Αν κανείς βρεθεί στο Αγιον Όρος ή σε κάποιο παλιό Βυζαντινό μοναστήρι, θα δεί ότι το καθολικό (η κεντρική εκκλησία) του μοναστηριού είναι συνήθως βαμμένη με κόκκινο χρώμα.
Κι αν ρωτήσει τους μοναχούς, θα του πουν, πως το κόκκινο αυτό χρώμα συμβολίζει το αίμα του Χριστού και των μαρτύρων. Δείγμα, ότι η εκκλησία μας δεν επεκτάθηκε με τα όπλα, τη βία, τη δύναμη, αλλά με το αίμα του Χριστού και των μαρτύρων.
Γι’ αυτό και οι τάφοι των πρώτων μαρτύρων, είναι τα αρχαιότερα θυσιαστήρια. Πάνω στους τάφους των μαρτύρων τελούσαν οι πρώτοι χριστιανοί τη Θ. ευχαριστία. Εκεί αργότερα άρχισαν να κτίζονται οι ναοί. Και μέχρι σήμερα τα εγκαίνια ενός νέου ναού γίνονται με την τοποθέτηση λειψάνων μαρτύρων κάτω από την αγία Τράπεζα. Έτσι η ορθόδοξη πίστη μας συνδέεται στενά με τα λείψανα των αγίων.
Ένας από τους πιο μεγάλους θησαυρούς που έχουμε ως Ορθόδοξος λαός είναι τα λείψανα των αγίων. Δεν υπάρχει επαρχία, πόλη, νησί, χωριό και Ναός ή μοναστήρι που να μην έχει λείψανα αγίων. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι, όταν επισκεφθεί κανείς τα μοναστήρια του Αγίου Όρους, ή αλλού, θα διαπιστώσει ότι η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που θα του γίνει από τους μοναχούς είναι να του προσφέρουν να ασπαστεί τα ιερά λείψανα. Η παρουσία της Χάριτος του Θεού στα ιερά λείψανα εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως. Άλλοτε με το άφθαρτο, άλλοτε με την ευωδία, άλλοτε με τη θαυματουργία και την αισθάνονται εκείνοι που διαθέτουν πίστη και καθαρές πνευματικές αισθήσεις.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γράφει ότι τα Σώματα των αγίων με την έλευση της άκτιστου Χάριτος γίνονται μέλη του Σώματος του Χριστού και ναός του Παναγίου Πνεύματος. Μετά την κοίμησή τους, παρά το χωρισμό της ψυχής από το σώμα, δεν χωρίστηκε η χάρη του Θεού, αλλά παρέμεινε στα σώματά τους και έτσι έχουν εμφανή τα δείγματα της ενοικούσης ενεργείας του Θεού. Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι οι δαίμονες, που είναι αληθινοί λήσταρχοι, όταν βλέπουν τα σώματα των μαρτύρων, αμέσως δραπετεύουν και φεύγουν.
Όχι μόνον τα ιερά λείψανα των αγίων, αλλά και τα ενδύματα, ή τα αντικείμενα των αγίων είναι κι αυτά αγιασμένα. Όπως διαβάζουμε στις Πράξεις των αποστόλων η χάρη του Θεού διά της σκιάς του Αποστόλου Πέτρου καθώς επίσης και δια των μαντηλιών των Αποστόλων έκανε θαύματα. Αργότερα ο Θεός επιτελεί θαύματα με τα ενδύματα των αγίων, με το χώμα από τον τάφο τους, με τα προσωπικά τους αντικείμενα. Όλος ο χώρος αγιάζεται, όπου παραμένουν τα λείψανα των αγίων. Ο άγιος Βασίλειος τονίζει ότι τα λείψανα των αγίων «αγιάζουν μεν τον τόπον, αγιάζουν δε και τους εις αυτόν συνιόντας».
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι και η σκόνη που είναι πάνω στα ιερά λείψανα είναι αγιασμένη και θαυματουργεί, και άλλος άγιος θα μας πει πως και ο αέρας που ακουμπά στα άγια λείψανα είναι αγιασμένος. Αυτά τα ιερά λείψανα είναι ασυγκρίτως πολυτιμότερα απ’ όλους τους θησαυρούς του κόσμου. Πολύ ωραία ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί: «Οσα γαρ ουκ ισχύει πλούτος και χρυσίον, τοσαύτα ισχύει μαρτύρων λείψανα. Χρυσίον μεν γαρ ούτε νόσον απήλασε πώποτε, ούτε βάνατον εφυγάδευσε, μαρτύρων δε οστά αμφοτέρα ταύτα ειργάσατο»
Όπου λοιπόν φυλάσσονται ιερά λείψανα, υπάρχει ιδιαίτερη ευλογία του Θεού. Συχνά οι ευλαβείς προσκυνητές αντιλαμβάνονται ότι από τα ιερά λείψανα εκπέμπεται κάποια ιδιόμορφη και εξαιρετικά λεπτή και αισθητή σε όλους ευωδία. Είναι μία ένδειξη ότι ο άγιος ευαρέστησε το Θεό και ο Θεός τον τιμά, ότι ακούει τη δέησή του και τη μεσιτεία του.
Ο πιστός πλησιάζοντας τα λείψανα των αγίων, έχει τη γεύση του παραδείσου. Κατανύσσεται και παροτρύνεται να γνωρίσει καλύτερα τον άγιο, να μελετήσει το βίο του να παραδειγματιστεί και να τον δέσει πρότυπο στη ζωή του.
Τέλος, τα ιερά λείψανα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της νέας ζωής που έφερε στον κόσμο ο Χριστός. Γι’ αυτό πρέπει να τα προσκυνούμε ευλαβικά, να τα ασπαζόμαστε προσευχητικά, να ζητούμε τη βοήθεια των αγίων μας, να αγωνιζόμαστε στην πνευματική μας ζωή, γιατί η άκτιστη χάρη του Θεού ενεργεί και διά των λειψάνων των αγίων, ανάλογα με την πνευματική μας κατάσταση, και να φροντίζουμε, με όλους τους τρόπους που έχει η εκκλησία μας, να γίνουμε και εμείς άγιοι, δηλαδή να κάνουμε το σώμα μας ιερό λείψανο, με τη χάρη του Θεού.
15 σχόλια:
άρα και τα σώβρακα και οι παντόφλες και ότι ήρθε σε επαφή με το σώμα των αγίων έχει τη χάρη του Θεού;;; άρα και τα σωματικά τους εκκρίματα, (Θεέ μου συγχώρεσέ με) έχουν τη χάρη του θεού σύμφωνα με τη ορθόδοξη αντίληψη;;;
Η κοιλιακή χώρα, η οποία δημιουργεί καί στηρίζει τήν σάρκα, είναι η άβυσσος τών αγίων, η νεκρή χώρα, τό μηδέν, από τό οποίο οι κυνηγοί τού Κυρίου αιτούνται τήν αναδημιουργία τους. Είναι η συνέργειά μας στήν καινή κτίση.Οπως μάς τό αποκαλύπτει ο Ευαγγελισμός τής Θεοτόκου. Τά εκκρίματα δέν αγιάζουν. Ούτε τά κρίματα. Συγχωρούνται καί αφήνονται. Ο νούς στό βάθος τής καρδίας αγιάζει διά τής στροφής πρός τόν Κύριο, διά τής Μετανοίας, καί τό πνευματικό σώμα πού τόν φέρει. Στήν Πεντηκοστή νικιέται ο θάνατος.
"Αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της καρδίας σου, εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου", όλες οι άλλες εντολές είναι αποτελέσματα αυτής της πρώτης εντολής. Ο άνθρωπος, που αγαπά πάνω απ' όλα και όλους τον Θεό, δεν προκαλεί τον πλησίον του είτε με πράξεις, είτε με λόγια.
Στην πολύ διευκρινιστική απάντηση στις 4:08μ.μ που πραγματικά πολύ τη χάρηκα(και ευχαριστώ και το φίλο που έκανε την ερώτηση),μου δημιουργήθηκε μια απορία στην τελευταία πρόταση: "Στην Πεντηκοστή νικιέται ο θάνατος".Είχα την εντύπωση ότι ο θάνατος νικιέται ήδη απ΄την Ανάσταση:"Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν Ἅδου τήν καθαίρεσιν ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν...".Κάνω κάποιες σκέψεις γιατί στην Πεντηκοστή και όχι στην Ανάσταση που αφορούν στις φράσεις του Ευαγγελίου:"δυσίν ἐξ αὐτῶν περιπατοῦσιν ἐφανερώθη ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ πορευομένοις εἰς ἀγρόν" και "μή μου ἅπτου· οὔπω γὰρ ἀναβέβηκα πρὸς τὸν πατέρα μου",αλλά δεν μπορώ να το συγκεκριμενοποιήσω.Κάποια διευκρίνηση Αμέθυστε;
Γειά σου φίλε Νίκο. Χρόνια πολλά καί θεολογικά. Καίριο τό ερώτημα. Μετά τήν Ανάσταση ο Κύριος δέν εμφανίζεται σέ όλους, δέν είναι πιά κοινός γιά όλους. Εμφανίζεται μόνον σέ όποιους Θέλει. Η ιεραρχία καί οι νεοορθόδοξοι μένουν όμως στήν νίκη τού Κυρίου, στήν γενική νίκη τής ανθρώπινης φύσεως άς πούμε. Μέ τήν Θ. Ευχαριστία καί τήν άφεση τών αμαρτιών ή μέ τό τετέλεσται τού Σταυρού τού Κυρίου εκπληρώνουμε τό ζητούμενο από εμάς τού Κυρίου και αθάνατοι καί αναμάρτητοι μπορούμε νά φάμε καί νά πιούμε ή νά βάλουμε τά δυό πόδια σ' ένα παπούτσι στούς άλλους. Οπως όμως μάς προειδοποιεί ο Αγιος Συμεών πρέπει νά δούμε τόν Κύριο σέ τούτη τή ζωή, νά τόν γνωρίσουμε όπως μάς λέει και ο Απ. Παύλος, πού είναι ο καρπός τής Μετανοίας. Δηλ. η σωτηρία είναι προσωπική , ατομική, σύμφωνα μέ τό άτομο τού Αγίου Ιωάννου τού Δαμασκηνού. Σηκώνουμε τόν Σταυρό μας καί τόν ακολουθούμε, πίνοντας τό ποτήριό Του. Στήν Πεντηκοστή γινόμαστε ναός τού Αγίου Πνεύματος. Πώς ψάλλουμε τήν Ανάσταση; Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι. Πώς τό γράφει ο Αγιος Σιλουανός. Διά τού Αγίου Πνεύματος είδα τόν Κύριο. Καί τί συμπεριφορά έδειξαν οι υπόλοιποι μοναχοί επαναπαυόμενοι στήν Ανασταση τού Κυρίου; Καλά γιατί μαζεύονται σ' αυτόν τόν αγράμματο;
Απολύτως κατανοητό.Με τέτοιας ορθόδοξης γραφής διευκρινήσεις,εξηγούνται απορίες μας αλλά και συμβαίνοντα και τεκταινόμενα στον εκκλησιαστικό χώρο,φαινομενικά άσχετα με αυτές τις απορίες.Να είσαι καλά να συνεχίζουμε...
Τέτοια γράφεις Αμεθυστε ότι η σωτηρία είναι ατομική και ουχί ως θέλουν σήμερα ότι όποιος εν κοινωνία με λοιπούς άγνωστους παίρνει αντίδωρο και μετά πίνει και καφέ στο αρχονταρίκι ειδικά αν θέλει να κάνει οικονομία στο καφενείο και μετά παραπονιέσαι ότι οι απόψεις σου είναι περιθωριακές και ότι οι πολλοί γουστάρουν Π Λίβυο . Βέβαια δίκιο έχεις αλλά στραβόξυλο σαν και μένα είσαι .Θα έκανα μια σχετική επιτυχία στην αθλητικογραφια αλλά και εγώ είπα ότι ο γάιδαρος δεν πετάει .Πρώτον ότι ο Πελέ είναι καλύτερος του Μαραντόνα πράγμα αδιανόητο για την Αριστερά και Β ότι ο Χατζηπαναγής ήταν ζογκλέρ μόνο και όχι πραγματικά καλός βλασφημία για την πανταχού παρούσα και πάντα πληρουσα Αριστερά .Και επειδή το αξίωμα ότι η σωτηρία είναι ομαδική είναι αριστερο θέσφατο επιβληθεν στους παπάδες αν έμπαινες βαθύτερα στα εν Ελλάδι εκκλησιαστικά δηλαδή κλήρο ούτε παπάς στην Ανω Δερβεκιστα .Δεν ξέρω που θα πάμε όταν πεθάνουμε οι αντικομφορμιστες αλλά κανείς κομφορμιστης δεν θα πάει στο πάνω πάτωμα . Μέχρι και ο μακαριστός πατήρ Μυτιληναίος που φυσικά εύχομαι ολόψυχα να είναι Παράδεισο είχε πει αντίθετα με τα υπόλοιπα δικά του κηρύγματα φοβούμενος πιθανώς ως άνθρωπος την καθεστηκυία τάξη ότι ατομική σωτηρία δεν υπάρχει .Ε λοιπόν ο ίδιος ο Χριστός είπε ότι η σωτηρία είναι ατομική .ΑΜ
Νομίζω ότι αυτό που διάβασα στην απάντηση του Αμέθυστου:"η σωτηρία είναι προσωπική , ατομική, σύμφωνα με το άτομο τού Αγίου Ιωάννου τού Δαμασκηνού",δεν αναιρεί το να πίνεις,ενίοτε, καφέ με κανένα χριστιανό,αρκεί να ξέρεις πως και γιατί τον πίνεις.Όχι λέγοντας:"Γιατί όχι;" που γράφει κι ο Αμέθυστος σε προηγούμενης ανάρτησης σχόλιο(βρείτε το και διαβάστε το πιο πάνω).
Συμφωνώ και επαυξάνω Νίκο .Στα κελιά του Όρους όπου έζησα μακρύ διάστημα όχι σαν προσκυνητής αλλά σαν εργάτης και έγινα ένα με τα καλογερια η συντροφικότητα είναι το κάτι άλλο . Παρόλα αυτά και παρά τις όντως υπέροχες αγρυπνιες οι μοναχοί δεν έχουνε σίγουρη την σωτηρία τους .Είδα με τα μάτια μου εκατοχρονιτη καλόγερο που έκατσε 70 χρόνια μέσα και δεν βγήκε ποτέ να κλαίει το βράδυ για τις αμαρτίες του και ποιες αμαρτίες μόνο λογισμούς στο διπλανό δωμάτιο ήμουν και το άκουγα και να παρακαλά την Παναγία να τον άφησε να ζήσει και άλλο γιατί φοβόταν την κόλαση . Αντίθετα τα τελευταία χρόνια που έχουμε γίνει Σόδομα και Γόμορρα στον κόσμο στις ενορίες καλλιεργείται το κλίμα ότι αφού πάμε 1 ώρα την Κυριακή στην λειτουργία είμαστε πιο πάνω και από τον Πρόδρομο που ήταν και μοναχικός .ΑΜ
Ε όχι. Πρός Θεού. Ακόμη καί ο Μέγας Αντώνιος έπαιζε τόπι μέ τά πνευματικοπαίδια του. Ελεγε ότι η κατσαρόλα θέλει ξεσκέπασμα κάθε τόσο μή σκάσει.
Εντάξει,αυτές οι περιπτώσεις των μοναχών είναι άλλη κατηγορία,champions league,σα να λέμε.
Η φράση:"η σωτηρία είναι ατομική" έχει βαθιά κοινωνική θεώρηση.Κρίνοντας από προσωπική εμπειρία,χωρίς να το γενικεύω,είδα ότι το να αποφεύγεις να πίνεις καφέ σε αρχονταρίκια είναι,κάποιες φορές,επειδή σ'έχει για κάποιους λόγους απογοητεύσει,λες και κάτι περίμενες απ'αυτούς, η σύναξη με ανθρώπους που τους βλέπεις αδιάφορα.Το ξεπέρασα όταν άρχισα να ψάχνω το "πέρασμα" μέσα από κάτι "τρελές" γιαγιάδες που έβρισκα στην εκκλησία.
Η σωτηρία δεν είναι ατομική υπόθεση, τότε δεν μπορεί να υφίσταται Εκκλησία. Ο Χριστιανός δεν βλέπει ανταγωνιστικά, ούτε απαξιωτικά τον πλησίον του, αλλά σαν συνοδοιπόρο του στον αγώνα του και την αγωνία του να προσεγγίσουν το "καθ' ομοίωσιν'. Είναι κοινό άθλημα η "απελευθέρωση" και η υπέρβαση από τους περιορισμούς της κτιστότητος, "η τελεία των τελείων ατέλεστος τελειότης". Τα "τεκμήρια" της σωτηρίας δεν μπορεί να είναι ατομικά, αλλά αντικειμενικά, γιατί προϋπόθεση της σωτηρίας είναι η τήρηση των εντολών του Θεού και ο "πλησίον" βρίσκεται στις "πρώτες θέσεις". Η αμαρτία (αυτές οι αστοχίες και τα οδυνηρά λάθη του ανθρώπου) αποτελεί κάλλιστα "ατομική υπόθεση", ενώ η σωτηρία, επειδή είναι και τρόπος συμπεριφοράς προς τον "πλησίον" και εκ του "πλησίον" αποβαίνει, καταλήγει, απαιτείται "συμμετοχή".
Τό άτομο κατά τήν έννοια τού Δαμασκηνού. Τό θείο στοιχείο μέσα μας. Ο νούς. Τόν ρώτησαν τόν Κύριο καί ποιός είναι ο πλησίον; Δές τήν απάντηση. Δές καί τήν παραβολή τού σπορέως. Αναφέρεσαι στήν ατομικότητα τού εγώ, η οποία έχει ήδη διασπαστεί.
Με την παραβολή του σπορέα επισημαίνεται,η ευθύνη του καθένα χωριστά,τι έδαφος αποτελεί ο ίδιος,απέναντι στο λόγο του Θεού. Κι η απάντηση θα δίνεται ανάλογα με το αποτέλεσμα των καρπών:"ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη,χαρά,εἰρήνη,μακροθυμία,χρηστότης, ἀγαθωσύνη,πίστις,πρᾳότης,ἐγκράτεια".Αν δεν επισημαίνουμε τους καρπούς αυτούς στη ζωή μας, μάλλον απέχουμε ακόμα.Και τους επισημαίνουμε που;Στον πλησίον.Και μετά πάμε στο:"καὶ τίς ἐστί μου πλησίον;".Μπορεί ένας τυφλός να οδηγήσει έναν άλλον τυφλό; «Πρόσεχε σεαυτῷ, ἵνα προσέχῃς Θεῷ»,το αναπτύσσει σε μια ποιμαντική του ομιλία ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας.
Το κλειδι στην σκοπιμη παρανοηση της ρησης οτι η σωτηρια ειναι υποθεση εντος της Ορθοδοξης εκκλησιας που οντως μονο εντος της Ορθοδοξης εκκλησιας εχεις εγγυησεις σωτηριας ειναι η φραση του Ανθιμου Αλεξανδρουπολεως οτι οι χριστιανοι μπορουν και να διαφωνουν με το ευαγγελιο και η ιεραρχια θα παιρνει το μερος των διαφωνουντων γιατι λεει οτι αυτοι γραψαν το ευαγγελιο και αρα μπορουν να το τροποποιουνε . Το δευτερο κλειδι ειναι η διδασκαλια του Ιωαννη Περγαμου που υπερτονιζει το μυστηριο της Θειας Ευχαριστιας και ουσιαστικα εννοει οτι οι χριστιανοι αν και μονο κοινωνανε τοτε οτι και να κανουν αλλο σωθηκαν . Τοτε γιατι ο Χριστος διδαξε επι τριετια και δεν παρεδωσε μονο την Θεια Ευχαριστια ?Με αυτες τις ορθοδοξοφανεις διδασκαλιες απο επισκοπους παρακαλω αναιρειται η δισχιλιετης εκκλησιαστικη διδασκαλια και πρακτικη . Ουσιαστικα πανε στον καλαθο των αχρηστων το Ευαγγελιο το Γεροντικο ο Ιωαννης της Κλιμακας η διδασκαλια του Πατροκοσμα τα παντα . Εμενα φυσικα οπως και την πλειονοτητα μας βολευει η νεα διδασκαλια οτι αρκει να εξομολογεισαι δις του μηνα και τις Κυριακες βαλε στις 8 το ξυπνητηρι πανε εκκλησια κοινωνα και ολες τις αλλες ωρες κανε οτι σου κατεβει αλλα δεν ειναι ετσι . Παλια το αισθανονταν οι χριστιανοι οτι δεν ειναι τοσο απλα να σωσεις την ψυχη σου . Αλλωστε αν ηταν τοσο απλη υποθεση η σωτηρια της ψυχης τοτε οι ιερεις και οι μοναχοι που απαντες εξομολογουνται και κοινωνουν τακτικα τοτε λοιπον αμα τη εκδημια τους θα ανακηρυσονταν Αγιοι . Αντιθετως η εκκλησιαστικη πρακτικη ειναι να τους γινονται τρισαγια και μνημοσυνα προς αναπαυση ψυχης . Σκετα η συμμετοχη στην μυστηριακη ζωη δεν σωζει , ποτε κανεις Αγιος δεν εγραψε κατι τετοιο , η καινοφανης θεωρια των δυο αυτων επισκοπων αν και δημοφιλης για ευνοητους λογους αντιτιθεται σε απασα την εκκλησιαστικη πρακτικη και γραμματεια δυο χιλιαδων ετων . Παντως οτι τα μυστηρια απο μονα τους σωζουν σχεδον μαγικα τεινει να γινει επισημη θεση της εκκλησιας . ΑΜ
Δημοσίευση σχολίου