« Η σύγχρονη φιλοσοφία είναι ο προθάλαμος της κόλασης. Πώς και κανείς δεν παρατήρησε ότι «ο βασιλιάς είναι με τα εσώρουχά του»; Από τον Ντεκάρτ, τον Καντ και τον υπέροχο μάγο Χέγκελ, μέχρι τον Έκο και τον Γκαλιμπέρτι: για τους σύγχρονους φιλοσόφους «η αλήθεια δεν υπάρχει»
Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΘΑΛΑΜΟΣ (ΜΟΙΡΑ) ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ
η έκφραση, με ακριβείς, λογικούς και αποδεικτικούς εύλογους τρόπους, της νοήσεως, που είναι μόνο μια δυνατότητα τής ύπαρξης (έτσι που πολλοί άνθρωποι, στην πραγματικότητα, παρόλο που θεωρητικά είναι προικισμένοι με λογική, ενεργούν με έναν εντελώς παράλογο και α-νόητο τρόπο). Πρέπει λοιπόν να εξηγήσουμε σε αυτούς τους καλούς ότι η φιλοσοφία έχει νόημα εάν είναι ορθολογική έρευνα που στρέφεται προς την αλήθεια, αλλιώς είναι φλυαρία και χάσιμο χρόνου. Ποιος νοιάζεται για τις υποκειμενικές απόψεις και τις μαθημένες ατάκες αυτού ή εκείνου του αυτοαποκαλούμενου στοχαστή; Ο καθένας, μάλιστα, μπορεί να ορίσει τον εαυτό του ως στοχαστή και στην πράξη συναντάμε συχνά κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος, δίνοντας στον εαυτό του μια τέτοια άδεια. Αλλά ένας αληθινός φιλόσοφος είναι αυτός που σκέφτεται την αλήθεια, αυτός που αναζητά την αλήθεια, ή τουλάχιστον αυτός που προσπαθεί. και όχι όποιος περιορίζεται στο να ψαχουλεύει εδώ κι εκεί, να αγγίζει την αλήθεια αλλά χωρίς να την στοχεύει, μάλλον να στοχεύει σε κάτι εντελώς διαφορετικό, να περιορίζεται στο να παραμένει στην επιφάνεια, να αφιερώνει την προσοχή του σε μεμονωμένες οντότητες και ατομικές πτυχές της πραγματικότητας, χάνοντας τον ορίζοντα της αλήθειας, αυτός δεν είναι φιλόσοφος, αλλά σοφιστής ή βαρετός καθηγητής. Τώρα, στην πραγματικότητα, η σύγχρονη φιλοσοφία έχει εγκαταλείψει τον ορίζοντα της αλήθειας, γιατί εγκατέλειψε, με τον Ντεκάρτ,
την αντικειμενικότητα και το πανεπιστήμιο της γνώσης ( σκέφτομαι άρα υπάρχω), και εγκατέλειψε, με τον Καντ , τη μεταφυσική και το πράγμα καθαυτό. Αυτό άνοιξε την πόρτα σε όλους τους πωλητές των πιο παράξενων καπνοπωλείων, ξεκινώντας από τους ιδεαλιστές, οι οποίοι, με τον περίεργο ισχυρισμό τους ότι τα πάντα είναι σκέψη, ισχυρίζονται ότι το είναι επίσης προέρχεται από τη σκέψη και όχι η σκέψη από το είναι. και επιπλέον ότι καθετί που είναι λογικό είναι επίσης, από αυτό ακριβώς το γεγονός, πραγματικό, και ότι ό,τι είναι πραγματικό πρέπει επίσης, από αυτό ακριβώς το γεγονός, να είναι λογικό. Από τους δύο ισχυρισμούς, που βρίσκονται στο θεμέλιο κάθε ιδεαλισμού, δεν θα ήταν δυνατό να πούμε ποιος είναι ο πιο τρελός, ο πιο παράλογος, ο πιο απομακρυσμένος από την πραγματικότητα. Αλλά τι θέλετε να είναι η πραγματικότητα, η μπανάλ πραγματικότητα του κόσμου, για έναν καταπληκτικό μάγο όπως ο Χέγκελ, ικανό να κάνει τον κόσμο να αναδυθεί από τον μανδύα των σκέψεών του, και τόσο σαφής και συνεπής στη συλλογιστική του, που ο ίδιος παραδέχτηκε, σε μια στιγμή σπάνιας ειλικρίνειας, ότι δεν ήξερε πια πώς να εξηγήσει τι εννοούσε όταν έγραφε ένα κάποιο πράγμα, δεν το καταλάβαινε πλέον. και επομένως φανταστείτε πόσο ξεκάθαρη μπορεί να είναι η φιλοσοφία του για τους μαθητές ή τους αναγνώστες που αναγκάζονται να ανατρέξουν στις χιλιάδες και χιλιάδες σελίδες του δυσνόητου, πυρετώδους και ακατανόητου συστήματός του.
Ως εκ τούτου , η σύγχρονη φιλοσοφία - που δεν είναι πραγματικά φιλοσοφία, γιατί μπορούμε νά πούμε περί αυτής αυτό πού είπε ο Maritain για τον ιδεαλισμό, ο οποίος δεν είναι φιλοσοφία γιατί δεν σέβεται κανέναν από τους κανόνες που παραδέχτηκαν όλοι οι προηγούμενοι φιλόσοφοι, και επομένως, προσθέτουμε, είναι η κατασκευή κάστρων στον αέρα, αναπόδεικτη και, συχνά, ακατανόητη - μοιάζει με κλειστό κτίριο, πνιγηρό και χωρισμένο από την πραγματικότητα, κατοικημένο από φλύαρους μανιακούς και τρελούς, ο καθένας από τους οποίους συνεχίζει να λάμπει στις ατάκες του και δέχεται το χειροκρότημα των άλλων, ή ίσως ακόμη και την κριτική τους, αλλά πού μοιράζονται μαζί του πλήρως τον συνολικό ορίζοντα: υποκειμενιστού, σχετικιστού , αγνωστικιστού για την αλήθεια. Ο αγνωστικισμός που επιτρέπει στον καθένα από αυτούς, στην πραγματικότητα, να πουλήσει τα δικά του αγαθά με τις εξαιρετικές του ιδιότητες, ακόμα κι αν είναι αγαθά που έρχονται σε ριζική αντίθεση μεταξύ τους και επομένως αλληλοαποκλείονται: στην πραγματικότητα, ελλείψει ενός αναγνωρισμένου κριτηρίου της καθολικής αλήθειας , κανείς δεν μπορεί να αποδειχτεί λάθος και κανείς δεν μπορεί να παρακινηθεί να αναγνωρίσει το λάθος του. Έτσι είναι όλοι χαρούμενοι, όλοι καυχώνται ότι είναι μεγάλοι φιλόσοφοι και βάζουν το έξυπνο σημάδι τους στη βιτρίνα του μαγαζιού τους: Εδώ θα βρείτε τα καλύτερα προϊόντα στις χαμηλότερες τιμές . και αρκετοί από αυτούς κάνουν ό,τι έκανε ο Χέγκελ σύμφωνα με τον Σοπενχάουερ , δηλαδή τούς Κορυμπάντες , κουνώντας τα τυμπανό τους και χορεύοντας ξέφρενα, μεθυσμένοι και θεόπνευστοι, όπως χόρευε ο φτωχός Νίτσε , γυμνός και θεόπνευστος, στο κρεβάτι της πανσιόν του. όταν η τρέλα κατέβηκε με έλεος στο μυαλό του και τον εμπόδισε να γράψει περαιτέρω παραληρήματα. Αλλά το πιο λυπηρό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι, εκτός του ότι δεν έχουν φτάσει καν κοντά στην αλήθεια, έχουν πετάξει το κλειδί, που είχαν στην κατοχή τους, εμποδίζοντας άλλους να μπουν μέσα: έτσι ώστε οι άνθρωποι της σύγχρονης κοινωνίας, παρατημένοι στο κακό παράδειγμα των παρόμοιων «κυρίων», με τη σειρά τους απομακρύνθηκαν από την αλήθεια και σταδιακά έχουν συνηθίσει να ζουν σε έναν παράλογο, παράδοξο, αντιανθρώπινο κόσμο, μόνο και μόνο επειδή όσοι γνωρίζουν ή πρέπει να ξέρουν, όπως ο υδραυλικός, γνωρίζουν για σωλήνες και βρύσες και ο ηλεκτρολόγος γιά ηλεκτρολογικά συστήματα, είπαν και έκαναν τον κόσμο να πιστέψει ότι η αλήθεια δεν υπάρχει, ή δεν είναι προσβάσιμη, γιατί κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιο είναι το πράγμα καθαυτό, και επομένως πρέπει να αρκεστούμε στο να γνωρίζουμε οντότητες(τά όντα) όσο καλύτερα μπορούμε, εγκαταλείποντας τον άσεμνο ισχυρισμό ότι γνωρίζουμε τι όντως είναι . Τι μάταιος κόπος, τι παράλογο γίνεται τό σπόρ τής φιλοσοφίας όταν δηλώνει ότι είναι αδύνατο να φτάσει στην αλήθεια, όταν δηλώνει ότι η αλήθεια δεν υπάρχει, γιατί όλα είναι σχετικά. και πόσος χρόνος σπαταλήθηκε, πόση ενέργεια χάθηκε, από καθηγητές και φτωχούς φοιτητές, για να μάθουν και να διαδώσουν αυτά που έλεγαν οι λεγόμενοι σύγχρονοι φιλόσοφοι από τον Descartes και μετά, με μόνη εξαίρεση τους ελάχιστους που παρέμειναν πιστοί στη μεταφυσική ; πόσα ακόμη χρήσιμα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν γίνει, για τον εαυτό τους και για τους άλλους, αντί να σπείρουν τον κόσμο με λάθη, γκάφες και αυταπάτες που πέρασαν ως φιλοσοφία. Το αποτέλεσμα αυτής της μεγάλης παρεξήγησης είναι ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι κρυμμένο από τους μαθητές: ότι η φιλοσοφία υπάρχει γιά να σκέφτεσαι το είναι, επομένως να σκέφτεσαι την αλήθεια και να τη σκέφτεσαι σύμφωνα με την αλήθεια. και ότι εκτός από αυτό, η φιλοσοφία δεν ωφελεί, είναι σαν ένα άδειο φόρεμα, μια ψεύτικη σκαλωσιά, ένα σπίτι χωρίς θεμέλια.
Αν κάποιος κάνει τον κόπο να αναθεωρήσει την ιστορία της σύγχρονης φιλοσοφίας (LC), και το θεωρούμε από αυτή την άποψη, δηλαδή την παραίτηση από το πράγμα καθεαυτό και την αδιαφορία ή την περιφρόνηση της μεταφυσικής, αντιλαμβανόμαστε ότι σχεδόν κανένας από τους προαναφερθέντες στοχαστές δεν αξίζει να θεωρηθεί φιλόσοφος. Ότι τα συστήματά τους και ο συλλογισμός τους, όσο οξύς και να είναι καί λεπτομερής, στο σύνολό τους, ωστόσο, στερούνται εντελώς βάσης και νοήματος. και ότι το μόνο πιθανό συμπέρασμα πέντε αιώνων μη φιλοσοφίας είναι ότι γι' αυτούς τους κυρίους ο λόγος δόθηκε στον άνθρωπο ως ένα είδος κοροϊδίας, επειδή μπορεί να είναι χρήσιμος για τα πάντα εκτός από αυτό για το οποίο προορίζεται: έρευνα και κατανόηση της αλήθειας . Δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν να κάνουμε μια παρόμοια ανασκόπηση εδώ, ξεκινώντας από τον Descartes, τον Spinoza, τον Leibniz, τον Locke και φτάνοντας μέχρι τον Eco, τον Vattimo, τον Galimberti και τον Cacciari, θα περιοριστούμε σε ελάχιστες περιπτώσεις.του Άτλαντα της Φιλοσοφίας που εκδόθηκε από τους Peter Kunzman, Franz-Peter Burkhard και Franz Weidmann, Mümchen, 1991; tr. από Laura Burlando, Milan, Sperling & Kupfer, 1993).
"Το ον μέσω του οποίου το τίποτα εισέρχεται στον κόσμο είναι ένα ον που στην ύπαρξή του ενδιαφέρεται για το τίποτα του είναι: το ον μέσω του οποίου το τίποτα έρχεται στον κόσμο πρέπει να είναι το δικό του τίποτα. Μέχρι τη ρητή διατύπωση μιας ριζοσπαστικής αντιλογικής: η ύπαρξη, λέει ο Σαρτρ, είναι ένα ον που είναι αυτό που δεν είναι και δεν είναι αυτό που είναι".
Εδώ είναι ο Αλμπέρ Καμύ , ή μάλλον η νοσταλγία για μια χαμένη και ανεπανόρθωτη αρμονία ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο, με την επακόλουθη αποτυχία της λογικής και το πεπρωμένο μιας ζωής που αιωρείται στην άβυσσο του παραλόγου:
"Μας κυριεύει η αποξένωση: η αντίληψη του ανεξερεύνητου του κόσμου, η αίσθηση τού πόσο ξένος και αδιαπέραστος είναι ένας ογκόλιθος για εμάς και η ένταση με την οποία μας απωθεί η φύση ή ένα τοπίο... Ο κόσμος μας διαφεύγει: επιστρέφει στον εαυτό του."
Αντίληψη, αίσθηση: είναι αυτά τα στοιχεία της φιλοσοφικής σκέψης, ή είναι απλώς αισθητηριακοί παράγοντες, πάνω στους οποίους η ορθολογική σκέψη πρέπει να πραγματοποιήσει ένα έργο διευκρίνισης ή τουλάχιστον προβληματισμού; Το να λέμε ότι ο κόσμος είναι ξένος και αδιαπέραστος για εμάς και ότι η φύση ή το τοπίο μας απωθεί δεν είναι φιλοσοφία, αλλά μάλλον ποίηση. Όπως στον Λεοπάρντι.
Εδώ είναι ο Μάρτιν Χάιντεγκερ . Ο άνθρωπος ρίχνεται στον κόσμο ως ον ( Dasein ), δηλαδή ως συνείδηση που αντανακλάται στην ίδια του την ύπαρξη. Το Dasein καθορίζεται σύμφωνα με τις δυνατότητές του και επομένως ο άνθρωπος πρέπει να εγκαταλείψει τη συναγωγή της ύπαρξης από μια προϋπάρχουσα καθολική οντότητα. Ο Dasein πρέπει επομένως να κατανοήσει τον εαυτό του ξεκινώντας από την ίδια του την ύπαρξη: και εδώ δεν υπάρχουν υπερβατικά και απόλυτα σημεία αναφοράς. Μόνο που τότε, σε ένα ορισμένο σημείο, η σκέψη του Χάιντεγκερ κάνει μια ριζική στροφή και η κατανόηση του είναι στο είναι-εκεί αλλάζει χέρια από το είναι-εκεί στο είναι, το οποίο αποκαλύπτεται αυθόρμητα στον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος ρίχνεται από το είναι τό ίδιο στην αλήθεια του όντος, έτσι ώστε, με το να υπάρχει, φυλάει την αλήθεια του όντος και με αυτό, υπό το φως του είναι, το ον εμφανίζεται ως αυτό το ον. Εάν και πώς εμφανίζεται, εάν και πώς ο Θεός και οι θεότητες, η ιστορία και η φύση εισέρχονται στη φύση του όντος, παρόν ή απόν, αυτό δεν καθορίζεται από τον άνθρωπο. Ο ερχομός της ύπαρξης βασίζεται στο πεπρωμένο της ύπαρξης. Για τον άνθρωπο το ερώτημα παραμένει αν μπορεί να βρει στην ευκολία της ουσίας του αυτό που αντιστοιχεί σε αυτό το πεπρωμένο.
Ρωτάμε αθόρυβα κάθε αμερόληπτο και ειλικρινή αναγνώστη αν αυτές οι προτάσεις βασίζονται στη φιλοσοφική λογική ή αν είναι απλώς κατανοητές. Θα έμοιαζαν σχεδόν σαν ένα παιχνίδι με λέξεις που δημιουργεί μια πλασματική πραγματικότητα, που αποτελείται από όμορφες φράσεις: το φως της ύπαρξης . η οντότητα εμφανίζεται ως η οντότητα που είναι . ο ερχομός της ύπαρξης βασίζεται στο πεπρωμένο του είναι : τι διάολο σημαίνουν εκφράσεις αυτού του είδους; Το πρώτο μας φαίνεται μάλλον ποίηση. Το δεύτερο είναι ταυτολογία. το τρίτο είναι απλά ακατανόητο. Ο Χάιντεγκερ θα πρέπει να εξηγήσει τι εννοεί, για παράδειγμα, με τον ερχομό των όντων ή το πεπρωμένο του είναι; καμία πρόταση δεν έχει λογική λογική. Δεν μας φαίνεται ότι το ον προέρχεται (και από πού, λοιπόν;) αλλά ότι υπάρχει . ούτε ότι το ον έχει μοίρα, γιατί η ιδέα του πεπρωμένου ισχύει για τον άνθρωπο, προικισμένο με ελεύθερη βούληση, όχι για το ον, που είναι η κατάλληλη συνθήκη αυτού που υπάρχει και επομένως δεν έχει μοίρα, αν μη τι άλλο θέτει ένα πεπρωμένο ( για οντότητες). Φυσικά, η έκφραση είναι η μοίρα της ύπαρξης είναι πολύ ενδεικτικό: ακόμη και πάρα πολύ. Σε κάνει να σκέφτεσαι τις ατάκες του Χέγκελ, με τις οποίες κάθε ανόητος μπορεί να γεμίσει το στόμα του και να νιώσει μεγάλος φιλόσοφος. Αλλά είναι πολύ εύκολο να κάνουμε φιλοσοφία με αυτόν τον τρόπο: να προκαλέσουμε υπαινικτικές λέξεις και εκφράσεις που ωστόσο ξεφεύγουν από κάθε αντικειμενική επαλήθευση και κάθε λογική συνάφεια. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για πολύ καιρό, για σελίδες και κεφάλαια, αναθεωρώντας σχεδόν όλους τους λεγόμενους σύγχρονους φιλοσόφους , και θα βρίσκαμε λίγο πολύ τους ίδιους παραλογισμούς και τις ίδιες αντιφάσεις.
Πώς και κανείς δεν παρατήρησε ότι ο βασιλιάς είναι με τα εσώρουχά του; Είναι απλό: όσοι γράφουν βιβλία και όσοι διδάσκουν φιλοσοφία σε λύκεια ή πανεπιστήμια βγαίνουν από την ίδια ακριβώς κουλτούρα του νεωτερισμού. Έλα λοιπόν: πρέπει να καθαρίσουμε τους στάβλους του Αυγεία και να αφήσουμε καθαρό αέρα να μπει, για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε ξανά.
Francesco Lamendola
3 σχόλια:
https://theodotus.blogspot.com/2018/01/blog-post_22.html
Τελικά ο παραμυθάς Άντερσεν ήταν πολύ περισσότερο από παραμυθάς και το εννοώ.
Έτυχε, σχετικά πρόσφατα, για άσχετους λόγους με την φιλοσοφία και την λογοτεχνία να ασχοληθώ με το έργο του και να καταλάβω ξαναδιαβάζοντας πράγματα ξεχασμένα από τα παιδικά μου χρόνια πως ο άνθρωπος ήταν ένας σοφός. Έδωσε μια μάχη τίμια.
Ανάμεσα στα άλλα αριστουργήματα τα ΡΟΎΧΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ είναι απ' τα καλύτερα που έχουν γραφτεί ως τώρα για την κατάσταση του σημερινού δυτικού πολιτισμού και πνεύματος.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Και ο Lamendola ζωγραφίζει. Κειμενάρα και ωραία μετάφραση.
Δημοσίευση σχολίου