ΠΡΟΣ ΑΚΙΝΔΥΝΟΝ - ΛΟΓΟΣ ΑΝΤΙΡΡΗΤΙΚΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΕΠΕΣΑΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΣ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ, ΑΦΟΥ ΛΕΓΟΥΝ ΟΤΙ Η ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ
Συνέχεια από: Κυριακή, 9 Σεπτεμβρίου 2018
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10
Ότι επιχειρούν να παρερμηνεύσουν και τον Συνοδικό Τόμο εναντίον της κεφαλής τους, και ότι παρουσιάζονται κατά πολλούς τρόπους ένοχοι με βάση τους εκεί απαντώντας φρικώδεις αφορισμούς και τις έγγραφες αποκηρύξεις.
Ότι επιχειρούν να παρερμηνεύσουν και τον Συνοδικό Τόμο εναντίον της κεφαλής τους, και ότι παρουσιάζονται κατά πολλούς τρόπους ένοχοι με βάση τους εκεί απαντώντας φρικώδεις αφορισμούς και τις έγγραφες αποκηρύξεις.
53. Αλλά και το φως που έλαμψε από το Σωτήρα επάνω στο όρος, το οποίο προηγουμένως έλεγαν ολοφάνερα βλασφημώντας φάσμα και κτίσμα, τώρα το λέγουν δολίως άκτιστο. Πράγματι αν κάνεις τους πει∙ εσείς διαβεβαιώνετε ότι το μόνο άκτιστο πράγμα είναι η ουσία του θεου∙ τί λοιπόν, τούτο το φως που εφάνηκε είναι η ουσία του Θεού; Τότε αμέσως οι γενναιόφρονες αλλάζουν άποψη και λέγουν, άκτιστο αποκαλούμε τούτο ομωνύμως, δηλαδή ψευδωνύμως1. Κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι σύμφωνο με αυτούς το γράμμα της συνόδου. Και όμως, αν κανείς τους ζητήσει επιτιμητικά να μην τολμούν πλέον ματαίως ν’ αναισχυντούν, ή μάλλον ν’ αναισχυντούν για μεγάλο κακό σε βάρος τους (διότι έχει υποβληθεί σε έγγραφο αφορισμό και αποκηρύχθηκε και απορρίφτηκε από την καθολική Εκκλησία όποιος εμφανιστεί πάλι να κατηγορεί τους μοναχούς ή γενικώς να προσκολλάται σε όσα ο Βαρλαάμ, αλλά και γενικά έχει απαγορευθεί εγγράφως ν' ανακινεί κανείς στο εξής συζήτηση γι’ αυτά και τα παρόμοια θέματα), ποιά είναι η ακαταμάχητη απολογία τους; Λέγουν, «το γράμμα της συνόδου αφόρισε εκείνους που αναφέρουν κάτι από τα κακώς λεχθέντα από τον Βαρλαάμ· και καταργεί τους λόγους των αντιπάλων τους και όχι τους δικούς μας». Πώς, ω βέλτιστοι; Κακόδοξα έγραψε εκείνος, αντείπαν αυτοί. Και τούτο το απέδειξαν αυτοί κι’ εδικαιώθηκαν με την ψήφο των κριτών. Πώς λοιπόν καταργούνται τούτων οι λόγοι; Και όμως το γράμμα επιτιμά εκεί φανερά όχι τους προηγουμένως απολογηθέντες, αλλά εκείνους που ανακινούν στο εξής ζητήματα, που είστε εσείς, όπως έγινε σε όλους φανερό.
Εμείς όμως ούτε καν αρχίσαμε προηγουμένως τέτοια συζήτηση∙ αλλά δικαιώνοντας την αλήθεια και καθαιρώντας τά από τον Βαρλαάμ κακοδόξως λεχθέντα, όπως και σ’ αυτό συμμαρτυρεί μ’ εμάς ο Τόμος, εκφέραμε κι’ εγγράψαμε λόγους ομολόγους με τους άγιους, διά των οποίων ο Βαρλαάμ εξελέγχθηκε ότι κακοδόξως επιτέθηκε κατά των μοναχών, και έπειτα από εκείνον ο μαθητής και διάδοχος της πονηρής δόξας εκείνου Ακίνδυνος. Τούτο επικυρώθηκε με έγγραφο σύμβολο και μετά τη συνοδική καταδίκη και των δύο. Οι προς αυτούς λοιπόν αντιρρήσεις μας είχαν ευνοϊκότατο τέλος. Τι χρειάζεται λοιπόν ακόμη η συζήτησις γι’ αυτά τα θέματα; Άραγε δεν είναι φανερό ότι η Εκκλησία του Χριστού προλαμβάνοντας τα πράγματα καλώς και δικαίως απεκήρυξε και υπέβαλε σε φρικωδέστατο αφορισμό εσάς πού επρόκειτο αργότερα να ανακινήσετε συζήτηση για τα ίδια και να κατηγορήσετε τους ίδιους για τα ίδια πράγματα;
54. Τί λοιπόν, δεν συνέβηκε αυτό που και σεις τώρα διαδίδετε ότι «ο Βαρλαάμ επεχείρησε να επιρρίψει στους μοναχούς κατηγορία διθεΐας», επειδή θεωρούν άκτιστη όχι μόνο την ουσία του Θεού αλλά και την θεοποιόν χάριν, αυτήν την λαμπρότητα της θείας φύσεως2; Δεν συνέβηκε αυτό, κατά το οποίο αποδείχθηκε ότι εκείνος μεν εκφράζεται κακοδόξως, οι δε μοναχοί εκρίθηκαν αθώοι και ανώτεροι της εναντίον τους κατηγορίας, διότι παραδέχονται, και ενέμεναν στις εξηγήσεις και παραδόσεις των αγίων για την τοιαύτη χάριν, όπως δείχνει κατά λέξη το γράμμα της συνόδου, πράγμα πού μαρτυρεί τώρα και ο ίδιος ό Βαρλαάμ, που από ντροπή έγινε φυγάς;
Ο Ακίνδυνος λοιπόν από αδεκάστους δικαστές θα φανεί δικαίως ένοχος όχι μια φορά ούτε με έναν τρόπο, αλλά και πολλές φορές και κατά πολλούς τρόπους στους εγγράφους αφορισμούς και σ’ εκείνες τις φρικτές αποκηρύξεις. Πράγματι, για να παραλείψω την πριν από την έγγραφη απόφαση συνοδική καταδίκη του (αν κατά την έγγραφη αυτή απόφαση, «όποιος φανεί να κατηγορεί πάλι τους μοναχούς για κάτι από τα βλασφήμως και κακοδόξως λαληθέντα ή συγγραφέντα από τον Βαρλαάμ κατά των μοναχών, μάλλον δε κατά της Εκκλησίας, ή γενικώς να προσβάλλει τούτους για παρόμοια πράγματα, υποβάλλεται στην ίδια καταδίκη»), πώς δεν είναι άξιος πολλαπλάσιας καταδίκης αυτός που έπειτα λέγει και γράφει τόσα πράγματα από τα εκείνου κατ’ αυτών, μάλλον δε προσπαθεί πάλι να επιτεθεί εναντίον τους με όλα, αν και επιδιώκοντας δολίως να διαφύγει την προσοχή μερικά τα τροποποιεί κατά την έκφρασιν, ενώ μένει σταθερά προσκολλημένος στη διάνοια εκείνου; Αλλ’ αυτός εθελοκωφεί εναντίον της ψυχής του και εναντίον των δολίως παρασυρομένων απ’ αύτόν, κακοποιεί δε το γράμμα τούτο της αποφάσεως γράφοντας, «ότι αποφαίνεται ένοχον εκείνον που κατηγορεί πάλι τους μοναχούς, όχι όσα απλώς είπε ο Βαρλαάμ, άλλα όσα είπε κατά των μοναχών βλασφήμως και κακοδόξως», αν και τούτο είναι που θέτει καταφανώς, ότι όσα είπε εναντίον τους, εκείνος τα είπε βλασφήμως και κακοδόξως.
55. Αλλ’ όμως, αν ο τόμος εμνημόνευε μόνο τους μοναχούς, θα είχε κάποια θέση η κακουργία, έστω και αν αυτή ήταν πολύ πρόσκαιρη. Επειδή όμως, αφού είπε «από τα λαληθέντα και συγγραφέντα βλασφήμως και κακοδόξως κατά των μοναχών», προσέθεσε, «μάλλον δε εναντίον της ίδιας της Εκκλησίας», άραγε δεν λέγει ότι οι μοναχοί είναι ταυτό (το ίδιο) με την του Χρίστου Εκκλησία, ως να είναι καθ’ όλα βέβαιοι στην ευσέβεια, κι’ έτσι ότι θα έχει γίνει κοινή η απ’ εκείνον κατηγορία σ’ αυτούς και στην Εκκλησία; Άραγε είπε τίποτε κατά της Εκκλησίας εκείνος, δηλαδή κατά των μοναχών (διότι η απόφασις τα συμπεριέλαβε και τα δυο), το οποίο δεν είπε βλασφήμως και κακοδόξως; Το να βεβαιώνει δε ότι λέγει τούτο δια του Τόμου κι’ η ίδια ή Εκκλησία καθ’ εαυτής, δεν είναι δείγμα της χειρότερης παρανοίας έκτος από την ολοφάνερη συκοφαντία;
56. Και όμως η Εκκλησία του Χρίστου, κατά τους λόγους του Παύλου, «είναι στύλος και εδραίωμα της αληθείας», την οποία δεν θα κατανικήσουν οι δυνάμεις του άδη κατά την θεσπέσια επαγγελία, δηλαδή τα βλάσφημα στόματα του Βαρλαάμ και των όμοιων με αυτόν. Πράγματι κι’ αν εξαπατήσουν μερικούς και τους παρασύρουν, όποιοι και όσοι κι’ αν είναι, εκείνους μεν τους απομακρύνουν από την ιερά Εκκλησία, αυτή όμως μένει εξ ίσου ασφαλής και ακράδαντη, στηριγμένη σταθερά σε όσα στηρίζεται η αλήθεια. Διότι οι ανήκοντες στην Εκκλησία του Χριστού είναι όλοι της αληθείας και όσοι δεν ανήκουν στην αλήθεια, δεν ανήκουν ούτε στην Εκκλησία του Χριστού. Πώς λοιπόν όλα εκείνα που είπε και συνέγραψε «κατά των μοναχών, μάλλον δε κατά της ίδιας της Εκκλησίας», δεν τα είπε και δεν τα συνέγραψε «βλασφήμως και κακοδόξως»; Βέβαια ανάμεσα σ’ αυτά που λέγει, είπε και κάτι ορθό, ή μάλλον όχι ένα αλλά και πολλά. Άλλωστε και ο Νεστόριος και ο Ευτυχής και ο Πύρρος τί διετύπωσαν βλασφήμως και κακοδόξως άλλο πλην των αναφερομένων στην ένσαρκη θεία οικονομία, αλλά και σ’ αυτήν πλην εκείνων ακριβώς που διετύπωσαν βλασφήμως και κακοδόξως; Μερικά πράγματα μάλιστα περί Θεού ούτε ο Άρειος και ο Σαβέλλιος δεν τα εξέφεραν κακώς. Επομένως και ο Βαρλαάμ. Γι’ αυτό έχει προστεθεί το «βλασφήμως και κακοδόξως».
57. Εσύ όμως, λέγει ο λόγος, έχεις συλληφθεί με τα δικά σου πτερά. Διότι απέδειξες περιφανώς ότι όλα όσα λέγεις και συγγράφεις τα λέγεις και τα συγγράφεις κατά της ιεράς Εκκλησίας. Διότι ισχυρίζεσαι καθαρά τούτο, ότι «μερικά από όσα έλεγε κατά της Εκκλησίας ο Βαρλαάμ, τα έλεγε σωστά και δικαίως την κατηγορούσε». Και μάλιστα τώρα, αφού διαδέχθηκες εκείνον ο ίδιος, εξελέγχεις αυτά τα σημεία με λόγους και συγγράμματα εκτενή. Έπειτα υποκρινόμενος την προς αυτήν συμφωνία, ομιλείς με παρρησία εναντίον της μέσα στην ίδια την Εκκλησία, προσπαθώντας να την παρουσιάσεις συγχρόνως ορθόδοξη και κακόδοξη. Άραγε μπορεί κανείς να επιδείξει κάποια διπλόη ασεβέστερη και μιαρώτερη από αυτή τη δική σου;
(Συνεχίζεται)
Σημειώσεις Π. Χρήστου
1. Ο Ακίνδυνος πολεμώντας μεν τον Βαρλαάμ έλεγε το φως άκτιστο, πολεμώντας δε τον Παλαμά έλεγε τούτο κτιστό. Διευκρίνιζε ότι μυστηριώδες και άκτιστο ήταν μόνο το θαβώριο φως, το οφθέν υπό των τριών αποστόλων, παν δε άλλο φώς, έστω και φαινόμενο στους θεωρητικούς είναι διάφορο εκείνου και κτιστό.
2. Ο Βαρλαάμ κατηγορούσε τους ησυχαστές ως διθεΐτες, επειδή εθεωρούσαν άκτιστη όχι μόνο τη θεία ουσία, αλλά και τη θεία χάριν.
ΣΧΟΛΙΟ: Ας προσέξουμε. Οι σημερινοί εχθροί τού μοναχισμού, όπως ο Ζηζιούλας καί ο Γιανναράς έχουν ήδη καταδικαστεί από Σύνοδο.
Εχθροί τού μοναχισμού είναι επίσης καί οι οπαδοί τής Ιεραποστολής, οι ταυτίζοντες τήν Εκκλησία μέ τήν Ιεραποστολή. Οπως είναι οι οικουμενιστές καί από τούς παληούς οι οργανωσιακοί καί οι καντιωτικοί.
Ο ησυχασμός, η εν μετανοία καί υπακοή προσευχή, η καρδιά τού αγώνος μας πρός Σωτηρίαν, είναι ο αιώνιος εχθρός τών αιρετικών. Τών κανονολόγων, τών συνταγματαρχών. Σήμερα ο κλήρος έχει επιβάλλει στήν εκκλησία τήν δική της δικτατορία τών συνταγματαρχών.
Αμέθυστος
Εμείς όμως ούτε καν αρχίσαμε προηγουμένως τέτοια συζήτηση∙ αλλά δικαιώνοντας την αλήθεια και καθαιρώντας τά από τον Βαρλαάμ κακοδόξως λεχθέντα, όπως και σ’ αυτό συμμαρτυρεί μ’ εμάς ο Τόμος, εκφέραμε κι’ εγγράψαμε λόγους ομολόγους με τους άγιους, διά των οποίων ο Βαρλαάμ εξελέγχθηκε ότι κακοδόξως επιτέθηκε κατά των μοναχών, και έπειτα από εκείνον ο μαθητής και διάδοχος της πονηρής δόξας εκείνου Ακίνδυνος. Τούτο επικυρώθηκε με έγγραφο σύμβολο και μετά τη συνοδική καταδίκη και των δύο. Οι προς αυτούς λοιπόν αντιρρήσεις μας είχαν ευνοϊκότατο τέλος. Τι χρειάζεται λοιπόν ακόμη η συζήτησις γι’ αυτά τα θέματα; Άραγε δεν είναι φανερό ότι η Εκκλησία του Χριστού προλαμβάνοντας τα πράγματα καλώς και δικαίως απεκήρυξε και υπέβαλε σε φρικωδέστατο αφορισμό εσάς πού επρόκειτο αργότερα να ανακινήσετε συζήτηση για τα ίδια και να κατηγορήσετε τους ίδιους για τα ίδια πράγματα;
54. Τί λοιπόν, δεν συνέβηκε αυτό που και σεις τώρα διαδίδετε ότι «ο Βαρλαάμ επεχείρησε να επιρρίψει στους μοναχούς κατηγορία διθεΐας», επειδή θεωρούν άκτιστη όχι μόνο την ουσία του Θεού αλλά και την θεοποιόν χάριν, αυτήν την λαμπρότητα της θείας φύσεως2; Δεν συνέβηκε αυτό, κατά το οποίο αποδείχθηκε ότι εκείνος μεν εκφράζεται κακοδόξως, οι δε μοναχοί εκρίθηκαν αθώοι και ανώτεροι της εναντίον τους κατηγορίας, διότι παραδέχονται, και ενέμεναν στις εξηγήσεις και παραδόσεις των αγίων για την τοιαύτη χάριν, όπως δείχνει κατά λέξη το γράμμα της συνόδου, πράγμα πού μαρτυρεί τώρα και ο ίδιος ό Βαρλαάμ, που από ντροπή έγινε φυγάς;
Ο Ακίνδυνος λοιπόν από αδεκάστους δικαστές θα φανεί δικαίως ένοχος όχι μια φορά ούτε με έναν τρόπο, αλλά και πολλές φορές και κατά πολλούς τρόπους στους εγγράφους αφορισμούς και σ’ εκείνες τις φρικτές αποκηρύξεις. Πράγματι, για να παραλείψω την πριν από την έγγραφη απόφαση συνοδική καταδίκη του (αν κατά την έγγραφη αυτή απόφαση, «όποιος φανεί να κατηγορεί πάλι τους μοναχούς για κάτι από τα βλασφήμως και κακοδόξως λαληθέντα ή συγγραφέντα από τον Βαρλαάμ κατά των μοναχών, μάλλον δε κατά της Εκκλησίας, ή γενικώς να προσβάλλει τούτους για παρόμοια πράγματα, υποβάλλεται στην ίδια καταδίκη»), πώς δεν είναι άξιος πολλαπλάσιας καταδίκης αυτός που έπειτα λέγει και γράφει τόσα πράγματα από τα εκείνου κατ’ αυτών, μάλλον δε προσπαθεί πάλι να επιτεθεί εναντίον τους με όλα, αν και επιδιώκοντας δολίως να διαφύγει την προσοχή μερικά τα τροποποιεί κατά την έκφρασιν, ενώ μένει σταθερά προσκολλημένος στη διάνοια εκείνου; Αλλ’ αυτός εθελοκωφεί εναντίον της ψυχής του και εναντίον των δολίως παρασυρομένων απ’ αύτόν, κακοποιεί δε το γράμμα τούτο της αποφάσεως γράφοντας, «ότι αποφαίνεται ένοχον εκείνον που κατηγορεί πάλι τους μοναχούς, όχι όσα απλώς είπε ο Βαρλαάμ, άλλα όσα είπε κατά των μοναχών βλασφήμως και κακοδόξως», αν και τούτο είναι που θέτει καταφανώς, ότι όσα είπε εναντίον τους, εκείνος τα είπε βλασφήμως και κακοδόξως.
55. Αλλ’ όμως, αν ο τόμος εμνημόνευε μόνο τους μοναχούς, θα είχε κάποια θέση η κακουργία, έστω και αν αυτή ήταν πολύ πρόσκαιρη. Επειδή όμως, αφού είπε «από τα λαληθέντα και συγγραφέντα βλασφήμως και κακοδόξως κατά των μοναχών», προσέθεσε, «μάλλον δε εναντίον της ίδιας της Εκκλησίας», άραγε δεν λέγει ότι οι μοναχοί είναι ταυτό (το ίδιο) με την του Χρίστου Εκκλησία, ως να είναι καθ’ όλα βέβαιοι στην ευσέβεια, κι’ έτσι ότι θα έχει γίνει κοινή η απ’ εκείνον κατηγορία σ’ αυτούς και στην Εκκλησία; Άραγε είπε τίποτε κατά της Εκκλησίας εκείνος, δηλαδή κατά των μοναχών (διότι η απόφασις τα συμπεριέλαβε και τα δυο), το οποίο δεν είπε βλασφήμως και κακοδόξως; Το να βεβαιώνει δε ότι λέγει τούτο δια του Τόμου κι’ η ίδια ή Εκκλησία καθ’ εαυτής, δεν είναι δείγμα της χειρότερης παρανοίας έκτος από την ολοφάνερη συκοφαντία;
56. Και όμως η Εκκλησία του Χρίστου, κατά τους λόγους του Παύλου, «είναι στύλος και εδραίωμα της αληθείας», την οποία δεν θα κατανικήσουν οι δυνάμεις του άδη κατά την θεσπέσια επαγγελία, δηλαδή τα βλάσφημα στόματα του Βαρλαάμ και των όμοιων με αυτόν. Πράγματι κι’ αν εξαπατήσουν μερικούς και τους παρασύρουν, όποιοι και όσοι κι’ αν είναι, εκείνους μεν τους απομακρύνουν από την ιερά Εκκλησία, αυτή όμως μένει εξ ίσου ασφαλής και ακράδαντη, στηριγμένη σταθερά σε όσα στηρίζεται η αλήθεια. Διότι οι ανήκοντες στην Εκκλησία του Χριστού είναι όλοι της αληθείας και όσοι δεν ανήκουν στην αλήθεια, δεν ανήκουν ούτε στην Εκκλησία του Χριστού. Πώς λοιπόν όλα εκείνα που είπε και συνέγραψε «κατά των μοναχών, μάλλον δε κατά της ίδιας της Εκκλησίας», δεν τα είπε και δεν τα συνέγραψε «βλασφήμως και κακοδόξως»; Βέβαια ανάμεσα σ’ αυτά που λέγει, είπε και κάτι ορθό, ή μάλλον όχι ένα αλλά και πολλά. Άλλωστε και ο Νεστόριος και ο Ευτυχής και ο Πύρρος τί διετύπωσαν βλασφήμως και κακοδόξως άλλο πλην των αναφερομένων στην ένσαρκη θεία οικονομία, αλλά και σ’ αυτήν πλην εκείνων ακριβώς που διετύπωσαν βλασφήμως και κακοδόξως; Μερικά πράγματα μάλιστα περί Θεού ούτε ο Άρειος και ο Σαβέλλιος δεν τα εξέφεραν κακώς. Επομένως και ο Βαρλαάμ. Γι’ αυτό έχει προστεθεί το «βλασφήμως και κακοδόξως».
57. Εσύ όμως, λέγει ο λόγος, έχεις συλληφθεί με τα δικά σου πτερά. Διότι απέδειξες περιφανώς ότι όλα όσα λέγεις και συγγράφεις τα λέγεις και τα συγγράφεις κατά της ιεράς Εκκλησίας. Διότι ισχυρίζεσαι καθαρά τούτο, ότι «μερικά από όσα έλεγε κατά της Εκκλησίας ο Βαρλαάμ, τα έλεγε σωστά και δικαίως την κατηγορούσε». Και μάλιστα τώρα, αφού διαδέχθηκες εκείνον ο ίδιος, εξελέγχεις αυτά τα σημεία με λόγους και συγγράμματα εκτενή. Έπειτα υποκρινόμενος την προς αυτήν συμφωνία, ομιλείς με παρρησία εναντίον της μέσα στην ίδια την Εκκλησία, προσπαθώντας να την παρουσιάσεις συγχρόνως ορθόδοξη και κακόδοξη. Άραγε μπορεί κανείς να επιδείξει κάποια διπλόη ασεβέστερη και μιαρώτερη από αυτή τη δική σου;
(Συνεχίζεται)
Σημειώσεις Π. Χρήστου
1. Ο Ακίνδυνος πολεμώντας μεν τον Βαρλαάμ έλεγε το φως άκτιστο, πολεμώντας δε τον Παλαμά έλεγε τούτο κτιστό. Διευκρίνιζε ότι μυστηριώδες και άκτιστο ήταν μόνο το θαβώριο φως, το οφθέν υπό των τριών αποστόλων, παν δε άλλο φώς, έστω και φαινόμενο στους θεωρητικούς είναι διάφορο εκείνου και κτιστό.
2. Ο Βαρλαάμ κατηγορούσε τους ησυχαστές ως διθεΐτες, επειδή εθεωρούσαν άκτιστη όχι μόνο τη θεία ουσία, αλλά και τη θεία χάριν.
ΣΧΟΛΙΟ: Ας προσέξουμε. Οι σημερινοί εχθροί τού μοναχισμού, όπως ο Ζηζιούλας καί ο Γιανναράς έχουν ήδη καταδικαστεί από Σύνοδο.
Εχθροί τού μοναχισμού είναι επίσης καί οι οπαδοί τής Ιεραποστολής, οι ταυτίζοντες τήν Εκκλησία μέ τήν Ιεραποστολή. Οπως είναι οι οικουμενιστές καί από τούς παληούς οι οργανωσιακοί καί οι καντιωτικοί.
Ο ησυχασμός, η εν μετανοία καί υπακοή προσευχή, η καρδιά τού αγώνος μας πρός Σωτηρίαν, είναι ο αιώνιος εχθρός τών αιρετικών. Τών κανονολόγων, τών συνταγματαρχών. Σήμερα ο κλήρος έχει επιβάλλει στήν εκκλησία τήν δική της δικτατορία τών συνταγματαρχών.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου