Πηγή: Andrea Zhok
Η διάδοση συγκεκριμένων δικαιωμάτων χρησιμεύει για την κατάργηση των συλλογικών δικαιωμάτων.Η αντιπαράθεση των ειδικών δικαιωμάτων χρησιμεύει στη διάσπαση της κοινής ανθρωπότητας.
Η δημοσιοποίηση των δικαιωμάτων της μειοψηφίας χρησιμεύει για να λησμονηθούν τα δικαιώματα της πλειοψηφίας και να καταπιεστούν οι πλειοψηφίες.
Η απαγγελία της υποτιθέμενης υπεράσπισης της ευθραυστότητας είναι σήμερα ένα όπλο για να κάνει τους πάντες, ανεξαιρέτως, πιο αδύναμους και πιο επιρρεπείς στον εκβιασμό.
Επιτρέψτε μου να παραθέσω από ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε πριν από μερικά χρόνια:
«Αυτό που ονομάζουμε «ιεροποίηση του θύματος» είναι μια ηθική πράξη που χαρακτηρίζει τον θρίαμβο του φιλελεύθερου λόγου.
(...) Κάθε άρνηση της υποκειμενικής ελευθερίας διαβάζεται ως μια άσκηση «βίας» σε ένα παθητικό υποκείμενο, το «θύμα». Το θύμα εισέρχεται έτσι στην ιστορία και τη σφαίρα της συνείδησης των άλλων ξεκινώντας από τη δική του αρχική παθητικότητα: είναι «αυτός που υπέφερε», και επομένως αυτός που υπέφερε» είναι παροιμιωδώς άμεμπτος, αθώος. Στο φιλελεύθερο πλαίσιο, η «προστασία των θυμάτων» είναι επομένως το μόνο πράγμα πάνω στο οποίο μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα προσομοιότυπο, ένα ομοίωμα ηθικής ενότητας.
Ποια είναι όμως τα «θύματα»; Όλοι μας μπορούμε να βρούμε μοναδικά παραδείγματα υποκειμένων στα οποία θα αναγνωρίζαμε την κατάσταση των θυμάτων ορισμένων περιστάσεων και τα οποία, ως εκ τούτου, θα μας υποκινούσαν στη συμπόνια.
Εδώ, όμως, η διαδικασία της αναγνώρισης δεν παίρνει τη μορφή δεν έχει τη μορφή του προσωπικού οίκτου, αλλά πάνω απ' όλα αυτή της κανονιστικότητας. Το θύμα εδώ παίζει ρόλο ως κανονιστική πηγή, στη λογική του φιλελεύθερου, μια ιδρυτική ηθική κίνηση. Το θύμα ως θύμα αποκτά αμέσως μια ιδιαίτερη υπόσταση: είναι ο αθώος εξ ορισμού (γεννημένος ως παθητικός), ο οποίος επομένως τίθεται υπεράνω κάθε κρίσης. H αμφισβήτηση της ιδιότητάς του ως θύματος θα ήταν ηθικά ασυγχώρητη χειρονομία. Από τη στιγμή που κάποιος έχει καταφέρει να διαπιστευτεί τον εαυτό του στη θέση του «θύματος» (ή έχει διαπιστευθεί έτσι από άλλους), αποκτά αυτή την ηθική εξουσία που στη σύγχρονη κοινωνία έχει αφαιρεθεί από όλες τις άλλες φωνές, οι οποίες εξ ορισμού εκφράζουν μόνο «προσωπικές απόψεις» (...)
Έτσι, η εποχή μας δεν γνωρίζει «θεμελιώδεις πεποιθήσεις», όπως σε άλλες εποχές υπήρχαν οι διάφοροι κλάδοι του «ιερού», αλλά γνωρίζει μια αρνητική πίστη με τη μορφή της «απόλυτης θυματοποίησης» (.. .). Αυτό είναι ανεπαρκές για να προσδιορίσει «ποιοι είναι οι καλοί» ή «τι είναι καλή πράξη», αλλά αρκεί να «χτυπήσουμε τους κακούς». Στη σύγχρονη ηθικοπολιτική συζήτηση, όποιος καταφέρει να παίξει τα χαρτιά του με τέτοιο τρόπο ώστε να εμφανίζεται στο πλευρό του θύματος, κάνοντας έτσι το άλλο μέρος να εμφανίζεται στο ρόλο του δήμιου, έχει κερδίσει τη διαμάχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου