ΤΑ ΚΛΑΠΑΤΣΙΜΠΑΛΑ: ΠΩΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ

γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό• είναι τόσο παλιό που θα μπορούσαμε να το εντοπίσουμε ακόμη και στα μέσα του 18ου αιώνα. Όταν οι μειοψηφικές ομάδες φορείς της αιρετικής σκέψης, με σημερινούς όρους, οι ομάδες του αριστερόστροφου ρεύματος, θέλουν να περάσουν μέσα στην κοινωνία τα μηνύματα τους, αλλά και να επηρεάσουν τους θεσμούς προς μια ορισμένη κατεύθυνση, εφαρμόζουν την μέθοδο του ΘΟΡΥΒΟΥ, με την ευρεία έννοια του όρου: προκαλούν δηλαδή, αναταραχή σε βαθμό αντιστρόφως ανάλογο του μεγέθους τους. Παραδείγματα: απεργίες πείνας που, με σπαρακτικά λόγια, θα περιγράφονται από τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης, καταλήψεις σχολείων, μεγαλοστομίες, γυμνές εμφανίσεις των σωμάτων, συναυλίες με εκκωφαντικούς ήχους και ξέφρενους ρυθμούς, δραματοποίηση συμβάντων, κλπ.

Αυτή η μέθοδος δεν είναι φυσικά καθόλου τυχαία και αυθόρμητη. Οι υποκινητές από τα παρασκήνια, γνωρίζουν πολύ καλά ότι εάν προσπαθήσουν να διαδώσουν τα μηνύματα τους με ήρεμο τρόπο και με επιχειρήματα, θα αποτύχουν στις περισσότερες των περιπτώσεων , διότι αυτά (τα μηνύματα)πηγαίνουν ενάντια στην κοινή λογική και στο επικρατών  κοινωνικό ήθος. Ο μόνος τρόπος λοιπόν να επηρεάσουν το ευρύ κοινό, είναι να στοχεύσουν το συγκινησιακό του ασυνείδητο, δηλαδή, να αναμοχλεύσουν τις  λανθάνουσες   ορμές, τους φόβους και τους εφιάλτες , που κείτονται στα βάθη του υποσυνείδητου, να ταράξουν τον εσωτερικό του κόσμο.

Φυσικά , η επιτυχία της μεθόδου εξαρτάται και από την ψυχοσύνθεση του κάθε λαού και της κάθε κοινωνίας. Φαίνεται λοιπόν, ότι κάποιοι έχουν καταλάβει ότι οι Έλληνες είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στην εσωτερική αναστάτωση, εύκολοι και δεκτικοί  στους συγκινησιακούς ερεθισμούς, θα λέγαμε περισσότερο Διονυσιακοί παρά Απολλώνιοι στην ιδιοσυγκρασία, και αυτό το εκμεταλλεύονται δεόντως.

Πλέον, κοντεύουμε να φθάσουμε σε ένα σημείο, που ο κοινωνικός διάλογος και η συζήτηση ,δεν θα γίνεται με λογικούς συνειρμούς και επεξεργασία νοημάτων, αλλά με κραυγές, ντουντούκες, σπαραγμούς, βρισιές, γδυσίματα, κλαψουρίσματα, και άλλες τέτοιες εκδηλώσεις του θυμικού.

Κάποιοι εδώ και αρκετό καιρό, προσπαθούν με κάθε τρόπο, να στρέψουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες προς έναν άκρατο ψυχικό Διονυσιασμό, και δείχνουν ότι απεχθάνονται σε μεγάλο βαθμό το Απολλώνιο ήθος. Το απεχθάνονται διότι εάν επικρατούσε επί του Διονυσιακού, θα τους χάλαγε τα σχέδια.

Αν παρακολουθήσετε με διεισδυτική ματιά, όλα όσα παρουσιάζονται στην τηλεόραση, στις εφημερίδες, στα περιοδικά, στις θεατρικές ή κινηματογραφικές παραστάσεις, στους πολιτικούς διαλόγους  εντός και εκτός βουλής, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, θα εντοπίσετε την διάχυση αυτού του άναρχου, άλλες φορές  μελό  και  άλλες  εκρηκτικού, συγκινησιακού  μηνύματος.

Σύμφωνοι, θα πει κάποιος, αλλά και η αστική σκέψη (ο ''οικονομικός καθωσπρεπισμός''), δεν έχει τα δικά του κλαπατσίμπαλα; Βεβαίως! Όταν αντιληφθεί ότι υπάρχει ο κίνδυνος να αποσταθεροποιηθεί, βγάζει ήχους σειρήνας, που έχουν σκοπό να διεγείρουν στους πολίτες το αρχέγονο αίσθημα της ανασφάλειας, του φόβου της  επικείμενης καταστροφής, και προτείνει: «τάξη και ασφάλεια». Άρα υπάρχουν δύο αντίθετες κατηγορίες κλαπατσίμπαλων; Μόνον φαινομενικά. Το ''βαθύ σύστημα'', εμπεριέχει και τις δύο μορφές σκέψης, την αστικό-καπιταλιστική και την εξεγερσιακή αριστερόστροφη, και αυτό που κάνει είναι να φροντίζει να υπάρχει  κατάσταση ισορροπίας μεταξύ τους, η ζυγαριά να μην γέρνει υπέρμετρα  από την μία ή την άλλη μεριά, ώστε  η  μία σκέψη να μην εξαφανίσει εντελώς την άλλη, και να διατηρηθεί η γνωστή συζυγία : ο καπιταλισμός στην εξουσία και ο αριστεροστροφισμός στα ήθη.

Θεόδοτος

ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΙΘΕΝΤΑΙ ΟΙ ΠΛΕΟΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΚΟΡΥΒΑΝΤΙΩΝΤΕΣ. ΟΙ ΖΗΛΩΤΕΣ. ΟΙ ΑΝΤΙ-ΗΣΥΧΑΣΤΕΣ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ.