ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΕΜΒΟΛΙΑΣΤΙΚΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΟΣ

 Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας  και Λαυρεωτικής Νικόλαος σε ένα εκτενές άρθρο του υπό τον τίτλο “Πνευματική Θεώρηση του Αντιεμβολιαστικού Ιδεολογήματος”, αναλύει διεξοδικά μεταξύ αλλων την κατάσταση που βιώνουμε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, το πώς γεννήθηκε το φαινόμενο του αντιεμβολιασμού, αλλά και τις συνέπειές του στην εκκλησιαστική ζωή.

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας στο άρθρο του για το περιοδικό «Αχιλίου Πολις» της Μητρόπολης Λαρίσης σημειώνει μεταξύ άλλων «Αυτός ο γενικευμένος κλονισμός της εμπιστοσύνης προφανώς δεν άφησε ανεπηρέαστο και τον εκκλησιαστικό χώρο, αλλά δυστυχώς και μεταξύ των πιστών και θρησκευομένων, η εμπιστοσύνη προς την Ιερά Σύνοδο και τους Επισκόπους ως προς το εάν και κατά πόσον προσεγγίζουν πνευματικά την όλη κρίση η εάν έχουν συμβιβαστεί με τους κρατούντες βρίσκεται σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα. Αυτό δημιουργεί ασφαλώς και σοβαρές συνέπειες στην εκκλησιαστική ζωή, τις οποίες και οπωσδήποτε πρέπει οι αρμόδιοι προσεκτικά να αντιμετωπίσουν».

Και συνεχίζει: «Οι ναοί ως χώροι συνάξεως και συνεπώς ως χώροι υποκείμενοι στις υγειονομικές διατάξεις περί προστασίας από την επέκταση της πανδημίας, παρέμειναν για πολύ καιρό είτε κλειστοί είτε σε λειτουργία υπό ασυνήθιστα, αυστηρά και μη εκκλησιαστικώς αποδεκτά περιοριστικά μέτρα. Τα μυστήρια δημόσια αμφισβητήθηκαν η Εκκλησία αντιμετωπίσθηκε ως μία συνήθης κοινωνική οργάνωση και δέχθηκε ειρωνείες, προσβολές, κάποτε δε και ύβρεις».
«Δυστυχώς, όλο αυτό το φρόνημα, η σκλήρυνση της καρδίας και η αποξένωση από την Εκκλησία, οδήγησε πολλούς σε μία διαδικασία όχι μόνον αποδοχής αλλά και αναπαραγωγής ψευδών πληροφοριών και διαδόσεώς τους προς υπεράσπιση της δήθεν αλήθειας», καταλήγει μεταξυ άλλων συμπερασματικά ο κ. Νικόλαος.

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο του Μητροπολίτη Μεσογαίας Νικολάου

Πνευματική Θεώρηση του Αντιεμβολιαστικού Ιδεολογήματος

Αναστάσιος: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΕΜΒΟΛΙΑΣΤΙΚΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΟΣ (anastasiosk.blogspot.com)

Τὸ φαινόμενο τοῦ ἀντιεμβολιασμοῦ

 Ἂς δοῦμε λίγο πιὸ ἀναλυτικὰ πῶς γεννήθηκε αὐτὸ τὸ φαινόμενο. Ἔχουμε μιὰ πρωτοφανῆ καὶ θανατηφόρα πανδημία. Δημιουργεῖται ἕνας παγκόσμιος πανικός. Οἱ κυβερνήσεις τῶν κρατῶν, ὁ Παγκόσμιος Ὀργανισμὸς Ὑγείας καὶ οἱ σχετικοὶ φορεῖς κινητοποιοῦνται καὶ προκειμένου νὰ προστατεύσουν τὸ ἀγαθὸ τῆς ἀτομικῆς καὶ δημόσιας ὑγείας καὶ τῆς ζωῆς, λαμβάνουν μέτρα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἴσως ἐνδεδειγμένα καὶ λογικά, σίγουρα ὅμως ἀντιλαϊκὰ καὶ ἀντιοικονομικὰ. Οἱ κυβερνήσεις καὶ οἱ ἁρμόδιοι καὶ ὑπεύθυνοι φορεῖς προσπαθοῦν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν κατάσταση. Τελικά, πολὺ σύντομα, παρασκευάζονται κάποια ἐμβόλια καὶ ἀρχίζει μιὰ παγκόσμια ἐκστρατεία προώθησης τοῦ ἐμβολιασμοῦ, μὴ ὑπάρχοντος ἄλλου τρόπου ἄμυνας ἔναντι τῆς πανδημίας, μὲ σχετικὰ συνοπτικὲς καὶ μὴ συνήθεις διαδικασίες. Οἱ κυβερνήσεις προμηθεύονται ἀπὸ τὶς φαρμακευτικὲς ἑταιρεῖες τὰ ἐμβόλια, αὐτὰ διανέμονται δωρεὰν στοὺς πολίτες, οἱ ὑπανάπτυκτες χῶρες ἔχουν περιορισμένη πρόσβαση καὶ παραμένουν οὐσιαστικὰ ἀβοήθητες. Γενικά, ἡ ἐπιφυλακτικότητα ἔναντι τῶν ἐμβολίων δὲν εἶναι κάτι τὸ πρωτόγνωρο, γιὰ κάποιον ὅμως λόγο προκαλεῖται μεγάλη λαϊκὴ ἀντίδραση μὲ διάσπαρτους πυρῆνες σὲ ὅλον τὸν κόσμο, δημιουργεῖται ἕνα τεράστιο ἀντιεμβολιαστικὸ κίνημα, τὸ ὁποῖο προσπαθεῖ νὰ ἀποδομήσει ὅλην αὐτὴν τὴν ἐπιχείρηση τοῦ ἐμβολιασμοῦ, ἐπιστρατεύοντας διάφορους ἐπιστήμονες, παρουσιάζοντας διαφορετικὰ στατιστικὰ δεδομένα καὶ ἀξιοποιῶντας τὴν διαδικτυακὴ πληροφόρηση καὶ τὸ ὁποῖο θεωρεῖται ἀπὸ τὸν Παγκόσμιο Ὀργανισμὸ Ὑγείας ὡς μία ἀπὸ τὶς δέκα μεγαλύτερες ἀπειλὲς κατὰ τῆς ὑγείας.  Ἡ διάχυση τῆς πάσης φύσεως πληροφορίας εἶναι ἐντελῶς ἀνεξέλεγκτη. Συνεπῶς, ἡ δυνατότητά μας νὰ ἀντιληφθοῦμε ἀπὸ μόνοι μας τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων εἶναι πρακτικὰ ἀνύπαρκτη. Σταδιακά, καὶ κυρίως μετὰ τὴν πιεστικὴ προώθηση τοῦ ἐμβολιασμοῦ μάλιστα συχνὰ μὲ χαρακτηριστικὰ ἔμμεσης ἢ καὶ ἄμεσης ὑποχρεωτικότητος, ἀναπτύσεται μέσα ἀπὸ τὰ Μέσα Κοινωνικῆς Δικτύωσης καὶ ὄχι μόνον, μιὰ ἔντονη ἀντιπαλότητα ἀνάμεσα στοὺς ὑποστηρικτὲς καὶ στοὺς ἀρνητὲς τοῦ ἐμβολίου, μὲ ἐπίκεντρο τὴν ἀνθρώπινη ζωὴ καὶ τὴ δημόσια ὑγεία. Ὡς πολίτες ἀγωνιοῦμε γιὰ τὴν ὑγεία καὶ τὴ ζωή μας καὶ προσπαθοῦμε, σεβόμενοι τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη καὶ τὶς ὑποδείξεις τῶν ἁρμοδίων, ἀνάλογα νὰ συμμορφωθοῦμε. Κάποιοι ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν ἐνημερωνόμαστε σωστά, ὅτι ὑπάρχει προσπάθεια παραπλάνησής μας ἢ σχέδιο ἀπειλῆς κατὰ τῆς ζωῆς μας ἢ πολὺ περισσότερο σταδιακῆς ὑφαρπαγῆς καὶ περιορισμοῦ τῆς ἐλευθερίας μας (χρήση προστατευτικής μάσκας, lockdown, ἰχνηλάτηση ἐμβολιασμένων, πιστοποιητικὰ7 ) καὶ ὅτι τὰ διάφορα συστήματα ἐξουσίας ἠθελημένα ἢ ἀθέλητα συμπορεύονται στὴν μεταμόρφωση τῆς κοινωνίας σὲ παγκόσμια φυλακή, πολὺς δὲ λόγος γίνεται γιὰ τὴ «Νέα Ἐποχὴ» ἢ τὴν λεγόμενη «Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση», δηλαδὴ τὴ δημιουργία ἑνὸς ἐντελῶς διαφορετικοῦ ἀπὸ τὸ γνωστὸ σήμερα τοπίου κοινωνικῆς ζωῆς. Ὅλα αὐτὰ σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ παγκόσμια κοινωνία φαίνεται πὼς χειραγωγεῖται ἀπὸ σκοτεινὲς δυνάμεις καὶ κινεῖται πάνω σὲ ἄξονες ποὺ εἴτε ἀδιαφοροῦν εἴτε καὶ ἀπορρίπτουν τὸν Θεό, πολλῷ μᾶλλον τὸν Χριστό, ὅπως τὸν πιστεύει, τὸν γνωρίζει καὶ τὸν κηρύσσει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Δίπλα σὲ αὐτά, ἀκούγονται φωνὲς ὅτι τὰ συμφέροντα κάποιων ὀλίγων καὶ οἱ ἄνομες σκοπιμότητές τους παραβλέπουν ἠθικὲς ἀντιστάσεις καὶ στὴν οὐσία ἀποβλέπουν στὴν πολεμικὴ κατὰ τῆς πίστεως. Συνεπῶς τὸ ὅλο θέμα λαμβάνει καὶ πνευματικὲς διαστάσεις. Ἐργαλεῖο στὴν ὅλη αὐτὴ ὕποπτη προσπάθεια ἰσχυρίζονται πὼς εἶναι τὸ ἐμβόλιο, τὸ ὁποῖο καὶ θεωρεῖται τὸ κλειδὶ προκειμένου νὰ ἀνοίξει ἡ πόρτα τῶν μεγάλων σκοτεινῶν ἀλλαγῶν. Τὸ θέμα πλέον, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὑγεία μας, εἶναι μήπως κινδυνεύει ἡ ἐλευθερία μας καὶ φυσικὰ ἡ ψυχή μας. Χάνουμε τὴν εἰρήνη μας, βλέπουμε σύγχυση γύρω μας, ἀναζητοῦμε στήριγμα. Ὅλα τὰ ἐφαρμοζόμενα μέτρα, καὶ ἡ ὁριζόντια παγκόσμια ὑποχρεωτικότητα, καὶ ὁ ψηφιακὸς ἔλεγχος, καὶ τὰ τεράστια οἰκονομικὰ κέρδη ὀλίγων, καὶ ἡ χρήση τῶν νέων γενετικῶν τεχνολογιῶν (mRNA), δημιουργοῦν ἔντονα ἀρνητικὰ αἰσθήματα8, καθὼς μάλιστα συνδυάζονται εἴτε μὲ γενικευμένη σὲ παγκόσμια κλίμακα νομιμοποίηση γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου ἠθικῶν παρεκτροπῶν (ἀμβλώσεις, εὐθανασία, ἐπιλογὴ φύλου, ὁμοφυλοφιλία κ.λπ.), εἴτε μὲ τὴν ἀποχαύνωση, παντελῆ σιωπή, παθητικὴ ἀνεκτικότητα, εἴτε μὲ τὴν συμβιβαστικὴ καὶ ἐκκοσμικευμένη ἀντίληψη, τὴν ἀφελῆ ὑποδούλωση σὲ κάθε πρόταση εὐκολίας καὶ ἀνέσεως, εἴτε καὶ μὲ τὴν ἀπουσία προφητικοῦ λόγου ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ περιγραφὴ αὐτὴ τοῦ κόσμου παραπέμπει σὲ βιβλικὲς ἀναφορὲς περὶ τῶν ἐσχάτων («συνοχὴ ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου»9, «πλὴν ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;»10, Χάραγμα Ἀποκαλύψεως11 κ.λπ.), πρᾶγμα ποὺ δίνει πλέον ἔντονη θρησκευτικὴ διάσταση στὸ ὅλο θέμα

Πνευματικὴ ἀνάλυση τῶν ἐξελίξεων 

Ὅπως ἀρχικὰ εἶχε δηλώσει ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, καὶ ὅπως ἡ κοινὴ λογικὴ ὑπαγορεύει, τὸ θέμα τοῦ ἐμβολιασμοῦ εἶναι στὴ φύση του ὑγειονομικὸ καὶ ἰατρικὸ καὶ ὄχι ἐκκλησιαστικό. Ἡ ἐξέλιξη ὅμως καὶ ἡ διαχείριση τῆς πανδημίας, καθὼς φαίνεται ἐκ τῶν προαναφερθέντων, τὸ ἀνέδειξαν καὶ σὲ πνευματικό. Στὴν ὅλη συζήτηση γιὰ τὰ περιοριστικὰ μέτρα καὶ τὰ ἐμβόλια ἐνεπλάκησαν Σύνοδοι, πατριάρχες, ἐπίσκοποι, γεροντάδες, θεολόγοι καὶ γράφηκαν ὄχι λίγα θεολογικοῦ ὑποβάθρου κείμενα, μὲ ἐντελῶς ἀντιδιαμετρικὲς ἀπόψεις καὶ μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων. Ἔτσι ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ ἔχουμε τοὺς ἐπίσημους ἐκκλησιαστικοὺς φορεῖς οἱ ὁποῖοι ὑποστήριξαν τὰ διάφορα μέτρα καὶ τὸν ἐμβολιασμό, κυρίως στὴν βάση τῆς προστασίας τοῦ ἀγαθοῦ τῆς ὑγείας καὶ τῆς ἀμοιβαίας προφύλαξης ἀπὸ τὴ μεταδοτικότητα τοῦ κορωνοϊοῦ ὡς ἔκφραση ἀγάπης, ἀπὸ δὲ τὴν ἄλλη αὐτοὺς ποὺ συντάχθηκαν μὲ τοὺς ἀντιεμβολιαστὲς καὶ ἀρνητὲς τῶν μέτρων γιὰ τοὺς λόγους ποὺ προαναφέραμε. Τελικῶς, ἡ ὅλη κατάσταση διαμορφώνει ἕνα κλῖμα ἀναδυόμενου ἐκκλησιαστικοῦ σχίσματος, ὄχι στὸ ἐπίπεδο τῶν ἐπίσημων ἐκκλησιαστικῶν ὀργάνων, ἀλλὰ στὴ βάση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ὅπως καὶ μιᾶς κυοφορούμενης πλάνης ποὺ ἡ μία ἐκ τῶν δύο πλευρῶν ἔχει. Αὐτὸ φαίνεται πὼς εἶναι τὸ μεγάλο πρόβλημα ποὺ καλούμαστε τώρα ὡς Ἐκκλησία νὰ ἀντιμετωπίσουμε, πρόβλημα μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν πανδημία, ὀξύτερο ἀπὸ τὸ ἐμβόλιο, τὸ ὁποῖο μάλιστα καθ’ ὅλες τὶς ἐνδείξεις καὶ θὰ ἀφήσει γιὰ χρόνια τὸ βαθὺ ἀποτύπωμά του

ι) Αὐτονόμηση ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο καὶ τὴν Ἐκκλησία 

Τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα εἶναι ἡ αὐτονόμηση καὶ ἡ διαφοροποίηση ἀπὸ τὶς συστάσεις τῆς θεσμικῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ τὸ σῶμα τῶν ἐπισκόπων, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν οἰκουμενικὴ ὁμοφωνία τῶν Ὀρθοδόξων Συνόδων. Ἡ Σύνοδος δὲν ζήτησε ὑπακοὴ σὲ συγκεκριμένες θέσεις, ἀλλὰ ἔκανε σαφεῖς συστάσεις καὶ ἔδωσε κατευθύνσεις στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ποὺ περιμένει ὡς κιβωτὸς τῆς σωτηρίας καὶ τῆς ἀναλογεῖ εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη ὅλων στὸ ὅτι ἐπιτελεῖ τὴν ἀποστολή της, ποὺ εἶναι νὰ διακρίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου καὶ νὰ ποιμαίνει ἀναλόγως τὸν λαὸ τού Θεοῦ. Ἡ συμμόρφωση πρὸς τὶς κατευθύνσεις της, χωρίς ἐπιφυλάξεις, εἶναι αὐτονόητη, ἔστω καὶ ἂν κάποιος δυσκολεύεται νὰ κατανοήσει τὶς ὁδηγίες της. Ἡ βασικὴ θέση τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας δὲν ἦταν μιὰ θεωρία ὑπὲρ τοῦ ἐμβολιασμοῦ. Ἀρχικὰ ἦταν μία σύσταση, μὲ παράλληλη δήλωση ὅτι τὸ συγκεκριμένο ὑγειονομικὸ θέμα δὲν ἀποτελεῖ ἁρμοδιότητά της οὔτε ἔχει θεολογικὲς διαστάσεις, καθὼς δὲν προσβάλλει καθ’ οἱονδήποτε τρόπο τὴν πίστη οὔτε προσκρούει σὲ ἀρχὲς Ὀρθόδοξης ἠθικῆς. Αὐτὸ στὸ ὁποῖο ἐπέμεινε ἦταν ὁ σεβασμὸς ὅλων στὴν ἀνάγκη προστασίας τῆς δημόσιας ὑγείας καὶ στὶς ὑποδείξεις τῶν ἁρμοδίων φορέων στὸ πλαίσιο τῆς διδασκαλίας της καὶ σαφῶς ἀρνήθηκε τὴν θρησκειοποίηση τοῦ ἀντιεμβολιασμοῦ ὡς ἐπικίνδυνη πλάνη. Τὸ νέο ὀλίσθημα αὐτῶν ποὺ παρασύρθηκαν ἦταν ὅτι πίστεψαν πὼς αὐτὸς ποὺ βρίσκεται σὲ πλάνη εἶναι ἡ Σύνοδος καὶ αὐτὸ τραυμάτισε τὴν σχέση τους μαζί της καὶ ἀπὸ κρινόμενοι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἔγιναν κριτὲς της. Μέσα στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα δημιουργήθηκε ἕνας πυρήνας πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἄσκησαν πολεμικὴ κριτικὴ καὶ δημόσια ἀμφισβήτησαν τὸ περιεχόμενο τῶν συνοδικῶν ἐγκυκλίων καὶ συστάσεων, μὲ φρόνημα ἀνυπακοῆς καὶ μὴ ἐμπιστοσύνης, ἔφτασαν μάλιστα νὰ καταγγείλουν τὴν ὑπεύθυνη Ἐκκλησία γιὰ αἵρεση καὶ προδοσία, θεωρῶντας τοὺς ἑαυτούς τους ὁμολογητὲς καὶ ὑπερασπιστὲς τῆς ἀλήθειας. Ἀκόμη καὶ συμπαγεῖς ἀδελφότητες ἔχασαν τὴν συνοχὴ καὶ ὁμοψυχία τους, καθὼς μοναχοὶ ἀρνήθηκαν νὰ ἀκολουθήσουν τὶς συστάσεις τῶν ἡγουμένων, γεροντάδες καὶ ἱερεῖς τῶν ἐπισκόπων, πνευματικοὶ αὐτονομήθηκαν διαφοροποιούμενοι ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ κηρύττοντες ἀλλότρια. Ἐδῶ λοιπὸν ἐντοπίζεται ἕνα σοβαρὸ πνευματικὸ πρόβλημα. Ὅλοι καταλαβαίνουμε ὅτι ὡς πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ σταθερά μας εἶναι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος καὶ ἡ σχέση τοῦ Ἐπισκόπου μας μὲ αὐτήν. Αὐτὴ εἶναι ἡ κιβωτὸς καὶ ὁ ἐγγυητὴς τῆς σωτηρίας μας. Αὐτοὺς μᾶς χάρισε ὁ Θεός. Ἐὰν αὐτὴ ἡ σχέση χαθεῖ, τότε μένουμε γυμνοὶ μὲ μόνη τὴν γνώμη μας ἢ τὶς αὐθαίρετες ἀπόψεις κάποιου γέροντος, ποὺ ἡ ὑποκειμενικὴ κρίση μας ἢ ἡ κρίση ὁμοϊδεατῶν μας τὸν θεωρεῖ «φωτισμένο», «προφήτη» καὶ «ἅγιο». Στὴν περίπτωση αὐτὴν ἔχουμε ἤδη χάσει τὴν σχέση μὲ τὸν Ἐπίσκοπο καὶ τὴν Σύνοδο. Χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε ἀποσχισθήκαμε κατὰ φρόνημα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Δυστυχῶς, καλλιεργεῖται μία ἀντίληψη, ἴσως καὶ πεποίθηση, ὅτι οἱ ἐπίσκοποι ἔχουν συμβιβασθεῖ, ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸν θρόνο τους καὶ μόνον, προκρίνουν τὴν ὑγεία ἔναντι τῆς πίστεως καὶ ὁμολογίας, ἀδυνατοῦν πλέον νὰ διακρίνουν τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, δὲν μᾶς καθοδηγοῦν σωστά, δὲν ἐμπνέουν, ἔχουν ἐκκοσμικευθεῖ καὶ κατ’ οὐσίαν προδίδουν τὴν πίστη καὶ γι’ αὐτὸ δὲν τοὺς ἐμπιστευόμαστε. Ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὸ συνέβαινε μὲ κάποιους ἢ καὶ μὲ τοὺς περισσότερους τῶν ἐπισκόπων, ἀπὸ μόνο του δὲν θὰ ἦταν ἱκανὸ νὰ παρασύρει τὸ σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, διότι αὐτὸ δὲν τὸ ὁδηγεῖ ἡ ἐπισκοπικὴ πλειοψηφία, οὔτε οἱ ἱκανότητές τους, οὔτε τὸ ἀλάθητο τῶν ἀποφάσεών τους, οὔτε ἀκόμη καὶ οἱ ἀρετές τους, ἀλλὰ ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Στὴν οὐσία, ὅλα αὐτὰ σημαίνουν ὅτι ἡ Σύνοδος ἔπαυσε νὰ εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἢ ἔχει πλήρως ἐκτραπεῖ ἀπὸ τὴν ἀποστολή της καὶ συνεπῶς δικαιούμεθα καὶ πρέπει νὰ ἀποστασιοποιηθοῦμε καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν δρόμο μας κατὰ συνείδησιν. Κάτι τέτοιο ὅμως προφανῶς ἀποτελεῖ ἐκκλησιολογικὴ πλάνη, «χείρονα τῆς πρώτης».  Ἡ ἀλήθεια δὲν φαίνεται ἀπὸ τὸ ἐὰν καὶ κατὰ πόσον ἔχουμε δίκιο ἢ ἡ ἄποψή μας εἶναι ἡ ὀρθή, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἐὰν παραμένουμε ἑνωμένοι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Το τραγικὸ εἶναι ὅτι παράλληλα, τὸν τελευταῖο καιρό, ὑπάρχει μία ἐνορχηστρωμένη προσπάθεια ἀποδόμησης τοῦ κύρους τῆς Συνόδου καὶ τῶν ἐπισκόπων καὶ ἀπὸ κοσμικοὺς φορεῖς, κάτι ποὺ ἐνισχύει κατὰ κάποιον τρόπο ὅλη τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴ ἀτμόσφαιρα. Τελικῶς, κατ’ οὐσίαν συμπορεύονται στὴν ἀμφισβήτηση τῆς Συνόδου οἱ ἀπροκάλυπτοι ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὰ ἀνυπότακτα τέκνα της. Ἔτσι φτάσαμε στὴ σημερινὴ κατάσταση ποὺ ὅλοι βιώνουμε: διχασμός, ἀντιπαλότητες, πολυφωνία, ἐντάσεις, μηνύσεις, ἐχθρότητα. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, στὸ περίφημο σύγγραμμά του ΚΛΙΜΑΞ, προτρέπει νὰ ὑπακούουμε πρὸς τοὺς πνευματικῶς ἡγουμένους μας, ἔστω καὶ ἂν μερικὰ προστάγματά τους φαίνονται ἐπιζήμια στὴν ψυχή μας, διότι τότε ἀκριβῶς δοκιμάζεται ἡ πίστη μας πρὸς αὐτοὺς μέσα στὸ χωνευτήρι τῆς ταπεινώσεως. Τὸ γνώρισμα τῆς τελείας ἐμπιστοσύνης εἶναι αὐτό· ἐνῷ βλέπομε πράγματα ἀντίθετα ἀπὸ ὅ,τι περιμένουμε, ὑποτασσόμεθα ἀδίστακτα σὲ ἐκείνους ποὺ μᾶς προστάζουν. 38 37 Ματθ. 27, 64. 38 «Πιστευτέον ἀμερίμνως τοῖς ἐν Κυρίῳ τὴν ἡμῶν ἀναδεξαμένοις ἐπιμέλειαν, κἂν ἐναντία τινὰ τῷ δοκεῖν καὶ τῇ σωτηρίᾳ ἡμῶν ἐναντιούμενα ἐπιτάττωσι· τότε γὰρ ἡ πρὸς αὐτοὺς ἡμῶν πίστις, ὡς ἐν χωνευτηρίῳ ταπεινώσεως, δοκιμάζεται· τοῦτο γὰρ πίστεως ἀληθεστάτης γνώρισμα, τὸ τὰ ἐναντία τῶν ἐλπιζομένων γινόμενα θεωροῦντας, τοῖς προστάττουσι πείθεσθαι ἀδιστάκτως», Ἰωάννου Σιναΐτου, ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος Δ΄, «Περὶ τῆς μακαρίας καὶ ἀειμνήστου ὑπακοῆς», παρ. 104.  Ἀκόμη τονίζει ὅτι ἐκεῖνος ποὺ στὶς συζητήσεις ἐπιθυμεῖ νὰ ἐπιβάλλει τὴν γνώμη του, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ὀρθή, ἂς γνωρίζει ὅτι νοσεῖ ἀπὸ τὴν νόσο τοῦ διαβόλου (δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια).  Παράλληλα, ἐνῶ προσευχόμαστε γιὰ τὸν Ἐπίσκοπο «νὰ ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας τοῦ Θεοῦ», ἐνῶ κανονικὰ αὐτὸς ὡς «ἡγούμενος ἀγρυπνεῖ ὑπὲρ τῶν ψυχῶν μας ὡς λόγον ἀποδώσων»,  ἐνῶ ἀποστολή του εἶναι νὰ εἶναι πατὴρ καὶ ὁδηγός, ἐνῶ οἱ ἀκολουθίες γίνονται στὸ ὄνομά του καὶ αὐτὸς μόνος μνημονεύεται, ἐνῶ αὐτὸς χειροτονεῖ, δίδει τὴν ἀξία τῆς πνευματικῆς πατρότητος καὶ ἀναθέτει ἁρμοδιότητες, ἀναπτύσσεται μία ἀντίληψη ὅτι αὐτός, ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιποι συνεπίσκοποί του, δὲν εἶναι συνεπὴς στὴν ἀποστολή του, δὲν τοῦ ἀξίζει ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὰ πνευματικὰ θέματα, τὸν κρίνουμε καὶ διαφωνοῦμε μὲ τὴν στάση του καὶ ἡ σχέση μας μαζί του κλονίζεται. Ἐνῶ αὐτὸς ἐκχωρεῖ τὴν ἐντολὴ τοῦ πνευματικοῦ, ἐνίοτε οἱ πνευματικοὶ δὲν τὸν ἀναγνωρίζουν ὡς πνευματικό. Ἐνδεχομένως θεωροῦμε ὅτι εἶναι σὲ πλάνη ἢ καὶ ἔχει προδώσει τὴν πίστη (!). Καὶ αὐτὸ γιὰ ὅλους τοὺς ἐπισκόπους. Ἔτσι ὅμως κτίζουμε αὐτοπεποίθηση καὶ δημιουργοῦμε σέκτες ἐκτὸς τοῦ «θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας», τῆς θεσμικῆς ἱεραρχίας της. Καὶ ἐδῶ τὸ ἐρώτημα εἶναι μὲ τὶ καὶ μὲ ποιόν ἀντικαθιστοῦμε τὸν Ἐπίσκοπό μας. Μήπως μὲ ἐξωθεσμικὴ ὑπακοή; Μήπως κατὰ βάθος μὲ τὸν ἑαυτό, τὴν γνώμη καὶ τὶς ἀπόψεις μας ὁ καθένας; Μήπως τὸν καταργοῦμε; Καὶ τότε γιατὶ τὸν μνημονεύουμε; γιὰ νὰ μετανοήσει καὶ νὰ συμφωνήσει μαζί μας ἢ γιὰ νὰ τὸν φωτίζει πάντοτε ὁ Θεὸς καὶ νὰ δείχνει τὸν δρόμο μας; Καὶ ἐπίσης πῶς μετανοοῦμε, ὅταν ἀπὸ κρινόμενοι γινόμαστε κρίνοντες καὶ μάλιστα τὴν Σύνοδο;

ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΨΑΞΑΜΕ ΑΛΛΑ ΤΥΠΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑΜΕ: ΕΓΩ ΤΑΡΖΑΝ ΕΣΥ ΤΖΕΙΝ. ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΟΡΙΑ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΗΧΗΣΗ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΞΑΤΕ ΜΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ. ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΚΥΡΙΑΚΟ ΣΩΜΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΥΠΑΡΧΕΤΕ, ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΝΤΥΜΕΝΟ ΤΑ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ, ΟΠΩΣ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΡΑΣΟΥ ΤΟΥ. Η ΥΠΑΚΟΗ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΔΩΡΙΖΕΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, Ο ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ. ΜΠΟΡΕΙ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΚΛΗΡΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΕΣΤΩ; Ο ΚΛΗΡΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΕΝΕΚΕΝ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ, ΟΠΩΣ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΔΙΑΚΟΝΟΙ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ. ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΕ ΜΑΣΚΕΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΣΠΑΣΜΟ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΑΙΤΕΙΤΕ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ ΣΑΣ.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝΕΚΕΝ ΙΕΡΟΒΙΟΛΟΓΕ. ΓΙΑ ΔΕΣ:

AΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ, ΛΟΓΟΣ Α’

                                               Κεφάλαιον Α

     Επειδή πρώτιστον ημίν τοις Χριστιανοίς και πάντων αναγκαιότατον ειδέναι την ευσέβειαν και ταύτην ασπάζεσθαι και ταύτη συζήν και ζωής τής παρούσης συνεκδημείν, άξιόν εστι πιστεύειν και ομολογείν και κηρύττειν ημάς, ότι Θεός είς εστιν, ήγουν μία θεότης, ουσία άναρχος, ατελεύτητος, αιώνιός τε και προαιώνιος, αγέννητος, άκτιστος, άτρεπτος, αναλλοίωτος, ακατάληπτος, απερινόητος, απερίγραπτος, απλούς, ασύνθετος, ασώματος, αναφής, αόρατος, εν τρισί τελείαις ταις υποστάσεσι, τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι. Άρρητον ουν το Θείον και ακατάληπτον· «ουδείς γαρ επιγινώσκει τον Πατέρα, ει μη ο Υιός· ουδέ τον Υιόν, ει μη ο Πατήρ». Και το Πνεύμα δε το άγιον ούτως οίδε τα του Θεού, ως το πνεύμα ανθρώπου οίδε τα εν αυτώ. Μετά δε την πρώτην και μακαρίαν φύσιν ουδείς έγνω ποτέ τον Θεόν, ει μη ώ αυτός απεκάλυψεν· ουκ ανθρώπων μόνον, αλλ’ ουδέ τών υπερκοσμίων δυνάμεων. Ουκ αφήκε μέντοι ημάς ο Θεός εν παντελεί αγνωσία. Πάσι γαρ η γνώσις τού είναι Θεόν υπ’ αυτού φυσικώς εγκατέσπαρται. Και αυτή δε η κτίσις και η ταύτης συνοχή τε και κυβέρνησις, το μεγαλείον τής θείας ανακηρύττει φύσεως. Και δια νόμου μεν και προφητών πρότερον, έπειτα δε και δια του Μονογενούς αυτού Υιού, Κυρίου δε και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού κατά το εφικτόν ημίν, την εαυτού εφανέρωσε γνώσιν.

      Πάντα τοίνυν τα παραδεδομένα ημίν δια τε νόμου και προφητών και αποστόλων δεχόμεθα και γινώσκομεν και ομολογούμεν, ουδέν περαιτέρω τούτων επιζητούντες. Αδύνατον γαρ παρά τα θειωδώς υπό τών θείων λογίων τής τε Παλαιάς και Καινής Διαθήκης ημίν ειρημένα ειπείν τι περί Θεού ή όλως εννοήσαι. Ότι μεν ούν εστι Θεός, τοις μεν τας αγίας δεχομένοις Γραφάς, την Παλαιάν τε και Καινήν Διαθήκην φημί, ουκ αμφιβάλλεται, ουδέ τοις των Ελλήνων πλείστοις. Ως γαρ έφημεν, η γνώσις τού είναι Θεόν φυσικώς ημίν εγκατέσπαρται. Επειδή δε τοσούτον ίσχυσεν η του Πονηρού κακία κατά τής τών ανθρώπων φύσεως, ώστε καί τινας εις το αλογώτατον και πάντων τών κακών κάκιστον καταγαγείν τής απωλείας βάραθρον, το λέγειν μη είναι Θεόν (ών την αφροσύνην εμφαίνων ο προφήτης έφη Δαβίδ· «είπεν άφρων εν καρδία αυτού, ουκ έστι Θεός»). 

     Οι μεν του Κυρίου μαθηταί και απόστολοι τω παναγίω φωτισθέντες Πνεύματι και τη αυτού δυνάμει και χάριτι τας θεοσημίας εργαζόμενοι, τη των θαυμάτων σαγήνη προς το φως της θεογνωσίας, εκ του βυθού τής αγνωσίας αυτούς ζωγρούντες, ανήγαγον. Ομοίως και οι τούτων τής τε χάριτος και της αξίας διάδοχοι ποιμένες τε και διδάσκαλοι την φωτιστικήν τού Πνεύματος χάριν δεξάμενοι, τη τε των θαυμάτων δυνάμει, τω τε λόγω τής χάριτος τους εσκοτισμένους εφώτιζον και τους πεπλανημένους επέστρεφον. Ημείς δε οι μήτε τών θαυμάτων, μήτε το της διδασκαλίας δεξάμενοι χάρισμα (αναξίους γαρ εαυτούς τη προς τας ηδονάς προσπαθεία πεποιήκαμεν), φέρε ολίγα παρά τών δεδομένων ημίν υπό τών υποφητών τής χάριτος περί τούτου διαλεξώμεθα, τον Πατέρα και τον Υιόν και το Πνεύμα το άγιον επικαλεσάμεν.......... 

ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟΥΣ, ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ. ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΝ  ΑΛΗΘΕΥΕΙ ΟΤΙ  ΣΠΟΥΔΑΣΕΣ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΣΤΗ NASA, ΜΑΛΛΟΝ ΤΟΤΕ ΕΜΑΘΕΣ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΟΡΥΦΟΡΟΥΣ ΤΗΣ. ΔΕΝ ΩΦΕΛΕΙΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ.

 Στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου Και­σαρείας βρίσκουμε όλες τις απαντήσεις, ας τις ακούσουμε παρακαλούμε με προσοχή, για να τελειώνουμε μια και καλή με τις διαστροφές της πίστεως μας: Γ, κγ, 23 και συνέχεια…

«Όταν απέθανε ο Τύραννος, τότε ο Ιωάννης ο Απόστολος επέστρεψε από την νήσο Πάτμο εις την Έφεσον, παρακα­λούμενος δε μετέβαινε και εις τα πλησιόχωρα μέρη των Εθνικών, αλλού μεν για να εγκαταστήσει Επισκόπους, αλ­λού δε δια να οργανώσει ολοκλήρους Εκκλησίας, και αλλού δια να χειροτονήσει κάποιον από τους επισημανθέντας υπό του Πνεύματος. Ελθών λοιπόν εις την Σμύρνην προσέβλε­ψεν εις το τέλος εις τον εκεί εγκατεστημένον επίσκοπον και δεικνύων νεανίσκον δυνατόν εις το σώμα, ωραίον εις την εμφάνισιν και θερμόν εις την ψυχήν είπε: Tούτον σου ανα­θέτω με πάσαν φροντίδα έχων μάρτυρας την Εκκλησίαν και τον Χριστόν. Αφού δε εκείνος εδέχθη και υπεσχέθη τα πάν­τα, πάλιν είπε τα ίδια και όρισε τους Ιδίους μάρτυρας. Έπει­τα απέπλευσεν εις την Έφεσον.

Έπειτα από καιρόν παρουσιάσθη ανάγκη να καλέσουν εκ νέου τον Ιωάννην. Ούτος δε, αφού ερρύθμισε τα άλλα χάριν των οποίων μετέβη είπεν: εμπρός, ω επίσκοπε, απόδωσε εις ημάς την παρακαταθήκην την οποίαν εγώ και ο Χριστός ανεθέσαμεν εις σε με μάρτυρα την Εκκλησίαν της οποίας προΐστασαι. Τον νεανίσκον απαιτώ και την ψυχήν του αδελ­φού. Στενάξας εκ βαθέων ο γέρων επίσκοπος είπεν: Eκείνος έχει αποθάνει. πώς και με ποίον θάνατον; Απέθανεν εις Θε­όν, διότι κατήντησε πονηρός και ληστής, τώρα δε αντί της Εκκλησίας έχει καταλάβει το όρος με ένοπλον συμμορίαν ομοίων του.

Σχίσας το ένδυμα του ο απόστολος και κτυπήσας την κεφαλήν με μέγαν θρήνον είπε: Καλόν φύλακα της ψυχής του αδελφού άφησα. Αλλά ας μου δοθεί αμέσως εις ίππος και εις οδηγός εις τον δρόμον. Ελθών λοιπόν εις τον τόπον εκείνον, τον επανέφερεν εις την Εκκλησίαν μεσιτεύων εκεί με αφθόνους ευχάς, συναγωνιζόμενος μαζί του εις συνεχείς νηστείας, γοητεύων δε την σκέψιν του με ποικίλας σειρήνας λόγων, δεν ανεχώρησε, πριν τον επανασυνδέση με την Εκ­κλησίαν, δίδων μέγα παράδειγμα μετανοίας αληθινής και μέγα γνώρισμα παλιγγενεσίας, τρόπαιον ορατής αναστάσε­ως!»