Πατερ λουδοβικος: Το να δίνεσαι και να προσφέρεις στον άλλον μόνο από ηλιθιότητα μπορεί να γίνει!

 

Πάτερ Λουδοβίκος: Το να δίνεσαι και να προσφέρεις στον άλλον μόνο από ηλιθιότητα μπορεί να γίνει!

Απομαγνητοφώνηση της ομιλίας

…ΤΑΥΤΑ λελάληκα ὑμῖν ἵνα μὴ σκανδαλισθῆτε. Αποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς· ἀλλ' ἔρχεται ὥρα ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ. Θα σας βγάλουν απ’ τις συναγωγές, θα σας σκοτώνουνε, αυτό βλέπετε προφητεύει το μαρτύριο των Χριστιανών εδώ, και το θεωρούν ότι προσφέρουν λατρεία στο Θεό εδώ. Ποιον Θεό; Τον Θεό αυτό τον Μολώχ, το Θεό αυτό που έχουν στο δικό τους το μυαλό. Τον Θεό αυτό ο οποίος είναι πράγματι ανώτερος Θεός, είναι η εικόνα του υπέρτατου εγωισμού μου, και εικόνα της υπέρτατης σκληροκαρδίας μου. Είναι ο Θεός τον οποίο εγώ καταλαβαίνω, και ο οποίος είναι άξιος μου, διότι ο άλλος Θεός του Χριστού είναι γελοίος Θεός.[ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟ-ΚΟΜΕΝΕ]

Αυτό λέει ο Χριστός, σας παρουσιάζω ένα Θεό γελοίο, για τα ανθρώπινα μέτρα. Πολύ λεπτό και πολύ ευγενικό για να γίνει κατανοητός δηλαδή απ’ τη δική μας βαρβαρότητα. Τόσο λεπτό και τόσο ευγενικό, που καταντάει γελοίο, έτσι. Αν διαβάσετε, δεν ξέρω πόσοι το έχετε διαβάσει, τον ηλίθιο του Dostojewski, είναι κανένας που τον έχει διαβάσει, ναι. Ίσως περισσότεροι έχετε δει εκείνο το έργο με τον Tom Hanks, το πως το λένε, το Forrest Gump. Βλέπετε ότι, είναι συγκλονιστικό, εγώ πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης εμπνέεται απ’ τον Dostojewski, για να πει τι στο σημείο αυτό;

Ότι αυτή η υπέρτατη δοτικότητα, το να δίνεσαι και να προσφέρεσαι στον άλλο, μόνο από ηλιθιότητα θα μπορούσε να προέρχεται. Έτσι ο Forrest Gump είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι εντελώς ανυπεράσπιστος, ενώπιον της ανθρώπινης ας πούμε σοφίας, είναι εντελώς ανόητος, είναι βλάκας. Αλλά ως βλάκας κάνει πολύ μεγάλα πράγματα. Και το ερώτημα το θεολογικό που τίθεται, όταν δεις το έργο μήπως ακριβώς αυτή η βλακεία είναι που κάνει τα μεγάλα πράγματα στον κόσμο. Είναι αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος, το μωρόν του Θεού, η βλακεία του Θεού λέει, είναι σοφότερη της σοφίας των ανθρώπων. …Όχι τα μωρά εξελέξατο. Το μωρόν του Θεού, σχολιάζει και λέει, εμείς κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρία. Για τους Έλληνες αυτό είναι βλακεία. Αν διαβάσετε Έλληνες φιλοσόφους, τι λένε για τον σταυρό, χθες διάβαζα τον Κέλσο, κατά τύχη, και βρίζουν τον σταυρό, αδειάσανε το νόημα του κόσμου, το εν είναι υπερβατικό, ο λόγος είναι ψηλά, τι…σταυρούς και τέτοια! Καταστροφή της φιλοσοφίας, καταστροφή του ανθρώπινου πνεύματος, ..Χριστιανούς, τους βρίζει. Χοντρά. Ο φιλόσοφος αυτός ο νεοπλατωνικός, ο Κέλσος. Καταλάβατε. Και λέει ο Παύλος, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, για τους Ιουδαίους είναι σκάνδαλο, ο Θεός ο υπέρτατος, ο Γιαχβέ, κατεβαίνει ανάμεσα μας. Έλλησι δε μωρία, για τους Έλληνες είναι ανοησία. Υμείς δε, τι λέει, σοφία Θεού και ειρήνη και δύναμις, κλπ. Και το μωρόν του Θεού σοφότερον των ανθρώπων εστί. Αυτή η βλακεία του Θεού, γιατί περί βλακείας πρόκειται, αλλά είναι μια θεία βλακεία, είναι κατά πολύ σοφότερη της σοφίας των ανθρώπων, η οποία πράγματι είναι πολύ σκληρή. Καταλαβαίνετε τι λέω;

Σήμερα σας λέω λίγο δύσκολα πράγματα, έτσι, ε. Αυτό που μας κάνει να γονατίσουμε, στην Εκκλησία, είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση ξέρετε. Διότι δεν γονατίζουμε επειδή συναντάμε το υπέρτατο, αυτό που φοβόμαστε, αν γονατίζουμε, όσοι γονατίζουμε, γιατί είναι και αυτό μια μεγάλη ιστορία, για το πόσοι γονατίζουνε, εννοώ έτσι υπαρξιακά. Αλλά λέμε, όταν γονατίζουμε, αυτό στο οποίο γονατίζουμε είναι αυτή η ανοησία του Θεού, αυτό το μεγάλο πράγμα που έκαμε ο Θεός, το απερίγραπτο, το απρόσμενο, δεν το περιμέναμε, ούτε τώρα το περιμένουμε. Δεν το έχει αφομοιώσει ακόμα ο κόσμος. Λένε μερικοί, είμαστε σε μια μεταχριστιανική εποχή, εγώ θεωρώ ότι είμαστε σε προχριστιανική εποχή. Δεν έχει ακόμα αφομοιωθεί αυτό το πράγμα. Καταλάβατε, και επειδή δεν έχει αφομοιωθεί, δεν μπορεί ακόμα να αποδώσει τους καρπούς, όλους τους καρπούς που μπορεί να αποδώσει.[ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΙ ΡΟΛΟ ΠΑΙΖΟΥΝ; ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΧΑΡΙ;] Εντάξει. Δεν είναι εύκολο να το αφομοιώσουμε. Είναι μια μεγάλη τομή μες στην ιστορία αυτό το πράγμα. Αλλιώς τον περιμέναμε το Θεό, και αλλιώς μας βγαίνει. Αλλιώς μας φανερώνεται. Και αυτό το αλλιώς, είναι κάτι που σας είπα, θα μας πάρει όλους εδώ που είμαστε εδώ μέσα, μια ολόκληρη ζωή να το καταλάβουμε. Ιδίως μάλιστα αυτοί, που νομίζουν ότι το καταλαβαίνουν. Αυτοί θα κάνουν πιο πολύ και απ’ τους άλλους. Οι άλλοι που είναι σίγουροι ότι δεν το καταλαβαίνουν, και προσπαθούν να το καταλάβουν, θα συντομεύσουν το δρόμο αυτό. Οι άλλοι που νομίζουν ότι το κατάλαβαν… μου λέει προχθές η κόρη μου, οργανώνουν κατηχητικά, οργανώνουν κατασκηνώσεις, και αυτά που λένε οι κατηχητές, τα παιδιά αυτά, τα οποία κανείς δεν τους δίδαξε βέβαια, έτσι, είναι περισσότερες φορές πιο επικίνδυνα και απ’ τις κακές συνήθειες που θέλουν να κόψουν στα παιδιά, στα οποία μιλάνε.

Ξέρετε πόσο δύσκολο πράγμα είναι η θεολογία.[ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ, ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ. Ο,ΤΙ ΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΑΓΜΑ] Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να λέει κανείς σωστά πράγματα;! Στον χώρο της Εκκλησίας. Καθόλου εύκολο, πιστέψτε με, δεν είναι. Πολύ βαρύ. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Γιατί οι πιο πολλοί λέμε αυτά τα ελάχιστα τα οποία καταλαβαίνουμε. Και τα λέμε σαν να είναι τα μόνα. Γι’ αυτό και σήμερα το κήρυγμα του Χριστού έχει συκοφαντηθεί. Γι’ αυτό όταν μιλά ένας παπάς σήμερα, οι άνθρωποι λένε, ωχ να φύγω, θα πει ο παπάς τα παπαδίστικα. Ο παπάς θα πει, θα μιλήσει για ένα Θεό, που είναι έξω από τον κόσμο, που μισεί τον κόσμο, που φθονεί τον άνθρωπο, που λέει μη τ’ άλλο, μη τ’ άλλο…Ε θέλω να ζήσω ελεύθερος βρε αδελφέ! Τι μη και μη και μη. Έχεις οδό ζωής να μου δώσεις; Έχεις οδό ζωής να μου προσφέρεις; Ποια είναι αυτή η οδός της ζωής; Όποιος έχει να προσφέρει οδό ζωής εισακούεται. Και εισακούεται από εκεί που δεν περίμενε να εισακουστεί. Εγώ συζητάω πολλές φορές με ανθρώπους, που ούτε κανείς σας από σας θα φανταζόταν, ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουνε, και όμως αυτοί έχουνε τις βαθύτερες απορίες και τις βαθύτερες αναζητήσεις, και εγώ με αυτούς συνεννοούμαι καλύτερα απ’ όλους. Αυτοί καταλαβαίνουν. Καταλαβαίνουν γιατί αναζητούνε. Έτσι. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας σπανίως αναζητούνε. Εκτός και αν μπήκαν μέσα σαν αναζητητές, στην Εκκλησία. Σπανίως, τις περισσότερες φορές είναι άνθρωποι που θέλουν κουκούλισμα, σκέπασμα, τάισμα στο στόμα, και τέρμα. Και όλα τα αυτονόητα, και απλά πραγματάκια, και αυτοδικαίωση. Έτσι είμαστε. Όσοι αναζητούνε μόνο θα βρουν κάτι περισσότερο, έτσι.

Λοιπόν, και να το συνδέσω λίγο με το Ευαγγέλιο, το σημερινό Ευαγγέλιο, γιατί έχω τον πειρασμό να το κάνω. Γιατί απορρέει από αυτά που είπαμε. Τον παραλυτικό σήμερα, είναι η ιστορία ενός πολύ δυστυχισμένου ανθρώπου σήμερα. Τι λέει εδώ; Αυτός ο άνθρωπος λέει, χρονάκια κάθομαι εδώ πέρα, τριάκοντα και οκτώ έτη. 38 χρόνια να βρίσκεσαι σε μια δεξαμενή, και να μην βρίσκεται ένας να σου δώσει μια κλωτσιά! Να πέσεις μέσα, να θεραπευθείς. Αυτό είναι από τα μεγαλύτερα μαρτύρια δηλαδή. Και όμως εγώ σας λέω, ότι κάθε φορά που το διαβάζω αυτό το Ευαγγέλιο, κάτι παθαίνω, και μου ανάβουν τα λαμπάκια, γι’ αυτόν τον παραλυτικό και μ’ αυτόν τα βάζω. Σε…είναι αυτό το πράγμα, να μη θέλει να σου ρίξει κανείς ούτε μια κλωτσιά; Ξέρετε τι φοβερό πράγμα είναι. Εμείς βλέπουμε την τραγική πλευρά, άνθρωπον ουκ έχω. Αυτός ο άνθρωπος όμως, που κανείς δεν του ρίχνει μια σπρωξιά να πέσει μέσα, έχετε ποτέ σκεφθεί ότι είναι πιθανό, ο ίδιος να μισούσε αφάνταστα όλους τους άλλους. Ξέρετε τι πράγμα είναι να μην έχεις κανένα άνθρωπο, να σου ρίξει ένα χαστούκι σε μια στιγμή. Είναι πολύ πιθανό εσύ ο ίδιος, προηγουμένως, φρόντισες, ούτως ώστε να μην έχεις κανένα; Ούτε για να σου ρίξει μια σπρωξιά. Αντιστρέφω λίγο αυτό που λέγεται, διότι πολλοί στα κηρύγματα τους λένε, όταν φτάσουν στον παράλυτο, άνθρωπον ουκ έχει ο καημένος, έτσι είμαστε και μεις, δεν είμαστε κοντά στους δυστυχισμένους, κλπ. Αυτό είναι ηθικολογική ερμηνεία.

Η υπαρξιακή όμως ερμηνεία του πράγματος, δε θα μπορούσε να σημαίνει αυτό, το οποίο σας λέω εγώ τώρα; Κάποιος δηλαδή ο οποίος, παρά την αρρώστια του, δεν μαλάκωσε καθόλου. 38 χρόνια και δεν έκανε ούτε ένα φίλο. 38 χρόνια να κάθεσαι σε μια γωνιά; Και να μην κάνεις ένα φίλο;! Να μην έχεις μοιραστεί τον πόνο σου με κανένα. Να μην έχεις συμπονέσει εσύ κάποιον άλλον; Ποιους άλλους; Αυτοί που ήταν δίπλα και πονούσαν και αυτοί. Αν είχες κάνει ένα φίλο, δε θα σε είχε ρίξει μέσα; Αν ήταν φίλος θα περίμενε με τις ώρες, και με τις μέρες, να ταραχθεί το ύδωρ, ναι ή όχι; Αυτή η παραλυσία, που είχε αυτός ο άνθρωπος, είχε και ψυχική ασθένεια, .. Ίσως το σκέφτομαι και λόγω της νοοτροπίας που έχω να βλέπω τα πράγματα, λίγο πιο, και απ’ την ανάποδη τους, η νοοτροπία του παλιού ψυχολόγου δηλαδή (δεν ακούγονται καλά 1-2 προτάσεις). Αλλά το θέμα είναι, ότι συνήθως η επιθετικότητα δεν είναι μονομερής. Η επιθετικότητα δεν είναι μονομερής. Αυτή η έκφραση αδιαφορίας για τον άλλο άνθρωπο, είναι μια επιθετικότητα, ξέρετε. Το περιβάλλον του δείχνει μια επιθετικότητα, δεν τον βάζει στη δεξαμενή. Αυτή η επιθετικότητα σπανίως είναι μονομερής. Συνήθως θέλει δυο πόλους για να μπορέσει να υπάρξει. Και όπως φαίνεται, πιθανότατα, εδώ να υπήρχε και άλλος πόλος, και ίσως να ήταν και ο πιο επικίνδυνος πόλος αυτός. Δηλαδή το ότι ο άνθρωπος αυτός φρόντισε να είναι τελείως απομονωμένος, και να μην αγαπάει και αυτός κανένα. Να μην έχει και ο ίδιος την επιθυμία να βοηθήσει, και να ρίξει κανένα μες στη δεξαμενή. Έτσι, η μοναξιά μας δεν οφείλεται μόνο στο ότι οι άλλοι είναι κακοί. Η μοναξιά μας πολλές φορές οφείλεται, στο ότι εμείς οι ίδιοι!! δεν θέλουμε να γίνουμε πλησίον για τους άλλους. Το να λέω ότι ο άλλος δεν είναι πλησίον και δεν με βοηθάει, είναι η μισή αλήθεια, η άλλη μισή είναι ότι εγώ δε θέλω! Να βοηθήσω και να σταθώ και να τον κάνω αυτόν τον άνθρωπο, να τον αναπαύσω. Καταλάβατε; Και αυτό είναι το πιο τραγικό απ’ όλα. Αυτός ο άνθρωπος κάνει εδώ το επιτίμιο, τον κανόνα, της μοναξιάς του, κάνει τον κανόνα της δικής του σκληροκαρδίας, της δικής του σκληρότητας, πιστέψτε με. 38 ολόκληρα χρόνια, έτσι, και δεν μπόρεσε να φτιάξει ένα φίλο που να συμπονέσει το δράμα του. Είναι μια φοβερή ανικανότητα που εγγίζει τα όρια της ψυχικής αναπηρίας.

Γιατί, όταν είμαι ευτυχισμένος, είναι εύκολο να μην χρειάζομαι φίλους. Όταν είμαι δυστυχισμένος, έχω ανάγκη να έχω φίλους. Είμαι αναγκεμένος. Τότε είναι που χρειάζεται να έχω φίλους. Και παρά ταύτα αυτός, παρά τη δυστυχία του, δεν έχει φίλους. Δεν έχει ένα άνθρωπο. Και τι κάνει ο Χριστός; Έρχεται και του πετάει την κλωτσιά αυτή. Γιατί; Δεν του πετάει κλωτσιά, του λέει πάρε τον κράββατον σου και περιπάτει. Σαν του λέει, τέλειωσε ο κανόνας. Πήγαινε να τα αφομοιώσεις στο σπίτι αυτά. Όχι γιατί εκείνος του είπε «Κύριε ρίξε με μέσα», βλέπετε, δεν Του λέει ρίξε με μέσα, δεν του λέει «κάτσε εσύ Κύριε για μένα», δεν Τον παρακαλεί, γιατί δεν Τον παρακαλεί; Διότι δεν έχει μάθει να έχει σχέσεις. Δεν έχει μάθει να ζητάει. Δεν έχει μάθει την ανταλλαγή συναισθήματος και σχέσης. Δεν ξέρει πως είναι. Του λέει κοίταξε εδώ, είμαι 38 χρόνια, κάθομαι. Δεν λέει τίποτε το Ευαγγέλιο, άνθρωπον ουκ έχω. Ενώ δε έρχομαι εγώ, άλλος προ εμού καταβαίνει. Είναι μόνος του. Ε, σπρώξε εσύ ένα άλλο να μπει μέσα. Του χρόνου θα σε σπρώξει αυτός να μπεις. Ναι ή όχι; Καταλάβατε; Αν είδατε στην τηλεόραση την εκπομπή εκείνη με τον Γιανναρά το Πάσχα, θα ακούσατε και την ιστορία εκείνη, που είπα σε μια στιγμή για το δωμάτιο, θυμάστε; Πήγε ένας ασκητής κάποτε, ρώτησε τον άγγελο του, τι είναι ο παράδεισος και τι είναι η κόλαση; Είχε την απορία να το μάθει. Και τον παίρνει λοιπόν ο άγγελος, και τον πάει σε ένα μεγάλο δωμάτιο, σαν κι’ αυτό εδώ. Φανταστείτε αυτό το δωμάτιο να έχει ένα μεγάλο τραπέζι, να καθόμαστε γύρω γύρω στο τραπέζι. Στη μέση του τραπεζιού υπήρχε φαγητό. Όλοι οι άνθρωποι που ήταν γύρω γύρω είχαν τεράστια κουτάλια, τα οποία έφταναν το μήκος 15, 12 μέτρα. Παίρναν λοιπόν φαγητό, και ήταν όλοι δυστυχισμένοι, και όλοι μαλώναν εκεί μέσα, και όλοι νηστικοί. Παίρνουν όλοι το φαγητό, και το ρίχνουν στον τοίχο. Άλλος τράβαγε από εκεί το κουτάλι,…Τα κουτάλια ήταν πολύ μεγάλα. Το φαγητό να αχνίζει, να μυρίζει ωραία, να βουτάνε όλοι για φαΐ, να τραβάνε πίσω, και ήταν όλοι εκεί μαλώνανε, βρίζανε. Του λέει ο άγγελος, αυτό είναι η κόλαση. Πάμε να σου δείξω τον παράδεισο τώρα. Πάνε σε ένα ακριβώς το ίδιο δωμάτιο, …με τα τεράστια κουτάλια. Ήταν όλοι ευτυχισμένοι εκεί πέρα. …σε τι διαφέρει από την κόλαση. Εδώ μάθαν λέει ο άγγελος, ο ένας να ταΐζει τον άλλο. Τακ, ταΐζω τον άλλο που δεν φτάνει. Ωραίο, ε; Είδατε τι ωραίο πούναι.

 

ΧΑΝΕΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΣ ΟΛΗ ΤΟΥ Η ΨΥΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΣΟΚΑΡΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΤΟΥ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΠΡΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΡΟΘΥΜΟΣ ΝΑ ΚΗΡΥΞΕΙ ΕΝΑΝ ΒΛΑΚΑ ΘΕΟ. ΕΙΝΑΙ ΑΡΠΑΓΜΕΝΟΣ.