Ο μέγας Βασίλειος έγραψε για την Ελληνική Παιδεία: Ο Μωϋσής πρώτα παιδεύτηκε στην σοφία των Αιγυπτίων και μετά στην γνώση του Θεού. Ο Δανιήλ πρώτα παιδεύτηκε στην γνώση των Χαλδαίων και μετά στην θεϊκή σοφία. Και ο έλληνας χριστιανός είναι χρήσιμο να αντλεί τα ωφέλιμα πρώτον από την θύραθεν φιλοσοφία για να προχωρήσει ανετότερα στην μελέτη των ιερών γραμμάτων!Το περίφημο έργο του "Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων" πραγματεύεται ακριβώς αυτό το θέμα.Ο Βασίλειος συνήθιζε να στέλνει στον περίφημο εθνικό σοφιστή Λιβάνιο νέους από την Καππαδοκία για να σπουδάσουν δίπλα του. Δική του είναι η φράση "σου στέλνω έτερον Καππαδόκη("Ἰδού σοι καὶ ἕτερος ἥκει Καππαδόκης υἱὸς ἐμὸς καὶ αὐτός), η οποια παρέμεινε σήμερα να λέγεται με σκωπτικό τρόπο για εκδούλευση υπέρ συμπατριώτη μας.Ο Γρηγόριος συνέγραψε αντιρρητικούς λόγους , ουσιαστικά κατα της παραλογης απόφασης του Ιουλιανού να μην σπουδάζουν οι χριστιανοί νέοι τα Ελληνικά και την Φιλοσοφία, για να μην προσβληθεί η " εθνική θρησκεία"(κατά τα αλλα οι χριστιανοί υπήρξαμε σκοταδιστές).Ο ίδιος ο Γρηγόριος εμπαίζει τους μύθους των ειδωλολατρών περί εμπαθών θεών, αλλά αξιοποιεί στο έπακρο την γλώσσα και το ήθος των φιλοσόφων. Χαρακτηριστικά, έγραψε ποιήματα σε αμιγή ομηρική διάλεκτο.Ποιός σοφιστής του αιώνα του, εθνικός ή μηδενιστής μπορεί να καυχηθεί κάτι τέτοιο;
Ενώ ο Λιβάνιος σε ένα...παραλήρημα ευσεβείας και απογοήτευσης δήλωσε ότι θα αφηνε τον Ιωάννη διάδοχο του, εαν βέβαια αυτός δεν ήταν ....ένας χριστιανός, πράγμα που φανερώνει ποιοι είχαν πραγματικό κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στους χριστιανούς, οι οποίοι ξεπερνούσαν τους πάντες στα πάντα. Ο Ιωάννης είναι αυτός ο οποίος βάζει τολμηρά το μαχαίρι πιο βαθιά στην πληγή και φτάνει ως το κόκκαλο, όπως συνηθίζει πάντα. Μιλά ανοιχτά για τις μωρολογίες των φιλοσόφων, τον χαμένο χρόνο τους να διαλέγονται και να ασχολούνται με σχήματα και σκιές και τονίζει την υπεροχή της Ευαγγελικής Αλήθειας σε σχέση με κάθε φιλοσοφία. Δεν κολακεύει, αλλά δεν απορρίπτει. Ο ίδιος άλλωστε είναι ο ακομπλεξάριστος επιστήμονας, ο οποίος έχει χρησιμοποιεί την τεχνική των αρχαίων για να φτάσει σε δυσθεώρητα ρητορικά ύψη. Όχι πλέον σπαταλώντας τον εαυτό του σε δικανισμούς και έριδες, όπου γεννιέται το ψέμα και ταπεινώνεται η αλήθεια, αλλά ερμηνεύοντας την Αλήθεια μέσα από την πηγή της Αποκάλυψης της, την Γραφή και μεταδίδοντας την σαν χρυσορρόας ποταμός στα πλήθη όλων των αιώνων.
Και εδώ ας κάνουμε μια παρένθεση, όχι άσχετη με το θέμα. Ισχυρίζονται κάποιοι ότι το "Βυζάντιο"(Ρωμανία) δεν έχει αφήσει κάποιο σοβαρό και περισπούδαστο έργο και ότι από τον Πορφύριο τον νεοπλατωνικό ως την Αναγέννηση υπάρχει πνευματικό κενό. Εγώ δεν είμαι φιλόλογος ή ιστορικός για να ξέρω. Γνωρίζω όμως, από αυτά που διαβάζω και βλέπω, ότι οι βυζαντινοί, μη εξαιρουμένων των Πατέρων και των Εκκλησιαστικών Συγγραφέων , ήταν τόσο ψωνισμένοι με την Αρχαία Κλασσική Παιδεία, που δεν είχαν χρόνο να ασχολούνται με κάτι άλλο. Ήταν αφοσιωμένοι(=καβαλημένοι αρχαιολάτρες ), απόδειξη ότι όχι μόνο δεν εδίωξαν το περίφημο "αρχαιοελληνικό πνεύμα" αλλά μάλλον το λάτρεψαν, υπερ το δέον.
Αλλά γιατί οι Τρείς Ιεράρχες είναι προστάτες των Ελληνικών Γραμμάτων ή μάλλον ποιών Γραμμάτων;
Την απάντηση δίνει ο μακαριστός γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης:
"Η λογοκρατούμενη εποχή μας, η δώσασα «βιβλίον αποστασίου» εις την μυστικήν ζωήν, θέλει να βλέπη εις τους «Τρεις Ιεράρχας» τους ανθρώπους των γραμμάτων, τους εραστάς της κλασσικής σοφίας, τους συνδυάσαντας ή συμφιλιώσαντας τον Χριστιανισμόν με τα Ελληνικά γράμματα.
Και ναι μεν η κλασσική τους παιδεία είναι σημαντικωτάτη. Και ο ελληνικός λόγο, ολολαμπής από τας αστραπάς της μεγαλοφυΐας των, ακτινοβολεί εις τα συγγράμματά των.
Εκείνο όμως, που τους καθιστά «τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος», δεν είναι τα γράμματα, αλλά η αγιότης των. Αυτή, που ελάμπρυνε τον ελληνικόν λόγον. Και από διανοητικόν τον μετουσίωσεν εις πνευματικόν διό και θέλγοντα τας καρδίας των πιστευόντων.
Και πρέπει να είπωμεν αμέσως, ότι χωρίς την αγιότητα της ψυχής, δεν θα ήσαν παρά φιλόσοφοι ή θεολογούντες, ανίκανοι να ανέλθουν εις τας κορυφάς της «γνώσεως», όπου έφθασαν. Και η θεολογία των, δεν θα διετήρει μέχρι σήμερον το κύρος της, εάν δεν κατηυγάζετο από τας ακτίνας του Αγίου Πνεύματος.
Αλλ’ ας ίδωμεν την κλασσικήν παιδείαν εις τας συγκεκριμένας μορφάς της. Ο κλασσικισμός, φρονούμεν, δύναται εις πέντε τομείς να υποδιαιρεθή. Εις την μεταφυσικήν, την ηθικήν, την Τέχνην, την γνωσιολογίαν, τας πολιτικάς επιστήμας.
Εάν αντιπαραθέσωμεν εις τα ανωτέρω, τα ενδιαφέροντα των «Τριών Ιεραρχών», θα διαπιστώσωμεν ότι περί μεταφυσικής μεν, ουδείς λόγος δύναται γίνη. Εκεί ειδωλολατρία, εδώ Αποκάλυψις. Περί δε ηθικής, πέραν φυσικών τινων στοιχείων ηθικής, δεν ήτο δυνατόν να δώση ο Κλασσικισμός. Ο Χριστιανισμός εκόμισεν υπεφυσικήν ηθικήν, διδασκαλίαν εν αγίω Πνεύματι.
Αλλά και η Τέχνη, ως καλλιτεχνία εκπορευομένη από την διεφθαρμένην, διά της προπατορικής αμαρτίας, καρδίαν, εκινήθη εις τα φυσικά της όρια, ως αισθητική μόνον.
Οι «Τρεις Ιεράρχαι», ανελθόντες εις τους κόσμους του Πνεύματος, ανεχώνευσαν εις τας ψυχάς των την φυσικήν αισθητικήν και εβίωσαν το πνευματικόν κάλλος. Η λάμψις και το πνευματικόν θέλγητρον του θείου κάλλους, αναδίδονται πυκνώς από την διδασκαλίαν των.
Ως προς την γνωσιολογίαν, ποίαν σχέσιν δύναται να έχη ο «σπερματικός λόγος», ο λόγος όπου αναβλύζει από εσκοτισμένας ψυχάς, τας οποίας «άγριός τις δαίμων ενήχησε», με τον λόγον του Αγίου Πνεύματος, τον λόγον της Αποκαλύψεως;
Περί δε των πολιτικών επιστημών, είναι περιττόν να ομιλήση τις, εφ’ όσον ο Χριστιανισμός μετέφερε τα ενδιαφέροντα του ανθρώπου εις τον ουρανόν. «Ημείς ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν»…
Καταφαίνεται, λοιπόν, ότι η αποδιδομένη εις τους «Τρεις Ιεράρχας»… ενοχή, ότι συνέζευξαν τον κλασσικισμόν με τον Χριστιανισμόν, είναι εντελώς αστήρικτος. Διατί; Απλούστατα, τον ξεπέρασαν!
Και δεν ήτο δυνατόν να γίνη άλλως. Μόνον εστερημένοι ορθοδόξων κριτηρίων, ημπορούν να ισχυρίζωνται, ότι δεν βλέπουν μεγάλην διαφοράν μεταξύ του θείου φωτός, εντός του οποίου κατελάμφθησαν οι θείοι αυτοί Πατέρες, και των πυγολαμπίδων της κλασσικής φιλοσοφίας".
Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2020/01/blog-post_60.html#ixzz6CVXQDigI
Ο ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗΣ ΚΑΘΩΣ ΕΙΧΕ ΚΑΙ
ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Η ΟΠΟΙΑ ΜΑΧΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
ΣΗΜΕΡΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΧΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ.
ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΡΟΦΗ. ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΕΙΧΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ. ΣΤΗΡΙΓΜΕΝΗ ΟΜΩΣ ΑΥΤΗ ΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΝΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑ ΤΟ ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘ' ΟΜΟΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, Η ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΑΣ ΟΔΟΥ.
ΣΗΜΕΡΑ Η ΜΑΧΗ ΔΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ. ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΝΕΑ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ. ΔΙΟΤΙ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΣΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΑΞΗ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
ΚΑΙ Ο ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΥΠΗΡΞΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΛΟΓΙΑ.
Ευεργετινού Δ, σελ 586
Διακόνου λόγον επέχει ο πρός τούς ιερούς αγώνας αλείφων τόν νούν, καί τούς εμπαθείς λογισμούς απελεύνων απ`αυτού. Πρεσβυτέρου δέ ο εις τήν γνώσιν τών όντων φωτίζων. Επισκόπου δέ, ο τώ αγίω μύρω τελειών τής γνώσεως τής προσκυνητής καί Αγίας Τριάδος.
Προς θαλάσσιον, Περί αποριών, ερώτησις ΝΕ, Σχόλιο 34.
Τόμος 14 Γ, Μερετάκης.
Τόμος 14 Γ, Μερετάκης.
«Όποιος παρέχει, κατασκευάζει, γιά τήν περί εαυτού γνώσιν, πρόληψιν, φήμην, σ’αυτούς πού τόν θεωρούν, τόν ακούνε, μέ τήν προφορά δηλ. μέ τήν επανάληψη καί μόνον τών λέξεων από τούς λόγους πού έχει κλεψει από τούς Πατέρες, παραπείθοντας τίς ακοές τών ασυνέτων καί μιαίνοντας μέ συνουσία, σάν να είναι γυναίκες, αυτές οι αμύητες ακοές, τίς καλές καί θεοφιλείς θεωρίες τού πρώτου διδάξαντος, αυτός ελέγχεται δοξομανών, αφού παρατάσσεται μέ αυθάδεια, μαζί μέ τό ανώτερο επίπεδο τών φυσικών θεωρημάτων. Αφού δέν έχει αγγίξει τήν αληθινά υψηλή γνώση καί τήν έξη αυτής. Καί πεθαίνει χτυπημένος στήν καρδιά από τά βέλη πού αντιπροσωπεύουν : τήν θύμηση τής παρανομίας του έναντι τών Πατέρων, τήν ντροπή από τήν έπαρσή του (τήν οίηση), γιά τήν γνώση πού δέν είχε καί τήν αναπόφευκτη αναμονή τής μελλούσης κρίσεως. Διότι συλληφθείς από αυτά τά βέλη ο κενόδοξος, πεθαίνει χτυπημένος από τίς αιχμές τους.»
ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΤΑΥΤΙΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΛΗΘΟΣ ΚΑΝΟΝΩΝ.
«Τα περί της διδασκαλίας των Γραφών διαλαμβάνουν κυρίως οι παρακάτω Κανόνες της Εκκλησίας: ιε΄ Αποστ. ιγ΄ της Δ΄, ιθ΄, ξδ΄ και ο΄ της Πενθ. και ιγ΄ της Αντιόχειας. Σύμφωνα με τους Κανόνες αυτούς, η διδασκαλία από την Αγία Γραφή, από τα Πατερικά Κείμενα ή από τους Όρους των Οικουμενικών Συνόδων γίνεται αποκλειστικά από τους Επισκόπους (ιθ΄ Πενθ.), οι οποίοι δύναται να μεταβιβάσουν το έργο της διδασκαλίας σε άλλον Κληρικό ανώτερο (Πρεσβύτερο, Διάκονο) ή κατώτερο (Υποδιάκονο, Αναγνώστη), ποτέ δε σε Λαϊκό (ξδ΄ Πενθ.) ή Γυναίκα (ο΄ Πενθ.).
Επομένως, η διδασκαλία των Γραφών επιτρέπεται να γίνεται στην Εκκλησία (ή στην κατ’ οίκον Εκκλησία) μόνον από άνδρες και μόνον από Κληρικούς (με τον βαθμό του Αναγνώστη και πάνω). Δεν επιτρέπεται η διδασκαλία των Γραφών από άνδρες Λαϊκούς ή Γυναίκες στην Εκκλησία (ή την κατ’ οίκον Εκκλησία). Οι Κανόνες δεν αναγνωρίζουν την ιδιότητα του θεολόγου ή του ιεροκήρυκα.
Σύμφωνα λοιπόν με τους παραπάνω Κανόνες, η δημόσια διδασκαλία (στην Εκκλησία) ή η ιδιωτική (στην κατ’ οίκον Εκκλησία) των Γραφών από Λαϊκό (σε Επισκοπή, όπου βεβαίως ανήκει ο Λαϊκός) απαγορεύεται, ο δε παραβαίνων τον Κανόνα (ξδ΄ Πενθ.) αφορίζεται, εάν δε είναι Κληρικός και διδάσκει άνευ αδείας του Επισκόπου καθαιρείται.
Εάν η διδασκαλία αυτή υπό Κληρικού (τουλάχιστον Αναγνώστη) γίνει σε ετέρα Επισκοπή, άνευ αδείας του επιχώριου Επισκόπου, τότε υπάρχει η κανονική παρέκκλιση της Εισπήδησης, η οποία τιμωρείται με καθαίρεση (ιγ΄ Αντιόχειας).»
ΟΜΩΣ....
Ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος - Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου