«Η θέση του Εσταυρωμένου στην Εκκλησία» - Σεβ. Μητροπολίτης Περιστερίου ...

 

Πώς αντιλαμβάνονται οι Πατέρες της Εκκλησίας μας την θέση του Σαρκωμένου Χριστού στην ιστορία και την Εκκλησία μας καθώς και την πρακτική του θέση μέσα στην Εκκλησία; Ποια είναι τα συχνά σφάλματα στα οποία «πέφτουμε» ακούσια σε ότι αφορά την θέση των αντικειμένων μέσα στους ναούς μας; Ποια είναι η σχέση των Εσχάτων στα οποία θα μετέχουμε όλοι οι άνθρωποι με την Εκκλησία και τη Θεία Λειτουργία της;

Είναι αρκετά ενδιαφέρουσα η ομιλία η οποία με απλό τρόπο παρουσιάζεται η ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ και ΕΣΧΤΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ.

TO EIΔΑΜΕ ΕΔΩ: https://fdathanasiou.wordpress.com

H ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ. Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ, ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ Ο ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΠΡΙΝ ΧΡΟΝΙΑ.

Σε σημαντική του συνέντευξη στο αποκρυφιστικό περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ ο κ. Βασιλειάδης καταγγέλλει πως ο Απόστολος Παύλος διέστρεψε το μήνυμα του πρώτου Χριστιανισμού, το οποίο ήταν ηθικό και εσχατολογικό, όπως ακριβώς ξαναγεννιέται στην ευχαριστιακή εσχατολογία του κ. Ζηζιούλα, και επέβαλε την σωτηριολογική ερμηνεία της Οικονομίας [ΤΗΝ ΚΑΘΕΤΟ, ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΟΥ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ]. Καιρός να επανορθώσουμε το βαρύ λάθος για να συμβαδίσουμε με την εποχή μας! 

 Η τριαδική θεολογία κατανοήθηκε από τον de Lubac σαν ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. [Την οποία γέννησε η πολιτεία του Θεού του Αυγουστίνου]. Αυτό σημαίνει πως την έθεσε σε εφαρμογή στοχαζόμενος τον Θεό και ξεκινώντας από τα βήματα που έκανε και κάνει προς τον άνθρωπο, χωρίς να την περιορίζει όμως στην πράξη της σωτηρίας. Ο Θεός είναι κάτι περισσότερο από τα σημεία της σωτηρίας που είναι παρόντα στην Ιστορία. Ένας Θεός που θα περιοριζόταν στην οικονομία της Σωτηρίας (και σ’ αυτήν την περίπτωση η εμμενής Τριάδα και η οικονομική ιστορικο-σωτηριώδης θα εξισούντο) δεν είναι ο Χριστιανικός Θεός, η δοξολογία και η λατρεία του οποίου είναι το έσχατο τέλος κάθε ιστορίας, προσωπικής και ομαδικής. [Ευχαριστία λέει ο Ζηζιούλας]. Επιπλέον η ιστορική θεολογία μετρά και ένα δεύτερο στοιχείο. Το στραμμένο βλέμμα στον Χριστό σαν κεντρικό σημείο του χρόνου. Στο μυστήριο του Σταυρού, στο πέρασμα, θανάσιμο θεμέλιο της ζωής, από την Μεγάλη Παρασκευή στο Πάσχα, ο Χριστό ανανεώνει τον άνθρωπο κατευθύνοντάς τον προς τον Πατέρα και κάνει την ανθρωπότητα μια ανοιχτή κοινωνία σε όλους, θεμελιωμένη στην αγάπη του Θεού. Και για να μπορέσουν να διατηρηθούν στην νέα ζωή, στέλνει στους ανθρώπους το Άγιο Πνεύμα [μήπως και κουραστούν]. Και μ’ αυτό το δώρο, εισέρχονται στην αιώνια κοινωνία του Υιού με τον Πατέρα. 

 [Αυτή είναι η καθολική πίστη. Αρχετυπική. Η Σωτηρία δόθηκε μια για πάντα σε όλους, πάνω στον Σταυρό. Τετέλεσται η αποστολή μου, είπε ο Κύριος. Αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε. Δεν χρειάζεται αγώνας, αγωνία, προσευχή, είμαστε δυνάμει σωσμένοι με τα μυστήρια ενεργεία. Αυτή είναι η μυστική ουσία του Οικουμενισμού]. 

 Παρότι ο de Lubac είχε ξεπεράσει την οντική εννοιολόγηση του Θεού και είχε μορφωθεί να τον θεωρεί σαν Κοινωνία της Αγάπης, ζωντανό δώρο, σωτηρία του ανθρώπου, δεν θέλησε τελικώς να μειώσει όλο αυτό σε μια σύλληψη καθαρά λειτουργική, πιστεύοντας πως το δόγμα του Θεού δεν μπορούσε να μειωθεί στην πίστη της σωτηρίας και μόνον. Και αυτό διότι ο Θεός είναι πάρα πάνω από την σωτηριώδη του πράξη. Αυτό που αναγνωρίζουμε από την Οικονομική Τριάδα, από την Τριάδα της Σωτηρίας, παραπέμπει στην αιωνιότητα, «επιστρέφει στο απρόσιτο φως της οντολογικής Τριάδος στην οποία συμβαίνει από την αιωνιότητα ακόμη η πρόοδος από τον Θεό-Πατέρα στον Θεό-Υιό, και από τον Θεό-Πατέρα και τον Θεό-Υιό στον Θεό-Πνεύμα» (Πιστεύω, σ. 76). Τα ονόματά τους βγαλμένα από την Οικονομική Τριάδα, μας οδηγούν στο απροσμέτρητο μυστήριο της μεταϊστορικής ενδοθεϊκής ζωής

Μέσα στο βάθος του μυστηρίου της Τριάδος, η προσωπικότης ενός ανθρώπου γίνεται κατανοητή σε τελευταία ανάλυση σαν το κάλεσμα να υπολογίσουμε την ύπαρξή μας μέσα στην κοινωνική ύπαρξη και να οδηγήσουμε το ΕΓΩ, διατηρώντας την απολυτότητά του, στην πλήρη του ολοκλήρωση σε ένα εμείς, θεμελιωμένο στην αγάπη!

Εάν ο πιστός λοιπόν κατορθώσει να αναπτύξει αυτήν την αυτοσυνειδησία, αυτό εναπόκειται στο Πνεύμα. Αυτός, τον οποίο υποσχέθηκε ο Χριστός στους δικούς του σαν το τελευταίο του δώρο, είναι πάντοτε ο ίδιος, ταυτόν, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι «σπέρνει το Ευαγγέλιο στα βάθη μιας ανθρώπινης καρδιάς, ή το αναγγέλλει σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Το πνεύμα δημιουργεί στον άνθρωπο νέα βάθη, που τον καθιστούν σύμμορφο με τα βάθη του Θεού και ταυτόχρονα τον προβάλλει έξω από τον εαυτό του, μέχρι τα σύνορα του κόσμου. Ενεργεί ταυτόχρονα καθολικά και εσωτερικά, οικοδομώντας ή συστήνοντας μέσα στον ξεχωριστό άνθρωπο το πρόσωπο και την κοινωνία».

Μια εννοιολόγηση του προσώπου και της ανθρώπινης υπάρξεως που βιώνεται σαν συνέχεια της αποκαλύψεως του Θεού στον Χριστό, μεγαλώνει την προσοχή του άνθρωπου για τον εαυτό του και την διευρύνει στο ανθρώπινο περιβάλλον που τον περιτριγυρίζει.

Αυτό είμαι ΕΓΩ: πρόσωπο και εικόνα του Τριαδικού Θεού, ανακαινισμένη στην αρχική της λαμπρότητα από τον Χριστό και διατηρημένη στην ζωή εν Πνεύματι Αγίω. ΑΥΤΟ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Αυτός είναι ο πλησίον μαζί με Εμένα![ΤΟ ΟΜΟΟΥΣΙΟ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ]

 [Το Άγιο Πνεύμα στηρίζει το κατ’ εικόνα πλέον, για να μην ξαναπέσει, διότι ο Κύριος είχε αποτύχει να το προστατέψει στον παράδεισο με τις γνωστές τραγικές συνέπειες για όλους μας].

Το πρόσωπο, κατανοημένο μ’ αυτόν τον τρόπο, με ενώνει με κάθε άλλο πρόσωπο, δείχνει την δική μου και την δική του καταγωγή σε μια πορεία και σ’ ένα τέρμα κοινά: σε μια μοναδικότητα, την οποία δεν μπορεί να διαθέτει κανείς μας από μόνος του και ταυτοχρόνως σε μια βαθειά ενότητα στον Ένα και Τριαδικό Θεό.

[Η οπισθοδρόμηση είναι απλώς απίστευτη. Μια Εκκλησία του ανθρωπόθεου είναι ήδη έτοιμη μπροστά μας. Κατοικούμε ήδη την Αγία Τριάδα, άνθρωποι!!!].