ΤΟ ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Αναδεικνύεται σε αρχηγείο τού οικουμενισμού! Παρότι εκδίδεται από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Στον πρόλογο τού πρώτου τεύχους μπορούμε να μάθουμε τούς παλαιότερους διευθυντές του περιοδικού: Ακαδημαϊκοί και καθηγητές Παν/μίου. Τούς διαδέχεται ο Γιαγκάζογλου. Αλλά περιέργως δεν αναφέρονται τα προσόντα του. Οι λόγοι της επιλογής του. Εκτός από δεξί χέρι του Ζηζιούλα και από συνεργός στη διαστροφή της Ιστορίας μας και παιδείας μας μέσω του παιδαγωγικού Ινστιτούτου δεν βλέπουμε την σοβαρότητα και το κύρος του ανθρώπου που θα εξασφαλίσει στο περιοδικό το ήθος της Ιεράς Συνόδου, που θα εξασφαλίσει εκκλησιαστική πίστη και όχι τυχοδιωκτισμό και ανάθεση εργασιών επί πληρωμή.

Τί νόημα έχει πλέον η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας όταν διαβάζουμε πως στην συντακτική επιτροπή του περιοδικού η οποία θα απαρτίζεται από καθηγητές θεολογικών Σχολών, θα συμμετέχει και ένας Μητροπολίτης της Εκκλησίας της Ελλάδος κάτοχος διδακτορικού τίτλου. Ο Αρχιερεύς δέν ορθοτομεί τον Λόγον της Αληθείας; Τό διδακτορικό τί θά προσθέσει; Μήπως είναι απαραίτητο γιά την γνώση και αποδοχή της ψεύτικης θεολογίας; Την ικανότητα να ορθοτομεί και τον λόγον του ψεύδους; Ακριβώς όπως και οι αρχηγοί του ψεύδους: Ο Ζηζιούλας, ο Ιερώνυμος, ο ίδιος ο Γιαγκάζογλου, οι οποίοι κόβουν και ράβουν την θεσμική εκκλησία στά μέτρα τους και την αυτονομούν από τον λαό, δηλ. από την πίστη.

Πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους όλοι μας καλά πως από 'δώ και πέρα αυτοί θά κάνουν τη δουλειά τους και εμείς τη δική μας. Όπως αφήνει να εννοηθεί και ο Γιαγκάζογλου, η πίστη δέν αφορά πλέον την Ιεραρχία της Εκκλησίας, το έργο της θα είναι η κοινωνία των Επισκόπων.

Γι αυτό καί στό δεύτερο ήδη τεύχος εμφανίζεται η νέα ιδεολογία:

Η συνοδικότης (όχι η Σύνοδος) ώς γεγονός κοινωνίας και ενότητας πού σημαίνει πως η συνοδικότης θα δημιουργεί την κοινωνία και την ενότητα πλέον! Άς δούμε πόσο ανόητα ο Γιαγκάζογλου, όταν αναγκάζεται να ασχοληθεί με την πίστη και τους πιστούς, χάνει ακόμη και το παιχνίδι των λέξεων και ομολογεί τις σκοτεινές προθέσεις της νεάς εκκλησίας! Δυστυχώς γι αυτόν η συνείδηση γεννιέται από το ασυνείδητο, κάτι πού σημαίνει πως κάθε στιγμή μπορεί να προδοθεί από το ασυνείδητό του!

Η «ενότητα της Εκκλησίας» είναι ο καρπός του διαρκούς αγώνα της Εκκλησιαστικής κοινότητας να συναντήσει, να γνωρίσει και να παραδοθεί στην αλήθεια της Εκκλησίας, στο πρόσωπο τού Ιησού Χριστού! Ωστόσο η ενότητα της Εκκλησίας δεν αφορά ένα άθροισμα από ατομικές εμπειρίες ψυχολογικού ή ιδεολογικού περιεχομένου (κατά την γνωστή άποψη των νεορθοδόξων ο Κύριος προσφέρει στούς πιστούς του, σ' αυτούς που Τον αγαπούν εξ όλης της ψυχής και της διανοίας των, τύπου Σιλουανού, Παΐσιου κτλ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ, όπως σέ ένα κονσέρτο μουσικής, σε μιά έκθεση ζωγραφικής, στο άκουσμα ενός ποιήματος), εκ των οποίων συνήθως προκύπτουν αντιθέσεις (δέν είναι Το Ένα Πνεύμα που δίνει τα χαρίσματα. Δέν μιλούμε επομένως γιά εκκλησιαστικές εμπειρίες αλλά γιά κατάνυξη και βίωμα αυτοπροσφοράς), υποκειμενικές ερμηνείες, ακόμη και παραχαράξεις.

Όλα αυτά υποτίθεται ότι αποτελούν τον καρπό του διαρκούς αγώνα της κοινότητος, δηλ. των πιστών. Οι πιστοί εκφράζουν τα προσωπικά και γι αυτό μοναδικά χαρίσματά τους και τα θέτουν στην διάθεση της εκκλησιαστικής κοινότητος και στον Επίσκοπο ο οποίος συντονίζει τα χαρίσματα μετά την χειροτονία του. Είναι σαφές πως μιλούμε γιά ταλέντα και όχι γιά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Η υποκατάσταση αυτή δημιούργησε το ανοσιούργημα του κληρικαλισμού.

Αυτή η δαιμονιώδης προσπάθεια να σωθούμε διά της κοινωνίας και όχι διά του Θεού αργά ή γρήγορα θα αλλοιώσει γιά άλλη μιά φορά την ομολογία Πίστεως.

«Διά του Επισκόπου της, η τοπική εκκλησία συγκροτεί την κοινωνία της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». Ο Χριστός είναι ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ, δέν βρίσκεται πλέον μαζί μας, δέν είναι πλέον η κεφαλή της Εκκλησίας, οι πιστοί δέν αποτελούν το Σώμα Χριστού, στη θέση του υπάρχει ο Επίσκοπος, και στη θέση του Αγίου Πνεύματος, τα ταλέντα της τέχνης και τού πολιτισμού. Η διαφορά μας από την Λατινική εκκλησία δέν υφίσταται πλέον.

Πιστεύω εις μίαν κοινωνίαν αγίας καθολικής και αποστολικής εκκλησίας, εις έν βάπτισμα εις άφεσιν ρατσιστικών τοπικισμών και εις ζωήν του μέλλοντος αιώνος εις την ευχαριστιακήν σύναξιν υπό τον επίσκοπον, εικόνος των εσχάτων, εικόνος του χριστού της δόξης και εις την ευχαριστιακήν εμπειρίαν ως αντανάκλασιν της κοινωνίας των προσώπων της αγίας τριάδος.

Ο ΑΡΕΙΟΣ ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΧΕΤΟ

«Ο συνοδικός θεσμός προέκυψε από την ευχαριστιακή συγκρότηση της εκκλησίας και γι αυτό η σύνθεση των συνόδων υπήρξε επισκοπική εξ αρχής». Γι αυτό λοιπόν, όπως ο επίσκοπος είναι ο πρώτος της θείας ευχαριστίας, είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε κει έναν πρώτο των πρώτων. Όπως ακριβώς και στην θ.ευχαριστία. Σ' αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να αλλοιώσουμε και το νόημα του 34ου Αποστολικού Κανόνος.

Έτσι το «όσα τη αυτού παροικία επιβάλλει και ταίς υπ' αυτού χώραις», γίνεται: αλλά και οι υπόλοιποι επίσκοποι δεν προβαίνουν δίχως τον πρώτο σε ενέργειες που αφορούν όχι απλώς την δική τους επισκοπή αλλά και τις άλλες τοπικές εκκλησίες .

Η απόλυτη παραχάραξη. Ο Πατριάρχης αναβαθμίζεται σε πρώτο, οι επίσκοποι χωρίζουν από τους πιστούς, επομένως και από την πίστη τους, και όλοι μεταμορφωνόμαστε σε οπαδούς των κενών λόγων του εκάστοτε πρώτου, περί ειρήνης του κόσμου, αγάπης των ανθρώπων και σωτηρίας της φύσεως.

Όλα εκσυγχρονίζονται και όλα τα ίδια μένουν. Η εξουσία είναι το πιό ισχυρό αφροδισιακό.

      Αμέθυστος