« Έχοντας καταστρέψει το αρχέτυπο του πατέρα, ποινικοποιώντας το αρσενικό, ανοίξαμε το κουτί της Πανδώρας.
Πριν από λίγους μήνες ο συγγραφέας ρώτησε μια κοπέλα στο τέταρτο έτος της λογιστικής, που είχε ήδη αποτύχει δύο φορές, πώς προχωρούσαν οι σπουδές της, ειδικά στα πιο δύσκολα για αυτήν μαθήματα, τα μαθηματικά και τα γαλλικά. Μου απάντησε ότι όλα είναι καλά, αφού «οι δάσκαλοι. κατάλαβαν ποιος διατάζει(είναι ο αρχηγός)». Αυτός ίσως είναι ο λόγος που δεν μας εκπλήσσει -ούτε αγανακτούμε πολύ- από το κύμα βίας που έχει πλήξει τους εκπαιδευτικούς τους τελευταίους μήνες. Είναι άχρηστο και ανεπαρκές να απαριθμήσουμε τα επεισόδια που εξαπλώθηκαν από τον Βορρά στο Νότο της χώρας, μερικά από αυτά πραγματικά αποκρουστικά. Από την άλλη πλευρά, είναι απαραίτητο να λογοδοτήσουμε για τις επιθέσεις - σωματικές και λεκτικές - πολλών γονέων εναντίον δασκάλων που δεν συμπεριφέρονται στους αγαπημένους και τους κληρονόμους τους σαν πρίγκιπες, καθώς και για την πλημμύρα αστικών και διοικητικών αγωγών για την εναντίωση σε αποτυχίες, κακούς βαθμούς. και μάλιστα καλούς βαθμούς, αλλά χαμηλότερους από το αναμενόμενο. Καμία έκπληξη, καμία αγανάκτηση στην εντολή. Μόνο οι σκισμένες φούστες χιλιάδων κατάπληκτων παρθένων. Μα πώς, σκέφτονται, επαναστατούν εναντίον μας, τόσο φιλικοί, ανεκτικοί, δημοκρατικοί!
Ρε σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου. Ήταν ένα σύνθημα από τον μυθικό γαλλικό Μάη του '68, τέλειο για την κατανόηση της ουσίας του προοδευτισμού στην εξουσία. Για 50 χρόνια, το καλό συνίστατο στο να αφήνεις πίσω το παρελθόν ως τέτοιο, να τρέχεις αμέριμνος προς το καινούργιο. Ο αρχαίος κόσμος του φωτός και της σκιάς χρονολογείται τουλάχιστον πριν από 25 αιώνες, όταν ο Πλάτωνας (δεξιός;) προειδοποιούσε: «αν συμβεί ο δάσκαλος να μην τολμήσει να επιπλήξει τους μαθητές του, τον κοροϊδεύουν». Αν τότε ο δάσκαλος (και ο γονιός) αρνηθεί να είναι τέτοιος, το σενάριο γίνεται αυτό που βιώνουμε καθημερινά. Ακόμη και οι ορισμοί στον Τύπο είναι ψευδείς και υποκριτικοί: μιλάμε για νταήδες, όρος που ορίζει μια σχέση μεταξύ ίσων (fratrìe, νεανικές διαμάχες), όχι την επίθεση στα σύμβολα μιας αδύναμης και απαξιωμένης εξουσίας όπως αυτή των δασκάλων, που είναι χουλιγκανισμός και μερικές φορές πραγματική παραβατικότητα.
Το σύνδρομο της Στοκχόλμης κάποιων θυμάτων είναι εντυπωσιακό, αλλά όχι πολύ, καθώς μας διαβεβαιώνουν ότι βασικά οι ένοχοι είναι «καλά παιδιά», «μετανοημένοι» ή «συγχωρεμένοι». Τι να πουν οι δάσκαλοι, πιο συχνά οι δασκάλες; Την επόμενη μέρα θα επιστρέψουν στην τάξη, οι γονείς είναι γενικά στο πλευρό των παιδιών τους, το σύστημα προσποιείται την αγανάκτηση για μια μέρα και μετά όλα επιστρέφουν όπως ήταν πριν. Αλλά γιατί; Κατά τη γνώμη μας, μια μακρά σεζόν που εγκαινιάστηκε πριν από μισό αιώνα έχει καρποφορήσει, η οποία έχει πολλά σημεία θραύσης, εκ των οποίων τα τέσσερα φαίνεται να είναι τα κυριότερα.
Η εξουσία αμφισβητήθηκε, αποδομήθηκε, χλευάστηκε, καταργήθηκε, τέθηκε στο πίσω μέρος των παλαιών πραγμάτων για να απαλλαγούμε από αυτά. Απαγορεύεται η απαγόρευση. Μετά υπάρχει μια έρημος αξιών και αρχών. Η μόνη αλήθεια είναι η απουσία αλήθειας, ο ακραίος υποκειμενισμός, ο καθένας είναι νόμος για τον εαυτό του. Οι ίδιοι οι δάσκαλοι, εδώ και αρκετές δεκαετίες, έχουν ανακηρυχθεί και ερμηνευτές των πολλών κλισέ της νεωτερικότητας. Η έρημος προχωρά γιατί κάποιος έχει δηλητηριάσει τα πηγάδια και έχει πετάξει ζιζανιοκτόνα σε θανατηφόρες δόσεις. Ήταν οι δάσκαλοι, υπάλληλοι της έννοιας του νέου που προχωρά συντριπτικά, που ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι για την καταστροφή.
Στη συνέχεια, υπάρχει η απώλεια του πατέρα, σύμβολο της εξουσίας. Με την οικογένεια υπονομευμένη, κατεστραμμένη με τη βοήθεια του Φρόιντ και του Marcuse της πατρικής φιγούρας, το φρένο έχει καταργηθεί, αυτό που κρατάει πίσω, δείχνει το δρόμο, λέει τα όχι που σηματοδοτούν το μονοπάτι. Τέταρτο στοιχείο, η αναγκαστική αφαίρεση της φυσικής επιθετικότητας, ιδιαίτερα αυτής των νεαρών αρσενικών. Έχοντας αφαιρέσει το παράδειγμα και το πατρικό όριο, έχοντας παραμερίσει τις ανδρικές φιγούρες αναφοράς ακόμη και στα σχολεία, που βρίσκονται ολοένα και περισσότερο στα χέρια των γυναικών -κυρίως μεγαλωμένοι στο μύθο της « απελευθέρωσης » και της επιτρεπτικότητας- τα αγόρια αναγκάστηκαν να ντρέπονται για τούς εαυτούς τους Οι πιθανοί βιαστές, βίαιοι, κακοί, έχουν αποδομηθεί, για να χρησιμοποιήσω τη λέξη που εφευρέθηκε από τον τρομερό Ντεριντά.
Τα επεισόδια των τελευταίων μηνών προκλήθηκαν πάνω απ' όλα από νεαρά αγόρια που συχνά αντιμετώπιζαν οι δάσκαλοι (ας πούμε την αντιλαϊκή αλήθεια) χειρότερα από τους συμμαθητές τους, πιο κομφορμιστές, πιο διατεθειμένοι να μελετήσουν τακτικά, να ακολουθήσουν το μονοπάτι που χάραξαν, να πιστέψουν σε νέες προσυσκευασμένες αλήθειες. Δεν είναι αξιοκρατική κρίση, αλλά γεγονός. Είναι η απαρνηθείσα διαφορά του ανδρικού σύμπαντος σε σχέση με το γυναικείο, η ταγγική επίγευση της επιβεβλημένης ιδεολογικής ισότητας. Όχι σπάνια, οι πρωταγωνιστές είναι νέοι που απαιτούν την προσωπική προσοχή που δεν είχαν: οι οικογένειες δίνουν πολλά από οικονομική άποψη και αφήνουν πάρα πολύ μεγάλη ελευθερία, αλλά έχουν πάψει να είναι κοινότητες, τόποι εκπαίδευσης, φυσικά γήπεδα προπόνησης.
Το σχολείο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας και ό,τι είναι ανδρικό ένστικτο πλέον καταπιέζεται και ποινικοποιείται. Στο γήπεδο, η βία, για να καταπολεμηθεί και να τιμωρηθεί σκληρά, τοποθετείται στο ίδιο επίπεδο με τα συνθήματα, τα άσχημα λόγια και τις κραυγές, που πάντα υπήρχαν. Ο μέσος άνδρας δεν είναι μια πράος Αρκουδίτσα, δεν μπορεί να ευνουχιστεί. Σε αυτή την ηλικία, είναι δύσκολο η αντίδραση να είναι λογική, ευγενική, στοχαστική. Στην παιδική και εφηβική ηλικία, ο συγγραφέας πίστευε ότι μπορούσε να λύσει τα πάντα με γροθιές. Ήταν ο πατέρας του που έδειξε ότι ήταν καλύτερο να σπουδάσει, να μορφωθεί, να προσπαθήσει να πείσει τους άλλους, κρατώντας τις γροθιές του για αυτοάμυνα.
Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα είναι ο μαζικός επιδειξιωματισμός της μετανεωτερικότητας. Μέσα από τα social media , όλοι κινηματογραφούν, δημοσιεύουν, φωτογραφίζουν, δείχνουν ζωή, πράξεις, συμπεριφορές. Είναι η καταραμένη διαφάνεια που τόσο αγαπούν οι γκουρού των εταιρειών τεχνολογίας, όπως το Facebook και η Google. Ολόκληρη η μέρα λεπτό προς λεπτό, το τέταρτο της ώρας διασημότητας για τον καθένα και τον καθένα σε μια εποχή που έχει γίνει ο θρίαμβος της ηδονοβλεψίας και της αυτο-επίδειξης. Χωρίς προβληματισμό, πολύ λιγότερο επιφύλαξη. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα περιστατικά χουλιγκανισμού σε βάρος εκπαιδευτικών ήρθαν στο φως μέσω Facebook ή Instagram. Πολλοί δάσκαλοι πρόσεχαν να μην το αναφέρουν. Αυτό είναι επίσης ένα πολύ κακό σημάδι. Ούτε καν πιστεύουν στην εξουσία που ενσαρκώνουν, ακόμη λιγότερο στην εκπαιδευτική αξία των χειρονομιών τους. Επιπλέον, δείχνουν ότι δεν αισθάνονται διαφορετικοί από τους μαθητές.
Η σιωπή είναι αποδοχή, η υπόσχεση να είσαι μέλος της ομάδας χωρίς προβλήματα. Όχι, οι δάσκαλοι δεν πρέπει να είναι μέρος της ομάδας: είναι το δεύτερο απτό βήμα της ιεραρχίας και της εξουσίας με την οποία κάποιος έρχεται σε επαφή. Το πρώτο είναι η οικογένεια, συντετριμμένη από τα ψέματα πενήντα χρόνων παρακμής. Το άλλο, το σχολείο, απαγορεύεται (ας χρησιμοποιήσουμε το λεξικό τους) γιατί αντιπροσωπεύει μια εξουσία, κάποιον που μπορεί να εκφράσει μια κρίση, μια ψήφο, μια απόρριψη. Αλλά ήταν οι δάσκαλοι που ήταν οι πρώτοι που επαναστάτησαν ενάντια στον παλιό κόσμο. Μακριά από την πλατφόρμα που σήκωσε το γραφείο του δασκάλου, μετά τις συμφωνημένες ερωτήσεις, την καταπολέμηση της νοοτροπίας, τα όλο και πιο άθλια προγράμματα, μια οργανική εκπαίδευση με στόχο την εκπαίδευση στην κατανάλωση και τη χρήση μηχανών όπως οι υπολογιστές, την άδεια να κρατάς στην τάξη το τηλέφωνο, μια στάση μεταξύ των συμμαθητών και των μεγαλύτερων φίλων, των ανοιχτών συναντήσεων και ούτω καθεξής.
Από την πλευρά του, το σύστημα, έχοντας εξαντλήσει τις επαναστατικές του επιθυμίες, έχει υποχωρήσει στην αντίληψη του σχολείου ως εταιρείας. Μια καταστροφική ιδέα ήταν αυτή των «στόχων». Στη δημόσια διοίκηση, της οποίας τα σχολεία είναι η αιχμή του δόρατος, επαναλαμβάνουν μέχρι εκνευρισμού, δεν εργαζόμαστε πλέον για υποχρεώσεις, αλλά για στόχους. Στόχος του σχολείου δεν είναι η εκπαίδευση, η κατάρτιση, η διδασκαλία των μαθημάτων, αλλά η παροχή διπλωμάτων και πτυχίων. Πάρα πολλές αποτυχίες ισοδυναμούν με λιγότερες επενδύσεις, ο διευθυντής είναι ένας διευθυντής που απαντά στους υπουργικούς μετόχους, όχι ο επικεφαλής μιας διεπιστημονικής ομάδας εκπαιδευτικών. Για έναν τεράστιο αριθμό αποφοίτων, η διδασκαλία δεν είναι πλέον ταλέντο (μια οπισθοδρομική και χλευαστική έννοια) αλλά μια αυτοσχέδια εναλλακτική λύση, ή το πολύ ένα μέσο για να κερδίσουν έναν μισθό με σχετικά μικρή προσπάθεια, μέτριο αριθμό ωρών εργασίας, όλες οι γιορτές περασμένες στο σπίτι, ένα καλό μέρος του καλοκαιριού ελεύθερο.
Έχουν ανταλλάξει το κοινωνικό κύρος -που δεν αξίζει τίποτα στο πορτοφόλι της νεωτερικότητας- με την ελπίδα να μην δουλέψουν πολύ. Οι μισθοί είναι εξευτελιστικοί, παρά τη μεταρρύθμιση μετά τη μεταρρύθμιση που πάντα ευνοούσε τη γραφειοκρατική και διοικητική πλευρά, έτσι σήμερα οι δάσκαλοι αφιερώνουν περισσότερο χρόνο σε συναντήσεις, συνελεύσεις και συμπληρώνοντας έντυπα παρά στην τάξη. Αλλά δεν ήταν, παρακαλώ, ο πρώτος στόχος του πολιτισμού στον οποίο πιστεύει η μεγάλη πλειοψηφία; Καμία εξουσία, όλα αποφασίζονται στη συνέλευση, όλα συζητούνται, για να αποτύχεις ή να τιμωρηθείς χρειάζεσαι διάφορες εξουσιοδοτήσεις και θάρρος να αμφισβητήσεις τη κομφορμιστική μάζα. Ο Donoso Cortés είχε δίκιο στα μέσα του 19ου αιώνα όταν όρισε τις νέες αναδυόμενες τάξεις ως «clasa discutidora », τους δόκιμους της αστικής τάξης που, τουλάχιστον, δούλευαν σκληρά εκείνη την εποχή.
Ένα επιπλέον στοιχείο αμηχανίας είναι η υπόσχεση παραδειγματικών τιμωριών για τους χούλιγκαν. Σωστά, πολύ σωστά για την αποκατάσταση της άμεσης και προσωπικής ευθύνης. Είμαστε όμως σίγουροι ότι για πολλούς δεν είναι ήδη πολύ αργά; Πάνω από όλα, είναι ξεκάθαρο στους νεότερους ότι ζουν σε μια κοινωνία στην οποία υπάρχει πάντα μια εξαίρεση, μια εναλλακτική, μια δικαίωση, μια διέξοδος. Εάν απατεώνες, κλέφτες, ληστές, έμποροι ναρκωτικών, ακόμη και δολοφόνοι μπαίνουν και βγαίνουν από τις φυλακές με τίς περιστρεφόμενες πόρτες, θα πρέπει να πληρώσουν τον πιο βαρύ λογαριασμό των αγοριών που το κύριο λάθος τους είναι να ζουν σύμφωνα με το ένστικτο, αφού κανείς - ούτε ο πατέρας τους, πόσο μάλλον οι δάσκαλοί τους και ολόκληρος ο έξω κόσμος – έχουν προτείνει και, αν χρειαστεί, έχουν επιβάλλει διαφορετικά μοντέλα; Οι νέοι έχουν εξαιρετικό ταλέντο να ανακαλύπτουν (να αποκαλύπτουν, θα έλεγαν) αδαείς, φοβισμένους, αδιάφορους δασκάλους που ενδιαφέρονται περισσότερο από αυτούς για το χτύπημα της καμπάνας. Είμαστε βέβαιοι ότι, στην πλειονότητα, οι δάσκαλοι που στοχεύουν δεν είναι οι καλύτεροι και οι πιο έγκυροι, αλλά εκείνοι που αργολογούν, απασχολημένοι πάνω απ' όλα με τη μετάθεση κοντά στο σπίτι, νά είναι ελεύθεροι το Σάββατο ή τη Δευτέρα, αν το σχολείο είναι ανοιχτό το Σάββατο .
Οι νέοι είναι το χαμηλότερο σημείο, γιατί είναι πιο εύθραυστοι και στερούνται προτύπων, της γενικότερης οπισθοδρόμησης στη χυδαιότητα, την άγνοια, το άμεσο κέρδος, αλλά δεν ευθύνονται για αυτό. Εκφράζουν την κακή μας συνείδηση: είναι όπως τους θέλαμε και τους μεγαλώσαμε. Προστατεύοντάς τα υπερβολικά και, αντίθετα, ποινικοποιώντας τα φυσικά τους ένστικτα, ειδικά των νεαρών αρσενικών, τα κάναμε εύθραυστα, ανεύθυνα και ανεξέλεγκτα. Όταν εκρήγνυνται, είναι πρόβλημα. Πήραν στα σοβαρά την ιστορία ότι απαγορεύεται να απαγορεύεται, η επιτυχία είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων, μόνο εγώ μετράω και τα υπόλοιπα πάνε στο διάολο.
Η επιθετικότητα που έχει καταπιεστεί και επανεμφανιστεί στη βία είναι το αποτέλεσμα μιας εξίσου διαστρεβλωμένης ισότητας, που ωθείται πίσω στο ασυνείδητο επειδή έχει αποβληθεί από τη συνείδηση. Ο Ηράκλειτος ήταν ο πρώτος που κατάλαβε ότι η σύγκρουση, ο Πόλεμος , είναι ο δημιουργός όλων των ζωντανών. Στο σχολείο όπως και εκεί έξω, στη ζωή, η συνάντηση έχει καταργηθεί ή παραμορφωθεί, έχει απορριφθεί στην εικονικότητα του Διαδικτύου Τα πάντα έχουν γίνει ένας κατάλογος προβλημάτων, ένα μητρώο, μια επεξηγηματική εγκύκλιος. Η σχέση δασκάλου και μαθητή είναι μια άνιση σχέση, όπως πρέπει, αλλά δεν παύει να είναι μια συνάντηση, ελλείψει της οποίας δεν υπάρχει διδασκαλία και μάθηση. Ο ένας είναι εδώ, οι άλλοι είναι εκεί. Αν δεν πετύχει, απειλεί, προσβάλλει, πληγώνει, ταπεινώνει. Αλλά είναι το σημάδι μιας απουσίας. Η διδασκαλία είναι να δίνεις οδηγίες σε κάτι συγκεκριμένο, προφανώς, αλλά πάνω από όλα είναι να διδάσκεις πώς να πολεμάς, να ξεπερνάς τα όριά σου, να γνωρίζεις, να αναγνωρίζεις και να αποδέχεσαι τον Άλλο.
Έχουμε εγκαταλείψει την εκπαίδευση, υπάρχει μια φρίκη της τιμωρίας, ζητάμε όλο και λιγότερο από τους νέους μας γιατί ξέρουμε όλο και λιγότερο πώς να δώσουμε. Συνθλίβοντας το ένστικτο στη Σκιά, αντιτιθέμενοι σε κάθε μορφή επιθετικότητας ως βία, τήν έχουμε επαναφέρει από τον κάτω κόσμο, από το Es που έχουμε παραιτηθεί από τον έλεγχό του. Έχοντας καταστρέψει το αρχέτυπο του πατέρα, ποινικοποιώντας το αρσενικό, ανοίξαμε το κουτί της Πανδώρας. Δεν ήταν η φαντασία που ήρθε στην εξουσία, αλλά το κατώτερο, χυδαίο, ανεξέλεγκτο ένστικτο, όχι ο Διόνυσος, αλλά η Βαλπουργική Νύχτα (1) .
Ήρθε η ώρα της τιμωρίας, προφανώς, αλλά τίποτα δεν θα αλλάξει αν οι δάσκαλοι δεν επιστρέψουν στην έδρα.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Walpurgis Night ( Walpurgisnacht ) το όνομα προέρχεται από τη Walpurga του Heidenheim, μια Βαυαρή μοναχή του 8ου αιώνα που αγιοποιήθηκε από την Καθολική Εκκλησία και τιμάται την 1η Μαΐου. Ήταν μια πανάρχαια παγανιστική γιορτή της άνοιξης, γινόταν μεταξύ της νύχτας της 30ης Απριλίου και της 1ης Μαΐου, με χαρακτηριστικά γλέντια, τραγούδια, παραδοσιακούς χορούς και φωτιές.
ΣΤΗΝ ΦΤΩΧΗ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΕ ΑΚΟΜΗ Η ΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΗ ΤΟΥ 68, ΤΗΣ Β' ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΕΙΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ. ΔΙΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΚΡΥΨΑΝ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΓΕΝΝΗΣΕ. ΘΥΣΙΑΣΑΝ ΤΗΝ ΝΙΟΤΗ ΣΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑΣ ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ. ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΙΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ, ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕ ΤΑ ΦΗΜΙΣΜΕΝΑ ΑΜΠΕΛΑΚΙΑ. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΟ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΝΗΣ. ΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΗ ΤΟΥ 68.
Ο ΣΟΒΑΡΟΣ ΚΛΗΡΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΣΑΝ ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΔΕΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΣΕ ΑΚΟΜΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΤΙ Η ΜΑΧΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΛΛΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ , ΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ. ΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΙΑ ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΗ ΠΡΩΤΗ ΠΙΣΤΗ Η ΟΠΟΙΑ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΤΗΝ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΕΙ ΟΤΙ ΜΟΝΟ Η ΚΑΙΝΗ ΠΙΣΤΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟΝ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ ΓΙ' ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.
ΟΙ ΝΕΟΙ ΘΕΟΛΟΓΟΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ ΠΡΟΔΙΔΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΕΧΘΡΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου