ΒΗΜΟΘΥΡΟ (3)

Η Θεοτόκος και ο κόσμος (παλαιός και σύγχρονος)

Τα αδιέξοδα της σημερινής θεολογίας, μιας θεολογίας χωρίς χάρη, γίνονται φανερά σε δύο εργασίες αφιερωμένες στην Θεοτόκο, η μία της Νίκης Τσιρώνη και η δεύτερη της Ελένης Κασσελούρη-Χατζηβασιλειάδη.

Η πρώτη διαπραγματεύεται την σχέση της Θεοτόκου με τις ειδωλολατρικές θεότητες του παρελθόντος, η δεύτερη την θέση της Θεοτόκου σε έναν ανθρωπολογικό κόσμο! Και οι δύο εργασίες ακουμπούν και διέρχονται την αλήθεια, αλλά δεν την προσλαμβάνουν, λόγω ακριβώς του περιορισμού και εγκλωβισμού των ερευνητριών στην σύγχρονη Νοοτροπία!

Η πρώτη εργασία ερευνά την εξέλιξη των εικόνων και επομένως την σχέση τους με την εποχή τους! Παρότι επισημαίνει τα εξής πολύτιμα στοιχεία στην σελ. 85 του περιοδικού. «Η Αίγυπτος πρόσφερε το πρότυπο πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε η Χριστιανική εικονογραφία, όπως μας δείχνουν τα νεκρικά πορτραίτα της κοιλάδας του Φαγιούμ».

Η Αίγυπτος όπως είναι γνωστό υπήρξε ο μεγάλος πολιτισμός της αρχαιότητας ο οποίος ανέδειξε μεγαλοπρεπώς την θρησκεία ολοκλήρου της αρχαιότητος και τo κέντρο της, τη λατρεία των νεκρών. Η Αίγυπτος εξέλιξε και ολοκλήρωσε την πίστη στην μετενσάρκωση πιστεύοντας πως η ψυχή του νεκρού μπορεί να επιστρέψει στο ίδιο σώμα. Αυτή είναι η θρησκεία των πυραμίδων.

Η ειδωλολατρεία του αρχαίου κόσμου έζησε την τραγικότητα του θανάτου σε όλο του το αδιέξοδο διότι ακόμη και όταν κατόρθωνε να στείλει τους ήρωές της στον Όλυμπο, τους έβλεπε να συνεχίζουν για πάντα την ζωή της επιθυμίας, όπως καταγγέλλει ο Πλάτων, καθιστώντας αθάνατη την αμαρτία!

Η Χριστιανική εικονογραφία χρησιμοποίησε την τέχνη του θανάτου της Αιγύπτου, τα Φαγιούμ, για να εκφράσει την αλήθεια της. Αυτή που δίδαξε ο Κύριος. Πρέπει να πεθάνουμε για τον κόσμο για να κερδίσουμε την αιώνιο ζωή που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο. “Ο κόσμος με σταύρωσε και Εγώ σταύρωσα τον κόσμο”. Δεν μπορεί να συνυπάρξει η ζωή με τον θάνατο! Το Φως με το σκοτάδι.

Και όμως η κ. Τσιρώνη δεν γνωρίζει ούτε την ιστορική πορεία της Εκκλησίας. Διότι λίγο πιο κάτω στην ίδια σελίδα γράφει: «Το κυρίαρχο στοιχείο της θηλυκής γονιμότητας διευρύνεται στο πνευματικό επίπεδο, όπου η γυναικεία μορφή της Παναγίας δεν εμφορεί την αφθονία επίγειων αγαθών αλλά την ίδια τη σωτηρία και αθανασία του ανθρώπινου γένους».

Δυστυχώς το βλέμμα της κ. Τσιρώνη δεν μπορεί να δει μακρύτερα από την ανάληψη του ήρωος στον Όλυμπο της αρχαίας μυθολογίας. Συγχέει την επιθυμία, σύμβολο της οποίας είναι η γυναίκα, με την γονιμότητα. «Η διαιώνιση του είδους που διασφαλίζεται μέσω της γονιμότητας, έκανε τον άνθρωπο από πολύ νωρίς να θεοποιήσει το θηλυκό στοιχείο».

Και όμως όλοι οι ανώτεροι πολιτισμοί της αρχαιότητος προσπάθησαν να ελευθερώσουν την επιθυμία και την γυναίκα από την διαιώνιση, με την δημιουργικότητα και την βαρβαρότητα (τον πόλεμο). Αλλά προσέκρουσαν στην αθανασία, στην κόλαση της αιώνιας και ανεκπλήρωτης επιθυμίας για ζωή, στον Όλυμπο! [Είναι γνωστό σε όλους πως ένας από τους βασικούς λόγους των βαρβαρικών επιδρομών ήταν ο πόθος να απολαύσουν γυναίκες χωρίς τον βαρύ νόμο της διαιωνίσεως του είδους από πάνω τους]. Οτιδήποτε και αν έκαναν ωθούμενοι από την επιθυμία για ζωή κατέληγαν πάντοτε στην αθανασία και στην αιωνιότητα της αθανασίας.

Ας επανέλθουμε στην μεγάλη αλήθεια της Εκκλησιαστικής μας εικόνος: Στο γεγονός ότι παραπέμπει στο πρωτότυπο, ότι δεν είναι σύμβολο, όπως είναι τα σύμβολα των θρησκειών, και συγχέεται η Θεοτόκος, η Ζωοδόχος Πηγή της Βασιλείας των Ουρανών, με τα διάφορα σύμβολα πίστεως που κυκλοφορούν ακόμη γύρω μας. Χάριν αυτής της συγχύσεως εξάλλου μπαίνουμε σε διαμάχη με τους Ευρωάσχετους οι οποίοι δεν επιθυμούν πλέον τα Χριστιανικά σύμβολα! Ποια σύμβολα; Η μόνη σύγχρονη λέξη που μπορεί να πλησιάσει την πραγματικότητα της εικόνος είναι η φωτογραφία! Το σύμβολο δεν έχει καμία πραγματικότητα πίσω του, είναι μια επινόηση, μια φαντασμαγορία ενότητος.

Η δρ. Ελένη Κασσελούρη-Χατζηβασιλειάδη δηλώνει προγραμματικά για την εργασία της: «Στο πλαίσιο των συγχρόνων θεολογικών αναζητήσεων έχει πολλές φορές τεθεί το ερώτημα του τρόπου με τον οποίο το πρόσωπο της Μαρίας μπορεί να αποτελέσει τη βάση για μιαν αυθεντική κατανόηση του ρόλου των γυναικών στην Εκκλησία και κατ’ επέκταση στον σύγχρονο κόσμο».

«Το κείμενο του Λουκά 1, 46-55 θεωρείται κομβικής σημασίας για τη φεμινιστική κατανόηση του προσώπου της Μαρίας».

Και συνεχίζει θίγοντας το μεγάλο θέμα της χειροτονία των γυναικών!

«Συνδέεται ο αποκλεισμός (από την χειροτονία) με τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας ή αφορά τη θεολογική κατανόηση και ερμηνεία της παράδοσης; Τί είναι τελικά η παράδοση; Είναι ο πλούτος του παρελθόντος που συναντά και διαλέγεται δυναμικά με το παρόν ή αυτό που παραδίδεται και πρέπει να μεταδοθεί αναλλοίωτο από γενιά σε γενιά; Ή και τα δύο μαζί;»

Αυτές είναι οι έννοιες της παραδόσεως με τις οποίες η θεολογία προσπαθεί να κτίσει τα συστήματά της. Η παράδοση της Εκκλησίας δεν είναι ούτε το παρελθόν που διαλέγεται με το παρόν, ούτε ένα αναλλοίωτο πακέτο που πρέπει να μεταδοθεί ανάνοιχτο από γενιά σε γενιά!

Αυτές οι έννοιες της παραδόσεως συνδέονται αποκλειστικώς με την ιεραρχία της Εκκλησίας και την μεγάλη παρανόηση του κληρικαλισμού!

Όταν δηλαδή εγκαταλειφθεί η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος!

Η Παναγία όπως και η παράδοσίς μας συνδέονται άρρηκτα με το Άγιο Πνεύμα, με την πεντηκοστή. Ουδεμία σχέση έχουν με την ιερωσύνη. Η ιερωσύνη δεν ανακεφαλαιώνει το Μυστήριο της Σωτηρίας μας! Δεν ενσαρκώνει ο ιερεύς τον Χριστό, όπως πιστεύει η ιεραρχία. Τα ψευδοερωτήματα αυτά της ερυνήτριας γεννήθηκαν εύκολα σε περιβάλλοντα καθολικής επιρροής, διότι οι καθολικοί ζουν την εκκλησία σαν πολιτεία του θεού, όπου όλοι έχουν τα δικαιώματά τους. Γεννιούνται σε μια εκκλησία η οποία πιστεύει πως ένας Απόστολος σαν τον Πέτρο θα δεχόταν να υποβαθμισθεί σε επίσκοπο, να εγκαταλείψει το έργο που του ανέθεσε ο Κύριος για να ικανοποιήσει τις ματαιοδοξίες της Αυτοκρατορίας. Η Θεοτόκος λοιπόν όπως και οι Απόστολοι υπήρξαν και είναι και συνεχίζουν να είναι κάτι περισσότερο από ιερείς και επίσκοποι.

Σ’ αυτά τα αδιέξοδα οδηγούμαστε μόνον όταν ξεχνούμε το Άγιο Πνεύμα! Όπως γίνεται στο προαναφερθέν απόσπασμα του Λουκά 1,46-55! Όπου όλα ξεκινούν με τον εξής λόγο: «και επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν·» Πώς να ερμηνεύσουμε και να χρησιμοποιήσουμε τους Λόγους του Ευαγγελίου, χωρίς το Άγιο Πνεύμα; Χωρίς να γνωρίζουμε πως η παράδοσί μας είναι ακριβώς το Άγιο Πνεύμα. Πού μας παρεδόθη από τον Κύριο για να κληρονομήσουμε πάσα την αλήθειαν; Το Άγιο Πνεύμα δεν είναι αποθηκευμένο στην Εκκλησία για να αγιάζει και να μοιράζεται και να φωτίζει. Το Άγιο Πνεύμα συγκροτεί την Εκκλησία!

Κλασσικά σύμβολα θεολόγων χωρίς τη Χάρη!

Ο απόστολος των ψευδών!

Ο Γιαγκάζογλου στην προς Θεσσαλονικείς επιστολή του ψεύδεται ασύστολα διότι αυτός ο ίδιος ο Γιαγκάζογλου μαζί με τον Γουνελά και τον Υφαντή γυρίζουν τους ναούς της Αθήνας προσπαθώντας να πείσουν τους Χριστιανούς ότι το μάθημα της θεολογίας πρέπει να γίνει θρησκειολογίας, όπως έγινε π.χ. στον Άγιο Αθανάσιο Χαλανδρίου.

Αμέθυστος