Πηγή: La Stampa
Το γενικό πλαίσιο στο οποίο λαμβάνει χώρα σήμερα η αμφισβήτηση των εθνικών και ενωσιακών πολιτικών για τον τομέα από τους ευρωπαίους αγρότες είναι πολύ διαφορετικό από αυτό των προηγούμενων συγκλονιστικών διαμαρτυριών. Στην ουσία, δεν πρόκειται για βοήθεια, επιδοτήσεις ή περισσότερο ή λιγότερο υποκινούμενες προστατευτικές πιέσεις. Οι εταιρικές απαιτήσεις, όσο και αν είναι αναπόφευκτες, είναι αντικειμενικά δευτερεύουσες σε μια προοπτική παγκόσμιου μετασχηματισμού του κλάδου, ένας μετασχηματισμός που λαμβάνει όχι μόνο οικονομική, αλλά πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική σημασία. Θα πρέπει να αναλογιστούμε αυτό και να κάνουμε τον κόσμο να σκεφτεί, «τρυπώντας» ει δυνατόν το παχύ στρώμα της σύνθεσης τραγουδιών στο Sanremo Ιταλίας αυτές τις μέρες.Η επιστημονική έρευνα και η τεχνολογική καινοτομία επηρεάζουν την αγροτική παραγωγή με μια βία παρόμοια με αυτή που έφερε επανάσταση στον μεταποιητικό τομέα μεταξύ των δεκαετιών του '70 και του '80. Πράγματι, η γεωργία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των πιο προηγμένων και επικίνδυνων πειραμάτων. Και είναι απαραίτητο να τα κατανοήσουμε στο μακρύ κύμα του γενικού νοήματος της σύγχρονης τεχνολογίας: τείνει, από τη «φύση» της, να κάνει κάθε πτυχή της ζωής μας «τεχνητή». Αυτό με το οποίο τρέφεται αυτή η ζωή είναι επίσης τεχνητό. Όπως δημιουργούνται επιθυμίες και ανάγκες, όπως παράγεται η κατανάλωση, έτσι και ό,τι καταναλώνεται. Πρώτον, τα μέσα για τον πολλαπλασιασμό της παραγωγής γεωργικών προϊόντων ήταν τεχνητά. τώρα αυτά τα ίδια τα προϊόντα γίνονται έτσι. Από το εργαστήριο προέρχονταν λιπάσματα κλπ., τώρα κρέας, τυρί, αυγά.
Πώς να μην κατανοήσουμε το όχι μόνο παραγωγικό, αλλά και κοινωνικό και πολιτιστικό άλμα που αυτό συνεπάγεται; Δεν είναι μόνο χιλιάδες αγροκτήματα και θέσεις εργασίας που διακυβεύονται. Βρισκόμαστε μέσα σε μια διαδικασία, την οποία κανείς δεν φαίνεται ικανός να σταματήσει, στην οποία η παραγωγή μιας παγκόσμιας τυποποιημένης νεοφύσης κυριαρχεί σε όλες τις μορφές της ζωής μας. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα δεν έχει πλέον τίποτα από επιστημονική φαντασία, περιλαμβάνεται ήδη στην ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης, καθώς και στις δυνατότητες παρέμβασης στη γενετική κληρονομιά. Και όπως με την Τεχνητή Νοημοσύνη κανείς δεν ανησυχεί σοβαρά για την οργάνωση της ζωής μας όταν η παρουσία της θα είναι παντοδύναμη σε όλους τους παραγωγικούς και διοικητικούς τομείς, έτσι και σήμερα κανείς δεν ξέρει τι όρια να θέσει για τη χειραγώγηση της δικής μας νοημοσύνης! Και καμία πολιτική αρχή δεν φαίνεται να θέλει να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες των συνθετικών τροφίμων στην υγεία.
Πώς, από την άλλη, θα μπορούσαν να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον; Τι στατιστικά στοιχεία έχουμε για το τι συνεπάγεται η παρατεταμένη κατάποση τροφών που είναι καθαρά εργαστηριακά προϊόντα; Μπορούμε να ελπίζουμε ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη θα είναι ένας τόσο ευγενικός συνεργάτης που θα μας απαλλάξει από κάθε πρόβλημα - και (ίσως) θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να αρνούμαστε θεραπείες για το γονιδίωμά μας. Αλλά είναι δύσκολο να αρνηθείς να φας – τι θα γινόταν αν κάποια στιγμή ολόκληρη η τροφική αλυσίδα γινόταν περισσότερο ή λιγότερο τεχνητή; Τι θα γινόταν αν το κόστος των προϊόντων της έπεφτε τόσο πολύ ώστε να προκαλέσει μαζική κατανάλωση; Τι μας λέει η επιστήμη για αυτό; Δεν είμαστε εμείς που τη λατρεύουμε (βλέπε σεζόν, μακριά από το τέλος, της πανδημίας); Είναι όλοι στη σειρά σήμερα για να διακηρύξουν ότι τα συνθετικά τρόφιμα είναι καλά για εσάς ή, τουλάχιστον, δεν είναι κακά για εσάς; Θα μπορούσε να γίνει σοβαρά, δηλαδή επιστημονικά, ελλείψει ακριβών στοιχείων; Και συμφωνείτε για τα διαθέσιμα; Και, τέλος, αν δεν υπάρχει τέτοια δημοψηφιστική συμφωνία από την πλευρά της Madame Science, πώς μπορούν οι πολιτικές αρχές να επιτρέψουν σε αυτό το ψευδοτρόφιμο να βγει στην αγορά;
Αυτό είναι το πρώτο, πραγματικά εποχικό ερώτημα που θέτει σήμερα το κίνημα των ευρωπαϊκών αγροτών. Θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που το κάνει. Και για να μας καλέσουν να καταλάβουμε, από κοινού, ποιος διαχειρίζεται αυτόν τον μετασχηματισμό, ποια είναι τα τρομερά οικονομικά συμφέροντα που αντιπροσωπεύουν τους αληθινούς «κυρίαρχους», τους οποίους υπακούουν όλο και περισσότερο οι πολιτικές αρχές. Δεν είναι οι παραγωγοί που ρυθμίζουν αυτή την αγορά, πόσο μάλλον οι τιμές των προϊόντων της. Και ούτε καν κάποιος ανώνυμος αλγόριθμος. Είναι τα μεγάλα χρηματοοικονομικά κεφάλαια που κατέχουν πολύ σημαντικά μερίδια των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών τροφίμων, ιδιοκτητών τεράστιων περιοχών σε όλο τον κόσμο. Είναι η παγκόσμια χρηματοδότηση που κρατά το τιμόνι, εδώ όπως και αλλού, όπως στη Big Pharma, όπως και στην κολοσσιαία αγορά επικοινωνιών. Μεταξύ των διαφορετικών τομέων, λοιπόν, οι συνδέσεις πολλαπλασιάζονται (ο Μπιλ Γκέιτς είναι ιδιοκτήτης απεριόριστης γεωργικής γης) και τα κέρδη πολλαπλασιάζονται ακόμη πιο γρήγορα, χωρίς να λειτουργεί πλέον καμία αναδιανεμητική πολιτική στις χώρες της δημοκρατικής Δύσης.
Ακόμη και οι υπερ-γραφειοκρατικές και συγκεντρωτικές ανησυχίες των Βρυξελλών σχετικά με τη ρύθμιση της παραγωγής διαφορετικών χωρών βρίσκουν εξήγηση σε αυτό το πλαίσιο. Η τυποποίηση είναι το πρώτο βήμα προς την καθολική «τεχνητοποίηση». Όσο πιο αφηρημένος και αυστηρά δεσμευτικός είναι ο κανόνας, τόσο πιο δύσκολο είναι να τον ακολουθήσουν για τον παραδοσιακό παραγωγό και ευκολότερο, ωστόσο, για εκείνους που λειτουργούν με μεγάλα μέσα και σε μεγάλη κλίμακα. Το ίδιο σκεπτικό ισχύει και για την κατάληψη γεωργικής γης για άλλες χρήσεις. Όσο λιγότερος χώρος υπάρχει για τη γεωργία στις χώρες μας, τόσο περισσότερο θα είναι απαραίτητο να καταφύγουμε στη βιομηχανία συνθετικών τροφίμων. Ακόμη και σε αυτόν τον τομέα κυριαρχεί η απουσία οποιουδήποτε γενικού οράματος. Ο αγρότης υποχρεώνεται να πληρώσει για την αποτυχία των ενεργειακών πολιτικών αυτής της χώρας. Κοινός πόνος μισή χαρά; Και εν τω μεταξύ παίζουμε έναν τομέα αξίας σχεδόν 600 δισεκατομμυρίων ετησίως (στην Ευρώπη, πάνω από 70 εδώ) και με τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης. Δεν πρέπει να σταματήσουμε, κανένας Λουδισμός. Ίσως όμως είναι καλύτερο να προχωρήσουμε με σκέψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου