π. Βασίλειος Βολουδάκης: Ποιά εἶναι ἡ ''ἐπίσημη'' Ἐκκλησία; Μά «ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία» σταύρωσε τό Χριστό...

 

Πατήρ Βασίλειος Βολουδάκης

''Κάποιος ἔλεγε πρό ἡμερῶν ἀπ’ τήν τηλεόρασι, ἐγώ λέει, ἐδῶ, "ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία λέει αὐτό"..!
Νομίζουνε ὅτι, ἐπειδή ἔχουνε ἕνα ἀξίωμα, ὅτι κατέχουν καί τήν ἀλήθεια! Ὅποιος άποκτήσει ἕνα διοικητικό ἀξίωμα γίνεται ''ἐπίσημη'' Ἐκκλησία;
Μά «ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία» σταύρωσε τό Χριστό!
Οἱ ἐπίσημες Ἐκκλησίες, κατά διαστήματα καί κατά καιρούς, ἐδίωξαν τούς ἁγίους...
Τί εἶναι τό «ἐπίσημο»; Αὐτό πού ἔχει ἀξίωμα; Αὐτό πού ἔχει ἐξουσία εἶναι τό «ἐπίσημο»;
Τι ἐπισημότητα εἶχε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος!
Ποιὸς ἐπίσημος ἱεράρχης ἁγίασε τὰ 150 τελευταῖα χρόνια! Τόση ἐπισημότητα δὲν ἔπρεπε νὰ συνοδεύεται μὲ ἁγιότητα; Ὁ τελευταῖος ἐπίσημος ἱεράρχης ποὺ ἁγίασε εἶναι ὁ ἁγιος Γρηγόριος ὁ Ε΄ κι’ αὐτὸς ἱεράρχης τῆς Τουρκοκρατίας...
Ἐπίσημος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ θεωρεῖται ''πολυτελής''. Ἡ πολυτέλεια θέλει τελειότηταˑ δὲ θέλει …ἀκριβὰ ῥοῦχα!
Ἀντὶ κάποιος ποὺ ἀποκτᾶ ἀξίωμα νὰ διερωτᾶται: “Ἆραγε μπῆκα στὴ χορεία τῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαίων μὲ τὸ ἀξίωμα ποὺ πῆρα; Μήπως κάτι δὲν πάει καλὰ μὲ ἐμένα καὶ πῆρα αὐτὸ τὸ ἀξίωμα”;
Ἀντὶ νὰ διερωτηθοῦμε... (ὑποστηρίζουμε): «Ἐγώ εἶμαι ἡ Ἐκκλησία ἡ Ἐπίσημη» !
Ποιά εἶναι ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία; Μά «ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία» σταύρωσε τό Χριστό...

~ Πατήρ Βασίλειος Βολουδάκης

(Απόσπασμα από ομιλία του π. Βασιλείου, με οδηγό το βιβλίο του Αγίου Αυγουστίνου " Εξομολογήσεις", τόμος Β΄την Κυριακή 16-6-2013.)

Σχόλιο Π. κοινωνίας: ''Όταν ο Χριστός μιλάει για την έκχυση του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία και στους πιστούς, δεν μιλάει αφηρημένα, δεν μιλάει ότι θα το στείλη σε όλη την Εκκλησία γενικά. Ούτε ότι, επειδή οι δεσποτάδες και οι παπάδες έχουν μία αλληλοδιαδοχή με τις χειροτονίες, θα το λάβη γενικά όλη η Εκκλησία...

Ούτε εννοεί ότι εξ' αιτίας της χειροτονίας των επισκόπων υπάρχει οπωσδήποτε η εγγύησις ότι το Πνεύμα το Άγιο θα κατοικήση μόνιμα μέσα στην Ιεραρχία... Διότι, δεν είναι η ύπαρξις του επισκόπου η εγγύησις ότι μία Σύνοδος εμφορείται από το Άγιο Πνεύμα.

Απόδειξις είναι ότι υπήρξαν μέσα στην Εκκλησία πολλοί επίσκοποι, που κατεδικάσθησαν ως αιρετικοί... Αν είχαν εκείνοι οι επίσκοποι Πνεύμα Άγιο, δεν θα έπεφταν σε αίρεσι. Άρα, δεν είναι η εις επίσκοπον χειροτονία κάποιου απόδειξις ούτε εγγύησις ότι στον επίσκοπο αυτόν κατοικεί οπωσδήποτε το Άγιο Πνεύμα...'' ~ Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου (†) "Πατερική Θεολογία".

Πνεύματος κοινωνία: π. Βασίλειος Βολουδάκης: Ποιά εἶναι ἡ ''ἐπίσημη'' Ἐκκλησία; Μά «ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία» σταύρωσε τό Χριστό... (pneumatoskoinwnia.blogspot.com)

Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΑΠΟΡΡΕΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΣΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΟΣΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΛΥΝΕΤΕ ΘΑ ΛΥΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΔΕΝΕΤΕ ΘΑ ΔΕΝΟΝΤΑΙ.  Η ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΛΑΒΑΝ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ. 

ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΕΙΡΩΝΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡ. ΠΑΛΑΜΑ ΟΤΙ ΒΑΣΕΙ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ Η ΑΝΑΠΝΟΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ. ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΦΙΛΙΟΚΒΕ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΥΒΕΡΝΑ ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟ ΤΟΝ ΚΛΗΡΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ.

Από το “Ημερολόγιο” του Αλεξάνδρου Σμέμαν

«Τρίτη, 2 Φεβρουαρίου, 1982

Ο κληρικαλισμός δημιουργεί ασφυξία• ανάγει ένα μέρος του εαυτού του σ’ ολόκληρο τον ιερό χαρακτήρα της Εκκλησίας• μεταβάλλει τη δύναμή της σε ιερή εξουσία για να ελέγχει, να καθοδηγεί, να διοικεί• σ’ εξουσία για να επιτελεί μυστήρια, και γενικά, μετατρέπει την κάθε εξουσία σε «θεόσδοτη εξουσία»! Ο κληρικαλισμός αποσπά κάθε «ιερότητα» από τους λαϊκούς: αποδείξεις; το τέμπλο, η θεία Κοινωνία (μόνο κατόπιν αδείας), η Θεολογία...

Και όσο περισσότερο ο κληρικαλισμός «κληρικοποιεί» (η παραδοσιακή εικόνα του επισκόπου ή του ιερέα – που επιτείνεται από τα ρούχα του, τα μαλλιά του, κ.λπ., κι ο επίσκοπος από τις πανάκριβες στολές!), τόσο περισσότερο η ίδια η Εκκλησία θα εκκοσμικεύεται, θα υποτάσσεται πνευματικά σ’ αυτόν τον κόσμο. Στην Καινή Διαθήκη, ο ιερέας παρουσιάζεται ως ο ιδανικός λαϊκός. Σχεδόν όμως αμέσως μετά αρχίζει ο αυξανόμενος ριζικός χωρισμός του από τους λαϊκούς• κι όχι μόνο χωρισμός, αλλά αντίθεση κι αντιπαράθεση προς τους λαϊκούς…

Ο ιερέας αντί να είναι ο «τύπος των πιστών» (Α' Τιμοθ. 4, 12), εμφανίζεται με την εικόνα του «κυρίου πάσης ιερότητος» (master of all sacrality) που ξεχωρίζει από τους πιστούς, που διανέμει τη χάρη κατά βούληση.

Αυτή είναι η ρίζα της αντίθεσης στη συχνή θεία Κοινωνία από κάποιους κληρικούς – η προστασία της θείας Κοινωνίας με την εξομολόγηση, την άφεση, με την «εξουσία που μου έχει δοθεί...» κ.λπ. Είναι σαφές πως αυτός ο αγώνας μεγαλώνει τώρα υπό την επίδραση κάποιων κληρικών πού έχουν καταληφθεί από την εξουσία τους, από την «ιερότητά» τους. Τίποτε δεν απειλεί τόσο την εξουσία τους όσο η επιστροφή της Ευχαριστίας στην Εκκλησία, η αναγέννησή της ως το «Μυστήριο της Εκκλησίας», κι όχι ως ένα από «τα μέσα εξαγιασμού...».

Η τραγωδία της θεολογικής παιδείας βρίσκεται στο γεγονός πως νέοι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν ιερείς αναζητούν –συνειδητά ή ασυνείδητα– αυτόν τον χωρισμό, αυτή την εξουσία, αυτό το ανέβασμα πάνω από τους λαϊκούς. Η δίψα τους αυτή ενισχύεται και γεννάται από ολόκληρο το σύστημα της θεολογικής παιδείας, τον κληρικαλισμό. Πώς μπορεί να τους κάνει κανείς να καταλάβουν, όχι μόνο με το μυαλό τους, αλλά μ’ ολόκληρη την ύπαρξή τους, πως πρέπει ν’ απομακρυνθούν από την εξουσία, από κάθε εξουσία, η οποία υπήρξε ανέκαθεν ένας πειρασμός που προέρχεται πάντοτε από τον Διάβολο; Ο Χριστός μάς απελευθέρωσε απ’ αύτη την εξουσία –«εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης...» (Ματθ., 28,18)– αποκαλύπτοντας το Φως της εξουσίας ως εξουσία αγάπης και Ουσιαστικής αυτοπροσφοράς. Ο Χριστός δεν έδωσε στην Εκκλησία «εξουσία», αλλά το Άγιο Πνεύμα: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον...». Η εξουσία, εν Χριστώ, επέστρεψε στον Θεό, κι ο άνθρωπος θεραπεύτηκε από το «διοικείν και διατάζειν».

Στο εξηκοστό πρώτο έτος της ζωής μου, ξαφνικά αναρωτιέμαι: Πώς τα πάντα έχουν τόσο πολύ διαστρεβλωθεί; Και φοβούμαι!»