ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΙΡΕΣΕΩΝ (4)

Σε τί διαφέρει αυτό που λέει η Γερόντισσα από αυτά που κήρυξε ο Απόστολος Παύλος στον Άρειο Πάγο και που μας τα λέει η Αγία Γραφή;

(Παραθέτω το εδάφιο από την απόδοση του Ι. Κολιτσάρα, που νομίζω ότι, με ορισμένες απαραίτητες διορθώσεις εδώ και εκεί, είναι η καλύτερη της Αγίας Γραφής.) Προσέξτε τα σημεία που περικλείονται στους αστερίσκους.

«Αφού εστάθηκε ο Παύλος εν μέσω του Αρείου Παγου είπε· άνδρες Αθηναίοι, *εγώ σας θεωρώ ως τους περισσότερον θρήσκους από τους άλλους ανθρώπους*. Διότι, καθώς επερνούσα τους δρόμους της πόλεώς σας και έβλεπα με προσοχήν τα ιερά, που σέβεσθε, ευρήκα και ένα βωμόν, στον οποίον ήτο χαραγμένη η επιγραφή· Εις τον άγνωστον Θεόν. *Αυτόν λοιπόν τον οποίον σέβεσθε χωρίς να τον γνωρίζετε*, αυτόν εγώ κηρύττω εις σας. Ο Θεός, ο οποίος έκαμε τον κόσμον και όλα όσα υπάρχουν εις αυτόν, αυτός υπάρχει απόλυτος κύριος του ουρανού και της γης και δεν κατοικεί εις ναούς, που τους κατασκευάζουν τα χέρια των ανθρώπων. Ούτε και υπηρετείται από τα χέρια ανθρώπων, σαν να έχη ανάγκην από κάτι. Δεν έχει ανάγκην από τίποτε, εξ αντιθέτου δε δίδει εις όλα ζωήν και αναπνοήν και όλα όσα τους χρειάζονται δια την συντήρησίν των. *Αυτός έκαμε από ένα αίμα όλα τα έθνη των ανθρώπων, να κατοικούν στο πρόσωπον της γης και ώρισε δια τον καθένα από αυτά προσδιωρισμένους καιρούς εμφανίσεως και ζωής, όπως επίσης και τα σύνορα της κατοικίας των. Τους ενεφύτευσε δε τον πόθον να αναζητούν πάντοτε τον Κυριον, μήπως και θα κατώρθωναν να τον ψηλαφήσουν και να τον εύρουν, αν και αυτός υπάρχη πολύ κοντά στον καθένα από ημάς. Διότι μέσα εις την θείαν αυτού παρουσίαν και αγαθότητα ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν, όπως και μερικοί από τους ποιητάς σας έχουν πει [σημείωση: εννοεί τον αρχαίο Έλληνα Άρατο, που μιλάει για "Δία"]. Διότι είμεθα ιδικόν του γένος, (πλασθέντες από αυτόν κατ' εικόνα αυτού και καθ' ομοίωσιν). Εφ' οσον λοιπόν είμεθα γένος του Θεού*, δεν πρέπει να νομίζωμεν ότι η θεότης είναι ομοία με χρυσόν ή με άργυρον ή με μάρμαρον, με αγάλματα δηλαδή που έχουν χαραχθή με τέχνην και σύμφωνα με τας καλλιτεχνικάς επινοήσεις του ανθρώπου. Τωρα λοιπόν ο Θεός, μακρόθυμος καθώς είναι, αφήκε τους χρόνους αυτούς της αγνοίας και ειδωλολατρίας των ανθρώπων και παραγγέλει εις όλους τους ανθρώπους πανταχού της γης να μετανοήσουν. Διότι ώρισεν ημέραν, κατά την οποίαν μέλλει να κρίνη όλην την οικουμένην με δικαιοσύνην δια μέσου ενός ανδρός, τον οποίον ο ίδιος ώρισε κριτήν και τον επρόβαλε εις όλους με αδιαφιλονίκητον απόδειξιν και κύρος, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών. » (Πράξεις των Αποστόλων ιζ΄ 22-31)

Επίσης:

«Δόξα δε από τον Θεόν, τιμή και έπαινος, ειρήνη και χαρά θα δοθή εις καθένα, που εργάζεται το αγαθόν, στον Ιουδαίον πρώτον, αλλά και στον ειδωλολάτρην· διότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός· (δεν λαμβάνει υπ’ όψιν την φυλήν και την τάξιν των ανθρώπων, αλλά την πίστιν και τα έργα των). Δι’ αυτό, όσοι ημάρτησαν, χωρίς να έχουν γνωρίσει τον μωσαϊκόν νόμον, θα καταδικασθούν εις απώλειαν, χωρίς να χρησιμοποιηθή ο νόμος ως μέτρον της κρίσεως εναντίον των· και όσοι ημάρτησαν, ενώ είχαν λάβει και εγνώριζαν τον γραπτόν, τον μωσαϊκόν νόμον, θα κριθούν επί τη βάσει του νόμου. Διότι δίκαιοι και άξιοι αμοιβής ενώπιον του Θεού δεν είναι αυτοί, οι οποίοι απλώς ακούουν και γνωρίζουν τον νόμον, αλλ’ όσοι τον τηρούν και τον εφαρμόζουν. Οταν λοιπόν εθνικοί και ειδωλολάτραι, που δεν έχουν λάβει τον γραπτόν νόμον του Θεού, πράττουν δε από έμφυτον ηθικήν παρόρμησιν όσα λέγει ο νόμος, αυτοί καίτοι δεν έχουν νόμον είναι οι ίδιοι δια τον εαυτόν των νόμος (επειδή έχουν οδηγόν την συνείδησίν των). Αυτοί αποδεικνύουν και φανερώνουν με την συμπεριφοράν των, ότι έχουν γραπτόν το έργον του νόμου μέσα εις τας καρδίας των, όταν η συνείδησίς των δίδη μαρτυρίαν και επιβεβαίωσιν εις αυτούς δια τας πράξεις των, αν είναι καλαί η κακαί, η δε διάνοια εκ παραλλήλου προς την συνείδησιν αναπτύσσει λογισμούς, οι οποίοι κατηγορούν ο ένας τον άλλον η και απολογούνται, δια την εξακρίβωσιν του καλού. (Αυτοί, λοιπόν, οι ειδωλολάτραι, οι τηρηταί του εμφύτου ηθικού νόμου, θα ανακηρυχθούν δίκαιοι εκ μέρους του Θεού) κατά την ημέραν εκείνην, κατά την οποίαν ο δίκαιος Θεός θα κρίνη τας φανεράς και κρυφάς πράξεις των ανθρώπων δια του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με το Ευαγγέλιον, το οποίον εγώ κηρύττω.» (Προς Ρωμαίους β΄10-16)

Πω, τί αιρετικός που ήταν ο Απόστολος Παύλος! Και την Αγία Γραφή, μην την διαβάζετε, γιατί θα γίνετε νεοεποχίτες!!!

================

Γράφει ο παπα-Βασίλης Σπηλιόπουλος:

"Είναι άσχετο μ’ όλα αυτά το γεγονός ότι η ίδια μαλώνει κάποιον που σκότωσε ένα κουνούπι (σελ. 134 -135); Ότι στέλνει με τα πνευματικοπαίδια (;) της χαιρετισμούς σε συγκεκριμένα δέντρα των οποίων τα κλαδιά κρατάει; Ότι λυπάται τόσο πολύ για τα φυτά που μαραίνονται και μάλιστα τα θάβει αντί να τα πετάει, όταν φυσικά δεν τα ανασταίνει, όπως στη σελ 58; Πολύ δε περισσότερο πώς είναι άσχετη η άποψή της πως αν κουρασμένοι πιάσουμε ένα δέντρο, αυτό θα μας δώσει απ’ τη δύναμή του που του δίνει ο Θεός (σελ. 134);"

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Μα δεν έχουν τα δέντρα ζωτική δύναμη; Προσέξτε. Αν ήταν Ινδουίστρια δεν θα έλεγε ότι την δύναμη τους την έχει δώσει ο Θεός, αλλά ότι την έχουν από μόνα τους κλπ.

Στην Αγία Γραφή δεν λέει ότι «Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος» (Γένεσις α΄2); Είναι αιρετικό βιβλίο η Γένεση;;;;

Ακούστε και ποια ερμηνεία δίνει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος! «‘Και Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος’. Τί εννοεί μ’ αυτό; Μου φαίνεται ότι σημαίνει πως μια ζωογόνα δύναμη ευρίσκετο εις τα ύδατα, που δεν ήταν απλώς αδρανή και αμετακίνητα, αλλά ενεργά και ζωογόνα. Γιατί, ό,τι είναι αδρανές είναι εντελώς άχρηστο, αλλά ό,τι είναι ενεργό και κινούμενο είναι χρήσιμο για πολλά πράγματα. Έτσι, για να μας διδάξει ότι αυτό το νερό, που ήταν ζωογόνος δύναμη, λέγει: ‘Και Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος’. Και αυτό δεν ελέχθη από την Αγία Γραφή χωρίς λόγο, αλλά γιατί θα μας εξιστορήσει παρακάτω, πώς τα ζώα προήλθαν από τα νερά με την εντολή του Δημιουργού των όλων» (Ομιλία Γ΄ εις την Γένεσιν, ΑΑΠ 41, 128-129)!! Τί να κάνουμε; Δεν μπορούν όλοι να είναι ορθόδοξοι σαν εκείνον που κατηγορεί την Γερόντισσα Γαβριηλία!

================

Δείτε πόσο "αιρετική" και "ινδουίστρια" ήταν και η αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, που έκανε τα ίδια με την Γερόντισσα Γαβριηλία.

«ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΘ΄

Θαυμασίων συνέχεια.

Την αγίαν Τεσσαρακοστήν δεν έτρωγε ψωμί έως το Πάσχα, ούτε άλλο βρώσιμον, ειμή μόνον ολίγα οπωρικά, και λάχανα μίαν φοράν την εβδομάδα, και νερόν ολιγώτατον.

Όθεν από την πολλήν εγκράτειαν έμεινε μόνον το δέρμα και τα κόκκαλα. Τας δε Δεσποτικάς εορτάς ηγρύπνει όλην την νύκτα, και δεν εκοιμάτο καθόλου, αλλά προσηύχετο κατά μόνας και έψαλλε. Πολλάκις έβγαινεν εις την αυλήν το μεσονύκτιον, και έκαμνε προσευχήν με πολλήν κατάνυξιν, διότι βλέπουσα τα άστρα, το κάλλος του ουρανού και το μέγεθος, εχαίρετο δοξάζουσα τον Κτίστην, που με τόσην σοφίαν τα έκαμε. Δια να μη μείνη αμάρτυρος η αρετή, ο Θεός οικονομεί μίαν μεγάλην θαυματουργίαν. Πολλάκις εις το προαύλιον, έτυχε και εβγήκε μίαν νύκτα μία αδελφή από το κελλίον ήσυχα, και βλέπει την Αγίαν, όπου προσηύχετο, χωρίς να εγγίζουν εις την γην οι πόδες της, αλλά εστέκετο εις τον αέρα δύο πήχαις επάνω. *Πλησίον της ήσαν δύο κυπαρίσσια υψηλότατα, τα οποία έκλιναν τας κορυφάς των έως την γην, και εκαρτερούσαν ούτως (ω εξαισίου τερατουργήματος!) όση ώραν η Αγία ηύχετο. Όταν δε αυτή εσηκώθη, επήγεν εις τα δύο κυπαρίσσια και τα ηυλόγησεν σταυροειδώς, και τότε υψώθησαν και αυτά και επέστρεψαν εις την στάσιν τους.* Βλέπουσα η Μοναχή τοιούτον φρικτόν και θαυμάσιον θέαμα, εφοβήθη και έτρεμε νομίζουσα φάντασμα τα βλεπόμενα, επειδή τρεις ώρας επέρασαν, όπου τα έβλεπεν. Όθεν δια να πιστωθή την αλήθειαν, έδραμεν εις το κελλίον της Αγίας, και όταν είδε ότι δεν ήτο ψέμμα, εβεβαιώθη πως δεν έβλεπε φάντασμα, αλλά αληθινόν θαυματούργημα. Πλην εφοβήθη και εις ουδένα το εφανέρωσε.

*Μετά δε μερικάς ημέρας είδαν αι Μοναχαί εις τας κορυφάς εκείνων των κυπαρίσσων, κρεμασμένα δυο μανδύλια, τα οποία εκείνη η μακάρια εις δόξαν Θεού εκρέμασεν, επειδή πολλές φορές έκλιναν τας κορυφάς, ως ελέχθη, προσκυνώντας την.* Τότε λοιπόν ηρώτα η μία την άλλην, τίς και πότε και πώς ηδυνήθη να ανέβη τόσον ύψος να δέση εκεί τα μανδύλια;

Τότε η Μοναχή όπου είδε το θαυμάσιον, το διηγήθη εις όλας, και έφριξαν από δε την χαράν τους εδάκρυσαν, και την ωνείδισαν, διότι δεν τας εξύπνησε και αυτάς να ίδωσι τοιούτον εξαίσιον θέαμα.

Μόλις το έμαθεν η Αγία, πως η άνωθεν Μοναχή τα εδημοσίευσεν, ελυπήθη και την εκανόνισε λέγουσα:

- Λοιπόν, εάν με έβλεπες να αμαρτήσω ως άνθρωπος εφανέρωνες και την αμαρτίαν μου;

Η δε έπεσεν εις την γην έμφοβος ζητούσα συγχώρησιν.

Τότε η Αγία είπε προς αυτήν και τας άλλας μετά βαρείας επιτιμήσεως: να μη τολμήση καμμία πλέον να φανέρωση τίποτε από όσα βλέπουν εις την Μονήν. Πολλά όμοια σημεία ετέλεσεν. Αμή δεν τα εφανέρωσαν, το επιτίμιον φοβούμεναι.» Πηγή: Βίος και Πολιτεία της οσίας Μητρός ημών Ειρήνης Ηγουμένης Μονής Χρυσοβαλάντου , εκ της Ιεράς Μονής Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Καρελλά Παιανίας Αττικής 1982 (σ. 51-52). (Η πρώτη έκδοση του ιδίου έργου είναι από το 1966.)

Γι' αυτό και η αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου απεικονίζεται σχεδόν πάντα με το κυπαρίσσι, που έχει στην κορυφή του το μαντήλι της.

Και δεν είναι τυχαίο ότι, όπως πληροφορούμαστε και από το βιβλίο "Η Ασκητική της Αγάπης", η Γερόντισσα Γαβριηλία είχε μεταφράσει τον βίο της συγκεκριμένης αγίας στα Αγγλικά!!!

=============

Όλη η πατερική-ασκητική γραμματεία είναι γεμάτη από τέτοιες αναφορές!!

Ακούστε τί γράφει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος!

"Τί είναι καρδία ελεήμων; Είναι να φλέγεται από αγάπη ή καρδιά για όλη την κτίση: Για τους ανθρώπους, για τα πουλιά και για τα ζώα και για τους δαίμονες και για κάθε κτίσμα. Και καθώς ό άνθρωπος τα φέρνει στη μνήμη του και τα σκέφτεται, τα μάτια του τρέχουν δάκρυα. Από την πολλή και σφοδρή συμπάθεια πού συνέχει την καρδιά του και από την πολλή εμμονή σ' αυτή την κατάσταση, μικραίνει ή καρδιά του και δεν μπορεί να υποφέρει ή να ακούσει ή να δει κάποια βλάβη ή κάτι έστω και λίγο λυπηρό να γίνεται στην κτίση. Γι' αυτό και για τα άλογα ζώα και για τους εχθρούς της αλήθειας και γι' αυτούς πού τον βλάπτουν προσεύχεται συνεχώς με δάκρυα, ζητώντας από το Θεό να τους φυλάξει και να τους συγχωρήσει. Ομοίως προσεύχεται και για τα ερπετά από την πολλή του ευσπλαχνία, πού συγκινεί την καρδιά του, υπερβαίνοντας το ανθρώπινο μέτρο και φτάνοντας στην ομοιότητα του Θεού."

Εξάλλου και η ίδια η Αγία Γραφή λέει: "δίκαιος οικτείρει ψυχάς κτηνών αυτού, τα δε σπλάγχνα των ασεβών ενελεήμονα" (Παροιμίαι Σολομώντος ιβ΄ 10). Δηλαδή ο δίκαιος λυπάται ακόμα και τα ζώα.

Είναι σαφές ότι η Γερόντισσα Γαβριηλία κινείται ακριβώς στην γραμμή των αγίων πατέρων.

Αμέθυστος