Το σύστημα επιτήρησης

 του Marcello Veneziani

Λοιπόν, ας ανακεφαλαιώσουμε. Δεν επιτρέπεται να υπάρχει διαφορετική γνώμη για το θέμα του Covid και της πανδημίας, γιά τα κλεισίματα και τα εμβόλια σε σύγκριση με αυτά που χορηγούνται από επίσημους φορείς. Η κατηγορία τού αρνητισμού (σάν τόν ιστορικό ρεβιζιονισμό) ή του no vax (εντιεμβολιαστή), η καταγορία για παράβαση των κανόνων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, της δημόσιας ζωής, του νομικού συστήματος είναι προ των πυλών. Απαγορεύεται επίσης να υπάρχουν διαφορετικές κρίσεις για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, την παρένθετη μητρότητα, τις υιοθεσίες ομοφυλόφιλων και γενικά για τις σχέσεις ομοφυλόφιλων-τρανς-λεσβιών. Όσοι έχουν διαφορετικές ιδέες ή που απλώς συνεχίζουν να υπερασπίζονται τις φυσικές διαφορές, την οικογένεια, τη γέννηση σύμφωνα με τη φύση και τη ζωή σύμφωνα με την παράδοση, εισέρχονται σε μια σφαίρα απαγόρευσης που πηγαίνει από την επιβολή (καταδίκη) μέχρι το βέτο. Ισχυρές απαγορεύσεις εισάγονται με νόμους, προειδοποιήσεις και κοινωνική λογοκρισία (λογοκρισία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης). Σχετικά με το θέμα του φεμινισμού, τα δικαιώματα των γυναικών ή όσον αφορά τα φυσικά, εθνοτικά, γλωσσικά χαρακτηριστικά, ενεργοποιούνται συνοπτικές διαδικασίες, με τη βοήθεια του MeToo, του catcalling και άλλων παρόμοιων, οι οποίες δημιουργούν διαχωρισμό και δυσπιστία μεταξύ ανδρών και γυναικών. Επιπλέον, απαγορεύεται να αποκαλούνται λαθραίοι (λαθρομετανάστες) οι παράτυποι μετανάστες. Οι Ρομά με το παραδοσιακό όνομα των τσιγγάνων, οι μαύροι με το αρχαίο όνομα των νέγρων, χωρίς καμία υποτιμητική χροιά. Για κάθε αναπηρία δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται οι όροι που χρησιμοποιούνταν στο παρελθόν, αλλά μόνο με διαφορετικές ικανότητες. Απαγορεύεται να έχεις άλλη άποψη πέραν της θεσμικής για το θέμα του φασισμού και του αντιφασισμού, του ρατσισμού και του ναζισμού, της ιστορίας και των σφαγών.

Πέρα από τις απαγορεύσεις υπάρχουν και οι ακυρώσεις του παρελθόντος, όσον αφορά τη συλλογική αμνησία της ιστορικής μνήμης και την αφαίρεση τόσων φρικαλεοτήτων, θυτών, επιχειρήσεων, χαρακτήρων, ιστοριών και αδέσμευτων σκέψεων. Ό,τι αφορά τον πολιτισμό, την παράδοση και την κληρονομιά μας πρέπει να υποτιμηθεί ή να παραμεριστεί για να μην προσβάλει τις ευαισθησίες εκείνων που δεν ανήκουν σε αυτόν. Πρέπει πάντα να υποθέτουμε την άποψη που είναι πιο ξένη και πιο απομακρυσμένη για εμάς. Οι ξένοι πρώτα, γιά να ανατρέψουμε ένα γνωστό πολιτικό σύνθημα που βασίζεται στην εθνική προτίμηση.

Σε αυτόν τον ισχυρό περιορισμό πρακτικών, γλωσσών και απόψεων, η ελευθερία που επιτρέπεται είναι ένας στενός και σύντομος διάδρομος που μπορεί να διανυθεί μέσα στις νόμιμες απόψεις, σε μια πολύ στενή περίμετρο. Μόλις υπερβείτε το επιτρεπόμενο «εύρος», με τα όρια που επιβάλλονται στις διαφορές, πυροδοτούνται η λογοκρισία, η αποδοκιμασία, η καταγγελία, η καταδίκη ή η απομόνωση, ο υγειονομικός αποκλεισμός, ο πολιτικός θάνατος.

Τα χρόνια περνούν αλλά η κατάσταση δεν βελτιώνεται, αντίθετα σταδιακά εκφυλίζεται, συχνά σύμφωνα με το νόμο, με την αιγίδα των ανώτατων θεσμών. Και επεκτείνεται σε όλο και πιο ποικίλους τομείς της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής, των αισθημάτων και των δεσμών. Οι κυβερνήσεις είτε είναι ουδέτερες είτε συμμορφώνονται, δηλαδή υποστηρίζουν τη λογοκρισία ή εξαιρούνται.

Δημιουργείται ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι όπου συγκλίνουν η οικονομική ισχύς, η υγειονομική ισχύς, η μιντιακή-ιδεολογική εξουσία και η δικαστική εξουσία. Όσον αφορά αυτές τις εξουσίες, ελάχιστα ή τίποτα δεν μπορεί να κάνει ο μόνος χώρος εξουσίας που μπορεί να έχει λαϊκή νομιμότητα, διαφορετική από αυτή που διατάχθηκε από το κατεστημένο: αναφέρομαι στην πολιτική. Η οποία χωρίζεται χονδρικά σε τρεις ομάδες: 

α) Σε εκείνους που συμφωνούν με αυτό το καθεστώς επιτήρησης, πού γίνονται πράγματι υποστηρικτές του. 

β) Σε εκείνους που αφήνονται να παρασυρθούν από το ρεύμα, δεν αντιστέκονται, υποστηρίζουν, σιωπούν και άρα συναινούν για να μην κατηγορηθούν ότι είναι οπισθοδρομική. 

γ) Σε εκείνους που αντιδρούν όταν είναι στην αντιπολίτευση, στη συνέχεια σκιαγραφούν έναν συμβιβασμό ή μια ήσυχη ζωή όταν είναι στην κυβέρνηση, ή το πολύ-πολύ να περιοριστούν στο να επιβραδύνουν την πορεία, χωρίς ποτέ να προσφέρουν ένα οργανικό εναλλακτικό όραμα.

Έχουμε εισέλθει σε ένα καθεστώς επιτήρησης που δεν είναι μια πραγματική δικτατορία ή ένα ολοκληρωτικό σύστημα, αδιανόητο σε ένα παγκόσμιο σύστημα και ένα σύστημα αγοράς. αλλά είναι μια ισχυρή μορφή πρακτικού εξαναγκασμού και ψυχολογικού, μερικές φορές ακόμη και δικαστικού, περιορισμού. Ποτέ άλλοτε όπως γίνεται σήμερα, επίσης χάρη στην έκτακτη ανάγκη που προκλήθηκε από την πανδημία, η ελευθερία δεν έχει υποστεί τόσο πρωτοφανείς περιορισμούς που έχουν επηρεάσει στοιχειώδη δικαιώματα και σφαίρες ελευθερίας που χρησιμοποιούνται στην καθημερινή ζωή. Και όταν αποδέχεστε πολύ αυστηρούς περιορισμούς, αν και για λόγους υγείας, τότε προβάλλετε λιγότερη αντίσταση σε αυτούς που επιβάλλουν ένα όλο και πιο πυκνό δίκτυο περιορισμών και σε άλλους τομείς. Ο καταναγκασμός είναι ιογενής και προοδευτικός, όπως η παράλυση. Η αναστολή της ελευθερίας και της μη συμμόρφωσης επεκτείνεται εύκολα και σε άλλους τομείς.

Οι ιδεολογικοί ιοί εξαπλώνονται σαν θανατηφόρα αέρια στην κοινωνία μας και καταστρέφουν επικίνδυνα τη φυσική μας ανοσία, τα πνευματικά μας αντισώματα, την κριτική μας αίσθηση, την ικανότητά μας να θυμόμαστε, να συγκρίνουμε, να συγκρίνουμε πράγματα με την πραγματικότητα. Από τη διαγραφή της ιστορίας στη διαγραφή των φυσικών διαφορών, από την αφαίρεση της φυσικής τάξης των πραγμάτων στην εκδίωξη όλων όσων ανακαλούν την υπερφυσική τάξη πραγμάτων. Από την εξαθλίωση της γλώσσας στη χρήση προκατασκευασμένων λεξιλογικών ενοτήτων (μορφών).

Με τα χτυπήματα των νόμων, των δικαιωμάτων και της ειδικής προστασίας προστατευόμενων κατηγοριών, εκστρατειών επανεκπαίδευσης και τιμωρίας, λογοκρισιών και κλεισίματος, οι ζωές μας αλλάζουν, η σχέση μας με τον κόσμο, το σεξ, η σχέση μας με τους άλλους, με το παρελθόν και με το μέλλον. Είμαστε θύματα ενός επικίνδυνου αναγωγισμού που σκοτώνει τις διαφορές και τους διαφορετικούς κόσμους.

Από όλα αυτά, τα βασικά θύματα είναι οι νέες γενιές γιατί δεν έχουν όρους σύγκρισης, είναι οι πιο εκτεθειμένες μεταξύ ιστού, social media και σχολείου, ανατρέφονται σε ένα πλαίσιο αφαίρεσης, χειραγώγησης και αλλοίωσης της πραγματικότητας. Εκτός από μικρές και αξιέπαινες μειονότητες, οι ορίζοντές τους περιορίζονται στο παρόν και στρέφονται στον κυρίαρχο κανόνα. Το λεξικό τους και η ικανότητα κρίσης τους έχουν εξαθλιωθεί, η συμπεριφορά τους έχει αυτοματοποιηθεί. Αθώα αλλά δύσκολα θεραπεύονται τά θύματα.

Ανατροπές, παραλλαγές και αλλαγές ρυθμού δεν μπορούν να αποκλειστούν, αλλά η πιο εύκολη πρόβλεψη είναι η πιο τρομερή: θα συνηθίσουμε να τα θεωρούμε όλα αυτά αναπόφευκτα, και μάλιστα σωστά.

Il regime della sorveglianza - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)