Ακόμα και ένα χαλασμένο ρολόι είναι σωστό δύο φορές την ημέρα. Πώς μπορούμε να κατηγορήσουμε την Cruella De Vil, μεταμφιεσμένη σε κόμισσα Von der Leyen, όταν λέει ότι η ειρήνη χτίζεται στη δύναμη; Είναι το παλιό ρωμαϊκό ρητό si vis pacem, para bellum: αν θέλεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο. Αλλά δεν μας αρέσει καθόλου που το νέο σύνθημα είναι ο επανεξοπλισμός. Η Ευρώπη, ή μάλλον η προσομοίωση της με έδρα τις Βρυξέλλες (παράρτημα του πολιτικού κέντρου της Νέας Υόρκης και του χρηματοπιστωτικού κέντρου του Λονδίνου) καλεί στα όπλα, μιλώντας ακόμη και για σχηματισμό ενιαίου ευρωπαϊκού στρατού, μετά από περισσότερα από εβδομήντα χρόνια ηθικού και υλικού αφοπλισμού και έχοντας αφήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες το ρόλο της μοναδικής στρατιωτικής δύναμης στο όνομα ενός δειλού ειρηνισμού. Είναι κακό όταν οι έμποροι παίρνουν τα όπλα.
Και έτσι να είναι, ας το κάνουν, με την προϋπόθεση ότι οι ολιγαρχίες θά οπλιστούν, θά πληρώσουν τον λογαριασμό και θά φύγουν για το μέτωπο. Αυτοί, τα παιδιά τους, οι συγγενείς τους, οι λαθρέμποροί τους και ο δημοσιογραφικός στρατός που πληρώνουν οι Βρυξέλλες, ο Σόρος και η USAID. Οπλιστείτε και πηγαίνετε, οι λαοί της Ευρώπης δεν τό δέχονται.Το λέμε με τη θλίψη της προσωπικής αποτυχίας. Ο συγγραφέας ανήκει σε μια γενιά που ονειρευόταν μια Ευρώπη ως ένα έθνος ενωμένο από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, όχι μια φασαρία γραφειοκρατών και υπηρετών. Πρώτα αφόπλισαν τις ψυχές μας, κάνοντάς μας να φύγουμε από την ιστορία: η Ευρώπη – ως τέτοια – είναι ένα φάντασμα από το 1945. Τώρα ανακαλύπτουν ξανά τη γλώσσα του πολέμου. Αργά ή γρήγορα, τα λόγια ακολουθούνται από πράξεις. Και η μισή Ευρώπη – το ακραίο παρακλάδι μιας πλέον γεωγραφικής κατηγορίας που ονομάζεται Δύση – βρήκε τον εχθρό της, τη ρωσική αρκούδα.
Απέναντί της, η Frau Ursula ζητά επανεξοπλισμό, ζητά αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, για αποκλεισμό από τον περιβόητο εξωτερικό περιορισμό που μας πνίγει από το Μάαστριχτ. Δεν υπάρχουν χρήματα για κοινωνικές δαπάνες, αλλά και για βιομηχανική πολιτική, αλλά πάντα βρίσκουν χρήματα για τα κανόνια, σύμφωνα με τους τραπεζίτες αφεντικούς τους, συνηθισμένους να χρηματοδοτούν πολέμους. Γι' αυτό το λόγο η Cruella 2.0 ξεσκονίζει τα λόγια του πολέμου με αφρό στο στόμα, παρέα με το φαλακρό βρετανικό λιοντάρι, τον ματαιόδοξο Γάλλο κόκορα και τους Βαλτικούς που ταιριάζουν με τον ορισμό των γρυλιστών σκύλων που καρφίτσωσε ο Δάντης στους κατοίκους του Αρέτσο. Όχι, δεν το έχουμε. Η Ρωσία δεν είναι εχθρός μας. Είναι μέρος της Ευρώπης γεωγραφικά, πολιτιστικά, πνευματικά. Δεν αναπτύσσει πυραύλους εναντίον μας, δεν είναι σε θέση να εισβάλουν σέ μάς πρώτα από όλα για δημογραφικούς λόγους (οι μανταρίνοι των Βρυξελλών πρέπει να διαβάσουν την Ήττα της Δύσης του Emmanuel Todd) δεν μας έχει αποικίσει εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα. Αυτό τό κάνει ο φίλος με τα αστέρια.
Η Ρωσία προμήθευε –και εξακολουθεί να προμηθεύει με υψηλότερο κόστος, αφού έτσι λειτουργεί η πραγματική οικονομία– φθηνή ενέργεια. Μια αμοιβαία επωφελής αλληλεξάρτηση που θα μπορούσε να γίνει μια μακροπρόθεσμη συμμαχία. Η χρεοκοπημένη γερμανική βιομηχανία, η ιταλική και τα πορτοφόλια μας που έχουν αδειάσει από το κόστος των λογαριασμών των νοικοκυριών γνωρίζουν κάτι γι' αυτό. Ας είμαστε ξεκάθαροι: χρειάζεται ένας στρατός, πρέπει να είναι αποτελεσματικός και ικανός να υπερασπίζεται το έδαφος από εξωτερικές απειλές. Είναι λογικό να ξοδέψετε (καλά) για να τον ενισχύσετε. Αλλά όχι στην πλάτη των κοινωνικών δαπανών, ούτε αφού τροφοδοτήσαμε το Κίεβο με όπλα και χρήματα που δεν θα πάρουμε πίσω, καθότι εν μέρει πήγαμε γιά να παχύνουμε τις διεφθαρμένες άρχουσες τάξεις της δύστυχης Ουκρανίας. Όχι αφού εφευρέθηκε η παγίδα του 3% του χρέους προς το ΑΕΠ, ούτε αφού γονάτισαν ολόκληρους βιομηχανικούς τομείς με την πολιτική λιτότητας και τον τρελό ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Όχι αφού κάλεσε κάθε οικονομική πολιτική που είναι προσεκτική στα εθνικά συμφέροντα κρατική βοήθεια.
Πάνω από όλα, ας φωνάξουμε όχι στον ευρωπαϊκό στρατό, ένα όχι τόσο μεγάλο όσο ο ημιτελής ουρανοξύστης που στεγάζει την ΕΕ, μια απομίμηση του Πύργου της Βαβέλ. Ο Niccolò Machiavelli έγραψε ότι ένα κράτος υπάρχει εάν κόβει δικά του χρήματα και έχει ανεξάρτητο στρατό. Γνωρίζουμε τον ιδιωτικό χαρακτήρα του νομίσματος του ευρώ, το οποίο διαχειρίζεται μια κεντρική τράπεζα που ανταποκρίνεται στη λογική και τις εντολές από τις οποίες εξαιρούνται οι κυβερνήσεις (και η Επιτροπή της ΕΕ). Αν βάλουμε στρατό στα χέρια του τρούλου των Βρυξελλών, θα αφοπλιστούμε μπροστά στον εχθρό. Μέσα, όχι έξω. Ας θυμηθούμε τον ορισμό του Μαξ Βέμπερ για το Κράτος: τη δομή που έχει το μονοπώλιο στη χρήση βίας. Η νομική βάση για αυτό υπάρχει ήδη στις συνθήκες της Ένωσης, η οποία έχει ένα σχέδιο ενός στρατιωτικού μέσου ταχείας αντίδρασης στο Eurogendfor, του οποίου το πραγματικό καθήκον είναι η καταστολή της διαφωνίας.
Ας φανταστούμε για μια στιγμή τον ευρωπαϊκό στρατό. Ποιος θα τον κουμαντάρει; Ποια θα είναι τα καθήκοντά του; Ποιος θα πάρει τις αποφάσεις, από την παραγωγή και την αγορά υλικών μέχρι την ανάπτυξη στρατευμάτων και τους κανόνες εμπλοκής; Ποιος θα διαχειριστεί τους κώδικες που σημαίνουν πόλεμο ή ειρήνη; Και τι θα γίνει με τις εθνικές κυβερνήσεις; Εάν ένα ή περισσότερα κράτη ήθελαν να ακολουθήσουν μια αυτόνομη πολιτική, θα τους κηρύξει πόλεμο ο ευρωπαϊκός στρατός; Ποιος θα είναι μέλος των ενόπλων δυνάμεων της Ένωσης; Η στράτευση έχει καταργηθεί σχεδόν παντού, οπότε θα πρέπει να καταφύγουμε σε μισθοφόρους, τους οποίους λέμε εργολάβους γιατί ακούγεται πιο εκλεπτυσμένο. Θα γίνει φυσιολογικό να χρησιμοποιούνται εταιρείες μισθοφόρων, όπως τον 14ο και 15ο αιώνα. Μισούσαμε την εταιρεία Wagner στην υπηρεσία των Ρώσων, αλλά ο επικεφαλής της, ο αείμνηστος Evgenij Prigozhin, ήταν ο Erasmo Gattamelata ή ο Giovanni dalle Bande Nere του παρόντος, ένας πολεμικός επιχειρηματίας, όπως η δυτική πολυεθνική (επομένως καλή εξ ορισμού) Academi, πρώην Blackwater.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν εκπαιδευτεί στην απαλότητα, στην άνεση, σε μια ύπαρξη χωρίς κανόνες, ασυνήθιστους στην πειθαρχία και τη σωματική αντιπαράθεση. Επιπλέον, βρίσκονται σε πολύ σοβαρή δημογραφική κρίση. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα είναι αδύνατο να σχηματιστούν τάξεις, να αναδημιουργηθεί μια νοοτροπία που χάθηκε για γενιές, να οργανωθεί μια αποτελεσματική δομή αφού έχει αφήσει κάθε ευθύνη στις ΗΠΑ για μισό αιώνα. Θα πρέπει να καταφύγουμε εκτενώς σε ξένα στρατεύματα. Δεν μπορεί να υπάρχει αγάπη για την ευρωπαϊκή σημαία στην οποία κανείς δεν πιστεύει. Οι επαγγελματίες νοιάζονται κυρίως για την αμοιβή τους και, δόξα τω Θεώ, το δέρμα τους. Οι διοικητές θα μπορούσαν να γίνουν, όπως οι στρατηγοί της ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, πολιτικά υποκείμενα. Διαθέτοντας όπλα και με στρατιώτες που θα απαντήσουν σε αυτούς, όχι στην Ούρσουλα ή σε όποιον άλλον εκ μέρους της, θα είναι μια πολύ ισχυρή κάστα. Ο στρατός θα είναι μια μεγάλη Λεγεώνα των Ξένων στην αμοιβή μιας ολιγαρχίας ξένης στο λαό. Ποιος ξέρει σε ποια γλώσσα θα δίνονται οι εντολές.
Ο καθορισμένος εχθρός, η Ρωσία, είναι ο ιστορικός αντίπαλος της βρετανικής και αμερικανικής αυτοκρατορικής γεωπολιτικής, όχι της Ευρώπης, της οποίας το ενδιαφέρον είναι η φιλία με τον ανατολικό γείτονά της, που αντιπροσωπεύει τη μισή ήπειρό μας. Η ρωσοφοβία τροφοδοτείται από τον γαλλικό και βρετανικό ακτιβισμό (αλλά το Λονδίνο είναι μια χάρτινη τίγρη, στρατιωτικά) και τα άστοχα λόγια της Kaja Kallas, αναπληρώτριας της Ούρσουλα και Ύπατου (;;) Εκπροσώπου της Ένωσης για Εξωτερικές Υποθέσεις και Πολιτική Ασφάλειας. Ένθερμη πολεμοχαρής, η κυρία από την Εσθονία (1,4 εκατομμύρια κάτοικοι, συμπεριλαμβανομένης της ρωσικής μειονότητας) αναρωτιέται με αγωνία πώς θα μπορέσει η Ευρώπη να νικήσει την Κίνα, αν δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη Ρωσία. Όποιος την ελέγχει ας της κλείσει το στόμα. Ή μήπως όχι, για να καταλάβει η κοινή γνώμη στα χέρια ποιανού έχουμε πέσει. Είναι απίστευτο ότι οι πιο πικρές πολεμοχαρείς θέσεις εκπροσωπούνται σήμερα από γυναίκες, Ερινύες που παίζουν με το αίμα των άλλων. Εκτός από την Κάλλας, η Γερμανίδα Green Annalena Baerbock, η Φινλανδή Sanna Marin, η Μολδαβή Maia Sandu, η Αμερικανίδα νεοσυντηρητής Victoria Nuland, στο παρελθόν η Madeleine Albright. Οι σημαίες του ουράνιου τόξου απομακρύνονται σε μια περίοδο που απαιτείται κινητοποίηση για την ειρήνη στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, ενώ οι εντάσεις αυξάνονται στη Δημοκρατία Σέρπσκα στη Βοσνία. Το χάσμα μεταξύ ολιγαρχιών, κυβερνήσεων και κοινής γνώμης μεγαλώνει. Τι θα έκανε ο ευρωπαϊκός στρατός απέναντι στη ρουμανική κινητοποίηση υπέρ του Calin Georgescu, που συνελήφθη με συγκεκριμένο πρόσχημα;
Είναι λυπηρό να σκέφτεσαι με αυτούς τους όρους: όταν ήμουν νέος, ο συγγραφέας τραγουδούσε «ούτε βότκα, ούτε κόκα κόλα». Είχαμε και τα δύο: υποταγή στις ΗΠΑ με τη σχετική αποπολιτισμότητά τους, και εξάρτηση όχι από τον ζοφερό σοβιετικό μαρξισμό, αλλά από τη δηλητηριώδη προοδευτική δυτική φυγή του, του οποίου τα σύμβολα είναι τα ναρκωτικά, ο μαζικός αλκοολισμός, η ηθική ερήμωση, το μίσος για τον εαυτό του. Δηλαδή τον γενικό αφοπλισμό του πολιτισμού, τις επιπτώσεις του οποίου βλέπουμε τώρα και σε στρατιωτικό επίπεδο. Λέγεται ότι η Ευρώπη είναι ένας οικονομικός γίγαντας (ολοένα και λιγότερο, στην πραγματικότητα), ένας πολιτικός νάνος και ένα στρατιωτικό σκουλήκι. Είναι με αυτές τις γενιές που η Ευρώπη θα επανεξοπλιστεί;
Προφανώς όχι. Θα βρεθούμε στο έλεος μιας νέας στρατιωτικής κάστας μισθοφόρων αδιάφορων για τον λαό μας. Ή, ο στρατός της Ούρσουλα θα πρέπει να αντιμετωπίσει εθνοτικές, ροζ και LGBT ποσοστώσεις, όπως οι Καλιφορνέζοι πυροσβέστες που έβαψαν τα πυροσβεστικά τους λάστιχα στο χρώμα του ουράνιου τόξου, ανίκανοι να σβήσουν τη φωτιά που καταβρόχθισε το Λος Άντζελες. Είτε αποτελεσματικοί μισθοφόροι χωρίς χώρα, είτε σύστημα ποσοστώσεων: τρεις στρατηγοί για τη Γαλλία, δύο για τη Γερμανία, δύο συνταγματάρχες για το Βέλγιο, ένας για την Πορτογαλία, ένας λοχίας για τη Μάλτα και το Λουξεμβούργο, αφού επαληθεύτηκε ότι έχει καταταγεί ένα ποσοστό μη λευκών, «μη δυαδικών» ομοφυλόφιλων και τρανσέξουαλ. Όσο για οπλισμό, θα τα παράγουμε μόνοι μας ή θα τα αγοράσουμε από τον Αμερικανό Big Fellow; Οι πολιτικές της Ένωσης σε συνδυασμό με τις πράσινες εμμονές προκαλούν την κατάρρευση της αυτοκινητοβιομηχανίας: η τελευταία περίπτωση είναι αντίποινα, το κλείσιμο των εργοστασίων της Audi στις Βρυξέλλες. Ίσως αντί για αυτοκίνητα να φτιάξουν τανκς.
Από όποια οπτική γωνία και να το δεις, ο ευρωπαϊκός στρατός είναι τρέλα. Μια τραγωδία που τον αφήνει στα νύχια μιας άρχουσας τάξης ντροπιαστικής μετριότητας. Ειδικά αν ο στόχος είναι να παρασυρθούν όλοι στη μαύρη τρύπα ενός καταστροφικού πολέμου. Θα ήταν, μετά τους δύο πολέμους του εικοστού αιώνα, ο τρίτος ευρωπαϊκός εμφύλιος πόλεμος. Ο τελευταίος μάλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου