Πρόσεχε μην αναθεματίσεις κανέναν άνθρωπο που....
πέθανε πριν της εμφανίσεως και το τέλος του Χριστού, διότι μετά την
Ανάσταση Του ο Χριστός, μια φορά και μόνο έκανε κήρυγμα ελευθερίας. Πιο
μπροστά ο Ιωάννης ο Πρόδρομος πήγε στον Άδη, πριν ο Χριστός κηρύξει
εκεί, και προετοίμασε τα πνεύματα. Και άκουσε τι λέγει ο Απ. Πέτρος
σχετικά με το Χριστό.
Μετά τον σταυρικό θάνατο ο Χριστός κήρυξε στα φυλακισμένα πνεύματα που
κάποτε απείθησαν. Και αυτό πληροφορούμαστε από τις αρχαίες παραδόσεις,
ότι κάποιος ερευνητής στη φιλοσοφία (σχολαστικός) καταριόταν τον
φιλόσοφο Πλάτωνα, διότι οι περισσότερες αιρέσεις Χριστιανισμού είχαν
βάση τα συγγράμματα του Πλάτωνα.
Στον ύπνο του λοιπόν ένα βράδυ, εμφανίζεται ο Πλάτων και του λέει: "Άνθρωπε σταμάτα να με καταριέσαι γιατί βλάπτεις τον εαυτό σου. Το ότι
εγώ ήμουν ένας αμαρτωλός άνθρωπος δεν το αρνούμαι, πλην όμως όταν ο
Χριστός ήρθε και κήρυξε στον Άδη, εγώ πίστεψα σε Αυτόν από τους πρώτους".
Με αυτά που ακούς μη νομίσεις ότι στον Άδη συνέχεια υπάρχει μετάνοια.
Μια φορά και μόνο αυτό έγινε, όταν ο Χριστός ήρθε στα καταχθόνια και
επισκέφθηκε τους κεκοιμημένους από την αρχή του κόσμου.
Πηγή: Οδηγός του Αγίου Αναστασίου του Σιναϊτου, εκδόσεις Άγιος 'Ορος, 1970
ΣΧΟΛΙΟ : Τό αναφέρει και ο Άγιος Νεκτάριος
14 σχόλια:
Πολυ καλό και Ορθόδοξο φαίνεται ως προσέγγιση.
Που τα βρήκες αυτά ρε μέγιστε;;;;
αχαχαχχαχααχαχχαχαχααχχαχααχ!!!
Της πλάκας δημοσιεύσεις κάνεις!!!
αχαχχαχαχαχααχχαχα....!!!!
Eσύ τί σχέσι έχεις με τους Αγίους καί τον Χριστό, ρέ χαμίλι;Εσύ είσαι κολασμένος σήμερα και μετά Χριστόν.
Eχουμε καί τμήμα ψυχαγωγίας. Εχουμε καί τμήμα εκτόνωσης, όπου μάς βρίζουν καί μάς καταριούνται. Καί λούνα-πάρκ έχουμε καί παιδική χαρά.
Οἱ εἰδωλολάτρες φιλόσοφοι ἔχουν ἀναθεματιστεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία ἀλλά καί μεταξύ τους ἀναιροῦσαν καί ἀναθεμάτιζαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Ὁ Ἀριστοτέλης ἔγραψε ἐναντίον τοῦ δασκάλου του Πλάτωνα, οἱ Στωϊκοί ἐναντίον τοῦ Ἀριστοτέλη, ὁ Πλάτων συμβούλευε τούς νέους νά μή διαβάζουν Ὄμηρο, ὁ Ἡράκλειτος ἔγραφε ἐναντίον τοῦ Πυθαγόρα καί πάει λέγοντας. Καμιά θεωρία τους δέν ἔμεινε χωρίς νά ἀνατραπεῖ, λέει ὁ Μ. Βασίλειος, πάντοτε ὁ ἑπόμενος ἀνέτρεπε τόν προηγούμενο (Ἑξαήμ. 1:2).
Ἡ παραπάνω ἱστορία δέν φαίνεται νά ἀνταποκρίνεται στήν ἀλήθεια -- μήπως κάποιος «ἄλλος» ἐμφανίστηκε στόν ὕπνο του ἀντί γιά τόν Πλάτωνα;! Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀπέρριψαν βασικές διδασκαλίες τοῦ Πλάτωνα ὡς «δαιμόνων εὑρήματα». Οἱ φιλόσοφοι ἦταν φουσκωμένοι ἀπό κομπασμό καί ἀλαζονεία καί αἰσχροί, καί ἀπό τούς αἰσχρότερους ἦταν ὁ Πλάτων (κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο). Οἱ ‘Πλατωνικοί’ δίδασκαν ὅτι ὁ Θεός, ἡ ὕλη καί ὁ κόσμος εἶναι κτιστοί καί φθαρτοί, ἐνῶ ἡ ψυχή εἶναι ἀγέννητη καί ἀθάνατη. Ἐπίσης δίδασκαν τήν μεταβίβαση τῶν ψυχῶν σέ ἄλλα σώματα, ἀκόμα καί σέ ἄγρια θηρία, καί ὅτι ὑπάρχουν πολλοί θεοί, προερχόμενοι ἀπό ἕνα (Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Περί Αἱρέσεων).
Ὡς πρός τό ἄν σώζονται ἤ ὄχι οἱ εἰδωλολάτρες πού δέν γνώρισαν τό εὐαγγέλιο αὐτό ἐξαρτᾶται ἀπ’ τό κατά πόσο ἀκολούθησαν τό «εὐαγγέλιο» τῆς συνειδήσεως, τόν ἔμφυτο στόν κάθε ἄνθρωπο φυσικό νόμο πού εἶναι ἰσάξιος τῆς γραπτῆς εὐαγγελικῆς διδαχῆς. Εἶναι ἀλήθεια δηλαδή ὅτι σώζονται ἀρκετοί κι ἀνάμεσα στούς εἰδωλολάτρες, ἀλλά σώζονται αὐτοί πού εἶχαν ἐνάρετο βίο. Ἀναφορικά ὅμως πρός τόν Πλάτωνα, ἡ παραπάνω ἱστορία φαίνεται κι ἐδῶ νά ἀστοχεῖ. Ὁ Πλάτων δίδασκε τήν πολυγαμία, ἔλεγε ὅτι οἱ γυναῖκες δημιουργοῦνται κοινές γιά ὅλους καί ὅτι δέν πρέπει νά ἔχει κανείς δική του γυναίκα, ἀλλά ὅσοι θέλουν νά συνέρχονται μ’ αὐτές πού ἐπιθυμοῦν (Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, ὅπ.π.). Ἀκόμη, ὅπως καί ἄλλοι φιλόσοφοι, θεωροῦσε τήν παιδεραστία καί ὁμοφυλοφιλία μέρος τῆς φιλοσοφίας τους, πού τή διδάχθηκαν ἀπό τούς Πέρσες.
Ὡς πρός τόν συγγραφέα τῆς παραπάνω ἱστορίας ἄς σημειωθεῖ ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς Ἀναστάσιοι μέ διαφορετικά συγγράμματα καί πιθανόν «τά ἔργα τῶν τριῶν αὐτῶν συγγραφέων, λόγω τῆς συνωνυμίας τους νά ἑνώθηκαν ἀπό κάποιον ἀντιγραφέα, πού νόμισε ὅτι ἐπρόκειτο γιά ἕνα καί τό αὐτό πρόσωπο» (ΕΠΕ, 13 Β, 8-9). Συμπέρασμα: ἡ μαρτυρία τῆς παραπάνω ἱστορίας ἁπλά συγχέει τά πράγματα ἀντί ν’ ἀπαντᾶ σέ κάτι.
Μπορεί νά είναι έτσι.Εχουμε ανάγκη μάλλον αυτές τίς καταδίκες.Τό αναφέρει καί ο Αγιος Νεκτάριος,αλλά μπορεί νά έπεσε καί αυτός θύμα παραπληροφόρησης.Αυτός ίσως δέν ανήκει στούς Πατέρες. Μήπως πρέπει νά συμφωνίσουμε στήν ταυτότητα τών Πατέρων;Μήπως εννοεί η Εκκλησία αυτούς πού έσωσαν τήν αλήθεια τής σωτηρίας από τίς διάφορες αιρέσεις; Πάντως ο Κύριος κατήλθε στόν Αδη.Κάποιοι θά ακολούθησαν καί δέν ήταν χριστιανοί.Συνήθως διακρίνουμε ανάμεσα στά γραπτά καί στούς ανθρώπους.Ολοι οι θεολόγοι γνώριζαν τήν θεωρία καί γι'αυτό δέν κατανοούνται σήμερα.
Ὁ Κύριος κατῆλθε στόν Ἅδη, ναί, στόν ἄδη τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου, πάσης φυλῆς καί πίστεως ἀνθρώπου, μέ τήν Ἐνανθρώπισή Του. «Ὅταν ἀκοῦς ὅτι κατ’ ἐκεῖνο τόν καιρό λύτρωσε τίς ψυχές ἀπό τόν ἅδη καί ἀπό τό σκοτάδι, καί ὅτι κατέβηκε ὁ Κύριος στόν ἅδη καί πραγματοποίησε ἔνδοξο ἔργο, μή νομίσεις ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι μακριά ἀπό τήν ψυχή σου», Μακ. Αἰγ. 11:11. Οὐράνωσε τόν ἅδη (Ἰω.Χρυσόστ., «τόν Ἅδην ἐποίησεν οὐρανόν»). Δέν ἔκανε βέβαια οὐρανό κάποια ὑπόγεια σκοτεινά τοῦνελ ὅπως μπορεῖ νά ὑποθέτει ἡ φαντασία μας ὅτι τόν φιλοξένησαν. Ἄλλος ἦταν ὁ προορισμός Του. Ἦρθε «ὡραῖος ἐν στολῇ» (Ἡσ. 63:1). Ὡραῖος θεός ἐν στολῇ ἀνθρώπου. Τό εἶχε προφητέψει ἀπό αἰώνων, ὅτι θά ‘ἐκσπάσει’ τήν λίθινη καρδιά (Ἰεζ. 11:19) καί θά μᾶς δώσει σάρκινη. Δέν ἦρθε νά ‘κηρύξει’ (οὔτε ἦταν αὐτό πού χρειάζονταν οἱ κεκοιμημένοι - Ἰω.Χρυσ. εἰς Ματθ. ὁμ. 36,3) ἀλλά νά γίνει σύσσωμος καί σύναιμος μέ τόν Ἀδάμ καί νά λυτρώσει ἀπό τή δεινή δυναστεία τοῦ διαβόλου τό ἀνθρώπινο γένος πού λιποτάκτησε ἀπό τήν οὐράνια τρυφή: «ὅλον τὸν ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ διὰ τῆς πρὸς ἑαυτὸν ἀνακράσεως εἰς τὴν θείαν φύσιν μετασκευάσαντος ἐν τῷ καιρῷ τῆς κατὰ τὸ πάθος οἰκονομίας» (Γρηγ. Νύσσης).
Δηλ. εννοείς ότι ο Κύριος δέν πέθανε στόν σταυρό "Θανάτω θάνατον πατήσας"; καί η κάθοδος στόν Άδη ήταν συμβολική;
Ότι ήλθε νά ανακαινίσει τόν Αδάμ ή γιά "νά ποιήσει καινά πάντα", γιά νά ενωθούμε μέ τόν Αναστημένο Χριστό;
Μιλούμε γιά τό έργο τού Κυρίου , όχι γιά τήν μετάνοια καί τήν σωτηρία τού καθενός μας. Είναι σαφές ελπίζουμε!
Δέν ἐννοῶ τίποτα περισσότερο ἀπό αὐτά πού διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό αὐτά πού ψάλλουμε στήν Ὑμνογραφία... Ὁ θάνατος κατεπατήθη, ναί, καί ἡ Κάθοδος στόν Ἅδη δέν ἦταν συμβολική, ἀλλά οὐσιαστική. Ἁπλά ὁ ...Ἅδης εἶναι συμβολικός. Ἡ Ἐκκλησία οἰκειοποιήθηκε ἀρχαῖες ὀνομασίες διαδεδομένες γιά νά τίς προσδώσει νέο νόημα. Δανείστηκε μόνο τό ‘ἔνδυμα’, τό τσόφλι παλαιῶν δοξασιῶν ἀπό τή μυθολογία τοῦ εἰλωλολατρικοῦ κόσμου πού ἔμεναν βαθιά χαραγμένες στό λαό. Ἔκανε μόνο χρήση τους. Ἔτσι μπορεῖ τό εὐαγγέλιο νά ὀνομάζει ‘σεληνιαζόμενο’ τόν ἐπιληπτικό χωρίς νά ἁσπάζεται τή φαιδρή ἑρμηνεία ὅτι τό φεγγάρι φταίει γι’ αὐτό. Μπορεῖ νά λέει ὁ Χριστός μας πώς ἦρθε ὄχι γιά νά βάλει εἰρήνη ἀλλά μαχαίρι στή γῆ, χωρίς μ’ αὐτό νά δίνει ἄφεση γιά ἱερούς πολέμους, ἐννοώντας γῆ τή ‘γῆ’ τῆς καρδιᾶς. Ὁ δέ Ἅδης, ὅπως λέει ὁ Μ. Βασίλειος, δέν εἶναι κάποιο ζῶο (ὅπως ἀναφέρει ἀνθρωπομορφικά ἡ Γραφή καί ὅπως πίστευαν οἱ ἀρχαῖοι) πού ἀνοίγει τό στόμα του καί καταπίνει ἀνθρώπους· καί ἡ κατάβαση τῶν ψυχῶν στόν Ἅδη δέν εἶναι τοπική μετακίνηση ἀλλ’ ὁ «ἀπό Θεοῦ χωρισμός» λέει ὁ ἴδιος Ἅγιος (στόν Προφ. Ἡσαΐα 5.166). Οἱ ψυχές δέν βρίσκονται κάτω ἀπό τή γῆ. Τό χάσμα ἀνάμεσα στόν Ἀβραάμ καί τό Λάζαρο δέν εἶναι τοπικό. Παρόμοια οἱ χάλκινες πύλες, τά κλεῖθρα, οἱ ἀμπάρες, τά δεσμά, ὅπως ἀντίστοιχα ὁ σκώληξ, ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων, ὁ πύρινος ποταμός καί τά παρεμφερῆ ἔχουν ἄλλο, κρύφιο νόημα (πού λίγο πολύ-πρέπει νά εἶναι γνωστά καί δέν χρειάζεται νά καταλάβουν χῶρο ἐδῶ).
Ἅδης εἶναι ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. «Δέν ἄλλαξε ὁ Θεός τόπο, δέν διέσχισε ἤ ὑπερπήδησε κάποιο τεῖχος, ἀλλά τό τεῖχος πού Τόν χώριζε ἀπό ἐμᾶς τό κατήργησε ἐντελῶς. Γιατί δέν ἦταν ὁ τόπος πού χώριζε τούς ἀνθρώπους ἀπό τόν Θεό - ἀφοῦ ὁ Θεός κατέχει κάθε τόπο - ἀλλά ἡ μεταξύ τους διαφορά» (Καβάσιλας, ΕΧΖ 3,4). «Μικρό σκεῦος εἶναι ἡ καρδιά, κι ὅμως ἐκεῖ βόσκουν δράκοντες, λιοντάρια, ἰοβόλα θηρία, τραχεῖς καί δύσβατοι δρόμοι, φαράγγια, καί ὅλη ἡ κακία· ὅπως πάλι, σ’ αὐτό τό σκεῦος ὁ Θεός, σ’ αὐτό οἱ ἄγγελοι, σ’ αὐτό τό φῶς καί οἱ ἀπόστολοι, ἡ ζωή καί ἡ βασιλεία» (Μακ.Αἰγ. 43:7). Οἱ πύλες τοῦ Ἅδη δέν βρίσκονται στό ἀκρωτήριο Ταίναρο τῆς Λακωνίας ὅπως θέλει ἡ παραμυθολογία. Ἡ Κάθοδος στόν Ἅδη ἄν ἦταν μόνο μιά τοπική μετάβαση, ἄν δέν εἶχε προορισμό τήν καρδιά, δέν θά ἦταν ὑπόθεση σωτηρίας γιά μᾶς. Μή νομίζεις «κάποιον τόπο» τόν Ἅδη, λέει καί ὁ τῆς Νύσσης Γρηγόριος, ἀλλά «μιά κατάσταση ζωῆς» (46, 85). Δέν κατῆλθε ὁ Χριστός σέ ὑπόγειες καταπακτές, ἀλλά κατέβηκε «στά κρύφια τῆς ψυχῆς» (Μακ.Αἰγ. 11:6), «κυρίεψε τούς χώρους τῆς ψυχῆς μέχρι τά πιό βαθιά μέρη της» (41:1). Ἐκεῖ δηλαδή ὅπου ὁ Πονηρός εἶχε στήσει γιά καλά ἐπί αἰῶνες τό ἀντίσκηνό του, ἀλλά πού τώρα ὑφίσταται ἔξωση καθώς μέ τό Βάπτισμα τόν ἀποτασσόμεθα τρίς ἀκόμα καί τό νήπιο.
Ἡ δέ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν ἕνα ἀπό τά πολλά θαύματα, ζωοποίηση ἑνός νεκροῦ σώματος. Καί ἄλλοι ἀναστήθηκαν, πρίν καί μετά τόν Χριστό, ἀλλ’ ἡ ἀνάστασή τους δέν εἶχε νά κάνει τίποτα μ’ ἐμᾶς, καμιά ἀπ’ αὐτές δέν ἄλλαξε τή ‘μοῖρα’ μας. Τό Θαῦμα ἦταν ὅτι «συνήγειρε» μαζί Του τόν Ἀδάμ καί ὅλους τούς μετ’ αὐτόν, ἁμαρτωλούς καί δίκαιους• πού βρισκόταν μέχρι τότε ἀναπόδραστα κάτω ἀπό τή τυραννική πατούσα τοῦ διαβόλου. Κατά τόν ἅγιο Μάξιμο (κεφ. Ἀγάπης, Ι, 71), «τήν αὐτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ἐνδειξάμενος, ὑπέρ ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος ἔπαθε καί πᾶσιν ἐξ ἴσου τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως ἐχαρίσατο εἰ καί ἕκαστος ἑαυτόν εἴτε δόξης εἴτε κολάσεως καθίστησιν ἄξιον». (συνέχεια)
συνέχεια καί τέλος) Ὁ Θεός βρίσκεται καί στόν οὐρανό καί στόν ἅδη καί στά καταχθόνια καί στήν κόλαση. Θά ἦταν ὕβρις νά ὑποθέσει κανείς ὅτι πάει ἀπό δῶ ἐκεῖ, «σφόδρα παραλογώτατον τὸ περιοχῆς ὄνομα προσάπτειν αὐτῷ... οὐδὲν ἧττον ὑβριεῖ περιγράψας τὸ ἀσώματον, καὶ μέτρῳ περιτιθεὶς τὸ οὐκ ὂν πεπερασμένως» (Κύριλλος Ἀλεξανδρείας). Τό σῶμα τοῦ Ἀδάμ παρέμεινε στόν τάφο καί μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Δέν εἶναι αὐτό πού ἀναστήθηκε (γιά τήν ὥρα). Καταργήθηκε ἡ δυναστεία τοῦ διαβόλου, αὐτόν τόν πονηρό θάνατο ἦλθε ὁ Χριστός νά καταργήσει. Σ’ ἕνα μικρό σημεῖο τῆς γῆς ἔγινε ἡ ταφή καί ἡ ἀνάσταση τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας, τό βεληνεκές της ὅμως ἁπλώθηκε μέχρι τήν ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως. Ἡ εἰκόνα τῆς Καθόδου στόν Ἅδη (πού εἶναι εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως κατά τίς ἀρχαῖες ἐπιγραφές) εἶναι στήν πραγματικότητα Ἄνοδος τῶν δεσμίων ἀπό τό θάνατο στή Ζωή. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας «συνανέστησε παγγενὴ τὸν Ἀδάμ» ὡς ἕνα πρόβατο, ὅλο τό πεπτωκός γένος, «ἐκαλλώπισε τῶν ἀνθρώπων τήν φ ύ σ ι ν » (Τριώδιο), γιά νά καταθέσει καθένας τίς ἐπιλογές του ὡς π ρ ό σ ω π ο . «Γιά νά διαμένει αἰωνίως μέ Αὐτόν χωρίς χωρισμό» (Γρηγ.Παλ. 16:11).
Η Συμβολική καί η ονοματολογία είναι ίσως η άρχή τής πορείας τού χριστιανού. Οπως λέει όμως καί τό ευαγγέλιο τίς παραβολές οι άνθρωποι τίς ακούνε αλλά δέν τίς καταλαβαίνουν. Η χριστιανική ζωή είναι εμπειρία τού Πνεύματος τής αληθείας,Πεντηκοστή. Δέν είναι συμβολική καί ερμηνευτική. Σημείωσε ότι ο άνθρωπος διαθέτει ψυχή ζώσα,αθάνατη. Καί μόνον οι Εβραίοι δέν πιστεύουν στήν ύπαρξη τής ψυχής,δηλ.στόν νού.Καί χωρίς νού δέν υπάρχει ούτε άσκηση κατά τών παθών καί τής υπερηφανείας,ούτε προσευχή, ούτε Πατερική θεολογία.
ιφτουν'ς ο πβ
πλύ διαβασμέν' πιδί είνι...
κτσούρες πιτάν τα μάτια τ'!
Φίλ' πβ
τα κοντευ'ς το ογδουμήντα χρονάκια σ';
φτου να μη σ'αβασκάν'!
Ξέρ'ς πουλλάααα κι ακόμ'είν'μαύρ'τα μαλλιά σ'!
Με σύμβολα,συμβολισμούς και αποσυμβολισμούς,με απεικονίσεις και απεικάσματα,συμβολικότητα,με συμβολικά σημεία ζούμε;Δεν είναι πραγματικότητα αναμφισβήτητη,αναμφίβολη,αναντίρρητη,αδελφέ;Δεν έχουν συμβή πράγματι,πνεύματι τα πάντα τόσων αιώνων τώρα;ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΕΤΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ,ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΡΧΗΣΕΩΣ,ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕΩΣ,Ο ΕΩΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΤΕΩΜΕΝΟΣ;ΤΩΡΑ,ΔΕ,ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΣ ΕΙΝΑΙ...ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟΝ(ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΟΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΙ ΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ ΣΟΥ Δ Ε ΒΟΗΘΟΥΝ..)..
Δημοσίευση σχολίου