ΒΗΜΟΘΥΡΟ

Τα εγκαίνεια της νέας εκκλησίας! Ο νέος πιστός!

Όπως είδε και ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης με τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, ο πιστός της νέας εκκλησίας είναι προ-χριστιανικός, έχει καταργήσει την ενσάρκωση του Κυρίου και την οικονομία της Σωτηρίας. Για τη νέα πίστη ο Κύριος ενανθρώπησε για να μας φανερώσει την ελευθερία μας, το θεϊκό στοιχείο μέσα μας, την ομοίωσή μας με τον θεό. Θα ξεκινήσουμε την αναγνώριση του νέου πιστού από την περιγραφή του επισκόπου Διοκλείας, Κάλλιστου Γουέαρ (Πού;). Διότι είναι "έτερος", καθώς γεννήθηκε Αγγλικανός και διότι μετέφρασε την Φιλοκαλία. Μέσα από τον επίσκοπο μπορούμε να δούμε την μοίρα ολοκλήρου της ετερότητος, την οποία καλούμεθα να αγαπήπουμε. Είναι ο μόνος που είχε την δυνατότητα να κατανοήσει την Ορθοδοξία. Ας δούμε τα αποτελέσματα.

Θα ξεκινήσουμε όμως τοποθετώντας το όριο, το κριτήριο της πίστεώς μας.

Πρός Κορινθίους Β' (Ε, 11-17): «Ειδότες ούν τον φόβον τού Κυρίου ανθρώπους πείθομεν, Θεώ δε πεφανερώμεθα, ελπίζω δε και εν ταίς συνειδήσεσιν υμών πεφανερώσθαι. Ού γαρ πάλιν εαυτούς συνιστάνομεν υμίν, αλλά αφορμήν διδόντες υμίν καυχήματος υπέρ ημών, ίνα έχητε πρός τούς εν προσώπω καυχωμένους και ού καρδία (για να έχετε να αντιτάξετε κάτι σε όσους καυχώνται εξωτερικά και όχι καρδιακά). Είτε γάρ εξέστημεν, Θεώ, είτε σωφρονούμεν, υμίν (είτε παραφερόμεθα, είναι για τον Θεό, είτε είμαστε σώφρονες είναι για σάς). Η γάρ αγάπη του Χριστού συνέχει ημάς, κρίναντας τούτο, (αφού κρίναμε ως εξής), ότι εί είς υπέρ πάντων απέθανεν, άρα οι πάντες απέθανον. Καί υπέρ πάντων απέθανεν ίνα οι ζώντες μηκέτι εαυτοίς ζώσιν, αλλά τώ υπέρ αυτών αποθανόντι και εγερθέντι. Ώστε εί τις εν Χριστώ, καινή κτίσις».

Για να δούμε λοιπόν ο ψευδο-διδάσκαλος του οικουμενισμού πως προσαρμόζει αυτά που αποστήθισε από την Φιλοκαλία στην δυτική αναπαράσταση, αντιπροσωπεία, εικονική εκκλησία του Πάπα.

«Η Μητέρα του Θεού αποτελεί πρότυπο του τί σημαίνει να είναι κανείς πρόσωπο. Είναι ο καθρέφτης, μέσα στον οποίο αντικατοπτρίζεται το δικό μας αληθινό πρόσωπο».

Νομίζω πως είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τί λέει: Σύμφωνα με το κριτήριο που έθεσε ο Παύλος, κατά τον επίσκοπο, η Θεοτόκος είναι το πρότυπο της επιφανειακής, εξωτερικής πίστεως. Ο καθρέφτης όπου εμείς, σαν την βασίλισσα της χιονάτης, κάθε πρωί επιβεβαιώνουμε ότι είμαστε πρόσωπα, θεϊκά πλασμένοι.

Αυτά τα σημεία και τέρατα επιτρέπει ο Θεός να εμφανίζονται και να γράφονται με τόση σπουδαιοφάνεια, για να καταλάβουμε επιτέλους, πως χριστιανισμός χωρίς επιδίωξη της Αγιότητος δεν υφίσταται.

Πρόσωπο: η ελευθερία, η ικανότητα δηλαδή να παίρνει κανείς ηθικές αποφάσεις ενσυνείδητα και με την αίσθηση της πλήρους ευθύνης ενώπιον του Θεού! Πόσο μακρυά ηχούν αυτά τα λόγια από τον λόγο του Αποστόλου. Πόσο ψεύτικα, άνοστα, ανούσια, άκαρδα.

«Το πιο τρομακτικό πράγμα που παραχωρήθηκε στα ανθρώπινα πρόσωπα είναι η επιλογή, η ελευθερία. Χωρίς την ελευθερία της επιλογής δέν υπάρχει αυθεντικό πρόσωπο».

«Η Μαρία συνεργάζεται με την Οικονομία, είναι συνεργός τύπου Θεού. Δέν παρατηρούμε σε αυτή παθητικότητα αλλά ανάμειξη, όχι υποταγή αλλά συνεργασία, όχι παράδοση αλλά αμοιβαιότητα σχέσης». [Έτσι γίνεται κατανοητή η παράδοση, σαν να παραδίδομαι παθητικά και γι αυτό επιβάλλεται να αντικατασταθεί από την ενεργητική σχέση].

Η Παναγία αγαπητέ επίσκοπε έχει επιλεγεί, ζεί μέσα στο Ναό, την τρέφουν οι άγγελοι, η Χάρις την καλύπτει, στο πρόσωπό της ανακεφαλαιώνεται όλη η κτίσις και όμως δεν ήταν αρκετά για να την εξοικειώσουν με το άκτιστο, με το φρικτό του Θεού Μυστήριο. Για να πείς Ναι στο άκτιστο, αγαπητέ επίσκοπε, όπως μας φανερώνει και ο Παύλος πρέπει να πεθάνεις, ελεύθερα, όχι από φθορά, ούτε από την φθορά της αμαρτίας και της ανάγκης, εκούσια! Η Θεοτόκος έζησε το Μυστήριο του Σταυρού, πρώτη, γι' αυτό είναι η ελπίδα μας. Γι αυτό μας προειδοποιεί ο Παύλος: ειδότες τον φόβον του Κυρίου (της Δευτέρας Παρουσίας, της Κρίσεως), σας προετοιμάζουμε. Δεν είναι γλυκούλης ο Χριστός. Ο "γλυκούλης" Ιησούς υπάρχει μόνον στην καθολική εκκλησία. Ο Χριστός δεν ήρθε να μας οδηγήσει στο Νιρβάνα του Βούδα, αλλά να μας βοηθήσει να νικήσουμε τον Θάνατο.

Στη συνέχεια τιμάται και ο νέος αρχηγός. «Όπως επιμένει ο πάπας Παύλος, στην περίφημη δήλωσή του Marialis Cultus (η Λατρεία της Μαρίας), (2 Φεβρουαρίου 1974) η Παναγία «εμπλέκεται από τον Θεό σε διάλογο μαζί Του». Στη συνέχεια μπορούμε να απολαύσουμε την γνωστή νεοορθόδοξη διδασκαλία: «η ελευθερία δεν είναι μοναχική αλλά κοινωνική. Υπονοεί σχέση, ένα εσύ και ένα εγώ. Να είμαστε ελεύθεροι σημαίνει να μοιραζόμαστε το πρόσωπο, να βλέπουμε με τα μάτια των άλλων, να αισθανόμαστε με τα αισθήματά τους».

Αυτή είναι η ετερότης, η γνωστή αλλοτρίωση η οποία γίνεται τρόπος ζωής κάτω από την καθοδήγηση των επιγόνων του Χέγκελ.

Αυτός ο δύσβατος δρόμος που περπατήσαμε τώρα μας ξεπληρώνει. Η κακοδοξία του παπισμού και του οικουμενισμού έχουν την ίδια ρίζα. «Πιστεύουμε σε ένα Θεό που δεν είναι απλώς Μονάς αλλά Μονάς εν Τριάδι. Η θεία εικόνα μέσα μας είναι η εικόνα του Τριαδικού Θεού. Ο Θεός ο δημιουργός, δεν είναι ένα μόνο πρόσωπο, αυτάρκης και αγαπών μόνο τον Εαυτό Του, αλλά κοινωνία τριών προσώπων, που το ένα μένει μέσα στό άλλο, μέσα από μιαν αδιάκοπη κίνηση αμοιβαίας αγάπης. Από αυτό προκύπτει ότι η Θεία εικόνα μέσα μας, που αποτελεί την άκτιστη πηγή της ελευθερίας μας, είναι μια εικόνα σχέσης, που γίνεται αντιληπτή μέσα από την συντροφικότητα και την περιχώρηση. Δεν υπάρχει πραγματικό πρόσωπο, εκτός αν υπάρχουν δύο πρόσωπα σε αμοιβαία σχέση. Και δεν υπάρχει πραγματική ελευθερία παρά εκεί όπου υπάρχουν δύο τουλάχιστον πρόσωπα που μοιράζονται μαζί την ελευθερία τους».

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ;

«Ο καθένας μας έχει δημιουργηθεί ελεύθερος, όμως η ελευθερία δεν είναι μόνο δώρο αλλά και πρόκληση, χρειάζεται να ανακαλύπτεται. να μαθαίνεται, να χρησιμοποιείται. Η ελευθερία μας σώζεται μόνον εάν την επιστρέψουμε στον Θεό».

Εάν δηλ. εμπλακούμε σε διάλογο με τον Θεό, εάν συνεργήσουμε με τον Θεό, εάν δεχθούμε το δικαίωμα και την υποχρέωση της ηθικής επιλογής.

Η νέα εκκλησία λοιπόν έχει αυτόν τον υπέρτατο σκοπό. Να σώσει την ελευθερία.

Όσο για τα νηπτικά περιεχόμενα του κειμένου, επειδή γνωρίζουμε τον Επίσκοπο, έχουμε να πούμε πως δεν του ανήκει κανένα από αυτά. Τα έχει αποστηθίσει. Καλή ψυχή.

Αμέθυστος