Η κλασική τυπολογία του turncoat (αποστάτη) ήταν ο κοινός ή ο μετριοπαθής, οπορτουνιστής, Χριστιανοδημοκρατικός μικροαστός, έτοιμος να αλλάξει πλευρά μόλις αλλάξει ο άνεμος. Αλλά η πιο διεστραμμένη σπεσιαλιτέ των τελευταίων παλτών, των grillini (Το ιστολόγιο του Beppe Grillo είναι το πιο γνωστό στα ιταλικά και περιέχει ένα φόρουμ συζητήσεων, του οποίου οι χρήστες αποκαλούνται συχνά "grillini"), είναι να μπορούν να αλλάξουν όχι μόνο έναν σύμμαχο και ένα πολιτικό προφίλ σε διάστημα ενός έτους και λίγο περισσότερο, και να περάσουν από αυτό που έχει οριστεί ως "η πιο σωστή-πτέρυγα κυβέρνησης στην ιστορία της ιταλικής δημοκρατίας" σε αυτό που σήμερα αποκαλείται "η πιο αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία της ιταλικής δημοκρατίας". Πηγαίνοντας από το vaffanculismo στο paraculismo (οπορτουνισμό) με εκπληκτική ταχύτητα, χωρίς ενδοιασμούς. Από τους εχθρούς του ευρωπαϊκού κατεστημένου μέχρι το καθοριστικό δεκανίκι του, κρίσιμο για την εκλογή ενός προέδρου, έκφραση της ευρωκρατίας της Μέρκελ. Από εχθρούς του κόμματος του Bibbiano σε μέλη του ίδιου, μέσα σε λίγες μέρες. Από εχθρούς του συστήματος μέχρι υπηρέτες του συστήματος. Από κλειστές θύρες σε ανοιχτές θύρες (Από κλειστά λιμάνια σε ανοιχτά λιμάνια). Μια ανατροπή/στροφή που δεν έχει προηγούμενο στο πλούσιο εθνικό δείγμα τής αλλαγής σημαίας και των χαντακωμένων.
Η λεξιλαγνεία (ψηφοθηρία) είναι μέρος της ιστορίας της Ιταλίας, υπάρχει μια διαβόητη κόκκινη κλωστή που την διατρέχει σαν το συνεχές πίσω μέρος της αριστείας της, τις καλύτερες σελίδες της, τους μεγάλους ήρωες, συγγραφείς και αγίους που την έχουν επίσης τιμήσει.
Πάντα ήμασταν η χώρα του Pulcinella και του Arlecchino, για να ενώσουμε τις μάσκες του νότου και του βορρά στην έξυπνη δουλοπρέπεια. Ήμασταν η χώρα που, όπως εξήγησε ο Liutprand πριν από περισσότερα από χίλια χρόνια, πάντα παζάρευε (ταχυδακτυλουργούσε) ανάμεσα σε δύο κυρίους για να διαπραγματευτεί την τιμή και να αλλάζει ανάλογα με την ευκολία.
Στο πέρασμα των αιώνων παίζαμε μεταξύ κληρικαλισμού και πολιτικής εξουσίας, μεταξύ ιερέων και αποστρατευμένων, μεταξύ βαρβάρων και εισβολέων. Ακόμη και στο Risorgimento δεν έλειπαν τα παλτό και οι προδότες. Στον εικοστό αιώνα δεν τελειώσαμε τους πολέμους με τους συμμάχους με τους οποίους τους είχαμε ξεκινήσει, δώσαμε μια νοσηρή επίδειξη στροφής στη μετάβαση από τον φασισμό στον αντιφασισμό.
Ένας σοφός άνδρας ρωτήθηκε αν δεν επιτρέπεται να αλλάξουμε γνώμη και σημαία και απάντησε: βεβαίως, αν η αλλαγή των ιδεών ή των ευθυγραμμίσεων δεν συμπίπτει με την αλλαγή της τύχης των ιδεών που δηλώνονται και των ευθυγραμμίσεων που ασπάζονται.
Αφήστε κατά μέρος την ηθική και το ήθος, την ιδανική συνοχή και την προσωπική αξιοπρέπεια, που επίσης ουρλιάζουν, όντως ουρλιάζουν, μπροστά σε αυτό το καταθλιπτικό θέαμα. Αφήστε κατά μέρος την άμεση συνέπεια από το παλτό στο στομάχι. Και αναρωτηθείτε τουλάχιστον ένα πράγμα: τι αξιοπιστία μπορούν να σας δώσουν πρόσωπα, κόμματα, θεσμοί πού αλλάζουν με τόσο εμφανή τρόπο όλα όσα ήταν, είπαν και έκαναν την προηγούμενη μέρα και επίσης αποφεύγουν την κρίση του κυρίαρχου λαού γιατί γνωρίζουν καλά ότι είναι λερωμένοι καί ενάντιοι στη γνώμη των Ιταλών; Ποια κίνητρα μπορούν να έχουν οι ακροβάτες αυτού του τύπου, αν όχι μικροπρεπή, και τι υπηρεσία θα μπορέσουν να προσφέρουν στην Ιταλία; Πού πιστεύεις ότι μπορούν να μας πάνε τέτοιοι καραγκιόζηδες, πρόσωπα τόσο αναστρέψιμα με τους γλουτούς τους; Σε τελική ανάλυση, ο ακριβής και φυσικός ορισμός του λεξιλάγνου (αποστάτη) είναι ακριβώς αυτός: έχει το πρόσωπο σαν τήν πλευρά β, εναλλάξιμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου