του Marcello Veneziani
Ο πελαργός, σε έκδοση DHL, μου έφερε ένα φορτίο με νεογέννητα χθες το απόγευμα. Ήταν Μάιος, ήμουν ανάμεσα σε μια πανδαισία από λουλούδια στον κήπο μας, και έλαβα αυτό το απροσδόκητο δώρο. Δεν περιμέναμε κανέναν, πόσο μάλλον νεογέννητα, η ηλικία της εγκυμοσύνης είναι πλέον μακριά, έχει φύγει για πάντα. Ωστόσο, ένα φορτίο πλασμάτων έφτασε, φρεσκογέννητα, συνοδευόμενα από μια πομπή από μητέρες με μεγάλες κοιλιές. Δεν είναι όνειρο ή έστω παραλήρημα, αλλά μια έκπληξη που σε συμφιλιώνει με τη ζωή, με την έκπληξή της, με την παιδική ηλικία που έρχεται από μια ένα μυστηριώδες υπερπέραν και σε κοιτάζει με αυτά τα νέα μάτια και μια ολόκληρη ζωή μπροστά σου. Σκεφτείτε, για μια στιγμή, σκεφτείτε το παρόν μας, μέ τόση τσιγκουνιά με τα παιδιά και τους δείκτες γεννήσεων, που κρίνει τη γονιμότητα άσεμνη και τη μητρότητα προσβλητική, κτηνώδη, οπισθοδρομική. Είναι η εποχή που η άμβλωση γίνεται συνταγματικό δόγμα, η αφοσίωση LGBTQ+ γίνεται ευρωπαϊκός νόμος. Είναι η εποχή των παιδιών τού κανενός, των νοικιασμένων μητρών, της αγοραπωλησίας εμβρύων. Είναι η εποχή που οι ειδικοί λένε ότι το άγαλμα μιας θηλάζουσας μητέρας είναι διχαστικό και πρέπει να απομακρυνθεί από τους δημόσιους χώρους. Είναι καιρός που διαχώρισε το σεξ από την τεκνοποίηση, τους πόθους από το πεπρωμένο· που θεωρεί προσβλητική οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ γυναικών και μητρότητας. Είναι η εποχή της πτώσεως και της παρακμής. Στη συνέχεια, ένα μεγάλο βιβλίο που εκδόθηκε από την Taschen από μια Αυστραλή φωτογράφο, γνωστή παγκοσμίως για τις φωτογραφίες της από τη γέννηση και τη μητρότητα, φτάνει στο σπίτι σας. Το βιβλίο ονομάζεται Μικρός Κόσμος , αλλά αυτός ο Μικρός Κόσμος είναι η υπόσχεση ότι ο μεγάλος κόσμος δεν θα τελειώσει. Φτάνουν οι ενισχύσεις, υπάρχει αντικατάσταση.
Το βιβλίο, με μικρά κείμενα σε πολλές γλώσσες, μιλάει με εικόνες, όπως συμβαίνει με τους μύθους και τα παραμύθια. Αυτή, η συγγραφέας των φωτογραφιών, ευλογεί το όνομά της, είναι η Anne Geddes, ήταν μητέρα πριν από λίγο καιρό, αλλά semel mater semper mater, μόλις γίνεις μητέρα, είσαι για πάντα μητέρα. «Γύρω από τα νεογέννητα παιδιά – λέει η Άννα – υπάρχει μόνο καλό και αυτό είναι που με γοητεύει». Η ανυπεράσπιστη, απόλυτη αγνότητα του καλού και της ομορφιάς στη φύση. Η χαρά του να βλέπεις νεογέννητα, λέει, δεν γερνάει ποτέ.
Δική της, γιά ν΄αστειευόμαστε, είναι η Opera Maternità e Infanzia. Είναι μια παρέλαση μαμάδων από κάθε ήπειρο, με κοιλιές γεμάτες παιδιά, και πολλά νεογέννητα.
Η μητρική αγάπη είναι η πρώτη αγάπη που δεν ξεχνιέται ποτέ από το φλεγόμενο πάθος που φούντωσε στο μυαλό, στην καρδιά και στο σώμα μας την πρώτη φορά που ερωτευτήκαμε. Είναι η μητέρα σου, που γνώρισες πριν έρθεις στον κόσμο και που σε έτρεφε, σε αγάπησε και σε φρόντισε πριν γεννηθείς. Αυτή είναι η πιο σαρκική και πνευματική αγάπη, σώμα και ψυχή, αγάπη τόσο απαραίτητη όσο και ο αέρας που αναπνέεις, που σε συνοδεύει σε όλη σου τη ζωή, από τη γέννηση μέχρι το θάνατο.
Αυτές οι εικόνες αξίζουν περισσότερο από ένα ευλογημένο κήρυγμα του Πάπα για τη Γέννηση, περισσότερο από μια ομιλία του υπουργού της οικογένειας, που διακόπτεται από δημοκράτες υπέρ των αμβλώσεων. Περισσότερο από έναν νόμο, ένα δοκίμιο, μια άξια διαδήλωση υπέρ της ζωής. Αυτό το φωτογραφικό άλμπουμ λέει για την εκκολαπτόμενη ζωή, το θαύμα του ερχομού στον κόσμο, το θαύμα της ύπαρξης. Και τήν φυσική αγάπη εκ πρώτης όψεως που προκαλείται από εκείνους που ζουν τους πρώτους καρπούς. Πριν από κάθε σκέψη υπάρχει το όραμα, που απελευθερώνει τη ζωή, την υπόσχεση και την ομορφιά.
Το βιβλίο της εκκολαπτόμενης ζωής μας ήρθε ως δώρο από μια πολύ αγαπημένη φίλη, τη Μαριλένα. Μου είναι ήδη πολύ να πω το όνομά σου, ξέρω την εμπιστευτικότητά σου, σε έχω ήδη εξοργίσει με αυτή την αδιάκριτη καταγγελία. Αυτές οι εικόνες μας συμφιλιώνουν με τον κόσμο, με την πραγματικότητα, είναι καλές για τη ζωή. Η ανταποδοτική αγάπη για τη ζωή που γεννιέται, που σου ανοίγει τα μάτια, ανακαλύπτει τον κόσμο και χαίρεται που είσαι ζωντανός. Θέλεις να σκεφτείς, στο τέλος η μόνη απάντηση στο θάνατο και τά γερατιά είναι η γέννηση, η άνθηση της ζωής, το θέαμα ενός νεογέννητου στην αρχή. Φυσικά, δεν γεννιέσαι εσύ, είναι η σειρά σου να παρακμάσεις. Αλλά είναι ωραίο να γνωρίζουμε ότι ο κόσμος δεν τελειώνει με εμάς, ότι η ζωή συνεχίζεται πέρα από το θάνατο. Το σημαντικό είναι να μετακινήσεις το κέντρο βάρους από την ατομική ζωή σου στη ζωή του κόσμου, που εναλλάσσεται και ανθίζει ξανά. Όλοι οι πολιτισμοί του θανάτου που αρνούνται το είναι, επιθυμούν το μη-ον, το τίποτα, το κενό, την απελευθέρωση από τα πάντα, σιωπούν μπροστά σε ένα χωράφι με λουλούδια και το άρωμα του Μάη, του παιδιού που γεννιέται, του παιδιού που μεγαλώνει, της μητέρας με μεγάλη κοιλιά. Είναι μητέρες και παιδιά από κάθε μέρος του κόσμου, κάθε φυλής και χρώματος, γιατί η ζωή είναι καθολική και εκτείνεται στο ζωικό και φυτικό βασίλειο. Δεν αποκλείω τα ορυκτά να έχουν και τα βαφτιστήρια τους. Έπειτα, φυσικά, η ζωή δεν είναι ένα εορταστικό δείπνο. Είναι δύσκολο, για αυτούς που γεννιούνται και ο φροντίζουν, υπάρχουν χίλια προβλήματα, μερικές φορές υποφέρεις. Άβολο, ακριβό, κουραστικό. Αξίζει όμως να ζεις και να έχεις καλή διάθεση απέναντι σε αυτούς που γεννιούνται.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω με λόγια τις εικόνες που ξεφυλλίζω αυτή τη στιγμή. Κάθε φιγούρα είναι μια έκπληξη, μια καταιγίδα ζωής και χρωμάτων, ματιές που πέφτουν βροχή από τον ουρανό, παράθυρα φωτός, το ένα διαφορετικό από το άλλο, με την υπόσχεση της ημέρας που έρχεται. Έχοντας έρθει στο φως, ή από το φως, μετά τον σκοτεινό προθάλαμο στη μητρική μήτρα. Όλα ξημερώνουν σε αυτές τις φιγούρες, είναι η γιορτή του ανθρώπου που γεννιέται. Ωστόσο, ο άνθρωπος είναι ένα κακό θηρίο, μερικές φορές βάναυσο, ζει μεταξύ θυμού και πόνου, είναι θνητός και εκτονώνει τη θνητότητά του προκαλώντας την στους άλλους. Σκέφτεται να φορτώσει και να ξεφορτωθεί το κακό στους άλλους. Και έτσι το πολλαπλασιάζει.
Αυτές οι αναδυόμενες εικόνες αναστέλλουν για μια στιγμή την απελπισία και τη θλίψη μιας εποχής χωρίς κληρονόμους, ενός παππού χωρίς εγγόνια, μιας κοινωνίας που δεν αντέχει τα πλάσματα· και από πόλεις που έχουν αδειάσει από μωρά και παιδιά, γεμάτες με ηλικιωμένους, με οικογένειες που προορίζονται να εξαφανιστούν μέσα σε λίγα χρόνια ή τουλάχιστον να δουν τους τελευταίους επιγόνους να μεταναστεύουν σε απροσδιόριστο μέρος αλλού, συχνά ούτε κάν μέρη, στο πουθενά. Αλλά κάθε αγωνία μοιάζει να εξαφανίζεται ή να υποχωρεί στο χτύπημα των φτερών που νιώθεις καθώς ξεφυλλίζεις εκείνες τις σελίδες, τις γεμάτες νεογέννητα, ανάμεσα σε πρόσωπα και πεπρωμένα που σε κοιτούν και απλώνουν το χέρι τους για να λάβουν προστασία και να σου δώσουν ελπίδα. Η ζωή που γεννιέται είναι η πιο όμορφη απάντηση σε κάθε απώλεια. Στο παρελθόν, στο παρόν και το μέλλον.
Ci salveranno i nascenti - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου