Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Σε ένα προηγούμενο άρθρο μας υπογραμμίσαμε τους μεγάλους γεωπολιτικούς κινδύνους από την κρίση μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ρωσικής Εκκλησίας και την ανάγκη να βρεθεί μια λύση που να μη θέτει σε κίνδυνο την ενότητα της Ορθοδοξίας, αλλά και το παγκόσμιο κύρος της.
Επιχειρήσαμε επίσης να δείξουμε ότι τα ζητήματα αυτά δεν ήταν και δεν είναι θρησκευτικά και μόνο, αλλά βαθειά πολιτικά και γεωπολιτικά.
Γενικά μιλώντας, στην προσπάθειά του να εμπεδώσει μια παγκόσμια Δικτατορία, ο Ολοκληρωτισμός του Χρήματος στρέφεται αναπόφευκτα εναντίον όλων των ισχυρών ταυτοτικών στοιχείων του ανθρώπου, όπως το κράτος, το έθνος, η θρησκεία, οι ιδεολογίες, ακόμα και το φύλο.
Χρειάζεται να φτιάξει τον Homo Economicus, πλαστελίνη στα μακάβρια σχέδιά του για την ανθρωπότητα. Δεν θέλει ανθρώπους με πρόσωπο και ταυτότητα.
Θέλει να τα καταστρέψει, ή να τα αντικαταστήσει με δήθεν, εικονικές ταυτότητες που ελέγχει ο ίδιος (ο Γκορμπατσώφ ως κομμουνιστής, ο Σαρκοζί ως γκωλικός, ο ISIS ως δήθεν αντιιμπεριλιστικό κίνημα, ο Ολάντ ως δήθεν σοσιαλιστικής, ο Τσίπρας ως δήθεν ριζοσπάστης αριστερός, η Σαϊεντολογία ως δήθεν θρησκεία κ.ο.κ., τα παραδείγματα είναι άπειρα)
Και θέλει να το κάνει για τα γνήσια ταυτοτικά στοιχεία, ακόμα κι αν είναι μεταξύ τους αντίθετα, αποτελούν όλα εμπόδια στην ολοκλήρωση της παγκόσμιας κυριαρχίας του.
Όταν δεν είναι ιδιοτελείς, πολλοί φίλοι μας της Αριστεράς, μπερδεύουν συχνά τις εποχές, λόγω του μεγάλου θαυμασμού που τρέφουν ασύνειδα για τον καπιταλισμό και του συντηρητισμού τους. Την εποχή της Γαλλικής ή της Ρωσικής Επανάστασης, οι εξεγειρόμενοι κατά της απολυταρχίας έβαλαν στο στόχαστρο την ηγεσία της εκκλησιαστικής ιεραρχίας γιατί ήταν το ιδεολογικό συμπλήρωμα των αυταρχικών καθεστώτων εναντίον των οποίων εξηγέρθησαν.
Και τότε ακόμα, ο Λένιν αν στράφηκε εναντίον της Ορθόδοξης ιεραρχίας, συνεργάστηκε στενότατα με τους Παλαιόπιστους και πριν και μετά την Επανάσταση.
Σήμερα όμως ζούμε σε εποχή αντεπανάστασης, όχι επαναστάσεων. Δεν έχουμε λόγο να χαιρόμαστε και να χειροκροτούμε, όταν οι δυνάμεις του παγκόσμιου αντι-Ανθρωπισμού επιτίθενται ή απάγουν δυνάμεις που ορισμένοι μπορεί να τις θεωρούν παρωχημένες ή και αντιδραστικές.
Η προοδευτική προσπάθεια πρέπει να στρέφεται στη αντικατάσταση δομών με άλλες καλύτερες, όχι στην υπαγωγή των πάντων σε μια αόρατη μεν, πολύ υπαρκτή δε πλανητική δικτατορία του Χρηματιστικού Κεφαλαίου. ‘Όπως έλεγε ο Λένιν “συγκεκριμένη ανάλυση, συγκεκριμένης κατάστασης”.
Δραματικές εξελίξεις στην περίμετρο της πρ. ΕΣΣΔ
Στο μεταξύ, η δολοφονία του Προέδρου της αυτονομηθείσης Δημοκρατίας του Ντονμπάς, πριν από είκοσι μέρες οδήγησε σε σχεδόν κατάρρευση της συμφωνίας του Μινσκ και έρχεται να επιβεβαιώσει ότι το ουκρανικό δεν είναι παρά ένα από τα δύο βασικά μέτωπα του ΝΑΤΟ και της Ουάσιγκτων κατά της Ρωσίας, με τη Μέση Ανατολή το άλλο. Αλλά και ότι στο ΝΑΤΟ επικρατεί τώρα αποφασιστικά το “Κόμμα του Πολέμου”, οι διαβόητοι Νεοσυντηρητικοί, υπεύθυνοι και για όλη την αλυσίδα των καταστροφικών πολέμων στη Μέση Ανατολή (γενική δοκιμή των οποίων ήταν η επίθεση και διάλυση της Γιουγκοσλαβίας στη δεκαετία του 1990, όπως άλλωστε έχει αναγνωρίσει η Μάργκαρετ Θάτσερ στα απομνημονεύματά της).
Οι Νεοσυντηρητικοί θέλουν πάση θυσία πόλεμο παντού, γιατί μόνο έτσι έχουν ελπίδα να πραγματοποιήσουν το σχέδιό τους για παγκόσμια κυριαρχία.
Παράλληλα με τη δολοφονία του Προέδρου του Ντονμπάς, δύο αρκούντως παράδοξα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα συνέβησαν περίπου ταυτόχρονα στην περίμετρο της Ρωσίας. Το ένα στην (φιλορωσική) Αμπχαζία, στον Κάυκασο, όπου σκοτώθηκε ο Πρωθυπουργός και το άλλο στη Μολδαβία όπου τραυματίστηκε ο Πρόεδρος Τοντόν. Ο Τοντόν είναι οπαδός της ανεξαρτησίας της χώρας του και δεν επιθυμεί την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και θεωρείται πολύ πιθανό ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα του θα κερδίσει τις ερχόμενες εκλογές, γεγονός που ανησυχεί πολύ και τη Συμμαχία και την Κομισιόν. Στη Μολδαβία, οι δυτικοί προτιμούν να συναλλάσσονται με έναν διαβόητο Ολιγάρχη, που είναι πρακτικώς ο ιδιοκτήτης όλης της χώρας και των θεσμών της, πλην της Προεδρίας (ο Τοντόν εξελέγη με άμεση ψηφοφορία). Ο βίος και η πολιτεία του Ολιγάρχη-Ιδιοκτήτη της Μολδαβίας ουδόλως απέτρεψαν την αναπληρώτρια Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, την διαβόητη Κυρία Νούλαντ (αρχιτέκτονα του πραξικοπήματος στο Κίεβο και της διάσκεψης της Γενεύης για την κατάλυση του κυπριακού κράτους) να τον δεχθεί στην Ουάσιγκτων.
Η Μολδαβία είναι τώρα η τελευταία, μαζί με τη Σερβία και την ΠΓΔΜ (ή Βόρειο Μακεδονία αν θέλετε, όπως, μόνος στον κόσμο, την ονομάζει ο κ. Κοτζιάς), “τρύπα” στη διαδικασία περικύκλωσης της Ρωσίας από την Ατλαντική Συμμαχία εκ νότου και εκ δυσμών, που συνεχίζεται απτόητη, παρά τις διαβεβαιώσεις που είχαν δοθεί από τη Δύση στο Κρεμλίνο το 1990, για να συγκατατεθεί στη γερμανική ενοποίηση.
Τότε, η ηγεσία της ΕΣΣΔ και στη συνέχεια της Ρωσίας είχαν κάνει άνευ προηγουμένου παραχωρήσεις στους Δυτικούς, με τη σοβιετική γραφειοκρατία να πιστεύει ότι θα γίνουν επίλεκτα μέλη του δυτικού κλαμπ και ότι θα θεμελιωθεί ένας νέος κόσμος αιώνιας ειρήνης και συνεργασίας.
Το αποτέλεσμα ήταν η πρ. ΕΣΣΔ να γνωρίσει πιθανώς την μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην παγκόσμιο ιστορία της βιομηχανικής εποχής και τα σύνορα της Ρωσίας να επιστρέψουν εκεί που ήταν επί Ιβάν του Τρομερού, με τάση οπισθοχώρησης μάλιστα, γεγονός που “γέννησε” τον Πούτιν. Όσο για την παγκόσμια ειρήνη, δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα, τη διαβάζετε κάθε μέρα στις εφημερίδες, ενώ και το φάσμα του πυρηνικού πολέμου έκανε τη βίαιη επανεμφάνισή του στο προσκήνιο.
Ένα νέο Gladio;
Ίσως η δολοφονία στο Ντονιέτσκ και τα… τροχαία στη Μολδαβία και την Αμπχαζία να μην είναι παρά σατανικές συμπτώσεις. Δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε. ‘Όπως όμως δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι πρόκειται για τη δράση ενός νέου παγκόσμιου Gladio, που πότε ανακαλύπτει χημικά στη Συρία, πότε πραγματοποιεί δολοφονικές επιθέσεις στη Βρετανία και ποιός ξέρει τι άλλο κάνει.
Αν πάντως κάποιος ήθελε να προειδοποιήσει το Κρεμλίνο ότι, αν δεν υποχωρήσει στη Μέση Ανατολή, θα αντιμετωπίσει γενική επίθεση στο έδαφος της πρ. Σοβιετικής Ένωσης από τις δυνάμεις του Νέου Παγκόσμιου Ολοκληρωτισμού, θα ήταν ένας πολύ ωραίος τρόπος να το κάνει.
‘Όλα αυτά γίνονται ενώ η Αμερική παρέχει τώρα ισχυρότερα επιθετικά όπλα στην Ουκρανία, που ο Ομπάμα είχε αρνηθεί να παράσχει, η Αμερική και ο Καναδάς εκπαιδεύουν τον ουκρανικό στρατό, το Ισραήλ κατηγορείται ότι δίνει οπλισμό στους Νεοναζί της Πολιτοφυλακής Αζώφ και στην Αζοφική έχουν αρχίσει ναυτικά “προειδοποιητικά” επεισόδια μεταξύ ουκρανικών σκαφών και ρωσικών αλιευτικών.
Από την Ουκρανία στη Συρία
Λίγο αργότερα ήρθε και το χτύπημα Ισραήλ-Γαλλίας στη Μεσόγειο, που μας φέρνει ασφαλώς μεσοπρόθεσμα, ακόμα πιο κοντά στο ενδεχόμενο ακόμα και πυρηνικής σύγκρουσης, ανεξαρτήτως των αμέσων επεισοδίων που θα ακολουθήσουν.
Όση προσπάθεια και να κάνουν Τελ Αβίβ και Μόσχα για να κατεβάσουν τους τόνους, η κατάρριψη ενός ρωσικού αεροσκάφους είναι κάτι που θα παραμείνει βαθιά μέσα στη ρωσική συνείδηση και θα παράγει κάποια στιγμή πολύ σημαντικά πολιτικά και στρατιωτικά αποτελέσματα.
Όπως έγραψε ένας αρθρογράφος στη Χααρέτζ, ένας από τους στρατηγούς του Νετανιάχου είπε, προσερχόμενος σε σύσκεψη λίγες ώρες πριν το επεισόδιο:
“Πρώτο μάθημα στρατιωτικής ιστορίας: Μη μπερδεύεσαι με τους Ρώσους”.
(Φαίνεται βέβαια ότι άλλη ιστορία διδάσκονται στις ισραηλινές στρατιωτικές ακαδημίες και άλλη στις ελληνικές στρατιωτικές σχολές. Αλλιώς δεν θα έστελνε η καθημαγμένη Ελλάδα, τρομάρα της, σε μια πράξη ακραίας ανευθυνότητας και τυχοδιωκτισμού, την φρεγάτα της ‘Ελλη έξω από τη Συρία να παρακολουθεί, αν είναι δυνατόν (!), τον … ρωσικό στόλο. Τι θα κάνει η ‘Ελλη αν τυχόν το ΝΑΤΟ εμπλακεί σε σύγκρουση με τον ρωσικό στόλο; Φαντάζομαι θα έχει πολύ επεξεργασμένα σχέδια το ΓΕΝ και το ΓΕΕΘΑ).
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο μπαίνει στη σύγκρουση!!!
Αυτή τη συγκυρία διάλεξε ο Οικουμενικός Πατριάρχης και όσοι τον συμβουλεύουν για να “λύσει” την ουκρανική “εκκλησιαστική διαμάχη”, που δεν είναι παρά προέκταση μιας περιφερειακής εξελισσόμενης σε παγκόσμια σύρραξη!
Μάλιστα, αυτή η κατάσταση προσφέρει ένα σπουδαίο χαρτί στην ‘Αγκυρα. Να πουλήσει εκδούλευση στους Ρώσους ασκώντας πιέσεις στο Πατριαρχείο να μην προχωρήσει. Ας ελπίσουμε να μην το δούμε κι αυτό, να χάνουμε δηλαδή από όλες τις μπάντες, Αμερικανούς, Τούρκους και Ρώσους!!!
Με την ευκαιρία να σημειώσουμε ότι οι Ορθόδοξοι ιεράρχες θα πλήξουν κατά τη γνώμη μας βαρύτατα το κύρος της Ορθόδοξης πίστης, συμμαχώντας με τις πλέον αποτρόπαιες και επικίνδυνες δυνάμεις που παρήγαγε το ανθρώπινο γένος στην ιστορία του. Αν δεν θέλουν να τους αντιταχθούν, όπως θα έπρεπε κανονικά, τουλάχιστον ας μείνουν στο περιθώριο της σύγκρουσης.
Μπορεί βεβαίως εμείς να εκτιμούμε λάθος την κατάσταση. Αλλά, όπως και σε όλα τα άλλα ζητήματα, δεν ακούμε καμιά σοβαρή, με επιχειρήματα, πολιτική υπεράσπισης αυτών επιλογών.
Εδώ δεν ακούσαμε τίποτα σχεδόν από καμμία από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες για το ολοκαύτωμα με οικονομικά μέσα του Ελληνικού λαού από την Αυτοκρατορία του Χρήματος. Αν δεν κάνω λάθος, ο μόνος που έκανε μια σχετική αναφορά ήταν ο … αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι!!! Η ανεξαρτησία της Ουκρανίας και της εκκλησίας των Σλαβομακεδόνων από τους Σέρβους μας μάρανε;
Κριμαία, Αν. Ουκρανία και Κίεβο
Πρέπει να υπενθυμίσουμε σε αυτό το σημείο ότι, τόσο το Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ στην Ανατολική Ουκρανία, όσο και η Κριμαία, κατοικούνται στη συντριπτική πλειοψηφία τους από Ρώσους και όχι από Ουκρανούς.
Η συμπερίληψη των περιοχών αυτών στην ανεξάρτητη Ουκρανία μετά την πολύ συζητήσιμης νομιμότητας διάλυση της ΕΣΣΔ, που έγινε σε αντίθεση με σχετικό δημοψήφισμα του Μαρτίου 1991, δεν πήρε υπόψιν της την εθνολογική και ιστορική πραγματικότητα των περιοχών αυτών, ούτε το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση.
Εάν ήταν να διαλυθεί η Σοβιετική ‘Ενωση δεν υπήρχε ασφαλώς καμία σοβαρή βάση να μείνουν εκτός Ρωσίας περιοχές με συμπαγή και πλειοψηφικό ρωσικό πληθυσμό. Τα ίδια κάνανε και στη Γιουγκοσλαβία, υποχρεώνοντας πραξικοπηματικά τους Σέρβους της Κράινα να βρεθούν ξαφνικά υπό την κυριαρχία ξένου κράτους (της Κροατίας), προκαλώντας τους πολέμους που μετέτρεψαν την γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία, στολίδι της Δύσης και της Ανατολής, σε ματωμένη πληγή των Βαλκανίων (μάλιστα, σε αυτή την υπόθεση πρωταγωνίστησε και το Βατικανό!)
Η ανεξαρτοποίηση εξάλλου της Ουκρανίας έγινε κατανοητή και αποδεκτή από τους πάντες, το 1991 που έγινε, ως ανεξαρτοποίηση εντός της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών, που διαδέχθηκε τρόπον τινά τη Σοβιετική Ένωση.
Είναι αλήθεια ότι ο προηγούμενος Ουκρανός ηγέτης Γιανουκόβιτς ήταν ένας απεχθής ολιγαρχικός ηγέτης, αν και δημοκρατικά εκλεγμένος. Αν και βέβαια ο τελευταίος που θα έπρεπε να μιλάει για αυτά είναι οι δυτικοί που, με όλα τα μέσα, ακόμα και ωθώντας τον Γέλτσιν στον κανονιοβολισμό του κοινοβουλίου του, το 1993, έσπρωξαν στη μεταβίβαση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας στην πρ. ΕΣΣΔ στα χέρια μιας μαφιόζικης ολιγαρχίας, σε αυτό που συνιστά μία από τις μεγαλύτερες λεηλασίες όλων των τόπων και όλων των εποχών.
Το πρόβλημα στην Ουκρανία δημιουργήθηκε από την μετεξέλιξη των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στο Κίεβο σε αιματηρό πραξικόπημα οργανωμένο από τη CIA, με τη βοήθεια ναζιστικών πολιτοφυλακών, το 2014, που άλλαξε δραματικά τα δεδομένα. Αυτό ήταν και πραξικόπημα κατά των Ευρωπαίων που είχαν συμφωνήσει σε συμβιβαστική λύση και, μόλις το αεροπλάνο τους απογειώθηκε από το αεροδρόμιο του Κιέβου, έκαναν οι Αμερικανοί το πραξικόπημα.
Γιατί, όπως είπε στο τηλέφωνο η Κυρία Νούλαντ στον Τζέφρει Πάιατ: “Γά.. την ΕΕ”.
Πόσο μάλλον που η πρώτη πράξη των πραξικοπηματιών ήταν μέτρα περιορισμού της διδασκαλίας της ρωσικής γλώσσας στις περιοχές της Αν. Ουκρανίας και της Κριμαίας, οι πληθυσμοί των οποίων εξηγέρθησαν όπως ήταν επόμενο.
Αλλά το πρόβλημα δεν εξαντλείται στην αν. Ουκρανία και την Κριμαία. Σε όλη την Ουκρανία έχει επιβληθεί τώρα μια “δημοκρατικοφανής” δικτατορία, που χρησιμοποιεί τα πιο βάρβαρα και τρομοκρατικά μέσα κατά των Ρώσων που κατοικούν στη χώρα και όσων αντιπολιτεύονται το νέο καθεστώς, με αποκορύφωμα τον εμπρησμό ζωντανών δεκάδων “φιλο-Ρώσων” διαδηλωτών, στο κτίριο των συνδικάτων της Οδησσού.
Έχει δημιουργηθεί στο κέντρο της Ανατολικής Ευρώπης μια τεράστια και επικίνδυνη πληγή όπου αντιπαρατίθενται Ουκρανοί και Ρώσοι, οπαδοί και αντίπαλοι του νέου (ακόμα πιο διεφθαρμένου κι από τον παλιό) ηγέτη της χώρας Ποροσένκο, ο οποίος χρησιμοποιεί για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους την υποστήριξη του Οικουμενικού Πατριάρχη, ΝΑΤΟ και Ρωσίας, Ευρώπης και Ρωσίας.
Εχουμε τη γνώμη ότι, μια φωτισμένη εκκλησιαστική και θρησκευτική ηγεσία οφείλει, αν το μπορεί, να επιδιώξει ένα συμβιβαστικό, κατευναστικό ρόλο.
Ο γράφων δεν έχει ιδέα για τα θεολογικά και κανονικά ζητήματα που εμπλέκονται στο ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα, ούτε ποιος έχει από αυτή την άποψη δίκιο.
Αλλά είναι πρακτικά αδύνατο να ξεχωρίσει κανείς το εκκλησιαστικό ζήτημα από το πολιτικό.
Και εμείς τουλάχιστο, δεν βλέπουμε τον λόγο που το ελληνικό Οικουμενικό Πατριαρχείο θα ήθελε να επέμβει σε έναν αρχόμενο παγκόσμιο πόλεμο εναντίον της Ρωσίας που διεξάγεται μάλιστα με τέτοια μέσα.
Δεύτερον, εξ όσων γνωρίζουμε η ρωσική Εκκλησία καλώς ή κακώς αντιπροσωπεύει τη μισή σχεδόν Ορθοδοξία και η σύγκρουση Μόσχας και Φαναρίου θα έχει πολύ σοβαρές συνέπειες αναπόφευκτα για το σύνολο του ορθόδοξου κόσμου.
Θέλουν να μας απομονώσουν για να μας καταστρέψουν!
Να σημειώσουμε ότι δεν δρουν μόνο στην Ελλάδα οι δυνάμεις που θα ήθελαν να ανατινάξουν τις σχέσεις μεταξύ των κρατών που κατοικούνται από Ορθόδοξους λαούς και ιδίως μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας.
Η καταστροφή των ελληνορωσικών σχέσεων ήταν ανέκαθεν μία από τις κύριες επιδιώξεις της βρετανικής και, εν συνεχεία, αμερικανικής πολιτικής στη Μεσόγειο, ακόμη και πριν από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.
Και στη Ρωσία επίσης υπάρχουν και δρουν τέτοιες δυνάμεις. Ο πρωθυπουργός Τσίπρας κατάλαβε έστω και με ασυγχώρητη καθυστέρηση που τον οδηγούν τα ίδια τα δικά του στελέχη και οι φίλοι του οι Αμερικανοί, που κοντεύουν πλέον να ελέγχουν και τα περίπτερα στη χώρα, με τις διαρροές και τα θρίλερ. Δεν ξέρουμε αν και τι θα αποδώσει η προσπάθεια που κάνει τώρα να περιορίσει τη ζημιά στις ελληνορωσικές σχέσεις. ‘Ηδη όμως, το πρόσφατο ελληνορωσικό θρίλερ και διάφορα άλλα γεγονότα έχουν πλήξει βαθιά την εικόνα της Ελλάδας στον ρωσικό χώρο.
Μέχρι τώρα η ρωσική ελίτ αντιμετώπισε με μάλλον θλίψη μιαν Αθήνα που δεν ένοιωθε ότι μπορούσε να αντισταθεί στους Δανειστές και τις Τρόικες, ούτε να συνεχίσει, αντίθετα με τη βούληση των ΗΠΑ την θαραλλέα πολιτική που άρχισε ο Κώστας Καραμανλής για να την εγκαταλείψει στη συνέχεια. Οι πρόσφατες επιθέσεις εναντίον της Ρωσίας όμως, έδωσαν την αφορμή για να αρχίσει η θλίψη να μεταβάλλεται σε περιφρόνηση.
Η Ελλάδα στην ιδεολογία της Ρωσίας του Πούτιν
Το κυρίαρχο τμήμα της σημερινής ρωσικής ελίτ, σε αναζήτηση εθνικής ιδεολογίας, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και εν συνεχεία του έξαλλου φιλοαμερικανισμού-νεοφιλελευθερισμού των Γελτσινικών, είχε την εικόνα, την “ιδέα” της Ελλάδας, ιδίως με αναφορές στη βυζαντινή και ορθόδοξη Ελλάδα, στο κέντρο των αναφορών της.
Έχουμε κάποιο λόγο να θέλουμε να δώσουμε επιχειρήματα στους διάφορους ρωσικούς και διεθνείς (ακόμα και φιλοτουρκικούς) κύκλους που θέλουν να καταστρέψουν ή να αδυνατίσουν αυτό το σημείο της υπό διαμόρφωση και ανάδυση νέας ρωσικής εθνικής ιδεολογίας και κοσμοαντίληψης;
Θέλουμε να μείνουμε χωρίς κανένα φίλο, στο έλεος των “συμμάχων, φίλων και εταίρων” μας που συστηματικά μας κατέστρεψαν στο παρελθόν (εμφύλιος, Πόλη, δικτατορία, κυπριακό, σχέδιο Ανάν) και μας καταστρέφουν και τώρα, με τα Μνημόνια και τις Δανειακές, που δήθεν τέλειωσαν;
‘Η έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουν τόσο πολύ χειραγωγηθεί και ελεγχθεί επιδέξια οι κάθε λογής ελίτ μας, δήθεν “αριστερές” και δήθεν “πατριωτικές”, που ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν απασχολούν το μυαλό τους τα συμφέροντα, ακόμα και οι ανάγκες επιβίωσης του ελληνικού λαού και των δύο κρατών του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου