«ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ» ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ Από Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

« Ο άνθρωπος δεν βρίσκεται πλέον στο κέντρο του κόσμου σύμφωνα με την Avvenire. Σήμερα, στη νέα εποχή και την οικολόγο μεταναστευτική Εκκλησία του βασιλέως ποντίφικα όλα είναι δυνατά: η Βίβλος, το Ευαγγέλιο και ολόκληρη η Αποκάλυψη χτυπήθηκαν και βυθίστηκαν με ένα μόνο χτύπημα.
Τον τελευταίο καιρό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει τίποτα. Η Via Crucis ενός πολιτισμού σε αφοπλισμό έχει χίλιες πτυχές και η αγωνία του πιο σημαντικού πνευματικού του φορέα, της Καθολικής Εκκλησίας, δεν είναι παρά ο σεισμογράφος μιας αυξανόμενης διάλυσης. Για το λόγο αυτό, δεν μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση μια παρέμβαση της επισκοπικής εφημερίδας Avvenire που σε άλλες εποχές θα μας εξόργιζε. Σήμερα, στη μεταναστευτική, νέα εποχή και τήν οικολογική Εκκλησία της εγκυκλίου Laudato sii του βασιλέως ποντίφικα, όλα είναι δυνατά. Γι' αυτό διαβάζουμε χωρίς ιδιαίτερη έκπληξη την πνευματική παράσταση ενός «καινοτόμου» Μιλανέζου ιερέα, που φιλοξενήθηκε από τη νεοκαθολική εφημερίδα την περασμένη 4η Ιουλίου.

Δεσμευμένοι να υποστηρίξουν μια αμφίβολη πρωτοβουλία της εφημερίδας, τα Σάββατα για το μέλλον - ή μάλλον "Σάββατα για το μέλλον", αφού ακόμη και στο σκευοφυλάκιο προτιμούν τα αγγλικά από την εθνική γλώσσα και το λατινικό παρελθόν - μια εκδήλωση που δεν χάνεται αφιερωμένη στήν "οικολογική βιώσιμο «κατανάλωση, ο Αμβρόσιος κληρικός που εγκατέλειψε τον εαυτό του, ανάμεσα στο ένα σύνθημα και το άλλο βγαλμένο από το ρεπερτόριο των οπαδών της Γκρέτα Τούνμπεργκ , σε έναν ανατριχιαστικό προβληματισμό, στο στόμα ενός αφιερωμένου ατόμου: «πρόκειται για την υπέρβαση του ανθρωποκεντρισμού για την επανεκκίνηση της κεντρικής σημασίας του να είσαι φύλακας τής Δημιουργίας. Εδώ η χριστιανική παράδοση πρέπει να διδαχθεί από άλλες θρησκευτικές παραδόσεις και κοσμοθεωρίες με μια πιο αρμονική και ολοκληρωμένη προσέγγιση, με στόχο την οικολογία και τον φυσικό κόσμο». Η Βίβλος, το Ευαγγέλιο και ολόκληρη η Αποκάλυψη χτυπήθηκαν και βυθίστηκαν σε ένα χτύπημα.

Σήμερα, στη μεταναστευτική, νέα εποχή και οικολόγο Εκκλησία της εγκυκλίου Laudato sii του βασιλέως ποντίφικα, όλα είναι δυνατά. Εδώ ο Αργεντινός χημικός ειδικός που κατοικεί στη Σάντα Μάρτα, με την αγία οικολόγο Γκρέτα Τούνμπεργκ, ήδη συγκρίνεται με τον Ιησού Χριστό από τον Επίσκοπο του Βερολίνου!

 Κάθε άλλο παρά θεολόγοι είμαστε, οι ιησουίτες δεν μας ανήκουν ούτε ξέρουμε πώς να απαλλαγούμε από τις λεπτές κληρικές διακρίσεις. Για χάρη της πίστης, ας αφήσουμε κατά μέρος την ανησυχητική παραδοχή της κατωτερότητας του Χριστιανισμού σε σύγκριση με πιο «αρμονικές» και οικολογικές παραδόσεις - ο αληθινός χαρακτήρας του χριστιανικού μηνύματος είναι μια κληρονομιά του μη σχετικιστικού παρελθόντος, αλλά η αγωνία να υπερπηδήσει τον «ανθρωποκεντρισμό». μας κάνει να φαίνεται σαν μια αυθεντική αποστασία της πίστης. 

Στη Γένεση, (1.25) την οποία μεταγράφουμε σύμφωνα με την εκδοχή που εγκρίθηκε από τον CEI, εκδότη της Avvenire, ο Θεός δηλώνει: «ας φτιάξουμε τον άνθρωπο κατ' εικόνα μας, σύμφωνα με την ομοίωσή μας: ας κυβερνήσουμε τα ψάρια της θάλασσας και τα τα πουλιά του ουρανού, πάνω από τα ζώα, όλα τα άγρια ​​ζώα και όλα τα έρποντα που σέρνονται στη γη».

Ο πατέρας Arturo Sosa Abascal, ανώτερος στρατηγός των Ιησουιτών (φωτογραφία CNS μέσω Catholic Herald).

Οι Γραφές έχουν ευρέως σχετικοποιηθεί από τη νέα Εκκλησία μέσω του έργου ιστορικοποίησης επιφανών βιβλικών μελετητών καθώς και από τους ανησυχητικούς ισχυρισμούς του Ιησουίτη υπηρέτη του Θεού (;) Πατέρα Sosa Abascal για την αλήθεια των ευαγγελίων, αλλά είναι η πρώτη φορά ότι ακούμε έναν ιερέα να αρνείται την κεντρική θέση του ανθρώπου στη δημιουργία. Η απόρριψη του μοναδικού χαρακτήρα του ανθρώπινου είδους, της κορυφής της δημιουργίας και της υπεύθυνης για τη Γη σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, σημαίνει αναχώρηση από χιλιετίες παράδοσης.  

 Η Εκκλησία είχε ακολουθήσει μια πορεία προς την αντίθετη κατεύθυνση πριν από μισό αιώνα, τουλάχιστον φαινομενικά. Η ανθρωπολογική επιλογή, ή μάλλον η προτίμηση που δόθηκε στην πόλη του ανθρώπου έναντι της βασιλείας του Θεού, προαναγγέλθηκε ως ένα εξαιρετικό επίτευγμα του σύγχρονου Καθολικισμού. Δημιουργήθηκε, κατά τη διάρκεια και μετά τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού, από μια γενιά θεολόγων με επικεφαλής τον Karl Rahner (1) . Σύμφωνα με αυτούς, η Εκκλησία έπρεπε να κατέβει από τον ουρανό στη γη, η ανθρωπότητα έχοντας ενηλικιωθεί δεν χρειαζόταν πλέον την αποκάλυψη ούτε το μάγιστρο για να «σωθεί» (η έννοια του όρου ήταν ακόμα εσχατολογική), αλλά η σωστή συνείδηση ​​που είχε ο ίδιος ο Θεός ήταν επαρκής που δόθηκε στον άνθρωπο («ανώνυμος» χριστιανός) με τη μορφή της ελεύθερης βούλησης και της διαίσθησης του φυσικού νόμου. Ο παλιός τύπος «nulla salus extra ecclesiam », καμία σωτηρία έξω από την Εκκλησία, παραμερίστηκε με αμηχανία,ο άνθρωπος έγινε το μέτρο των πάντων.

Ο Πλάτων κοιτάζει κατευθείαν ψηλά και ο Αριστοτέλης τον διορθώνει ξεκινώντας από κάτω για να φτάσει στην κορυφή. Τοιχογραφία του Ραφαήλ στο σχολείο της Αθήνας.

Karl Rahner 1974.

Αν αμφιβάλλουμε για τη θεία φύση του Χριστού, όχι μόνο είναι μάταιη η πίστη μας, όπως κατάλαβε ο Άγιος Παύλος στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή, αλλά είναι παράλογο να διακηρύττουμε τις γραφές ως λόγο του Θεού ! 

Ο ιερέας της ενορίας της εφηβείας μας, Μονσινιόρ Καβάσα, επανέλαβε ότι αισθάνθηκε επενδυμένος, ως εφημέριος, στο έργο «να φέρει ψυχές στον Θεό» και στόχος του ήταν να γεμίσει τον παράδεισο των ενοριών του. Καημένος αφελής αρχιερέας, αγνοώντας ότι η κόλαση, αν υπάρχει, είναι άδεια και ούτως ή άλλως ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί, αφού η Εκκλησία είναι μόνο ένας από τους πολλούς τρόπους που υπάρχουν στην πνευματική αγορά. Ο γέρος ιερέας της ενορίας, ανάμεσα στα κτήρια μελισσών μιας γειτονιάς της πόλης, πίστευε ότι εκτελούσε αποστολικό έργο. Αντίθετα, ήταν απλώς «προσηλυτισμός», όπως λένε τώρα οι νέοι Καθολικοί με σκοτεινά βλέμματα και μορφασμούς διαφωνίας. Ο Αργεντινός χημικός ειδικός που κατοικεί στη Σάντα Μάρτα ισχυρίζεται ότι ο βοσκός «μυρίζει πρόβατο», αλλά πού οδηγεί το κοπάδι; Ελευθερωμένοι από την κεντρική θέση του Θεού, ξεφορτώνονται τώρα το τελευταίο βάρος, τον άνθρωπο, αλλά το διασκορπισμένο ποίμνιο περιορίζεται στο να υπάρχει άσκοπα, χωρίς πρότυπα, με τον στόχο της αιώνιας ζωής θολό, για να μην πω πια δεν πιστεύεται. 

Λογικά μιλώντας, αν ο άνθρωπος, λόγω της συμπεριφοράς του, χρειάζεται να απομακρυνθεί από το βάθρο στο οποίο τον τοποθέτησε ο Θεός, είναι Θεός που αρνούμαστε. 

Όχι αθεϊσμός, προσέξτε, ο Θεός είναι ακόμα στο βάθος, με τη μορφή της αρχέγονης ενέργειας ή του ωρολογοποιού του σύμπαντος. Τίποτα νέο: είναι η μεταμοντέρνα έκδοση του παλιού 18ου αιώνα, του Διαφωτισμού και του Τεκτονικού ντεϊσμού. δεν χρειάζεται μια αποκάλυψη, που, ενδεχομένως, θα ήταν μόνο ένα ιστορικό επεισόδιο, ένα παραμύθι που προορίζεται για αμόρφωτους και αφελείς. Ο ντεϊστικός λόγος μας επιτρέπει να αναπτύξουμε μια μειλίχια φυσική θρησκεία που, στην οικολογική-καταστροφική εκδοχή, μοιάζει πολύ με τον πανθεϊσμό που είναι αφιερωμένος στη Μητέρα Φύση, υποβιβάζοντας τον Θεό έξω από την πραγματικότητα, έναν δυσκίνητο ξένο. Το επόμενο βήμα δεν θα μπορούσε παρά να είναι η υποτίμηση του ανθρώπου λόγω της αρνητικότητας της συμπεριφοράς του, με όλο τον σεβασμό στην «κεντρικότητα του ρόλου του φύλακα της δημιουργίας», που επίσης επαναφέρει μέσα από το παράθυρο, εξαγνισμένο από την υπέρβαση, τον ανθρωποκεντρισμό που κυνηγήθηκε. μακριά από τον ιερέα Μιλανέζο.

Ραφαήλ, το σχολείο της Αθήνας.

Σήμερα, ο ντεϊστικός λόγος μας επιτρέπει να αναπτύξουμε μια ήπια φυσική θρησκεία; Μετά τον ντεϊσμό, υπάρχει μόνο η θρησκευτική αδιαφορία, η υπόθεση - ο Θεός ακυρώθηκε, δεν λαμβάνεται πλέον υπόψη, όπως είπε ο Λαμάρκ για το εξελικτικό του σύστημα. Αυτός είναι ο δρόμος;

Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι, έχοντας παραμερίσει τον Θεό και αγνοήσει το Άγιο Πνεύμα, το πρώτο και τρίτο πρόσωπο της Τριάδας (πρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε την ανθρωποκεντρική λέξη «πρόσωπο»!) η Εκκλησία δεν εστιάζει πλέον στον Ιησού ως γιο του Πατέρας που ήρθε στη γη για να επισφραγίσει «τη νέα και αιώνια συμμαχία», αλλά ως εξαιρετικό πρότυπο αρετής. Γεγονός είναι ότι αν αμφιβάλλουμε για τη θεία φύση του Χριστού, όχι μόνο είναι μάταιη η πίστη μας, όπως κατάλαβε ο Άγιος Παύλος στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή, αλλά είναι παράλογο να διακηρύξουμε τις γραφές ως λόγο του Θεού. Μπορούμε λοιπόν εύκολα να γίνουμε ανιμιστές, πανθεϊστές, νέοι ηλικιωμένοι που έχουν μπει στην εποχή του Υδροχόου ή οτιδήποτε άλλο, θεωρούμε το Ευαγγέλιο το μυθιστορηματικό χρονικό του κηρύγματος ενός παράξενου Εβραίου ταραχοποιού που τελείωσε άσχημα. Ένας σπουδαίος άνθρωπος που πρέπει να κριθεί με το κριτήριο της ιστορίας, εντάσσοντας το μήνυμά του, ειδικά όπως αναφέρθηκε de relato, από οπαδούς -μαθητές και απόστολους- αμφίβολης αξιοπιστίας.

  Η κρίση του δόγματος, η ξέφρενη αναζήτηση ολοένα καινούργιων μονοπατιών σε αντίθεση με τη σταθερότητα του αιώνιου, μεταμορφώνεται στην αγωνία της πίστης. Ο ίδιος ο Ιησούς το είχε προβλέψει (όταν επιστρέψει ο Υιός του Ανθρώπου, θα βρει πίστη στη γη; Λουκάς, 18.8), αλλά αυτό που προκαλεί ανησυχία δεν είναι η άμεση αποστασία, αλλά μάλλον η υποτίμηση του Θεού μέσω της αρνητικής κρίσης για το πλάσμα εικόνα και ομοίωση του. Λογικά μιλώντας, αν ο άνθρωπος, λόγω της συμπεριφοράς του, χρειάζεται να απομακρυνθεί από το βάθρο στο οποίο τον τοποθέτησε ο Θεός, είναι ο Θεός που αρνούμαστε. Το κακό που ονομάζουμε αμαρτία δεν είναι πρόσφατη ανακάλυψη, είναι μέρος του πλάσματος. Είναι οι συγκεκριμένες μορφές που προσλαμβάνουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, όπως η σημερινή παράλογη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Αν αμφιβάλλουμε για το «θείο» πεπρωμένο του ανθρώπινου πλάσματος, ο ιερέας του Avvenire έχει δίκιο που απαιτεί από το έξυπνο θηρίο, ή τον γυμνό πίθηκο, ένα βήμα πίσω, την αναγνώριση ότι η ανθρωπότητα είναι μια κουκκίδα σκόνης στο Σύμπαν.

Ο Αργεντινός χημικός ειδικός που κατοικεί στη Σάντα Μάρτα ισχυρίζεται ότι ο βοσκός «μυρίζει πρόβατο», αλλά πού οδηγεί το κοπάδι;

Arne Εξώφυλλο Eide Næss.

Ένα σύμπαν, εξάλλου, που μόνο ο άνθρωπος ιστορικοποιεί, μετράει, παρατηρεί, διερευνά μέσα από το φακό που -μοναδικό ανάμεσα στα έμβια όντα- τοποθετεί ανάμεσα στον εαυτό του και στον κόσμο. Πέρα από τις τεράστιες αμαρτίες

Πορτρέτο του Λαμάρκ.

της αλαζονείας (Greek hubris) (2) η φύση είναι ακόμα δημιουργία; Και είναι ο άνθρωπος το κατ' εικόνα και ομοίωσιν του Θεού ον, αν ο ρόλος του είναι τόσο αρνητικός, αν οι συμπεριφορές του είναι ο καρκίνος του περιβάλλοντος, το μεταμοντέρνο όνομα του σύμπαντος; Γνωρίζουμε την ανταπόκριση μεγάλων τομέων του οικολογισμού, από τον Arne Naess (3) μέχρι τους θεωρητικούς της Γαίας, ξένους προς τη μεταφυσική.
Μας τρομάζει η σύμπτωση εκείνης της σκέψης - αν και αξιοσέβαστη και σημαντική - με το πιο πρόσφατο εκκλησιαστικό δόγμα. Ο Παύλος ΣΤ' σήμανε συναγερμό πριν από μισό αιώνα, δηλώνοντας ότι η «μη καθολική» σκέψη είχε διεισδύσει στην Εκκλησία. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε: πρώτα ο Θεός μπαίνει σε παρένθεση, ενθρονίζοντας τον άνθρωπο. Τότε ο πρόσφατα ανυψωμένος άνθρωπος απαξιώνεται, η κεντρικότητά του αρνείται υπέρ ενός γενικού νατουραλισμού. Το τελευταίο στάδιο είναι η άρνηση κάθε μεταφυσικής. Μετά τον ντεϊσμό, υπάρχει μόνο η θρησκευτική αδιαφορία, η υπόθεση - ο Θεός ακυρώθηκε, δεν λαμβάνεται πλέον υπόψη, όπως είπε ο Λαμάρκ για το εξελικτικό του σύστημα.
Αυτός είναι ο δρόμος;

• ΣΗΜΕΙΩΜΑ
• (1) Ο Karl Rahner (Freiburg im Breisgau, 5 Μαρτίου 1904 – Ίνσμπρουκ, 30 Μαρτίου 1984) ήταν Γερμανός, Καθολικός Ιησουίτης και θεολόγος, μεταξύ των πρωταγωνιστών της ανανέωσης της Εκκλησίας που οδήγησε στη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού.
  (2) Το Hybris (ˈhyːbris, στα αρχαία ελληνικά: ὕβϱις, hýbris) είναι ένας τόπος (επαναλαμβανόμενο θέμα) της ελληνικής τραγωδίας και της ελληνικής λογοτεχνίας, που υπάρχει επίσης στα Ποιητικά του Αριστοτέλη. Κυριολεκτικά σημαίνει «υπεροψία», «υπερβολή», «υπερηφάνεια». Γενικά αναφέρεται σε μια άδικη ή κακή ενέργεια που συνέβη στο παρελθόν, η οποία παράγει αρνητικές συνέπειες σε ανθρώπους και γεγονότα στο παρόν. Είναι ένα υπόβαθρο που χρησιμεύει ως υποβόσκουσα αιτία που θα οδηγήσει στην καταστροφή της τραγωδίας. . Το θέμα επαναλαμβάνεται πολύ συχνά στη Θεία Κωμωδία του Dante Alighieri από χριστιανική σκοπιά. οποιαδήποτε αμαρτία μπορεί να ανιχνευθεί στην ύβριση του ανθρώπου, ο οποίος προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη λογική για να κατανοήσει τα μυστήρια του θείου, τοποθετώντας τον εαυτό του ως Θεό.
  (3) Ο Arne Dekke Eide Næss (Όσλο, 27 Ιανουαρίου 1912 – Όσλο, 14 Ιανουαρίου 2009) ήταν Νορβηγός φιλόσοφος και ορειβάτης. Σπούδασε φιλοσοφία, μαθηματικά και αστρονομία στο Πανεπιστήμιο του Όσλο, στη Σορβόννη και στη Βιέννη όπου παρακολούθησε τον τοπικό σύλλογο. Καθηγητής της φιλοσοφίας στο Όσλο μέχρι το 1969, ενδιαφέρθηκε για: ιστορία της φιλοσοφίας, φιλοσοφία της επιστήμης, ηθική. είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη σκέψη του Σπινόζα και του Γκάντι. Ίδρυσε το διεθνές φιλοσοφικό περιοδικό Inquiry το οποίο επιμελήθηκε μέχρι το 1975. 
•   https://www-inchiostronero-it.translate.goog/antropocentrismo-eretico/?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp

Εικόνα: The Creation of Adam fresco, Michelangelo (1512)