ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΤΡIΑΔΟΣ (7)

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΤΡΙΑΔΑ. 
του Franz Courth 

Συνέχεια από Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2024

5. Στα ίχνη του Αυγουστίνου (Henri de Lubac)
γ. Τα χαρακτηριστικά της σκέψης του Henri de Lubac,

Ποια είναι λοιπόν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Τριαδικής Θεολογίας του de Lubac; Με ανάλογο τρόπο με εκείνον του Hugo Rahner (1900 – 1968), επανέφερε την τριαδολογική δυναμική της ιστορίας της σωτηρίας όπως είχε βιωθεί από την αρχαία Εκκλησία και είχε αναπτυχθεί από σημαντικούς αντιπροσώπους της τελευταίας περιόδου του σχολαστικισμού, επαναπροσφέροντάς την στους θεολόγους της γενηάς του, η οποία ήταν προσκολλημένη στους κανόνες του νεοσχολαστικισμού.
Η εντυπωσιακή γνώση την οποία διέθετε ο de Lubac, της κλασσικής εποχής της θεολογικής ιστορίας προσδίδει στα γραπτά του μια ζωντανή αμεσότητα στην έκθεση της θεολογίας του και της πνευματικότητός των.
Γι’ αυτόν τον λόγο ο Γάλλος Ιησουίτης, του οποίου η έρευνα καθορίστηκε από την συνεχή του εμβάθυνση στα κείμενα της πατριστικής και της σχολαστικής εποχής της Λατινικής Θεολογίας, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους εμπνευστές της ανανεώσεως της συγχρόνου Τριαδικής Θεολογίας. Το έργο του επηρεάστηκε επίσης και από την γόνιμη ανταλλαγή των εμπειριών του, με τον von Balthasar και τον Ratzinger, ιδιαιτέρως σε ότι αφορά την θεολογική ερμηνευτική και την Τριαδική Θεολογία.
Αλλά η θεολογική και η Ιστορική του ευαισθησία του επέτρεψε να είναι ευαίσθητος επίσης και στην γλωσσική αφομοίωση και στις διαφορετικές του, ως επί το πλείστον επιτυχημένες, προσπάθειες μεσολαβήσεως του Τριαδικού μυστηρίου. Κατανόησε λοιπόν πως οι μεγάλοι θεολόγοι της παραδόσεως είναι εχέμυθοι πέραν κάθε προσδοκίας στην χρήση των γλωσσικών εργαλείων. Από αυτούς έμαθε πως κάθε θεολογικός όρος θα παραμείνει πάντοτε εκτεθειμένος. Αυτό βεβαίως δεν μπορεί να σημαίνει πως οι λέξεις της διδασκαλίας είναι δευτερεύουσας σημασίας ή πως μπορούν να διαγραφούν, και ιδιαιτέρως εκείνες που παρουσιάζονται σε μας προερχόμενες από το παρελθόν της παραδόσεως, όπως ακριβώς είναι και η έννοια του Τριαδικού προσώπου.
Ήδη οι Πατέρες συμβούλευαν να εννοούμε τους θεολογικούς όρους σαν κάτι σχετικό, με την πλήρη σημασία της λέξεως. Στην κορυφή των ενδιαφερόντων του θεολόγου, τοποθετούσαν την δεξίωση την προεννοιολογική και την υπαρξιακά βιωμένη του μυστηρίου, και όχι την διανοητική του αφομοίωση. Απέναντι στην αυθόρμητη αποδοχή του μυστηρίου, το όργανο της γλώσσας που είχαν στην διάθεσή τους πρέπει να τους φάνηκε πολύ συχνά ακατάλληλο και ανεπαρκές για να εκφράσουν μια αλήθεια η οποία από την αρχή υπήρχε απέναντί τους ζωντανή, «ακατανόητη και παρ’ όλα αυτά κατανοητή».
Γι’ αυτόν τον λόγο ούτε η υποκριτική γήινη εμπειρία, ή η υπεργήινη, ούτε η λογική αυτοευχαρίστηση ότι διαθέτουμε τέλεια γνώση ενός αντικειμένου, μπορούν να θεωρηθούν το τέλος της θεολογίας, που είναι μάλλον περισσότερο το «πέρασμα από την λέξη, που είναι πολλαπλή και βρίσκεται με δυσκολία, στην σιωπή του διαλογισμού». [Διότι δεν διαθέτουν ούτε προσευχή, ούτε την Χάρη του Θεού]. Ο de Lubac ισχυρίζεται πως η θεολογία, με την καταγωγική της και πιο υψηλή σημασία, είναι ένα «σκίρτημα της πίστεως, μια λατρεία και ευχαριστία, μια έκσταση που χάνεται στον Θεό. [Δεν είναι καρπός προσευχής]. Και επειδή ο Θεός είναι άσβεστος, η θεολογία δεν θα τελειώσει ποτέ.
Και μ’ αυτό ο Καρδινάλιος επανέφερε στο φως εκείνες τις σκέψεις οι οποίες δεν είναι χαρακτηριστικές μόνο στην Τριαδική Αλεξανδρινή θεολογία, αλλά και σ’ εκείνη την πνευματική γραμμή του σχολαστικισμού που εμπνεύσθηκε απ’ ευθείας από τον Αυγουστίνο. Θυμίζουμε φερ’ ειπείν τον Ρικάρντο του Αγίου Βίκτωρος, τον Βερνάρδο του Κλαιρβώ και τον Μποναβεντούρα. Ο de Lubac εισάγει σ’ αυτήν την ομάδα και τον Ακινάτη. Και συντονισμένα μ’ αυτές και άλλες μαρτυρίες ο Ιησουίτης ισχυρίζεται πως η τριαδική θεολογία πρέπει να είναι ένας δρόμος που πρέπει να διασχίσουμε, τόσο στην πίστη, όσο και με την νόηση, για να φτάσουμε στην κοινή θέα του Θεού.
Αυτό όμως δεν είναι το μοναδικό στοιχείο που μας θυμίζει την διδασκαλία του Επισκόπου της Ιππώνος. Το βλέμμα που κατευθύνεται στον σταυρωμένο Χριστό είναι και αυτό τυπικά Αυγουστινιακό. Από κάθε γωνιά και αν υπολογίσουμε την πίστη του, ο Χριστιανός θα καταλήγει πάντοτε να στοχάζεται στον σταυρό. Το μυστήριο του Θεού, το οποίο φανερώθηκε στον Χριστό, είναι ταυτόχρονα ένα μυστήριο της αναστάσεως και ένα μυστήριο του θανάτου.
Από το ένα μέρος ο σταυρός είναι το σημείο της απείρου αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. Από το άλλο, σ’ αυτήν την δήλωση η οποία είναι κλασσική πλέον προστίθεται η σκέψη, χαρακτηριστική στον de Lubac, σύμφωνα με την οποία στον Εσταυρωμένο, ο οποίος ανακεφαλαιώνει στον εαυτό του όλους τους ανθρώπους, ολόκληρη η ανθρωπότης παραιτείται από την αγάπη για τον εαυτό της. Στον θάνατο στον Σταυρό του Ιησού, πεθαίνει για τον εαυτό της ολόκληρη η ανθρωπότης μαζί του. [όλα εύκολα, τετελεσμένα, όλα έτοιμα, τα ετοίμασε ο δούλος του Κυρίου Ανθρώπου].
Και πράγματι, παρ’ όλες τις φυσικές κλίσεις με τις οποίες προικίστηκε με την δημιουργία, ο άνθρωπος δεν στρέφεται εύκολα προς τον Θεό. Θεωρήθηκε αναγκαίο να προκληθεί μια αλλαγή, μια μεταμόρφωση. Για τον de Lubac αυτό το σημείο του διαχωρισμού εκφράζεται με την λέξη Πάσχα η οποία συνθέτει τον σταυρό και την ανάσταση του Κυρίου.
Χωρίς έναν διαχωρισμό από τον εαυτό μας, χωρίς τον νόμο της εξόδου και της εκστάσεως δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ένας καινούργιος δρόμος για τον άνθρωπο. Αυτή είναι η βιβλική σκέψη σύμφωνα με την οποία ο μαθητής δεν σώζει την ζωή του παρά μόνον απαρνούμενος τον εαυτό του για την αγάπη του Κυρίου: όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι· ὂς γαρ αν θέλει την ψυχή αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν. (Μάρκος 8, 34…).
Από ανθρωπολογικής απόψεως αυτό μας επιτρέπει να συμπεράνουμε πως «ο ανθρωπισμός δεν είναι εκ φύσεως Χριστιανικός. Ο Χριστιανικός ανθρωπισμός δεν μπορεί να είναι παρά ένας μετεστραμμένος ανθρωπισμός. Καμμία φυσική αγάπη δεν οδηγεί στην υπερφυσική χωρίς να υπάρξει μια ρωγμή». Η ανθρωπότης πρέπει να πεθάνει μέσα σε καθένα από τα μέλη της για να ζήσει μεταμορφωμένη, στον Θεό. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΒΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ και αρχετυπικά στο μυστήριο του σταυρού πάνω στον Γολγοθά. Αρχετυπικά: Αυτό σημαίνει επίσης πως εάν η ανανεωμένη ανθρωπότης και ο καινούργιος άνθρωπος βρίσκονται στην οδό προς τον Κύριο κάτω από το σημείο του Εσταυρωμένου αυτό είναι μέρος την ολοκληρώσεως της τριαδικής πίστεως της Εκκλησίας και του ξεχωριστού Χριστιανού.
[Αυτή είναι η καθολική πίστη. Αρχετυπική. Η Σωτηρία δόθηκε μια για πάντα σε όλους, πάνω στον Σταυρό. Τετέλεσται η αποστολή μου, είπε ο Κύριος. Αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε. Δεν χρειάζεται αγώνας, αγωνία, προσευχή, είμαστε δυνάμει σωσμένοι με τα μυστήρια ενεργεία. Αυτή είναι η μυστική ουσία του Οικουμενισμού].
Ανακεφαλαιώνοντας: Η τριαδική θεολογία κατανοήθηκε από τον de Lubac σαν ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. [Την οποία γέννησε η πολιτεία του Θεού του Αυγουστίνου]. Αυτό σημαίνει πως την έθεσε σε εφαρμογή στοχαζόμενος τον Θεό και ξεκινώντας από τα βήματα που έκανε και κάνει προς τον άνθρωπο, χωρίς να την περιορίζει όμως στην πράξη της σωτηρίας. Ο Θεός είναι κάτι περισσότερο από τα σημεία της σωτηρίας που είναι παρόντα στην Ιστορία. Ένας Θεός που θα περιοριζόταν στην οικονομία της Σωτηρίας (και σ’ αυτήν την περίπτωση η εμμενής Τριάδα και η οικονομική ιστορικο-σωτηριώδης θα εξισούντο) δεν είναι ο Χριστιανικός Θεός, η δοξολογία και η λατρεία του οποίου είναι το έσχατο τέλος κάθε ιστορίας, προσωπικής και ομαδικής. [Ευχαριστία λέει ο Ζηζιούλας]. Επιπλέον η ιστορική θεολογία μετρά και ένα δεύτερο στοιχείο. Το στραμμένο βλέμμα στον Χριστό σαν κεντρικό σημείο του χρόνου. Στο μυστήριο του Σταυρού, στο πέρασμα, θανάσιμο θεμέλιο της ζωής, από την Μεγάλη Παρασκευή στο Πάσχα, ο Χριστό ανανεώνει τον άνθρωπο κατευθύνοντάς τον προς τον Πατέρα και κάνει την ανθρωπότητα μια ανοιχτή κοινωνία σε όλους, θεμελιωμένη στην αγάπη του Θεού. Και για να μπορέσουν να διατηρηθούν στην νέα ζωή, στέλνει στους ανθρώπους το Άγιο Πνεύμα [μήπως και κουραστούν]. Και μ’ αυτό το δώρο, εισέρχονται στην αιώνια κοινωνία του Υιού με τον Πατέρα.
Η Τριαδική θεολογία λοιπόν είναι μια θεολογία του σταυρού. Κάτι που μοιράστηκε και με τον Μπαλτάσαρ, ο οποίος την εμβάθυνε, δίνοντάς της ακόμη πιο δραματικούς τόνους.

Συνεχίζεται
 

ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΣ. ΧΟΡΤΑΣΤΙΚΟ ΨΩΜΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ.

 

Aμέθυστος

Παύσον τα σχίσματα των Εκκλησιών

Η φράση είναι από τη θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου. Τα σχίσματα είναι για να θεραπεύονται και όχι για να διαιωνίζονται. Η αφορμή του παρόντος είναι καθαρά βιωματική. Πολλές φορές κολλάμε στο γράμμα του νόμου και των ιερών κανόνων – κατά τη δική μας φυσικά ερμηνεία – και χάνουμε την ουσία. Και η ουσία είναι η αγάπη, ο Χριστός. Ο Κύριος είπε ότι θα μας αναγνωρίζουν οι άνθρωποι από τη μεταξύ μας αγάπη. Πόσο έχουμε την αγάπη οι σημερινοί χριστιανοί διακριτικό γνώρισμα; Ο ιερός Χρυσόστομος έλεγε πως αν εμείς ήμασταν αληθινοί χριστιανοί, δεν θα υπήρχε ειδωλολάτρης ή άθεος πάνω στη γη. Έτσι εξηγείται λοιπόν…

Πηγαίνοντας προ εβδομάδος στο Άγιον Όρος έτυχε να φιλοξενηθώ σε μια Καλύβη στην οποία ήρθε να διανυκτερεύσει η συνοδεία ενός Ουκρανού Επισκόπου της νέας Εκκλησίας, του Επιφανίου δηλαδή. Αυτής της Εκκλησίας που πρόσφατα αναγνώρισε το Οικουμενικό Πατριαρχείο και κάποιες ακόμη ελληνόφωνες Εκκλησίες, όχι όμως το σύνολο των Ορθοδόξων Επισκοπών. Τους θεωρούν άλλοι σχισματικούς, άλλοι αχειροτόνητους και πάει λέγοντας. Γνωρίζω πως πολλά Μοναστήρια και Κελιά στο Περιβόλι της Παναγίας δεν τους δέχονται, διότι θεωρούν πως, αν συλλειτουργήσουν μαζί τους, θα “μιανθούν” ωσεί κοινωνούντες μετά σχισματικών. Το θέμα είναι ωστόσο παράδοξο, όταν οι ίδιοι αυτοί αγιορείτες πατέρες μνημονεύουν και αποδέχονται τον Οικουμενικό Πατριάρχη που τους αναγνώρισε! Ιεροκανονικά άτοπα…

Επιστρέφω στην πραγματικότητα. Έμαθα πως στο Κελί εκείνο που διέμεινα ο γέροντας αποδέχεται λειτουργούντα και έτερο Ρώσο επίσκοπο, του Ονουφρίου δηλαδή. Μια η Ορθοδοξία και των δύο ουκρανικών “παρατάξεων”. Τη μια την αναγνώρισε ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κατόπιν αιτήματος του ουκρανικού λαού. Την άλλη την αποδέχεται το Πατριαρχείο Μόσχας, διότι είναι φιλορωσική. Τα πολιτικά παιχνίδια και τα γεωπολιτικά συμφέροντα εμπλέκονται εδώ, αγνοώντας τη τραγική καθημερινότητα της ζωής αυτών των Ουκρανών χριστιανών: εκκλησιαστικές διώξεις αναμεταξύ ομοφύλων – Σλάβων – βομβαρδισμοί και φόνοι μεταξύ αδελφών ομοπίστων και ομοφύλων…

Ο Ουκρανός ιεράρχης ήρθε κάποια στιγμή και αλληλοασπαστήκαμε. Απλός, αλλά και επιβλητικός. Βροντόφωνος, αλλά και σαν παιδί. Καμία σχέση με τους εγχώριους ελλαδίτες επισκόπους που έχουν τουπέ και νοοτροπία χιλίων καρδιναλίων. Η Μητρόπολή του έχει, μας είπε, πενήντα ενορίες και είναι μέσα στα ψηλά ουκρανικά βουνά. Συμμετείχαμε όλοι στην ίδια Λειτουργία. Διαβάσαμε το ίδιο Σύμβολο Πίστεως. Κοινωνήσαμε τον ένα και μοναδικό, τον ίδιο Χριστό… Δεν μας χώριζαν εκείνη τη στιγμή ούτε γλώσσα ούτε πολιτισμοί ούτε οι τοπικές και άλλες αποστάσεις. Γίναμε ένα εν Χριστώ…

Ήταν του αγίου Κοσμά του Αιτωλού εκείνη τη μέρα. Με το παλαιό ημερολόγιο. Θυμήθηκα που άλλοι εδώ γιορτάζαμε τον μεγάλο αυτό άγιο φωτιστή των Ελλήνων και άλλοι τον γιόρτασαν χωριστά προ δεκατριών ημερών. Ένα αιωνόβιο πλέον σχίσμα μεταξύ χριστιανών αδελφών… Για μια στιγμή δίστασα μήπως “μολύνθηκα” συμμετέχοντας σε μια Λειτουργία μετά “σχισματικών”. Ο δισταγμός έσβησε πάραυτα μέσα στον αγιορείτικο όρθρο, μέσα στο Περιβόλι της Μητέρας του Θεού, στο οποίο συγχωρούνται άνθη και δέντρα όλων των ειδών, διάφορα μεταξύ τους μεν, αλλά όλα κτίσματα του ενός και μόνου Δημιουργού…

 

Κ, Νούσης

Λάρισα, 13/9/2024 (με το νέο ημερολόγιο...)

 

 https://paterikos.blogspot.com/2024/09/blog-post_29.html#more

 

Ο ΝΟΥΣΗΣ Ο ΑΝΟΥΣΙΟΣ. ΜΗΠΩΣ ΟΛΟΙ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ ΣΤΗΝ Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ;Ο ΙΕΡΕΥΣ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΕΙ ΟΛΟΥΣ ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ ΤΟΝ ΔΙΝΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΝ. ΜΗΠΩΣ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΔΙΝΕΙ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ; ΜΗΠΩΣ Η ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ; 

ΜΗΠΩΣ Η ΜΟΛΥΝΣΗ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗΣ, ΟΡΘΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΟΠΩΣ Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΣΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ;

Ε.Μασκ: «Αυτή είναι η πολιτική των Δημοκρατικών για το μεταναστευτικό» | Pronews TV

Ο Έλον Μασκ, κάτοχος του “X” και ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, με την καθαρή αξία της περιουσίας του να υπολογίζεται στα 251 δισ. δολάρια προέβη σέ μια ανάρτηση όπου εξηγεί την πολιτική που άσκησαν οι Δημοκρατικοί και που και η Κ.Χάρις θέλει να συνεχίσει αν εκλεγεί στο μεταναστευτικό.

Με ένα βίντεο δύο λεπτών και την λεζάντα: “Ακριβώς αυτό γίνεται” δείχνει τι συνέβη τα τελευταία 4 χρόνια στις ΗΠΑ.

Αναφέρει το βίντεο:

«Αυτό είναι το σχέδιο των Δημοκρατικών για να κυβερνούν συνεχώς. Πρώτον, πλημμύρα παράνομων μεταναστών που μπαίνουν από θάλασσα, ξηρά και αέρα. Ένας πληθυσμός που αρκεί να “εξαφανίσει” τον πληθυσμό σε 36 πολιτείες.

Δύο, οι ανάγκες αυτών των παράνομων μεταναστών λαμβάνουν προτεραιότητα σε σχέση με τις ανάγκες των πολιτών με διοχέτευση τεραστίων ποσών από τους φόρους, με επιδόματα, φαγητό, ξενοδοχεία διαμονής για να εξασφαλίσουν την πλήρη υποστήριξή τους στους Δημοκρατικούς.

Τρίτον, να μην απελαθούν με κάθε κόστος, ακόμα και αν διαπράττουν εγκλήματα.

Τέταρτον, διατήρησή τους στις πόλεις, και επίθεση σε όποιον κριτικάρει αυτές τις πολιτικές.

Πέμπτο, να τους μετρήσουν ως πληθυσμό ώστε να αλλάξει η δύναμη των εκλεγμένων στο Κογκρέσο.

Έκτο, να περάσει νόμος όπου θα επιτρέπεται η επιστολική ψήφος χωρίς επιβεβαίωση στοιχείων και το σημαντικότερο επιβεβαίωση αν είναι πολίτες των ΗΠΑ.»

 https://www.pronews.gr/kosmos/e-mask-ayti-einai-i-politiki-ton-dimokratikon-gia-to-metanasteytiko-ayto-pou-theloun-na-petyxoun/

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ, Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ

από τον Roberto Pecchioli

Και έτσι είναι τετρακόσιες. Αυτός είναι ο αριθμός των εκκλησιών που κάηκαν στη Γαλλία. Προστίθενται στους χριστιανικούς τόπους λατρείας που έχουν εγκαταλειφθεί ή πουληθεί γύρω από τη γηραιά ήπειρο, τήν γερασμένη ήπειρο. Αλλαγή προβλεπόμενης χρήσης: γίνονται εμπορικοί ή τουριστικοί χώροι. Ένας πολιτισμός και μια θρησκευτική παράδοση περιορίζονται σε μια υπαίθρια αγορά, σε ένα παζάρι του ίδιου τους του εαυτού.

Στη χώρα μας, οι κεντροδεξιοί φιλελεύθεροι θέλουν το ius scholae, δηλαδή ένα μεταμφιεσμένο ius soli, προς όφελος των ξένων παιδιών που ολοκληρώνουν τις σπουδές τους στο καταστροφικό ιταλικό σχολείο. Σύμφωνα με τον Antonio Tajani, ορφανό δύο βασιλιάδων - των Σαβοΐων και του Μπερλουσκόνι - τώρα παντρεμένος με την Ursula Von der Leyen, είναι η λύση στα δημογραφικά προβλήματα. Μάλιστα, συνειδητοποίησε ότι οι Ιταλοί δεν έχουν παιδιά. Στα τριάντα χρόνια πολιτικής δραστηριότητας το αγνοούσε αυτό. Σε μια μοναδική αρμονία με το ορφανό του Arcore, οι κεντρώοι (Azione ή Italia Viva, αναπόφευκτα όμοιοι, πέρα από τις προσωπικές διαμάχες) προτείνουν να μειωθεί στο μισό ο χρόνος πού απαιτείται για τους αλλοδαπούς να αποκτήσουν την υπηκοότητα, πράγμα που σημαίνει να τη μεταδώσουν στα παιδιά τους λόγω των επιπτώσεων του ius sanguinis. Ένα καταστροφικό κοκτέιλ που θα εξαφανίσει το ιταλικό έθνος σε μια γενιά. Έθνος, όχι υπηκοότητα, η απλή σφραγίδα στα έγγραφα. Αλλά τι σημασία έχει για τους Ιταλούς - και τους Ευρωπαίους;

Τι παρέχει το ius scholae ;

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες προτάσεις σχετικά με το λεγόμενο ius soli , δηλαδή την αυτόματη απόκτηση της ιθαγένειας για οποιονδήποτε γεννήθηκε στην Ιταλία (όπως συμβαίνει για παράδειγμα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής), το ius scholae προβλέπει « την απόκτηση ιταλικής ιθαγένειας από τον αλλοδαπό ανήλικο , που γεννήθηκε στην Ιταλία ή εισήλθε στην Ιταλία μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών και που διαμένει νόμιμα στην Ιταλία, εάν έχει παρακολουθήσει τακτικά, για τουλάχιστον πέντε χρόνια στην εθνική επικράτεια, έναν ή περισσότερους σχολικούς κύκλους σε ιδρύματα που ανήκουν στό εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα ή μαθήματα επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης κατάλληλα για την απόκτηση επαγγελματικών προσόντων . Εάν η φοίτηση αφορά το δημοτικό σχολείο, είναι απαραίτητο να έχετε ολοκληρώσει επιτυχώς το ίδιο το μάθημα .»

Γίνεται ένας πόλεμος του οποίου την ύπαρξη προσποιούμαστε ότι αγνοούμε. Κάθε τόσο ξυπνάμε με την είδηση ​​ότι κάποιος μαχαιρώθηκε από «φιλοξενούμενο» σε αυτήν ή την άλλη χώρα της γερασμένης Ευρώπης. Εδώ ή εκεί μια εκκλησία καίγεται. Στους δρόμους εισβάλλουν παράνομοι μετανάστες που δεν σέβονται καν τους βασικούς νόμους της ευπρέπειας, μερικές φορές αφοδεύουν ή αυνανίζονται δημόσια. Όποιος δεν το πιστεύει, άς διαβάσει την είδηση. Οι σεξουαλικές επιθέσεις είναι αμέτρητες, αλλά μόνο οι «γυναικοκτονίες» που διαπράττονται από λευκούς μας απασχολούν. Μετά από ένα μήνα που έγινε σάλος, η υπόθεση της δολοφονημένης Μιλανέζας χαρακτηρίστηκε ως ατύχημα. Βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, λέει η χορωδία με καλή αίσθηση, προοδευτική, αφού ο δολοφόνος είναι Ιταλός πολίτης αφρικανικής καταγωγής. Συμπολίτης, όχι συμπατριώτης.

Ο δημόσιος χώρος παραδόθηκε, όπως και οι νόμοι, σε αυτούς που καταλαμβάνουν τις παραμορφωμένες χώρες μας, ανατρέποντας τον αιωνόβιο πολιτισμό μας, τη δύο χιλιάδων ετών θρησκεία μας, τον τρόπο ζωής μας. Χειρίζονται μαχαίρια και ρόπαλα ελλείψει επιχειρημάτων. Η αστυνομία φοβάται να τους αντιμετωπίσει γιατί οποιαδήποτε ενέργεια θα προκαλέσει την οργή της προοδευτικής χορωδίας και θα προσγειώσει αυτούς, όχι τους εγκληματίες, στο εδώλιο. Τέλος καριέρας, οικονομική καταστροφή, ίσως φυλακή στη θέση αυτών που το αξίζουν. Ο κόσμος ανάποδα: ποιος θα τολμήσει να το κάνει;

Γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Πολύ απλό: οι Ευρωπαίοι ηγέτες, όχι μόνο οι προοδευτικοί, έκλεισαν σκόπιμα τα μάτια τους σε αυτό που ήταν το μεγαλύτερο φαινόμενο της ηπείρου εδώ και δεκαετίες. Ήδη από τη δεκαετία του 1990 το μεταναστευτικό πρόβλημα στη Γερμανία ήταν πολύ σοβαρό. Στη Γαλλία η κατάσταση είναι ακόμη πιο σοβαρή. Ο Νικολά Σαρκοζί έγινε πρόεδρος και επειδή τόλμησε να μπει σε κάποια υποβαθμισμένα προάστια όπου δεν τολμούσε ούτε η αστυνομία, μόνο και μόνο για να ξεχάσει τις υποσχέσεις του όταν μπήκε στα Ηλύσια. Στις Βρυξέλλες, τη γραφειοκρατική πρωτεύουσα της Ευρώπης, ολόκληρες γειτονιές δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχο του αποτυχημένου βελγικού κράτους και η σαρία αντικαθιστά τα επίσημα δικαστήρια. Είναι καλύτερα να σιωπήσουμε για τη Μεγάλη Βρετανία, τις «εθνοτικές» δολοφονίες και τους βιασμούς φτωχών λευκών κοριτσιών από ξένες συμμορίες  που συγκαλύπτονται για να μην τροφοδοτηθεί -σύμφωνα με κυβερνήσεις όλων των κατευθύνσεων- ο ρατσισμός, ο οποίος αντ' αυτού προχωρά λόγω της άρνησης των προβλημάτων. Ένα εντεκάχρονο αγόρι ένοχο ότι κυμάτισε τη σημαία του Αγίου Γεωργίου συνελήφθη. Ο νόμος εξαφανίζεται καθώς οι πολιτικοί - με τις υπηρεσίες των δικαστικών αρχών - αρνούνται να τον εφαρμόσουν ή επιφυλάσσουν την αυστηρότητά του για τους πολίτες τους. Η δημοκρατία παύει να υπάρχει γιατί δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία που διακηρύσσει την ανισότητα έναντι των πολιτών. Οι συμπατριώτες έχουν όλα τα καθήκοντα - συμπεριλαμβανομένου αυτού της χρηματοδότησης για το τέλος του τρόπου ζωής τους - οι αλλοδαποί έχουν όλα τα δικαιώματα.

Γι' αυτό η έννοια της δημοκρατίας έλκει τόσο λίγο, ενώ οι αντιδράσεις που αναδύονται από την κοιλιά του πληγωμένου κοινωνικού σώματος -αδύναμες αλλά πραγματικές- μοιάζουν με την τελευταία γρατσουνιά του πληγωμένου ζώου. Η εισβολή είναι σε εξέλιξη αλλά δεν μπορεί να λέγεται έτσι, η αντικατάσταση εθνοτήτων - αλλά και αξιών - είναι σε εξέλιξη. Είναι ο ακήρυχτος πόλεμος των ολιγαρχιών εναντίον του λαού. Η πολιτική δίνει αδύναμα σήματα, όταν τα δίνει. Η Τζόρτζια Μελόνι είναι επικεφαλής της πιό αδύναμης κυβέρνησης και επειδή υποσχέθηκε ναυτικό αποκλεισμό, ο οποίος αποσιωπήθηκε μετά το ευρωπαϊκό βέτο. Στη Γαλλία ήταν απαραίτητο να ενωθεί όλο το σύστημα για να μην πάει η Μαρίν Λεπέν στην κυβέρνηση -αλλά ο λαός ακολούθησε  τις οδηγίες της εξουσίας, μην ξεχνάμε- στη Γερμανία η προέλαση του AfD και των σοσιαλλαϊκιστών είναι ισχυρή, αλλά δεν καταφέρνει να ραγίσει το τείχος του κατεστημένου.

Στο μεταξύ, η γερμανική βιομηχανική ισχύς μειώνεται και γίνεται λόγος ακόμη και για κλείσιμο της Volkswagen. Ένα πλήγμα χειρότερο από το άδοξο τέλος της Fiat στην Ιταλία. Η αντίδραση των πυλώνων της εξουσίας -πολιτική, οικονομία, πολιτισμός, επικοινωνία- είναι η συνηθισμένη. Όποιος αμύνεται είναι ρατσιστής, φασίστας κ.λπ., κ.λπ. Αδιαμφισβήτητο σημάδι ότι δεν υπάρχει πρόθεση αλλαγής της ατζέντας. Πρέπει να πάμε προς την εθνική εξαφάνιση, την οικονομική εξαθλίωση και την κοινωνική και αστική υποβάθμιση γελώντας, γιατί αυτό αποφάσισαν στην κορυφή. Δεξιά και αριστερά της εξουσίας συμφωνούν σχεδόν σε όλα, ακόμα και στην εισβολή, σύμμαχοι στον πόλεμο κατά του λαού. Εμείς οι ίδιοι, με την ψήφο μας, την αδιαφορία μας, την παράλογη προσήλωσή μας στα συνθήματα που πέφτουν από πάνω, είμαστε υπεύθυνοι για αυτό που συμβαίνει. Η νόμιμη υπεράσπιση των λαών ποινικοποιείται, όπως και εκείνων που αντιδρούν σε κλέφτες, ληστές και δολοφόνους.

Μια νόμιμη υπεράσπιση που πρέπει να ξεκινά από την απόρριψη των συνθημάτων των εκπροσώπων της εξουσίας. Οι ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να επιτρέψουν την οικονομική μετανάστευση εάν θέλουν να ξεπεράσουν την πρόκληση της γήρανσης του πληθυσμού και να βελτιώσουν την ανάπτυξη με βιώσιμο τρόπο. Αυτό είπε ο Fabio Panetta, διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας. Ένα ενδιαφέρον προφίλ, το δικό του. Ένας χρηματοοικονομικός τεχνοκράτης που μεγάλωσε στο London School of Economics (Ο Σόρος και οι Φάμπιανς, του οποίου το σύμβολο είναι ένας λύκος με δέρμα αρνιού), όπου ο καπιταλισμός γίνεται προοδευτική παγκοσμιοποίηση στη λατρεία της «ανοιχτής κοινωνίας». Ο Πανέτα λέει ότι η μετανάστευση είναι μια οικονομικά λογική απάντηση. Έχει σκεφτεί άλλες απόψεις; Γιατί όλες οι πτυχές της κοινωνικής, πολιτιστικής, πολιτικής, αστικής και πνευματικής συνοχής παραμένουν εκτός του οπτικού πεδίου αυτού του τέλειου εκπροσώπου της εμπορικής μονοκαλλιέργειας;

Το ότι ο κόσμος του χρήματος αποφάσισε τη μαζική μετανάστευση ήταν εμφανές εδώ και αρκετό καιρό, ιδίως μετά τη μεγάλη μεταναστευτική κρίση του 2015 που προκλήθηκε σκόπιμα από οικονομικές δυνάμεις. Αν κάποιος αμφέβαλλε, ο Πανέτα είναι εκεί για να μας το θυμίσει. Στην ίδια εκδήλωση στην οποία μίλησε ο κυβερνήτης, στην ετήσια συνάντηση της Κοινωνίας και της Απελευθέρωσης, γνωστή ως Συνάντηση για την Αποικιακή Ανάσταση (για να αποδοθεί φόρος τιμής στην αποικιακή υποταγή), ο Tajani - αντιπρόεδρος της κυβέρνησης - μίλησε για το ius scholae. Κληρικός ενθουσιασμός, από τον Zuppi και κάτω: η αντεθνική μνησικακία διαπερνούσε πάντα την ιταλική εκκλησία. Οι θέσεις της είναι ίδιες με εκείνες των οικονομικών, των μεγάλων τομέων της βιομηχανίας (που αγωνίζονται να βρουν προσωπικό γιατί η δημογραφική κρίση έχει επιδεινώσει την αρνητική καμπύλη) και του μονοκομματικού συστήματος που κυβερνά τη Δύση.

Ανοίξτε τις πόρτες, αφήστε όλους να μπουν, ποινικοποιήστε τους αντιφρονούντες, όπως ο φτωχός Σαλβίνι με τα χίλια ελαττώματα του, που δικάζονται επειδή υπερασπίστηκαν τα θαλάσσια σύνορα από την είσοδο απρόσκλητων επισκεπτών. Ή μάλλον όχι, προσκεκλημένοι, επιθυμητοί, χρηματοδοτούμενοι από μια εχθρική εξουσία που μισεί τον λαό της. Φυσικά, ο τραπεζίτης και ο πολιτικός της Mediaset μιλούν για "νόμιμη μετανάστευση" (δεν μπορούν να υπερασπιστούν ανοιχτά την παράνομη μετανάστευση), αλλά αυτό που θέλουν είναι ένα άνοιγμα των κριτηρίων: η μετανάστευση είναι νόμιμη αν αξιολογηθούν μόνο οι οικονομικοί παράγοντες. Αφού τους προκάλεσε, φυσικά.

Το ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση προωθεί τη μαζική μετανάστευση είναι μια αλήθεια που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, που τροφοδοτείται από αφοπλισμένες θρησκευτικές αρχές, όπως ο Bergoglio που κατηγορεί για θανάσιμο αμάρτημα όσους δεν επιδοκιμάζουν την αναγκαστική υποδοχή ξένων μαζών, που είναι κάθε άλλο παρά Καθολικοί. Η αυτοκτονία στο χθεσινό δόγμα ήταν βαρύ αμάρτημα, αλλά στον ανάποδο κόσμο η εκκλησία είναι επίσης ανάποδα. Η ΕΕ, οι ιερείς και τα οικονομικά αδιαφορούν για τις δραματικές επιπτώσεις των μεταναστευτικών πολιτικών: κάνουν τις δουλειές τους. Επιχειρήσεις, ως συνήθως (Business as usual). Στο Ρίμινι βρισκόταν επίσης ένας αγενής ιεράρχης - θαυμαστής τού Pannella και πρωταγωνιστής πολύ αμφισβητήσιμων τοιχογραφιών στον καθεδρικό ναό του Terni - ο πρόεδρος της Ποντιφικής Ακαδημίας για τη Ζωή Vincenzo Paglia.

Δεν αμφιβάλαμε για τον ρόλο του Βατικανού ως εφεδρικού τροχού (ρεζέρβας) των παγκοσμιοποιητικών ελίτ, όχι μόνο στο θέμα της μετανάστευσης· αυτοί οι κύριοι θα το ονόμαζαν συνέργια. Η παπική ευλογία τυλίγει με θυμίαμα τις οικονομικές και πολιτικές επιλογές των Panettas, των Tajanis και των άλλων αξιοσέβαστων αδελφών των κλειστών κύκλων που έχουν κλέψει την κυριαρχία του λαού. Όλα είναι ξεκάθαρα: υπάρχει μαζική μετανάστευση γιατί έτσι το θέλουν οι δυνάμεις της εξουσίας. Και αφού είναι ξεκάθαρο, ας θυμηθούμε κάποια ουσιαστικά πράγματα. Στο οικονομικό μέτωπο, η μετανάστευση έχει νόημα όταν μια οικονομία αναπτύσσεται και χρειάζεται εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Είναι δύσκολο να το δικαιολογήσουμε εάν οι οικονομίες αναπτύσσονται ελάχιστα, σε ένα πλαίσιο υψηλής ανεργίας των νέων που επιδεινώνεται από μια γιγάντια επιχείρηση αυτοματισμού και ρομποτοποίησης που διώχνει εκατομμύρια εργαζομένους, ολόκληρες κατηγορίες και επαγγελματίες. Ποιος θα στηρίξει τη νεοφερμένη μάζα του πληθυσμού; Γιατί; Να δημιουργηθεί ένα νέο προλεταριάτο λιγότερο απαιτητικό από το εγγενές (το εγχώριο); Ασφαλώς με τίμημα τη φτωχοποίηση της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων.

Όσον αφορά τη δημογραφία, είναι αλήθεια ότι πρέπει να "ξεπεράσουμε την πρόκληση της γήρανσης του πληθυσμού", αλλά τι και ποιος προκάλεσε τη γήρανση του πληθυσμού στην Ευρώπη; Εφαρμόζουμε σκόπιμα αντιναταλιστικές (αντι-γεννητικές) πολιτικές εδώ και μισό αιώνα και τώρα πρέπει να πολεμήσουμε τη γήρανση εισάγοντας ανθρώπους που γεννήθηκαν αλλού; Δεν είναι πιο λογικό να ενθαρρύνουμε τις γεννήσεις στον τοπικό πληθυσμό; Είναι φασιστικό να κάνεις παιδιά αν είσαι Ευρωπαίος και προοδευτικός αν είσαι Αφρικανός; Πάνω από όλα, ένα βασικό ερώτημα: γιατί το οικονομικό επιχείρημα είναι το μόνο παραδεκτό, σε αυτό και σε κάθε άλλο θέμα; Ο κόσμος δεν βασίζεται μόνο σε οικονομικούς λόγους. Υπάρχουν πολιτιστικοί, κοινωνικοί, θρησκευτικοί, ιστορικοί, κοινοτικοί και πολιτικοί παράγοντες που είναι πιο σημαντικοί –επαναλαμβάνουμε, πιο σημαντικοί– όταν πρόκειται για τη δόμηση μιας ισορροπημένης κοινωνίας. Η εμπορική μείωση της ύπαρξης - είτε τυλιγμένη είτε όχι με θυμίαμα - είναι ένα από τα πιο εμφανή συμπτώματα παρακμής. Εν τω μεταξύ, στη Γερμανία οι νέοι Γερμανοί σκοτώνουν με μαχαίρια, στην Αγγλία οι νέοι Βρετανοί το κάνουν με το τσεκούρι. Στη Γαλλία εκκλησίες καίγονται και εκατοντάδες προάστια γίνονται μητροπολιτικές κολάσεις. Στην Ισπανία δεν ξέρουν πλέον πού να βάλουν τις τελευταίες αφίξεις. Οι ΗΠΑ βρίσκονται στο χείλος του εμφυλίου πολέμου για εθνοτικούς λόγους και για μετανάστευση που δεν είναι ανεξέλεγκτη, αλλά προκαλείται. Στο κλίμα του τέλους της αυτοκρατορίας, η ιταλική συνεισφορά είναι η φαρσοκωμωδία του Υπουργού Πολιτισμού (Πολιτισμού!) και του ρομαντικού του φλερτ. «Ο υπουργός 'ερωτευμένος', μια φάρσα τέταρτης διαλογής. Ακόμη και η Νάπολη δεν είναι πια αυτό που ήταν. Μετά το κωμικό φινάλε, πέφτει η αυλαία. Ο τελευταίος κλείνει την πόρτα.   

https://www-nuovogiornalenazionale-com.translate.goog/index.php/italia/opinioni/19547-immigrazione-la-guerra-che-non-vogliamo-vedere.html?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ( Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ)

Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του: «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ’ 24). Τί σημαίνει «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου»; Καί γιατί αὐτός «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», δηλαδή ὁ ἰδιαίτερος σταυρός τοῦ καθενός μας, ὀνομάζεται συνάμα καί «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ»;

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι οἱ θλίψεις καί τά βάσανα τῆς γήινης ζωῆς, πού γιά τόν καθένα μας εἶναι δικά του. «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί ἄλλα εὐλαβῆ κατορθώματα, μέ τά ὁποῖα ταπεινώνεται ἡ σάρκα καί ὑποτάσσεται στό πνεῦμα. Τά κατορθώματα αὐτά πρέπει νά εἶναι ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τοῦ καθενός καί στόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι δικά του.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι τά ἁμαρτωλά ἀσθενήματα, ἤ πάθη, πού – στόν κάθε ἄνθρωπο – εἶναι δικά του! Μέ ἄλλα ἀπ᾽ αὐτά τά πάθη γεννιόμαστε καί μ᾽ ἄλλα μολυνόμαστε στήν πορεία τοῦ γήινου βίου μας.

«Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ» εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Μάταιος καί ἄκαρπος εἶναι «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» – ὅσο βαρύς καί ἄν εἶναι – ἐάν δέν μεταμορφωθεῖ σέ «Σταυρό τοῦ Χριστοῦ» μέ τό ν᾽ ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ γίνεται «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ εἶναι στερρά πεπεισμένος, ὅτι πάνω ἀπ᾽ αὐτόν (τόν μαθητή) ἀγρυπνάει ἀκοίμητος ὁ Χριστός. Πιστεύει ὅτι ὁ Χριστός ἐπιτρέπει νά τοῦ ἔρθουν θλίψεις σάν μιά ἀναγκαία καί ἀναπόφευκτη προϋπόθεση τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Καμιά θλίψη δέν θά τόν πλησίαζε, ἄν δέν τό εἶχε ἐπιτρέψει ὁ Χριστός, καί ὅτι μέ τίς θλίψεις πού τοῦ συμβαίνουν, ὁ Χριστιανός γίνεται οἰκεῖος τοῦ Χριστοῦ καί καθίσταται κοινωνός τῆς μοίρας Του στή γῆ καί – γιά τόν λόγο αὐτό – καί στόν οὐρανό.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» γίνεται γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ ἀληθινός μαθητής Του σέβεται καί θεωρεῖ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ σάν τόν μόνο σκοπό τῆς ζωῆς του. Αὐτές οἱ πανίερες ἐντολές γίνονται γι᾽ αὐτόν σταυρός, πάνω στόν ὁποῖο συνεχῶς σταυρώνει τόν παλαιό του ἄνθρωπο «σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» του (Γαλ. ε’ 24).

Ἀπ᾽ αὐτά εἶναι φανερό γιατί, γιά νά λάβουμε τόν σταυρό μας, εἶναι ἀνάγκη ν᾽ ἀπαρνηθοῦμε προηγουμένως τόν ἑαυτό μας μέχρι καί ν᾽ ἀπολέσουμε ἀκόμα καί τή ζωή μας. Τόσο βαθιά καί τόσο πολύ ἔχει συνηθίσει στήν ἁμαρτία καί οἰκειώθηκε σ᾽ αὐτήν ἡ πεσμένη στήν ἁμαρτία φύση μας, πού ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν παύει νά ἀποκαλεῖ αὐτή τή φύση ψυχή τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου.

Γιά νά δεχτοῦμε τόν σταυρό στούς ὤμους μας, πρέπει πρῶτα νά πάψουμε νά ἱκανοποιοῦμε τό σῶμα στίς ἰδιότροπές του ἐπιθυμίες παρέχοντάς του μονάχα ὅ,τι εἶναι ἀναγκαῖο γιά τήν ὕπαρξή του. Πρέπει νά ἀναγνωρίσουμε ὅτι ἡ ἀλήθειά μας εἶναι ἕνα σκληρότατο ψέμα μπροστά στόν Θεό καί ἡ λογική μας εἶναι μιά τέλεια ἀνοησία. Τέλος: ἀφοῦ παραδοθοῦμε στόν Θεό μ᾽ ὅλη τή δύναμη τῆς πίστης μας καί ριχτοῦμε στή μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου, πρέπει νά ἀπαρνηθοῦμε τό δικό μας θέλημα.

Ὅποιος πραγμάτωσε μιά τέτοια ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ του εἶναι ἱκανός νά λάβει τόν σταυρό του. Αὐτός μέ ὑπακοή καί ὑποταγή στόν Θεό καί ἐπικαλούμενος τή βοήθειά Του γιά νά ἐνισχυθεῖ ἔναντι τῆς ἀδυναμίας του, ἀτενίζει δίχως φόβο καί ἀμηχανία τή θλίψι πού προσεγγίζει. Ὅποιος ἀπαρνήθηκε τόν ἑαυτό του προετοιμάζεται μεγαλόψυχα καί γενναῖα νά τήν ὑπομείνει, ἐλπίζει ὅτι μέσω αὐτῆς τῆς θλίψεως θά γίνει κοινωνός καί συμμέτοχος τῶν παθῶν τοῦ Χριστοῦ καί φτάνει τή μυστική ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο μέ τό νοῦ καί τήν καρδιά του, ἀλλά καί μέ τήν ἴδια τήν πράξη, τήν ἴδια τή ζωή του.

Ὁ σταυρός εἶναι καί παραμένει βαρύς καί καταθλιπτικός, ἐνόσω παραμένει ὁ σταυρός μας. Ὅταν ὅμως μεταμορφωθεῖ σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, τότε γίνεται ἀσυνήθιστα ἐλαφρός. «Ὁ ζυγός μου», εἶπε ὁ Κύριος, «χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματθ. ια’ 30).

Ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ λαμβάνει τόν σταυρό στούς ὤμους του, ὅταν παραδέχεται πώς εἶναι ἄξιος τῶν θλίψεων πού ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ τοῦ καταπέμπει. Ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ τότε φέρει καί ὑπομένει τόν σταυρό του σωστά, ὅταν ἀναγνωρίζει ὅτι οἱ θλίψεις πού τοῦ στάλθηκαν εἶναι ἀκριβῶς -αὐτές καί ὄχι ἄλλες- εἶναι ἀναγκαῖες γιά τήν ἐν Χριστῷ μόρφωσή του καί τή σωτηρία του. Τότε φέρουμε καρτερικά τόν σταυρό μας, ὅταν ἀληθινά ἀντιλαμβανόμαστε καί ἀνα γνωρίζουμε τό ἁμάρτημά μας. Σ᾽ αὐτή τή συναίσθηση τοῦ ἁμαρτήματός μας δέν ὑπάρχει καμιά αὐταπάτη. Ὡστόσο, ὅποιος παραδέχεται τόν ἑαυτό του ἁμαρτωλό καί ταυτόχρονα γογγύζει καί μοιρολογάει ἀπό τό ὕψος τοῦ σταυροῦ του, ἀποδεικνύει μ᾽ αὐτό ὅτι μέ τό νά παραδέχεται τήν ἁμαρτία του ἐπιφανειακά, κολακεύει μονάχα τόν ἑαυτόν του καί τόν ξεγελᾶ.

Τό νά ὑπομένουμε καρτερικά τόν σταυρό μας ἀποτελεῖ ἀληθινή μετάνοια. Ἐσύ, ἀδελφέ, πού εἶσαι σταυρωμένος στόν σταυρό, ἐξομολογήσου στόν Κύριο μέσα στή δικαιοσύνη καί τή χρηστότητα τῶν κριμάτων Του. Μέ τήν αὐτοκατάκριση δικαίωσε τήν κρίση τοῦ Θεοῦ καί θά λάβεις ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν σου.

Ἐσύ, πού εἶσαι σταυρωμένος στόν σταυρό, γνώρισε τόν Χριστό – καί θά σοῦ ἀνοιχτεῖ ἡ πύλη τοῦ Παραδείσου. Ἀπό τόν σταυρό σου δοξολόγησε τόν Κύριο, ἀποκρούοντας ἀπό τόν ἑαυτό σου κάθε λογισμό μεμψιμοιρίας καί γογγυσμοῦ, ἀπορρίπτοντάς τον σάν ἔγκλημα καί σάν βλασφημία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τήν κορυφή τοῦ σταυροῦ σου εὐχαρίστησε τόν Κύριο γιά τήν ἀνεκτίμητη δωρεά – γιά τόν σταυρό σου. Εὐχαρίστησε γιά τό πολύτιμο προνόμιό σου, τό προνόμιο νά μιμεῖσαι τόν Χριστό μέ τά βάσανα καί τό μαρτύριό σου.

Ἀπό τό σταυρό, ὅπου εἶσαι σταυρωμένος, θεολόγησε, γιατί ὁ σταυρός εἶναι τό ἀληθινό καί μόνο σχολεῖο, φυλακτήριο καί ἁγία τράπεζα τῆς ἀληθινῆς Θεολογίας.

Ἔξω ἀπό τόν σταυρό, δίχως τόν σταυρό, δέν ὑπάρχει ζῶσα γνώση Χριστοῦ. Μή ἀναζητᾶς τή Χριστιανική τελείωση στίς ἀνθρώπινες ἀρετές. Ἐκεῖ δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ τελείωση. Αὐτή εἶναι κρυμμένη στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου μετατρέπεται σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ φέρει τόν σταυρό του μέ ἐνεργό τή συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του, ἡ ὁποία ἔχει ἀνάγκη κολασμοῦ.

Φέρνει κανείς τό σταυρό του, ὅταν σηκώνει τόν σταυρό του μέ εὐχαριστία πρός τόν Χριστό καί μέ δοξολόγησή Του. Σάν ἀποτέλεσμα αὐ ῆς τῆς δοξολογίας καί εὐχαριστίας μέσα στόν βασανισμένο ἄνθρωπο ἐμφανίζεται ἡ πνευματική παρηγοριά. Ἡ εὐχαριστία καί ἡ δοξολογία αὐτή γίνονται πλουσιώτατη πηγή ἀσύλληπτης καί αἰώνιας χαρᾶς, πού ξεπηδάει μέ χάρη ἀπό τήν καρδιά, ξεχύνεται στήν ψυχή καί στό ἴδιο τό σῶμα.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, μονάχα στήν ἐξωτερική του ὄψη, γιά τούς σαρκικούς ὀφθαλμούς, εἶναι πεδίο καί χῶρος σκληρός καί δύσκολος. Γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ, πού Τόν ἀκολουθεῖ, ὁ σταυρός εἶναι πεδίο καί χῶρος ὑψίστης πνευματικῆς ἡδονῆς καί ἀπολαύσεως. Τόσο μεγάλη εἶναι αὐτή ἡ ἡδονή καί ἀπόλαυση, ὥστε ἡ θλίψη πνίγεται καί σβήνει ὁλότελα ἀπό τήν ἀπόλαυση. Καί ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ, πού τόν ἀκολουθεῖ, αἰσθάνεται μονάχα ἡδονή τήν ὥρα πού βρίσκεται ἀνά μεσα στά πιό σκληρά βάσανα. Ἔλεγε ἡ νεαρή Μαύρα στόν νεαρό σύζυγό της Τιμόθεο, ὁ ὁποῖος ὑπέμενε φοβερά βασανιστήρια καί πόνους καί τήν καλοῦσε νά δεχτεῖ καί ἐκείνη τό μαρτύριο: «Φοβοῦμαι, ἀδελφέ μου, μήπως τρομάξω, ὅταν θά δῶ τά φοβερά βασανιστήρια καί τόν ἐξοργισμένο ἡγεμόνα, μήπως ἀποκάμω σέ καρτερία καί ὑποκύψω ἐξαιτίας τῆς νεανικῆς μου ἡλικίας». Ὁ μάρτυρας Τιμόθεος τῆς ἀπάντησε τότε: «Ἔλπιζε στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό καί τά βασανιστήρια θά εἶναι γιά σένα λάδι, πού ξεχύνεται ἀπάνω στό σῶμα σου καί πνεῦμα δρόσου στά κόκκαλά σου, πού θά ἀνακουφίζει ὅλες σου τίς ἀσθένειες».

Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ ἰσχύς καί ἡ δόξα ὅλων τῶν ἀπ᾽ αἰῶνος Ἁγίων. Ὁ Σταυρός εἶναι ἰατήρας τῶν παθῶν, ἐξολοθρευτής τῶν δαιμόνων. Θανάσιμος εἶναι ὁ σταυρός γιά ἐκείνους, πού τόν σταυρό τους δέν τόν μεταμόρφωσαν σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, πού ἀπό τόν σταυρό τους γογγύζουν κατά τῆς Πρόνοιας τοῦ Θεοῦ. Σταυρός εἶναι γιά ἐκείνους πού τόν μέμφονται καί τόν βλασφημοῦν καί παραδίδονται στήν ἀπελπισία καί τήν ἀπόγνωση.

Οἱ ἁμαρτωλοί, πού δέν ἐξομολογοῦνται καί δέν μετανοοῦν, πεθαίνουν πάνω στόν σταυρό τους μέ θάνατο αἰώνιο. Μέ τό νά μήν ὑπομένουν καρτερικά ἀποστεροῦνται τήν ἀληθινή ζωή, τή ζωή μέσα στόν Θεό. Τούς ἀποκαθηλώνουν ἀπό τόν σταυρό τους, γιά νά κατέβουν σάν ψυχές στόν αἰώνιο τάφο.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀνυψώνει ἀπό τή γῆ τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ πού ‘ναι σταυρωμένος ἀπάνω του. Ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ, πού ‘ναι σταυρωμένος πάνω στό σταυρό του, φρονεῖ τά ἄνω, μέ τόν νοῦ καί τήν καρδιά του ζεῖ στόν οὐρανό καί καθορᾶ τά μυστήρια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν. «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν», εἶπε ὁ Κύριος, «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι».

 https://fdathanasiou.wordpress.com

Μια μεγάλη προφητεία είπε ο Άγιος Γαβριήλ:

 

Φίλοι Αγ.Σκέπης Πάνιον Όρος
Μια μεγάλη προφητεία είπε ο Άγιος Γαβριήλ:
Τον Αντίχριστο θα τον ακολουθήσουν όσοι πηγαίνουν με το μυαλό.
Όσοι πηγαίνουν με την καρδιά, θα τον αντιληφθούν και θα φύγουν.
Επομένως ο Χριστός έχει να κάνει με την καρδιά μας αυτό, που λέμε θεϊκός έρωτας και θεϊκή αγάπη όπως ετρεφαν και αγιασαν όλες οι ευλογημένες ψυχές που πήγαν κοντά Του.

Ενώ στον Αντίχριστο πηγαίνουν μόνο όσοι σκέφτονται συμφεροντολογικά και με υπερηφάνεια στον δικό τους θέλημα και δεν είναι δούλοι Θεού άλλα του εαυτού τους.
Αν δεν υπάρχει συντριβή μετανοίας, προσευχή, εξομολόγηση, δεν υπάρχει σωτηρία για αυτούς και επιστροφή.
Μόνο Μετάνοια μας σώζει

 https://logia-tou-aera.blogspot.com/2024/09/blog-post_98.html

ΠΕΡΙ ΔΙΑΛΟΓΟΥ (2)

Συνέχεια από: Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2024

Η ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ.
RAIMON PANIKKAR.
Για μιά αλλαγή νοοτροπίας!

Γι’αυτό και ο διάλογος των θρησκειών πρέπει να είναι ΑΝΟΙΧΤΟΣ.
Το άνοιγμα είναι μέρος της Ουσίας της ίδιας του διαλόγου. Ο διάλογος δέν είναι εκπαίδευση ή διδασκαλία. Κάθε διάλογος έχει δύο πόλους και κανένας απο τους δύο απο μόνος του δέν μπορεί να διεξάγει για λογαριασμό του τις λειτουργίες του διαλόγου. Και αυτό έχει τριπλή συνέπεια.
Κανείς δέν αποκλείεται εκ των προτέρων.
Όχι μόνον σε κάθε ανθρώπινο όν επιτρέπεται να λάβει μέρος σ’αυτόν τον διάλογο, αλλά και κάθε ιδεολογία, κάθε όραμα του κόσμου και κάθε φιλοσοφία έχουν εξίσου το δικαίωμα της συμμετοχής. Κατά την διάρκεια δέ του ιδίου του διαλόγου πρέπει να ξεκαθαριστεί τί πράγμα προσδιορίζεται σαν θρησκεία.
Εάν είναι ένας διάλογος γύρω απο τις έσχατες ερωτήσεις σχετικά με την ζωή και τόν θάνατο, τότε ένας μαρξιστής, ένας ανθρωπιστής ή ένας επιστήμων έχουν το ίδιο δικαίωμα να μιλήσουν, εξίσου με κάθε άλλο πρόσωπο θρησκεόμενο. Εάν ένα μέρος θελήσει να θέσει τέρμα στον διάλογο, το άλλο μέρος μπορεί να παραμείνει ανοιχτό στην συνέχιση του. Ο διάλογος αφήνει τις πόρτες ανοιχτές.
Μ’αυτή την έννοια, η έκφραση «συνάντηση» ή «διάλογος» των θρησκειών δέν πρέπει να συγχέεται με την δραστηριότητα κάποιας ομάδος ή με κάποια συνάθροιση σέ κλειστές πόρτες. Η θρησκεία εδώ εμπλέκει την αγορά, τον τόπο όπου οι άνθρωποι-μαζί με την γή, χαμηλά, και τον Ουρανό ψηλά- συγκεντρώνονται για να ερευνήσουν με ειλικρίνεια τα πράγματα που περισσότερο απο όλα τους αφορούν, τα βασικά τους ενδιαφέροντα (και τα οποία είναι βασικώς κοινά). Όλοι είναι προσκεκλημένοι δικαιώματι και καθένας με τις πεποιθήσεις του, στην ακολουθία της ζωής.
Τίποτε δέν παραλείπεται, λόγω Αρχής!
Ο Τόπος του διαλόγου δέν είναι μία επαγγελματική κοινότης για κάποιους έμπειρους. Έχει να κάνει με τα πιό βαθειά ανθρώπινα προβλήματα. Ο διάλογος μπορεί κατά βάθος να υπονοεί ότι θα πετύχει κάποιες συγκεκριμένες απαντήσεις, αλλά δέν μπορεί εκ προοιμίου να αποκλείσει καμμία απάντηση. Πρέπει να αφήνεται ελεύθερη να έλθει στο φώς οποιαδήποτε ερώτηση και να αφήνεται να παίρνει οποιαδήποτε μορφή επιθυμεί στο εσωτερικό του ιδίου του διαλόγου.
Δέν βλέπουν όλοι κάθε πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο. Ο διάλογος δέν έχει έναν προκαθορισμένο ημερήσιο κανόνα, και δέν έχει ούτε κάποιον κρυφό. Κάθε πράγμα μπορεί να τεθεί σε διάλογο. Ακόμη και η χρησιμότης του διαλόγου και φυσικά ακόμη και τα σημεία εκκινήσεως όσων μετέχουν στον διάλογο.
Ο διάλογος αντιπροσωπεύει χωρίς αμφιβολία ένα πραγματικό ρίσκο. Θα μπορούσαμε να χάσουμε το σημείο αναφοράς μας, θα μπορούσαμε ακόμη και να ανατρέψουμε την θέση μας. Η μεταστροφή είναι πιθανή, ακόμη και το μπέρδεμα. Όλα παίζονται. Επομένως ο διάλογος απαιτεί μία τεράστια εμπιστοσύνη στον άνθρωπο-και σ’εκείνη την δύναμη, την τάξη ή την πραγματικότητα που κάνει τον άνθρωπο, άνθρωπο. Μπορούν να γίνουν εύκολα κατανοητές και ίσως να γίνουν και επιθυμητές, οι προειδοποιήσεις απο τους επισήμους θεσμούς ενάντια στους κινδύνους του διαλόγου. Είναι δυνατόν οπωσδήποτε, οι άνθρωποι να ήταν στ’αλήθεια πιό ευτυχισμένοι πρίν μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν, όπως παραπονιόταν κάποτε ο Φαραώ και όπως το γνώριζε πολύ καλά ο Σωκράτης. Αλλά απο την στιγμή που φάγαμε τον καρπό του δένδρου του καλού και του κακού, δέν είναι πλέον δυνατόν να γυρίσουμε πίσω.
Πρέπει να υπογραμμίσουμε πώς ούτε ο Θεός αλλά ούτε και η θρησκεία είναι σίγουρα μεγέθη του διαλόγου. Σ’αυτόν όμως τον διάλογο ίσως θα’πρεπε να δώσουμε και ένα όνομα και ίσως μας είναι πιό εύκολο να χρησιμοποιήσουμε εκφράσεις που έχουμε συνηθίσει και απο τις οποίες ξεκινά ώς επι το πλείστον ο ίδιος ο διάλογος. Πρόκειται κατά βάθος για έναν ανοιχτό διάλογο ανάμεσα σε πρόσωπα που ενδιαφέρονται για τις θεμελιώδεις ερωτήσεις της πραγματικότητος. Και απομένει λοιπόν να δούμε εάν η γλώσσα του διαλόγου θα ευνοήσει ένα πιό εκκοσμικευμένο ιδίωμα, κάτι που αποτελεί εξάλλου μέρος του ιδίου του διαλόγου. Σήμερα πιά ο απλός θρησκευτικός διάλογος είναι συγκεντρωμένος πιό συχνά στην δικαιοσύνη, την Ειρήνη, την τεχνοκρατία και τα παρόμοια προβλήματα της κοινωνίας, παρά στην Κόλαση, στο Νιρβάνα ή στόν Θεό.
Είναι συστατικώς ανοιχτός.
Ο διάλογος δέν είναι ένα προσωρινό όργανο με τον σκοπό να βοηθήσει τον κόσμο να φτάσει σέ μία ομοφωνία. Ο σκοπός τού διαλόγου δέν είναι η απώθηση των διαφορετικών απόψεων, ή η ομογενοποίηση του κόσμου, ή η δημιουργία μίας μοναδικής παγκοσμίου θρησκείας-σαν να μπορούσε να μειωθεί η ίδια η πραγματικότης σε μία μοναδική Αρχή. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα απροσδόκητο τέλος του διαλόγου, αλλά δέν μπορεί να είναι μία προϋπόθεση. Θα χάναμε κάτι πολύ σημαντικό εάν η πιθανή πολλαπλότητα τής συστάσεως της πραγματικότητος χανόταν εξαρχής. Η αλήθεια δέν μπορεί να μειωθεί ούτε στην ενότητα, ούτε στην πολλαπλότητα-εφόσον φυσικά δεχόμαστε να συζητήσουμε την αντίθετη γνώμη. Η αλήθεια είναι πάντοτε σχέση, επικοινωνία, και δέν δέχεται ούτε την μοναδικότητα, ούτε το πλήθος.
Ο διάλογος είναι η έκφραση αυτής της πολότητος, που ενυπάρχει και στον άνθρωπο και στην πραγματικότητα καθ’εαυτή. Η ίδια η αλήθεια δέν έχει μία σύσταση αποκλειστικώς αντικειμενική, απο την στιγμή που της ανήκει και ο ερευνητής και υπάρχουν διάφοροι ερευνητές. Η αλήθεια είναι πάντοτε σχεσιακή. Κάθε ανθρώπινο όν είναι μία πηγή οντονομική αυτοκατανοήσεως. Ο κόσμος δέν μπορεί να θεωρηθεί και να ερμηνευθεί μέσω οποιασήποτε μοναδικής πόρτας. Δέν είμαστε μόνον μέσα σ’έναν κόσμο. Είμαστε ο κόσμος. Ο διάλογος είναι ο καρπός της εμπειρίας του πεπερασμένου νου μας. Κανένα άτομο, καμμία ανθρώπινη ομάδα, ούτε και αυτή η εν ζωή ανθρωπότης σε μία συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας, δέν μπορεί να ενσαρκώσει το απόλυτο μέτρο της αλήθειας. Περατότης σημαίνει πώς ακουμπάμε τα όρια μας, και πώς το άπειρο μάς ακουμπά εφαπτόμενα.
Με άλλες λέξεις, ο ανοιχτός χαρακτήρας του διαλόγου μετέχει στην ιδιαίτερη φύση τής πραγματικότητος. Η πολικότης τής πραγματικότητος είναι ένα χαρακτηριστικό της ζωτικότητός της. Ο διάλογος δέν στοχεύει στην νίκη του ενός πάνω στον άλλον. Ουσιαστικώς είναι μία άποψη της ανθρώπινης ζωής, της ζωής σαν ένα όλον και του ιδίου του Είναι ταυτοχρόνως.

Συνεχίζεται.

Η εκκλησία υπάρχει για τον άνθρωπο - Χρυσόστομος Σταμούλης

 

Η εκκλησία υπάρχει για τον άνθρωπο - Χρυσόστομος Σταμούλης

Η γλώσσα των λειτουργικών κειμένων της Εκκλησίας διακρίνεται για τη ζωντάνια και την ποιητικότητά της. Οι Πατέρες δεν δημιούργησαν απλώς μια ωραία γλώσσα, αλλά μια γλώσσα που εκφράζει την οντολογία της Εκκλησίας, βαθιά θεολογική και υπαρξιακή. Ωστόσο, στις μέρες μας παρατηρούμε ότι αυτή η ποιητική έκφραση χάνεται, κυρίως όταν τα κείμενα ειδωλοποιούνται και παύουν να είναι ζωντανά, οδηγώντας, κατά συνέπεια, τη ζωή στο θάνατο. Μια Εκκλησία που δεν ελπίζει στο θαύμα και στην έκπληξη, είναι νεκρή. Η ζωντάνια της προϋποθέτει ότι οι άνθρωποι ονειρεύονται και δημιουργούν εντός της. Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας επισημαίνει ότι η πτώση των Πρωτοπλάστων συνέβη διότι οι ίδιοι αντικειμενοποίησαν τον Θεό, μετατρέποντάς τον σε ένα στατικό αντικείμενο, αντί να διατηρήσουν τη ζωντανή σχέση μαζί Του. Στην Εκκλησιαστική κοινότητα μετέχουν άνθρωποι πτωτικοί, άνθρωποι που αγωνίζονται. Η Εκκλησία παλεύει για τον τρόπο της ενώσεως του κτιστού με το άκτιστο και εργάζεται αδιάκοπα για τη σωτηρία του ανθρώπου. Σήμερα, οι σύγχρονοι ποιητές θα μπορούσαν να εργαστούν εντός της Εκκλησίας για τη δημιουργία νέων υμνολογικών έργων των λατρευτικών ακολουθιών, έργων που θα συνδυάζουν τη δυναμική της γλώσσας του παρελθόντος με τα υλικά του παρόντος. Άλλωστε, η στιγμή στην Ορθόδοξη πίστη έχει τεράστια σημασία, καθώς η Εκκλησία ζει και λειτουργεί στο αιώνιο παρόν της Βασιλείας του Θεού

4:30 και νομίζω ότι αυτή η αισθητική των πατέρων της Εκκλησία της χριστιανικής παραδόσεως, επηρέασε και τη σύγχρονη αισθητική σε Ανατολή και Δύση. Για παράδειγμα, ο σπουδαίος Τόμας Έλιοτ, T.S. Eliot, όπως μας αρέσει να τον λέμε, όταν έγραφε τα ποιήματα του, είχε στο μυαλό του, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, άλλοτε ενσυνείδητα και άλλοτε ασυνείδητα, όλη αυτή την χριστιανική παράδοση.[ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ;] Όταν λέει δηλαδή «in my beginning is my end, in my end is my beginning», ουσιαστικά τι κάνει; Παραφράζει τον Εκκλησιαστή της Παλαιάς Διαθήκης. Το ερώτημα είναι σήμερα, πόσοι γνωρίζουμε τον Εκκλησιαστή; Ένα κείμενο το οποίο δε χρησιμοποιείται στη λειτουργική μας πράξη, όπως και το Άσμα Ασμάτων, όπως και η Αποκάλυψη. Αλλά και πόσοι γνωρίζουμε τον T. S. Eliot; Από την άλλη πλευρά, ο δικός μας, ο Ελύτης, όταν λέει, «αυτός ο κόσμος, ο μικρός ο μέγας», αυτό είναι αντιγραφή από τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Και όταν κάποιοι σήμερα μου λένε, μα ξέρετε, εμείς επιλέγουμε, τη μετάφραση των λειτουργικών μας κειμένων, προκειμένου να καταλάβει ο λαός και ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι, είναι καλό, για λόγους παιδαγωγικούς. [ΠΡΙΝ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ. ΠΟΙΟΣ ΤΟΥΣ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ;]

Αλλά πως να πάμε στη δημιουργία καινούργιων υμνολογικών έργων, λατρευτικών ακολουθιών; Λέγω το εξής: γιατί δεν μπορούμε να πάμε; Ας ξανασυναξουμε, εντός της χριστιανικής Εκκλησίας, εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας τους ποιητές [https://www.youtube.com/watch?v=Tkw0tkupszI, τραγούδι σε μουσική Χρυσόστομου Σταμούλη]. ας τους δώσουμε την ελευθερία και τη δυναμική να δημιουργήσουν εντός της Εκκλησίας, και τότε θα ξαναδούμε μπροστά μας σπουδαία έργα[ΧΩΡΙΣ ΠΙΣΤΗ!!!]. Κάποιοι θα πούνε αμέσως, μα και η αγιότητα; Και ποιος μπορεί να αφαιρέσει την αγιότητα από τους ανθρώπους; Ή ποιος μπορεί να δώσει την αγιότητα αποκλειστικά σε συγκεκριμένους ανθρώπους; Οι άγιοι, την εποχή που θεολογούσαν και γράφανε, δεν είχαν συνείδηση της αγιότητας τους. Και όσοι την είχανε, κάποιοι ελάχιστοι, όπως οι δια Χριστόν σαλοί, την κρύβανε μετά μανίας. Για να μην την κατανοήσει ο κόσμος. Άρα θέλω να πω, ότι η αγιότητα είναι μια πραγματικότητα η οποία βρίσκεται καθοδόν. Ας δώσουμε τη δυνατότητα στους ανθρώπους της ένταξης στο σώμα, της αίσθησης ότι αυτό το σώμα είναι το σπίτι μας. Και όταν θα αισθανθούν όμορφα στο σπίτι τους, θα είναι και δημιουργικοί. Μπορούμε να προχωρήσουμε σήμερα, όταν έχουμε την αναγνώριση ενός καινούργιου αγίου, σε μια ακολουθία, η οποία θα έχει τη δυναμική της γλώσσας του παρελθόντος, αλλά με τα υλικά του παρόντος. Είναι αυτή η περίφημη πρόσληψη του παρόντος, η οποία θα δώσει μια άλλη δυναμική, και στο παρελθόν, αλλά και σε αυτό που θα ακολουθήσει. Άλλωστε η στιγμή στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πολύ σημαντική. Σήμερον κρεμμάται, σήμερον γεννάται, σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις. Όλα είναι σήμερον. Αυτή η στιγμή, στην οποία συμποσώνεται το παρελθόν, το παρόν και τα έσχατα.[Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΕ. Ο ΕΠΟΧΙΑΚΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ] Ιησούς Χριστός, χθες και σήμερον, αυτός και στους αιώνες.[ΣΤΑΣΙΜΟΣ;]  

Πρέπει να προχωρήσουμε σε μια Εκκλησία, η οποία θα είναι η άλλη χώρα του αχωρήτου, σε μια Εκκλησία, η οποία θα είναι η άλλη πλατυτέρα[Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΥ;]. Θα χωράει και τα αχώρετα. Ας μη μας τρομάζει το θαύμα.[ΕΝΝΟΕΙ ΤΑ ΑΝΩΜΑΛΑ Ο ΤΥΠΟΣ]

                                 Τέλος

Η ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΓΚΡΕΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ.

Δογματικές παρατηρήσεις στο θέμα της εκ παρθένου γεννήσεως η

ΚΑΤΑ ΓΙΑΝΝΑΡΑ, ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ, ΣΤΑΜΟΥΛΗ.......

Συνέχεια από: Σάββατο 31 Αυγούστου 2024

Δογματικές παρατηρήσεις στο θέμα της εκ παρθένου γεννήσεως η

Του Karl Rahner

                                                        

Virginitas in partu (παρθενία κατά τη γέννηση)

Μέχρι τώρα ασχοληθήκαμε[ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΒΟΥΤΑΓΕΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΝΑ ΣΕ ΦΑΝΕ ΟΙ ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ] μόνο με τη virginitas in conceptione (παρθενία κατά τη σύλληψη) ή ante partum (πριν τη γέννηση), όπως το αποκαλούν συνήθως οι θεολόγοι. Το επόμενο ερώτημα είναι: τι εννοεί η παραδοσιακή δήλωση της Εκκλησίας του 2ου αιώνα, όταν λέει, πως και η γέννηση του Ιησού είχε μια ιδιαιτερότητα, την οποία ονομάζει-από την σκοπιά της Μαρίας-παρθενία της αγίας Παρθένου μέσα στη γέννηση;

Μπορούμε, με τη βοήθεια της «Δογματικής» του Ott, και πρακτικά με όλους τους θεολόγους, να χαρακτηρίσουμε τη διδασκαλία περί virginitas in partu ως μια διδασκαλία de fide, μέσω μιας γενικής, αν και μη καθορισμένης από μια Σύνοδο, διδασκαλίας. Οπωσδήποτε και λόγω του γενικά χρησιμοποιούμενου τίτλου στη Λειτουργία και στην Β’ Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 533, aei parthenos, semper virgo, ο οποίος χρησιμοποιείται στην παράδοση, μπορεί να αποδειχθεί, με αυτήν ακριβώς την έννοια. Η θεολογική όμως έγκριση/νομιμοποίηση της διδασκαλίας περί virginitas in partu, έχει μια, νηφάλια κοιτώντας, δυσκολία επειδή το περιεχόμενο μιας με τέτοιο τρόπο νομιμοποιημένης πρότασης δεν μπορεί να προσδιοριστεί εύκολα. Δεν μπορούμε να το κάνουμε έτσι όπως φαίνεται να υπονοείται στον M. Schmaus: Πρέπει να πιστεύει κανείς στην virginitas in partu, γιατί είναι μια πρόταση πίστεως της επίσημης διδασκαλίας ή τουλάχιστο του κηρύγματος της, αλλά τι εννοείται με αυτήν, δεν το γνωρίζουμε. Μια πρόταση, με αναφορά στην οποία δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς κάποιο νόημα, δεν έχει νόημα, και η έγκριση μιας πρότασης χωρίς περιεχόμενο επίσης δεν έχει νόημα. Όταν λέγεται λοιπόν ότι η πρόταση virginitas in partu είναι de fide, τότε πρέπει να ειπωθεί, έστω και με ορισμένες επιφυλάξεις, τι εννοείται με το virginitas in partu.

Αναφερόμενοι στην επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας, πρέπει να πούμε, πως η virginitas in partu ανακοινώθηκε σε μια Σύνοδο στο Μιλάνο το 390 από τον Αμβρόσιο, εναντίον του μοναχού Jovinian (είχε πει: virgo concepit, sed non virgo generavit, παρθένος συνέλαβε, αλλά παρθένος δεν γέννησε), που φυσικά δεν σημαίνει, ότι εκεί διδάχθηκε για πρώτη φορά από την Εκκλησία. Η διδασκαλία αυτή περικλείεται στο aei parthenos, το semper virgo, της Λειτουργίας και στη διδασκαλία της ε’ Οικουμενικής Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως του 553. Αυτή η virginitas in partu διδάσκεται με σαφήνεια στην γνωστή Epistula dogmatica «Ad Flavium» του Λέοντα του Μεγάλου, η οποία-αν και όχι ειδικά ως προς το σημείο αυτό-εγκρίθηκε από τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας. Η ίδια διδασκαλία εμφανίζεται και στη Σύνοδο του Λατερανού το 649 (D256) και επαναλαμβάνεται κατά τη Μεταρρύθμιση εναντίον των Unitarier στη ήδη αναφερθείσα δήλωση του Παύλου του IV. (D 993). Το «semper virgo» (Αειπάρθενος), που στην πρόθεση εκείνων που έδωσαν αυτόν τον τίτλο, αναφέρεται και στην virginitas in partu, συναντάται και στις δηλώσεις της Β’ Συνόδου του Βατικανού, χωρίς να αναφέρεται με μεγαλύτερη ακρίβεια στα πράγματα αυτά.

Όταν ρωτάμε, τι κατανοούσε η παράδοση όταν έλεγε virginitas in partu, παλιότερα και στην αρχαιότητα, πρέπει να παραδεχθούμε ότι λαμβάνουμε διάφορες προτάσεις, που υπό ορισμένες συνθήκες ταιριάζουν μεταξύ τους, αλλά όχι αναγκαίως, και αναλόγως του πατέρα της Εκκλησίας που το εκφράζει, ο τόνος πέφτει σε διαφορετικά πράγματα. Σε ένα υπαινιγμό στην Γένεσι 3, όπου λέει για την Εύα, τη γυναίκα, θα πρέπει να γεννά τα παιδιά της με πόνο λόγω της πτώσεως, σε ένα υπαινιγμό που στους πατέρες έρχεται αργότερα, η virginitas in partu συλλαμβάνεται ως ανώδυνη γέννα. Στην έννοια αυτή συμπεριλαμβάνεται και η ακεραιότητα του γυναικείου υμένα κατά την πράξη της γέννησης. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε, πως η διδασκαλία αυτή περί virginitas in partu, που ο Τερτυλλιανός-από μια επαινετή τάση κατά του Δοκητισμού-απέρριψε, βρίσκεται κατ’ αρχάς σε γραπτά εμπνευσμένα από τον Γνωστικισμό.[ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΖΑΧΑΡΙΑ;] Όπως στις παλαιότερες των μαρτυριών: στις Ωδές του Σολομώντος, στο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου, στην Ανάληψη του Ησαΐα. Τέτοια λαϊκά-θεολογικά γραπτά, δηλαδή γραπτά που δεν είναι προϊόν σκέψης, συστηματικού θεολογικού είδους, αλλά εποικοδομητικά γραπτά, είναι φυσικά ο τόπος όπου εμφανίζονται οι νέες θεολογικές σκέψεις. Αυτό δεν είναι θαυμαστό. Παρόμοια πράγματα θα βρούμε και για τη διδασκαλία περί της Συλλήψεως της Αγίας Παρθένου. Η σκέψη αυτή (Reflexion) περί του τρόπου της γέννησης του Ιησού από τη Μαρία, που συγκεκριμενοποιείται σε αυτή την πρόταση περί virginitas in partu, εμφανίζεται κατ’ αρχάς σε τέτοια περίεργα/σκοτεινά γραπτά. Η διδασκαλία αυτή όμως βρίσκεται κατόπιν και στους ορθόδοξους και σημαντικούς εκκλησιαστικούς συγγραφείς και Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Κλήμης Αλεξανδρείας και ο Ωριγένης, και αργότερα σε όλους τους μεγάλους και μικρούς θεολόγους: Αμβρόσιος, Ιερώνυμος, Αυγουστίνος κτλ.

Τώρα φυσικά πρέπει να παραδεχθούμε, πως η αντίληψη περί της ακεραιότητας του υμένα δύσκολα μπορεί να εξισωθεί με την πρόταση, πως η Μαρία γέννησε πράγματι ενεργητικά, πράγμα που λέει η Γραφή. Αν θεωρεί κανείς την έξοδο του παιδιού Ιησούς από τον κόλπο της μητέρας με δοκητιστικές αντιλήψεις, με το τρόπο δηλαδή που ο μεταμορφωμένος βγήκε από τον τάφο ή περνά κλειστές πόρτες, τότε πρέπει να πούμε: η Μαρία συνέλαβε και κύησε το παιδί, αλλά δεν το γέννησε. Αυτό οδήγησε στην εποχή των Karolinger σε μια διαμάχη μεταξύ του Paschasius Radbertus και Rathramus, που στοχάζονταν αυτά τα πράγματα. Οι παλαιότεροι θεολόγοι (Suarez για παράδειγμα), που δεν ήταν πολύ διακριτικοί ως προς το σημείο αυτό, έκαναν σκέψεις, εάν κατά την γέννηση του Ιησού υπήρχε και ένας πλακούντας, και εάν αυτό ήταν ταιριαστό για την αξιοπρέπεια της διαδικασίας. Βλέπουμε λοιπόν, πως προτάσεις όπως virginitas in partu μπορεί να έχουν τις συνέπειες τους, μόλις αρχίσει κανείς να προσπαθεί να καθορίσει τι ακριβώς εννοεί η πρόταση virginitas in partu.

Από επιστημονικής/αντικειμενικής (sachlich) απόψεως, μπορούμε να πούμε για τη virginitas in partu:

Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να απορρίψουμε ή να γελοιοποιήσουμε αυτή την καθολική (γενική) διδασκαλία της Εκκλησίας. Είναι βέβαια αυτονόητο, πως και εδώ ισχύει η ιεραρχία των αληθειών, που επιτρέπει μια διαφοροποιημένη υποκειμενική σχέση προς μια τέτοια αλήθεια.

Δεν μπορεί να αναφέρεται το περιεχόμενο της virginitas in partu, όπως κάνει ο Mitterer και όπως μου φαίνεται και ο Ott, σε μια «φυλετικά ενεργή παρθενία» και μια «σπερματικά ενεργή παρθενία», γιατί αυτό είναι-σε απλά γερμανικά-αυτό που η virginitas ante partum, η εν παρθενία σύλληψη δια της Μαρίας, περιέχει. Αν εμείς τώρα μειώσουμε την virginitas in partu μόνο σε αυτό, τότε έχουμε ουσιαστικά απορρίψει τη διδασκαλία αυτή, αν και με πολύ ευγενείς λέξεις. Η ιδέα αυτή στον Mitterer προέρχεται από μια φιλοσοφική-βιολογική-«απριοριστική» σύλληψη της έννοιας «παρθένος», που δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε σε τέτοια πράγματα της παραδόσεως. Αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι απλώς να ρωτήσουμε, τι ήθελε η παράδοση να πει με αυτή την λέξη. Είναι αδιάφορο εν τέλει, αν για αυτό που ήθελε να πει, η έννοια παρθενία είναι πολύ κατάλληλη ή όχι. Μπορεί φυσικά να πει κανείς: μια γέννα-θαυμαστή ή φυσική-δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που είναι μια παρθένος, και για το λόγο αυτό, αυτό που εννοείται εδώ, εκφράζεται πολύ ανεπαρκώς με μια τέτοια έννοια.

Αρκεί για τη διδασκαλία, αν σημειώσουμε ως προς το περιεχόμενο της, πως όπως η σύλληψη, έτσι και η γέννηση του Ιησού (παθητικά) δια της Μαρίας (ενεργητικά) αντιστοιχεί σε αυτόν που γεννάται. Έτσι, η γέννηση αυτή είναι διαφορετική από τη δική μας, χωρίς να πρέπει να υποθέσουμε κάποια άλλη φυσιολογική ερμηνεία, όπως για παράδειγμα την έλλειψη των οδυνών και την ακεραιότητα του υμένα.

Όσον αφορά την έλλειψη πόνου κατά τη γέννα, θα μπορούσαμε να επισημάνουμε, ότι η έννοια πόνος, είναι και από καθαρά ιατρικής-βιολογικής-ψυχολογικής απόψεως μια δύσκολη έννοια, για την οποία είναι δύσκολο να πούμε τι ανήκει σε αυτήν και τι όχι. Αν και εφόσον ξεκινούμε από τη διδασκαλία περί immunitas a concupiscentia στη Μαρία, περί της ελευθερίας (έλλειψης) της σαρκικής επιθυμίας (Konkupiszenz), τότε μπορούμε φυσικά να πούμε, πως η μη δυνατότητα μια απόλυτης ένταξης όλων των εσωτερικών διαδικασιών στην πράξη της ελευθερίας στον Θεό (η ουσία της επιθυμίας!) δεν ήταν δεδομένη στη Μαρία, και επομένως όλα όσα έζησε, βρίσκονταν από την αρχή κάτω από το σημάδι μιας απόλυτης υποταγής στο Θεό. Είναι στην περίπτωση αυτή ο «πόνος» ακόμα πόνος, με την έννοια, με την οποία βιώνουμε εμείς τον πόνο; Πρέπει όμως ταυτόχρονα να πούμε, πως Αυτή, όπως ακριβώς και ο Ιησούς, ήταν «passibilis», ικανή προς πόνο, δηλαδή υπόκειται στο βάσανο, τον θάνατο και επομένως και στον πόνο. Δεν υπάρχει λόγος να της αρνηθούμε πιο εύκολα ότι είχε τέτοιες εμπειρίες, παρά ας πούμε ότι θήλασε το παιδί της. Πρέπει λοιπόν από την αρχή να της αρνηθούμε ότι είχε πόνους κατά τη γέννα; (Όταν τίθεται έτσι η ερώτηση, δεν πρέπει να ξεχνιέται, πως υπάρχει μια σχεδόν ανώδυνη γέννα ως φυσικό φαινόμενο). Από την άλλη μπορούμε να πούμε: κάποιος που λόγω ελευθερίας από την σαρκική επιθυμία μπορεί να εντάξει όλο του το είναι στην υπηρεσία του Θεού, υποφέρει από μια άλλη σκοπιά ίσως πολύ πιο έντονα τον πόνο, αλλά με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο από εμάς, καθώς εμείς δεν μπορούμε να διεκπεραιώσουμε αυτή την ριζική ένταξη ( όχι με ένα παραδεισιακό τρόπο, αλλά με ένα εν τη πτώση, εμπαθή τρόπο). Στη συνάφεια αυτή δεν επιτρέπεται με κανένα τρόπο να κάνουμε δοκητισμό, και να παραβλέψουμε την πραγματική υποταγή στον νόμο του θανάτου, του πόνου, της φθοράς, της πολλαπλότητας, των αντιφατικών εμπειριών της πραγματικότητας του κόσμου, που ισχύουν και για τη Μαρία.[ΕΚΟΥΣΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ. ΤΑ ΠΕΡΙ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ]

Όπως είπαμε εν γένει για την εκ παρθένου γέννηση, ότι δεν μπορούμε και δεν πρέπει να λογαριάζουμε με μια ιστορικά παραδεδομένη είδηση εκ μέρους της Μαρίας, αλλά έχουμε να κάνουμε με μια conclusio theologica, έτσι και εδώ. Αυτό όμως σημαίνει, πως και εδώ, (όπου το περιεχόμενο της πρότασης είναι πολύ ασαφές και από πλευράς της παραδοσιακής κατανόησης) έχουμε το δικαίωμα, να εκλάβουμε ως περιεχόμενο αυτής της δήλωσης, αυτό που προκύπτει για εμάς τους ίδιους από μια τέτοια διαδικασία συμπεράσματος. Αν εδώ γεννιέται ο Θεάνθρωπος από μια μητέρα, που παρά την υποταγή της στις ιστορικές συνθήκες ενός ανθρώπου, εν τέλει ήταν αληθώς αναμάρτητη και χωρίς σαρκική επιθυμία, τότε φυσικά και μια τέτοια γέννηση, που πρέπει να γίνει αντιληπτή ως διαδικασία πλήρως ανθρώπινη, διαφορετικά από άλλες, αλλά αληθινά ανθρώπινη. Γιατί το πιο άγιο, το πιο ενταγμένο, το πιο πλήρως ανθρώπινο, δεν είναι το λιγότερο ανθρώπινο, αλλά το πραγματικά ανθρώπινο.[ΤΟ ΟΛΟΝ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ] Στον ίδιο ελάχιστο βαθμό, που το «ομοούσιος ημίν» στον Ιησού Χριστό θα βάθυνε και θα ριζοσπατικοποιούσε την ριζοσπαστική πεποίθηση, πως είχε προσλάβει πραγματικά εμάς, τη ζωή μας και τη μοίρα μας, την σχέση μας προς το Θεό, το σκοτάδι αυτού του κόσμου, με το να πούμε πως ο Ιησούς ήταν ένας αμαρτωλός άνθρωπος, γιατί αυτό δε θα μας έφερνε πιο κοντά προς Αυτόν (το αντίθετο), και γιατί αυτό δε θα Τον καθιστούσε πιο ριζοσπαστικό άνθρωπο, αλλά λιγότερο άνθρωπο,[ΘΕΩΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ] το ίδιο ισχύει και για κάθε τονισμό της διαφορετικότητας της σύλληψης και της γέννησης της Αγίας Παρθένου κάτι, που κατά κάποιο αναγκαίο τρόπο θα μας αποξένωνε από αυτήν με ένα θαυμαστό τρόπο. Τότε μπορούμε να πούμε: δεν γνωρίζουμε τίποτα για τις συγκεκριμένες φυσιολογικές διαδικασίες κατά τη γέννηση του Ιησού δια της Μαρίας μέσα στην Μαρία, για τον λόγο αυτό όμως δεν λέμε, ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα για τη γέννηση αυτή, αλλά λέμε: η γέννηση αυτή ήταν μια πραγματικά ανθρώπινη γέννηση, και όμως τέτοια που να αντιστοιχεί σε αυτό το μοναδικό γεγονός. Και αυτό είναι που εννοεί η πρόταση virginitas in partu. Μέσα στην «ιεραρχία των αληθειών» (αντικειμενικά και υπαρξιακά) δεν απαγορεύεται σε κανένα, να πει στον εαυτό του, πως μια τέτοια απομακρυσμένη συνέπεια, που προκύπτει από τα θεμελιώδη δεδομένα της χριστιανικής του πίστης, έχει λίγα κοινά με προσωπική του χριστιανική υπαρξιακή διεκπεραίωση. Δεν πρέπει όμως να αρνείται αυτό που οι παλαιότερες γενεές Χριστιανών, που είχαν το δικαίωμα να κοιτάξουν προς άλλες κατευθύνσεις, είδαν μέσα σε αυτό.
 

Συνεχίζεται με Virginitas post partum

RUN RAHNER RUN. Forest Gump ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ. ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΚΑΙΓΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙΣ, ΕΦΤΑΣΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΣΟΥ.

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΚΑΘΑΡΙΣΕ Ο π. ΖΑΧΑΡΙΑΣ. 

Η Θεοτόκος, Παρθένος πριν και μετά τη Γέννηση του Χριστού - π. Ζαχαρίας (Έσσεξ)

"Η Θεοτόκος δεν υπέστη φθορά στη γέννηση και δεν είχε πόνο. Ήτανε αύθορος η κύησις και θαυμαστή η γέννηση και δεν είχε κανένα πόνο στη γέννηση. Διότι ό,τι άγγιξε ο Θεός το θεραπεύει, το αγιάζει το θεοποιεί. Είναι δυνατό να ζήσει εννέα μήνες μέσα στη μήτρα της Αγίας Παρθένου και όταν γεννηθεί να της αφήσει πληγή; Αφού λίγο μας αγγίζει η χάρις Του και μας θεραπεύει και μας αγιάζει". (Γ. Ζαχαρίας Έσσεξ). Απόσπασμα από ομιλία του στην Ιερά Μονή Μαχαιρά, στις 16/8/2021. © Ιερά Βασιλική και Σταυροπηγιακή Μονή Μαχαιρά 2021

https://www.youtube.com/watch?v=Pk7HgMGtGL4

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

από το κανάλι Enromiosini

Μια εκπομπή αφιέρωμα στην Θεολογία του Σταυρού, με αφορμή την παγκόσμια Ύψωσή Του που εορτάζουμε κάθε Σεπτέμβριο, ως την πρώτη Δεσποτική εορτή του εκκλησιαστικού μας έτους: Χωρίς Σταυρό υπάρχει Ανάσταση; Πάνω σε ποιές αρχές στηρίζεται η θεολογία του Σταυρού και η σπουδαία σημασία του για τη ζωή της Εκκλησίας; Μια συνέντευξη με τον πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Σχοινά που ξεδιπλώνει τις ιστορικές πτυχές καθώς και τα πρόσωπα που συνδέονται με τον σημαντικό αυτό εορτολογικό σταθμό της Εκκλησίας μας. Μια εκπομπή που εξηγεί γιατί ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί το κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού. Μια συνέντευξη που δίνει την ευκαιρία σε όλους μας να σκεφτούμε ορισμένες βασικές αρχές και αλήθειες της πίστης μας, οι οποίες είναι συνυφασμένες με τη θεολογία του Σταυρού, ώστε να ζούμε την θεολογία αυτή με ασκητικό βίωμα και με θυσιαστική προσφορά.

AΠΟ  https://koukfamily.blogspot.com/2024/09/blog-post_473.html

Η ΤΡΙΑΔΑ ΣΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ (7)

Συνέχεια από : Tρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2024

 

 ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Ας δούμε στην συνέχεια, μετά τον υπολογισμό της συνεπούς χρήσεως της έννοιας της σχέσεως, ένα άλλο χαρακτηριστικό της θεολογικής αυγουστινιανής σκέψεως. Την τριαδική ψυχολογική θεολογία, όπως ορίσθηκε από τον Schmans.

Για να επεξεργαστεί το δόγμα των τριαδικών αιωνίων σχέσεων και με επιχειρήματα που δεν θα ήταν αποκλειστικά φιλοσοφικά, και για να θυμίσει στον αναγνώστη την δημιουργία του ανθρώπου κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού, ο Αυγουστίνος χρησιμοποίησε μερικές αναλογίες που συνήγαγε από την ανθρώπινη εμπειρία, δηλαδή από όλα όσα του θύμιζαν μια τριαδική δομή στην πνευματική ζωή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, προικισμένος με νόηση και εσωτερικότητα, είναι πράγματι η πιο αυθεντική εικόνα του Θεού σαν μονάδος εν Τριάδι στην δημιουργία. [Η απόλυτη, θεϊκή προχειρότης, που έγινε στην συνέχεια, το θεμέλιο της Δύσεως].

Οι απολογητές είχαν ήδη μιλήσει για τον ενδιάθετο λόγο και για τον προφητικό λόγο, στηριζόμενοι στην ανθρωπολογία των Στωϊκών. Αυτό λοιπόν το ανθρωπολογικό πλησίασμα στην ενδοτριαδική ζωή εμβάθυνε αποτελεσματικά ο Αυγουστίνος στις σκέψεις του για την Τριάδα, οι οποίες μάλιστα στην συνέχεια θα αναπτυχθούν περαιτέρω από την μεσαιωνική Τριαδική Θεολογία. Η χρήση μιας τριαδικής δομής της εσωτερικής ζωής του ανθρώπου σαν αναλογία της Τριάδος συναντάται ήδη στις Εξομολογήσεις (Εξομολ. XIII, 11,12). Πρόκειται για την Τριάδα «είναι – αναγνωρίζειν – θέλειν»: «Εγώ πράγματι είμαι, γνωρίζω και θέλω. Είμαι προικισμένος με γνώση και βούληση, γνωρίζω ότι είμαι και ότι θέλω και επιθυμώ να είμαι και να γνωρίζω».

Ο Αυγουστίνος προσκαλεί τον αναγνώστη να συλλάβει ταυτόχρονα την απόλυτη ενότητα που αναπαρίσταται από αυτές τις λειτουργίες, και την διαφορετικότητα της καθεμιάς στο εσωτερικό της σχέσεως που υφίσταται ανάμεσά τους. Δεν ξεχνά όμως να υπενθυμίζει πόσο περιορισμένο είναι αυτό το μέσον πειθούς. Δεν πρέπει κανείς να έχει την ψευδαίσθηση πως συνέλαβε το αναλλοίωτο, «το οποίο είναι αναλλοίωτα, αναλλοίωτα γνωρίζει και αναλλοίωτα θέλει», και γι’ αυτό είναι ανώτερο από κάθε ομοιότητα που μπορεί να συλλάβει η ανθρώπινη νόηση.

Στο περί Τριάδος οι αναλογίες διατυπώνονται ακόμη πιο καθαρά, ξεκινώντας από την εσωτερική ζωή του ανθρώπου. Βρίσκονται λοιπόν οι τριάδες: «μνήμη – νόηση – βούληση», και «νους – πληροφορία – αγάπη». Γι’ αυτήν την τελευταία δηλώνει: «Υπάρχει μια εικόνα η οποία κατά κάποιο τρόπο θυμίζει την Τριάδα: η νόηση και η έννοιά της, αυτή έχει γεννηθεί από εκείνη (proles) και η είναι ο λόγος της, και τρίτον υπάρχει η αγάπη. Αυτά τα τρία πράγματα είναι ενωμένα και σχηματίζουν μια μοναδική Ουσία» (περί Τριάδος IX, 12, 18). Και σ’ αυτήν την περίπτωση όμως υπάρχει η προειδοποίηση για τα όρια των εικόνων αυτών (Τριάδα, XV, 80, 39). Με αυτά τα πράγματα διαρθρώνεται, όπως στις Εξομολογήσεις, η σκέψη πως η πρόοδος, σύμφωνα με την οποία εκτυλίσσεται η διανοητική μας ζωή, συνίσταται από τρία διαφορετικά στοιχεία τα οποία καθορίζονται αμοιβαίως, και ταυτοχρόνως σχηματίζουν μιαν ενότητα στην μοναδική της Ουσία.

Αυτές οι τριάδες χρειάζονται στον συγγραφέα για να δείξει δύο πλευρές, μια τυπική και μια θεματική ακριβώς, του υποκειμένου που διαπραγματεύεται. Στην πρώτη περίπτωση τού χρησιμεύουν για να δείξει μερικές μορφές οντολογικής ενότητος, οι οποίες συνίστανται από διαφορετικά στοιχεία που δεν εναλλάσσονται μεταξύ τους, και καθορίζονται αλληλοδιαδόχως. Στην βάση αυτών των αναλογιών υπάρχει ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της δυτικής σκέψεως: η ερώτηση πάνω στην δυνατότητα να συλληφθεί και να κατανοηθεί κάτι το οποίο είναι ταυτοχρόνως ένα και τρία.

Οι αναλογίες δεν οφείλονται όμως μόνον σ’ αυτή την τυπική πλευρά, τόσο τυπικά δυτική, αλλά θεματικά γεννήθηκαν από την πίστη στην Τριάδα (του Πλωτίνου). Αυτό προκύπτει καθαρά, ιδιαιτέρως εάν υπολογίσουμε την τριάδα «νους – γνώση – αγάπη» (mens – notitia – amor). Ο Αυγουστίνος προσπάθησε να ορίσει την γνώση (notitia) σαν γεννητό (proles) ή λόγο (verbum), ενώ το τρίτο στοιχείο, amor, συλλαμβάνεται ξεκάθαρα στο βάθος της πίστεως στο Άγιο Πνεύμα. Από αυτά τα παραδείγματα μπορούμε να συμπεράνουμε πως η θεολογική έρευνα του Αυγουστίνου, όσον αφορά στους στοχασμούς του για την Τριάδα, δεν πορεύεται αναγωγικά, αναφορικά, αλλά καταγωγικά: ο Αυγουστίνος ψάχνει στην κτίση, στο φως της τριαδικής του πίστεως, σε ίχνη τα οποία θα μπορούσαν να ζωοποιηθούν στο πλαίσιο της εμπειρίας και της γνώσεως [ανεξαρτήτως τής εν Χριστώ εμπειρίας και γνώσεως της Αγιότητος, παρακάμπτοντας την Αγιότητα, εναλλακτικά, διανοητικά], την ομολογία της πίστεώς του στον Θεό [όχι στον Χριστό, δεν είναι το ίδιο]. Συνοδεύοντας αυτήν του την έρευνα με την προσευχή και με τις συναφείς προσπάθειες συνέπειας στην ηθική ζωή [καλός άνθρωπος], προτίθεται να δει στον καθρέφτη της νοήσεώς του ό,τι πιστεύει ακλόνητα στην πίστη του.

Συνεχίζεται
Αμέθυστος

Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΟΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΑΝΤ

 Στις Πηγές τής Νεωτερικής θεολογίας (ΧVΙ)

Η δύναμις τού διαφωτισμού αποκαλύπτεται πλήρως στον στοχασμό τού Kant. Ο φιλόσοφος τού Könisberg είχε συναίσθηση τού γεγονότος πως χρησιμοποιούσε αποκλειστικά τις αρχές τού διαφωτισμού στο πεδίο τής θρησκείας. Υπάρχει επίσης ξεκάθαρη και η κληρονομιά τού Λούθηρου και η αδιαφορία του για το εις εαυτόν τού θεού. «Σε μας δηλώνει, δεν ενδιαφέρει καθόλου να μάθουμε τι είναι ο θεός ο ίδιος (στην Φύση Του), αλλά τι είναι για μας, που είμαστε ηθικά όντα». Η θρησκεία για τον Kant δεν πρέπει να αποθησαυρίζεται σε δόγματα και κανόνες αλλά στην διάθεση τής καρδιάς, να σέβεται όλες τις ανθρώπινες υποχρεώσεις σαν θείες εντολές. Η θρησκεία υπάρχει μόνον εφόσον είναι «ηθική θρησκεία». Ο φιλόσοφος τής κριτικής τής καθαρής νοήσεως, πιστός στις οικογενειακές θρησκευτικές του ρίζες, θέλει έναν θεό προϋπόθεση τής «πρακτικής νοήσεως» και μόνον. Για να συμβαδίσει δε η πίστη με την ανάγκη αυτής τής πρακτικής νοήσεως πρέπει να συμμαζευτεί σε μία minimum πίστη, καθολικά αποδεκτής σαν πίστη σ’ έναν θεό Summum ens, Summa Intelligentia, Summum Bonum! Μια λογική έννοια τού θεού, κατά την κρίση τού Kant, προϋποθέτει ένα υπέρτατο μοναδικό ον (Summum ens), υπέρτατα έξυπνο (Summa Intelligentia), πηγή όλων όσων μπορούν απροϋπόθετα να αποτελέσουν ένα σκοπό ή νόημα (Summum Bonum). Ένα ιδανικό τής πρακτικής νοήσεως και όλων όσων χρειάζεται η πρακτική αυτή νόηση για την επιτυχία της, αρχέτυπο και αρχιτέκτων τού κόσμου. Σ’ αυτή την ελάχιστη πίστη στηρίζεται η «καθαρή ηθική θρησκεία» του Kant.

Την 1η Οκτωβρίου 1794 ο Kant κατηγορήθηκε από τις Αρχές πως εκμεταλλεύθηκε τις φιλοσοφικές του αρχές για να απορρίψει μετά βδελυγμίας μερικά βασικά δόγματα της Αγίας Γραφής και τού Χριστιανισμού. Οι κατηγορίες αφορούσαν ειδικά το βιβλίο του: «Η θρησκεία εντός των ορίων τής νοήσεως και μόνον» του 1793. Ο Kant υπεραμύνθηκε τής κατηγορίας εξηγώντας πως το βιβλίο του δεν περιείχε ούτε την αποδοχή ούτε βεβαίως και την απόρριψη τού Χριστιανικού δόγματος. Το βιβλίο του δεχόταν μόνον την «Φυσική θρησκεία» και αυτή εκθείαζε. Μάλιστα δε τόνισε την χρησιμότητα τής αποκαλύψεως, διότι αυτή συμπλήρωνε την θεωρητική ανεπάρκεια τής καθαρής λογικής πίστεως, ανεπάρκεια η οποία φανερωνόταν στα θέματα τού κακού, στις αμφιβολίες τού κάθε ανθρώπου αν βρίσκεται στην θέση τού αγαθού κ.τ.λ.

Σαν φιλόσοφος ο Kant παραμένοντας μέσα στα όρια τής καθαρής νοήσεως και στοχαζόμενος την θρησκεία σαν ηθική θρησκεία θα ‘πρεπε να ασχοληθεί με την φυσική πίστη σε ένα Summum ens, σε μία Summa Intelligentia, σε ένα Summum Bonum. Παρόλα αυτά δεν ικανοποιείται ούτε ο ίδιος να μείνει μέσα στα όρια που έθεσε και προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να στριμώξει ολόκληρο το περιεχόμενο της χριστιανικής πίστης στο θρησκευτικό του σύστημα, το οποίο κατασκεύασε με την νόηση και μόνον.

Και νά λοιπόν που ο Kant, στο τέλος κάθε κεφαλαίου τού βιβλίου του γύρω από την θρησκεία συμπληρώνει μερικές “γενικές σημειώσεις” που θα μπορούσαν να έχουν τούς εξής τίτλους: 1) τα αποτελέσματα τής Χάρης 2) περί θαυμάτων 3) για τα Μυστήρια 4) τα μέσα τής Χάριτος. Η τρίτη του σημείωση λοιπόν αποτελεί ένα αληθινό δοκίμιο περί Αγίας Τριάδος, παρότι ασχολείται με τα ουσιώδη. Ο ίδιος ο Kant ονομάζει αυτές τις σημειώσεις πάρεργα τής θρησκείας μέσα στα όρια τής καθαρής νοήσεως, καθότι δεν αφορούν την ίδια αλλά συνορεύουν μαζί της. Βεβαίως δηλώνει καθησυχαστικά πως δεν επιθυμεί να κατακτήσει το έδαφος τής πίστεως και μάλιστα σέβεται την αυτονομία της. Δεν επιθυμεί να εξάγει δι’ απαγωγής την θρησκεία από μόνη την νόηση, θέλει απλώς να την ελέγξει στο εσωτερικό της νοήσεως, αλλά δυστυχώς καταργεί κάθε όριο που είχε θέσει ο ίδιος. Έτσι κρίνει τήν τριάδα στο φως τής «αναστοχαστικής πίστεως» για την οποία είχε ήδη μιλήσει στην κριτική τής κρίσεως.

Για τον Kant δεν είναι η θρησκεία που οδηγεί στην ηθική, αλλά η ηθική στην θρησκεία. Η ηθική μάς οδηγεί στην «Ιδέα ενός παντοδύναμου ηθικού Νομοθέτη, πάνω από την ανθρωπότητα, στην θέληση τού οποίου ενυπάρχει ο τελευταίος σκοπός (τής δημιουργίας τού κόσμου) ο οποίος μπορεί και πρέπει να είναι ο τελευταίος σκοπός τού ανθρώπου. Ο θεός, όπως απαιτεί η καθαρή νόηση, πρέπει να είναι αναγκαίως άγιος, αγαθός, δίκαιος. Αυτή είναι και η τριάδα για την οποία μιλά το εκκλησιαστικό δόγμα σαν τρία θεία πρόσωπα. Αυτά τα ιδιώματα δεν εκφράζουν τίποτε άλλο παρά την ηθική διάθεση τού θεού προς την ανθρωπότητα. Αυτή η τριπλή ποιότητα τού θεού συναντάται εξάλλου σε πάμπολλες θρησκείες όπως αυτή του Ζωροάστρου, των Αιγυπτίων, των Γότθων. Ακόμη και οι Εβραίοι δεν διαφώνησαν στο γεγονός πως ο θεός έχει ένα υιό, αλλά στο ότι αυτός ο υιός ήταν ο Ιησούς Χριστός».

Ο Χριστός για τον Kant δεν είναι τίποτε παραπάνω από έναν «θεϊκό άνθρωπο», το υπέρτατο ιδεώδες τής αρετής, «προσωποποιημένη ιδέα τής Αγαθής αρχής». Μπορούμε να κάνουμε και χωρίς το ιστορικό του γεγονός. «Τό πρόσωπο του Χριστού διαλύεται στην ιδέα: ο Χριστός τής Βίβλου εκκοσμικεύεται σαν ιδέα τής ανθρωπότητος».

Υπάρχει μόνον ένα πρόσωπο θεού, Persona Dei. Έτσι ο Kant ερμηνεύει το τριαδικό δόγμα με τους όρους μιας τριπλής ηθικής ποιότητος τού μοναδικού υπέρτατου Είναι, που η πρακτική νόηση τού επιτρέπει να δεχθεί. Ταυτόχρονα όμως ισχυρίζεται πως μπορούμε να λατρέψουμε τον πατέρα σαν εκείνο το ον που αγαπά τους ανθρώπους οι οποίοι τηρούν τον Νόμο του, πως μπορούμε να λατρέψουμε τον υιό σαν μοντέλο τής ανθρωπότητος και πως μπορούμε να λατρέψουμε και το Άγιο πνεύμα διότι καθώς μας διδάσκει, ταυτοχρόνως μάς ζωοποιεί με Αρχές για τις πράξεις μας!

Σύμφωνα με τον Kant, ο θεός σαν Άγιο πνεύμα είναι αυτός που κατορθώνει να χωρέσει όλη την αποκάλυψη σε εκείνη την καθαρή ηθική πίστη, την οποία ο ίδιος επεξεργάστηκε σαν φιλόσοφος και σε εκείνη την αυθεντική θρησκεία, την οποία πρέπει να αφαιρέσουμε από την Εκκλησιαστική πίστη, ακριβώς όπως κάνει και ο ίδιος. Ο Kant δηλαδή ομολογεί πως είναι αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος τού Αγίου πνεύματος. Όχι το νεκρό γράμμα τού εκκλησιαστικού δόγματος, αλλά το ζωοποιό πνεύμα που φτερουγίζει μέσα στα όρια τής νοήσεως. «Αυτή είναι στ’ αλήθεια μια πραγματική θρησκεία», αναφωνεί υπερήφανα, ο ταπεινός Kant.

Η Persona Dei, το πρόσωπο θεού, δεν ανήκει στην τάξη τών όντων, αλλά στην ηθική πράξη. Δεν είναι παρά η προσωποποίηση της ιδέας του θεού. «Η έννοια τού θεού είναι εκείνη μιας Persona, ενός όντος το οποίο έχει δικαιώματα και προς το οποίο κανείς άλλος δεν διαθέτει δικαιώματα». Διότι η «προσωπικότης είναι η ιδιότης ενός όντος που έχει δικαιώματα, δηλαδή ηθική ποιότητα». Ο Kant διαθέτει μόνον στην κατηγορία της ελπίδος αυτό που αρνείται στην ύπαρξη του θεού.

Ο Δυτικός άνθρωπος καταλήγει μέτρο τής θρησκείας και θέλει πλέον να δώσει στον θεό μόνον αυτό που η Νόηση κρίνει απαραίτητο.

Ο Kant φοβήθηκε μέχρι αγωνίας ότι θα μπορούσε να αναγνωρισθεί στον θεό η δυνατότης να είναι και να πράττει ελεύθερα και αυτόνομα, διότι ήθελε με αληθινό πάθος να τα δωρίσει στον άνθρωπο.

«Μια θρησκεία που κηρύττει απερίσκεπτα τον πόλεμο στην νοημοσύνη δεν θα αντέξει για πολύ», έγραφε ο Kant.

Αλλά και μια νοημοσύνη που κηρύττει απερίσκεπτα τον πόλεμο στην θρησκεία, μπορεί να επιβιώσει για πολύ και η ίδια; Ο Μηδενισμός τής σύγχρονης σκέψης μάς δίνει την θλιβερή επιβεβαίωση τής αποτυχίας τών συλλογισμών τού κυρίου Kant.

Αμέθυστος

Όταν αφομοιώνετε κάτι διανοητικά το βάζετε σε ένα κιβώτιο. Μια έννοια είναι ένα κιβώτιο. Όταν ο Saint-Exupery βάζει με ανυπομονησία το πρόβατο μέσα στο κιβώτιο, τότε αποδέχεται την ιδέα, μόνο ως ιδέα. Υπάρχει αλλά μόνο μέσα στο κιβώτιο των σκέψεων του. Ο μικρός πρίγκηπας βρίσκει την ζωγραφιά το ίδιο καλή όσο και ένα πραγματικό πρόβατο. Όλα όμως μένουν στον κόσμο της σκέψης.
..... Μέσα στην ιδανική, θεϊκή απομόνωσή του θέλει την συντροφιά της μαζικής ψυχής.