Roberto Pecchioli - Ο Τζορτζ Σόρος και η Ανοιχτή Κοινωνία (16ο κεφάλαιο)

 Συνέχεια από: 15ο κεφάλαιο

KATA ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ (ΤΟ ΑΝΤΙΦΩΝΟ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ)

16

ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΚΑΙ ΑΝΟΙΚΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

“Trasumanar significar per verba non si poria; però l'essemplo basti a cui esperienza grazia serba”. DANTE ALIGHIERI, PARADISO, CANTO I, W. 70-72
«Το νόημα της υπέρβασης της ανθρώπινης κατάστασης δεν μπορούσε να εξηγηθεί με λόγια· επομένως το παράδειγμα που έδωσα είναι αρκετό για εκείνους στους οποίους η θεία χάρη θα δώσει την εμπειρία αυτής της κατάστασης (δηλαδή σε αυτούς που θα αποκτήσουν σωτηρία, και επομένως θα βιώσει προσωπικά την “μεταανθρωποποίηση”)».

ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Οι κυρίαρχες ιδέες, παρατήρησε ο Καρλ Μαρξ, είναι πάντα οι ιδέες της άρχουσας τάξης. Στη Δύση, η κυρίαρχη άρχουσα τάξη είναι η συμμαχία της οικονομικής και τεχνολογικής δύναμης, στη σκιά των μυστικοπαθών δομών των ΗΠΑ. Η ιδεολογία είναι η παγκοσμιοποίηση με τη μορφή της ιδιωτικοποίησης του κόσμου: προφανώς, η Ανοιχτή Κοινωνία. Ο Τζορτζ Σόρος είναι ένας εκφραστής της νικήτριας τάξης των τελευταίων τριάντα ετών. Ωστόσο, η άλλη πλευρά της παγκοσμιοποίησης είναι η μετα-ανθρώπινη ή υπεράνθρωπη ιδεολογία, η προοδευτική αλληλεπίδραση του είδους μας με τις μηχανές σε σημείο υβριδισμού, μέσω της ψηφιοποίησης της ύπαρξης. Digit, στα αγγλικά, σημαίνει ψηφίο. Ο άνθρωπος που μετατρέπεται σε αύξοντα αριθμό χάνει τη μοναδικότητά του και την ιδιότητά του ως ελεύθερο, σκεπτόμενο πλάσμα, προικισμένο από τον Θεό -ή από τη φύση- με ελεύθερη βούληση. Η πλασματική ανοιχτή κοινωνία γίνεται το κλουβί μέσα στο οποίο δρουν μόνο λίγοι άνθρωποι (οι κυρίαρχοι), με τη βοήθεια ειδικών, επιστημόνων και τάξεων υπηρεσιών· όλοι οι άλλοι γίνονται αντικείμενο δράσης. Πρόκειται για την ακραία υλοποίηση της πρόβλεψης του Popper: η ανοιχτή κοινωνία απαγορευμένη σε όσους δεν συμμερίζονται την ιδεολογία της, ανάγεται σε ρητορικό μέσο, σε μια ρητορική σκοπιμότητα ενός νέου ολοκληρωτισμού. Η πρόβα τζενεράλε συνεχίζεται από τον Μάρτιο του 2020, τον πρώτο χρόνο της εποχής της επιδημίας.

Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η μη κυβερνητική οργάνωση Oxfam, οι πέντε πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο είδαν τα περιουσιακά τους στοιχεία να διπλασιάζονται από το 2020. Συγκεκριμένα οι περιουσίες τους αυξήθηκαν κατά 405 δισεκατομμύρια δολάρια από το 2020 μέχρι το 2023, φτάνοντας το ποσό των 869 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Η ετήσια έκθεση για την ανισότητα που δημοσίευσε η ΜΚΟ Oxfam με αφορμή το Φόρουμ του Νταβός τον Ιανουάριο του 2022 αποκαλύπτει ότι το 2021 ο πλούτος των δέκα πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο αυξήθηκε με ρυθμό δεκαπέντε χιλιάδων δολαρίων ανά δευτερόλεπτο. Η μεγάλη φαρμακευτική βιομηχανία αποκομίζει κέρδη χιλίων δολαρίων ανά δευτερόλεπτο, πάνω από ογδόντα έξι εκατομμύρια την ημέρα. Η πανδημία αύξησε τον πλούτο των ήδη πλουσίων κατά πενήντα έξι τοις εκατό. Δεν αμφισβητούμε την ορθότητα των στοιχείων, αλλά πώς αντιμετωπίζουμε το γεγονός ότι η Oxfam - της οποίας η ιδεολογία είναι ο φιλελεύθερος ριζοσπαστισμός των δυτικών ελίτ - χρηματοδοτείται από τους ίδιους τους δισεκατομμυριούχους, τα ιδρύματά τους, τους ψεύτικους φιλάνθρωπους και τους πραγματικούς ολιγάρχες που έχουν πάρει τον κόσμο σε ομηρία; Η αντίφαση είναι τεράστια.

Η διετία Sars - Cov2 (το 2022 είναι το έτος ΙΙΙ της εποχής της πανδημίας) έχει αποφέρει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα για την ολιγαρχία: γνωρίζει πλέον ότι μπορεί να κυβερνήσει, να κυριαρχήσει πράγματι μέσω του φόβου χωρίς τη χρήση όπλων ή άμεσου καταναγκασμού. Επιπλέον, έχει επίσης να κερδίσει. 

Μετακινούμαστε από τη φυσική (και πολιτισμική) τάξη στην ψηφιακή τάξη. Δηλώσεις όπως αυτές του Μπιλ Γκέιτς για την έλευση πιο θανατηφόρων επιδημιών είναι βήματα για να προκαλέσουν περαιτέρω τρόμο στους πληθυσμούς, με νέες πιεστικές απαιτήσεις για ασφάλεια, προστασία, στο όνομα της Θεάς Επιστήμης, με όποιο κόστος σε όρους ελευθερίας και ριζικής τροποποίησης της ζωής, δηλαδή μη αναστρέψιμες ανθρωπολογικές αλλαγές.

Η πανδημία δημιούργησε μια αφήγηση που είναι η ίδια η δικαίωσή της, μεταμορφωμένη σε μια μυθική ιστορία με ιερείς, πιστούς και μια Θεά, την Επιστήμη, από την οποία εκλιπαρείται το θαύμα της διαιώνισης της ζωής με κάθε κόστος. Η κυρίαρχη ιδεολογία και οι φορείς της, μεταξύ των οποίων ο πρωταγωνισμός που επέστρεψε δια αντιπροσώπου - στα κράτη που στερήθηκαν την εξουσία από την παγκοσμιοποίηση - προσπάθησαν να ικανοποιήσουν την ανάγκη καθησυχασμού των πληθυσμών που κατακλύστηκαν από το φόβο και τον τρόμο ότι θα χάσουν τη ζωή τους. Υπάρχουν πολλά που έχουν θρησκευτικό χαρακτήρα στην αφήγηση του ιού, με τις τελετουργικές πρακτικές του: η χρήση της μάσκας, ο καθαρισμός-απολύμανση των χεριών, ο εμβολιασμός με άγνωστες ουσίες με την ημιμαγική δύναμη της ανοσοποίησης, οι χαιρετισμοί με τις άκρες των αγκώνων. 

[ΚΑΙ ΟΜΩΣ Η ΠΟΥΛΗΜΕΝΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΕΙ ΤΗΝ ΜΑΓΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ [ΘΕΡΜΟΣ, ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ] ΧΩΡΙΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ, ΔΙΟΤΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΖΕΙ ΜΕΡΕΣ ΑΔΙΑΚΡΙΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΩΤΙΣΜΟΥ, ΧΕΙΡΑΓΩΓΟΥΜΕΝΗ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΒΙΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ, ΧΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥΣ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΣΤΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ].

Αφού οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον στον Θεό, πιστεύουν σε οτιδήποτε. Η εξουσία που ο Mencius Moldbug αποκαλεί ο “Καθεδρικός” έχει επιτύχει σημαντικούς στόχους. Ο πρώτος - ίσως ο λιγότερο σημαντικός - είναι ο περαιτέρω πλουτισμός της Μεγάλης Φαρμακοβιομηχανίας (που ελέγχεται από μερικά μεγάλα hedge funds), με τη διαμόρφωση μιας υποχόνδριας, αγχωμένης και καταθλιπτικής μάζας, που καταναλώνει χημικά συνθετικά γενετικά φάρμακα. Πολλοί θα διατηρήσουν για πάντα την εξάρτησή τους από την ιατρικοποίηση της ζωής.

Ο δεύτερος στόχος που επιτυγχάνεται είναι η απόλυτη αποδοχή από τον πληθυσμό των περιορισμών, των οικονομικών, νομικών, συναισθηματικών και ψυχολογικών περιορισμών. Ένα μοντέλο κυριαρχίας που είναι το αντίθετο της Ανοιχτής Κοινωνίας έχει νικήσει, χωρίς η πλειοψηφία να αντιληφθεί το τεράστιο λογικό άλμα που επέφερε η σκιά του ιού. Η εξουσία είναι πλέον βιοκρατία, αναπόσπαστη ολοκληρωμένη εξουσία πάνω στη ζωή που δεν μπορεί να μην υπακούσει κανείς επί ποινή θανάτου από μόλυνση. 

Το τρίτο αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή ολόκληρων τομέων της οικονομίας, της παραγωγής και των υπηρεσιών. Θα είναι εύκολο να επιβληθούν τα επόμενα βήματα: η εξαφάνιση των μετρητών, η μόνιμη επισφάλεια της εργασίας, το καθολικό "χαρτζιλίκι" (που παραδίδεται ψηφιακά και υπό όρους) για την ατελείωτη στρατιά των ανέργων. Η μηχανή με την επιταχυνόμενη αυτοματοποίηση είναι ήδη σε θέση να αποβάλει κάθε διαδικασία ζωής, φροντίδας και παραγωγής που δεν είναι λειτουργική γι' αυτήν.

Η ιχνηλασιμότητα του ατόμου περνά κανόνες από μέσα όπως το "πάσο" εμβολιασμού, το οποίο στην ξενόφιλη Ιταλία το αποκαλούμε green pass (πράσινο πάσο), ένα ορόσημο της ψηφιοποίησης με απαλλοτρίωση του φυσικού σώματος, που ανατέθηκε στη Sogei, τον πυλώνα πληροφορικής του φορολογικού συστήματος. Το πράσινο πάσο είναι το πρώτο στάδιο της ψηφιακής ταυτότητας που επιθυμεί η ΕΕ. Στο έργο συμμετέχουν επενδυτές όπως η Gavi Alliance του Bill Gates, που δραστηριοποιείται στην αγορά εμβολίων, το Facebook, το Ίδρυμα Rockefeller. Πρόκειται για τη Συμμαχία ID2020 που συγκεντρώνει δημόσιους και ιδιωτικούς οργανισμούς με επίσημο στόχο "τη βελτίωση της ζωής όλων των πολιτών μέσω της ανάπτυξης και της εφαρμογής της". Το ID2020 είναι ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής ταυτοποίησης που στοχεύει να συμπεριλάβει κάθε άτομο σε μια παγκόσμια πλατφόρμα. Η ψηφιακή ταυτότητα σχεδιάζεται να γίνει απαραίτητη για την πρόσβαση σε σχολεία, νοσοκομεία, τράπεζες, σούπερ μάρκετ και για τα ταξίδια. Το σύστημα θα συνδεθεί με τον τραπεζικό λογαριασμό κάθε πολίτη, ώστε να εγγυάται τις πληρωμές μέσω του ψηφιακού κωδικού: στους εταίρους του έργου περιλαμβάνεται η Mastercard. Ένας προοδευτικός στοχαστής, ο Γιούργκεν Χάμπερμας, μίλησε εναντίον του υπερανθρωπιστικού σχεδίου ως δυνητικά καταστροφικού λόγω της καταναγκαστικής του δύναμης. Το παράδειγμα είναι ο γονέας που αποτυπώνει στα παιδιά του -από το εμβρυϊκό στάδιο- τα γενετικά και φαινοτυπικά χαρακτηριστικά της επιλογής του.

Η ανάπτυξη υπερ-ανθρώπινων ικανοτήτων θα μπορούσε ακόμη και να καθορίσει τη γέννηση δύο ριζικά διαφορετικών ανθρώπων: εκείνων που μπορούν να αντέξουν οικονομικά τις πανάκριβες τεχνολογίες των υπερπλούσιων, των νέων αριστοκρατών και όλων των άλλων. Υπάρχει σε αυτή τη σπασμωδική προσπάθεια υπέρβασης των ανθρώπινων δυνατοτήτων το σημάδι μιας κόπωσης που εκδηλώνεται με κατάθλιψη, υπερκινητικότητα, σύνδρομο burnout, δηλαδή συναισθηματική εξάντληση, αποπροσωποποίηση, κυνισμό, αίσθημα μειωμένης προσωπικής ολοκλήρωσης που η περίοδος της επιδημίας έχει εξαπλώσει σε τεράστιο βαθμό με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Χωρίς να ξεχνάμε ότι όσο περισσότερο η ψηφιοποίηση εισέρχεται στη ζωή μας, τόσο πιο χειραγωγήσιμοι γινόμαστε. Ποιος ξέρει τι θα σκεφτόταν ο Νίτσε όταν θα έβλεπε τον άνθρωπο-μαριονέτα να κινείται από δίκτυα υπολογιστών, στα χέρια λίγων υπερ-ανθρώπων, της κυρίαρχης τεχνοτάξεως.                                

Ο άνθρωπος της τρίτης χιλιετίας θα είναι ακόμα άνθρωπος ή μήπως γεννιέται ένα νέο είδος; Είναι το παράδοξο του πλοίου του Θησέα, το ερώτημα της διατήρησης της αρχικής ταυτότητας σε μια οντότητα που έχει αλλάξει εντελώς με την πάροδο του χρόνου. Παραμένει το πλάσμα-άνθρωπος το ίδιο αν όλα τα συστατικά του έχουν αλλάξει και ακόμη και ο εγκέφαλος -η έδρα της σκέψης και του πνεύματος- αναδιαμορφώνεται σύμφωνα με μια θέληση που κατέβηκε από ψηλά; Το ερώτημα είναι αν η ανθρωπότητα θα διατηρήσει την ουσία της ή όχι. Συνεχίζουμε να έχουμε δύο πόδια, δύο χέρια, δύο μάτια και ένα κεφάλι, αλλά είμαστε ακόμα εμείς; Το ερώτημα είναι επείγον από την άνοιξη του 2020, τη σκοτεινή αυγή της επιδημίας, αλλά αιωρείται στον αέρα εδώ και τριάντα χρόνια, από τον κοσμοϊστορικό θρίαμβο της αγοράς. Ένα από τα σημαντικότερα έργα τέχνης του περασμένου αιώνα είναι η "Επιμονή της μνήμης" του Σαλβαδόρ Νταλί, ο πίνακας των μαλακών ρολογιών. Ο πίνακας απεικονίζει έναν έρημο κάμπο που κυριαρχείται από την παρουσία ρολογιών με σχεδόν ρευστή σύσταση, τα οποία, καθώς λιώνουν, παίρνουν το σχήμα των στηριγμάτων τους. Τα ρολόγια που έχουν γίνει σχεδόν ρευστά το καθένα σηματοδοτεί μια διαφορετική ώρα: είναι ακόμη όργανα ικανά να δείχνουν τον χρόνο;

Είναι ο homo sapiens sapiens ο ίδιος με το «πριν» ή έχει υγροποιηθεί λόγω της δράσης της κοινωνικής μηχανικής;

Μια από τις ιδέες του Αντόνιο Γκράμσι ήταν η έννοια της "παθητικής επανάστασης", της σημαντικής αλλά όχι άμεσης αλλαγής ενός πολιτικού, κοινωνικού και υπαρξιακού συστήματος. Οι μετασχηματισμοί υλοποιούνται από την άρχουσα τάξη προκειμένου να αποτρέψει διαδικασίες από τα κάτω που θα αμφισβητούσαν την κυριαρχία της. Η επανάσταση είναι παθητική στο βαθμό που υφίσταται, αφού η πρωτοβουλία βρίσκεται στα χέρια της εξουσίας. Κάθε τόσο υπάρχουν ρήξεις, αποφασιστικές στιγμές στον αποτυπωμένο μετασχηματισμό. Τα τελευταία τριάντα χρόνια, η κατάρρευση του σοβιετικού κομμουνισμού, η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, η οικονομική κρίση του 2007-2008 και από το 2020 η πανδημία. Όλα στάδια ενός βαθύτατου μετασχηματισμού της ανθρωπότητας, που παρήχθησαν πριν πυροδοτηθεί μια αντίδραση, η εξέγερση ενάντια στην παγκοσμιοποιημένη δυστοπία στο όνομα των κοινωνικών, ηθικών, ανθρωπολογικών πληγών που προκλήθηκαν σε λαούς, ανθρώπους, γενιές.

Το υψηλότερο επίπεδο εξουσίας βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από την υπόλοιπη ανθρωπότητα και ξέρει πώς να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες ακόμη και μέσα στην τραγωδία. Μέσα σε δύο χρόνια πανδημίας, το πλοίο του Θησέα διαλύεται κομμάτι-κομμάτι με αυξανόμενη ταχύτητα, και το πιο εκπληκτικό αποτέλεσμα δεν είναι η απεραντοσύνη της αλλαγής, αλλά η αποδοχή της χωρίς αντίδραση, η μη αντίληψη της εξαιρετικής έκτασής της, συνοδευόμενη από τη συναίνεση ότι οι ολιγαρχίες είχαν χάσει. Γι' αυτό το λόγο το ερώτημα αφορά την ταυτότητά μας, τόσο την προσωπική όσο και τη συλλογική. Είμαστε ακόμα οι άνθρωποι του "πριν" ή η αλλαγή μας έκανε "άλλους από τους εαυτούς μας"; Το ερώτημα δεν είναι αδρανές ή αφηρημένο, αφού από την απάντηση εξαρτάται η δυνατότητα αντίδρασης. Δυνατότητα, όχι αντίδραση. Η αμφιβολία, στην πραγματικότητα, είναι ότι έχουμε γίνει αναίσθητοι σε αυτό που βλέπουμε, αδιάφοροι για το αν είμαστε ακόμα "εμείς".

Όλα έχουν αλλάξει, ξεκινώντας από τη μείωση των συγκεκριμένων ελευθεριών και το άδειασμα της δημοκρατίας, του απόλυτου τοτέμ της εποχής μας. Οι στατιστικές το συνειδητοποιούν αυτό. Το εβδομαδιαίο περιοδικό The Economist καταρτίζει τον Δείκτη Δημοκρατίας: σύμφωνα με τις παραμέτρους του ζωντανού φιλελεύθερου ευαγγελίου, μόνο το 8,4% των κατοίκων του πλανήτη ζει σε καθεστώτα που σέβονται τις πολιτικές και πολιτιστικές ελευθερίες, όπου υπάρχουν ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, ένα σύστημα ελέγχων και ισορροπιών. Ο δείκτης μειώνεται σταθερά εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Τέρμα η ελευθερία μετακίνησης, υποχρεώσεις κάθε είδους, δυσβάσταχτοι περιορισμοί, ό,τι είχε απομείνει από την κοινότητα και την αλληλεγγύη εξαλείφθηκε στο όνομα της κοινωνικής αποστασιοποίησης και της γυμνής διαβίωσης. Και μετά ο εγκλεισμός, η δημιουργία των αποδιοπομπαίων τράγων, εκείνων που θέτουν τα ερωτήματα που το χθεσινό σύστημα θεωρούσε αναπόφευκτα. Επίσης, το ιδεολογικό οπλοστάσιο της Μεγάλης Επαναφοράς, ο κλιματικός οικολογισμός, η βιοκρατική επιτήρηση, η ψηφιοποίηση του ανθρώπου, η άρνηση της φύσης, η απαγόρευση της συνάθροισης που καλύπτεται από την ασφαλιστική εμμονή.

Το σπιράλ της αλλαγής, από παθητική επανάσταση έχει μετατραπεί σε ζωηρή καταστροφή των χώρων της κοινότητας, της δημόσιας συζήτησης και της ελευθερίας, μια διολίσθηση που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα διανοητικά εργαλεία του εκλιπόντος κράτους δικαίου. Η δημοκρατία είναι η συμμετοχή ενός λαού στη μοίρα του (στο πεπρωμένο του). Τρεις άκρως συμβολικές λέξεις, συμμετοχή, πεπρωμένο, λαός. Τα νοήματα διαλύονται: η συμμετοχή αναστέλλεται: κάποιος αποφασίζει, από πάνω, αδιαμφισβήτητα, με τη βοήθεια "ειδικών". Ποιος λαός μπορεί να επιβιώσει χωρίς ένα κοινό σχέδιο, μια πόλις στην οποία να συγκεντρωθεί, να συζητήσει και να αναγνωρίσει τον εαυτό του; Όσο για το πεπρωμένο, μόνο το ατομικό πεπρωμένο μετράει. Η εξαπάτηση είναι κολοσσιαία, όμως στην κατάσταση της ανασταλμένης ζωής, η πλειοψηφία έχει την εξουσία.

Σε έναν ζοφερό και δραματικό πίνακα, το Dos forasteros, ο Φρανσίσκο Γκόγια απεικονίζει τη θανατηφόρα μονομαχία μεταξύ δύο φτωχών που αιμορραγούν στο άγονο σκηνικό μιας sierra, ενός τόπου που παραπέμπει στη φυλάκιση και το θάνατο. Οι δυο τους δίνουν μια σκληρή μάχη με τυφλή μανία. Ο καλλιτέχνης καθιστά σαφές ότι μάχονται για το τίποτα, χάνοντας την ανθρωπιά τους. Είναι η μεγαλύτερη νίκη της εξουσίας: να διχάζει τους ήδη ηττημένους, να τους κάνει αμοιβαία εχθρικούς. Τα χειρότερα ένστικτα του ανθρώπου βγαίνουν στην επιφάνεια κατ' εντολή των εξουσιαστών. Αν πρόκειται για μια πρόβα τζενεράλε του ολοκληρωτισμού, το πείραμα πετυχαίνει θαυμάσια.

Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε αν η ταινία που βλέπουμε, δέκα, είκοσι χρόνια πριν, θα μπορούσε να παραχθεί σήμερα χωρίς να υποστεί την αστυνομία της σκέψης, την απαγόρευση για λόγους φυλετικούς, γλωσσικούς, για ένα "σεξιστικό" αστείο, μια πολιτικά μη ορθή αναφορά σε μια από τις προστατευόμενες και αγανακτισμένες κοινότητες, επειδή μιλάει για την οικογένεια ή για μια φυσιολογική ζωή. Δεν αντιλαμβανόμαστε πλέον τίποτα λόγω υπερφόρτωσης, χειραγώγησης, αδιαφορίας (αδιαφορία: τίποτα δεν είναι διακριτό).

Δεν έχει σημασία τι πιστεύει κανείς, σημασία έχει η αποφασιστικότητα να υπερασπιστεί αρχές και πεποιθήσεις, η θέληση να ακολουθήσει μια εσωτερική πυξίδα, να συνειδητοποιήσει ότι το παράδειγμα έχει αλλάξει και ότι στο πλοίο του Θησέα είμαστε επιβάτες που προορίζονται για ναυάγιο. Είναι η εποχή των τελευταίων ανθρώπων. Τελευταίων, δεδομένου ότι μια χούφτα ψυχοπαθών έχουν προβλέψει ένα υπεράνθρωπο μέλλον από τα ζώα και τα παρακλάδια της τεχνολογίας. Τελευταίοι επειδή είναι ανάξιοι της θεϊκής σπίθας, ένα ασαφές πλήθος στην αστική κυψέλη, ανίκανο να αντιληφθεί την απώλεια της ταυτότητας, τερματικά τεχνητών μηχανισμών, μια μάζα που βλέπει άσπρο και λέει μαύρο αν αυτό είναι το θέλημα του δαμαστή. Η υπεράνθρωπη, η μελλοντική ανθρωπότητα.

[ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ Ή ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣΟΦΟΣ ΔΕΝ ΥΠΟΠΤΕΥΕΤΑΙ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙ'ΑΓΑΠΗ].

Θωμάς είπε...

".... όταν έπεσε σαν μετεωρίτης η τεκμηρίωση που έδειχνε πώς η Ουάσινγκτον και το Λονδίνο σαμποτάρισαν μια ειρηνευτική συμφωνία, που ουσιαστικά είχε ήδη υπογραφεί μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας την άνοιξη του 2022".

Αλλά ας δούμε τί έλεγε τότε ένας από τους πραγματικούς masters of war (https://www.youtube.com/watch?v=JEmI_FT4YHU)

25.05.22 : Ο Αμερικανός επιχειρηματίας, φιλάνθρωπος και ιδρυτής του Ιδρύματος «Ανοιχτή Κοινωνία» Τζορτζ Σόρος απηύθυνε από το βήμα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός έκκληση «το ταχύτερο δυνατόν» να ηττηθεί ο Βλαντίμιρ Πούτιν στην Ουκρανία, καθώς κατά την άποψή του αυτή «είναι η καλύτερη και ενδεχομένως η μοναδική δυνατότητα για να διατηρήσουμε τον δικό μας πολιτισμό».
Ο Σόρος χαρακτήρισε τον πόλεμο στην Ουκρανία ως μια ενδεχόμενη αρχή του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, αποκαλώντας τον ως την κύρια κατά την άποψή του σύγκρουση της εποχής μας, μεταξύ των «ανοιχτών κοινωνιών» στις οποίες συγκαταλέγει την πλειοψηφία των δυτικών χωρών και των «κλειστών κοινωνιών» στις οποίες κατατάσσει την Ρωσία και την Κίνα. «Στην ανοιχτή κοινωνία το κράτος υπερασπίζεται την ελευθερία της προσωπικότητας, στην κλειστή κοινωνία ο ρόλος της προσωπικότητας είναι να υπηρετεί τα συμφέροντα του κράτους», είπε ο Σόρος περιγράφοντας τις διαφορές μεταξύ των δύο αυτών τύπων κοινωνιών.
Κατά την άποψη του Τζορτζ Σόρος, εξαιτίας του πολέμου, όλα τα προβλήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η ανθρωπότητα, συμπεριλαμβανομένης και της μάχης που δίνεται για την κλιματική αλλαγή, έχουν περάσει αυτή τη στιγμή σε δεύτερο πλάνο, και αυτό, και όχι μόνο η έξαρση των αυταρχικών τάσεων, απειλεί τον παγκόσμιο πολιτισμό επειδή οι αλλαγές αυτές μπορεί να λάβουν αμετάκλητο χαρακτήρα.
Κατά την άποψη του Αμερικανού επιχειρηματία, ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει ήδη καταλάβει ότι έχει κάνει λάθος και θα επιδιώξει την ειρήνη, αλλά στις σημερινές συνθήκες η εκεχειρία μαζί του είναι αδύνατον να γίνει επειδή «δεν μπορεί κανείς να τον πιστέψει».