκδηλώνεται αφενός με την ακόρεστη επιθυμία του ανθρώπου για την γνώση κι αφετέρου με την αγάπη που έχει το πνεύμα προς το ζωοποιούμενο από αυτό σώμα.

Με την πτώση του από τον παράδεισο ο άνθρωπος αχρείωσε το κατ’ εικόνα· αυτό σημαίνει πως απώλεσε και τον άκτιστο φωτεινό χιτώνα της Χάριτος και σκοτίστηκε, αλλά έχασε και το ενιαίο της τριαδικότητας του νου, καθώς αυτό διασπάστηκε. Το πνεύμα του ανθρώπου έγινε άφαντο στους περισσότερους ανθρώπους, οι οποίοι από την αλλοίωση της εικόνας που υπέστησαν αδυνατούν να αναγνωρίσουν, να ψηλαφίσουν αυτήν την διάσπαση κι επομένως να κατανοήσουν την ασθένειά τους και να νοσταλγήσουν την υπαρξιακή ανακαίνισή τους. Η αληθινή ζωή του ανθρώπου είναι η ζωή που επιτυγχάνεται, όταν το πνεύμα του δια της Χάριτος ενωθεί με το Πνεύμα του Θεού. Κανένα κτιστό πνεύμα δεν έχει την οντολογική δυνατότητα να ενώνεται με οποιοδήποτε άλλο και να γίνονται ένα πνεύμα. Μπορούν δύο πνεύματα να έλθουν πολύ κοντά αγαπώμενα και ομοιάζοντας μεταξύ τους, όχι όμως και να γίνουν ένα. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο το Άγιο Πνεύμα, το οποίο μπορεί ουσιωδώς να ενοικεί στην ψυχή του ανθρώπου και να ενώνεται με το πνεύμα του. Μόνο δια της Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος επομένως μπορούν οι άνθρωποι να ενωθούν οντολογικά και να γίνουν ένα μεταξύ τους και με τον Θεό εκλπηρώνοντας το ρηθέν υπό του Κυρίου: «ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν»280.

Οι τέσσερις δυνάμεις της ψυχής, αίσθηση, φαντασία, δόξα και διάνοια ενεργούν με πρώτο όργανο το ψυχικό πνεύμα στον εγκέφαλο και ορίζουν αυτό που ο άγιος Γρηγόριος αποκαλεί την κατά διάνοια αναπτυσσόμενη ψυχική ζωή. Ο νους, η πέμπτη και κορυφαία δύναμη της ψυχής, δεν χρειάζεται κάποιο σωματικό όργανο για να ενεργήσει. Είναι αυτοτελής ουσία και ενεργεί από μόνη της. Ως εικόνα του ανώτατου νου έχει στην ουσία του το στοιχείο της ακαταληψίας· όχι όμως και στις ενέργειές του από τις οποίες γνωρίζεται. Η έδρα του βρίσκεται στην καρδιά, το ταμείο του λογιστικού και αυτήν χρησιμοποιεί ως πρώτο λογιστικό σαρκικό όργανο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ενεργεί δια της καρδιάς. Στην έδρα του, την καρδιά, το ηγεμονικό όργανο, βρίσκεται όμως και ο θρόνος της χάριτος· εκεί βρίσκεται ο νους και όλοι οι λογισμοί της ψυχής, εκεί στα βάθη της βρίσκεται και η Χάρη του Θεού στους βαπτισμένους ανθρώπους. Εκεί μπορεί εάν θελήσει ο άνθρωπος να επιστρέψει δια της Χάριτος, να συναντήσει τον Θεό και να ενωθεί μαζί Του.

Ενώ η ουσία του νου είναι αμετάθετη και αμετάβατη και βρίσκεται σταθερά μέσα στο σώμα, οι ενέργειες του νου είναι μεταβατικές, δηλαδή μπορεί ο νους με κάποια από τις ενέργειές του να βρίσκεται ακόμη κι εκτός του ανθρώπινου σώματος. Η διάνοια δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον νου. Ο νους είναι η ουσία και η διάνοια μια από τις ουσιώδεις ενέργειές του· είναι πηγή και αίτιος της διάνοιας γι’ αυτό και υπέρκειται αυτής. Η δε διάνοια είναι ενέργεια του νου κι όχι ουσία, αν και δεν χωρίζεται από τον νου. Η διάνοια ενεργεί με όργανο το ψυχικό πνεύμα στον εγκέφαλο και αποτελεί την κυρίαρχη δύναμη της ψυχής με την οποία ο νους κατεβάζει τον εαυτό του στην ψυχική ζωή της καθημερινότητας. Όσο ο άνθρωπος απορροφάται μονομερώς από αυτήν την κατά διάνοια αναπτυσσόμενη ζωή και ιδιαίτερα, όταν δεν αισθάνεται την ανάγκη να την αναφέρει στον Θεό, τόσο το πνεύμα του γίνεται περισσότερο άφαντο και διασπάται το ενιαίο της τριαδικότητας, νου, λόγου και πνεύματος. Ο νους βέβαια διαθέτει στις οντολογικές προδιαγραφές του και την άγνωστη στους περισσότερους δύναμη της επιστροφής στον εαυτό του, όταν επιστρέφει όλες τις ενέργειές του στην καρδιά, την έδρα του. Αυτό πραγματοποιείται, όταν δια της Χάριτος ο άνθρωπος αποφασίσει με δυνατή και έμπονη προσευχή να συγκεντρώσει την ενέργεια του νου του σ’ αυτήν. Τότε με την βοήθεια της Χάριτος αρχίζει η επιστροφή, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η αναγνώριση του ειδεχθούς προσωπείου που έχει διαμορφωθεί από το ζοφερό και δυσώδες κάλυμμα των παθών και έχει αχρειώσει την ωραιότητα του κάλλους της εικόνας. Η αυτεξούσια επιλογή του ανθρώπου να γνωρίσει τον εαυτό του, να αποβάλει το προσωπείο του για να αναδειχθεί η ωραιότητα του προσώπου του, είναι αυτή που του δίνει την δύναμη να επιδοθεί στην δια της Χάριτος κάθαρσή του. Αυτής της κάθαρσης έπεται ο φωτισμός, οπότε ο νους βλέπει τον εαυτό του ως νοερό φως καταλαμπόμενο από το άκτιστο φως της Τριαδικής Θεότητας. Τότε το τριαδικό του νου ενοποιείται και λαπρυνόμενο από το άκτιστο φως αποκτά πλήρως και το καθ’ομοίωσιν. Τότε ο νους δια της Χάριτος φτάνει στο ανώτερο σημείο που του επιτρέπουν οι οντολογικές του προδιαγραφές, να υπερβαίνει τον εαυτό του. Ακόμη όμως δεν μπορούμε να μιλήσουμε για θέωση. Αυτή αποτελεί το τελευταίο στάδιο και επιτελείται αποκλειστικά από την άκτιστη Χάρη του Θεού. Τότε το Πνεύμα του Θεού ενώνεται με άρρητο κι ανέκφραστο τρόπο με το πνεύμα του ανθρώπινου νου και γίνονται πραγματικά ένα πνεύμα. Στην επίγεια ζωή του ανθρώπου την ένωση με τον Θεό την γεύονται μόνο οι άξιοι γι’ αυτήν κι αυτοί όμως όχι στην πληρότητά της, αλλά με την μορφή του αρραβώνα. Η πληρότητα της ένωσης, ως οριστικός γάμος της ψυχής με τον Νυμφίο της, τον Χριστό, είναι υπόθεση της μέλλουσας Βασιλείας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Η πτώση επιτελέστηκε, όταν ο άνθρωπος παρέβη την ζωτική εντολή του παραδείσου και συνοδεύτηκε αφενός από την απώλεια της άκτιστης Χάριτος και αφετέρου από την νέκρωση του πνεύματος του νου. Η πρόσκληση για επιστροφή, η νέα πρόταση γάμου που έκανε ο Θεός στον άνθρωπο, ώστε το πνεύμα του να ενωθεί με το Πνεύμα του Θεού και να ζήσει αιώνια και αδιάσπαστα κοντά στον αγαπημένο του Νυμφίο, ξεκίνησε με μία νέα εντολή: «Μετανοεῖτε, ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»281, που σημαίνει χρησιμοποιείστε τον νου σας και όλες τις δυνάμεις της ψυχής σας και το σώμα σας όχι για να ζήσετε κατ’ αίσθηση, προς ίδιον τέλος, όπως επέλεξαν οι προπάτορές σας και πέθαναν, αλλά μετατρέψτε τα όλα με την βοήθεια και την δύναμη της Χάριτος σε κλίμακα που θα σας οδηγήσει στην όντως Ζωή.

Σημειώσεις

279. Γεν., 2,7.

280. Ιω. 17, 22.

281. Ματθ. 4, 17.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΠΗΓΕΣ

• G. P. MIGNE, PATROLOGIAE GRAECAE, TOMUS 150, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ ΠΑΝΤΑ, TYPOGRAPHI BREPOLS EDITORES PONTIFICII, TURNHOLTI (BELGIOUM).

• G. P. MIGNE, PATROLOGIAE GRAECAE, TOMUS 151, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ ΠΑΝΤΑ, TYPOGRAPHI BREPOLS EDITORES PONTIFICII, TURNHOLTI (BELGIOUM).

• ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΤΟΜΟΣ Α΄, ΛΟΓΟΙ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΙ, ΑΝΤΕΠΙΓΡΑΦΑΙ, ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ ΠΡΟΣ ΒΑΡΛΑΑΜ ΚΑΙ ΑΚΙΝΔΥΝΟΝ, ΥΠΕΡ ΗΣΥΧΑΖΟΝΤΩΝ, ΕΚΔΙΔΟΥΝ B. BOBRINSKY, Π. ΠΑΠΑΕΥΑΓΓΕΛΟΥ, J. MEYENDORFF, Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, ΕΚΔΟΣΗ Β΄, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1988.

• ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΤΟΜΟΣ Β΄, ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ ΓΡΑΦΕΙΣΑΙ ΚΑΤΑ ΤΑ ΕΤΗ 1340 ‐ 1346, ΕΚΔΙΔΟΥΝ Γ. ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ, Ν. ΜΑΤΣΟΥΚΑΣ, Β. ΨΕΥΤΟΓΚΑΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1966.

• ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΤΟΜΟΣ Γ΄, ΑΝΤΙΡΡΗΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣ ΑΚΙΝΔΥΝΟΝ, ΕΚΔΙΔΟΥΝ Λ. ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ, Β. ΦΑΝΟΥΡΓΑΚΗΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1970.

• ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΤΟΜΟΣ Δ΄, ΔΟΓΜΑΤΙΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ ΓΡΑΦΕΙΣΑΙ ΚΑΤΑ ΤΑ ΕΤΗ 1348 ‐ 1358, ΕΚΔΙΔΟΥΝ Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, Β. ΦΑΝΟΥΡΓΑΚΗΣ, Β. ΨΕΥΤΟΓΚΑΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1988.

• ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΤΟΜΟΣ Ε΄, ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΕΚΑΤΟΝ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ, ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΕΥΧΑΙ, ΕΚΔΙΔΕΙ Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1992.

• ΕΠΕ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΕΡΓΑ, ΤΟΜΟΣ 1ος, ΛΟΓΟΙ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΙ ΔΥΟ ΠΕΡΙ ΕΚΠΟΡΕΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1981.

• ΕΠΕ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΕΡΓΑ, ΤΟΜΟΣ 2ος, ΛΟΓΟΙ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΙΕΡΩΣ ΗΣΥΧΑΖΟΝΤΩΝ, ΕΚΔΟΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ, ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1999.

• ΕΠΕ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΕΡΓΑ, ΤΟΜΟΣ 3ος, ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑΙ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑΙ, ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1983.

• ΕΠΕ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΕΡΓΑ, ΤΟΜΟΣ 5ος, ΠΡΟΣ ΑΚΙΝΔΥΝΟΝ ΛΟΓΟΙ ΑΝΤΙΡΡΗΤΙΚΟΙ (Α – Γ), ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1987.

• ΕΠΕ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΕΡΓΑ, ΤΟΜΟΣ 6ος, ΠΡΟΣ ΑΚΙΝΔΥΝΟΝ ΛΟΓΟΙ ΑΝΤΙΡΡΗΤΙΚΟΙ (Δ – Ζ), ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1981.

• ΕΠΕ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΕΡΓΑ, ΤΟΜΟΣ 7ος, ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ, ΛΟΓΟΙ ΚΑΤΑ ΓΡΗΓΟΡΑ, ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1994.

• ΕΠΕ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΕΡΓΑ, ΤΟΜΟΣ 8ος, ΕΚΑΤΟΝ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ, ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ, ΕΥΧΕΣ, ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1994.

• ΕΠΕ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΕΡΓΑ, ΤΟΜΟΣ 9ος, ΟΜΙΛΙΕΣ (Α΄ ‐ Κ΄), ΕΚΔΟΣΗ ΤΡΙΤΗ, ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2004.

• ΕΠΕ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΕΡΓΑ, ΤΟΜΟΣ 10ος, ΟΜΙΛΙΕΣ (ΚΑ΄ ‐ ΜΒ΄), ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2008.

• ΕΠΕ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΕΡΓΑ, ΤΟΜΟΣ 11ος, ΟΜΙΛΙΕΣ (ΜΓ΄ ‐ ΞΓ΄), ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2009.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ

• Βενεδίκτου Ιερομονάχου Αγιορείτου, ΠΑΛΑΜΙΚΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ, ΗΤΟΙ ΕΥΡΕΤΗΡΙΟΝ ΘΕΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΕΠΙ ΤΗ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΕΧ (Εκδόσεις Π. Χρίστου), ΕΠΕ (Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας) και J.MIGNE PG, Έκδοση Συνοδίας Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος 2007.

• Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΝ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ, Έκδοση Β΄, Έκδοση Βιβλιοπωλείου Νεκτάριος Παναγόπουλος, Αθήνα 1991.

• Τσελεγγίδης Ι. Δημήτριος, ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΙΔ΄ ΑΙΩΝΑ, Συμβολή στη σωτηριολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, Εκδόσεις Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 2002.

• Τσελεγγίδης Ι. Δημήτριος, Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ, Διδακτορική Διατριβή, ΑΠΘ 1984.

• Meyendorff Jean, Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, Μετάφρ. Ελ. Μάϊνα, Δεύτερη έκδοση 1989, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ, Αθήνα 1959.

• Αρχιμανδρίτης Ιερόθεος Σ. Βλάχος, ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, Πατερική θεραπευτική αγωγή, Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού, Έδεσσα 1986.

• Αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Πόποβιτς, ΟΔΟΣ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ, Κεφάλαια ασκητικά και γνωσιολογικά, Έκδοση Δεύτερη, Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 1992.

• Μαντζαρίδης Γεώργιος, ΜΕΘΕΞΙΣ ΘΕΟΥ, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1979.

• Μαντζαρίδης Γεώργιος, ΠΑΛΑΜΙΚΑ, Εκδόσεις Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1998.

Αμέθυστος