Η εποχή μας, αντίθετα, είναι εποχή της κρίσης της αλήθειας, της άρνησης της πραγματικότητας. Ο Homo Deus, ο δημιουργός του εαυτού του, έχει μια πολύ κακή σχέση με ό,τι τον περιβάλλει, μ'αυτό που βλέπει και βιώνει. Η νεωτερικότητα θεμελιώθηκε στη λατρεία της λογικής, αλλά και στην πεποίθηση ότι η πραγματικότητα δεν είναι παρά αντίληψη, αναπαράσταση. Είναι το μάθημα του Καντ και, εν μέρει, του Χέγκελ. Ο λόγος (η λογική) ανακαλεί την αλήθεια στο όνομα της ακρίβειας, ακολουθώντας τα βήματα της περιγραφής της φυσικής από τον Ισαάκ Νεύτωνα. Ωστόσο, ο περήφανος homo faber καταλήγει να βλέπει την πραγματικότητα ως έναν καθρέφτη που μεσολαβεί η συνείδησή του. Είναι η έκλειψη του συμπαγούς ρεαλισμού -υποστηριζόμενου από την υπερβατική πίστη- του Θωμά Ακινάτη, που έδιωξε από τα μαθήματα όσους δεν πίστευαν ότι το μήλο που τοποθετήθηκε στο τραπέζι ήταν πραγματικά μήλο.
Ένα απαραίτητο προοίμιο για να εισαγάγουμε την κρίση, την παρακμή της αλήθειας στον αιωρούμενο χρόνο που μας βρήκε. Ο Lyotyard το ονόμασε μετανεωτερικότητα για το τέλος των μεγάλων αληθινών αφηγήσεων, των μεγάλων αφηγήσεων της αλήθειας. Ένας οξυδερκής σύγχρονος στοχαστής, ο Μπιουνγκ Τσουλ Χαν (γερμανόφωνος, αλλά Κορεάτης, αποδεικνύοντας την ευρωπαϊκή παρακμή) προειδοποιεί ότι οι αφηγήσεις υποβαθμίζονται σε πληροφορίες: ινφοκρατία (infocracy). Είναι η ψηφιακή κοινωνία - δηλαδή βασισμένη σε αριθμούς-, που δεν λέει αλλά μετράει, υπολογίζει, συσσωρεύει και επεξεργάζεται δεδομένα, σκοπός της οποίας είναι η τεχνολογική και προγνωστική χρήση για την «αναδημιουργία» της πραγματικότητας.
Κινούμαστε σε μια παράδοξη μετα-μετανεωτερικότητα. Αφίσα ενός πράγματος που ήταν ήδη ανίκανο να αυτοπροσδιοριστεί παρά μόνο σε σχέση με ένα προηγούμενο, τη νεωτερικότητα, την ταυτολογία του παρόντος, τον «σημερινό τρόπο». Το τμήμα του κόσμου που λέει ψέματα στον εαυτό του αποκαλώντας τον εαυτό του Δύση χωρίς αναφορά στη γεωγραφία και την ιστορία, ζει στη Βαβυλώνα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πάρει ακόμη και το σύμβολό της, το ημιτελές κτίριο των γραφείων της Ένωσης που εκτείνεται προς τον ουρανό. Η άμεση αναφορά είναι στον Πύργο της Βαβέλ του Φλαμανδού ζωγράφου Pieter Bruegel the Elder. Η μόνη μαρτυρία, με σαφέστατο συμβολισμό, της καταγωγής του (πρώην) κοινού μας πολιτισμού.
Στη Γένεση, ο Θεός, απογοητευμένος από την αλαζονική θέληση των ανθρώπων, από την έλλειψη ορίων τους, αποφασίζει να μπερδέψει τις γλώσσες, διαλύοντας την ανθρωπότητα που ύψωσε τον άπειρο πύργο. Από τότε, η Βαβυλώνα είναι συνώνυμη με τη σύγχυση, την αταξία, την απουσία κοινών σημείων. Είναι το αντίθετο της κοινότητας και της κοινωνίας. Ο καθένας μιλάει διαφορετική γλώσσα: το αποτέλεσμα είναι το τέλος της αλήθειας, η κατάργηση της πραγματικότητας. Αυτή είναι η Δύση σήμερα: το έργο του Μοναδικού, του αμέτρητου, του απεριόριστου που συντρίβεται ενάντια στή φύση και καταλήγει να τήν αρνείται.
Τα θύματά της είναι η πραγματικότητα, η αλήθεια, η φύση, τα εμπόδια στον άνθρωπο Θεό πού έχει πειστεί ότι κυριαρχεί στις υλικές δυνάμεις. Για το λόγο αυτό πρέπει να αρνείται, να αρνείται πάντα, την ύπαρξη της αλήθειας. Για τον G.B. Vico, στα ίχνη της αρχαίας σοφίας, verum factum est: η αλήθεια είναι το ίδιο το γεγονός. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξένο στη Βαβυλώνα, η οποία αναδημιουργεί την πραγματικότητα, αρνείται τους νόμους της φύσης για να τους υποβάλει σε μια θέληση για δύναμη που αμφισβητεί την αλήθεια.
Σπάνια στην ιστορία αναπτύχθηκε πολιτισμός που είναι τόσο επίμονος εχθρός της αλήθειας, δηλαδή της πραγματικότητας. Η πρώτη αντίδραση είναι να διεκδικήσουμε την ύπαρξη της πραγματικότητας και άρα της αλήθειας. Ο κόσμος δεν είναι μια αναπαράσταση, ούτε μια νοητική κατασκευή του ανθρώπινου πλάσματος, πολύ λιγότερο είναι η αντίληψη που έχουμε για αυτόν υποκειμενικά. Είναι, υπάρχει, ανεξάρτητα από εμάς. Εδώ είναι μια πρώτη αλήθεια, οδυνηρή για την ανθρώπινη υπερηφάνεια. Ένας στίχος του Άγγλου ποιητή Swinburne λέει ως εξής: κοιμήσου και να είσαι ευτυχισμένος όσο ο κόσμος συνεχίζει να υπάρχει.
Η αρχή-αλήθεια (αρχή της αλήθειας) δεν αρνείται την αμφιβολία που στοχεύει στην ανακάλυψη, ούτε την ελευθερία, αφού η προσέγγιση του καθενός στην αλήθεια είναι ελεύθερη και προσωπική. Δεν είναι επίσης ξένη στην ατομική ερμηνεία, που στη γλώσσα των φιλοσόφων ονομάζεται ερμηνευτική. Η αλήθεια είναι επίσης σωστή ερμηνεία. Ο τίτλος του θεμελιώδους έργου του μεγαλύτερου εκπροσώπου της ερμηνευτικής, του Χανς Γκέοργκ Γκάνταμερ, είναι Αλήθεια και Μέθοδος. Ο Γερμανός στοχαστής επαναξιολογεί την κατηγορία της προκαταρκτικής κρίσης, δηλαδή την εμπειρική αλήθεια που προκύπτει από την εξέταση γεγονότων, πραγμάτων και ανθρώπων που κάθε γενιά παραδίδει στην επόμενη για προσανατολισμό, μια «εργαλειοθήκη» με την ελευθερία να την αποδεχτεί ή να την απορρίψει. Με ανυπέρβλητο όριο τη σύγκλιση αλήθειας και γεγονότος που προαναφέραμε. Όχι μάταια για τους αρχαίους «contra factum non valet argumentum».
Η μετανεωτερικότητα, από την άλλη, καταργεί γεγονότα, ακόμη και κοινές ερμηνείες, κλεισμένη σε έναν ριζοσπαστικό υποκειμενισμό που αρνείται την πραγματικότητα. Αυτή είναι μια τυπικά σύγχρονη πολιτισμική θέση: αποδόμηση, δηλαδή προοδευτική διάλυση κάθε βεβαιότητας, πεποίθησης, αρχής, στο βωμό μιας ελευθερίας κρίσης καί κριτικής που μεταμορφώνεται σε αυθαιρεσία. Μόνο η επιστήμη φαίνεται ικανή να εκφράσει την αλήθεια, αν και το καθήκον της, η αποκάλυψη των νόμων της φύσης (αμετάβλητοι, στέρεοι, μόνιμοι) περιορίζεται τώρα στην παροχή υποστήριξης στον αληθινό σύγχρονο ημίθεο/δημιουργό, την τεχνολογία. Αλλά η τεχνική, «πώς να το κάνουμε», δεν εκφράζει την αλήθεια, είναι απλώς ένας μηχανισμός. Πιο απαιτητική είναι η επιστήμη, η οποία προχωρά με υποθέσεις, δεν ισχυρίζεται ότι κατέχει την αλήθεια και δέχεται τη διάψευση.
Αυτό που δεν μπορεί να διαψευσθεί είναι η απόδειξη αυτού που παρατηρούμε. Αντίθετα, η μετα-μεταμοντερνικότητα το κάνει, προχωρώντας εύθυμα προς την άβυσσο. Η Γενεση δήλωσε «αρσενικό και θηλυκό τα δημιούργησε» εκφράζοντας μια αυτονόητη αλήθεια. Ο μεταπολιτισμός διακηρύσσει το αντίθετο, ότι δηλαδή τα φύλα - που ονομάζονται «βιολογικά» για να αποφευχθεί η σύγκριση με όρους που θυμίζουν τη φύση και τις αμετάβλητες της - είναι πολιτισμικά κατασκευάσματα, εφευρέσεις του ανθρώπου-Θεού, ενώ τα «γένη» θα ήταν άπειρα. Συγχέονται με τους «σεξουαλικούς προσανατολισμούς», μια γλωσσική σκοπιμότητα για την άρνηση της ύπαρξης του ενστίκτου αναπαραγωγής της ζωής που συνδέεται με τη σεξουαλική πολικότητα αρσενικού-θηλυκού.
Στοιχεία που σε άλλες εποχές η άρνησή τους θα μας εξέθετε σε διαγνώσεις ψυχικής ασθένειας, όπως το ότι η εγκυμοσύνη είναι γυναικείο προνόμιο, απορρίπτονται και εντάσσονται στην παμφάγα κατηγορία της πολιτισμικής κατασκευής. Η αλήθεια - ας το επαναλάβουμε με δύναμη - είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα μείγμα φύσης και πολιτισμού των οποίων η αναγνώριση είναι η προσήλωση στην αρχή της πραγματικότητας. Αρνηθείτε τις ξεκάθαρες αλήθειες σε κάθε εποχή και πολιτισμό, και τό αποκορύφωμα της κατηφόρας είναι το τέλος της αρχής της πραγματικότητας και η μετατροπή της ελευθερίας σε ιδιοτροπία. Δυστυχώς, αυτή η μετατόπιση-διολίσθηση διευθύνεται από τους εξουσιαστές, οι οποίοι φτάνουν στο σημείο να τιμωρούν με ποινικές κυρώσεις όποιον τολμήσει να αντικρούσει τη «νεο-αλήθεια». Υπάρχουν εκείνοι που έχασαν την καθέδρα τους επειδή επανέλαβαν ότι μόνο οι γυναίκες γεννούν ενώ τώρα είναι πλέον παράτολμο να ισχυρίζεται κανείς ότι υπάρχουν δύο φύλα.
Ο κόσμος γίνεται μια αναπαράσταση, ένα οργανωμένο θέαμα στο οποίο κανείς δεν αναγνωρίζει μια αληθινή πρόταση από μια ψεύτικη. Ή εμμένει χωρίς να σκέφτεται, την «επίσημη αλήθεια» που έχει προκαθορίσει η εξουσία, κυρίαρχη των πολιτισμικών όπλων, των τεχνικών γνώσεων και των τεχνολογιών για να μας χωρίσει από την πραγματικότητα, δηλαδή από την αλήθεια. Είναι μια μορφή σχιζοφρένειας, διάσπασης, κατά την οποία ό,τι μεταδίδεται ως αληθινό από τον επικοινωνιακό μηχανισμό είναι αληθινό. Η αλήθεια είναι η επίσημη εκδοχή. Το μέσο γίνεται το μήνυμα: η αλήθεια είναι δική μου, πρέπει να την πιστέψεις γιατί τα μάτια σου, ο εγκέφαλός σου, το ένστικτό σου και η λογική σου λένε ψέματα. Η αλήθεια είναι αυτό που βεβαιώνουμε ότι είναι αληθινό.
Τίποτα που δεν είχαν καταλάβει οι αρχαίοι: στη Δημοκρατία του Πλάτωνα, ο Θρασύμαχος, ένας μέτριος στοχαστής, δηλώνει ότι τό δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρότερου. Δηλαδή, η αλήθεια υποτάσσεται στην εξουσία. Με ένα άλμα είκοσι πέντε αιώνων, για παράδειγμα, ο Νόμος για τις Ψηφιακές Υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθίσταται νόμιμος, ο οποίος υποβάλλει τη διάδοση ειδήσεων και ιδεών στην εξουσία, τη μόνη εξουσιοδοτημένη να απονέμει το πιστοποιητικό ειλικρίνειας. Γι' αυτό η κρίση της αλήθειας είναι η αγωνία της ελευθερίας. Στην πραγματικότητα, αν η αλήθεια είναι μία -δεν υπάρχει η «δική μου», η «δική σου» αλήθεια- υπάρχουν μόνο άπειροι τρόποι πρόσβασης σε αυτήν, όσοι και ο άνθρωπος. Δεν μπορούμε όμως να συγχέουμε την αλήθεια με την άποψη.
Στόχος της σκέψης είναι να φτάσει στην αλήθεια και να τη διακηρύξει. Σήμερα υπάρχει έλλειψη «ανησυχίας, ενδιαφέροντος για την αλήθεια» (Byung Chul Han). Η απουσία αυτής της θεμελιώδους αναφοράς μας κλειδώνει σε μια σπηλιά, ψηφιακή αλλά όχι λιγότερο βαθειά από την πλατωνική. Το καθήκον της γνώσης είναι να αναγνωρίσει την αλήθεια, η οποία πραγματικά ελευθερώνει κάποιον. Το ερώτημα που ακολουθεί είναι δυστυχώς καθοριστικό και η απάντηση ανησυχητική: θέλει ο άνθρωπος τήν ελευθερία; Διατυπωμένο με άλλο τρόπο, το ερώτημα είναι: έχουμε τη δύναμη - και τη θέληση - να αντέξουμε την αλήθεια; Οι σύντροφοι του ανθρώπου που βγήκε από τη σπηλιά προσπάθησαν να τον σκοτώσουν όταν επέστρεψε για να αποκαλύψει την ύπαρξη ενός κόσμου διαφορετικού από τις σκιές στις οποίες βυθίστηκαν.
Στη Γένεση, ο Θεός, απογοητευμένος από την αλαζονική θέληση των ανθρώπων, από την έλλειψη ορίων τους, αποφασίζει να μπερδέψει τις γλώσσες, διαλύοντας την ανθρωπότητα που ύψωσε τον άπειρο πύργο. Από τότε, η Βαβυλώνα είναι συνώνυμη με τη σύγχυση, την αταξία, την απουσία κοινών σημείων. Είναι το αντίθετο της κοινότητας και της κοινωνίας. Ο καθένας μιλάει διαφορετική γλώσσα: το αποτέλεσμα είναι το τέλος της αλήθειας, η κατάργηση της πραγματικότητας. Αυτή είναι η Δύση σήμερα: το έργο του Μοναδικού, του αμέτρητου, του απεριόριστου που συντρίβεται ενάντια στή φύση και καταλήγει να τήν αρνείται.
Τα θύματά της είναι η πραγματικότητα, η αλήθεια, η φύση, τα εμπόδια στον άνθρωπο Θεό πού έχει πειστεί ότι κυριαρχεί στις υλικές δυνάμεις. Για το λόγο αυτό πρέπει να αρνείται, να αρνείται πάντα, την ύπαρξη της αλήθειας. Για τον G.B. Vico, στα ίχνη της αρχαίας σοφίας, verum factum est: η αλήθεια είναι το ίδιο το γεγονός. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξένο στη Βαβυλώνα, η οποία αναδημιουργεί την πραγματικότητα, αρνείται τους νόμους της φύσης για να τους υποβάλει σε μια θέληση για δύναμη που αμφισβητεί την αλήθεια.
Σπάνια στην ιστορία αναπτύχθηκε πολιτισμός που είναι τόσο επίμονος εχθρός της αλήθειας, δηλαδή της πραγματικότητας. Η πρώτη αντίδραση είναι να διεκδικήσουμε την ύπαρξη της πραγματικότητας και άρα της αλήθειας. Ο κόσμος δεν είναι μια αναπαράσταση, ούτε μια νοητική κατασκευή του ανθρώπινου πλάσματος, πολύ λιγότερο είναι η αντίληψη που έχουμε για αυτόν υποκειμενικά. Είναι, υπάρχει, ανεξάρτητα από εμάς. Εδώ είναι μια πρώτη αλήθεια, οδυνηρή για την ανθρώπινη υπερηφάνεια. Ένας στίχος του Άγγλου ποιητή Swinburne λέει ως εξής: κοιμήσου και να είσαι ευτυχισμένος όσο ο κόσμος συνεχίζει να υπάρχει.
Η αρχή-αλήθεια (αρχή της αλήθειας) δεν αρνείται την αμφιβολία που στοχεύει στην ανακάλυψη, ούτε την ελευθερία, αφού η προσέγγιση του καθενός στην αλήθεια είναι ελεύθερη και προσωπική. Δεν είναι επίσης ξένη στην ατομική ερμηνεία, που στη γλώσσα των φιλοσόφων ονομάζεται ερμηνευτική. Η αλήθεια είναι επίσης σωστή ερμηνεία. Ο τίτλος του θεμελιώδους έργου του μεγαλύτερου εκπροσώπου της ερμηνευτικής, του Χανς Γκέοργκ Γκάνταμερ, είναι Αλήθεια και Μέθοδος. Ο Γερμανός στοχαστής επαναξιολογεί την κατηγορία της προκαταρκτικής κρίσης, δηλαδή την εμπειρική αλήθεια που προκύπτει από την εξέταση γεγονότων, πραγμάτων και ανθρώπων που κάθε γενιά παραδίδει στην επόμενη για προσανατολισμό, μια «εργαλειοθήκη» με την ελευθερία να την αποδεχτεί ή να την απορρίψει. Με ανυπέρβλητο όριο τη σύγκλιση αλήθειας και γεγονότος που προαναφέραμε. Όχι μάταια για τους αρχαίους «contra factum non valet argumentum».
Η μετανεωτερικότητα, από την άλλη, καταργεί γεγονότα, ακόμη και κοινές ερμηνείες, κλεισμένη σε έναν ριζοσπαστικό υποκειμενισμό που αρνείται την πραγματικότητα. Αυτή είναι μια τυπικά σύγχρονη πολιτισμική θέση: αποδόμηση, δηλαδή προοδευτική διάλυση κάθε βεβαιότητας, πεποίθησης, αρχής, στο βωμό μιας ελευθερίας κρίσης καί κριτικής που μεταμορφώνεται σε αυθαιρεσία. Μόνο η επιστήμη φαίνεται ικανή να εκφράσει την αλήθεια, αν και το καθήκον της, η αποκάλυψη των νόμων της φύσης (αμετάβλητοι, στέρεοι, μόνιμοι) περιορίζεται τώρα στην παροχή υποστήριξης στον αληθινό σύγχρονο ημίθεο/δημιουργό, την τεχνολογία. Αλλά η τεχνική, «πώς να το κάνουμε», δεν εκφράζει την αλήθεια, είναι απλώς ένας μηχανισμός. Πιο απαιτητική είναι η επιστήμη, η οποία προχωρά με υποθέσεις, δεν ισχυρίζεται ότι κατέχει την αλήθεια και δέχεται τη διάψευση.
Αυτό που δεν μπορεί να διαψευσθεί είναι η απόδειξη αυτού που παρατηρούμε. Αντίθετα, η μετα-μεταμοντερνικότητα το κάνει, προχωρώντας εύθυμα προς την άβυσσο. Η Γενεση δήλωσε «αρσενικό και θηλυκό τα δημιούργησε» εκφράζοντας μια αυτονόητη αλήθεια. Ο μεταπολιτισμός διακηρύσσει το αντίθετο, ότι δηλαδή τα φύλα - που ονομάζονται «βιολογικά» για να αποφευχθεί η σύγκριση με όρους που θυμίζουν τη φύση και τις αμετάβλητες της - είναι πολιτισμικά κατασκευάσματα, εφευρέσεις του ανθρώπου-Θεού, ενώ τα «γένη» θα ήταν άπειρα. Συγχέονται με τους «σεξουαλικούς προσανατολισμούς», μια γλωσσική σκοπιμότητα για την άρνηση της ύπαρξης του ενστίκτου αναπαραγωγής της ζωής που συνδέεται με τη σεξουαλική πολικότητα αρσενικού-θηλυκού.
Στοιχεία που σε άλλες εποχές η άρνησή τους θα μας εξέθετε σε διαγνώσεις ψυχικής ασθένειας, όπως το ότι η εγκυμοσύνη είναι γυναικείο προνόμιο, απορρίπτονται και εντάσσονται στην παμφάγα κατηγορία της πολιτισμικής κατασκευής. Η αλήθεια - ας το επαναλάβουμε με δύναμη - είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα μείγμα φύσης και πολιτισμού των οποίων η αναγνώριση είναι η προσήλωση στην αρχή της πραγματικότητας. Αρνηθείτε τις ξεκάθαρες αλήθειες σε κάθε εποχή και πολιτισμό, και τό αποκορύφωμα της κατηφόρας είναι το τέλος της αρχής της πραγματικότητας και η μετατροπή της ελευθερίας σε ιδιοτροπία. Δυστυχώς, αυτή η μετατόπιση-διολίσθηση διευθύνεται από τους εξουσιαστές, οι οποίοι φτάνουν στο σημείο να τιμωρούν με ποινικές κυρώσεις όποιον τολμήσει να αντικρούσει τη «νεο-αλήθεια». Υπάρχουν εκείνοι που έχασαν την καθέδρα τους επειδή επανέλαβαν ότι μόνο οι γυναίκες γεννούν ενώ τώρα είναι πλέον παράτολμο να ισχυρίζεται κανείς ότι υπάρχουν δύο φύλα.
Ο κόσμος γίνεται μια αναπαράσταση, ένα οργανωμένο θέαμα στο οποίο κανείς δεν αναγνωρίζει μια αληθινή πρόταση από μια ψεύτικη. Ή εμμένει χωρίς να σκέφτεται, την «επίσημη αλήθεια» που έχει προκαθορίσει η εξουσία, κυρίαρχη των πολιτισμικών όπλων, των τεχνικών γνώσεων και των τεχνολογιών για να μας χωρίσει από την πραγματικότητα, δηλαδή από την αλήθεια. Είναι μια μορφή σχιζοφρένειας, διάσπασης, κατά την οποία ό,τι μεταδίδεται ως αληθινό από τον επικοινωνιακό μηχανισμό είναι αληθινό. Η αλήθεια είναι η επίσημη εκδοχή. Το μέσο γίνεται το μήνυμα: η αλήθεια είναι δική μου, πρέπει να την πιστέψεις γιατί τα μάτια σου, ο εγκέφαλός σου, το ένστικτό σου και η λογική σου λένε ψέματα. Η αλήθεια είναι αυτό που βεβαιώνουμε ότι είναι αληθινό.
Τίποτα που δεν είχαν καταλάβει οι αρχαίοι: στη Δημοκρατία του Πλάτωνα, ο Θρασύμαχος, ένας μέτριος στοχαστής, δηλώνει ότι τό δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρότερου. Δηλαδή, η αλήθεια υποτάσσεται στην εξουσία. Με ένα άλμα είκοσι πέντε αιώνων, για παράδειγμα, ο Νόμος για τις Ψηφιακές Υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθίσταται νόμιμος, ο οποίος υποβάλλει τη διάδοση ειδήσεων και ιδεών στην εξουσία, τη μόνη εξουσιοδοτημένη να απονέμει το πιστοποιητικό ειλικρίνειας. Γι' αυτό η κρίση της αλήθειας είναι η αγωνία της ελευθερίας. Στην πραγματικότητα, αν η αλήθεια είναι μία -δεν υπάρχει η «δική μου», η «δική σου» αλήθεια- υπάρχουν μόνο άπειροι τρόποι πρόσβασης σε αυτήν, όσοι και ο άνθρωπος. Δεν μπορούμε όμως να συγχέουμε την αλήθεια με την άποψη.
Στόχος της σκέψης είναι να φτάσει στην αλήθεια και να τη διακηρύξει. Σήμερα υπάρχει έλλειψη «ανησυχίας, ενδιαφέροντος για την αλήθεια» (Byung Chul Han). Η απουσία αυτής της θεμελιώδους αναφοράς μας κλειδώνει σε μια σπηλιά, ψηφιακή αλλά όχι λιγότερο βαθειά από την πλατωνική. Το καθήκον της γνώσης είναι να αναγνωρίσει την αλήθεια, η οποία πραγματικά ελευθερώνει κάποιον. Το ερώτημα που ακολουθεί είναι δυστυχώς καθοριστικό και η απάντηση ανησυχητική: θέλει ο άνθρωπος τήν ελευθερία; Διατυπωμένο με άλλο τρόπο, το ερώτημα είναι: έχουμε τη δύναμη - και τη θέληση - να αντέξουμε την αλήθεια; Οι σύντροφοι του ανθρώπου που βγήκε από τη σπηλιά προσπάθησαν να τον σκοτώσουν όταν επέστρεψε για να αποκαλύψει την ύπαρξη ενός κόσμου διαφορετικού από τις σκιές στις οποίες βυθίστηκαν.
Όποιος εκφράζει δυσάρεστες αλήθειες δεν πιστεύεται ή διώκεται. Αυτή ήταν η μοίρα της Κασσάνδρας και του Λαοκόωντα, του μοναδικού Τρώα που δεν εμπιστεύτηκε το άλογο του Οδυσσέα. Timeo Danaos et dona ferentes, φοβού τους Έλληνες ακόμα κι όταν φέρνουν δώρα, ο Βιργίλιος τον βάζει να λέει στην Αινειάδα. Η αλήθεια ταράζει την εποχή που καταργεί το κακό, την πολυπλοκότητα, τα βάσανα, τον πόνο, ακόμη και τον θάνατο. Τα ευχάριστα ψέματα είναι καλύτερα από τις άβολες αλήθειες. Η αλήθεια ελευθερώνει μόνο όσους έχουν την ηθική δύναμη να αποδεχθούν τις συνέπειές της. Η υπέρτατη τέχνη της εξουσίας σήμερα είναι να μας κάνει να αγαπάμε το ψέμα και να ασκούμε τον κομφορμισμό στο όνομα, ναι κύριε, της ελευθερίας.
Ο Γκαίτε έγραψε ότι δεν υπάρχει χειρότερος σκλάβος από κάποιον που πιστεύει ότι είναι ελεύθερος. Μας προέτρεψε να επαναλάβουμε την αλήθεια «αφού τα ψέματα κηρύσσονται ασταμάτητα. Και όχι από λίγους, αλλά από πλήθη. Στον Τύπο και τις εγκυκλοπαίδειες, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, το ψεύτικο κυριαρχεί και νιώθει χαρούμενο και άνετα με τη γνώση ότι έχει την πλειοψηφία». Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο στις μαζικές κοινωνίες, στις οποίες τα άτομα γίνονται αδιάκριτα πλήθη πεπεισμένα ότι κατέχουν την αλήθεια επειδή απαγορεύονται η αντιπαράθεση, η σύγκριση, η κρίση και η ελευθερία.
Όπου όλα είναι υγρά, ρευστά, μεταβαλλόμενα, δεν υπάρχει χώρος για την αλήθεια, η οποία είναι στερεή, αμετάβλητη και δεν μπορεί να τεθεί σε ψηφοφορία. Για τη Hannah Arendt, η αλήθεια έχει «τη στιβαρότητα του είναι», ένα ελάττωμα στον χρόνο του έχειν και τού αποσπάσματος, του θραύσματος, της λάμψης που αφήνει αμέσως χώρο για την επόμενη σεκάνς. Η ανυπαρξία της αλήθειας υψώνεται στην υπέρτατη πράξη απελευθέρωσης του ατόμου. Καταστροφικός μηδενισμός, πολύ διαφορετικός από αυτόν του Νίτσε, του οποίου ο ενεργητικός μηδενισμός κατέληξε τελικά στον έπαινο της αλήθειας ως αναγκαιότητας. «Μόλις η απόλυτη αξία της αλήθειας, καθιερωμένη ως σύμβαση, εξαφανιστεί, τότε αρχίζει η παρόρμηση προς την αλήθεια. Είναι μια ηθική πεποίθηση της ανάγκης για μια σταθερή σύμβαση για την ύπαρξη μιας ανθρώπινης κοινωνίας. Στο τέλος, ο άνθρωπος πρέπει να εδραιώσει την αλήθεια και να βρει έναν έγκυρο και δεσμευτικό ορισμό των πραγμάτων».
Ο Γκαίτε έγραψε ότι δεν υπάρχει χειρότερος σκλάβος από κάποιον που πιστεύει ότι είναι ελεύθερος. Μας προέτρεψε να επαναλάβουμε την αλήθεια «αφού τα ψέματα κηρύσσονται ασταμάτητα. Και όχι από λίγους, αλλά από πλήθη. Στον Τύπο και τις εγκυκλοπαίδειες, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, το ψεύτικο κυριαρχεί και νιώθει χαρούμενο και άνετα με τη γνώση ότι έχει την πλειοψηφία». Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο στις μαζικές κοινωνίες, στις οποίες τα άτομα γίνονται αδιάκριτα πλήθη πεπεισμένα ότι κατέχουν την αλήθεια επειδή απαγορεύονται η αντιπαράθεση, η σύγκριση, η κρίση και η ελευθερία.
Όπου όλα είναι υγρά, ρευστά, μεταβαλλόμενα, δεν υπάρχει χώρος για την αλήθεια, η οποία είναι στερεή, αμετάβλητη και δεν μπορεί να τεθεί σε ψηφοφορία. Για τη Hannah Arendt, η αλήθεια έχει «τη στιβαρότητα του είναι», ένα ελάττωμα στον χρόνο του έχειν και τού αποσπάσματος, του θραύσματος, της λάμψης που αφήνει αμέσως χώρο για την επόμενη σεκάνς. Η ανυπαρξία της αλήθειας υψώνεται στην υπέρτατη πράξη απελευθέρωσης του ατόμου. Καταστροφικός μηδενισμός, πολύ διαφορετικός από αυτόν του Νίτσε, του οποίου ο ενεργητικός μηδενισμός κατέληξε τελικά στον έπαινο της αλήθειας ως αναγκαιότητας. «Μόλις η απόλυτη αξία της αλήθειας, καθιερωμένη ως σύμβαση, εξαφανιστεί, τότε αρχίζει η παρόρμηση προς την αλήθεια. Είναι μια ηθική πεποίθηση της ανάγκης για μια σταθερή σύμβαση για την ύπαρξη μιας ανθρώπινης κοινωνίας. Στο τέλος, ο άνθρωπος πρέπει να εδραιώσει την αλήθεια και να βρει έναν έγκυρο και δεσμευτικό ορισμό των πραγμάτων».
Αν ακόμη και ο μεγάλος μοναχικός λαχταρούσε την αλήθεια - πληρώνοντας αυτή τη λαχτάρα με τρέλα - σημαίνει ότι η ανθρωπότητα χρειάζεται την αλήθεια. Για να περπατήσετε με ασφάλεια, να είστε ελεύθεροι, να προσανατολιστείτε στην πραγματικότητα. Επομένως γι' αυτό η εξουσία είναι ο εχθρός της αλήθειας, που αποκαλύπτει τις απάτες της και αποκαλύπτει τη βία της. Το να φύγεις από τη Βαβυλώνα σημαίνει να ανακτήσεις ένα κοινό μονοπάτι, ένα κομμάτι αλήθειας που σε ελευθερώνει. Δεν υπάρχουν μεσαίες αλήθειες, όπως και μισές ελευθερίες. Δεν μπορεί να υπάρχουν αποχρώσεις, σε αντίθεση με τα ψέματα. «Η αλήθεια σου; Όχι, την Αλήθεια, και έλα μαζί μου να την ψάξουμε. Τη δική σου, κράτα την». (Antonio Machado)
Στην εβραϊκή αντίληψη, το ανθρώπινο πρόσωπο μετράει πολύ λίγο: το Ισραήλ γίνεται απόλυτη και υπερβατική πραγματικότητα , η λύτρωση είναι συλλογική παρά ατομική, πράγματι κοσμική παρά ανθρωπολογική. […]. Ο Μεσσίας παριστάνεται ως βασιλιάς και μαχητικός ήρωας.
EAN O ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ Η ΑΜΑΡΤΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΣΣΕΞ
ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ: ΕΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ (ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ) Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
ΟΣΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΣΟ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΡΟΣΩΠΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου