22:47. Στέλιος Ράμφος: Ποία η διαφορά μεταξύ του αναγνωρίζω και του κατανοώ. Θέλω να πω ότι αυτός που καταλαβαίνει γυρνάει μέσα του το αντικείμενο και τη σκέψη του, αυτός που αναγνωρίζει παραμένει στο αντικείμενο, από εκεί αρχίζει η κουβέντα μας. Από εκεί και πέρα με ποιούς όρους μπορεί να προχωρήσει το ένα και με ποιούς το άλλο; Και στο επίπεδο των φιλοδοξιών που είπαμε στη αρχή μέχρι που εξαντλούνται οι φιλοδοξίες της αναγνωρίσεως από τις φιλοδοξίες της κατανοήσεως; Μπορούμε να καταλάβουμε μια γάτα αν δεν καταλάβουμε τον εαυτό μας;… Δεν ξέρουμε τον μηχανισμό της συνειδήσεως ξέρουμε όμως τη λειτουργία της, ξέρουμε δηλαδή το αποτέλεσμα της, δεν αναγνωρίζει, κατανοεί. Κατανοώ σημαίνει δεν βλέπω (μόνο) τη γάτα, αλλά λέω και, γάτα, δηλαδή σύμβολο, δεν το υπαινιχθήκατε το είπατε σαφώς, επομένως εκεί αρχίζει η κουβέντα. Μπορεί να έχουμε και σε πιο βαθμό αλγοριθμικές αντιμετωπίσεις προβλημάτων; …Δεν είμαι αντίπαλος της τεχνολογίας δεν το συζητάω, τα προβλήματα (συζητάω), είπατε καλούπια και μου άρεσε η λέξη. Αν μας πάνε σε καλούπια πάμε στο παράξενο και ενδιαφέρον φαινόμενο να έχουμε επαναλήψεις χρονικές που δεν είναι καθόλου κωμικές αλλά πολύ σοβαρές, και τις είχαμε, Κομμουνισμός, Ναζισμός.
Δείτε τη συζήτηση στο video που ακολουθεί.
Εκείνο που ενδιαφέρει δεν είναι να μην έχουμε «επέκεινα», αλλά να έχουμε ποιότητα στην φθορά. (Στέλιος Ράμφος)
Αν δεν μπορείς να δεξιωθείς εσωτερικά την εικόνα σου, – ως συνομιλία με τη συνείδησή σου εν είδει εξατομικεύσεως – δεν μπορείς να ενδοβάλεις ούτε αυτήν της Παναγίας, και μένεις στον τυποτελετουργικό συμβολισμό της, χωρίς καμία ουσιαστική σου αλλαγή, προσαρμοζόμενος στη λήψη της εικόνας σου από την ομάδα, ψυχαναγκαστικά βασιζόμενος στο: τι θα πει ο κόσμος για σένα, και όχι στο: τι έχεις να πεις εσύ για εσένα.(Γιώργος Θαλασσινός 17 08 2018)
[(Διαβάζω από το βιβλίο του Στέλιου Ράμφου «Μια καλοκαιρινή ευτυχία τρίζει» από τις εκδόσεις Αρμός, Δεκέμβριος 1999).
Εις αντίδραση προς τις αντιλήψεις των Ευρωπαίων περί «προσώπου» οι Ρώσοι θεοφιλόσοφοι ανέπτυξαν μια ερμηνευτική του «προσώπου» στην οποία βασίζονται οι δικοί μας θεολόγοι.
Η ερμηνευτική τούτη συσχετίζει τα πρόσωπα της Τριάδος με τα ανθρώπινα πρόσωπα.
Όμως, από τα απόλυτα μεγέθη των θείων προσώπων δεν μπορούμε να περάσουμε κατ ευθείαν στο πρόβλημα του ανθρωπίνου προσώπου.
Θα μας δώσει μία λύση σχηματική, χωρίς ανθρωπολογική δύναμη.
Εμένα αυτή η συζήτηση με ενδιαφέρει για την ανθρωπολογική δυναμική που ενδεχομένως θα αναπτύξει.
Αντιθέτως για τους θεολόγους μας, πρόσωπο είναι μόνο ο Άγιος.
Δεν τους απασχολεί ο κοινός θνητός και το παρόν του, τους ενδιαφέρει ο χρόνος του μέλλοντος, αφού μόνο ο Άγιος, μόνο ο σεσωσμένος είναι πρόσωπο.
Αυτό πρακτικώς σημαίνει εμμονή στην άρνηση της ιστορίας.
Πιστεύω ότι οιαδήποτε ανάταξη της δικής μας παραδόσεως πρέπει να εντάξει την ανθρωπολογία μέσα στο σώμα της.
Η ανθρωπολογία μας είναι ισχνή. Καλά οι άγιοι, αλλά τι θα γίνει με «εσένα» και «εμένα», τα ερείπια η τα κτήρια της ζωής;
Η είμαστε η δεν είμαστε.
Υπάρχει θέμα ενότητος και ταυτότητος του συνηθισμένου ανθρώπου όπως εμείς;
Η μήπως ταυτότητα έχουν μόνο οι τριαδικές υποστάσεις και οι άγιοι;
Εάν συνεχίσουμε τη συζήτηση περί προσώπου, αδιαφορώντας για τον άνθρωπο, δεν θα ωφεληθούμε σε τίποτε. Το παρελθόν από αυτή την άποψη είναι διδακτικό.
Τα πράγματα παγώνουν στη χριστιανική Ανατολή μετά τον 6ο αιώνα, ενώ στη Δύση η ανάγκη μιας ανθρωπολογίας του προσώπου γίνεται πολύ γρηγορότερα – με τον Βοήθιο τον 6ο αιώνα – αισθητή και η ζύμωση κορυφώνεται με τον Θωμά τον Ακινάτη.
Αναπτύσσεται σοβαρός προβληματισμός για την ενότητα του ανθρώπου στη ίδια του την ταυτότητα, την ιστορική του ύπαρξη.
Σε μια τέτοια προοπτική δεν θα πρέπει κανείς να σκέπτεται ένα «επέκεινα» εκτός ζωής, αλλά ένα «επέκεινα» μέσα στη ζωή.
Εκείνο που ενδιαφέρει δεν είναι να μην έχουμε «επέκεινα», να μην έχουμε απόλυτη ποιότητα, αλλά να έχουμε ποιότητα στην φθορά.
Για αυτό τον λόγο στερείται γονιμότητος η καθαρώς θεολογική ανάπτυξη του προβλήματος.
Ζητείται μία ανθρωπολογική διάνοιξη της θεολογίας, δηλαδή μια θέση για τη ανθρωπολογία στη ορθόδοξη πνευματικότητα. Μια θέση για την δημιουργική πράξη πλάι στην λατρεία και την ασκητική σιωπή.
Εάν το πρόσωπο είναι «σχέση» δεν έχει ταυτότητα.
Μπορείς να έχεις σχέση μαζί μου αν δεν είσαι κάτι;
Ο ορισμός του προσώπου ως «σχέσεως» προϋποθέτει τον άνθρωπο ως «κάτι», ένα υποκείμενο που δέχεται προσδιορισμούς και υπάρχει μαζί τους.
Που στηρίζει την ενότητα του αυτός ο άνθρωπος;
Τί τον κάνει να είναι αυτός και όχι κάποιος άλλος άνθρωπος, ώστε να μπορεί να έχει την σχέση και την ευθύνη της;
Διότι αν το πρόσωπο είναι απλώς η σχέση με την ευθύνη για τον άλλο, θα πρέπει να καταδικάσουμε τον άνθρωπο σε μια περιωρισμένη εσωτερικότητα.
Η ανεπτυγμένη εσωτερικότης και δημιουργικότης προϋποθέτουν ένα πυρήνα του ανθρώπου, όπου υπερἐχει της ευθύνης το βαθύ εσωτερικό αίσθημα, όπου υπερέχει της εντολής η αγάπη.
Η ευθύνη ανάγεται στην καντιανή Δύση.
Επομένως όσοι ομνύουν στο πρόσωπο-σχέση και αντιπαραθέτουν με έμφαση την ανατολική θερμότητα στην δυτική αντικειμενική ψυχρότητα, υπηρετούν ακριβώς εν αγνοία τους την καντιανή προοπτική.
Η αγάπη εν τούτοις είναι κάτι παρά πάνω – δεν χωράει στην σχέση καθώς αναβλύζει από την ταυτότητα, το ατομικό εκείνο βάθος της βασιλείας εντός ημών.]
Η τραγική κατάληξη τής φιλοσοφίας καί τής θεολογίας στήν κοινωνιολογία. Η πραγματικότης σάν κοινωνική κατασκευή. Καί η εσωτερίκευσή της μέ τήν βοήθεια τού υποκειμένου καί τής παραδειγματικής ανώτερης προσωπικότητος τής κάθε εποχής. Η αυτοσυνειδησία η οποία δημιουργεί εαυτό καί ταυτότητα πρόσωπο μέ πρόσωπο μέ τούς δημιουργούς πεπρωμένου οι οποίοι ενσαρκώνουν τό πνεύμα τής εποχής εδώ καί τώρα.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου