του Marcello Veneziani
Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι . Βρισκόμαστε στα πρόθυρα δύο παγκοσμίων πολέμων, ενός στα ανατολικά και ενός στο νότο. Ένα με τον ασιατικό κόσμο, τις απολυταρχίες και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. το άλλο με τον αραβικό κόσμο, το Ισλάμ και τις θεοκρατίες. Και στα δύο η Δύση δεν εμπλέκεται άμεσα, αφορούν τη Ρωσία, την Ουκρανία, το Ισραήλ, τους Παλαιστίνιους, τον Λίβανο και στο βάθος το Ιράν. αλλά στην πραγματικότητα η Δύση εμπλέκεται και στα δύο, διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο από ποτέ, επίσης λόγω του ταυτόχρονου των δύο συγκρούσεων.
Δεν πρόκειται για περιφερειακές συγκρούσεις αλλά για αλληλοεξαρτώμενες, που έχουν άμεσες συνέπειες στη γενική εικόνα, δεν μπορούν να απομονωθούν από το πλαίσιο. Και οι δύο αμφισβητούν τη Δύση.
Η χειρότερη ατυχία που μπορεί να συμβεί είναι να βρουν οι δύο συγκρούσεις σημείο ένωσης, δηλαδή να μπει μια συμφωνία, μια κόλλα μεταξύ Ρωσίας, Ιράν, ισλαμικού κόσμου και στο βάθος η ευλογία της Κίνας. Η διεύρυνση της σύγκρουσης και η συγχώνευση των δύο πολέμων θα είχαν ως κόλλα τον κοινό αντίπαλο, τη Δύση. Οι πολύ αυστηρές δηλώσεις του Ερντογάν για το Ισραήλ, τη Δύση και τον ρόλο του στην Ουκρανία έχουν υπονομεύσει τη βεβαιότητα ότι η Τουρκία εξακολουθεί να είναι μέλος της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Εν ολίγοις, ο αέρας της αντιδυτικής διαφωνίας εξαπλώνεται πέρα από τις ασιατικές δυνάμεις στον υπόλοιπο κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του πλησιέστερου σε εμάς.
Το κύριο άγνωστο είναι τι θα συμβεί στις προεδρικές εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Γνωρίζουμε ότι οι προοπτικές για ειρήνη είναι κατατεθειμένες περισσότερο στο τρελό άλογο Ντόναλντ Τραμπ παρά στις ανθρωπιστικές ανησυχίες της Δημοκρατικής Καμάλα Χάρις. Αν και με το Ισλάμ και με το Ιράν ειδικότερα, ο Τραμπ δεν φαίνεται να δείχνει επιείκεια.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ακούμε ομιλίες που δεν έχουν ακουστεί ποτέ πριν: απειλές για ατομικές βόμβες, χερσαίες επιθέσεις, εισβολές σε εδάφη, εξάλειψη του εχθρού (όχι να τον νικήσουμε αλλά να τον διαγράψουμε).
Η πρώτη παρατήρηση που έρχεται αυθόρμητα είναι η απουσία μιας ανώτατης αρχής, μιας παγκόσμιας δύναμης, που μπορεί να παρέμβει, να διαιτητεύσει και να σταματήσει τους διεκδικητές. Δεν υπάρχει εξουσία super partes ούτε ένα extra partes θέμα που αναγνωρίζεται από τα μέρη στο πεδίο. Δηλαδή, δεν υπάρχει ούτε μια αυτοκρατορική υπερδύναμη που να έχει την ικανότητα να ρυθμίζει και να τερματίζει τις συγκρούσεις. ούτε μια εξουσία εκτός των μερών, αλλά σεβαστή και άκουστη από τους διεκδικητές. και δεν υπάρχει καν ένας παγκόσμιος οργανισμός που να έχει την ικανότητα να σταματήσει τις συγκρούσεις. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, άλλες μεγάλες δυνάμεις ή τα Ηνωμένα Έθνη δεν έχουν αυτή τη δύναμη. Ούτε οι θρησκευτικές αρχές, ξεκινώντας από τον Πάπα, σε μια διπλή σύγκρουση που εμπλέκει τους τρεις μονοθεϊσμούς σε θρησκευτικό επίπεδο και που ακόμη και μέσα στον Χριστιανισμό αναγνωρίζει περαιτέρω ρήγματα μέσα στην ίδια την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Η δεύτερη παρατήρηση εμπνέεται από μια ευρέως διαδεδομένη σκέψη που μεταμφιέζεται ως τρέχουσα κοινή λογική, αλλά κινδυνεύει να μας οδηγήσει χωρίς να το καταλάβουμε στις δύο συγκρούσεις.
Όταν ακούμε ότι είμαστε Δυτικοί και επομένως δεν μπορούμε να εξαιρεθούμε από αυτές τις διαμάχες, νοιαζόμαστε για την ελευθερία και τα δικαιώματα. Μπορούμε να επικρίνουμε τη Δύση όσο θέλουμε, αλλά μόνο εδώ υπάρχει ελευθερία και δημοκρατία, καθώς και ευημερία, ειρήνη και δικαιώματα, θέλω να σας δω υπό ένα ισλαμικό, ρωσικό ή κινεζικό καθεστώς. Ωστόσο, από μια υπόθεση κοινής λογικής, αποδείξεων που συνορεύουν με το προφανές, καταλήγουμε σε ένα ανησυχητικό συμπέρασμα. Επομένως, θα πρέπει να αποδεχτούμε την ιδέα ότι η Δύση πρέπει να επιβεβαιώσει την ελευθερία, τη δημοκρατία και τα δικαιώματα κάνοντας πόλεμο σε όσους τα αρνούνται. Δηλαδή, θα πρέπει να εμπλακούμε στη σύγκρουση στην Ουκρανία και να υποστηρίξουμε το Ισραήλ στον ολοκληρωτικό του πόλεμο ενάντια στις γειτονικές χώρες, χθες την Παλαιστίνη, σήμερα τον Λίβανο, αύριο το Ιράν. Είναι ένα συμπέρασμα που η Δύση δεν έβγαλε ποτέ στα ογδόντα χρόνια που μας χωρίζουν από τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, ούτε καν την εποχή του Ψυχρού Πολέμου: δεν κάναμε πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ που εισέβαλε σε ανυπεράσπιστες υποταγμένες χώρες, ενάντια στον Μάο στήν Κίνα, στην οποία σφαγίασε δεκάδες εκατομμύρια και καταπίεσε τους ανθρώπους, Θιβετιανούς και Κινέζους. Ούτε στο Ισλάμ και στους θρησκευτικούς του πολέμους.
Και τώρα, αντ' αυτού, στον απόηχο της Ουκρανίας και του Ισραήλ, πρέπει να κηρύξουμε πόλεμο στον κόσμο; Τώρα που η Δύση είναι μειονότητα στον κόσμο και δεν έχει πλέον συντριπτική στρατιωτική, τεχνολογική και οικονομική υπεροχή έναντι του πλανήτη, πρέπει να πολεμήσουμε τις απολυταρχίες, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, τις θεοκρατίες και τις ισλαμικές χώρες;
Τελικά, αυτό που φαινόταν σαν κάλεσμα προς την κοινή λογική από εμάς τους καλούς Δυτικούς είναι στην πραγματικότητα ένα επικίνδυνο, ιδεολογικό και υπέρτατο κάλεσμα στα όπλα.
Αντιμέτωποι με το βουνό των θανάτων, τις καταστροφές και την απόγνωση των ανθρώπων, πιστεύουμε ακόμα ότι είναι καλύτερο να υποστηρίξουμε την πορεία των όπλων στην Ουκρανία και τις επιθέσεις του Ισραήλ στις γύρω χώρες; Σκεφτόμαστε ακόμα το εξεγερτικό παράδοξο ότι πρέπει να κάνουμε πόλεμο στο όνομα της ειρήνης; Πιστεύουμε ότι είναι ρεαλιστικά πιθανό ότι η Δύση, δηλαδή οι Ηνωμένες Πολιτείες, μπορούν να επιβάλουν την Παγκόσμια Τάξη στα πέντε έκτα του πλανήτη που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στον ορίζοντά της;
Με την πρόσθετη προσβολή ότι αυτοί οι πολεμοχαρείς υπερασπιστές της Δύσης στη συνέχεια τρελαίνονται στό ίδιο τους τό σπίτι μπροστά στις ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές, τον ξεριζωμό δυτικών λαών και πόλεων, την απώλεια όλων όσων αφορούν τον πολιτισμό, την ιστορία και την ταυτότητά μας.
Τι μιλάμε λοιπόν; Θέλουμε πόλεμο για να υπερασπιστούμε μια Δύση που έχει αδειάσει;
Προτιμώ τον ρεαλισμό της ειρήνης από τον ιδεαλισμό του πολέμου. Δεν το αντιλαμβάνεστε αλλά γίνεστε φασίστες, ακριβώς με την έννοια που τον ορίζετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου