Η ανθρωπότητα μειώθηκε σε έναν αστερίσκο

 του Marcello Veneziani

Η παγκόσμια ηγεμονία της βλακείας ξεσήκωσε επιτέλους έναν υπαινιγμό εξέγερσης και σε εμάς. Ορισμένοι διανοούμενοι, με επικεφαλής τον γλωσσολόγο Massimo Arcangeli και τον επίτιμο πρόεδρο της Accademia della Crusca, Francesco Sabatini, εξεγέρθηκαν επιτέλους με μια δημόσια έκκληση ενάντια στη μαζική προσπάθεια εισαγωγής στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, σε θεσμικές γλώσσες και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τού αστερίσκου, τού e ανάποδα, το ο διαγραμμένο, ή για να το θέσω εν συντομία: το schwa για την προστασία του lgbtq+. Δεν είναι ο φορολογικός κώδικας ενός ερμητικού ρομπότ αλλά είναι δύο αρκτικόλεξα που θεωρούνται ιερά, ανέγγιχτα, γιατί στοχεύουν στην εξουδετέρωση των φύλων και την ελεύθερη διέλευση από το αρσενικό στο θηλυκό και πάλι πίσω, γιά να σταματά σε όλους τους ενδιάμεσους και περιφερειακούς σταθμούς - όπως θέλεις, όπως επιθυμείς.

Σύμφωνα με το νέο Παράφρονα Κανόνα, οι λέξεις πρέπει να αποσεξουαλιστούν, δηλαδή να τις απελευθερώσουν από την τελική τους κατάληξη, να τις κάνουν τελικά απροσδιόριστες, απαλλαγμένες από κάθε σεξιστική κυριαρχία. Nέες μορφές ευνουχισμού ή ζώνης αγνότητας που εφαρμόζονται στο λεξικό και στον κόσμο που περιγράφουν, για την εξάλειψη των γεννητικών οργάνων και της «φυσικής» ποικιλομορφίας του. Η ιδανική αποστολή που ζωντανεύει τη σταυροφορία του αστερίσκου και του ανεστραμμένου e είναι «να γίνει η ιταλική γλώσσα πιο περιεκτική και λιγότερο συνδεδεμένη με την ανδρική κυριαρχία». Αλλά μου φαίνεται ότι μια τέτοια γλώσσα δεν είναι περιεκτική για κανέναν, διότι  αποκλείει την πραγματική και φυσική ανθρωπότητα. Τόσο στην ανδρική όσο και στη γυναικεία πλευρά, χωρίς να προσθέτει τίποτα σε τρίτου τύπου σεξουαλικούς προσανατολισμούς.

Το πιο τρομερό είναι ότι η πρωτοπορία/εμπροσθοφυλακή  της μαχητικής άνοιας, το εργαστήριο αυτού του σουρεαλιστικού φυλλαδίου, δεν είναι το τμήμα κάποιας εξτρεμιστικής και ριζοσπαστικής ομάδας, αλλά το μέρος όπου ο πολιτισμός, η ελεύθερη ευφυΐα και η έρευνα πρέπει να νιώθουν σαν στο σπίτι τους: σε πανεπιστημιακούς διαγωνισμούς, σε επιτροπές εθνικών επιστημονικών προσόντων, αυτοί οι κωδικοί έχουν ήδη εγκριθεί, οι οποίοι αποδίδονται προσωρινά με ένα τελικό 3, όπως ο καθηγητής3, περιμένοντας να εισαχθεί το schwa στα πληκτρολόγια των Η/Υ και των smartphones, επειδή η τεχνολογία καθυστερεί και είναι βασικά συντηρητική και αντιδραστική, όπως η γλώσσα, η ιστορία και η φύση. Διαβάζοντάς το με αυτόν τον τρόπο φαίνεται ήδη σαν μια νίκη της γραφειοκρατίας έναντι της πραγματικής γλώσσας. Aλλά αν προσθέσετε αυτή τη σοβιετική, κινεζική πινελιά που στόχευε στη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου, ή μάλλον ενός νέου ανθρώπου3 και μιας νέας ανθρωπότητας*,τότε καταλαβαίνεις σε ποιο άσυλο/φρενοκομείο τριγυρνάμε.

Οι υπογράφοντες του εγγράφου σημειώνουν ότι αυτή η πολλοστή πολιτικά ορθή τρέλα δεν θα μπορούσε ποτέ να εφαρμοστεί στην ιταλική γλώσσα με συστηματικό τρόπο και κινδυνεύει να βλάψει «αυτούς που πάσχουν από δυσλεξία και άλλες νευροτυπικές παθολογίες». Έχω την εντύπωση ότι εκτός από το ότι βλάπτει όσους υποφέρουν από αυτές τις παθολογίες, η μαχητική χρήση αυτής της μη γλώσσας, χειρότερης από την οργουελιανή νεογλώσσα, γεννά αυτές τις παθολογίες. Για τους υπογράφοντες, μεταξύ των οποίων ο γλωσσολόγος Luca Serianni, ο φιλόσοφος Massimo Cacciari, η Edith Bruck, ο Alessandro Barbero και άλλοι, είναι η επιβολή μιας μειοψηφίας «σε μια ολόκληρη κοινότητα ομιλητών και συγγραφέων», «επαναφέροντας αιώνες γλωσσικής και πολιτισμικής εξέλιξης». Αλλά εκτός από τη βία κατά της τρέχουσας γλώσσας και της ιστορικής της διαδρομής, ο αστερίσκος και οι αρειανοί αδερφοί του θέλουν να καταργήσουν την πραγματικότητα, με τις φυσικές και γενετικές, αλλά και ιστορικές, αστικές και πολιτισμικές διαφορές της. Περαιτέρω κακόφωνη τρέλα είναι η προσπάθεια αλλαγής των προσωπικών αντωνυμιών αντικαθιστώντας he and she με ένα l..i (με το αντίστροφο e) και να αντικαταστήσουν το director, author, reader, με direttorae, autorae, lettorae (σημείωση: το δίφθογγο ae σημαίνει ανάποδο e). Εν ολίγοις, μετά τη μακρά κατάκτηση της γυναικείας εκδοχής αυτών των ονομάτων, φτάνουμε τώρα στην παγωμένη, ακρυλική, εξωγήινη εκδοχή του βασιλείου των schwa. Ο Arcangeli προτείνει ειρωνικά τη χρήση του τελικού u, για να γίνει το σύμπαν Σαρδηνιακό, καταφεύγοντας στην τελική ασεξουαλική τοποθεσία… Αλλά τα γραφικά σημάδια, έχει δίκιο ο Serianni, δεν έχουν αντίστοιχο στην ομιλία. Και το ουδέτερο, προσθέτει ο Sabatini, δεν υπάρχει στα ιταλικά, είναι τεχνητό. Μεταξύ των πρώτων που εφάρμοσαν τη μη γλώσσα είναι η Michela Murgia που θεωρεί το scwha "ένα απαραίτητο εμπόδιο για το μάτι" για να χτυπήσει το σεξιστικό σύστημα. «Είναι ένας τρόπος για να ενεργοποιηθούν τα αντισώματα». Μου φαίνεται αντίθετα ένας τρόπος ενεργοποίησης ιών κατά του ανθρώπου. Την απώλεια της γλώσσας, τη σαφήνειά της και την αντιστοιχία της με την πραγματικότητα, τη φύση και τα στοιχεία.

Στο βιβλίο μου La Cappa ανέφερα αυτά τα νέα γενετικά τροποποιημένα ιερογλυφικά και τις βοηθητικές εκστρατείες, όπως  amen πού γίνεται awomen και άλλες ομορφιές. Είμαστε πέρα ​​από τον προοδευτικό φανατισμό, σε ένα είδος ασηπτικής Εσπεράντο που προηγείται της οριστικής έλλειψης επικοινωνίας. Ο αστερίσκος είναι σύμβολο της ιδεολογικής αφάνειας, κρύβει το αμαρτωλό φύλο, χειρότερο από τους πιο αυστηρούς ιμάμηδες. Είναι χειρότερο από μια μπούρκα, γιατί δεν κρύβει μόνο το πρόσωπο ενός ανθρώπου. εξουδετερώνει το σεξ, αποστειρώνει τα φύλα, διαγράφει τους πραγματικούς ανθρώπους, τον κόσμο, τη φύση. Είναι ζήτημα «επιφανειακής και μοδάτης αξιοπρέπειας», που διαγράφει αιώνες ιστορίας, σημειώνουν οι εξεγερμένοι διανοούμενοι. Μεταφράζω πιο άμεσα: είναι ο ισχυρισμός του radical chic να εφαρμόζεται η κουλτούρα ακυρώσεων και στον σημερινό τρόπο ομιλίας και όχι μόνο στα γεγονότα, τους χαρακτήρες και τους συγγραφείς του παρελθόντος.

Μόνο ένας αστερίσκος θα μείνει από την ανθρωπότητα.

L'umanità ridotta a un asterisco - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΠΑΡΟΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΟΥΜΕ ΤΙΤΛΟΥΣ ΟΠΩΣ:

Η Πολιτεία προωθεί ακάθεκτη το βδελυκτό αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας και η σιωπούσα διοικούσα Εκκλησία συναινεί και καθεύδει. ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ Ή ΘΕΣΜΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ; ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΣΕ ΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ Η ΟΠΟΙΑ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΣΕμα ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ;

 «οι εκκλησίες-μέλη[ΤΟΥ ΠΣΕ] εισέρχονται σε πνευματικές σχέσεις για να οικοδομηθεί το Σώμα του Χριστού και να ανακαινισθεί η ζωή των εκκλησιών». Το Σώμα του Χριστού οικοδομείται από πνευματικές σχέσεις που εισέρχονται ‘’οι εκκλησίες-μέλη του Π.Σ.Ε.’’;  

ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΑΤΟΣ ΣΑΝ ΤΟ ΣΩΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΘΕΙ Η Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ Η Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΑΣΚΗΤΙΚΟΥ ΗΣΥΧΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΟΤΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΟΙ, ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ.

ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑΣ ΠΟΥ ΕΙΣΗΓΑΓΕ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΡΧΙΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΣ ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ.

Μιά οντολογία η οποία ΕΙΝΑΙ μόνο μια «φαινομενολογία του όντος», μια εξερεύνηση του τι «είναι» όπως αποκαλύπτεται. Ο Χάιντεγκερ στο πιο διάσημο κείμενό του, Είναι και Χρόνος, κάνει τη ριζική διάκριση μεταξύ οντικού και οντολογικού ή μεταξύ της ύπαρξης ως απλής «παρουσίας» (οντότητα) και της ύπαρξης ως ύπαρξης. Στόχος της σκέψης του, ειδικά στην πρώτη φάση, ήταν να αναπτύξει μια «θεμελιώδη οντολογία», η οποία είχε τις ρίζες της στην οντολογική διαφορά μεταξύ του όντος και της οντότητας, δείχνοντας δηλαδή τη μη αναγωγιμότητα του όντος σε απλά υπαρκτά. Το Είναι εδώ νοείται ως το άλλο της οντότητας, δηλαδή αυτό που κάνει δυνατή την εμφάνιση της οντότητας αλλά που ταυτόχρονα καλύπτεται σε αυτό το άνοιγμα. Επομένως, η θεμελιώδης οντολογία συνίσταται για τον Χάιντεγκερ στη σκέψη του όντος ως εκείνου που εκδηλώνεται, αποσύροντας τον εαυτό του, στο είναι: ένα ον κατανοητό, δηλαδή, όχι ως αντικείμενο, αλλά μάλλον, με μια εικόνα παρόμοια με τη νεοπλατωνική θεολογία, ως «φως» χάρη στο οποίο είναι δυνατό να δούμε αντικείμενα (δεν βλέπουμε ποτέ το ίδιο το φως, αλλά μόνο τα αντικείμενα που φωτίζονται από αυτό). Από αυτή την άποψη, ο Heidegger χρησιμοποιεί τη λέξη Lichtung, που στα γερμανικά σημαίνει «εκκαθάριση», αλλά και «φωτισμός»: είναι το ξεκαθάρισμα των όντων, με την έννοια ότι μας επιτρέπει να τούς ρίξουμε φως, αλλά είναι ένα φως που συνίσταται στο να «ακτινοβολεί» τό ίδιο και άρα να αποσύρεται ιστορικά. Αν και μπορεί να φαίνεται ότι η διαδρομή που χάραξε το Είναι και ο Χρόνος φτάνει στον στόχο της, τόσο για τη γλώσσα όσο και για τη νέα προσέγγιση του οντολογικού προβλήματος, στην πραγματικότητα είναι ένα ημιτελές έργο, καθώς ο Χάιντεγκερ καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα του «είναι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το πρόβλημα της γλώσσας, ή μάλλον με την ανάγκη επεξεργασίας μιας γλώσσας απαλλαγμένης από συμβιβασμούς με την παραδοσιακή μεταφυσική, η οποία είχε αναγάγει το είναι στο υπέρτατο ον μεταξύ όλων.

ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ; ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΗ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ  ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΕ ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ,ΑΠΟ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡ. ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΑ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ;

ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.