Τα εγκαίνεια της νέας εκκλησίας! Ο νέος πιστός!
Όπως είδε και ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης με τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, ο πιστός της νέας εκκλησίας είναι προ-χριστιανικός, έχει καταργήσει την ενσάρκωση του Κυρίου και την οικονομία της Σωτηρίας. Για τη νέα πίστη ο Κύριος ενανθρώπησε για να μας φανερώσει την ελευθερία μας, το θεϊκό στοιχείο μέσα μας, την ομοίωσή μας με τον θεό. Θα ξεκινήσουμε την αναγνώριση του νέου πιστού από την περιγραφή του επισκόπου Διοκλείας, Κάλλιστου Γουέαρ (Πού;). Διότι είναι "έτερος", καθώς γεννήθηκε Αγγλικανός και διότι μετέφρασε την Φιλοκαλία. Μέσα από τον επίσκοπο μπορούμε να δούμε την μοίρα ολοκλήρου της ετερότητος, την οποία καλούμεθα να αγαπήπουμε. Είναι ο μόνος που είχε την δυνατότητα να κατανοήσει την Ορθοδοξία. Ας δούμε τα αποτελέσματα.
Θα ξεκινήσουμε όμως τοποθετώντας το όριο, το κριτήριο της πίστεώς μας.
Πρός Κορινθίους Β' (Ε, 11-17): «Ειδότες ούν τον φόβον τού Κυρίου ανθρώπους πείθομεν, Θεώ δε πεφανερώμεθα, ελπίζω δε και εν ταίς συνειδήσεσιν υμών πεφανερώσθαι. Ού γαρ πάλιν εαυτούς συνιστάνομεν υμίν, αλλά αφορμήν διδόντες υμίν καυχήματος υπέρ ημών, ίνα έχητε πρός τούς εν προσώπω καυχωμένους και ού καρδία (για να έχετε να αντιτάξετε κάτι σε όσους καυχώνται εξωτερικά και όχι καρδιακά). Είτε γάρ εξέστημεν, Θεώ, είτε σωφρονούμεν, υμίν (είτε παραφερόμεθα, είναι για τον Θεό, είτε είμαστε σώφρονες είναι για σάς). Η γάρ αγάπη του Χριστού συνέχει ημάς, κρίναντας τούτο, (αφού κρίναμε ως εξής), ότι εί είς υπέρ πάντων απέθανεν, άρα οι πάντες απέθανον. Καί υπέρ πάντων απέθανεν ίνα οι ζώντες μηκέτι εαυτοίς ζώσιν, αλλά τώ υπέρ αυτών αποθανόντι και εγερθέντι. Ώστε εί τις εν Χριστώ, καινή κτίσις».
Για να δούμε λοιπόν ο ψευδο-διδάσκαλος του οικουμενισμού πως προσαρμόζει αυτά που αποστήθισε από την Φιλοκαλία στην δυτική αναπαράσταση, αντιπροσωπεία, εικονική εκκλησία του Πάπα.
«Η Μητέρα του Θεού αποτελεί πρότυπο του τί σημαίνει να είναι κανείς πρόσωπο. Είναι ο καθρέφτης, μέσα στον οποίο αντικατοπτρίζεται το δικό μας αληθινό πρόσωπο».
Νομίζω πως είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τί λέει: Σύμφωνα με το κριτήριο που έθεσε ο Παύλος, κατά τον επίσκοπο, η Θεοτόκος είναι το πρότυπο της επιφανειακής, εξωτερικής πίστεως. Ο καθρέφτης όπου εμείς, σαν την βασίλισσα της χιονάτης, κάθε πρωί επιβεβαιώνουμε ότι είμαστε πρόσωπα, θεϊκά πλασμένοι.
Αυτά τα σημεία και τέρατα επιτρέπει ο Θεός να εμφανίζονται και να γράφονται με τόση σπουδαιοφάνεια, για να καταλάβουμε επιτέλους, πως χριστιανισμός χωρίς επιδίωξη της Αγιότητος δεν υφίσταται.
Πρόσωπο: η ελευθερία, η ικανότητα δηλαδή να παίρνει κανείς ηθικές αποφάσεις ενσυνείδητα και με την αίσθηση της πλήρους ευθύνης ενώπιον του Θεού! Πόσο μακρυά ηχούν αυτά τα λόγια από τον λόγο του Αποστόλου. Πόσο ψεύτικα, άνοστα, ανούσια, άκαρδα.
«Το πιο τρομακτικό πράγμα που παραχωρήθηκε στα ανθρώπινα πρόσωπα είναι η επιλογή, η ελευθερία. Χωρίς την ελευθερία της επιλογής δέν υπάρχει αυθεντικό πρόσωπο».
«Η Μαρία συνεργάζεται με την Οικονομία, είναι συνεργός τύπου Θεού. Δέν παρατηρούμε σε αυτή παθητικότητα αλλά ανάμειξη, όχι υποταγή αλλά συνεργασία, όχι παράδοση αλλά αμοιβαιότητα σχέσης». [Έτσι γίνεται κατανοητή η παράδοση, σαν να παραδίδομαι παθητικά και γι αυτό επιβάλλεται να αντικατασταθεί από την ενεργητική σχέση].
Η Παναγία αγαπητέ επίσκοπε έχει επιλεγεί, ζεί μέσα στο Ναό, την τρέφουν οι άγγελοι, η Χάρις την καλύπτει, στο πρόσωπό της ανακεφαλαιώνεται όλη η κτίσις και όμως δεν ήταν αρκετά για να την εξοικειώσουν με το άκτιστο, με το φρικτό του Θεού Μυστήριο. Για να πείς Ναι στο άκτιστο, αγαπητέ επίσκοπε, όπως μας φανερώνει και ο Παύλος πρέπει να πεθάνεις, ελεύθερα, όχι από φθορά, ούτε από την φθορά της αμαρτίας και της ανάγκης, εκούσια! Η Θεοτόκος έζησε το Μυστήριο του Σταυρού, πρώτη, γι' αυτό είναι η ελπίδα μας. Γι αυτό μας προειδοποιεί ο Παύλος: ειδότες τον φόβον του Κυρίου (της Δευτέρας Παρουσίας, της Κρίσεως), σας προετοιμάζουμε. Δεν είναι γλυκούλης ο Χριστός. Ο "γλυκούλης" Ιησούς υπάρχει μόνον στην καθολική εκκλησία. Ο Χριστός δεν ήρθε να μας οδηγήσει στο Νιρβάνα του Βούδα, αλλά να μας βοηθήσει να νικήσουμε τον Θάνατο.
Στη συνέχεια τιμάται και ο νέος αρχηγός. «Όπως επιμένει ο πάπας Παύλος, στην περίφημη δήλωσή του Marialis Cultus (η Λατρεία της Μαρίας), (2 Φεβρουαρίου 1974) η Παναγία «εμπλέκεται από τον Θεό σε διάλογο μαζί Του». Στη συνέχεια μπορούμε να απολαύσουμε την γνωστή νεοορθόδοξη διδασκαλία: «η ελευθερία δεν είναι μοναχική αλλά κοινωνική. Υπονοεί σχέση, ένα εσύ και ένα εγώ. Να είμαστε ελεύθεροι σημαίνει να μοιραζόμαστε το πρόσωπο, να βλέπουμε με τα μάτια των άλλων, να αισθανόμαστε με τα αισθήματά τους».
Αυτή είναι η ετερότης, η γνωστή αλλοτρίωση η οποία γίνεται τρόπος ζωής κάτω από την καθοδήγηση των επιγόνων του Χέγκελ.
Αυτός ο δύσβατος δρόμος που περπατήσαμε τώρα μας ξεπληρώνει. Η κακοδοξία του παπισμού και του οικουμενισμού έχουν την ίδια ρίζα. «Πιστεύουμε σε ένα Θεό που δεν είναι απλώς Μονάς αλλά Μονάς εν Τριάδι. Η θεία εικόνα μέσα μας είναι η εικόνα του Τριαδικού Θεού. Ο Θεός ο δημιουργός, δεν είναι ένα μόνο πρόσωπο, αυτάρκης και αγαπών μόνο τον Εαυτό Του, αλλά κοινωνία τριών προσώπων, που το ένα μένει μέσα στό άλλο, μέσα από μιαν αδιάκοπη κίνηση αμοιβαίας αγάπης. Από αυτό προκύπτει ότι η Θεία εικόνα μέσα μας, που αποτελεί την άκτιστη πηγή της ελευθερίας μας, είναι μια εικόνα σχέσης, που γίνεται αντιληπτή μέσα από την συντροφικότητα και την περιχώρηση. Δεν υπάρχει πραγματικό πρόσωπο, εκτός αν υπάρχουν δύο πρόσωπα σε αμοιβαία σχέση. Και δεν υπάρχει πραγματική ελευθερία παρά εκεί όπου υπάρχουν δύο τουλάχιστον πρόσωπα που μοιράζονται μαζί την ελευθερία τους».
ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ;
«Ο καθένας μας έχει δημιουργηθεί ελεύθερος, όμως η ελευθερία δεν είναι μόνο δώρο αλλά και πρόκληση, χρειάζεται να ανακαλύπτεται. να μαθαίνεται, να χρησιμοποιείται. Η ελευθερία μας σώζεται μόνον εάν την επιστρέψουμε στον Θεό».
Εάν δηλ. εμπλακούμε σε διάλογο με τον Θεό, εάν συνεργήσουμε με τον Θεό, εάν δεχθούμε το δικαίωμα και την υποχρέωση της ηθικής επιλογής.
Η νέα εκκλησία λοιπόν έχει αυτόν τον υπέρτατο σκοπό. Να σώσει την ελευθερία.
Όσο για τα νηπτικά περιεχόμενα του κειμένου, επειδή γνωρίζουμε τον Επίσκοπο, έχουμε να πούμε πως δεν του ανήκει κανένα από αυτά. Τα έχει αποστηθίσει. Καλή ψυχή.
Αμέθυστος
12 σχόλια:
Αργήσαμε να το καταλάβουμε, αλλά το καταλάβαμε. Η Νεοορθοδοξία που εγκαινιάσαμε το 1924 έχει και τη νεοεκκλησία της. Τώρα κάνουμε ένα ακόμη βήμα παραπέρα (τι, να μας πούν αναχρονισικούς και μουχλιασμένους;). Βάλαμε πλώρη για την Μετα-ορθοδοξία και την μετα-εκκλησία. Και εις ανώτερα! Δεν μας πιάνει κανείς!!
Σχέσεις θέλουμε και πρόσωπα. Η μεταεκκλησία μας τα παρέχει, είναι άλλωστε η εκκλησία της ελευθερίας (τύπου Ιράκ).
Δεν έχει σχέση με την ανάρτησή σας αλλά πιστεύω ότι ταιριάζει με την επικεφαλίδα "νέα εκκλησία - νέος πιστός". Ο Επίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ γράφει θετικά σχόλια για το βιβλίο του κ Κυριάκου Μακρίδη "Το Όρος της Σιωπής" το οποίο ναι μεν περιέχει Ορθόδοξα στοιχεία αλλά είναι Οικουμενιστικό. Το αναφέρω αυτό γιατί βλέπω να κυκλοφορούν τα βιβλία αυτά - τα οποία εκδίδονται από εκδοτικό οίκο που εκδίδει βιβλία Νέας Εποχής - στα χριστιανικά βιβλιοπωλεία!
Ακόμη το συγκεκριμένο το διαφημίζει και η Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας (ΟΟΔΕ):
http://www.oodegr.com/oode/biblia/kritiki/oros_siwpis1.htm
Ορθόδοξη Προσέγγιση για τα βιβλία αυτά: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1300
Έχω μία ακόμη αμφιβολία (δεν ξέρω σε ποια ανάρτηση να έβαζα αυτό το σχόλιο) σχετικά με τον Εθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης. Διαβάζοντας το βιβλίο του π Ευθυμίου Τρικαμηνά εκδόσεις Ορθοδοξία καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται σαφώς για εθνομάρτυρα αλλά όχι για άγιο!
Ο ίδιος προβληματισμός υπάρχει και στο ιστολόγιο "ΑΚΤΙΝΕΣ".
http://aktines.blogspot.com/2009/09/blog-post_9560.html.
Το "Αντιαιρετικό Εγκόλπιο" όμως υποστηρίζει ότι πρόκειται αναμφισβήτητα για άγιο...
http://egolpio.wordpress.com/2009/09/10/xrusostomos-2/
Τελικά τι συμβαίνει;;;
Η "νέα εκκλησία" προ των πυλών;
"Σήμερα ξεδιαλύνεται η θολούρα που κυριαρχεί στα πράγματα του κόσμου"!
http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1349
TO ANTIAIRETIKO EGKLOPIO SFALLEI GIA MIA AKOMA FORA.
Αν ποτέ γίνει αυτό που έγινε με τον Χρυσόστομο Σμύρνης και αρχίσουν να "πέφτουν κεφάλια", τα γνωστά κεφάλια, (σημ. όπως έβαλαν τους Τούρκους να μας κοψοκεφαλιάσουν, έτσι θα βρούν κάποιους άλλους να κάνουν αυτοί τη βρωμοδουλειά) τι θα κάνουμε τότε; Θα μιλάμε για εθνομάρτυρες και για αγίους; Ερώτηση θέτω.
Κάποιοι προφασίζονται ότι όλα γίνονται επειδή βρισκόμαστε μεταξύ σφύρας και άκμονος. Εν μέρει είναι σωστό αυτό. Αυτός όμως που κρατά το σφυρί δεν είναι πάντα ο ίδιος. Υπάρχουν και άλλοι. Εμείς δηλώσαμε "ανήκομεν εις την Δύσιν" και ο σιδεράς δικαιωματικά μας κάνει ό,τι θέλει. Βάζει τους Τούρκους να υπερίπτανται συνεχώς. Ε, δεν μπορεί, κάποτε θα γίνει το μοιραίο, όπως έγινε και με τον αναρχικό των Εξαρχείων ή με την Κύπρο (και συγγνώμη γιατί το παρατράβηξα).
Αυτή η μυστηριώδης υπόθεση της αγιοποιήσεως του Επισκόπου Σμύρνης από την αρχή ξεκινά άσχημα εφόσον στηρίζεται στην πρόταση του αμφιλεγόμενου Χριστόδουλου. Ο Επίσκοπος Σμύρνης ήταν ένα δυνατός ψυχικός άνθρωπος ο οποίος είχε ταυτιστεί με τον Χριστό. Διότι όπως μαθαίνουμε στις τελευταίες του στιγμές συγχωρούσε και ευλογούσε τους Τούρκους όπως είχε κάνει αντίστοιχα και ο Κύριος. Αυτό δεν είναι σημείο αγιότητος. Ο μάρτυρας αυτός δεν ήταν εις τύπον και τόπου Χριστού, ήταν εις ουσίαν και τόπον Χριστού.
Αναρωτιέμαι αν έχουμε σημεία από τον Θεό που να αναδεικνύουν την αγιότητα του Χρυσοστόμου Σμύρνης; Υπάρχει τίμιο άφθαρτο λείψανο που να θαυματουργεί και ενίοτε να ευωδιάζει ή έχει σημειωθεί κάποιο υπερφυσικό σημείο στο χώρο του μαρτυρίου ή υπάρχουν θαύματα τα οποία επιτέλεσε;
Δεν πρέπει τα πειστήρια της αγιότητας να είναι αδιάσειστα;
Δεν ξέρω άλλα πειστήρια αγιότητας, αν ξέρετε εσείς παρακαλώ να με πληροφορήσετε.
Έχω και μια άλλη απορία:
Αν ο Χρυσόστομος Σμύρνης είχε απομακρυνθεί από την Ορθόδοξη Πίστη και είχε υιοθετήσει τον Οικουμενισμό, και μαρτυρούσε ευλογώντας τους εχθρούς του, θα ήταν άγιος ή όχι;
Λόγου χάρη ο Πρωτομάρτυρας και Αρχιδιάκονος Στέφανος μαρτύρησε δια λιθοβολισμού και προσευχόταν στον Θεό να μην καταλογίζει την αμαρτία αυτή των αδελφών του αλλά ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος είχε δώσει πριν το μαρτύριο θερμή ομολογία Ορθοδόξου Πίστεως.
Αλέξανδρος
ΥΣ: Τα στοιχεία που αναφέρει ο π Ευθύμιος Τρικαμηνάς στο βιβλίο του "Ο Εθνομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης αναίρεση της παρανόμου αγιοποιήσεως του και δογματική προσέγγιση αυτής" εκδόσεις Ορθοδοξία, είναι ψευδή;
Οι επιστολές λόγου χάρη του Χρυσοστόμου Σμύρνης στις οποίες είναι φανερό ότι αναγνωρίζει τα "Μυστήρια" των Αγγλικανών και των Παπικών είναι συκοφαντίες;
Αγαπητέ Αλέξανδρε δεν υπάρχει παραδοσιακό κριτήριο αγιότητος. Θα θέλαμε όμως να προσέξης την διαφορά με τον Στέφανο. Ο Στέφανος προσευχόταν και παρακαλούσε τον Κύριο, δεν συγχωρούσε κατ`ευθείαν όπως ο Κύριος
Το βλέπω ηρωικό αλλά κατά κάποιο τρόπο λογικό με την έννοια ότι ο Επίσκοπος (και οι ιερείς) επειδή κοσμείται με τη Χάρη της Ιεροσύνης μπορεί να ευλογεί και συγχωρεί αμαρτίες. Εμένα με προβληματίζει το αν στο τέλος της ζωής του ήταν Ορθόδοξος ή Οικουμενιστής καθώς και ότι στο κατά πόσο το μαρτύριο του ήταν μαρτύριο υπέρ της πίστεως στον Χριστό όπως των Αγίων Μαρτύρων. Στους βίους βλέπουμε τους ειδωλολάτρες τυράννους να ζητούν από τον μάρτυρα να απαρνηθεί τον Χριστό και επειδή αρνείται τον υποβάλλουν σε βασανιστήρια μέχρι και μαρτυρικό θάνατο. Όμως τον Χρυσόστομο Σμύρνης τον μισούσαν οι Τούρκοι για την ηρωική του παρουσία, για τον ένθερμο πατριωτισμό του...του ζήτησαν να γίνει μουσουλμάνος και αρνήθηκε; Και κάτι ακόμη με προβληματίζει... Είναι άγιος αυτός που θα πεθάνει υπέρ πίστεως και πατρίδος ή για να είναι κάποιος άγιος πρέπει να θυσιαστεί μόνο υπέρ πίστεως;
Αλέξανδρος
Ο Χριστός γεννήθηκε σε φάτνη ζώων. Πέρα από τους οποιουσδήποτε άλλους συμβολισμούς η "φατνη των ζώων" είναι και η πατρίδα του ζώου άνθρωπος. Όταν αυτό το ζώο καταλάβει πότε και πώς, γίνεται άνθρωπος και αποκτήσει τη δική του "φάτνη" (: πατρίδα) τότε, ναι, γίνεται εθνομάρτυρας ή μάρτυρας της πατρίδας του. Αν πολιτικές και άλλες διπλωματικές ραδιουργίες τον εξωθούν να αγωνιστεί για την πατρίδα του, που υποτίθεται έχει αποκτήσει την οντότητα και την ελευθερία της, τότε μάρτυρες ή καλύτερα αγωνιστές, "υπερ πατρίδος" υπάρχουν. Όχι όμως και "υπερ πίστεως".
Αγαπητέ Αμέθυστε εσύ τι λες σχετικά με τα μοντέλα σκέψης, την θρησκευτική πίστη και την ελευθερία στην ανάρτηση "Ο εγκέφαλος, οι νευρώνες και η Ορθόδοξη εμπειρία" της Σαλογραίας;
Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
Η εκφορά της σκέψης υπόκειται στη διαδικασία του μέσου της εκφοράς, οπότε δέσμια ούσα του μέσου, παύει να είναι ελεύθερη. Ο Χριστός είναι το μοναδικό πρόσωπο στο οποίο η ελευθερία και η εκφορά/έκφραση της ελευθερίας είναι το ίδιο και συμπίπτουν απόλυτα : "Ο Λόγος σαρξ εγένετο". Πάνε να κάνουν το ίδιο και οι σκεπτικιστές, αυτοί όλοι που απορρίπτουν κάθε είδους δόγμα, και στη θέση αυτού που καταργούν, έρχονται και βάζουν το δικό τους δόγμα : Συλλογάται καλά, όποιος ελεύθερα συλλογάται. Η σκέψη ταυτίζεται με την ελευθερία και ο σκεπτόμενος άνθρωπος την υποκαθιστά και την προσφέρει στους αδαείς άλλους. Ο μη σκεπτόμενος, που μπορεί να είναι και ο διαφορετικά σκεπτόμενος - έχοντας βάση τη θρησκεία - πάσχει από στερεότυπα νοητικά μοντέλα και αγκυλώσεις με ακραίες συμπεριφορές. Τη δική τους αγκύλωση στο νοητικό στερεότυπο μοντέλο (: συλλογάται καλά, όποιος ελεύθερα συλλογάται) δεν τη βλέπουν. Νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι και με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου ή με τις ακόμη χειρότερες οικονομικές μπόμπες ("φούσκες") υφαίνουν τα δεσμά όλων.
http://salograia.blogspot.com/2009/10/blog-post_3453.html
Πληροφοριακά για τον αμέθυστο, η συζήτηση γινόταν περί δόγματος - στερητικού της ελευθερίας σημειωτέον - και "ελευθέρας σκέψης". Δηλ. σκέψης που δεν τη δεσμεύει το δόγμα, όπως λένε οι σκεπτικιστές (αντιδογματικοί, ως επί το πλείστον οι μασόνοι).
Ισχυρίστηκα ότι πέρα από αυτό το "δόγμα", διότι πρόκειται ουσιαστικά περί "δόγματος", το να λέει κάποιος ότι είναι ελεύθερος επειδή έχει το προνόμιο της ελευθερίας στη σκέψη, η βάση αυτής της πρότασης είναι ολωσδιόλου λάθος.
"Συλλογάται καλά, όποιος ελεύθερα συλλογάται", είχε πει ένας δικός μας και η Λούξεμπουργκ είχε πει το γνωστό : Ελευθερία είναι η ελευθερία του διαφορετικά σκεπτόμενου. Που είναι σχεδόν το ίδιο. Μας λένε δηλαδή, ότι ελευθερία είναι η ελευθερία της σκέψης ταυτίζοντας τη σκέψη με την ελευθερία. Αλλά, ναι μεν είμαστε ελεύθεροι στο να σκεπτόμαστε και ουδείς μπορεί να μας εμποδίσει σ΄ αυτό, όμως η εκφορά /έκφραση της σκέψης υπόκειται στα δεσμά του ή των, εκφραστικών μέσων που διαθέτουμε.
Η ελευθερία δεν ταυτίζεται με την ελευθερία της σκέψης, όπως ακριβώς δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι πχ, το άκουσμα ταυτίζεται με την ακοή.
Δημοσίευση σχολίου