Εδώ είναι το κρυμμένο βιβλίο του Tucho Fernández.

Πορνοθεολογία με τη δικαιολογία του μυστικισμού

di Aldo Maria Valli

Λέγεται La pasión mística. Πνευματικότητα και αισθησιασμός. Εκδόθηκε το 1998 από τις Ediciones Dabar (Colección Espritualidad) και έχει 94 σελίδες. Ένα μικρό βιβλίο που ο συγγραφέας προτίμησε αργότερα να κρύψει. Στην Αργεντινή όμως κάποιος το βρήκε και το έργο θα προκαλέσει πολλές συζητήσεις. Επειδή ο συγγραφέας είναι ο σημερινός Καρδινάλιος Νομάρχης του Δικαστηρίου για το Δόγμα της Πίστεως, ο Βίκτορ Μανουέλ Φερνάντεζ, γνωστός ως Tucho, ο μεγάλος φίλος τού Πάπα Φραγκίσκου και ο σκιώδης συγγραφέας του.

Γνωρίσαμε ένα άλλο πολύ αμφισβητήσιμο βιβλίο του Tucho, το Saname con tu boca , αφιερωμένο στην «τέχνη του φιλιού» (ο Duc in altum μίλησε γι' αυτό εδώ), ένα έργο του 1995 που ο συγγραφέας, από τότε με το παρατσούκλι Tucho besame mucho, είχε γράψει ως μεμονωμένο επεισόδιο, γεννημένο από «ποιμαντικά» κίνητρα.
Αλλά τώρα εμφανίζεται αυτό το άλλο έργο, γραμμένο το 1998, όταν ο Tucho ήταν ιερέας ενορίας στην Αργεντινή. Ένα φυλλάδιο που, υπό "πνευματικά" προσχήματα, όχι μόνο αφιερώνεται σε μια λεπτομερή ανάλυση του ανδρικού και γυναικείου οργασμού και όχι μόνο έχει βλάσφημο περιεχόμενο, αλλά φτάνει στο σημείο να νομιμοποιεί την ομοφυλοφιλική επαφή δηλώνοντας ότι δεν είναι αμαρτία. Όπως φαίνεται, η Fiducia supplicans έχει μακριές ρίζες.

Πολλά έχουν γραφτεί για το σεξ και τον ερωτισμό στη Βίβλο, καθώς και για τη σχέση μεταξύ μυστικισμού και αισθησιασμού. Από αυτή την άποψη, ο Tucho δεν έχει ανακαλύψει κάτι νέο. Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι η αρρωστημένη προσοχή (και για ποιον λόγο, από την πλευρά ενός ιερέα;) στη φυσιολογία της σεξουαλικής επαφής, σύμφωνα με την ιδέα ότι η σεξουαλική διέγερση μπορεί να είναι «μια εξαιρετική πράξη λατρείας του Θεού».

Πηγή: The Wanderer - http://caminante-wanderer.blogspot.com/

Πρέπει να ξεκινήσουμε αυτήν την ιδιαίτερα δυσάρεστη ανάρτηση ζητώντας συγγνώμη από τους αναγνώστες για την απρέπεια του θέματος και το λεξιλόγιο που θα βρουν εκεί, αλλά δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα. Τα λόγια που αναγκαστικά θα παραθέσουμε δεν είναι δικά μας, αλλά γράφτηκαν από τον σημερινό Καρδινάλιο Νομάρχη του Δικαστηρίου για το Δόγμα της Πίστεως.

Ο καρδινάλιος Víctor Manuel Fernández δεν είναι μόνο ο συγγραφέας ενός βιβλίου, Saname con tu boca , για την τέχνη του φιλιού [εδώ] για το οποίο έχει συζητηθεί σε όλο τον κόσμο. Έγραψε άλλο ένα, που είναι χειρότερο από το πρώτο, και το έκρυψε κι αυτό. Μάλιστα, το έργο δεν εμφανίζεται στη λίστα που περιλαμβάνεται στο επίσημο πρόγραμμα σπουδών του, που δημοσίευσε η ιστοσελίδα του Βατικανού με αφορμή τον διορισμό του.

Το εν λόγω βιβλίο έχει τίτλο La pasión mística. Espritualidad y sensualidad (Το μυστικιστικό πάθος. Πνευματικότητα και αισθησιασμός), και εκδόθηκε στην Πόλη του Μεξικού από τον καθολικό εκδοτικό οίκο Dabar το 1998. Η αληθοφάνεια του κειμένου επιβεβαιώνεται όχι μόνο από το φυσικό αντίγραφο στο οποίο είχαμε πρόσβαση, αλλά και από εγγραφή του στο διεθνές μητρώο ISBN (εδώ) και με τη συμπερίληψή του στα Βιβλία Google (εδώ).

Κάποιοι μπορεί να θέλουν να διαβάσουν ολόκληρο το βιβλίο, αλλά δεν το συνιστούμε. Είναι κάτι παραπάνω από ενενήντα σελίδες που δεν θα οικοδομήσουν κανέναν και θα είναι πράγματι αφορμή για αμαρτία.

Ωστόσο, είναι σημαντικό να σχολιάσουμε μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα αποσπάσματα που εμφανίζονται ειδικά στα τρία τελευταία κεφάλαια, με τίτλο Ανδρικός και Γυναικείος Οργασμός αντίστοιχα. Ο τρόπος του οργασμού και ο Θεός στον οργασμό του ζευγαριού.

Λίγο πριν, στην αρχή του κεφαλαίου 6, με τίτλο Όμορφη μου, έλα, ο καρδινάλιος Fernández γράφει:

Θα προσπαθήσω να περιγράψω, με τα φτωχά μου λόγια, μια εμπειρία αγάπης, μια παθιασμένη συνάντηση με τον Ιησού που μου είπε ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι.

Δηλαδή, ο Tucho Fernández μίλησε με ανηλίκους που του είπαν τα εξής:

Χαϊδεύω το πρόσωπό σου, Ιησού, και φτάνω στο στόμα σου [...]. Χαϊδεύω τα χείλη σου και σε μια παρόρμηση πρωτόγνωρης τρυφερότητας μου επιτρέπεις να τα φιλήσω γλυκά [...]. Μετά χαϊδεύω τα λεπτεπίλεπτα πόδια σου, που μου φαίνονται τέλεια σμιλεμένες κολώνες, γεμάτες δύναμη και ζωντάνια. Τα χαϊδεύω, τα φιλάω… (σελ. 59, 61-62).

Στο κεφάλαιο 7, ο Καρδινάλιος Νομάρχης αφιερώνεται στην περιγραφή των μηχανισμών της σεξουαλικής απόλαυσης με ανατομική ακρίβεια:

Κανονικά οι γυναίκες, περισσότερο από τους άνδρες, βρίσκουν το σεξ χωρίς αγάπη πολύ δυσάρεστο και χρειάζονται κατάλληλες συνθήκες για να νιώσουν σεξουαλικά διέγερση. Την ελκύει λιγότερο από τους άνδρες να βλέπει εικόνες με βίαιες σεξουαλικές σκηνές, εικόνες οργίων κ.λπ.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η έντονη πορνογραφία την ενθουσιάζει λιγότερο, αλλά μάλλον ότι, παρόλο που της αρέσει, της δίνει λιγότερη αξία και, σε ορισμένες περιπτώσεις, τη φοβάται.
Της αρέσουν περισσότερο τα χάδια και τα φιλιά και χρειάζεται ο άντρας να παίξει λίγο πριν τη διεισδύσει. Αυτός όμως, με λίγα λόγια, ενδιαφέρεται περισσότερο για τον κόλπο παρά για την κλειτορίδα.
Τη στιγμή του οργασμού, κάνει συχνά επιθετικά γρυλίσματα. Εκείνη βγάζει μια μωρουδίστικη φλυαρία ή αναστενάζει.
Ας μην ξεχνάμε ότι η γυναίκα έχει ένα πλούσιο φλεβικό πλέγμα γύρω από τον κόλπο, το οποίο διατηρεί καλή ροή αίματος μετά τον οργασμό. Για το λόγο αυτό είναι συχνά αχόρταγη. Πρέπει να απελευθερώσει την πυελική διόγκωση και, μέχρι να συμβεί αυτό, μετά τον οργασμό μπορεί να επιθυμεί να έχει περισσότερο. Η γυναίκα χρειάζεται περισσότερο χρόνο, περισσότερη αφοσίωση. Χρειάζεται ο άντρας να της δώσει περισσότερο χρόνο αφού πετύχει τη δική του ικανοποίηση. Συνήθως όμως εκτονώνεται καλά κατά την εκσπερμάτιση και είναι ικανοποιημένος και εξαντλημένος (σελ. 65-66).

Όλη η λεπτομερής περιγραφή έχει «πνευματικό» σκοπό:

Ας αναρωτηθούμε τώρα αν αυτές οι ιδιαιτερότητες του άνδρα και της γυναίκας στον οργασμό συμβαίνουν κατά κάποιο τρόπο και στη μυστικιστική σχέση με τον Θεό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γυναίκα, όντας πιο δεκτική, είναι επίσης πιο πρόθυμη να αφήσει τον εαυτό της να την πάρει ο Θεός. Είναι πιο ανοιχτή στη θρησκευτική εμπειρία. Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος που οι γυναίκες κυριαρχούν στις εκκλησίες (σελ. 67).

Στην κορυφαία στιγμή της σαρκικής επαφής, οι σεξουαλικές διαφορές φαίνεται να εξαφανίζονται. Για το λόγο αυτό, οι επιστήμονες λένε συχνά ότι οι διαφορές μεταξύ αρσενικού και θηλυκού γίνονται αισθητές στη φάση που προηγείται του οργασμού, αλλά όχι τόσο στον ίδιο τον οργασμό, όπου οι διαφορές μεταξύ θηλυκού και αρσενικού δεν είναι πλέον τόσο σαφείς και φαίνονται να εξαφανίζονται ( σελ. 70).

Στο κεφάλαιο 8, ο συγγραφέας του Purpura εστιάζει στη μυστικιστική διάσταση του ταξιδιού προς τον οργασμό και εξηγεί ότι ορισμένοι άγιοι άρχισαν να έχουν μεθυστικές εμπειρίες του Θεού αμέσως μετά τη μεταστροφή ή με την ίδια τη μεταστροφή. Άλλοι, όπως η Αγία Τερέζα της Άβιλα, πέτυχαν τέτοιες εμπειρίες μετά από πολλά χρόνια πνευματικής ξηρασίας. Η Αγία Τερέζα του Ιησού, παρόλο που ένιωθε τρυφερά αγαπημένη από τον Θεό, δεν είχε ποτέ πολύ «αισθησιακές» εμπειρίες της αγάπης του και φαίνεται να έφθασε σε μια ξεχειλισμένη και παθιασμένη χαρά μόνο τη στιγμή του θανάτου, όταν το πρόσωπό της μεταμορφώθηκε και είπε τα λόγια της τελευταία λόγια: «Σ' αγαπώ, ω Θεέ μου, σε αγαπώ!».

Σίγουρα, οι «μεθυστικές» ή «αισθησιακές» εμπειρίες της αγάπης του Θεού που ο Καρδινάλιος Φερνάντεζ αποδίδει βλάσφημα στην Αγία Τερέζα του Ιησού και στην Αγία Τερέζα του Παιδιού Ιησού είναι οργασμοί.

Στο ίδιο κεφάλαιο ο έπαρχος του Δόγματος της Πίστεως αναφέρει τα εξής:

Αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτή η χαρούμενη εμπειρία της θεϊκής αγάπης, αν την πετύχω, θα με ελευθερώσει από όλες τις ψυχολογικές μου αδυναμίες. Δεν σημαίνει, για παράδειγμα, ότι ένας ομοφυλόφιλος θα πάψει απαραίτητα να είναι. Ας θυμηθούμε ότι η χάρη του Θεού μπορεί να συνυπάρχει με τις αδυναμίες, ακόμη και με τις αμαρτίες, όταν υπάρχει πολύ ισχυρή προδιάθεση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το άτομο μπορεί να κάνει αντικειμενικά αμαρτωλά πράγματα, αλλά να μην είναι ένοχο και να μην χάσει τη χάρη του Θεού (σελ. 80).

Με άλλα λόγια, οι ομοφυλόφιλοι μπορούν να κάνουν αντικειμενικά αμαρτωλά πράγματα – όπως να έχουν σεξουαλική επαφή – αλλά δεν είναι ένοχοι. Εδώ έχουμε ήδη έναν μακρινό υπαινιγμό ης πρόσφατης Fiducia supplicans και του τι πιθανώς ετοιμάζεται στο Dicastery υπό την ηγεσία του Fernández: οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις, παρόλο που είναι αντικειμενικά αμαρτωλές, δεν είναι ένοχες. Αυτή είναι η σκέψη του υπερασπιστή της καθολικής ορθοδοξίας!

Τέλος, σημειώνουμε έναν λόγο παρηγοριάς που προσφέρει ο Tucho στις ταλαιπωρημένες καλόγριες, εκείνες που καταναλώνουν περισσότερο τα βιβλία του:

Μπορεί να υπάρχει μια καλόγρια που πρέπει να κάνει μεγάλες θυσίες για να είναι πιστή στην παρθενία της, επειδή η ψυχολογία της έχει ισχυρές προϋποθέσεις υπό αυτή την έννοια, και όμως, ταυτόχρονα, μπορεί να έχει μια όμορφη εμπειρία της αγάπης του Θεού, η οποία είναι πολύ αυθεντική, και αυτό την κάνει χαρούμενη (σελ. 80).

Το κεφάλαιο 9, όμως, είναι αφιερωμένο στην παρουσία του Θεού στον οργασμό του «ζευγαριού». Σημειώνουμε ότι ο συγγραφέας δεν κάνει λόγο για «γάμο» αλλά μάλλον για «ζεύγος» που, όπως είδαμε παραπάνω, μπορεί να αποτελείται από άτομα διαφορετικού ή ίδιου φύλου. Και εισάγει το θέμα λέγοντας:

Μέχρι τώρα έχουμε μιλήσει για την πιθανότητα να φτάσουμε σε ένα είδος πλήρους οργασμού στη σχέση μας με τον Θεό. Ο οποίος δεν συνεπάγεται τόσο σωματικές αλλοιώσεις, αλλά απλώς ότι ο Θεός έρχεται να αγγίξει το πνευματικό-σωματικό κέντρο της ηδονής, ώστε να βιώνεται μια ικανοποίηση που αγκαλιάζει ολόκληρο το άτομο. Αυτό μας οδηγεί σε μια άλλη σημαντική συνέπεια: μας καλεί να ανακαλύψουμε ότι, αν ο Θεός μπορεί να είναι παρών σε αυτό το επίπεδο της ύπαρξής μας, μπορεί επίσης να γίνει παρών όταν δύο ανθρώπινα όντα αγαπιούνται και φτάνουν σε οργασμό. Και ότι ο οργασμός, που βιώνεται παρουσία του Θεού, μπορεί επίσης να είναι μια εξαιρετική πράξη λατρείας του Θεού (σελ. 14).

Για να απαλλάξει τους αναγνώστες του από κάθε βάρος συνείδησης, ο συγγραφέας τους λέει:

Έτσι βλέπουμε ότι η ηδονή είναι και κάτι θρησκευτικό, γιατί «είναι δώρο Θεού». Επομένως, όσοι είναι σε θέση να απολαμβάνουν την παρουσία του Θεού μπορούν πιο εύκολα να συνειδητοποιήσουν την αγάπη του Θεού και επομένως να ανοιχτούν στο να αγαπούν τους άλλους. Όσοι αδυνατούν να απολαύσουν τις χαρές της ζωής, επειδή δεν αγαπούν και δεν αποδέχονται τον εαυτό τους, δύσκολα θα μπορέσουν να αγαπήσουν τους άλλους με γενναιοδωρία. [...] Επομένως, δεν πρέπει να φεύγουμε ή να κρυβόμαστε από τον Θεό όταν απολαμβάνουμε, γιατί αυτός είναι που «δημιούργησε τα πάντα για την απόλαυσή μας» (1 Τιμ. 6,17), (σελ. 86-87).

Και το συμπέρασμα αυτού του συλλογισμού είναι πολύ προβλέψιμο:

Έτσι, η απόλαυση του οργασμού γίνεται μια προεπισκόπηση του υπέροχου συμποσίου της αγάπης που είναι ο παράδεισος (σελ. 88).

Οι άκαμπτοι ημιπελαγικοί, ωστόσο, πρέπει να είναι σε επιφυλακή:

Πρέπει να πούμε, λοιπόν, ότι στον Θεό δεν αρέσει η στάση ορισμένων ψευδώς πνευματικών ανθρώπων που αρνούνται οριστικά τη σεξουαλική επαφή στο σύζυγό τους, με τη δικαιολογία ότι αναζητούν μια πιο «τέλεια» αγάπη (σελ. 88).

Τότε, παρεξηγώντας τους μεγάλους δασκάλους, εδώ δηλώνει το αντίθετο από αυτό που πάντα υποστήριζε η Εκκλησία:

Η σεξουαλική ευχαρίστηση δεν εμποδίζει την πνευματικότητα ή τον στοχασμό, γιατί αν η σεξουαλική ένωση είναι πράξη αγάπης, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ανοίγει την καρδιά και επομένως να διευκολύνει την ενατένιση του Θεού. Ο Άγιος Μποναβεντούρα είπε ήδη ότι «κανείς δεν φτάνει στον στοχασμό αν δεν ασκηθεί στην αγάπη του άλλου» (III S., 27, 2, 4; IV S, 37, 1, 3, ad 6), και σύμφωνα με τον Άγιο Θωμά Ακινάτη «η ανθρώπινη στοργή διευρύνεται από την ηδονή» (Summa Th., I-IIae , 31, 3) (σελ. 88-89).

Το πρόβλημα, σύμφωνα με τον Tucho Fernández, πηγάζει από την «ελληνική νοοτροπία που επηρέασε αρνητικά τον Χριστιανισμό, μεταδίδοντας μια ορισμένη περιφρόνηση για το σώμα» (σελ. 89).
Αλλά ο Άγιος Θωμάς τα έβαλε όλα σε τάξη και, για να επιβεβαιώσει την άποψή του, ο συγγραφέας φέρνει τη μαρτυρία του π. Danielou που σε ένα από τα κείμενά του αναφέρει ότι «από την ερωτική ένωση στη μυστικιστική ένωση υπάρχει ένα εύκολο βήμα» και, κυρίως, εκείνη ενός αξιοσέβαστου Αιγύπτιου θεολόγου του 15ου αιώνα [ξεχνά να αναφέρει ότι ήταν μουσουλμάνος] ο οποίος έκανε τον ακόλουθο έπαινο του Θεού: «Δόξα στον Αλλάχ, που ισχυρίζεται ότι τα πέη είναι τόσο σκληρά και ίσια όσο τα δόρατα για να διεξάγει πόλεμο στους κόλπους (Al Sonuouti)» (σελ. 91).

Δεν θα σταθούμε σε αυτά τα λόγια. Αυτό το τελευταίο απόφθεγμα συμπληρώνει την αηδία που προκαλεί η ανάγνωση του βιβλίου του Καρδινάλιου Φερνάντες.

Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' έγραψε επίσης για τη θεολογία του σώματος. Ωστόσο, ο Πολωνός Ποντίφικας έκανε θεολογία, όχι πορνογραφία, όπως κάνει ο Tucho Fernández. Μπορεί κανείς να έχει διαφορετικές απόψεις για τη συγκεκριμένη διδασκαλία του Ιωάννη Παύλου Β', αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί ότι είναι μια βαθιά αντανάκλαση ενός εκλεκτού πνεύματος, χωρίς ίχνος της ωμότητας και της χονδροειδούς συμπεριφοράς που βρίσκεται στο βιβλίο του Fernández.

Το προφανές ερώτημα είναι εάν ο Πάπας Φραγκίσκος θα έχει κάτι να πει σχετικά. Εμείς έχουμε κάτι να πούμε: ο καρδινάλιος Tucho Fernández πρέπει να παραιτηθεί και να στερηθεί το αξίωμα του καρδινάλιου.

Πηγή: http://caminante-wanderer.blogspot.com/

Εδώ είναι το κρυμμένο βιβλίο του Tucho Fernández. Πορνοθεολογία με τη δικαιολογία του μυστικισμού - Άρθρο του Aldo Maria Valli (www-unavox-it.translate.goog)

«…έχω πολλούς ομόφυλους που έρχονται σε μένα και εξομολογούνται, και γνωρίζω την ευαισθησία τους και, γιατί έχουν την ιδιαιτερότητα και αγαπούμε την ιδιαιτερότητά τους»! Δήλωσε  ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ευγένιος.

ΠΟΡΝΟΘΕΟΛΟΓΙΑ. ΑΝΤΗΧΕΙ ΠΟΛΥ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. ΑΥΤΗ Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΘΙΣΤΑ ΑΒΕΒΑΙΗ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΑΜΟΥ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΚΑΘΟΤΙ ΗΔΗ ΕΥΛΟΓΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ.